Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Een koers in eigen gemeente, dorp, slaapkamer, schaapstal,... brengt altijd wat druk met zich mee, maar daar heb ik vandaag eigenlijk weinig last van. Na in mei als laatste van het peloton over de meet te komen in m' n eigen Maria - Aalter, in Zomergem er de brui aan te geven wegens een loszittend zadel, en in Ruiselede de stevigheid van een strobaal te hebben getest, kon me er niet veel meer gebeuren. Een inspectieronde voordien leerde me dat ik van de gigantische bloembakken in de Bellemstraat ook geen schrik moest hebben, want onze overijverige gemeente - arbeiders hadden ze verwijderd. Er zijn vandaag twee wedstrijden voorzien: 'ongeoefenden' en 'geoefenden', beiden in de ruime betekenis van het woord te interpreteren trouwens. In mijn reeks, de 'geoefenden' (of wat had je gedacht...), kwamen slechts vijftien renners hun papieren rugnummerke afhalen, maar daar waren wel redelijk wat renners van de WAOD bij, die me het leven zuur konden maken. Vijfentwintig rondjes van amper 1,6 kilometer dienden afgehaspeld te worden 'downtown' Aalter - city, en dit bleek niet van de poes. Het centrum, waar je anders op training losjes met de handen op het stuur doorrijdt om wat aan 'sight seeing' te doen, (lees: kijken in de etalageruiten hoe knap je wel niet op je fiets zit... - Dit kostte me trouwens zeven jaar geleden een nieuw frame, omdat de automobilist voor me plots zijn rem had gevonden!) bleek in de koers een verraderlijke omloop, waarbij je elke bocht vliegensvlug en geconcentreerd moest nemen, wilde je niet tussen de gekende koppen van de toeschouwers belanden! Na twee ronden demarreren Wim braet en Philip Lampaert, er wordt wat getwijfeld bij ons, en de vogels zijn gaan vliegen! Ondanks het kleine parcours in het voordeel van de vluchters is, zitten de twee beste renners vooraan, want hun voorsprong loopt al vlug op tot meer dan veertig seconden. De strijd voor de bloemen is beslecht, dus probeer ik m' n gedachten wat te verzetten door vooral niet aan mijn kelderende Fortis - aandelen te denken, maar dat is niet makkelijk als je vijfentwintig keer binnen hetzelfde uur langs die verdoemde bank moet passeren. In ons groepje blijven naarmate de wedstrijd vordert nog slechts acht renners over. In de laatste ronde krijgt iemand nog een vrijgeleide naar de derde plaats, dus wordt er gesprint voor stek vier. In de laatste scherpe bocht raak ik het wiel van mijn voorganger kwijt, maar kan nog net de achtervolgende renners afhouden en finish als vijfde.
Volgende link bevat dan weer een filmpje van beide wedstrijden. Met dank aan Willem Hooreweeghe en 'Aalter Vooruit'. (Om in de eerste reeks te starten en me niet voor de wielen te rijden, héhé) Proficiat met de zege Kristof! http://nl.youtube.com/watch?v=M7WQ1oufNM4
40,6 Km. in 1h02' 39,2 Gem. 5/15 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag:186
Eind september... De strakke wind blaast de iele, bruine bladeren uit de steeds kaler wordende boomkruinen. De mistige grijze lucht omsluierd het 'Vlaamsche' land, en vergezelt een achterlijke zwaluw die z'n lijnvlucht naar het zuiden heeft gemist. Kachels worden opgestookt, een laatste doorgedreven training wordt al na twintig minuten vloekend en grommend onderbroken omdat het nog maar eens begint te regenen... Het gevreesde winteruur nadert, en dit is de spreekwoordelijke druppel, die uw dienaar richting apotheek doet spurten om anderhalve kilo antidepressiva in te slaan. Althans, zo was het vroeger. Eind september anno 2008 ziet er gelukkig totaal anders uit. Milde temperaturen, en een stralende zon ondersteunen een amper voelbaar briesje uit het oosten, het lawaai van zoemende bijen wordt overstelpt door slecht onderhouden grasmaaiers, en de dames hebben hun flitsende zomerjurkjes nog eens uit de kast gehaald, maar de heren (helaas ook) hun bermuda met bijhorend 'hawai - hemdje'. Kortom, ik ben enorm gemotiveerd om er nog wat van te maken, nu het seizoen op z'n laatste benen loopt. Aangezien 'Schleck' vorige week gekweld werd door een 'vallingske', besluit hij niet te starten, en krijgt hij de taak toegewezen om onze passages op film vast te leggen. Doortocht Nr. 1: Als een oude bompa in zijn schommelstoel zit 'Schleck' te schudebollen op de koffer van m'n wagen, nauwelijks opkijkend of zelfs maar enige intentie te ondernemen om ook maar m'n camera vast te grijpen. Waarschijnlijk was onze vrijgezel compleet van de kaart door de levensgrote foto van Hadise, die als bijlage bij zijn pas gekochte krant stak. Nu, het is hem vergeven, want bij de volgende