Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Deze wedstrijd werd vroeger georganiseerd door de VWF, maar prijkt nu al enkele jaren op de WAOD- kalender. Het was dan ook al geleden van in 2002 dat ik hier nog gereden had, en het bleek een geslaagd weerzien met deze mooie omloop. Veel renners (81), en ik start 'comme habitude' achteraan het pak. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Na enkele kilometers scheurt het peloton, en kunnen vijftien man zich afzonderen. Ondanks het hoge tempo, komen we geen millimeter dichter, integendeel. De vluchters breiden stelselmatig hun voorsprong uit, en die bedraagt halfkoers al meer dan twee minuten! Dan denk ik dat m'n moment van glorie is aangebroken, en ik spring weg uit het peloton. Al gauw komen enkele renners me vervoegen, maar ondanks de goede samenwerking in ons groepje komt het peloton toch terug. (Ellendigaards...) Ik meng me daarna nog in verscheidene schermutselingen, maar vang telkens bot. Op het einde kunnen toch nog vier dapperen zich afscheiden, en probeer ik me te mengen in de eindsprint voor de resterende kruimels. Ik kom niet echt meer aan sprinten toe, want raak ingesloten tussen enkele renners en de nadar, waardoor ik net buiten de prijzen finish.
78 Km. in 1h 52' 42 Gem. 31/81 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 192
Zelden zo een eenvoudig wedstrijdverloop meegemaakt als vandaag. Vanaf kilometer 1 springen zeven man weg, en met uitzondering van één renner die uit de kopgroep moet lossen, blijven de overige zes de ganse wedstrijd voorop. Er werd nochtans in het peloton serieus gas gegeven, want het gemiddelde lag op 43,4 Km. per uur. Ik was vandaag zeker niet slecht, integendeel. Ik had geen moeite met de snelheid, het mocht gerust nog iets rapper gaan. Ik mengde me wel niet in de chaotische eindsprint, en bolde in de buik van het pak over de meet. Er was vandaag ook dopingcontrole, en ikzelf was bij de uitverkorenen om me na de wedstrijd aan te melden. Alhoewel ik 100% zeker ben dat ik clean rij tot op het zuiverste graatje, schuifelde ik toch wat onwennig de controlekamer binnen. Hoe moeten bv. Ricardo Ricco en andere dopingzondaars zich dan niet gevoeld hebben bij hun (fatale) dopingcontrole? Na het invullen van de nodige documenten bij de verpleegster, vraagt de dokter: "Iets genomen, of nog iets dat je kwijt wil?" "Nee, natuurlijk niet." "Goed dan." Vervolledigt de dokter. "Kies je potje uit en kijk of de nummers overeenstemmen met de verzegeling, en de flacons voor het A- en B- staal ook." "Godverdomme," vloek ik inwendig. Ze gaan die pottekes toch niet verwisselen hé! Bij nadere studie blijkt dit gelukkig niet mogelijk, en de dokter vervolgt: "Als meneer denkt te kunnen plassen, volg mij naar het toilet." "Je bent toch zeker dat je kan hé?" "Het moet voldoende zijn, minstens 100 ml. en liefst in één poging in de flacon!" "Vragen?" "Ja, ist gelijk welke kleur...?" Er kan zelfs geen flauw glimlachje af. Het dopinglokaal is blijkbaar geen plaats voor grapjes. Kan ik plassen? Natuurlijk kan ik niet. Wie wel trouwens, na een koers van 63 kilometer, waarbij ik m'n bidons de nek heb omgewrongen om ook maar het ultieme druppeltje in m'n keelgat te kunnen gieten. Komt daar nog bij dat de controlerende arts vanachter je rug het schouwspel gedetailleerd dient gade te slaan, om ervoor te zorgen dat alles correct verloopt. Moest hij kunnen, hij kruipt verdomme in het potje! Wachten... en héél veel water drinken op korte tijd bied de oplossing. Een kleine drie kwartier later onderwerp ik me aan een tweede poging. "Ah, goed." "Zal ik meegaan?" Vraagt de dokter aan de assisterende verpleegster. Ja hallo...! Wie anders? Hij gaat die trezebees toch niet met mij naar het toilet sturen zeg? Ze kunnen dan evengoed een cameraploeg uitnodigen, en deze 'pantomiene' live uitzenden op Sporza. Ik hoor de zweverige stem van Michel Wuyts al: "Tweede recordpoging voor een plas van 100 ml. dames en heren." "Bart faalde de eerste keer, maar hij kan het." "Geen kat die daaraan twijfelt... O, en er is nieuws van Karl op de motor..., Karl?" "Ja Michel, we rijden hier nu net het toilet binnen, en het gaat snel, héél snel!" "Het potje is al meer dan de helft vol, het wordt spannend,we naderen nu de top, en..." "Zo, meneer heeft nog over." Zegt de arts ietwat verbaast. "Laat het potje nu alstublieft niet vallen hé." Hij werpt een blik op de bomvolle flacon, en vraagt bedeesd of ik misschien niet het deksel erop wil plaatsen. "Mwa, doe jij maar hoor." Antwoord ik vriendelijk, maar eigenlijk hoop ik dat hij de helft op z'n handen morst... De inhoud wordt nu gesplitst in een A- en B- staal, en m'n controle zit erop. Het plassen echter niet! Door het vele drinken moet ik tussen Malderen en Aalter de auto tweemaal langs de kant van de weg parkeren, en een flink uit de kluiten gewassen boom opzoeken om het nodige te doen.
