Dit is reeds m'n vierde wedstrijd op zeven dagen, en het begint in de kleren te kruipen. Vooral de twee wedstrijden vorige week, in combinatie met m'n vroege shift zouden wel eens aan m'n reserves kunnen tasten. Bovendien heb ik ook nog niet echt kunnen herstellen van de zware Alpenritten, maar klagen heeft geen zin. Ik heb het mezelf aangedaan natuurlijk. Omdat m'n vriendin sinds donderdag in het land is, wil ik vandaag wel eens wat laten zien. Ze heeft tenslotte geen 3700 Km. gevlogen om een gediplomeerd pannekoek aan het werk te zien. De eerste ronde al, is het meteen alle hens aan dek. Ik demarreer naar een ontsnapt groepje, maar blijf door de harde tegenwind (niet door m'n belabberde conditie...)
hangen op 30m. Ploegmaat Emmanuel Hiel beent me bij, neemt me op sleeptouw naar de leiders, maar net als we aansluiting vinden, gaan die "foorapen" versnellen op de helling in Aspelare! Zelden heb ik in een wedstrijd zo diep moeten gaan als dat moment. Dit was de kelk tot op de bodem ledigen in de overtreffende trap! Ik sukkel boven met een hartslag van 203, en begin zelfs lichtjes te hyperventileren. Ik ken dit gevoel.
' s Winters, bij de eerste intervaltrainingen in de heuvels van de Vlaamse Ardennen, moet ik door ademnood soms van de fiets. Dit is nu uitgesloten natuurlijk, en "albatrosgewijs" laat ik me naar beneden vallen. Ik recupereer langzaam, maar vreet nog liever m'n stuurlint op dan te reageren, als even later terug enkele "ellendelingen" het hazepad kiezen. Dit blijkt natuurlijk de goeie vlucht te zijn, en in het peloton valt het tempo nu volledig stil. Ik kijk om me heen, en zie getekende gezichten. Great! Ik ben dus niet alleen die op het tandvlees zit. De D-renners, die een minuut na ons starten hebben bloed geroken, want regelmatig sijpelen nu groepjes van die categorie ons territorium binnen. Op 'n goeie 10 Km. van de finish ontstaat een spervuur van demarrages, waarbij verschillende renners het peloton ter plaatse laten. Ik wacht tot de kloof voldoende is, en op dezelfde helling waar ik daarnet voor astma-patient speelde, waag ik nu de sprong. Het is tussen hangen en wurgen, maar boven vind ik net aansluiting. Met enkele ploegmakkers trekken we de sprint aan voor Joost Pieters, die knap tweede wordt bij de D' s. Ikzelf eindig op een twaalfde stek. Net op tijd binnen vooraleer de hemelsluizen nog maar eens opengaan, en proberen de rest van m'n zaterdag te verpesten. Try again, waterdamphoudende losers!

56Km. in 1h24'  39 Gem.   12/35
Gem. hartslag: 160
Max. hartslag: 203