Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Na gisteren bijna te vergaan van de honger, zullen ze me vandaag nie liggen hebben! Ondanks ik slechts een goeie twee uur kan trainen, ben ik gewapend met genoeg proviand om (in het slechtse geval) een beleg van de Moren te doorstaan. Ik wil er een interval training bergop van maken, en heb daarvoor de slingerende bergweg naar Teror uitgekozen. De aanvangskilometers zijn dezelfde als gisteren, maar bij het verlaten van Arucas volg ik nu de smalle GC-43. De weg loopt direct steil bergop, en naast een stevig stuk van 12% word ik gelukkig ook getrakteerd op een nieuw laagje asfalt. Altijd leuk natuurlijk, want toen ik hier in februari passeerde bestond het wegdek nog uit een ruwe laag beton, die als het ware aan de banden bleef kleven. Waarschijnlijk had ik dan ook nog niet de goeie vorm te pakken, want m'n hartslag gaat nu niet boven de 155. Vanaf El Palmar waag ik me aan "een poging tot" sprinten bergop, maar ik voel me nog niet hersteld van de zware rit gisteren, en hou het dan ook vlug voor bekeken. De laatste 3 Km. voor Teror zijn immers nog steil genoeg om de hartslag de hoogte in te jagen. Na ongeveer 1 uur en 10 minuten bereik ik al m'n eindbestemming. Alvorens de gevaarlijk steile afdaling terug te nemen, (Teror is een bedevaartsoord, en ik ben nu niet direct een fervente kerkganger...) rij ik nog wat door tot het Balcon de Zamora, waar een schitterend uitzicht over het dal me opwacht.
Aangezien m'n vriendin vandaag wat gaat studeren, besluit ik er eens stevig in te vliegen.Vanuit Las Palmas volg ik eerst de (niet echt veilige) GC-2, richting Arucas. Die afrit blijkt meteen ook de steilste strook van de dag te zijn, 800 m aan 16%. Ik verpink niet, en "Armstrongsgewijs" draai ik soepel de 39-25 rond, terwijl ik niet uit het zadel kom. Ik laat Arucas achter me, en volg de GC-300 naar Firgas, maar even voorbij Buenlugar gaat het bijna mis. Een dolenthousiast kereltje is op het trottoir wat met z'n voetbal aan het jongleren, en net als ik hem passeer vliegt het leer de rijweg op. Ik kan nog net remmen, en met meer geluk dan kunde ontwijk ik de bal en een aankomende auto, door op het voetpad aan de overkant van de straat te springen. De jongen staat op het punt een ferme oplawaai van z'n (overigens niet onknappe moeder...) te krijgen, tot ik de gemoederen kan bedaren en in m'n beste Spaans probeer uit te leggen dat het allemaal zo erg niet is. Probleem opgelost dus. Ik vervolg de oplopende GC-300 tot in Firgas, en in een vlaag van zelfoverschatting besluit ik de GC-30 en vervolgens de GC-21 te volgen tot in Artenara. Dit is het hoogste dorp (1270m) van Gran Canaria, en steekt als een adelaarsnest boven de omliggende valleien uit. Eén verradelijk punt echter: De signalisatie op het eiland is heel duidelijk, maar bijna nergens staat de afstand in Km vermeld. Ik was dan ook nog eens zo snugger om m'n kaart op het appartement te laten liggen, maar daar geef ik nu (nog) niet om. Ik voel niet dat ik al ruim twee en 'n half uur aan het klimmen ben omdat ik nog steeds de kleine molen (39-23/25) draai. Ben voor de gelegenheid ook nog eens getooid in m'n favoriet Discovery Channel uitrusting, en voel me als "King Lance" op l' Alpe d' Huez in 2004! Even voor Cruz de Tejeda heb ik een prachtig zicht op het westen van Gran Canaria, en doordat het vrijwel helder is, is ook de Teide, van het naburige eiland Tenerife te zien. (Zie foto.) Ik zit nu op de verlaten GC-15, en tot m'n verbazing gaat de weg plots in dalende lijn. Ideaal moment om wat voedsel binnen te slaan dus, tot ik besef dat m'n proviand uitdagend ligt te "rotten" naast m'n kaartje van Gran Canaria, op ons appartement. "Godeverdommemiljaardedju!" Veel tijd om te mekkeren heb ik echter niet. Ik zit nu namelijk constant op een plateau, tegen een steile bergwand te fietsen, en het is constant