63 Km. in 1h. 26 43,4 Gem. 33/49 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 187
Na het licht debacle van woensdag sta ik als een bange wezel aan de start, volledig in het ongewisse over m'n huidig vormpeil. M'n ongerustheid was echter voor niks nodig, want al van in de aanvangskilometers voel ik dat de benen soepel draaien, en heb ik kracht te over. In de derde ronde rij ik warempel enkele minuten alleen in de aanval, en het was al héél lang geleden dat ik de openingswagen met rode vlag nog van zo dichtbij gezien had. Daaruit schalt vrolijk: "Als een leeuw in een kooi." van ons aller Willy De Gieter. Zijn gekweel werkt zodanig op m'n zenuwen dat ik me terug laat inlopen... Ik weet nu ook wel dat: "Immortal Rites" van Morbid Angel teveel gevraagd is, maar een rauwe grunge plaat, of een stevig rockende "Highway To Hell" moet verdomme toch kunnen? Het wielrennen kampt al genoeg met een oubollig imago. Was ik sportleek, en ik zag dit circus passeren waarbij snotterende en scheldende kerels als gekken een auto achtervolgen, waaruit Vlaamse schlagers klinken uit de jaren stillekes...Je zou je voor minder in de weelderige haarbos krabben! Maar goed. Terug naar de wedstrijd, en qua generale repetitie voor het Belgisch Kampioenschap van komende vrijdag kan dit tellen. In elke ontsnapping zijn minstens twee of drie 'Fivez- boys' aanwezig, zodat de andere ploegen telkens in de achtervolging moeten. M'n ploegmakkers en ik leveren uitstekend afstoppingswerk, zodanig dat in de finale vlucht, vier van de zeven renners de groen- witte Fivez kleuren dragen. We behalen maar liefst plaatsen één, twee, drie, en vijf! In de pelotonsprint word ik nog net na een ploegmakker twaalfde. Nu volgen enkele dagen relatieve rust, om vrijdag fris aan de start van het BK te verschijnen.
60 Km. in 1h 28' 41 Gem. 12/36 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 198
Een zeldzame zomerdag vandaag, maar in plaats van met m'n vriendin naar het strand te rijden, m'n parasol aan te trekken en onder mijn zeesletsen te kruipen (of is het andersom?), rijden we landinwaarts richting Zottegem- Erwetegem. Maria maalt daar niet om, integendeel. Had ik haar gevraagd naar Tsjernobil te rijden, ze zou zeker zijn meegegaan. Achter een sterke atleet staat een nog sterkere vrouw zegt men. Wel, voor ons geld dat in alle geval, alleen... ben ik geen sterke atleet. Bij momenten rij ik amper een deukje in een potteke halfgesmolten, in verre staat van ontbinding verkerende margarine boter, en dat zet ik vandaag nog maar eens in de verf. Ondanks het parcours me normaal gezien zou moeten liggen (weinig bochten en twee lichte hellingen) , bak ik er vandaag niet veel van. Na twee ronden rijden de beste twaalf renners weg, en als er voorbij halfkoers nog zeven man in de achtervolging gaat, probeer ik naar dat groepje toe te rijden. Ik voel meteen dat ik geen power in de benen heb, maar wil onder het lieftallig oog van m'n vriendin echt niet anoniem in het peloton rondrijden. Na een halve ronde in de achtervolging te spartelen, krijg ik het gezelschap van twee medevluchters, maar wat we ook proberen, we krijgen de kloof niet gedicht. Ik ben serieus over m'n toeren moeten gaan, en laat me terug uitzakken. Ik verwacht de bonte meute van de resterende C- renners over me heen te krijgen, maar het is de kopgroep van de D 's die komt aangestoven. Als een stervende zwaan pik ik m'n wagonnetje aan, en ben maar al te blij als de wedstrijd twee ronden later erop zit. Beter nieuws komt er gelukkig uit de B-reeks, want daar wint 'Alpenbroeder' Kristof Van Wymeersch zijn eerste wedstrijd van het seizoen!
