Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Zaterdag won de Spanjaard Eneko Llanos de Ironman hier op Lanzarote ( tweede was Bert Jammaer ), maar drie dagen geleden, wou ik wel eens aan den lijve ondervinden wat 180 kilometer fietsen, met 2500 hoogtemeters aan lijf en leden aanricht. Wat ik echter nog het meest vreesde, zijn de verschrikkelijke Alisioswinden die hier verwoestend kunnen uithalen, en die vooral de laatste uren van m 'n tocht in het nadeel zullen föhnen. Het blijft me trouwens een raadsel waar die allesvernietigende passaatwind vandaan blijft komen. Om jullie een idee te geven van de kracht: Met een beetje meeval acht ik het niet uitgesloten dat je verdomme éénrichtingsbadminton kan spelen, met iemand in het noorden van Gran Canaria! Maar goed. Op een voor mij onooglijk vroeg startuur begin ik in thuisbasis Arrieta aan mijn calvarietocht, die me langs de meeste uithoeken van het vulkaaneiland zal voeren. De benen voelen niet direct super aan, maar ik ben dan ook een "diesel eerste klas," die niet zelden na twee uur het juiste ritme vind. ( Om nog eens twee uur later uitgeput tussen de touwen te hangen, omdat ik in mijn enthousiasme enig proviand vergeet in te slaan...) Dit mag me vandaag zeker niet overkomen, dus steek ik geregeld ( in het begin wel met enige tegenzin en walgneigingen ) iets achter de kiezen. Na een kleine twee uur bereik ik Puerto del Carmen, waar de start en aankomst van de Ironman is, maar één of andere aap heeft hier waarschijnlijk een pijl geschoept, want ik rij enkele kilometers verloren. Tientallen triatleten zijn zich hier aan het losrijden, en krijgen applaus van de vele wandelaars die langs de boulevard paraderen. Zo ook ondergetekende, en voor het eerst schaam ik me een beetje omdat ik maar een coureurke ben van het achtendertigste knoopsgat. Bij het verlaten van de badplaats heb ik zestig kilometer, dus zit één derde van m'n tocht er al op. Ik vier dit met een banaan en een halve suikerwafel. Een geut lauwe aquarius maakt de feestmaaltijd compleet... Op de grote brede weg richting Yaiza wemelt het opnieuw van de triatleten, en ik krijg het gezelschap van een Spaans exemplaar met benen als staalkabels. We nemen elk om beurt een kilometer voor onze rekening, maar m´n gezel gaat nogal tamelijk hard tekeer. Ondanks ik vandaag niet in het rood wil rijden, flirt mijn hartslag al met de grens van de 185. Beseft die kerel wel dat hij overmorgen wedstrijd heeft? Vijftien kilometer verder scheiden onze wegen, en rij ik verder in zuidwestelijke richting langs het prachtige "El Hervideros" (de kokenden). Dit mag je ondertussen letterlijk beginnen te nemen, want het kwik loopt op tot dertig graden, en er is geen wolkje aan de lucht. "That´s the way we like it," maar ik merk hierdoor weer veel te laat dat m´n bidons dringend bijgevuld moeten worden...
Later deze week het vervolg, met een antwoord op de vraag wat kruipende hagedissen, tornados en wildkakken met elkaar gemeen hebben...
Op onderstaande link vind je een filmpje van de Waalse Pijl. We zijn nu bijna een maand later, dus vooraleer dit kleinnood gedateerd is (voor zover het dat al niet is) heb ik het dus maar vlug op mijn blog gegooid. Het betreft de doortocht van het peloton op de Cote du Ben Ahin, een twintigtal kilometer voor de aankomst.
Aanstaande zaterdag staat Lanzarote in rep en roer, want dan vind hier voor de 19e keer de Ironman triatlon plaats. Toen ik vorige week een landgenoot tegenkwam, die voor dit evenement aan het trainen was, moest ik ontkennend antwoorden op de vraag of ik al eens het volledige fietstraject van de "Ijzeren Man" had afgewerkt. Dit kan niet zijn natuurlijk, dus daarom ga ik deze week eens de volledige 180 kilometer afhaspellen, en een verslagje neerposten op deze blog. Sinds dit weekend staat de volledige omloop met grote gele borden uitgepijld, zodat zelfs een halve blinde met glaucoom moeiteloos de juiste richting zou weten te vinden. Schrik dus vooral niet als ondergetekende hopeloos verloren rijdt... Het fietscircuit van vorig jaar stond trouwens nog met witte pijlen op het asfalt geschilderd, maar omdat ik tijdens wedstrijden al genoeg kromgebogen over mijn stuur, met mijn kop struisvogelgewijs op de grond hang, bieden die grote gele borden nu enig soelaas. Sommige wielrenners mogen dan misschien ietwat denigrerend tegenover triatleten staan (ook ikzelf denk in een donker moment wel eens dat sommigen naar deze sport overgestapt zijn, omdat ze in de koers niet meekonden), maar je kan appelen niet met peren vergelijken. "Fietsen es fietsen," horen we in een hilarisch filmpje van Man bijt hond. Bekijk het filmpje hieronder:
Maar 180 kilometer afpeddelen na 3,6 km zwemmen en vóór een marathonneke lopen is geheel andere koek. Mij zouden ze bijvoorbeeld na 500 meter zwemmen al met uitputtingsverschijnselen uit het koude water mogen vissen, en na een koerske van amper zestig of zeventig kilometer kan ik ´s avonds amper nog de trap op, laat staan een marathon lopen. (Een sprintje naar de plaatselijke frituur kan nog net.) Kortom, respect voor de triatleten en ik hoop voor hem dat die verschrikkelijk, tergende "Alisioswind" tegen zaterdag wat gaat liggen.
