Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Met het nieuwe jaar dat net in gang geschoten is, kan ook ik bijna niet anders dan jullie het allerbeste te wensen voor 2009! Voila, daar zijn we vanaf... Niet dat ik jullie de verdoemenis inwens, integendeel, maar wat was er nu zo plezant aan die feestdagen??? De rijkelijk gevulde tafels met allerlei vet- en zoetigheden, de (al dan niet) alcoholische uitspattingen, of de extra dagen (betaalde) vakantie? Verdoemme, eigenlijk was het nog zo slecht niet hé! Feitelijk begint de ellende nu pas: wéér een gans jaar gaan werken, het is nog winter en bitter koud tot en met april, vervolgens regent het tot in oktober en dan staat de winter weer voor de deur...Pfff, mooie vooruitzichten! De komende weken slepen we ons ook van de ene nieuwjaarsreceptie naar de andere, waar de bacillen en microben in de broeierige hitte welig rondvliegen, en waar we ons in allerlei bochten wringen om die vervelende buurvrouw of gekke tante mét snor niet te moeten kussen. (Voor alle duidelijkheid: ik spreek hier niet uit ervaring. ... ) En dan is er nog, 'last but not least,' de goede voornemens. Nog zo'n jaarlijks weerkerend fenomeen, dat al vrij vlug op de mesthoop gegooid wordt, nog voor de vorstmaand halfweg is. Mijn voornemen vorig jaar, om minstens twee stukken fruit te eten elke dag, heb ik enkel kunnen waarmaken als je de overheerlijke Cote d'Or chocolade met banaansmaak ook meetelt. Dit jaar wordt het nog hopelozer. Mijn voornemen bestaat er namelijk in om eens vijf Spaanse woorden, liefst in de juiste volgorde, en zodoende 'zinsbouwgewijs' uit te spreken zonder dat m'n Spaanse wederhelft in de lach schiet. Toen ze m'n grootste wens voor het nieuwe jaar polstte, en ik antwoordde dat ik nog dolgraag eens een koers zou winnen, replikeerde ze met een welgemeende:"Pobrecito." Zij die enige kennis bezitten van de Spaanse taal, hoeven geen verdere uitleg. Terwijl ik dit hier neerpoot, hangt ze ondertussen al terug ergens boven de Atlantische Oceaan, richting Canarische Eilanden, en ben ik de dagen al aan het aftellen om haar te gaan vergezellen, ergens in februari. !Prospero an(j)o nuevo!
Beetje bij beetje probeer ook ik uit m'n winterslaap te ontwaken, om toch met enig niveau aan de start van de eerste wedstrijden te verschijnen. Die zijn nog veraf, maar net zoals ik vroeger m'n examens ook weken op voorhand voorbereidde (een leugentje om bestwil moet kunnen), heb ik de laatste anderhalve week de traningsintensiteit wat opgedreven. De gevolgen eventjes op een rijtje:
-1 valpartij met de mountainbike. (Berk met eigen willetje en muurharde stam vertikt het om uit de weg te gaan.) -3 lekke banden. (Lang leve de 'vettige ondergrond', zodat alle zwerfvuil zoals kleine stukjes glas, ijzer, kuntsstof, steentjes, weggegooide sjaals van Klup Bruhhe, ...) aan de bandjes blijven kleven. -1 kapot voorwiel. (Te hard doorgetrokken na een bocht, spaak afgebroken en vervolgens nog 30 Km. moeten rijden met 'samba dansend' voorwiel.) -2 voorste remblokjes versleten. ('Samba dansend' voorwiel neemt loopje met de centrage wetten.) -2 net niet- aanrijdingen door onvoorzichtige chaffeurs die van hun oprit het fietspad komen opgestoven. (En fietsers wel het laatste is waar ze aan denken op een miezerige voormiddag.) -1 onvrijwillige slag in de lendenen door een overenthousiaste 'lustige wandelaar.' (Kan gebeuren, elk z'n hobby...) -1 'bijna botsing' met dronken kerstman om 13u(!) zondagmiddag in Poeke-city. (Gratis gluhwein voor iedereen...Yeah, wright!)
Maar kom, het kan natuurlijk allemaal erger. Je kan nu bijvoorbeeld ook supporter van 'Klup Bruhhe' zijn, of erger nog: speler, of nog dramatischer: trainer zijn bij diezelfde vereniging... We wensen het niemand toe, en zeker Jacky 'comical' Mathijssen niet, de eens zo wereldberoemde doelman van topclub Lommel, die na ooit een doodschop te hebben geincaseerd tijdens een wedstrijd, nooit nog één zinnig woord heeft uitgekraamd. Nochtans blijven de fans vollop hun trainer steunen, want woensdagavond galmde na de Europese uitschakeling een olijke "Merci Jacky!" door de tribunes, en dit was volgens doelman Stijnen een dankgebaar voor hun Europese campagne... Hoezo??? Welke campagne??? Stijnen is dus doelman, en die krijgen regelmatig wel eens (al dan niet onvrijwillig) een schop tegen het hoofd. Ik kan het weten. Heb indertijd zelf veel te lang in die goal gestaan...
Hoe sommige 'masochisten' het klaarspelen om in deze periode van het jaar een goeie basis te leggen voor het aankomend wegseizoen, blijft voor mij een raadsel. Barduk en winter, ...nee, wordt nooit een geslaagd huwelijk, zelfs geen vluchtige flirt. De zin om te trainen/fietsen is er al vollop, maar telkens ik m'n derriere ophef van de chauffage, en m'n uit de kluiten gewassen reukorgaan buiten steek, smelt m'n goesting als sneeuw voor de zon. Als ik de weerelementen toch eens wil trotseren, dan duurt de preparatie voor zo'n winterse rit minstens een half uur. Om goed beschermt te zijn tegen de ijzige kou, had ik ooit eens gelezen dat men zich best kleed in 'laagjes.' Wel, als er één handeling is die ik volledig onder de knie heb, dan is dat toch wel de kunst om zich te kleden in laagjes zeker! Na het aanbrengen van verwarmende massage olie op voeten, benen en knieen, volgen twee paar kousen, schoenen en daarover nog eens twee paar overschoenen. Vervolgens kniestukken, korte en lange koersbroek, hartslagmeter (alle beetjes helpen), thermisch onderlijf (waar 'de willy' lekker warm ingedraaid wordt...), trui met lange mouwen, thermovest, windstopper, oorband met daarover een muts, plastieken wegwerphandschoentjes onder m'n gewone handschoenen, en tenslotte een bril tegen de ijzige wind. Niet zelden gebeurt het dat je net volledig 'aangesjareld' staat, als je plots nog eens naar het toilet moet. Heel het zootje terug af natuurlijk, met uitzondering van de muts en de hartslagmeter, want die zitten niet in de weg om,... laat ons zeggen, te doen wat nodig is. Wat ik naast de zon nu het meest mis, is het trainen bergop. Het vlakke Meetjesland telt geen enkele helling die naam waardig. (Geef toe, je kunt 'De Campel' in Maldegem toch niet meer noemen dan een stukske omhooggesch*ten molshoop van het achtendertigste knoopsgat.) Nee, dan bied 'De Poelberg' in Tielt een beter alternatief, al ben je daar ook goed en wel boven voor je het beseft. Allez, als je al in conditie bent tenminste, want in december lijken die heuveltjes precies langer en hoger dan in de zomer. Geen mens zou ervan verschieten moest er halfweg de helling een bordje prijken met: 'Col Fermé,' om van de ijle lucht bovenop de top (25m. boven zeeniveau) nog maar te zwijgen... Na zo'n eerste 'heuvelverkennende' training kom je apetrots thuis (blij dat je nog eens ruim twee uur in het zadel zat), om dan te moeten vaststellen dat je gemiddelde snelheid amper 27,4 Km./h. was. Ontnuchterend, en huilen met de pet op!
