Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Het heeft geen haar gescheeld of ondergetekende was vandaag naar West-Vlaanderen afgezakt in plaats van naar het Waasland. Dat komt ervan, als je telkens de eerste drie weken van juli een "Tourobsessie" ontwikkelt, nog snel even de aankomst om halfzes wil meepikken en vervolgens in zeven haasten de GPS instelt op Varsenare ipv Vrasene. Gelukkig was ik nog net op tijd bij de pinken om m'n fout terug recht te zetten. Ook vermeldenswaardig is dat net nu mijn vriendin uit Gran Canaria hier is, de afpellende korst op m'n knie (van m'n valpartij twee weken terug), excact dezelfde vorm aanneemt van haar eiland. Weliswaar op schaal 1:880000, maar de gelijkenis is treffend. Jongens jongens,... We wijken hier weer een serieus stukske af van de zin van het bestaan, namelijk koers. Tijdens deze midweekwedstrijden in het Waasland starten de A, B en C-reeks samen, maar wel drie minuten na de categorie "Toeristen." Dat die Toeristenkoersen al lang niet meer bestaan uit bierbuikzuipende trappistendrinkers is algemeen bekend. Velen zouden zelfs bij de VWF geen mal figuur slaan, maar toch hebben we na amper dertig kilometer de kloof op hen al gedicht. Als we met ons 89-koppig peloton hen voorbijstuiven valt er een gat, en moet ik even serieus in het donkerrood gaan om de kloof terug te dichten. Het is een parcours dat zich leent om anderhalf uurtje serieus te vlammen en dat gebeurt ook. Door de moordende snelheid (44,3 Gemiddeld) raakt niemand weg en eindigt de wedstrijd in een massaspurt. Dat is echter nooit mijn ding geweest en ik kijk vanuit de derde rij toe hoe het sprintgeweld zich op de streep stort.
59 Km. in 1h.20' 44,3 Gem. Peloton Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 188
"Plat" na 7 kilometer! Crevaison en kilométre 7! Flat tyre after 7 kilometers! Rueda pinchada despues 7 kilómetros!
Wir habben est nich gewust! (Italiaans is nooit m'n sterkste taal geweest.)
Tja, wat kan je verdomme meer zeggen over een wedstrijd waarin je na zeven (!) kilometers uitvalt met een lekke band? Misschien dat het aangenaam was om met de fiets in de hand terug de startlijn te passeren, waggelend op die verschrikkelijk lompe koersschoenen terwijl iedereen je staat aan te gapen, precies of je bent rechtstreeks neergedaalt uit de diepste krochten van de planeet "Orck." Om van de verschrikkelijk attente vraag: "Plat gevallen misschien???" nog maar te zwijgen. Ik leef direct mee met de renners uit de Tour, die na elke rit een wollige salami onder de snuit geduwd krijgen met de meest intelligente vragen van de journalisten.
Nu ja, het is allemaal goed bedoelt hoor, en lek rijden is nu ook niet meteen de grootste ramp die een fietsend individu moet doorstaan. Gelukkig kan je deze tijd van het jaar zowat elke dag, op de meest onmogelijke tijdstippen aan wedstrijden deelnemen. Iets wat ik dan ook volgende week donderdag ga doen in Vrasene.