Het zal jullie wellicht niet verbazen als ik zo maar voor de vuist weg meegeef, dat één van de grootste verschillen tussen Lanzarote en Helgië zich situeert op klimatologisch gebied. Int schoon Vlaams: "Twere es ier betere." Wat wel enige gelijkenis oplevert, is dat de Canarische televisie ook een weerman en weervrouw op ons loslaten, luisterend naar ronkende namen als Carmelo en Vicky. ( De Canarische versie van Frank en Sabine zeg maar.) Nog meer gelijkenissen: Bij hun weersvoorspellingen slaan ze beiden net zovaak de bal mis, als een dronken, uitgeputte tennisser na een negen uur durende vijfsetter. Als een graaiende, vliegenvangende keeper als S. Stijnen had ook gekund, maar die losers van Blauw-Zwart hebben de laatste weken al genoeg geleden, dus gaan we ze (voorlopig althans) een beetje sparen. De eerste dagen van mei waren hier behoorlijk bewolkt en winderig, maar die (sorry voor m´n oneerbiedig taalgebruik) trut van een weervrouw vond het nodig om vrolijk aan te kondigen, dat we de volgende dag opnieuw van een zonovergoten dag met weinig wind zouden kunnen genieten. Weinig wind op Lanzarote wil zoveel zeggen als: Zorg er zeker en vast voor dat je de was goed vastmaakt aan de waslijn, of je kan je onder- en andere broeken gaan samenrapen ergens op een strand in Fuerteventura, hier in vogelvlucht toch wel een slordige zeventig kilometer vandaan... Dat die wind allesbehalve een pretje is op de fiets is een open deur intrappen, maar ja, er is ook niemand die me verplicht om me hier op mijn tweewieler te begeven bij windkracht zes. Het is me trouwens opgevallen, dat er elke week precies minder en minder idioten (zoals ikzelf) met hun stalen ros op dit vulkaaneiland rondpeddelen, dus eventjes bij een collega fietser in de wielen uitrusten zit er ook al niet in. Zo ben ik gisteren tijdens mijn trainingstocht van vier- en een half uur welgeteld negen fietsers tegengekomen, waarvan er zeven in tegenovergestelde richting reden, en ik er twee op een helling heb voorbijgestoken en ver achter me gelaten! ( Het betrof een vrouw van middelbare leeftijd op een mountainbike en een overjaarse, mollige wielertoerist met harige benen, maar dit wil niks zeggen!) Eraf is eraf! ;-) Toen mijn vriendin bij thuiskomst m´n rode, verbrande snuit onder de ogen kreeg, merkte ze terecht op dat ik zonnecreme moet gebruiken, maar hoe kon ik nou verdomme vermoeden dat van ´s morgens tot ´s avonds de zon zou schijnen? Mijn beste vriend Carmelo had gisteren met veel overgave een bewolkte dag aangekondigd! Het blijft me trouwens een raadsel waarom dit nu zo moeilijk blijkt te zijn om het weer te voorspellen. Mijn vader is vijfentwintig jaar geleden eens door een laffe, Mechelse herder in zijn been gebeten. Wel... Als dat been nu begint te jeuken, mag je er al je geld op verwedden dat we binnen de twee dagen sneeuw krijgen! Twee maanden terug was hij hier met mijn ma en neefje Cas een week op vakantie. Awel... Zijn been heeft niet gejeukt! Toeval? Ik dacht het niet...
Met deze avondwedstrijd in Beveren sluit ik voorlopig mijn Belgische campagne af. Onderweg passeer ik langs de Freethiel, de thuishaven van SK Beveren, waar ik in het verleden het bezoekersvak vaak onveilig gemaakt heb met RSC Anderlecht. We herinneren ons uiteraard nog allemaal de goal van Taument in de vierennegentigste minuut, die ons in 1998 verzekerde van Europees voetbal en jullie vragen zich ongetwijfeld af, wat dit nu met deze wielerwedstrijd te maken heeft, bijna twaalf jaar later??? Niks eigenlijk, dus kom ik maar meteen ter zake. Ruim honderddertig renners zijn naar het Waasland afgezakt, en onder hen vind ik ook enkele Lanzarotegangers terug, die eind februari met ondergetekende de Lanzaroteense wegen onveilig maakten. Het parcours leent zich uitstekend voor LV (lekker vlammen) en dat wordt er van bij de start gedaan. Het eerste uur leggen we maar liefst 44 kilometer af, en toch slagen nog een dozijn renners erin om aan de haal te gaan. Wanneer we rond halfweg wedstrijd het peloton van de "T"- categorie inhalen en voorbijsteken, breekt onze groep in twee stukken, en zit ik natuurlijk weer achteraan neusbolletjes te draaien. Eerlijk gezegd: Het kan me op dat moment geen halve kl**t schelen, want in het omvangrijke peloton zat ik geen halve minuut op mijn gemak. Ik leg me al neer bij nog maar eens een wedstrijd "voor spek en bonen" uitrijden, als we na een helse ronde achtervolgen toch weer aansluiting krijgen bij het grootste peloton. De koplopers hebben ondertussen hun voorsprong opgetrokken tot meer dan een minuut, dus die gekken zien we ook niet meer terug tot na de finish. Uiteraard laat ik de woelige sprint links liggen, omdat ik overmorgen liefst in één stuk en zonder beschadiging aan mijn bruine benen, in Lanzarote wil aankomen. Wat ondertussen (ondanks de vulkanische assen) alweer gebeurt is, en ik alweer uren tegen die verschrikkelijke "Alisios-winden" aan het beuken ben.
67 Km. in 1h.33' 43,2 Gem. Peloton Gem. hartslag: 166 Max. hartslag: 193
De wedstrijd in Steenhuize zal ik blijven herinneren als die waar ik voor het eerst zonder handschoentjes met lange vingers gekoerst heb. Een prestatie, want we zijn nog maar half april... Mouwstukjes en overschoentjes bleken ook hier geen overbodige luxe, want de striemende noordoostenwind deed zijn werk naar behoren. (En ik die zelfs begin januari in Lanzarote aan het klagen sloeg tegen mijn vriendin, omdat het door de frisse noordoostenwind daar amper 21 graden was...) Maar goed, eens vertrokken was het op de steile helling halfweg de omloop plots zo koud niet meer. Tijdens de eerste doortocht vond ik daar niet direct mijn ritme, en natuurlijk komt de beslissende ontsnapping daar tot stand. Echt ver rijden de koplopers niet voor ons uit, en wanneer Arie De Moor de volgende ronde alles uit de kast haalt bergop, spring ik mee. Na de bochtige afdaling worden we echter terug bijgehaald en achtergelaten door een zestal renners, die wel uit de greep van de grote groep blijven. Elke passage op de heuvel werk ik nu af in de eerste gelederen van het peloton. Meestal kom ik zelfs lichtjes afgescheiden boven, maar voorop blijven blijkt echter onmogelijk. Een bescheiden drieëntwintigste plaats valt ietsje te mager uit, maar ik mag zeker niet zaniken over de conditie.