56 Km. in 1h 26' 39,1 Gem. 19/36 Gem. hartslag: 174 Max. hartslag: 197
Dit is reeds m'n vierde wedstrijd op zeven dagen, en het begint in de kleren te kruipen. Vooral de twee wedstrijden vorige week, in combinatie met m'n vroege shift zouden wel eens aan m'n reserves kunnen tasten. Bovendien heb ik ook nog niet echt kunnen herstellen van de zware Alpenritten, maar klagen heeft geen zin. Ik heb het mezelf aangedaan natuurlijk. Omdat m'n vriendin sinds donderdag in het land is, wil ik vandaag wel eens wat laten zien. Ze heeft tenslotte geen 3700 Km. gevlogen om een gediplomeerd pannekoek aan het werk te zien. De eerste ronde al, is het meteen alle hens aan dek. Ik demarreer naar een ontsnapt groepje, maar blijf door de harde tegenwind (niet door m'n belabberde conditie...) hangen op 30m. Ploegmaat Emmanuel Hiel beent me bij, neemt me op sleeptouw naar de leiders, maar net als we aansluiting vinden, gaan die "foorapen" versnellen op de helling in Aspelare! Zelden heb ik in een wedstrijd zo diep moeten gaan als dat moment. Dit was de kelk tot op de bodem ledigen in de overtreffende trap! Ik sukkel boven met een hartslag van 203, en begin zelfs lichtjes te hyperventileren. Ik ken dit gevoel. ' s Winters, bij de eerste intervaltrainingen in de heuvels van de Vlaamse Ardennen, moet ik door ademnood soms van de fiets. Dit is nu uitgesloten natuurlijk, en "albatrosgewijs" laat ik me naar beneden vallen. Ik recupereer langzaam, maar vreet nog liever m'n stuurlint op dan te reageren, als even later terug enkele "ellendelingen" het hazepad kiezen. Dit blijkt natuurlijk de goeie vlucht te zijn, en in het peloton valt het tempo nu volledig stil. Ik kijk om me heen, en zie getekende gezichten. Great! Ik ben dus niet alleen die op het tandvlees zit. De D-renners, die een minuut na ons starten hebben bloed geroken, want regelmatig sijpelen nu groepjes van die categorie ons territorium binnen. Op 'n goeie 10 Km. van de finish ontstaat een spervuur van demarrages, waarbij verschillende renners het peloton ter plaatse laten. Ik wacht tot de kloof voldoende is, en op dezelfde helling waar ik daarnet voor astma-patient speelde, waag ik nu de sprong. Het is tussen hangen en wurgen, maar boven vind ik net aansluiting. Met enkele ploegmakkers trekken we de sprint aan voor Joost Pieters, die knap tweede wordt bij de D' s. Ikzelf eindig op een twaalfde stek. Net op tijd binnen vooraleer de hemelsluizen nog maar eens opengaan, en proberen de rest van m'n zaterdag te verpesten. Try again, waterdamphoudende losers!
Er wordt me deze dagen bitter weinig rust gegund, want vandaag is Aalst de place to be. Wel, er is ook niemand die me verplicht te starten natuurlijk, maar ik heb een nieuw speeltje (fullcarbon Bontrager wielen), en wil deze rouleurs wel eens aan een grondige test onderwerpen. Indien er vandaag een 'award' was voor de domste renner van het peloton, dan ging de hoofdprijs naar...inderdaad, uw dienaar. Om een lang verhaal kort te maken: Als je demarreert wanneer je in het peloton moet blijven zitten, en je blijft zitten als zowat 3/4e van het pak demarreert..., dan ga je nooit veel potten breken natuurlijk. Drie-en-twintig (!) renners zijn 'de piest in' , en wat doet meneer Bonne: 'Bwah, er zal wel iemand het gat dichtrijden zekers...?' Niet dus! 'Hoeveel zijn er ontsnapt?' Vraagt een collega renner die ook de boot gemist heeft. 'Drieentwintig!' 'Da zijn er gelukkig vijf minder dan in de gevangenis van Dendermonde!' Hilariteit alom. Als je elke week koerst om de spreekwoordelijke 'hoop te vullen' , neem je jezelf best niet al te serieus. Maar toch. Hoe beter ik m'n bolide uitrust (de wielen doorstaan hun vuurdoop prima), hoe erbarmelijker m'n resultaat. Het ligt vandaag nochtans niet aan m'n conditie, maar gewoon door niet attent mee vooraan te koersen. "Met een 26 ste plaats rij ik net buiten de prijzen..." Is een zinnetje dat lijkt weggeplukt uit een 'In de Gloria'-scene...
