Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... Toen ik terugkwam was ook de ambulance opnieuw present, maar nu waren er weer twee seingevers vermist. Onze voorzitter stoof nu zenuwachtig heen- en weer met de auto, en toen ook dit euvel opgelost was, waren we al twee uur voorbij het voorziene startuur, zodat de wedstrijd met twee ronden ingekort werd. Een spijtige samenloop van omstandigheden allemaal, waar de anders zo vlekkeloze organisatie van de VWF zeker geen schuld aan heeft. Gedurende de acht seizoenen dat ik hier wedstrijden betwist, was zoiets immers nog nooit voorgevallen. 'Schleck' had er ondertussen wel al de brui aan gegeven, en had een rustig plekje in de schaduw opgezocht om ons te zien passeren. Met nu dus maar 48 kilometer koers, werden van in de start alle registers opengetrokken. Als bronstige, opgefokte hanen achtervolgden we de wagen met de rode vlag, al was het een rondborstig, maagdelijk kippetje dat net ontsnapt was uit een (beauty) farm. Dit was reeds m'n vijfde koers op acht dagen, en mede ook door het lange wachten voelden mijn stampers aan als twee gigantische betonblokken. Gelukkig lag het parcours me wel, met enkele lichte hellingen, telkens gesitueerd na een paar haakse bochten. Het heeft dit seizoen nog niet echt meegezeten om eens deel uit te maken van de beslissende vlucht, en ook nu mis ik de goeie ontsnapping. Vier renners kunnen de voorlaatste ronde ontkomen, en sprinten voor de bloemen. Ik zit tamelijk ver de laatste kilometers, maar de voorlaatste bocht snij ik risicovol aan, en maak zo nog wat plaatsen goed, wat resulteert in een vijftiende plaats.
48 Km. in 1h09' 41,5 Gem. 15/42 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 192
"Ruislé-revisited!" (Zie ook verslag van Open categorie wedstrijd op 20 augustus.) Vaders en moeders, hou zonen en dochters binnen, want ondergetekende gaat nog eens een poging wagen om een koerske in jullie gemeente te rijden. Bart "brokkenpiloot" Bonne is gearriveerd, en winkeliers sluiten hermetisch hun etalages af, cafébazen schakelen over op plastieken bekertjes, en de koeien langs het parcours dartelen zenuwachtig heen- en- weer terwijl ik me aan het losrijden ben. Enkel de leveranciers van strobalen zagen hun omzet met de helft stijgen de afgelopen week, en komen me uitgebreid bedanken. Toegegeven, bovenstaande is misschien lichtjes over het paard getild, maar als ik in deze wedstrijd voor parochianen en inwoners van de omliggende gemeenten terug het decor invlieg, dan zien ze me hier nooit meer terug! Aan de start staat een bont allegaartje van Elite en ex-Elite zonder contract, Amateurs & Masters, renners van verschillende nevenbonden, wielertoeristen, gediplomeerde zondagsrijders, bewoners van de planeet "Orck", ikzelf, ... Dat het geen zondagswandelingetje ging worden had ik wel verwacht, maar dat na twee ronden de kilometerteller al een gemiddelde aangaf van 43,7 Km./h. was er toch wel ietsje over. Reken daarbij de talrijke bochten op de omloop, en je kan wel aannemen dat het kaf vlug van het koren gescheiden was. Ik kon vrij makkelijk standhouden in de frontlinie. Meer nog. Ik had eigenlijk mee moeten zijn met de beslissende vlucht van vier, al zeer vroeg in de wedstrijd, maar talmde te lang en de vogels waren gaan vliegen. Onder de nieuwsgierige en bewonderende blik van m'n bijna driejarig neefje Cas, (zie foto) mengde ik me nog in verscheidene ontsnappingspogingen, maar telkens werden we teruggegrepen. Cas vond dit allesbehalve erg. Hij weet nog niet dat zijn nonkel eigenlijk een rasechte "patattencoureur" is, en vergaapt zich aan het schouwspel van daverende coureurs die op de kasseien door het centrum voorbijrazen. Hij is nu al bezeten door het fenomeen "fiets", en heeft een buitengewone fascinatie voor m'n racewielen, die hij dan in zijn "Mickey bike" probeert te monteren. Dit wordt ongetwijfeld m'n opvolger, maar dan in verbeterde versie! Op de hoeveelste plaats ik vandaag precies eindig, weet geen kat me te vertellen. Ik schat tussen de dertiende en de achtiende plaats, maar met de conditie gaat het in ieder geval crescendo, en dat is een opsteker voor de komende wedstrijden.
54 Km. in 1h.18' 41,7 Gem. Gem. hartslag: 171 Max. hartslag: 191
Voedings- en sportdeskundigen zijn het erover eens: de belangrijkste maaltijd voor een middagwedstrijd, nuttig je de avond voordien. Wel, dat beloofd... Gisteren na de voetbalwedstrijd Anderlecht - Kortrijk heb ik me als vanouds nog eens goed laten gaan in de plaatselijke Quick! Toen ik me vanmorgen naar de ontbijttafel sleepte, voelde m'n maag aan alsof orkanen "Wilma" & "Dean" de zevende symphonie van Beethoven erin aan het spelen waren, met een dove Andrea Bocelli als dirigent. Veel kon ik dan ook niet door m'n geteisterd keelgat duwen, en na de doorspoelbak van m'n toilet eens op consistentie te hebben getest (verdere details zijn compleet overbodig, en dragen niet bij tot enige 'vastheid' in dit verhaal), repte ik me met 'Schleck' naar de wedstrijd in Baardegem. Als brave kleutertjes op hun eerste schooldag stonden we netjes in rijen opgesteld aan de startlijn. We wachtten vijf minuten..., tien, vijftien, twintig,... maar nog steeds werd het startsein niet gegeven. Blijkbaar was er een ernstige valpartij gebeurt in de reeks voor ons, en was de enige ambulance met het slachtoffer naar het ziekenhuis. Hopelijk vallen de verwondigen bij die arme drommel mee, en kan hij vlug zijn plaats in het peloton innemen. Na nog een kwartier gewacht te hebben, stuurden mijn nieren via de zenuwbanen een signaal naar m'n grijze massa... Met andere woorden, ik moest nodig, en als je met je fiets in het midden van het peloton staat te wachten, kan dit tot verwarde dialogen leiden met de renner naast je, als je vraagt om hém efkes vast te houden... 
"Ruislé-revisited!" (Zie ook verslag van Open categorie wedstrijd op 20 augustus.) Vaders en moeders, hou zonen en dochters binnen, want ondergetekende gaat nog eens een poging wagen om een koerske in jullie gemeente te rijden. Bart "brokkenpiloot" Bonne is gearriveerd, en winkeliers sluiten hermetisch hun etalages af, cafébazen schakelen over op plastieken bekertjes, en de koeien langs het parcours dartelen zenuwachtig heen- en- weer terwijl ik me aan het losrijden ben. Enkel de leveranciers van strobalen zagen hun omzet met de helft stijgen de afgelopen week, en komen me uitgebreid bedanken. 