59 Km. in 1h.33' 38,2 Gem. 23e/59 Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 200
De race de volgende dag in Borgt liep zo lekker niet. De beentjes waren verre van hersteld, en het zachtjes glooiende parcours was bij momenten een marteling. Beter nieuws was er van het klimatologisch front, want nu konden zelfs de schoenovertrekjes en mouwstukken in de tas blijven zitten. Als die traditie zich voortzet, en we tijdens de volgende koersen telkens wat kledingsstukken achterwege kunnen laten, rijden we weldra poedelnaakt rond! Alhoewel, dat zou ook geen zicht zijn eigenlijk. Allez, bij sommigen toch nie... Doordat heel wat ontsnappingspogingen in de kiem gesmoord werden lag het tempo redelijk strak. Op zich niet slecht, want ik wou vandaag maar één ding: zo vlug mogelijk na de koers vertrekken om Anderlecht kampioen te zien worden op het veld van aartsrivaal Klup Bruhhe. De match overtrof m'n stoutste verwachtingen, want uitgerekend op het moment dat ik nog eens terug in België ben, spelen we verdomme kampioen in het hol van de (tamme) leeuw! Een prestatie die uiteraard gevierd moest worden, dus trokken we nog diezelfde avond richting Constant Van Den Stock stadion, waar ik tijdens het bestellen van enig gerstrijk vocht, op een collega wielrenner bots die me vertelt dat hij gans de wedstrijd in mijn wiel heeft zitten afzien. De pijnlijke benen waren echter vlug vergeten na de historische zege!
57 Km. in 1h. 24' 40,5 Gem. Peloton Gem. hartslag: 166 Max. hartslag: 195
Bovenstaande gemeente deed zijn naam alle eer aan, toen ik in het centrum vruchteloos op zoek ging naar iets dat kon doorgaan als "wielerwedstrijd." Van dranghekkens over gedateerde muziek tot speakerwagen... niets van dit alles was hier in de verste verte te bespeuren, zelfs geen fiets, laat staan wielrenners. In een dorp, amper zo groot als mijn pc-klavier kan het toch niet echt moeilijk zijn om de weg naar te koers te vinden, niet? Wel, waarom ben ik dan altijd de enige die in het Vlaamse land steeds hopeloos verloren rijd, en hautain zijn GPS ("Bwah, ik vind da wel...) thuis laat liggen? Na wat omzwervingen en stressmomenten (de eerste in acht maanden) toch nog op tijd de plaats van afspraak gevonden, en tijdens de parcoursverkenning onmiddelijk vastgesteld dat mijn drinkbus op de kasseistrook "verschijnselen van ontsnapping" vertoont. Wil ik na de eerste ronde nog wat vocht tot me nemen, rest me niets anders te doen dan net voor dat boereslagje mijn bidon in mijn (veel te klein) zakje van m'n koerstrui te proppen. Consternatie aan de start: beide reeksen (C en D) moeten samenrijden, zodat we met veel te veel renners op de smalle, kronkelende landelijke wegen opeen zitten. Tegen alle tradities in start ik goed vooraan, maar tegen de tijd dat ik mijn bidon in mijn achterzak gewurgd heb, zit ik al redelijk achteraan het peloton te apegaaien. Natuurlijk rijden ze net op dat moment weg, zodat de koers nog maar eens vrij vlug beklonken is. Tja, wat heb je dan aan een redelijk goeie conditie als je geen fluit koersinzicht hebt? Inderdaad, bitter weinig natuurlijk. Ik probeer hier en daar nog wat te reageren op één of andere speldeprik, maar veel haalt dat natuurlijk allemaal niet uit. Ploegleider en "Canaria-liefhebber" Joost was wel met de eerste trein vertrokken, maar krijgt in de eindsprint helaas af te rekenen met krampen, zodat hij tevreden moet zijn met een (knappe) tweede plaats.
60 Km. in 1h.33' 38 Gem. Peloton Gem. hartslag: 168 Max. hartslag: 190
Negen jaar geleden reed ik hier mijn eerste wedstrijd bij de VWF, mijn tweede koers ooit. Niet dat ik toen schuddend en bevend van de zenuwen aan de start verscheen, maar veel scheelde het toch niet... Nu, een klein decenium en honderden (al dan niet klote-koersen) later is er eigenlijk nog niet zoveel veranderd. Voor de start van elke koers (of hij nu in Lammekensvere, Aguïmes, Parijs of pakweg Zichem-Zussen- Bolder vertrekt maakt eigenlijk geen moer uit) ervaar ik toch een gevoel dat we gerust als stress kunnen omschrijven. Al was de vorige wedstrijd nog zo goed, het risico zit erin dat je hier al na twee ronden uit het peloton gereden wordt. Met 864 "draaikes" per "toerke" is dit zo gek nog niet, dus sta ik aan de start wat nerveus aan mijn mouwstukjes te frummelen en mezelf te vervloeken, omdat ik het blijkbaar niet koud genoeg vond om mijn schoenovertrekjes aan te doen. Eenmaal uit de beschutting en heerlijke dampen van het hamburgerkraam aan de start, dringt de snijdende noordoostenwind door merg en been. Zoals verwacht ben ik niet mee in de vroege ontsnapping van een achttal renners en de daaropvolgende ronden krijgt natuurlijk niemand meer een vrijgeleide van het peloton. Op anderhalve ronde voor het einde, kunnen toch nog enkele renners ontkomen, en omdat teamgenoot Patrick meeschuift sla ik het schouwspel vanop de eerste rijen van het peloton gade. In de pelotonsprint gaan er nog enkele renners voor me onderuit in een bocht naar links, zodat mijn dagopbrengst weer bijzonder schaars uitvalt. Maar of we ons geamuseerd hebben...!