klimmen en dalen wat m'n cadans volledig ontregelt. Bovendien is de weg bochtig, in slechte staat, en is de inhoud van m'n bidons leeg, net als m'n maag. Het dringt plots ook tot me door dat ik de laatste 45 min. geen levende ziel ben tegengekomen. Ik bevind me in het onbewoonde centrum van het eiland, en toeristen zie je hier ook zelden of weinig. Die liggen natuurlijk allemaal te bakken op de stranden. Met een temperatuur die de 30 graden overstijgt kan ik ze geen ongelijk geven! Ik wil Maria sms' en dat ik heel wat langer dan de voorziene drie uur zal wegblijven, maar heb in dit eenzaam natuurgebied geen kl*ten bereik! Rechtsomkeer dan maar, en ik vervloek de steile afdalingen van daarnet, die nu echte kuitenbijters geworden zijn. Bij iedere pedaalomwenteling voel ik de kracht uit m'n benen wegvloeien. Op karakter werk ik de laatste stijgende meters af, maar moet nog een goeie 20 minuten dalen voor ik eindelijk aan een winkeltje de inwendige mens wat kan versterken. Uitgeput bereik ik na 4 uur en 20 minuten het appartement, waar een douche en 4 borden paella me er weer bovenop helpen. Dat was nodig, want 's avonds is er nog een groot stadsfeest waarbij om 12 u een gigantisch vuurwerk afgestoken wordt, en iedereen een verfrissende duik in de Atlantische Oceaan neemt. Best wel een aardig spektakel om te aanschouwen!
1.18 Open (Am./Mast./B.El.zc/B.U23)Zomergem, 20/06/08
D-day vandaag! Al weken spreken sommige collega's over niks anders dan de wedstrijd in Zomergem, en dat ik daar toch eens serieus uit m'n pijp ga moeten komen...Ze schijnen niet te beseffen dat de wedstrijd uitrijden voor mij al 'n prestatie op zich is. Het niveau bij een open wedstrijd ligt door de aanwezigheid van de contractloze eliterenners best wel hoger dan bij de nevenbonden. Drie jaar terug reed ik er ongetwijfeld de beste wedstrijd uit m'n "carriere", maar toen zat ook alles mee. Het was zeer warm, en ik had al heel wat meer wedstrijden en trainingen in de benen. Nu werd ik in het voorjaar enkele keren los uit de wielen gereden, hetgeen me vroeger nooit overkomen was. De wedstrijd van vandaag is dus een uitstekende conditiewaardemeter. Met 94 renners vertrokken we voor 92 Km. of 23 ronden, en veel tijd voor zenuwen of andere zever was er niet, want er werd er meteen ingevlogen. Op de hellende uitloopstrook voorbij de kerk was het iedere ronde alles geven om het peloton bij te benen, maar ik voelde me goed, kreeg de grote versnellingen goe rond en m'n hartslag piekte soms tot 190 slagen per minuut. Een goed voorteken. Ik was voldoende gerecupereerd van de vorige wedstrijden en kon diep gaan zonder te "briesen" als een overjaarse stier. Halfweg koers kregen we naast de eerste schamele regendruppels ook plots het gezelschap van een minuscuul jong katje, dat wellicht z'n eerste ontdekkingsstapjes op deze aardkloot aan het zetten was. Het diertje passeerde tot op 10 cm van m'n voorwiel en ik vreesde voor een ware ravage achter mij. Gelukkig... Iedereen kon de poes ontwijken en het beestje zal hoogstens een licht trauma opgelopen hebben aan de confrontatie met een gehelmde bende macho's met geschoren benen... Ik voelde me nu elke ronde beter worden, kreeg meer vertrouwen in de wedstrijd en reed naar voor. Door m'n overmoed echter, zag ik een serieuze put in het wegdek niet. De slag was ongemeen hard, m'n zadel knakte anderhalve cm naar beneden en het werd nu enorm oncomfortabel om verder te fietsen. Aangezien er heel wat familie en vrienden stonden te supporteren, (ramptoeristen...) wou ik niet direct opgeven, maar door de veel lagere zitpositie verkrampten m'n benen razendsnel. Al vlug raakte ik met een 8-tal renners achterop en na 80 Km moesten we de wedstrijd verlaten. Een ontgoocheling, maar wel een troost dat het niet aan m'n conditie lag. De makkers Mario (8ste), Wim (41ste) en Vincent (51) brachten er het heel wat beter af.