Het is me in mijn "carriere" nog niet vaak overkomen, maar ik heb vandaag eigenlijk totaal geen goesting om te gaan koersen. Het is nochtans de eerste dag van m'n verlof en de weergoden spelen mee, maar ik blijf vrij apathisch bij deze gunstige factoren. Ik sleep me naar de ontbijttafel, slenter om m'n fiets, gooi hem vervolgens slordig in mijn wagen en vertrek naar de wedstrijd. Na exact anderhalve minuut sta ik terug thuis. Miljaarde! Mijn "Megabike" voor de Tour vergeten invullen en de deathline schuifelt naarstig dichterbij. In nog geen twintig minuten is het hele zootje verzonden naar 'Het Nieuwsblad', maar of ik zoals zes jaar geleden terug de 11e plaats in het eindklassement (op ongeveer 32000 inzendingen) ga halen is maar de vraag natuurlijk. By the way, veel leverde dat niet op. Vijfendertig kraslootjes van "Win For Life" kreeg ik toen in de bus en de plannen waren al gesmeed om met m'n privé-jet richting de Bahama' s te vertrekken! Tot ik effectief begon te krassen natuurlijk... Zeven krasloten bevatten vijf luttele Eurootjes, waardoor ik de reis nog eventjes moest uitstellen. Voor m'n privé-jet ben ik nog steeds aan het afbetalen... Maar goed, Kruishoutem dus. Hoe het komt weet ik niet, maar vandaag voelen m'n benen aan als twee slappe uitgewrongen schotelvodden. Geen kracht, geen souplesse, het draait in het begin van de wedstrijd niet vierkant maar "parallellepipedum-trapezium"- achtig. Op enkele vluchtpogingen na, blijf ik dan ook het grootste deel van de wedstrijd in het peloton rondhangen. Na driekwart wedstrijd voel ik me iets beter, maar ondertussen is m'n maat Vincent er met een renner vandoor gegaan. Omdat ik ervoor vrees het hele zootje terug te brengen, maak ik de sprong niet en koers attent mee vooraan. Niemand waagt zich echter nog aan een demarrage en de twee blijven voorop. In de laatste ronde kan ik op het stuk vals plat nog wegrijden van het peloton en sleep zo de derde plaats in de wacht. Eindelijk eens een uitslag die naam waardig.
61,5 Km. in 1h. 33' 39,7 Gem. 3/28 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 187
Hemelveerdegem is m'n volgende halte. Een mooie heuvelachitge omloop, tropische temperaturen,... Wat wil een mens nog meer? Tja... Voor de vuist weg kan ik hier wel enkele zaken opnoemen, maar of ze voor dit blog geschikt zijn is maar de vraag natuurlijk. Laat ons stellen dat ik al tevreden zou zijn met een top-10 plaats. (Ik weet het, een simpele coureurshand is gauw gevuld.) De A- en B- reeks start samen vandaag en er zijn heel wat pedalleurs komen opdagen. (Wie werkt er nu eigenlijk nog op een zonnige namiddag??? Wie houdt de economie draaiende in dit kikkerlandje???) Wielrenners niet en ondergetekende al helemaal niet...! Aan de start staan oa. vijf "Aussies" van Down Under kangoeroeland Australie zelf! Het tempo ligt direct vrij hoog en in de eerste ronde wil ik de beentjes eens testen en glip mee in een eerste akkefietje. Ik weet echter meteen hoe laat het is. Dit gaat hier precies m'n beste dag niet worden, en ik zak terug tot in de buik van de grote groep. De frisheid is een beetje weg omdat ik deze week om 5u moet opstaan, en daarna in de broeierige hitte van m'n "geliefde" UHT- afdeling acht uur m'n kl*ten moet afdraaien. Ook ligt het tempo door de vele A-renners iets hoger, want het gemiddelde bedraagt op twee ronden van het einde nog 42,5 Km/uur. Het peloton breekt in drie stukken en ik denk dat jullie onderhand wel al kunnen raden in welk deel ik verzeil... Dit derde peloton is het omvangrijkst en ik troost me met de gedachte dat ik gewoon goed ben. Alleen zijn de meesten beter...
Aangezien ik m'n "kladpapierke" verloren ben met het verslagje van deze wedstrijd, zul je het dit keer zonder moeten doen. Een welgemeende sorry, maar we moeten immers vooruit in het leven, nietwaar? Allemaal tegelijk:"Da zal wel zijn!" ..... Bovendien was het artikel niet van hetzelfde hoge niveau als m'n andere pennegedrochten dus missen jullie eigenlijk niet zoveel. (Bovenstaande zin met enig korrelken zout nemen...) Eigenlijk begint het me nu te dagen dat m'n verslagje toch bijlange zo slecht niet was... Het was zelfs goed, tegen het sublieme aan! Het was verdomme het beste wat het laatste decenium ooit op papier/pc scherm verschenen is! (Bovenstaande zin(nen) met enig "korrelken" zout nemen...) Helaas zullen jullie het dus nooit te zien krijgen. Jammer... Het enige waar ik mij zorgen om maakte vorige week zondag was om niet opnieuw met mijn smoel tegen de straatstenen te kletteren. De bochtige afdaling met enkele verraderlijke haarspeldjes en een recht stuk, waar we tegen de 70 per uur naar beneden vlamden deden me meteen terug het goeie ritme vinden.Verstand op nul en gas geven dus. M'n ploeggenoten E. Hiel en D. Saelens worden respectievelijk één en twee, en ik kan me nuttig maken door in het begin wat afstoppingswerk op te knappen. Risicoloos rij ik met m'n opgelapte bolide de wedstrijd uit in het peloton.