58 Km. in 1h.31' 39,3 Gem. Peloton Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 187
Bijna dag op dag zes maanden geleden reed ik hier mijn laatste wedstrijd op Belgisch grondgebied, alvorens naar Lanzarote af te zakken. Leuk dat ik hier opnieuw mijn eerste koers mag betwisten. Alhoewel, leuk... In die zes maand is er in Ternat (en België tout court) weinig of niks veranderd. Het is er nog steeds kil, grijs en regenachtig. Wanneer ik mijn rugnummer ga afhalen schalt er een vrolijke, decadente dijenkletser van zangeres Samantha door de boxen, getiteld: "Eviva Espana..." "Geef mij maar alle dagen zon, Espana por favor..." Ik had (bijna) alle dagen zon, maar de ezel in mij wou dat een grote twee weken inruilen om vanop de eerste rij de voorjaarsklassiekers te volgen, en zelf wat competitie mee te pikken. Helemaal gerust ben ik er niet op. Je zal er hier als halve prof (mijn statuut als voltijds huisman in Lanzarote niet meegerekend) maar uit de wielen gereden worden... Tijdens de opwarming voel ik me al niet super. Door de koude wind heb ik nog wat last van de pees in mijn linkerknie, die ik vorige week tijdens een mountainbikewedstrijd bezeerde. Dat een koersje in Vlaanderen rijden iets heel anders is, dan met de handjes op het stuur vier uurtjes in de zon te peddelen, wordt me al snel duidelijk tijdens de eerste ronden. Het tempo ligt redelijk hoog, en ik mis een beetje koersritme om vlot op te schuiven, en vooraan het peloton stand te houden. Ik voel wel dat de conditie redelijk is, want had ik deze winter in België vertoeft, zou ik door dit apeweer héél wat minder trainingskilometers in de benen gehad hebben, en waarschijnlijk na enkele ronden al roemloos uit het peloton zijn verdwenen. Wanneer halfweg wedstrijd dertien man het hazepad gekozen hebben, stokt het tempo een beetje en waag ik me met een viertal anderen aan een schuchtere uitvalspoging. Echt ver rijkt onze vlucht niet, maar de volgende renners die demarreren hebben meer geluk, want zij blijven wel uit de greep van het peloton. De koers is gereden en ik eindig mijn eerste wedstrijd in de buik van het peloton.
64 Km. in 1h.41' 38,2 Gem. Peloton Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 194
Jawel, sinds zaterdag ben ik terug in het land, en de weergoden hadden meteen iets leuks voor me in petto: Stortregen, hagel, wind en temperaturen die met moeite net boven het vriespunt kwamen. (Althans, zo voelde het aan...) Zondagmorgen dan bibberend en bevend de start meegepikt van de Ronde van Vlaanderen op de grote markt in Brugge, en daarna postgevat op de eerste helling "Den Ast" in Mullem-Oudenaarde-Huise-Zingem... Hieronder volgt een filmpje van de doortocht van het peloton bovenop dit heuveltje, en spoedig volgt dan ook een verslag van mijn eerste wedstrijd op Belgisch grondgebied.
3. XI MTB- Rally Costa Teguise, Lanzarote 28/03/10 (Deel 2.)
VERVOLG VAN VORIG ITEM.
De klap is redelijk onzacht te noemen. Ik ben met mijn heup en knie op enkele smeerlappen van keien gevallen, en heb ook mijn stuur onzacht op mijn knie gekregen. Mijn linkse arm en knie zitten onder het bloed en stof, en mijn favoriete koerspakje ziet eruit alsof er een dozijn motten een pyama-party in gehouden hebben. Als ik terug op de fiets spring, trekt zowat alles tegen en heb ik meer weg van een kreupele eeuwling dan van een fitte mountainbiker. Wanneer het meeste bloed en vuil verwijderd is, vergewis ik me terug bij de inschrijvingstafel of mijn Belgische vergunning geldig is, maar zoals verwacht is dit niet het geval, en mag ik ook nog eens tien Euro extra dokken voor een dagverzekering. Al mokkend trek ik terug naar de auto, waar ik mijn lekkende drinkbus verruil voor een ander exemplaar, en als dan ook nog eens mijn achterband met een luide knal de geest heeft, denk ik eraan om definitief de handdoek te gooien. Zoveel ellende heb ik zelden meegemaakt voor een wedstrijd en met een "Je m´en fous" mentaliteit (en een in zeven haasten vervangen achterband) rep ik me naar de start. Daar wordt ik ook nog eens bij een andere reeks ingedeeld, zodat ik helemaal achteraan mag starten. Wanneer we het veld indraaien, zit ik al zesde, maar vang toch nog enorm veel stof op, want het heeft hier al bijna een maand niet meer geregend. (Beetje zoals in Helgië waarschijnlijk...?) Daar ik het parcours (met gering succes) al enkele keren verkend heb, weet ik de cruciale punten goed liggen, en als ik bij het ingaan van de tweede ronde al enkele elite- renners (die een minuut voor ons gestart zijn) kan inhalen, krijg ik een boost van zelfvertrouwen. Ik heb me trouwens zelden zo goed gevoeld in een wedstrijd. Ik zit nu al in vierde positie, maar verlies telkens wat tijd op de technisch steile afdaling, want de schrik zit er goed in om nog eens in het decor te belanden. Op de minder technische stukken, waar je goed "gas" kan geven, zit ik echter al vlug derde. Ik zie de biker die in tweede positie rijdt tamelijk ver voor me uitrijden, maar in de laatste ronde heb ik hem toch te pakken. Helaas net aan die vervelende afdaling, en ik verlies opnieuw vijftig meter, die ik met de beste wil van de wereld niet meer dicht krijg. Ondanks alle tegenslagen vooraf, is dit toch een opsteker, en kijk ik met belangstelling uit naar enkele wedstrijden die ik in april in mijn thuisland ga afwerken. Hopelijk met hetzelfde, zonnige weer... Al is dat laatste allicht een utopie.