Tijdens de winterperiode probeer ik zoveel mogelijk afspraken vast te leggen bij medische- en andere instanties, omdat tijdens de drukke koerszomer het stalen ros de absolute prioriteit geniet. Stonden oa. de laatste paar weken op het programma: twee bezoeken aan de tandarts, oogarts, autokeuring, dokter (= autokeuring, want voel me door dit weer als m'n 'in staat van ontbinding zijnde' Volkswagen Golf - begin zelf nét nog niet te roesten..., dermatoloog (omdat het probleem met mijn ogen iets te maken heeft met mijn ontstoken oogleden - kostte me door overbodig bezoek aan oogarts 50 Euro 'tjes om daar achter te komen...) Dus, beste vrienden. Ik heb inderdaad de laatste weken heel wat van m'n kostbare tijd zitten verklooien in van die muffe, kille wachtkamers. De ellende begint meestal al bij het binnenkomen. Een vriendelijke "Hallo." of "Goeiemorgen." wordt apathisch onthaald en zelden beantwoord. De meeste mensen zitten verveeld achter hun magazine gedoken, en proberen vanuit hun ooghoeken je volledig te bemonsteren. Naargelang de plaats, verschilt het aanbod van de (op een meestal overjaars salontafeltje gespreide) lektuur drastisch. Van 'Libelle' tot 'Knack,' over 'Voetbalmagazine' en 'Van boer tot tuinder!' Over de versheidsdatum hebben we het dan zelfs nog niet gehad. Zit u trouwens met een vraag over de inhoud van 'Knack' Nr.21 van 16 mei 2004, of wou je weten welke vierwieler het paradepaardje van de maand augustus, het 'Jaar onzes Heren' 2001 (!) was? Eén adres: barduk@skynet.be En néé, het was niet m'n Volkswagen Golf met vastvriezende deuren en eeuwig platliggende achterzetels. Ook de conversaties onder de wachtenden halen zelden hoog niveau, en zijn al op voorhand ten dode opgeschreven: -"Goh, da duurt lang e." -"Jaja..." -"......" Eén dappere waagt zich aan een gesprek met de man naast mij: -" 't Weer valt nog mee vandaag e, meneer." -"Ja ge zijt rap content!" -".....!" Einde dialoog, en wat volgt is een pijnlijke, genante stilte die enkel doorbroken wordt door het geritsel van antieke magazines en het geknor en gepruttel van m'n maag. Verdoeme, het duurt inderdaad lang... Om de verveling tegen te gaan, vraag ik me af hoe de mensen zouden reageren moest ik hier plots in ware 'Tragger Hippy stijl' een sketchke zou opvoeren zoals 'de Joeri'... Ik zie het zo voor me: "Hay, listen up folks!" "Ik ben den Bonne en ik wil aangesproken worden met den Bonne, hay!" "Drie veiligheidsmaatregelen in dees lokaal,....." Ik ga er zodanig in op dat ik in dit lijkbiddersgezelschap moeite heb om niet in lachen uit te barsten, wat me een hautaine en onbegrijpende blik oplevert van de over het paard getilde schminkdoos recht voor me. Pffff, trut. Den boom in. Haar hoog zuurpruimgehalte verraad wellicht haar nakende aambei operatie... Nee, zoals jullie wel merken heb ik het niet zo begrepen op wachtkamers, en dan heb ik zelfs nog niet eens gehad over het moment dat het jou beurt is, als je net het intervieuw met je favoriete voetbalspits aan het lezen bent.
November is traditiegetrouw de maand waarop ik m'n kopke laat hangen. Alle goede voornemens ten spijt, eens het kwik z'n daling naar de onderste regionen van onze thermometer heeft ingezet, kost het me enorm veel moeite om de fiets op te kruipen. Het is ook altijd wel iets met die achterlijke maand. Is het niet koud of regent het niet, dan heb ik eenvoudigweg geen tijd om te trainen omdat ik deze periode van het jaar aanwen om m'n overuren wat aan te dikken. "Gij et nogal een leven e vent!" Dat zinnetje krijg je dan meermaals naar de kop geslingerd, als je ergens in mei, op een zonnige middag midden in de week op je fiets gespot wordt. Wel, ze mogen nu gerust eens langskomen op een zondagavond, zo rond halftien. In de living, bij het gezellig knetterende haardvuur staat 'Witse' net op punt om een zoveelste moord op te lossen, als ondergetekende (al dan niet met een bakkes tot op de grond) richting Campina trekt voor de nachtshift. Niet zelden heb ik de week voordien er dan ook al zes 'vroegens' opzitten, zodat m'n weekend gereduceerd is tot 'n luttele dertig uur. En van die dertig regent het er dan ook nog achtentwintig... Van trainen is er dus in deze "fleurige" maand niet veel in huis gekomen. Tot nu toe heb ik zo'n 600 Km. op de teller, en al drie ellendige namiddagen (van hooguit 30 min.) op de rollen achter de rug. Welk individu beneden de 150 jaar kan zich verdomme nog een sneeuwstorm herinneren in november???
Toen bekend werd dat Tourwinnaar Carlos Sastre voor een tweede keer naar zijn fanclub in Aalter zou komen, en dat ten voordele van z'n kinderkankerfonds een sportquiz werd georganiseerd, was ik er natuurlijk als de kippen bij om me in te schrijven. Elk deelnemend team moest uit vier leden bestaan, en omdat niemand qua sportkennis en looks ook maar in de buurt van ondergetekende kwam, (graptjen hé gasten! Alhoewel...) moest ik het stellen met de volgende individuen:
*Geert Braeckevelt alias "Brakkie": Naast trotse eigenaar van een ferme dosis haargroei onder de neus, staan ook ontelbare nationale- en internationale titels in het trial op z'n palmares. Eerste klas moto-bromfiets-sidecar technieker, en staat hierdoor ook wel bekend als "Brommerfield" of "Kiekeboe." Heeft daarintegen wel geen knappe dochter als laatstgenoemde, maar zoon "Brakkie junior" is goed op weg om z'n pa op te volgen in het brommerwereldje.
*Bram Dierickx alias (de énige echte) "Fooraap": Ex- UHT melkboer, nu vettig roombereiderke en computerspecialist. Gespecialiseerd in het formatteren van computers zonder geluid. Luistert soms ook naar de naam "Bohemerke." Onlangs getransfereerd van topploeg 't Schuurke' naar derde provincialer H.O. Oedelem, waar het bestuur met niets minder tevreden is dan een plaats in de top vier, en het hieraan verbonden UEFA-ticket natuurlijk.
*Niels Moreau alias "Schleck": Pluimgewichtige 'pocketklimmer' die sneller een Col opfiets dan afdaalt. Kan zo doorgaan voor de tweelingbroer van profrenner Andy Schleck. Is daarintegen fietstechnieker, gespecialiseerd in het lijmen van tubes en het herstellen van blauwe Trek' s, die onhandige eigenaar vakkundig naar de botten heeft geholpen. Is onlangs vrijgezel af, maar de kleur van het bruidskleed (paars-wit of blauw-zwart) zal ongetwijfeld nog enige stof tot discussie opleveren.
We doopten ons team: "De foorapen" (of hoe een banale zwanspartij tijdens een nachtelijke shift kan uitgroeien tot iets 'blijvend moois'), en waren klaar om Aalter en omstreken te verbazen met onze parate kennis. Maar liefst 68 teams hadden zich ingeschreven, en ons vooropgestelde doel was om in de middenmoot te eindigen, en als het nog even kon, de bevriende teams: "Iakovenko vrienden" en "De verloren talenten" ruimschoots te overklassen. Naast Carlos Sastre waren die stormachtige avond nog tal van sport- en andere coriefeen van de partij, waaronder Karl Van Nieuwkerke, André Meganck, Aime Antheunis, Walter Godefroot, Bart Bonne,... De kwis bestond uit zes reeksen van vijftien vragen, en al vanaf reeks 1 zaten "De foorapen" in het goede ritme. Ons quartet bleek perfect uitgebalanceerd. Schleck en ik deden de wielervragen, de fooraap nam de voetbalvragen voor z'n rekening, en ondertussen hield Brakkie de sfeer erin door z'n fictieve anekdotes op te rakelen als helikopterpiloot-cameraman tiidens belangrijke biljartwedstrijden, en als chauffeur van achteruitrijdende mobilhomes in het hooggebergte. Ons eindresultaat mocht er best wezen: een gedeelde achtste plaats, en we lieten de "Iakovenko vrienden" en " De verloren talenten" achter ons. Nadat Carlos Sastre met Schleck en ik op de foto wou (we zijn niet voor niets gerenomeerde VWF- grootheden), liep de geslaagde avond op z'n einde en keerden we tevreden huiswaarts met onze prijzen. Brakkie met een soort speelgoedpan voor acht-jarigen, ik viste een lederen voetbal uit het prijzenrek, en onze fooraap kwam aanzetten met een spelcomputer voor kinderen van drie tot en met acht jaar... Door het drukke sms-verkeer met z'n kersverse vriendin had Schleck de prijzenoorlog gemist, maar aan z'n glunderende gezicht kon hem dat gestolen worden!