54 Km. in 1h 19' 40,5 Gem. 26/42 Gem. hartslag: 158 Max. hartslag:184
Deze wedstrijd werd vroeger georganiseerd door de VWF, maar prijkt nu al enkele jaren op de WAOD- kalender. Het was dan ook al geleden van in 2002 dat ik hier nog gereden had, en het bleek een geslaagd weerzien met deze mooie omloop. Veel renners (81), en ik start 'comme habitude' achteraan het pak. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Na enkele kilometers scheurt het peloton, en kunnen vijftien man zich afzonderen. Ondanks het hoge tempo, komen we geen millimeter dichter, integendeel. De vluchters breiden stelselmatig hun voorsprong uit, en die bedraagt halfkoers al meer dan twee minuten! Dan denk ik dat m'n moment van glorie is aangebroken, en ik spring weg uit het peloton. Al gauw komen enkele renners me vervoegen, maar ondanks de goede samenwerking in ons groepje komt het peloton toch terug. (Ellendigaards...)
Na het licht debacle van woensdag sta ik als een bange wezel aan de start, volledig in het ongewisse over m'n huidig vormpeil. M'n ongerustheid was echter voor niks nodig, want al van in de aanvangskilometers voel ik dat de benen soepel draaien, en heb ik kracht te over. In de derde ronde rij ik warempel enkele minuten alleen in de aanval, en het was al héél lang geleden dat ik de openingswagen met rode vlag nog van zo dichtbij gezien had. Daaruit schalt vrolijk: "Als een leeuw in een kooi." van ons aller Willy De Gieter. Zijn gekweel werkt zodanig op m'n zenuwen dat ik me terug laat inlopen... Ik weet nu ook wel dat: "Immortal Rites" van Morbid Angel teveel gevraagd is, maar een rauwe grunge plaat, of een stevig rockende "Highway To Hell" moet verdomme toch kunnen? Het wielrennen kampt al genoeg met een oubollig imago. Was ik sportleek, en ik zag dit circus passeren waarbij snotterende en scheldende kerels als gekken een auto achtervolgen, waaruit Vlaamse schlagers klinken uit de jaren stillekes...Je zou je voor minder in de weelderige haarbos krabben! Maar goed. Terug naar de wedstrijd, en qua generale repetitie voor het Belgisch Kampioenschap van komende vrijdag kan dit tellen. In elke ontsnapping zijn minstens twee of drie 'Fivez- boys' aanwezig, zodat de andere ploegen telkens in de achtervolging moeten. M'n ploegmakkers en ik leveren uitstekend afstoppingswerk, zodanig dat in de finale vlucht, vier van de zeven renners de groen- witte Fivez kleuren dragen. We behalen maar liefst plaatsen één, twee, drie, en vijf! In de pelotonsprint word ik nog net na een ploegmakker twaalfde. Nu volgen enkele dagen relatieve rust, om vrijdag fris aan de start van het BK te verschijnen.
Een zeldzame zomerdag vandaag, maar in plaats van met m'n vriendin naar het strand te rijden, m'n parasol aan te trekken en onder mijn zeesletsen te kruipen (of is het andersom?), rijden we landinwaarts richting Zottegem- Erwetegem. Maria maalt daar niet om, integendeel. Had ik haar gevraagd naar Tsjernobil te rijden, ze zou zeker zijn meegegaan. Achter een sterke atleet staat een nog sterkere vrouw zegt men. Wel, voor ons geld dat in alle geval, alleen... ben ik geen sterke atleet.
Er wordt me deze dagen bitter weinig rust gegund, want vandaag is Aalst de place to be. Wel, er is ook niemand die me verplicht te starten natuurlijk, maar ik heb een nieuw speeltje (fullcarbon Bontrager wielen), en wil deze rouleurs wel eens aan een grondige test onderwerpen. Indien er vandaag een 'award' was voor de domste renner van het peloton, dan ging de hoofdprijs naar...inderdaad, uw dienaar. Om een lang verhaal kort te maken: Als je demarreert wanneer je in het peloton moet blijven zitten, en je blijft zitten als zowat 3/4e van het pak demarreert..., dan ga je nooit veel potten breken natuurlijk. Drie-en-twintig (!) renners zijn 'de piest in' , en wat doet meneer Bonne: 'Bwah, er zal wel iemand het gat dichtrijden zekers...?' Niet dus! 'Hoeveel zijn er ontsnapt?' Vraagt een collega renner die ook de boot gemist heeft. 'Drieentwintig!' 'Da zijn er gelukkig vijf minder dan in de gevangenis van Dendermonde!' Hilariteit alom. Als je elke week koerst om de spreekwoordelijke 'hoop te vullen' , neem je jezelf best niet al te serieus. Maar toch. Hoe beter ik m'n bolide uitrust (de wielen doorstaan hun vuurdoop prima), hoe erbarmelijker m'n resultaat. Het ligt vandaag nochtans niet aan m'n conditie, maar gewoon door niet attent mee vooraan te koersen. "Met een 26 ste plaats rij ik net buiten de prijzen..." Is een zinnetje dat lijkt weggeplukt uit een 'In de Gloria'-scene...