16 Km. in 56´ 3e/30 Gem. hartslag: 187 Max. hartslag: 196
3. XI MTB-Rally Costa Teguise, Lanzarote. 28/03/10 (Deel 1)
Een slechte generale repetitie levert meestal een daverende voorstelling op... Met die gedachte troost ik me enkele minuten voor de start van de elfde editie van deze mountainbikewedstrijd, in de badplaats Costa Teguise aan de oostkust van Lanzarote. De hoeveelheid ellende en miserie die ik de afgelopen vierentwintig uur over me heen heb gekregen grensde werkelijk aan het ongelofelijke. In de tien jaar dat ik met een tweewieler op pad ben, heb ik nog nooit zoiets meegemaakt! Alhoewel, zó erg was het nu ook weer niet, maar ik probeer hier enigszins een spanningsveld te crieëren zodat jullie nieuwsgierigheid piekt naar ongekende hoogten... Het ging al verkeerd bij de parcoursverkenning op zaterdag. De omloop was netjes uitgepijld, op éen cruciaal punt na, zodat uw dienaar maar eventjes een kleine driekwartier in het vulkanisch niemandsland zat rond te crossen, en al zijn geografische kennis moest aanwenden om de weg terug te vinden. Toen ik eindelijk terug op het goeie spoor zat, reed ik achteraan lek. Een normaal mens stop dan, en spreekt z´n hulpkitje aan met reserveband en consoorten... Ik niet dus! Ik reed gewoon verder, met in gedachten dat zo´n brede mountainbikeband daar tegen bestand is. Viel dat efkes tegen zeg! Na enkele minuten rolde zowel de binnen- als buitenband van de velg, en tuimelde ik net niet tussen het stoffige steengruis. Ik graai al vloekend en grommend het reservebandje uit mijn achterzak en merk tijdens het opblazen dat het vol f*cking gaten zit! Ik verwens de kerel van de fietswinkel (waar ik mijn mountainbike gehuurd heb), en zet noodgedwongen mijn weg te voet verder. Terug thuis plak ik één bandje en rij terug naar het parcours. Nauwelijks tien minuten later rij ik opnieuw lek, vooraan deze keer. Opnieuw probeer ik verder te fietsen, maar wanneer mijn achterband voor de tweede maal leegloopt, vervloek ik alle mountainbikebanden naar de diepste krochten van de hel, en heb al verdomd veel spijt dat ik me voor die wedstrijd heb ingeschreven! Met drie opgelapte binnenbanden vertrek ik dus de volgende dag naar de wedstrijd. De start is om halfelf, en aangezien ik op de meeste afspraken een halfuur te laat opduik (behalve als het een "fietskoerswielrenevenement" betreft) ben ik om negen uur al ter plaatste. De start is aan het hotel Beatriz, en wanneer ik aan die parking ietwat nerveus uit m´n wagen stap, zie ik nog net enkele dronken Britse toeristen het hotel binnenrollen. Tja, wie moet hier nu medelijden hebben met wie? Terwijl zij lekker hun roes liggen uit te stinken na ongetwijfeld een gezellig nachtje uit, mag ik hier lavastof gaan vreten tussen enkele uitgedoofde vulkanen. Aan de inschrijvingstafel loopt het vervolgens ook al niet lekker. Ik ben blijkbaar de enige met een buitenlandse vergunning, en de afgevaardigden raken er maar niet uit of ik nog een extra dagverzekering van tien Euro moet afdokken. De oplossing is weer typisch Spaans: "Kom het straks nog eens vragen..." Ik spring in m´n koerskleren en heb nog tijd genoeg om de omloop nog eens af te haspelen. Halfweg het parcours, op het steile technische stuk bergop loopt het mis. Ik probeer dit al fietsend af te werken, maar verlies mijn controle over mijn vehikel en beland een meter lager tussen de met scherpe rotsen bezaaide ondergrond...
Om de dode momenten hier wat op te v(l)ullen pak ik nog eens uit met één van mijn beruchte afdalingsfilmpjes. Deze keer neem ik jullie terug mee naar Gran Canaria, waar ik op 7 januari de afdaling filmde van mijn favoriete berg, de Sória. Net zoals de Tabayesco in Lanzarote een waardemeter is voor de conditie, probeer ik telkens als ik in Gran Canaria vertoef mijn record op bovenvernoemde berg te verbreken. Iets waar ik de laatste jaren niet meer in slaag, dus ik verdenk mijn crono (die in maart 2006 afklokte op 19'45") ervan om minstens één minuut "gefoefeld" te hebben, want hoe vlug ik ook die ellendige berg opvlam, ik raak niet meer dichter dan 20' 44".
Deze week hang ik op Lanzarote de gids uit, want mijn ouders hebben onlangs hun vliegangst overwonnen en zijn deze morgen gearriveerd. Om de gemiddelde leeftijd op het eiland niet abrupt de hoogte in te jagen, is gelukkig m´n vierjarig neefje Cas meegekomen...
Voor het filmpje van Sória, klik op onderstaande link:
Dinsdagmorgen 23 februari. M´n twee huisgenoten lepelen zenuwachtig hun mueslipapje leeg en tikken op spastische wijze sporadisch hun lepel tegen het diepe bord. Vandaag komt immers de tweede lading Belgen naar dit zonnige lava-eiland afgezakt om zich klaar te stomen voor het nieuwe wielerseizoen, en het op komst zijnde viertal kunnen we allesbehalve catalogeren onder "pelotonvoer." Ik gooi nog wat olie op het vuur door m´n gasten de uitslag van één van de laatste WAOD-wedstrijden onder de neus te schuiven, waarbij zowel de winnaar (Peter de Corte); de vierde (Fransus "Kees" van Gorp) en de zesde in de uitslag (collega blogger Wim "Wibra" Braet) hier zullen neerstrijken. Deze drie ploegmaten van Cycling Team Grillhuisje worden aangevuld met Vincent Evers, afgelopen seizoen tweede op het Belgisch Kampioenschap van eerder vermeldde wielerbond. Voorafgaand aan hun komst werd er heel wat heen-en weer gemaild met uw dienaar. Blijkbaar waren ze er niet helemaal gerust in over hoe, wat of waar ze gingen terechtkomen, en ik kon ze moeilijk ongelijk geven. Met enige slechte wil kan je me omschrijven als een individu van 12 stielen en 13 ongelukken, daarbovenop gezegend met twee linkse handen! Maar...als het over vakantie´s of fietstochten organizeren gaat ken ik m´n gelijke niet, dus mochten ze eigenlijk op beide "flappy's" slapen!