Opgave na 80Km. door zadelbreuk. Gem.hartslag:178 Max.hartslag:192
De klassieker te Halle is al jaren een vaste waarde bij de VWF, en een leuke koers om te rijden. Lange brede wegen, ruim deelnemersveld en een schitterende organisatie maken die wedstrijd echt af! Normaal gezien is ook de zon elk jaar van de partij, al was dit vandaag wel even anders. Bij het verlaten van de thuishaven plensten reeds de eerste regendruppels op het autoraam, op de E40 barstte er een heus onweer los, maar naarmate ik me dichter bij de "scene of crime" bevond, klaarde de hemel op, en priemde er zelfs een aardig lentezonnetje door de wolken. Ik kon een serieuze grijns niet onderdrukken. De gedachte aan de renners die in m'n contreien hoogstwaarschijnlijk een verregende wedstrijd zouden afwerken, terwijl wij hier 3 uur in het zonnetje zouden fietsen, deed m'n snuit glimmen van plezier! Helaas, m'n leedvermaak was echter van korte duur. Nauwelijks was het startschot gegeven, of een miezerige regen dwarrelde over onze behelmde koppen. Ik kreeg het koud, de benen voelden direct stram aan en dacht al meteen aan opgeven. Niet direct een ideale ingesteldheid met nog 107 Km. voor de boeg. Ik beet door en worstelde me door de eerste grote ronde van 50 Km., doorheen het prachtig glooiende Pajottenland. Om risico' s te vermijden hield ik me voornamelijk op in de achterste gelederen van de grote groep. Doordat er weinig bochten waren, viel het daar nog mee. Ik wou in de eerste plaats gewoon uitrijden, om wat extra koerskilometers in de benen te hebben. Vooraan in de koers werd er regelmatig gedemarreerd, maar ik besloot wijselijk om me er niet mee te moeien. De meeste ontsnappingen waren trouwens geen lang leven beschoren, tot net voor de plaatselijke ronden 7 man wegreden. De goede vlucht was vertrokken, en dit was het sein voor de volgauto' s om ons rakelings en luid claxonnerend te passeren. Best wel gevaarlijk, maar ook wel "kicken" natuurlijk. Er werd nu ook in het peloton nerveuzer gekoerst, en ik schoof meer door naar de frontlinie. In de laatste ronde wou ik nog een jump naar voor plaatsen, maar op de laatste helling gingen enkele renners voor mij tegen de vlakte. Ik kon ze gelukkig ontwijken, maar stond nu wel stil. Als een nieuweling kreeg ik niet direct m'n verkleumde voeten in m'n klikpedalen, zodat ik zelfs een verre ereplaats kon vergeten. Al bij al was het toch een goeie training met het oog op de Open 1.18 wedstrijd in Zomergem.
107Km. in 2h32 41,8 gem. 75ste/154 Max. hartslag:184 Gem. hartslag:165
Na gisteren bijna te vergaan van de honger, zullen ze me vandaag nie liggen hebben! Ondanks ik slechts een goeie twee uur kan trainen, ben ik gewapend met genoeg proviand om (in het slechtse geval) een beleg van de Moren te doorstaan. Ik wil er een interval training bergop van maken, en heb daarvoor de slingerende bergweg naar Teror uitgekozen. De aanvangskilometers zijn dezelfde als gisteren, maar bij het verlaten van Arucas volg ik nu de smalle GC-43. De weg loopt direct steil bergop, en naast een stevig stuk van 12% word ik gelukkig ook getrakteerd op een nieuw laagje asfalt. Altijd leuk natuurlijk, want toen ik hier in februari passeerde bestond het wegdek nog uit een ruwe laag beton, die als het ware aan de banden bleef kleven. Waarschijnlijk had ik dan ook nog niet de goeie vorm te pakken, want m'n hartslag gaat nu niet boven de 155. Vanaf El Palmar waag ik me aan "een poging tot" sprinten bergop, maar ik voel me nog niet hersteld van de zware rit gisteren, en hou het dan ook vlug voor bekeken. De laatste 3 Km. voor Teror zijn immers nog steil genoeg om de hartslag de hoogte in te jagen. Na ongeveer 1 uur en 10 minuten bereik ik al m'n eindbestemming. Alvorens de gevaarlijk steile afdaling terug te nemen, (Teror is een bedevaartsoord, en ik ben nu niet direct een fervente kerkganger...) rij ik nog wat door tot het Balcon de Zamora, waar een schitterend uitzicht over het dal me opwacht.