In het contractje dat ik met de 'moentenbikeverhuurwinkelverantwoordelijke' had getekend, stond uitdrukkelijk vermeld dat het strikt verboden was de paden te verlaten. Wat is het eerste wat je dan doet denk je, als je uit haar gezichtsveld onttrokken bent? Inderdaad... da zal wel zijn! Van het uitgestippelde traject afwijken en de vulkanische wildernis in, volop het avontuur tegemoet! Deed ik in eerder verslag (zie 'Lochristie WAOD' van 12/10/08) nog meewarrig over onze Belgische betonwegen, ze zouden pareltjes geweest zijn in vergelijking met deze stoffige en 'lichtjes oneffen' dromedarisch-achtige zandweggetjes. Eenmaal ik ook deze verliet was het hek helemaal van de dam, en wist uw eigenzinnige dienaar meteen ook waarom het verboden was de mountainbikepaden te verlaten. Putten waarin je gerust de schulden van de Belgische staatskas (samen met m'n gezonken Fortis aandelen) in kon doen verdwijnen, metershoge onberijdbare duinen, maar vooral stenen in alle vormen en kleuren. Als een volleerd trial piloot manoevreer ik zo goed en kwaad ik kan m'n Trek 4700 door de meeste obstakels, maar moet wel meermaals met de fiets in de hand te voet verder. Hoe ik het klaarspeel om niet lek te rijden op de puntige stenen is me nog steeds een raadsel, maar ik ben ondertussen wel al twee uur aan het 'karotten' op dit stukske vulkaan en heb al evenveel spaken in m'n voorwiel naar de botten geholpen. Gelukkig tel ik er nog zo een stuk of dertig. Een meevaller, want ik ben niet van plan om hier nog dertig uur rond te hotsen. Ik besef wel meteen dat ik weer 'de actie van de eeuw' op gang gezet heb door een maagdelijke route dwars doorheen het eiland uit te proberen, want behalve het karkas van wat ooit een trotse meeuw moet geweest zijn, die ongetwijfeld menig eilandbewoner op de kop gesch*ten heeft, ben ik de laatste twee uur nog niks of niemand tegengekomen. Onder een loden zon, en met een halflege drinkbus op m'n rug die al ondertussen mijn lichaamstemperatuur heeft aangenomen, begin ik in dit desolate landschap nog net niet te panikeren, maar even later besluit ik m'n 'gekluun' verder te zetten in de richting van een steeds dichter en groter wordende stofwolk. Geen twijfel mogelijk! Als het geen van de drie aanwezige kleine vulkanen is die hun lava over mij gaan ejaculeren, moet het een 4x4 jeep zijn, want dat zijn de enige wagens die hier gedijen. Na enkele minuten geklungel met (in willekeurige volgorde) mezelf, het landschap en die verschrikkelijk lompe 'moentenbike' blijkt het inderdaad een jeep te zijn. Ik bemerk nu terug de 'officiele' zandweg van La Graciosa, maar zie tot m'n eigen ontsteltenis dat het enige pad die richting uit, niet meer is dan een vijftig meter lange en slechts één meter brede richel, waarbij de rechterkant uitgeeft op een zeven meter diepe afgrond. Niet denken, doen... en met de daver op het lijf bereik ik zonder kleerscheuren de overkant, maar zweer in m'n binnenste om vanaf nu een 'good boy' te zullen zijn en niet meer onnodig het gevaar op te zoeken. (Yeah, wright...) Aangezien dit een klein maar prachtig eilandje is, heb ik na een goeie drie en 'n half uur de volledige rondrit van het eiland afgewerkt, en zal ik die trip de volgende dagen in al dan niet omgekeerde volgorde nog enkele keren afwerken. Het smalle richeltje en de meeste 'binnenbaantjes' laat ik dan wel wijselijk achterwege.
Uitgelaten als een kind die zopas de paashaas heeft beroofd, en van z'n oren een overheerlijke 'kip-kap' heeft gemaakt, sta ik al een kwartier voor het eigenlijke openingsuur aan de 'moentenbikeverhuurwinkel' te trappelen van ongeduld. Als de eigenares een twintigtal minuten later dan voorzien haar zaak opent (het steekt hier niet op een halfuur), krijg ik warempel een 'Alpha custom 3700 Trek', met verende voorvork onder het zitvlak geschoven. De vreugde is echter van korte duur, want het vehikel staat er totaal verwaarloosd bij. De laatste poetsbeurt ligt waarschijnlijk al maanden achter de rug (als die ooit al heeft plaatsgevonden), en de ketting en de overige draaiende onderdelen schreien om een beetje olie. Drinkbushouders ontbreken, wielen niet gecentreerd en een derailleur die pas schakelt als je al vijftig meter verder bent, waardoor je eigenlijk al opnieuw naar je vorige verzet terug moet. Bovendien weigert de voorversnelling de ketting op de buitenplaat te gooien, en doet de verende voorvork zowat alles, behalve veren maar voor de rest werkt alles pico bello... Een vuile Trek fiets, zelfs al betreft het een gehuurde mountainbike doet m'n hart bloeden, en vooraleer ik m'n rit aanvang onderwerp ik hem eerst aan een grondige poets- en smeerbeurt. (Dat laatste met olijfolie, bij gebrek aan beter.) De fiets ziet er nu totaal anders uit, en 'I am ready to conquer the island!' Ik dus vol goede moed op weg. Had al enkele dagen geen zadel onder m'n zitvlak gevoeld, dus de eerste ontwenningsverschijnselen sluimerden al door m'n lijf. Het voelde goed om de benen eens te doen draaien, maar het eerste probleem stak al direct de kop op. Geen asfaltwegen, dus ook geen verkeersborden, laat staan wegwijzers...
Meer dan wat rondsloffen in het zand, en ongeveer twintig meter zwemmen heb ik de voorbije dagen niet gedaan, en omdat ik morgen pas een mountainbike ga huren, krijg ik het in mijn stomme kop om wat te gaan lopen. Het eiland van de triatlon, Lanzarote, ligt hier letterlijk een steenworp vandaan, dus waarom later na de 'succesvolle wielercarriere' het niet eens in die sport proberen? Na exact vijftig meter lopen weet ik het antwoord al: Jamais de ma vie!!! Ik haat lopen, bah... Walgelijk, saai, ellendig,... Da ga langs geen kanten vooruit, maar vooral: Lastig man! Nie te doen. Na twintig minuten geef ik al de spreekwoordelijke pijp aan Maarten. Om te voorkomen dat ik morgen als een eeuwling m'n bed kom uitgerold, gooi ik er nog wat stretchoefeningen achteraan, die zoals ik de volgende morgen merk, natuurlijk geen reet hebben geholpen. Luc Van Lierde mag op beide oren slapen. Mijn aanval op z'n wedstrijdrecord op de Ironman komt (voorlopig toch niet) in gevaar.
De siesta gisteren was geen groot succes. De reden waarom ik geen groot voorstander ben van slapen in het putteke van de dag, is dat wanneer je (hopelijk) terug wakker wordt, je meestal nog belabberder en lamlendiger ontwaakt dan voorheen. Je bioritme is volledig naar de haaien (met uitzondering van degenen die tot de Spaanse soort behoren), waardoor je dezelfde nacht de slaap niet kan vatten, maar goed. De wolken die ons gisteren bedreigden zijn verdwenen, de stranden wit en de zee helderblauw, dus krijg ik m'n vuurdoop in het snorkelen. Het is warm, maar wanneer ik me tot aan m'n 'knoeselkes' in het water begeef, vind ik het toch wel een beetje te koud. Ik trek me van de aanmoedigingen van Maria (die overgaan in plagende opmerkingen) niks aan, decapituleer terug naar het strand, en nestel me op m'n comfortabele badhanddoek. Tien maand en twee weken heb ik het al koud in Helgie (de vijftien niet-regendagen uitgezonderd), zodoende wil ik de vier weken die ik op de Canarische eilanden vertoef zeker geen 'kiekevlees.' Bovendien kom ik net afgepeigerd en afgetraind (lees: afgeleefd) uit het voorbije wielerseizoen, en ben ik door m'n vetpercentage, schommelend tussen zes en acht procent (afhankelijk van de plaats...), niet bestand tegen het 'slechts' 21 graden warme zeewater. Pas wanneer een driejarig meisje vanuit het water haar moeder toeroept: "Que rico el aqua, no esta fria mama!" (Het water is heerlijk en niet koud mama.), krijgt m'n mannelijke trots een ferme knauw, en besluit ik het er toch op te wagen. Schoorvoetend, en als een slaaf die naar de galg geleid wordt betreed ik de oceaan, en krijg het pas écht koud wanneer het water de ...eh, laat ons zeggen delicate onderhelft van m'n lichaam bereikt. Ik bijt door, en 'Tarzansgewijs' maak ik de borst nat en duik het water in... Zalig! Eens je kopje onder bent geweest is het helemaal niet meer koud. Snorkelen nu maar. "Weet je hoe het werkt?" Vraagt Maria. Tuurlijk weet ik dat: bril op, mondstuk snorkel in de mond (in de k*nt zou onpraktisch en compleet belachelijk zijn), en laat die wonderen der oceaan maar tot me komen! Al vrij vlug bespeur ik enkele kieuwende vrienden. Twee zilvergrijze, een lichtblauwe, een prachtig gifgroen exemplaar,... "Verdomme, die groene duikt dieper weg!" Even volgen en... WALG! Een ferme geut zeewater baant zich door m'n slokdarm een weg richting ingewanden. Ver-schrik-ke-lijk! Maria komt bijna niet meer bij. " Was je vergeten hoe lang je snorkel is misschien?" Ja zeg, je kan niet aan alles denken hé.