doortochten staat hij vol overgave te filmen, al betrof het een 'natuurfilm' die men op betaalzenders pas na middernacht durft te vertonen. Blijkbaar ben ik niet de enige die vandaag gemotiveerd is, want vanaf de start wordt er op het selectieve, heuvelachtige parcours serieus tempo gemaakt. Ik voel me vandaag als een bij in een honingpot, en counter gevat enkele aanvallen, maar telkens worden we teruggegrepen. Twee renners kunnen wel ontkomen, en bouwen stelselmatig hun voorsprong verder uit. In de voorlaatste ronde wordt er slag om slinger gedemarreert, en ons peloton valt in stukken uiteen. Ik zit mee vooraan, en haal alles uit de kast om te reageren op een uitval van Ronny Van Der Vurst, Danny De Backer en Emmanuel Hiel, maar door de opeenvolging van aanvallen kan ik net niet aanpikken. Echt een gemiste kans, maar helemaal ontevreden mag ik niet zijn, want tot voor enkele maanden zag ik deze jongens enkel aan de startlijn. We stuiven nu met een uitgedund peloton op de finish af. Enkel een scherpe rechtse - en linkse bocht kunnen nog roet in het eten strooien, en natuurlijk doet die eerste dat ook! Enkele plaatsen voor me begint een renner te slippen in die bocht, en neemt in z'n val drie anderen mee. Ik rem als een bezetene, en kan nog net tussen de gecrashte fietsen slalommen. 'Dame Fortuna' was me nog maar eens goed gezind, want net als vorige week lig ik er weer nét niet bij. Mijn top - 10 plaats kan ik door het oponthoud wel vergeten, maar op de hellende aankomststrook kan ik nog net de achtervolgende renners voorblijven.
60 Km. in 1h.28' 40,9 Gem. 13/37 Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 195
Een koers in eigen gemeente, dorp, slaapkamer, schaapstal,... brengt altijd wat druk met zich mee, maar daar heb ik vandaag eigenlijk weinig last van. Na in mei als laatste van het peloton over de meet te komen in m' n eigen Maria - Aalter, in Zomergem er de brui aan te geven wegens een loszittend zadel, en in Ruiselede de stevigheid van een strobaal te hebben getest, kon me er niet veel meer gebeuren. Een inspectieronde voordien leerde me dat ik van de gigantische bloembakken in de Bellemstraat ook geen schrik moest hebben, want onze overijverige gemeente - arbeiders hadden ze verwijderd. Er zijn vandaag twee wedstrijden voorzien: 'ongeoefenden' en 'geoefenden', beiden in de ruime betekenis van het woord te interpreteren trouwens. In mijn reeks, de 'geoefenden' (of wat had je gedacht...), kwamen slechts vijftien renners hun papieren rugnummerke afhalen, maar daar waren wel redelijk wat renners van de WAOD bij, die me het leven zuur konden maken. Vijfentwintig rondjes van amper 1,6 kilometer dienden afgehaspeld te worden 'downtown' Aalter - city, en dit bleek niet van de poes. Het centrum, waar je anders op training losjes met de handen op het stuur doorrijdt om wat aan 'sight seeing' te doen, (lees: kijken in de etalageruiten hoe knap je wel niet op je fiets zit... - Dit kostte me trouwens zeven jaar geleden een nieuw frame, omdat de automobilist voor me plots zijn rem had gevonden!) bleek in de koers een verraderlijke omloop, waarbij je elke bocht vliegensvlug en geconcentreerd moest nemen, wilde je niet tussen de gekende koppen van de toeschouwers belanden! Na twee ronden demarreren Wim braet en Philip Lampaert, er wordt wat getwijfeld bij ons, en de vogels zijn gaan vliegen! Ondanks het kleine parcours in het voordeel van de vluchters is, zitten de twee beste renners vooraan, want hun voorsprong loopt al vlug op tot meer dan veertig seconden. De strijd voor de bloemen is beslecht, dus probeer ik m' n gedachten wat te verzetten door vooral niet aan mijn kelderende Fortis - aandelen te denken, maar dat is niet makkelijk als je vijfentwintig keer binnen hetzelfde uur langs die verdoemde bank moet passeren. In ons groepje blijven naarmate de wedstrijd vordert nog slechts acht renners over. In de laatste ronde krijgt iemand nog een vrijgeleide naar de derde plaats, dus wordt er gesprint voor stek vier. In de laatste scherpe bocht raak ik het wiel van mijn voorganger kwijt, maar kan nog net de achtervolgende renners afhouden en finish als vijfde.
Proficiat met de zege Kristof!
Eind september... De strakke wind blaast de iele, bruine bladeren uit de steeds kaler wordende boomkruinen. De mistige grijze lucht omsluierd het 'Vlaamsche' land, en vergezelt een achterlijke zwaluw die z'n lijnvlucht naar het zuiden heeft gemist. Kachels worden opgestookt, een laatste doorgedreven training wordt al na twintig minuten vloekend en grommend onderbroken omdat het nog maar eens begint te regenen...