D-day vandaag! Al weken spreken sommige collega's over niks anders dan de wedstrijd in Zomergem, en dat ik daar toch eens serieus uit m'n pijp ga moeten komen...Ze schijnen niet te beseffen dat de wedstrijd uitrijden voor mij al 'n prestatie op zich is. Het niveau bij een open wedstrijd ligt door de aanwezigheid van de contractloze eliterenners best wel hoger dan bij de nevenbonden. Drie jaar terug reed ik er ongetwijfeld de beste wedstrijd uit m'n "carriere", maar toen zat ook alles mee. Het was zeer warm, en ik had al heel wat meer wedstrijden en trainingen in de benen. Nu werd ik in het voorjaar enkele keren los uit de wielen gereden, hetgeen me vroeger nooit overkomen was. De wedstrijd van vandaag is dus een uitstekende conditiewaardemeter. Met 94 renners vertrokken we voor 92 Km. of 23 ronden, en veel tijd voor zenuwen of andere zever was er niet, want er werd er meteen ingevlogen. Op de hellende uitloopstrook voorbij de kerk was het iedere ronde alles geven om het peloton bij te benen, maar ik voelde me goed, kreeg de grote versnellingen goe rond en m'n hartslag piekte soms tot 190 slagen per minuut. Een goed voorteken. Ik was voldoende gerecupereerd van de vorige wedstrijden en kon diep gaan zonder te "briesen" als een overjaarse stier. Halfweg koers kregen we naast de eerste schamele regendruppels ook plots het gezelschap van een minuscuul jong katje, dat wellicht z'n eerste ontdekkingsstapjes op deze aardkloot aan het zetten was. Het diertje passeerde tot op 10 cm van m'n voorwiel en ik vreesde voor een ware ravage achter mij. Gelukkig... Iedereen kon de poes ontwijken en het beestje zal hoogstens een licht trauma opgelopen hebben aan de confrontatie met een gehelmde bende macho's met geschoren benen... Ik voelde me nu elke ronde beter worden, kreeg meer vertrouwen in de wedstrijd en reed naar voor. Door m'n overmoed echter, zag ik een serieuze put in het wegdek niet. De slag was ongemeen hard, m'n zadel knakte anderhalve cm naar beneden en het werd nu enorm oncomfortabel om verder te fietsen. Aangezien er heel wat familie en vrienden stonden te supporteren, (ramptoeristen...) wou ik niet direct opgeven, maar door de veel lagere zitpositie verkrampten m'n benen razendsnel. Al vlug raakte ik met een 8-tal renners achterop en na 80 Km moesten we de wedstrijd verlaten. Een ontgoocheling, maar wel een troost dat het niet aan m'n conditie lag. De makkers Mario (8ste), Wim (41ste) en Vincent (51) brachten er het heel wat beter af. 
De klassieker te Halle is al jaren een vaste waarde bij de VWF, en een leuke koers om te rijden. Lange brede wegen, ruim deelnemersveld en een schitterende organisatie maken die wedstrijd echt af! Normaal gezien is ook de zon elk jaar van de partij, al was dit vandaag wel even anders. Bij het verlaten van de thuishaven plensten reeds de eerste regendruppels op het autoraam, op de E40 barstte er een heus onweer los, maar naarmate ik me dichter bij de "scene of crime" bevond, klaarde de hemel op, en priemde er zelfs een aardig lentezonnetje door de wolken. Ik kon een serieuze grijns niet onderdrukken. De gedachte aan de renners die in m'n contreien hoogstwaarschijnlijk een verregende wedstrijd zouden afwerken, terwijl wij hier 3 uur in het zonnetje zouden fietsen, deed m'n snuit glimmen van plezier! Helaas, m'n leedvermaak was echter van korte duur. Nauwelijks was het startschot gegeven, of een miezerige regen dwarrelde over onze behelmde koppen. Ik kreeg het koud, de benen voelden direct stram aan en dacht al meteen aan opgeven. Niet direct een ideale ingesteldheid met nog 107 Km. voor de boeg.