De nadruk tijdens deze stage lag op lange duurtrainingen, waarbij ik m´n stinkende best deed (dit was soms letterlijk te nemen, want enkele vrienden lagen door verandering van spijs wat in de war met hun darmstelsel, en produceerden uitlaatgassen die gerust een gezonde Indische olifant geveld zouden hebben) om hen alle uithoeken van het eiland te laten zien. Van Mirador del Río in het uiterste noorden, over Playa de "Fa-maaaaa-ra" in het westen, door de wijngaarden van La Geria en uitgestrekte lavavelden van Timanfaya, tot het meest zuidelijke punt in Playa Blanca. Nu, het wegennet op Lanzarote is niet heel uitgebreid, maar toch slaagden sommigen erin om bij afwezigheid van ondergetekende, hopeloos verloren te rijden, en pas terug hun uitvalsbasis te bereiken toen de zon al geruime tijd aan de westelijke zijde verdwenen was. Waarschijnlijk had diezelfde stralende bol hun oriëntatievermogen driftig in de war gestuurd. "Mooie liedjes duren niet lang," zegt het spreekwoord, en een weekje fietsen in de zon bij temperaturen tussen de 23 en 27 graden is dan ook vlug gepasseerd. Met de nodige kilometers in de benen en een (bij sommigen rode) gebronsde tint, stapten m´n makkers terug op het vliegtuig richting Helgië, waar volgens het weerbericht sprake was van een eerste lichte lenteprik: halfbewolkt en zes graden... Veel sterkte jongens!
Trainingsverslag van de "Helgians" op Lanzarote. Deel 1.
Sinds kort beukt ondergetekende weer moederziel alleen tegen de bijwijlen harde wind op dit eiland. Dinsdag hebben de laatste telgen der Belgen (een rijmpje op zijn tijd kan geen kwaad, en is zelden schrikwekkender dan prikkeldraad...) de Canarische archipel verlaten en zijn de sportievelingen in dit dorp terug herleid tot anderhalf. Exclusief de hond van de benedenbuur, want zijn immense uitwerpselen waarmee hij onze oprit hier bezaaid, zouden helaas niet misstaan op het WK- figuurkakken voor blinde en slechtziende viervoeters! Ik ben er trouwens heilig van overtuigd dat minstens tachtig (!) procent van de hondenpopulatie hier zijn gevoeg komt doen, want de enorme hoeveelheid aan eh...laat ons zeggen "ex-Pedigree Pal voeding" die hier achterblijft kan onmogelijk het werk zijn van één blaffend en kwispelend zoogdier. Ik heb geen flauw idee hoe ik nu van dit vettig hondenverhaal opnieuw een brugje moet maken naar de trainingen met mijn Belgische vrienden hier, dus sta mij toe meteen van wal te steken met de aankomst van Niels en Peter op zaterdag. Geen tijd te verliezen denken die twee. Vanop de parking van "Lanzarote Airport" werden meteen de fietsen in elkaar geknutseld en vertrokken we in noordelijke richting om hun beentjes die vier uur ineengehaakt zaten op het vliegtuig, los te gooien. Bij windkracht 5 en rukwinden tot 80 a 90 kilometer per uur monteer je best geen hoge velgen, maar dat was natuurlijk zonder onze Belgische vrienden gerekend. In de verschrikkelijke zijwind kon je de fiets amper recht houden en de vederlichte "Schleck" (Niels) werd net niet opgeschept en weggeblazen richting Marokkaanse woestijn. Gelukkig milderde de wind de volgende dagen, en konden we in afwachting van de tweede golf landgenoten (die ons dinsdag zouden vervoegen) al enkele pittige trainingen afwerken.
Arrieta is leeg en verlaten... Nadat zaterdag Niels en Peter het vulkaaneiland al de rug hadden toegekeerd, hebben vanmorgen de laatste Flandriens het vliegtuig richting thuisland genomen. Vooraleer hier een verslagje van de Belgische trainingsstage volgt, hou ik jullie zoet met een kort filmpje van een trainingsbreak in het zuidwesten van Lanzarote.
U hebt het waarschijnlijk al gemerkt. Weinig tijd om te schrijven voorlopig. Ik speel momenteel gastheer voor "Schleck" en zijn maat Peter, die het koude België ontvlucht zijn en hier heel wat kilometers afmalen onder het goedkeurend oog van ondergetekende. Bovendien zijn hier gisteren ook nog eens vier streekgenoten neergestreken met dezelfde intenties, zodat mijn dagen hier goed gevuld zijn met het begeleiden van die wielertoeristen... (Ai, dat wordt afzien als ze dit lezen!) Arrieta is een Belgische enclave momenteel! Maar goed, beelden zeggen meer dan woorden. Op onderstaande link alvast een impressie van het bonte gezelschap. Meer filmpjes zullen ongetwijfeld volgen.
(Na wat pc problemen afgelopen week, eindelijk het vervolg van de tweede etappe!)