Na de vliegtuigramp in Madrid van zo' n goeie twee maand terug, stap ik niet echt met een gerust gemoed op de boeing 737 met bestemming Arrecife. Nu, de kans dat er ooit nog iets serieus misgaat met een lijnvliegtuig richting Canarische eilanden is door netgenoemd voorval wel bijzonder klein, maar helemaal zeker ben je natuurlijk nooit. Onnavolgbare 'dooddoeners' als: "Wanneer hij neerstort moet je dat niet betalen." Of: "Als het ergste gebeurt moet je tenminste niet meer gaan werken." konden me vooraf maar gedeeltelijk geruststellen. Zonder de minste hapering of enige turbulentie land ik echter op het voorziene uur, waar m'n wederhelft me al glunderend staat op te wachten. Vanaf de luchthaven wacht ons nog een taxirit van een kleine veertig minuten, die ons naar Orzola, het uiterste noorden van Lanzarote brengt, waar we straks de boot nemen richting La Graciosa. Nog maar net heb ik die ellendige jeans verwisseld voor een comfortabel kort stuk polyester-katoen ( in verhouding 70-30% , voor de huismoeders: slechts wassen op 30 graden en zachtjes stomen), of de wind steekt op en blaast een donkergrijze massa wolken in onze richting, die hun vocht net boven onze verbouwereerde hoofden verliezen. Schitterend! Regen is hier net zo zeldzaam als een solariumcenter in de woestijn, maar ik ben pas een uur op Canarische bodem en deel al in de brokken. De regen houdt echter vlug op, maar ik vind de golven op de oceaan er allesbehalve rustig uitzien. Volgens Maria valt alles redelijk mee, maar zo schuchter als een muis in een slangenterrarium betreed ik het bootje, terwijl ik bedenk dat verdrinken eigenlijk een veel gruwelijker dood moet zijn dan omkomen in een vliegtuigcrash. Het vaartuig, met ik schat zo' n veertig 'ongelukkigen' is de speelbal van de woelige zee, en ik hoop maar dat mijn ontbijt blijft waar het hoort te zitten. Nee, er is in alle geval geen groot zeeman aan ondergetekende verloren gegaan. Na twintig minuten meren we heelhuids aan in La Graciosa, en... zombie time! Na een slapeloze nacht, en in zeven pogingen telkens drie minuten te hebben geslapen op het vliegtuig (met dank aan de achtien maanden oude dreumes, twee rijen en één seat achter me), is het tijd om een Spaanse traditie te respecteren: Siesta!!!
Ik wil jullie niet ontmoedigen, maar we staan voor een eindeloze lange winter... Vooraleer ik u warm kan maken met het verslaan van de eerste trainingen in 'Helgische' omstandigheden, lees je hierboven (in vijf delen) het relaas van mijn trip naar La Graciosa, een eilandje behorende tot Lanzarote, maar waar het asfalt nog uitgevonden moet worden. (De archipel is beschermd natuurgebied, vandaar.) In tegenstelling tot Tom Hanks in de film: 'Cast Away', zal ik op dit paradijselijk eilandje niet vergezeld zijn van een kale, zompige en half doormidden gespleten volleybal, maar van m'n vriendin, die er tot juni de pubers aldaar moet onderwijzen in Engels en Spaans. "! Vamos chicos!" "Here comes part one... Very soon!"
Wedstrijd nummer 56 stond vandaag op het programma, en daarmee evenaar ik exact het aantal als vorig jaar. Lochristie is al voor de vierde opeenvolgende keer m' n uitzwaai aan het seizoen, en de poort naar wilde feestjes, ongeremd drank- en drugsgebruik en decadente orgieen. Althans, zo zou het kunnen zijn... Voor mij na de wedstrijd echter geen wilde feestjes of drinkorgieen, maar verschrikkelijk enerverend trompetgeschal van een plaatselijk blazerscombo, die in de opgefokte kermistent de grootmoeders en boerinnekes uit de streek aan een 'poging tot' dansen moet weten te krijgen. Nu ja, elk zijn verzetje natuurlijk, maar eerst was er de wedstrijd. Ik die dacht eens lekker uit te bollen, en al wieltjeszuigend nog wat van de laatste zonnestralen te genieten, kwam méér dan bedrogen uit. Alle koerslogica ten spijt, nodigden de eindeloze rechte stukken betonbanen blijkbaar uit tot veelvuldig aanvalswerk. Die typisch Belgische betonwegen, voornamelijk aangelegd in de jaren '50 en '60, met een verraderlijk gleufje tussen de rijstroken bollen niet echt super. Je vindt ze dan ook logischerwijze nergens anders ter wereld! Zelfs het kleinste eiland in pakweg de Chinese Zuidzee beschikt over egale asfaltwegen waar de carbonwielen héérlijk op zouden 'zoeven'. Hier, in hét fietsland bij uitstek, word je warempel elke acht meter op een vervelende stomp getrakteerd, die de verbinding vormt tussen twee stukken betonplaat. Maar goed, het is voor iedereen hetzelfde, en in de aanvangsfase ontsnappen meteen acht individuen, die we niet meer terug zien. Koers beslist denk je dan, en lekker 'freewheelend' het seizoen uitzwaaien. De eerste ronden verliepen inderdaad zo, maar halfweg koers demarreert de ene klojo na de andere, en als je niet hopeloos achterop wil blijven spartelen, kun je bijna niet anders dan telkens meespringen. Op vier ronden van het einde ontstaat er zo een serieuze breuk in het peloton, en ik ben de enige die nog vanuit de achtergrond de sprong kan maken naar de tweede groep. Met de kop in de grond, en de wind in de rug moet ik er een minutenlange sprint uitpersen om aansluiting te vinden, en net als ik erbij kom... "KRAK!" Ik had een 'putteke' tussen die simpele betonvakken niet opgemerkt, en door de slag schuift mijn zadel een halve centimeter naar beneden. Als ik nu kracht zet op de pedalen schuif ik naar voor, zodat ik met m'n edele- en andere delen telkens op de horizontale bovenbuis van mijn frame dreig te belanden. (Zie ook 1.18 Open in Zomergem.) Aangezien ik nu in het tweede peloton zit, besluit ik de oncomfortabele zitpositie te verbijten, maar de resterende drie ronden lijken nu ein- de- loos te duren. Dit zijn verdomme nog de zwaarste ronden van het seizoen, en ik ben maar wat opgelucht als de wedstrijd er eindelijk op zit. Meesprinten voor de resterende kruimels zat er dan ook niet meer in. Het seizoen zit er dus op, en om het hier op mijn blog niet helemaal stil te laten vallen, hou ik jullie wel op de hoogte van m' n winterse activiteiten. Van 18 tot 25 oktober bezoek ik trouwens m' n wederhelft op La Graciosa, een klein Canarisch eilandje ten noorden van Lanzarote. De fiets laat ik thuis, maar een verslagje van mijn wedervaren mag je hier later dan wel verwachten. Ahora me voy en el sol y mi guapa novia. Adios amigos!
Het kwam de laatste weken al verraderlijk dichterbij, maar plots is het daar... Sluimerend uit het niets, maar onomkeerbaar: het laatste koersweekend! Velen sleepten zich de laatste tijd als drachtige slakken naar het einde van het seizoen, maar uw dienaar dartelde fris als een veulen, en vol goede moed naar de laatste wedstrijden toe. Zo was het ook vandaag, alhoewel ik me tamelijk suf op m' n bolide richting "Lo" begaf. Ik had namelijk voor het eerst sinds maart nog eens een volledige week nachtdienst achter de rug. Alhoewel "volledig" hier een abstract begrip is. Maandag (als volleerd ABVV- militant...) gestaakt voor meer koopkracht, en vrijdag een dagje congé maakte de zware nachtweek nog enigszins draaglijk. Ik dus van thuis uit met mijn vederlichte Trek Madone, volledig afgemonteerd met Dura Ace en full carbon Bontrager wielen ( lang leve de koopkracht...) richting de wedstrijd in Lotenhulle. Geheel in de trand van de laatste weken bestond het parcours uit een omloop van ongeveer 1,7 kilometer, die we ontelbare keren moesten afmalen. Vanaf de eerste hectometers liep het bij me varrassend vlot. Zo loom en ellendig ik me daarnet richting wedstrijd tufte, zo soepel draaide ik de pedalen nu rond. Ik voelde ze zelfs amper, en néé gasten, mijn zadel stond NIET te hoog... De nerveuze omloop zorgde voor heel wat aanvallen, waarin ik regelmatig mee 'jumpte', maar onze uitvalspogingen bedroegen zelden langer dan een halve ronde. Enkele renners konden toch door de mazen van het net glippen, en mochten onder elkaar uitmaken wie de zegetuil zou meegraaien. Aangezien de aankomststreep vlak voor de huizen van enkele kameraden was getrokken ( Svenne alias broer "Schleck" en onze "fooraap" ), dacht ik eerst mee te sprinten voor de ereplaatsen, maar een valpartij van enkele renners op enkele ronden van het einde, deed me op die beslissing terugkomen. Ik zou namelijk niet graag ( en in het beste geval ) met een "velleke" van mijn knie, elleboog of fiets de winter induiken. Een twintigste plaats werd mijn deel, en morgen nog eenmaal alles geven bij mijn laatste wedstrijd van het seizoen.
