Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren. Wie "lava" zegt, denkt misschien nog even met weemoed terug aan het satirisch TV-programma eind de jaren tachtig, met Kamagurka en Herr Seele. De vaste rubriek:"Wally in Space," met jawel, niemand minder dan de voice of Europe, Eduard Van de Walle in de hoofdrol, bevatte als afsluiter steeds dezelfde scene waarin heerlijke kubusjes verorberd werden, en nu ik dit hier zo keileuk en melancholisch zit neer te pennen, besef ik dat ik nog maar eens mijlenver van het onderwerp ben afgeweken... Na de explosieve start besluit ik om niet teveel in het "donkerrood" verder te rijden, want met zestig kilometer op een heuvelachtig parcours voor de boeg, zou dit wel eens een héle lange voormiddag kunnen worden. Na een halfuur koers lijk ik m´n plaatsje gevonden te hebben in een groepje van zeven man, maar naarmate de technische stukken elkaar blijven opvolgen, moet ik er toch enkele laten gaan. Naast talrijke korte steile heuvels, bezaaid met scherpe keien en verraderlijke kloven, moeten we ook een flink uit de kluiten gewassen rioolbuis door. Ondanks mijn lichte aanleg voor claustrofobie kom ik dit obstakel nog vrij vlot door. Even later verrijst het standbeeld van niemand minder dan de duivel hemzelf aan de horizon! Geen twijfel mogelijk...we naderen het gevreesde Nationale Park van Timanfaya! Zes meter onder de oppervlakte, bedraagt de temperatuur daar om en bij de 400 graden! Dichter kan je volgens mij niet bij de hel komen (vandaar de duivel als symbool) dus moet deze strook mij als black metalaanhanger van het eerste uur wel liggen. Aanvankelijk is dit ook zo. We rijden nu met de wind in de rug over een "single track," bestaande uit gestolde lavastenen. De weg is zo hobbelig en ruw, dat zelfs een gedrogeerde, uit zijn bek fluimende kameel het zou vertikken om erover te gaan! Net als ik de techniek van over de keien te rijden onder de knie lijk te hebben, maakt m´n voorwiel een zwieper en beland ik met mijn snuit op de keien... WORDT VERVOLGD
1. 2-stage MTB race La Santa, Lanzarote. Eerste etappe, 30/01/10
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start. Niet in het minst om de tien items die ik in vorig item postte, maar ook omdat ik vijftien minuten voor de start nog een technieker moet raadplegen omdat mijn schijfremmen tegen de remblokjes slepen. (Zie foto.) Gelukkig is de brave man stressbestendiger dan ik, en kan ik toch nog tien minuutjes opwarmen en mijn concurrenten observeren. Naast enkele Spaanse toppers is het team van de Deense winnaar van vorig jaar ook opnieuw van de partij, en dus is m´n eerste bekommernis om niet volledig weggereden te worden op "mijn" eiland. "Och, ze kennen je daar toch niet!" Hoor ik de meesten al denken... Wel, denk je nu echt dat er hier meer dan één halve gare met een groen koerspakje en wapperende blonde haren het eiland doorkruist??? Maar goed. De eerste hectometers worden gezapig afgewerkt, maar eens we het veld induiken en de groene vlag naar beneden gaat, breekt de hel los! Stof, stenen, zand en kuilen zorgen ervoor dat al na één kilometer een veertigtal renners met een lichte voorsprong op de eerste heuvel afstormen. Ik hang nog net in de wielen, als plots de renner voor me zijn zadel breekt! Ik kan hem nog net ontwijken, maar kom naast het berijdbare spoor terecht en hobbel hopeloos van de ene kei in de andere put. Als ik opnieuw terug het goeie spoor te pakken heb, ben ik zo´n twintig plaatsen verloren en kan ik de achtervolging inzetten. De eerste helft van de etappe, krijgen we constant de ene zandheuvel na de andere voorgeschoteld, en ik ben in maanden niet meer zo diep moeten gaan. Op de best berijdbare sporen (lees: minst slechte zanderige kiezelweg) kan ik verschillende renners opnieuw inhalen en achter me laten, maar even over halfweg wedstrijd begin ik te knoeien tegen de sterren op! Het parcours wordt nu technischer met steile, bochtige afdalingen en ik klooi er op los! Niet alleen heb ik blijkbaar teveel druk in mijn banden gepompt, ik mis gewoon de techniek van de "Canariens" die hier elke week met ware doodsverachting doorscheuren. Per bocht verlies ik gemiddeld drie meter, en het kost enorm veel kracht om telkens de ontstane kloof dicht te rijden. Eén voor één komen ze terug, en zo verlies ik op het einde nog een tiental plaatsen. Ik schuw nu elk risico, en bereik zonder kleerscheuren de finish van m´n eerste mountainbikewedstrijd.
34 Km. in 1h.30' 47" 54/133 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 198
Op het ontiegelijk vroege startuur van 9 AM (!) schuiven nog 128 dapperen (of onnozelaars, er zijn namelijk nog duizend-en één mogelijkheden om een zonnige zondag door te brengen) aan voor deze langste en technische etappe, die ons onder meer door de uitgestrekte lavavelden van het "Parque Nacional de Timanfaya" gaat voeren.
Ondanks deze tweedaagse MTB-wedstrijd in mijn agenda stond genoteerd als "ontspanning," "fun," en "sfeeropsnuivend" verschijn ik toch met de nodige stress aan de start.