De lichamelijke schade is zo goed als nihil, en ik zet de achtervolging in. Iets te ondoordacht wellicht, want voor ik het goed en wel besef, tuimel ik weer over mijn tweewieler en rol opnieuw tussen die ellendige stenen. Gelukkig ook deze keer (op wat geschaafde vingertoppen na) zonder erg. Meteen weet ik nu ook waarom de meeste mountainbikers racen met handschoentjes met lange vingers! Na de lange lus door het Nationale Park, krijgen we ongeveer twee kilometer asfalt voor de wielen geschoven, en kan ik (ondanks m´n geringe tijdrijderscapaciteiten) twee renners bijhalen en achter me laten. Helaas niet voor lang, want als toetje wachten nu enkele pittige "vulkaantjes" om te beklimmen, en mede ook door de opkomende vermoeidheid kan ik mijn bike niet onder controle houden en vlieg een derde keer het decor in! Niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen, en op de technische stukken klik ik al op voorhand m´n schoenen uit de pedalen om niet nog eens in het stof te bijten. Na bijna drie uur ploeteren over- en door zand, stof, stenen en vulkanen blijken de laatste acht kilometer hoofdzakelijk bergaf te lopen. "¡Peligroso!" Lees ik op een houten paaltje bij een steile afdaling, en vooraleer m´n traag brein uitgecalculeerd heeft dat dit "gevaar" betekend, sukkel ik een vierde keer van de fiets! Ik kom onzacht tussen de scherpe lavastenen terecht, en moet nu toch efkes blijven liggen. M´n linker scheenbeen en enkel is serieus geschaafd, en ik lig te spartelen als een speenvarken om uit die stomme pedalen te komen! Door m´n geklungel schiet er nu ook een geweldige kramp in mijn linkerbovenbeen, zodat mezelf bevrijden uit die ondingen een ware marteling is. Ik lik voor een vierde keer m´n wonden en tel nu de kilometers af naar de finish. Tijdens de laatste kilometer moeten we nog verscheidene trappen naar beneden rijden, maar vergeleken met wat we achter de kiezen hebben, is dit slechts een peulschil. Redelijk afgepeigerd bereik ik de eindmeet en ondanks de verschillende tuimelpertes ben ik toch nog 43ste. De winnaar, is net als gisteren de Schot James Angus Ouchterlony. Als ik zijn tronie aan een nauwkeurige studie onderwerp, bemerk ik het ontbreken van de bovenste, voorste rij tanden. Waarschijnlijk ook ergens achtergelaten op één of ander mountainbikeparcours...
Foto´s vind je op deze link: www.foyfoto.com (Doorklikken naar:"2- stage mountainbike race Lanzarote.")
60 Km. in 3h.11' 49'' 43e/128 (41e op 128 in de eindstand.) Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 191
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren. Wie "lava" zegt, denkt misschien nog even met weemoed terug aan het satirisch TV-programma eind de jaren tachtig, met Kamagurka en Herr Seele. De vaste rubriek:"Wally in Space," met jawel, niemand minder dan de voice of Europe, Eduard Van de Walle in de hoofdrol, bevatte als afsluiter steeds dezelfde scene waarin heerlijke kubusjes verorberd werden, en nu ik dit hier zo keileuk en melancholisch zit neer te pennen, besef ik dat ik nog maar eens mijlenver van het onderwerp ben afgeweken... Na de explosieve start besluit ik om niet teveel in het "donkerrood" verder te rijden, want met zestig kilometer op een heuvelachtig parcours voor de boeg, zou dit wel eens een héle lange voormiddag kunnen worden. Na een halfuur koers lijk ik m´n plaatsje gevonden te hebben in een groepje van zeven man, maar naarmate de technische stukken elkaar blijven opvolgen, moet ik er toch enkele laten gaan. Naast talrijke korte steile heuvels, bezaaid met scherpe keien en verraderlijke kloven, moeten we ook een flink uit de kluiten gewassen rioolbuis door. Ondanks mijn lichte aanleg voor claustrofobie kom ik dit obstakel nog vrij vlot door. Even later verrijst het standbeeld van niemand minder dan de duivel hemzelf aan de horizon! Geen twijfel mogelijk...we naderen het gevreesde Nationale Park van Timanfaya! Zes meter onder de oppervlakte, bedraagt de temperatuur daar om en bij de 400 graden! Dichter kan je volgens mij niet bij de hel komen (vandaar de duivel als symbool) dus moet deze strook mij als black metalaanhanger van het eerste uur wel liggen. Aanvankelijk is dit ook zo. We rijden nu met de wind in de rug over een "single track," bestaande uit gestolde lavastenen. De weg is zo hobbelig en ruw, dat zelfs een gedrogeerde, uit zijn bek fluimende kameel het zou vertikken om erover te gaan! Net als ik de techniek van over de keien te rijden onder de knie lijk te hebben, maakt m´n voorwiel een zwieper en beland ik met mijn snuit op de keien... WORDT VERVOLGD
1. 2-stage MTB race La Santa, Lanzarote. Eerste etappe, 30/01/10
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start. Niet in het minst om de tien items die ik in vorig item postte, maar ook omdat ik vijftien minuten voor de start nog een technieker moet raadplegen omdat mijn schijfremmen tegen de remblokjes slepen. (Zie foto.) Gelukkig is de brave man stressbestendiger dan ik, en kan ik toch nog tien minuutjes opwarmen en mijn concurrenten observeren. Naast enkele Spaanse toppers is het team van de Deense winnaar van vorig jaar ook opnieuw van de partij, en dus is m´n eerste bekommernis om niet volledig weggereden te worden op "mijn" eiland. "Och, ze kennen je daar toch niet!" Hoor ik de meesten al denken... Wel, denk je nu echt dat er hier meer dan één halve gare met een groen koerspakje en wapperende blonde haren het eiland doorkruist??? Maar goed. De eerste hectometers worden gezapig afgewerkt, maar eens we het veld induiken en de groene vlag naar beneden gaat, breekt de hel los! Stof, stenen, zand en kuilen zorgen ervoor dat al na één kilometer een veertigtal renners met een lichte voorsprong op de eerste heuvel afstormen. Ik hang nog net in de wielen, als plots de renner voor me zijn zadel breekt! Ik kan hem nog net ontwijken, maar kom naast het berijdbare spoor terecht en hobbel hopeloos van de ene kei in de andere put. Als ik opnieuw terug het goeie spoor te pakken heb, ben ik zo´n twintig plaatsen verloren en kan ik de achtervolging inzetten. De eerste helft van de etappe, krijgen we constant de ene zandheuvel na de andere voorgeschoteld, en ik ben in maanden niet meer zo diep moeten gaan. Op de best berijdbare sporen (lees: minst slechte zanderige kiezelweg) kan ik verschillende renners opnieuw inhalen en achter me laten, maar even over halfweg wedstrijd begin ik te knoeien tegen de sterren op! Het parcours wordt nu technischer met steile, bochtige afdalingen en ik klooi er op los! Niet alleen heb ik blijkbaar teveel druk in mijn banden gepompt, ik mis gewoon de techniek van de "Canariens" die hier elke week met ware doodsverachting doorscheuren. Per bocht verlies ik gemiddeld drie meter, en het kost enorm veel kracht om telkens de ontstane kloof dicht te rijden. Eén voor één komen ze terug, en zo verlies ik op het einde nog een tiental plaatsen. Ik schuw nu elk risico, en bereik zonder kleerscheuren de finish van m´n eerste mountainbikewedstrijd.