58 Km. in 1h.26' 40,5 Gem. 20/44 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 193
Tart nooit het lot beste vrienden! Zit ik vorige week nog laaiend enthousiast te doen over onze meer dan degelijke nazomer, de rekening kregen we echter vlug gepresenteerd in de vorm van regen, onweer, hagel, ruk - en andere winden,... . Het zal me niet meer overkomen! Evenals mijn bevlieging om na de buien woensdag nog eventjes te gaan 'losrijden'. M' n ritje breidde zich echter uit naar het voorgeborgte van de Vlaamse Ardennen, en toen ik na een scherpe bocht net niet tussen twee joekels van Brabantse trekpaarden belandde, dacht ik wel het ergste gehad te hebben. Dit was echter zonder de gigantische plensbuien gerekend, die als laffe honden plots opdoken uit het niets, en mijn trainingsrit en humeur danig naar de verdoemenis hielpen. Geen regen vandaag, maar wel bijtend koud en een ijzige wind, die me meermaals terug de auto doet induiken naar extra kledij. De twee grote levensvragen: handschoentjes met - of zonder lange vingers, en al dan niet schoenovertrekjes, worden ongemeen hard neergesabeld als ploegmakker Joost me vraagt of ik misschien ga koersen op de Noordpool. Bij dezelfde koelkasttemperaturen in maart is het ganse peloton gekleed alsof ze een expeditie wacht op de vlakten van de Toendra in Siberie, maar nu, begin oktober denkt men daar blijkbaar anders over. Zonder handschoenen en schoenovertrekjes sta ik op de eerste rij te rillen aan de start. De vlag is nog maar amper naar beneden of ik doe iets ontzettend stoms: direct aanvallen! Ik, die zelf altijd de eerste aanvallers verwens naar de diepste krochten van de hel, doe nu krék hetzelfde. Het peloton laat me eventjes begaan, en na enkele kilometers krijg ik het gezelschap van zeven renners waaronder teamgenoten Wim en Jurgen. De koude wind lijkt m' n benen wel af te snijden, want ik heb moeite om mee rond te draaien. Dit is afzien, maar de gedachte dat we misschien voorop blijven doet me de meeste pijn verbijten. Na een goeie twintig kilometer echter is ons liedje uitgezongen, en vrijwel onmiddelijk scheurt het peloton in twee stukken. Het lijkt wel of plots het ganse peloton demarreert, want ik bevind me nu in het laatste groepje, en tel hooguit acht lotgenoten. "Miljaarde!" Daarnet nog in pole - position, en nu hopeloos achterop. Qua demotivatie kan dit tellen! M' n brein heeft moeite om deze opeenvolgende emoties te verwerken. 'Stop er toch mee.' Roept een achteloos stemmetje in mijn hoofd. 'Al die ellende, pijn, afzien,..' 'Ga volgend seizoen gewoon kaarten, of desnoods bloemschikken achter derny 's, maar laat dat carbonnen onding toch gewoon op stal staan.' Eventjes lijkt het stemmetje het van mijn verstand te winnen, maar al vlug herpak ik me. Vooraan lijkt het immers ook niet bijster vlot rond te draaien, en na enig beukwerk tegen de wind in, vinden we terug aansluiting. Uit die kopgroep bleken ondertussen wel al zeven man ontsnapt te zijn. Enkele renners gaan in de tegenaanval, en ik schuif mee. De leiders krijgen we niet meer te pakken, maar het peloton laten we vlot achter ons. Veel te vroeg, op de verkeerde versnelling en nog lomper dan de lompste bankdirekteur (Fortis ligt me nog steeds zwaar op de maag!) ga ik de sprint aan en eindig als veertiende. Dit was trouwens de laatste wegwedstrijd van de VWF voor 2008. Indien de weergoden zich herpakken eindig ik m' n seizoen volgend weekend bij de WAOD.
Een koers in eigen gemeente, dorp, slaapkamer, schaapstal,... brengt altijd wat druk met zich mee, maar daar heb ik vandaag eigenlijk weinig last van. Na in mei als laatste van het peloton over de meet te komen in m' n eigen Maria - Aalter, in Zomergem er de brui aan te geven wegens een loszittend zadel, en in Ruiselede de stevigheid van een strobaal te hebben getest, kon me er niet veel meer gebeuren. Een inspectieronde voordien leerde me dat ik van de gigantische bloembakken in de Bellemstraat ook geen schrik moest hebben, want onze overijverige gemeente - arbeiders hadden ze verwijderd. Er zijn vandaag twee wedstrijden voorzien: 'ongeoefenden' en 'geoefenden', beiden in de ruime betekenis van het woord te interpreteren trouwens. In mijn reeks, de 'geoefenden' (of wat had je gedacht...), kwamen slechts vijftien renners hun papieren rugnummerke afhalen, maar daar waren wel redelijk wat renners van de WAOD bij, die me het leven zuur konden maken. Vijfentwintig rondjes van amper 1,6 kilometer dienden afgehaspeld te worden 'downtown' Aalter - city, en dit bleek niet van de poes. Het centrum, waar je anders op training losjes met de handen op het stuur doorrijdt om wat aan 'sight seeing' te doen, (lees: kijken in de etalageruiten hoe knap je wel niet op je fiets zit... - Dit kostte me trouwens zeven jaar geleden een nieuw frame, omdat de automobilist voor me plots zijn rem had gevonden!) bleek in de koers een verraderlijke omloop, waarbij je elke bocht vliegensvlug en geconcentreerd moest nemen, wilde je niet tussen de gekende koppen van de toeschouwers belanden! Na twee ronden demarreren Wim braet en Philip Lampaert, er wordt wat getwijfeld bij ons, en de vogels zijn gaan vliegen! Ondanks het kleine parcours in het voordeel van de vluchters is, zitten de twee beste renners vooraan, want hun voorsprong loopt al vlug op tot meer dan veertig seconden. De strijd voor de bloemen is beslecht, dus probeer ik m' n gedachten wat te verzetten door vooral niet aan mijn kelderende Fortis - aandelen te denken, maar dat is niet makkelijk als je vijfentwintig keer binnen hetzelfde uur langs die verdoemde bank moet passeren. In ons groepje blijven naarmate de wedstrijd vordert nog slechts acht renners over. In de laatste ronde krijgt iemand nog een vrijgeleide naar de derde plaats, dus wordt er gesprint voor stek vier. In de laatste scherpe bocht raak ik het wiel van mijn voorganger kwijt, maar kan nog net de achtervolgende renners afhouden en finish als vijfde.
Volgende link bevat dan weer een filmpje van beide wedstrijden. Met dank aan Willem Hooreweeghe en 'Aalter Vooruit'. (Om in de eerste reeks te starten en me niet voor de wielen te rijden, héhé) Proficiat met de zege Kristof! http://nl.youtube.com/watch?v=M7WQ1oufNM4
40,6 Km. in 1h02' 39,2 Gem. 5/15 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag:186
Eind september... De strakke wind blaast de iele, bruine bladeren uit de steeds kaler wordende boomkruinen. De mistige grijze lucht omsluierd het 'Vlaamsche' land, en vergezelt een achterlijke zwaluw die z'n lijnvlucht naar het zuiden heeft gemist. Kachels worden opgestookt, een laatste doorgedreven training wordt al na twintig minuten vloekend en grommend onderbroken omdat het nog maar eens begint te regenen... Het gevreesde winteruur nadert, en dit is de spreekwoordelijke druppel, die uw dienaar richting apotheek doet spurten om anderhalve kilo antidepressiva in te slaan. Althans, zo was het vroeger. Eind september anno 2008 ziet er gelukkig totaal anders uit. Milde temperaturen, en een stralende zon ondersteunen een amper voelbaar briesje uit het oosten, het lawaai van zoemende bijen wordt overstelpt door slecht onderhouden grasmaaiers, en de dames hebben hun flitsende zomerjurkjes nog eens uit de kast gehaald, maar de heren (helaas ook) hun bermuda met bijhorend 'hawai - hemdje'. Kortom, ik ben enorm gemotiveerd om er nog wat van te maken, nu het seizoen op z'n laatste benen loopt. Aangezien 'Schleck' vorige week gekweld werd door een 'vallingske', besluit hij niet te starten, en krijgt hij de taak toegewezen om onze passages op film vast te leggen. Doortocht Nr. 1: Als een oude bompa in zijn schommelstoel zit 'Schleck' te schudebollen op de koffer van m'n wagen, nauwelijks opkijkend of zelfs maar enige intentie te ondernemen om ook maar m'n camera vast te grijpen. Waarschijnlijk was onze vrijgezel compleet van de kaart door de levensgrote foto van Hadise, die als bijlage bij zijn pas gekochte krant stak. Nu, het is hem vergeven, want bij de volgende doortochten staat hij vol overgave te filmen, al betrof het een 'natuurfilm' die men op betaalzenders pas na middernacht durft te vertonen. Blijkbaar ben ik niet de enige die vandaag gemotiveerd is, want vanaf de start wordt er op het selectieve, heuvelachtige parcours serieus tempo gemaakt. Ik voel me vandaag als een bij in een honingpot, en counter gevat enkele aanvallen, maar telkens worden we teruggegrepen. Twee renners kunnen wel ontkomen, en bouwen stelselmatig hun voorsprong verder uit. In de voorlaatste ronde wordt er slag om slinger gedemarreert, en ons peloton valt in stukken uiteen. Ik zit mee vooraan, en haal alles uit de kast om te reageren op een uitval van Ronny Van Der Vurst, Danny De Backer en Emmanuel Hiel, maar door de opeenvolging van aanvallen kan ik net niet aanpikken. Echt een gemiste kans, maar helemaal ontevreden mag ik niet zijn, want tot voor enkele maanden zag ik deze jongens enkel aan de startlijn. We stuiven nu met een uitgedund peloton op de finish af. Enkel een scherpe rechtse - en linkse bocht kunnen nog roet in het eten strooien, en natuurlijk doet die eerste dat ook! Enkele plaatsen voor me begint een renner te slippen in die bocht, en neemt in z'n val drie anderen mee. Ik rem als een bezetene, en kan nog net tussen de gecrashte fietsen slalommen. 'Dame Fortuna' was me nog maar eens goed gezind, want net als vorige week lig ik er weer nét niet bij. Mijn top - 10 plaats kan ik door het oponthoud wel vergeten, maar op de hellende aankomststrook kan ik nog net de achtervolgende renners voorblijven.
60 Km. in 1h.28' 40,9 Gem. 13/37 Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 195
Oké gasten, even afspreken... Ik koers vandaag in Reet, we zijn allemaal volwassen mensen, dus we gaan niet flauw doen over de plaatsnaam, allright? Ik zal mijn steentje bijdragen door alvast geen simpele grapjes over fecalien of andere bruine onderwerpen te laten... eh... vallen. Ik ben zelfs bereid m'n schrijfstijl aan te passen, en geen literaire allianties rond te strooien in de trand van: " ...en toen liet zijn ploegmaat het gat vallen en ree(t)d ik het dicht." Nee, daarvoor is dit dorpje, steunpunt van de 'anale driehoek': Kontich - Reet - Aartselaar (sorry, deze kon ik écht niet laten liggen) te idyllisch van aard. Na de inschrijving in de bruine kroeg (het zit ook echt ni mee hé vandaag) vertrokken we met 42 manschappen om er een 'spetterende' wedstrijd van te maken. Vrij vlug ontstond er een kopgroep van zeven man, waaronder drie renners van onze ploeg. Samen met de overige teammakkers probeerden we alle tegenaanvallen vanuit het peloton in de kiem te smoren, maar dit bleek niet eenvoudig. Door de lange tweevaksbanen ontsnapten de vluchters nooit uit ons gezichtsveld, en dit resulteerde in een algemene hergroepering op enkele ronden van het einde. Ik ben nu op een punt aanbeland waarbij ik vrij makkelijk in het peloton rondpeddel, zelfs eens m'n kont kan oplichten om een aanval in te luiden, maar wegblijven... dat is een ander paar mouwen. Vrij vroeg na de samensmelting kiezen weer enkele aanvalslustigen het hazepad, en dit blijkt de goeie uitval te zijn. Niet moeilijk, want met kleppers als oa. Danny De Backer, Ronny Van Der Vurst, Emmanuel Hiel en Bruno Albrecht moet je over uitstekende papieren beschikken om terug te komen. De Backer wint voor Van Der Vurst en Hiel, en ondanks ik gisteren tijdens de eindsprint net niet met m'n smikkel tegen het asfalt kletterde, sprint ik toch weer mee, en eindig veertiende.
61 Km. in 1h.28' 41,5 Gem. 14/42 Gem. hartslag: 161 Max. hartslag: 195
Om de criteriumdans bij de VWF te ontvluchten, besluit ik om nog maar eens te starten bij de LFT, in Stasegem-city. Gek eigenlijk. Ik woon op amper één kilometer van de Westvlaamse grens, maar betwist zelden of nooit wedstrijden in die provincie. Nauwelijks staat de wagen geparkeerd in de deelgemeente van Harelbeke, of ik kom al meteen voor een voldongen feit te staan: Een 'parcourke' van twee kilometer, dertig maal af te leggen...! "Vlammestemiljaarde!" "Hoe criterium - wat criterium - waar criterium?" "Criterium is criterium!" "In Stasegem verdomme!" ( bron: studio 1 - 'pienantie is pienantie') Na enkele malen het 'toerke' afgehaspeld te hebben, blijkt het warempel enorm mee te vallen. Slechts vier rechtse bochten, en een lange, brede aankomststrook. We schieten uit de startblokken, en al in de derde ronde worden we gehinderd door een zwarte, fietsende medemens zonder rugnummer. Nietsvermoedend blijft de man rustig in het midden van de weg 'freewheelen' , zich allesbehalve druk of uit de voeten makend, als we komen aangestoven. Die Afrikaanse nonchalance: Schitterend! Ronde nummer zes: Idem dito. Een fietsend juffertje kruist onverschillig het op een lint getrokken peloton, vertikt het om ook maar één centimeter uit de weg te gaan, zodat de renner voor me er net niet tegenaan knalt. Er zijn ongetwijfeld onaangenamere dingen om tegen te vliegen, maar toch liever niet. Ik tel angstig de ronden af. Nog 24 te gaan... Wie of wat gaan we hier nog allemaal tegenkomen? Gelukkig blijven we nu (voorlopig) van incidenten gespaard. Door al de drukte en ongewenste 'gastrijders' heen, is er ondertussen een kopgroep van vijf man ontstaan, en wij komen geen halve milimeter dichter. Niet te verwonderen eigenlijk. We werken nog slechter samen dan onze Vlaamse - en Waalse regeringsleiders, (" hoe regering - wat regering - waar regering?" ) en als een bende incompetente kl**tzakken proberen we elk om beurt, met een ontembare drang naar individueel succes, om zelf de kloof met de leiders te dichten. Ook ikzelf probeer tweemaal om eeuwige roem in Stasegem en omstreken te oogsten, muis er 'Jerry - gewijs' vanonder, maar wordt telkens oneervol bij de lurven gegrepen. Sprinten voor een zesde stek dan maar, en deze wordt jammerlijk ontsierd door een zware valpartij, waarbij drie renners onzacht met de Westvlaamse grond kennismaken. Hopelijk vallen hun verwondingen mee, want vooral de renner voor me maakte een verschrikkelijke tuimelperte. Ik kom er met de nodige schrik vanaf, en laat hierdoor het verdere gewriemel grotendeels aan me voorbijgaan.
60 Km. in 1h.27' 41,1 Gem. 12/23 Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 189
Dit is één van m'n favoriete wedstrijden van het seizoen, en niet in het minst door de prachtige beklimming, die zich even buiten het centrum een weg zoekt richting Steenhuize. Ophasselt was ook de eerste kennismaking van Maria met het Belgische wielrennen, want twee jaar terug kwamen we rechtstreeks van de luchthaven naar deze wedstrijd. Met amper anderhalf uur slaap reed ik toen toch een prima koers, maar vandaag voel ik me tamelijk onzeker na het 'lamlendige' gevoel gisteren. Bovendien word ik nog steeds gekweld door een aanslepende verkoudheid. Eens het kwik de twintig graden niet meer overstijgt, ben ik enorm vatbaar voor allerlei soorten rondzwervende beestjes en microben. Ik ga alvast een 'prettige' winter tegemoet, maar zover zijn we gelukkig nog niet. Klokslag 14 uur weerklinkt het startsein, en nog geen tiende van een seconde later: pssssssjjjjjfffffweut... Het vernederende gesis van een leeglopend bandje. Een immens gevloekt stijgt op achter me. Ploegmaat Jurgen Willems is de pechvogel van de dag, en mag helaas de provinciale titel al vergeten. Tegen alle verwachtingen in wordt er enorm traag gestart vandaag, want als een bende bomma 's die net hun zondagse cake achter de kiezen hebben, kuieren we door het golvende parcours. Pas bij de tweede doortocht wordt er op de helling serieus koers gemaakt, en ik zit direct mee vooraan, hetgeen ik nog eens overdoe bij de derde, vierde en vijfde beklimming. Ik vlieg de helling op als in m'n beste dagen, maar eenmaal boven wordt ik door de strakke tegenwind letterlijk en figuurlijk teruggeblazen. In de voorlaatste ronde rij ik telkens op de verkeerde momenten op kop, zodat ik bij het opdraaien voor de laatste beklimming veel te ver achteraan zit. In twee schijfjes ontstaat er daar een kopgroep van vijf (of zes?) renners. Bruno Albrecht en Emmanuel Hiel van ons Fivez- team zitten mee vooraan, en weer moet laatstgenoemde helaas zijn meerdere erkennen in ex-prof Kenny De Maerteleire. Die is aan de meet (net als vorige week tijdens het WK), iets vlugger en mag zich dus voor een jaartje provinciaal kampioen noemen. Ik ga de sprint aan op de derde rij, en passeer op het cruciale moment nog flink wat renners, zodat ik zestiende eindig. Misschien moet ik me volgend seizoen maar omscholen tot sprinter, in plaats van... Ja,... in plaats van wa eigenlijk? Gediplomeerd 'pannenkoek' zeker?