34 Km. in 1h.30' 47" 54/133 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 198
Onder het motto: "afgaan in eigen streek" doe ik dit weekend mee aan een tweedaagse mountainbikewedstrijd op Lanzarote, georganiseerd door het sporthotel La Santa. Ik heb ondertussen al twee keer kunnen kennismaken met mijn gehuurde bergfiets, en hier zijn alvast tien redenen waarom het niets gaat worden dit weekend.
1. De conditie. Heb vorige week in België nauwelijks een fiets aangeraakt, ben bovendien met een lichte vorm van buikgriep teruggekeerd waardoor ik twee dagen in de zetel heb moeten doorbrengen.
2. Behendigheid. Ben nooit een haantje de voorste geweest om me door een peloton te slingeren, laat staan van een met keien bezaaide bochtige grintweg "full speed" af te dalen. Zelfs een dronken Rus beschikt momenteel na acht glazen vodka over meer oog-hand coördinatie dan ondergetekende.
3. De concurrentie. Volgens de site van La Santa komen heel wat professionele mountainbikers jaarlijks naar dit evenement afgezakt, aangevuld met enkele toppers uit de dua-en triatlon wereld, waaronder wereldkampioen Eneko Llanos. Een podiumplaats zal dus waarschijnlijk te hoog gegrepen zijn...
4. Schoenen. Nooit gedacht dat mijn eerste paar (tweedehands) raceschoenen nog eens het levenslicht zouden zien. Dat ze hondslelijk zijn, tot daar aan toe, maar ze zijn ook nog eens anderhalve maat te groot, de zool is vervaardigd uit plooibaar plastiek en zelfs met behulp van twee paar kousen zitten ze zo los als iets. Het is zelfs zo erg, dat bij elke pedaalslag een dozijn kiezeltjes in de ontstane opening achteraan binnenduiken en aan m´n voetzolen beginnen te kriebelen. Deze schoenen zijn trouwens op maat gesneden voor de voeten van Sideshow Bob, de moordzuchtige sidekick van Krusty de Clown uit de Simpsons.
5. Pedalen. Net als voorgaand item van kapitaal belang om na het opspringen op de fiets een snelle wedstrijdhervatting te bewerkstelligen. Op TV springen die crossers in hun pedalen alsof het niks is. Ik verdenk ze er trouwens van dat ze magneetjes op hun schoenen kleven, de ellendelingen, want slechts zelden zie je zo´n doorslijkte renner een dubbele poging wagen om zich vast te klikken. Ik ben steevast tijdens de start van een wegwedstrijd als laatste weg, omdat ik mijn gigantische voeten niet onmiddelijk in die ondingen weet te bevestigen.
6. Banden. Ongelofelijk lomp, zo´n mountainbikeband! Ze zijn verdomme nog breder als m´n Bontragervelgen hoog zijn, en die "tappen" erop zouden trouwens niet misstaan op een uit de kluiten gewassen tractor, die moet assisteren bij het dreggen van het kanaal Gent-Brugge. Ik krijg nu al heimwee naar mijn vederlichte Trek-fiets en m´n Fortezza pro tuben, waar je godverdomme 14 Bar in kwijt kunt!
7. Versnellingen. Na twee dagen heb ik nog steeds niet door hoe die dingen werken. Duwen aan de rechtste hendel vooraan doet de ketting achteraan naar de grotere kransjes schakelen, terwijl dit vooraan omgekeerd is. Zo heb ik al meermaals tijdens het plots opduiken van een steile heuvel een nieuwe betekenis gegeven aan de wieleruitdrukking "geparkeerd staan."
8. Startuur. In België wordt er om 14, 16 of ´s zomers zelfs om 19 uur gestart, en niet zelden zijn die avondwedstrijden ook m´n beste van het seizoen omdat ik nu eenmaal geen ochtendmens ben. Nee, hier in Lanzarote vinden ze er niets beters op dan te starten om 9 (!) uur!!! Een tijdstip waarop uw dienaar doorgaans uit zijn bed komt gerold, en een klein uurtje later niet zonder enige moeite het ontbijt tot zich neemt.
9. Het weer. Dit mogen dan wel de Canarische eilanden zijn, het is hier nu ook putteke winter! We beleven momenteel een koudegolf, want het kwik moet "scharten" om met moeite 21 graden te halen. Pas op, dan mag er nog geen wolk voor de zon schuiven, of het is er amper 19! Dit in combinatie met de bijwijlen verschrikkelijke noord-oostenwind heeft me deze week al meermaals uit m´n koerspakje doen bibberen, zodat ik er ongetwijfeld nog een stevige verkoudheid zal bovenop krijgen.
10. Humo. Eigenlijk heb ik momenteel totaal geen tijd voor onnozelheden zoals mountainbikewedstrijdjes en duurtrainingen. Ik moet me hier namelijk door m´n uit België meegesmokkelde stapel Humo´s worstelen. Heb net Humo 3610 van 10 november 2009 uit. Het begint dus te korten...
Voila... Desondanks alles hou ik jullie toch op de hoogte hoe ik het er hier ga van afbrengen.
De wedstrijd in Steenhuize zal ik blijven herinneren als die waar ik voor het eerst zonder handschoentjes met lange vingers gekoerst heb.
Bovenstaande gemeente deed zijn naam alle eer aan, toen ik in het centrum vruchteloos op zoek ging naar iets dat kon doorgaan als "wielerwedstrijd." 
Bijna dag op dag zes maanden geleden reed ik hier mijn laatste wedstrijd op Belgisch grondgebied, alvorens naar Lanzarote af te zakken.
Dinsdagmorgen 23 februari. M´n twee huisgenoten lepelen zenuwachtig hun mueslipapje leeg en tikken op spastische wijze sporadisch hun lepel tegen het diepe bord.
Sinds kort beukt ondergetekende weer moederziel alleen tegen de bijwijlen harde wind op dit eiland.
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren.
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start.