62 Km. in 1h. 36' 39 Gem. 16/52 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 198
Hoe sommige 'masochisten' het klaarspelen om in deze periode van het jaar een goeie basis te leggen voor het aankomend wegseizoen, blijft voor mij een raadsel. Barduk en winter, ...nee, wordt nooit een geslaagd huwelijk, zelfs geen vluchtige flirt. De zin om te trainen/fietsen is er al vollop, maar telkens ik m'n derriere ophef van de chauffage, en m'n uit de kluiten gewassen reukorgaan buiten steek, smelt m'n goesting als sneeuw voor de zon. Als ik de weerelementen toch eens wil trotseren, dan duurt de preparatie voor zo'n winterse rit minstens een half uur. Om goed beschermt te zijn tegen de ijzige kou, had ik ooit eens gelezen dat men zich best kleed in 'laagjes.' Wel, als er één handeling is die ik volledig onder de knie heb, dan is dat toch wel de kunst om zich te kleden in laagjes zeker! Na het aanbrengen van verwarmende massage olie op voeten, benen en knieen, volgen twee paar kousen, schoenen en daarover nog eens twee paar overschoenen. Vervolgens kniestukken, korte en lange koersbroek, hartslagmeter (alle beetjes helpen), thermisch onderlijf (waar 'de willy' lekker warm ingedraaid wordt...), trui met lange mouwen, thermovest, windstopper, oorband met daarover een muts, plastieken wegwerphandschoentjes onder m'n gewone handschoenen, en tenslotte een bril tegen de ijzige wind. Niet zelden gebeurt het dat je net volledig 'aangesjareld' staat, als je plots nog eens naar het toilet moet. Heel het zootje terug af natuurlijk, met uitzondering van de muts en de hartslagmeter, want die zitten niet in de weg om,... laat ons zeggen, te doen wat nodig is.
Toen bekend werd dat Tourwinnaar Carlos Sastre voor een tweede keer naar zijn fanclub in Aalter zou komen, en dat ten voordele van z'n kinderkankerfonds een sportquiz werd georganiseerd, was ik er natuurlijk als de kippen bij om me in te schrijven. Elk deelnemend team moest uit vier leden bestaan, en omdat niemand qua sportkennis en looks ook maar in de buurt van ondergetekende kwam, (graptjen hé gasten! Alhoewel...) moest ik het stellen met de volgende individuen:
In het contractje dat ik met de 'moentenbikeverhuurwinkelverantwoordelijke' had getekend, stond uitdrukkelijk vermeld dat het strikt verboden was de paden te verlaten. Wat is het eerste wat je dan doet denk je, als je uit haar gezichtsveld onttrokken bent? Inderdaad... da zal wel zijn! Van het uitgestippelde traject afwijken en de vulkanische wildernis in, volop het avontuur tegemoet! Deed ik in eerder verslag (zie 'Lochristie WAOD' van 12/10/08) nog meewarrig over onze Belgische betonwegen, ze zouden pareltjes geweest zijn in vergelijking met deze stoffige en 'lichtjes oneffen' dromedarisch-achtige zandweggetjes. Eenmaal ik ook deze verliet was het hek helemaal van de dam, en wist uw eigenzinnige dienaar meteen ook waarom het verboden was de mountainbikepaden te verlaten. Putten waarin je gerust de schulden van de Belgische staatskas (samen met m'n gezonken Fortis aandelen) in kon doen verdwijnen, metershoge onberijdbare duinen, maar vooral stenen in alle vormen en kleuren. Als een volleerd trial piloot manoevreer ik zo goed en kwaad ik kan m'n Trek 4700 door de meeste obstakels, maar moet wel meermaals met de fiets in de hand te voet verder. Hoe ik het klaarspeel om niet lek te rijden op de puntige stenen is me nog steeds een raadsel, maar ik ben ondertussen wel al twee uur aan het 'karotten' op dit stukske vulkaan en heb al evenveel spaken in m'n voorwiel naar de botten geholpen. Gelukkig tel ik er nog zo een stuk of dertig. Een meevaller, want ik ben niet van plan om hier nog dertig uur rond te hotsen. Ik besef wel meteen dat ik weer 'de actie van de eeuw' op gang gezet heb door een maagdelijke route dwars doorheen het eiland uit te proberen, want behalve het karkas van wat ooit een trotse meeuw moet geweest zijn, die ongetwijfeld menig eilandbewoner op de kop gesch*ten heeft, ben ik de laatste twee uur nog niks of niemand tegengekomen. Onder een loden zon, en met een halflege drinkbus op m'n rug die al ondertussen mijn lichaamstemperatuur heeft aangenomen, begin ik in dit desolate landschap nog net niet te panikeren, maar even later besluit ik m'n 'gekluun' verder te zetten in de richting van een steeds dichter en groter wordende stofwolk. Geen twijfel mogelijk! Als het geen van de drie aanwezige kleine vulkanen is die hun lava over mij gaan ejaculeren, moet het een 4x4 jeep zijn, want dat zijn de enige wagens die hier gedijen. Na enkele minuten geklungel met (in willekeurige volgorde) mezelf, het landschap en die verschrikkelijk lompe 'moentenbike' blijkt het inderdaad een jeep te zijn. Ik bemerk nu terug de 'officiele' zandweg van La Graciosa, maar zie tot m'n eigen ontsteltenis dat het enige pad die richting uit, niet meer is dan een vijftig meter lange en slechts één meter brede richel, waarbij de rechterkant uitgeeft op een zeven meter diepe afgrond. Niet denken, doen... en met de daver op het lijf bereik ik zonder kleerscheuren de overkant, maar zweer in m'n binnenste om vanaf nu een 'good boy' te zullen zijn en niet meer onnodig het gevaar op te zoeken. (Yeah, wright...)
Uitgelaten als een kind die zopas de paashaas heeft beroofd, en van z'n oren een overheerlijke 'kip-kap' heeft gemaakt, sta ik al een kwartier voor het eigenlijke openingsuur aan de 'moentenbikeverhuurwinkel' te trappelen van ongeduld. Als de eigenares een twintigtal minuten later dan voorzien haar zaak opent (het steekt hier niet op een halfuur), krijg ik warempel een 'Alpha custom 3700 Trek', met verende voorvork onder het zitvlak geschoven. De vreugde is echter van korte duur, want het vehikel staat er totaal verwaarloosd bij. De laatste poetsbeurt ligt waarschijnlijk al maanden achter de rug (als die ooit al heeft plaatsgevonden), en de ketting en de overige draaiende onderdelen schreien om een beetje olie.
Meer dan wat rondsloffen in het zand, en ongeveer twintig meter zwemmen heb ik de voorbije dagen niet gedaan, en omdat ik morgen pas een mountainbike ga huren, krijg ik het in mijn stomme kop om wat te gaan lopen. Het eiland van de triatlon, Lanzarote, ligt hier letterlijk een steenworp vandaan, dus waarom later na de 'succesvolle wielercarriere' het niet eens in die sport proberen?
De siesta gisteren was geen groot succes. De reden waarom ik geen groot voorstander ben van slapen in het putteke van de dag, is dat wanneer je (hopelijk) terug wakker wordt, je meestal nog belabberder en lamlendiger ontwaakt dan voorheen. Je bioritme is volledig naar de haaien (met uitzondering van degenen die tot de Spaanse soort behoren), waardoor je dezelfde nacht de slaap niet kan vatten, maar goed. De wolken die ons gisteren bedreigden zijn verdwenen, de stranden wit en de zee helderblauw, dus krijg ik m'n vuurdoop in het snorkelen. Het is warm, maar wanneer ik me tot aan m'n 'knoeselkes' in het water begeef, vind ik het toch wel een beetje te koud. Ik trek me van de aanmoedigingen van Maria (die overgaan in plagende opmerkingen) niks aan, decapituleer terug naar het strand, en nestel me op m'n comfortabele badhanddoek. Tien maand en twee weken heb ik het al koud in Helgie (de vijftien niet-regendagen uitgezonderd), zodoende wil ik de vier weken die ik op de Canarische eilanden vertoef zeker geen 'kiekevlees.'
Na de vliegtuigramp in Madrid van zo' n goeie twee maand terug, stap ik niet echt met een gerust gemoed op de boeing 737 met bestemming Arrecife. Nu, de kans dat er ooit nog iets serieus misgaat met een lijnvliegtuig richting Canarische eilanden is door netgenoemd voorval wel bijzonder klein, maar helemaal zeker ben je natuurlijk nooit. Onnavolgbare 'dooddoeners' als: "Wanneer hij neerstort moet je dat niet betalen." Of: "Als het ergste gebeurt moet je tenminste niet meer gaan werken." konden me vooraf maar gedeeltelijk geruststellen. Zonder de minste hapering of enige turbulentie land ik echter op het voorziene uur, waar m'n wederhelft me al glunderend staat op te wachten. Vanaf de luchthaven wacht ons nog een taxirit van een kleine veertig minuten, die ons naar Orzola, het uiterste noorden van Lanzarote brengt, waar we straks de boot nemen richting La Graciosa. Nog maar net heb ik die ellendige jeans verwisseld voor een comfortabel kort stuk polyester-katoen ( in verhouding 70-30% , voor de huismoeders: slechts wassen op 30 graden en zachtjes stomen), of de wind steekt op en blaast een donkergrijze massa wolken in onze richting, die hun vocht net boven onze verbouwereerde hoofden verliezen. Schitterend! Regen is hier net zo zeldzaam als een solariumcenter in de woestijn, maar ik ben pas een uur op Canarische bodem en deel al in de brokken. De regen houdt echter vlug op, maar ik vind de golven op de oceaan er allesbehalve rustig uitzien. Volgens Maria valt alles redelijk mee, maar zo schuchter als een muis in een slangenterrarium betreed ik het bootje, terwijl ik bedenk dat verdrinken eigenlijk een veel gruwelijker dood moet zijn dan omkomen in een vliegtuigcrash. Het vaartuig, met ik schat zo' n veertig 'ongelukkigen' is de speelbal van de woelige zee, en ik hoop maar dat mijn ontbijt blijft waar het hoort te zitten. Nee, er is in alle geval geen groot zeeman aan ondergetekende verloren gegaan. Na twintig minuten meren we heelhuids aan in La Graciosa, en... zombie time!
Ik wil jullie niet ontmoedigen, maar we staan voor een eindeloze lange winter... Vooraleer ik u warm kan maken met het verslaan van de eerste trainingen in 'Helgische' omstandigheden, lees je hierboven (in vijf delen) het relaas van mijn trip naar La Graciosa, een eilandje behorende tot Lanzarote, maar waar het asfalt nog uitgevonden moet worden. (De archipel is beschermd natuurgebied, vandaar.) In tegenstelling tot Tom Hanks in de film: 'Cast Away', zal ik op dit paradijselijk eilandje niet vergezeld zijn van een kale, zompige en half doormidden gespleten volleybal, maar van m'n vriendin, die er tot juni de pubers aldaar moet onderwijzen in Engels en Spaans. "! Vamos chicos!" "Here comes part one... Very soon!"
Wedstrijd nummer 56 stond vandaag op het programma, en daarmee evenaar ik exact het aantal als vorig jaar. Lochristie is al voor de vierde opeenvolgende keer m' n uitzwaai aan het seizoen, en de poort naar wilde feestjes, ongeremd drank- en drugsgebruik en decadente orgieen.
Een koers in eigen gemeente, dorp, slaapkamer, schaapstal,... brengt altijd wat druk met zich mee, maar daar heb ik vandaag eigenlijk weinig last van. Na in mei als laatste van het peloton over de meet te komen in m' n eigen Maria - Aalter, in Zomergem er de brui aan te geven wegens een loszittend zadel, en in Ruiselede de stevigheid van een strobaal te hebben getest, kon me er niet veel meer gebeuren. Een inspectieronde voordien leerde me dat ik van de gigantische bloembakken in de Bellemstraat ook geen schrik moest hebben, want onze overijverige gemeente - arbeiders hadden ze verwijderd. Er zijn vandaag twee wedstrijden voorzien: 'ongeoefenden' en 'geoefenden', beiden in de ruime betekenis van het woord te interpreteren trouwens. In mijn reeks, de 'geoefenden' (of wat had je gedacht...), kwamen slechts vijftien renners hun papieren rugnummerke afhalen, maar daar waren wel redelijk wat renners van de WAOD bij, die me het leven zuur konden maken. Vijfentwintig rondjes van amper 1,6 kilometer dienden afgehaspeld te worden 'downtown' Aalter - city, en dit bleek niet van de poes. Het centrum, waar je anders op training losjes met de handen op het stuur doorrijdt om wat aan 'sight seeing' te doen, (lees: kijken in de etalageruiten hoe knap je wel niet op je fiets zit... - Dit kostte me trouwens zeven jaar geleden een nieuw frame, omdat de automobilist voor me plots zijn rem had gevonden!) bleek in de koers een verraderlijke omloop, waarbij je elke bocht vliegensvlug en geconcentreerd moest nemen, wilde je niet tussen de gekende koppen van de toeschouwers belanden! Na twee ronden demarreren Wim braet en Philip Lampaert, er wordt wat getwijfeld bij ons, en de vogels zijn gaan vliegen! Ondanks het kleine parcours in het voordeel van de vluchters is, zitten de twee beste renners vooraan, want hun voorsprong loopt al vlug op tot meer dan veertig seconden. De strijd voor de bloemen is beslecht, dus probeer ik m' n gedachten wat te verzetten door vooral niet aan mijn kelderende Fortis - aandelen te denken, maar dat is niet makkelijk als je vijfentwintig keer binnen hetzelfde uur langs die verdoemde bank moet passeren. In ons groepje blijven naarmate de wedstrijd vordert nog slechts acht renners over. In de laatste ronde krijgt iemand nog een vrijgeleide naar de derde plaats, dus wordt er gesprint voor stek vier. In de laatste scherpe bocht raak ik het wiel van mijn voorganger kwijt, maar kan nog net de achtervolgende renners afhouden en finish als vijfde.
Proficiat met de zege Kristof!
Eind september... De strakke wind blaast de iele, bruine bladeren uit de steeds kaler wordende boomkruinen. De mistige grijze lucht omsluierd het 'Vlaamsche' land, en vergezelt een achterlijke zwaluw die z'n lijnvlucht naar het zuiden heeft gemist. Kachels worden opgestookt, een laatste doorgedreven training wordt al na twintig minuten vloekend en grommend onderbroken omdat het nog maar eens begint te regenen...
Oké gasten, even afspreken... Ik koers vandaag in Reet, we zijn allemaal volwassen mensen, dus we gaan niet flauw doen over de plaatsnaam, allright? Ik zal mijn steentje bijdragen door alvast geen simpele grapjes over fecalien of andere bruine onderwerpen te laten... eh... vallen. Ik ben zelfs bereid m'n schrijfstijl aan te passen, en geen literaire allianties rond te strooien in de trand van: " ...en toen liet zijn ploegmaat het gat vallen en ree(t)d ik het dicht." Nee, daarvoor is dit dorpje, steunpunt van de 'anale driehoek': Kontich - Reet - Aartselaar (sorry, deze kon ik écht niet laten liggen) te idyllisch van aard. Na de inschrijving in de bruine kroeg (het zit ook echt ni mee hé vandaag) vertrokken we met 42 manschappen om er een 'spetterende' wedstrijd van te maken. Vrij vlug ontstond er een kopgroep van zeven man, waaronder drie renners van onze ploeg. Samen met de overige teammakkers probeerden we alle tegenaanvallen vanuit het peloton in de kiem te smoren, maar dit bleek niet eenvoudig. Door de lange tweevaksbanen ontsnapten de vluchters nooit uit ons gezichtsveld, en dit resulteerde in een algemene hergroepering op enkele ronden van het einde. Ik ben nu op een punt aanbeland waarbij ik vrij makkelijk in het peloton rondpeddel, zelfs eens m'n kont kan oplichten om een aanval in te luiden, maar wegblijven... dat is een ander paar mouwen. Vrij vroeg na de samensmelting kiezen weer enkele aanvalslustigen het hazepad, en dit blijkt de goeie uitval te zijn. Niet moeilijk, want met kleppers als oa. Danny De Backer, Ronny Van Der Vurst, Emmanuel Hiel en Bruno Albrecht moet je over uitstekende papieren beschikken om terug te komen. De Backer wint voor Van Der Vurst en Hiel, en ondanks ik gisteren tijdens de eindsprint net niet met m'n smikkel tegen het asfalt kletterde, sprint ik toch weer mee, en eindig veertiende.
Om de criteriumdans bij de VWF te ontvluchten, besluit ik om nog maar eens te starten bij de LFT, in Stasegem-city. Gek eigenlijk. Ik woon op amper één kilometer van de Westvlaamse grens, maar betwist zelden of nooit wedstrijden in die provincie.
Dit is één van m'n favoriete wedstrijden van het seizoen, en niet in het minst door de prachtige beklimming, die zich even buiten het centrum een weg zoekt richting Steenhuize. Ophasselt was ook de eerste kennismaking van Maria met het Belgische wielrennen, want twee jaar terug kwamen we rechtstreeks van de luchthaven naar deze wedstrijd. Met amper anderhalf uur slaap reed ik toen toch een prima koers, maar vandaag voel ik me tamelijk onzeker na het 'lamlendige' gevoel gisteren. Bovendien word ik nog steeds gekweld door een aanslepende verkoudheid. Eens het kwik de twintig graden niet meer overstijgt, ben ik enorm vatbaar voor allerlei soorten rondzwervende beestjes en microben. Ik ga alvast een 'prettige' winter tegemoet, maar zover zijn we gelukkig nog niet.