56 Km. in 1h.27' 39,1 Gem. 20/31 Gem. hartslag:170 Max. hartslag:186
Sta mij toe jullie van harte welkom te heten op mijn jaarlijkse "stress- dag." Tijdens deze 1.18 Open wedstrijd word ik elk jaar trouw aangemoedigd door een horde vrienden, collega' s, familie,... die aan de café' s rond de kerk de innerlijke mens versterken en me vooruit schreeuwen als we op de ellendige kasseistrook komen aangedokkerd. Dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk, maar het deelnemersveld wordt wel elk jaar sterker, want naast heel wat goeie contractloze eliterenners stond dit jaar ook Iljo Keisse aan de start. Met 105 deelnemers en een razende openingsfase was het een nerveuze bedoening en het duurde dan ook niet lang of de eerste renners maakten kennis met het asfalt. Een Australier is er zo erg aan toe dat de wedstrijd zelfs dertig minuten stilgelegd wordt, omdat de ongelukkige jongen nog steeds in dezelfde houding roerloos op het parcours ligt. Als we terug mogen vertrekken ben ik enkele ronden serieus aan het krasselen om te kunnen volgen. Keisse ment het peloton en het tempo loopt op: 58Km/h, 60, 61,... "Verdomme, dit mag hier niet lang meer duren!" Als de volgende ronde het tempo wat stokt, zie ik dat er heel wat jongens afgereden zijn, maar hierdoor zit ik nu wel serieus achteraan. Na een bocht van 180° wil ik hieraan wat doen. Ik sta recht op de trappers en... KRAK! Het miserabele geluid van verwrongen carbon op het wegdek en ik lig met m'n snuit op de grond. Twee renners maken een (on) zachte landing op ondergetekende en zijn fiets, die in stukken vaneen over het wegdek ligt. Mijn voorvork ("foursse" in de volksmond) was blijkbaar al half afgescheurd net onder m'n stuurpen, en is door het optrekken na de bocht volledig afgebroken. Ik bloed als een rund (zoals een varken volgens sommige ezels...) omdat ik natuurlijk recht op het afgescheurde stuk aluminium ben terechtgekomen. De toegestrompelde hulpdiensten vragen me even te wachten omdat ze slechts één (!) renner per keer kunnen/willen meenemen. Wat dan volgt is pure slapstick, of voer voor "In de gloria." In m'n verfrommeld en bebloed koerstenue' tje raap ik m'n fiets bijeen en wacht op de volgende doortocht van de hulpdiensten. Ze passeren één maal, twee maal, drie maal... maar vertikken het verdomme om te stoppen. Gelukkig krijg ik hulp van enkele toeschouwers en die kunnen uiteindelijk een volgwagen overtuigen om te stoppen en me mee te nemen naar de infirmerie aan de aankomst. Een fris besje van een jaar of zeventig staat me daar op te wachten, maar het mens is duidelijk over haar toeren. Zo slaagt ze er maar liefst drie keer in om haar plastieken handschoentjes mee in te tapen met m'n snelverband en moet ik telkens haar vingertoppen er vantussen knippen. (Van haar handschoenen hé...Alhoewel ik ferm betwijfel of ze het wel zou voelen mocht ik haar echte vingers...maar dit terzijde.) Wanneer even later nog een gecrashte renner wordt binnengebracht slaat ze helemaal tilt en moet ze dringend assistentie oproepen. Na vorig jaar het debacle met m'n zadel (zie archief van juli 2008 in dit blog) eindigt "de wedstrijd van het jaar" voor mij reeds na 60 kilometer, maar met gelukkig alleen maar schaafwonden.
Change of plans! Omdat ik 's namiddags in Gent mijn belastingsbrief wou laten nakijken, besloot ik dan maar om in de vooravond bij de WAOD te rijden in Gavere. Met de opgekropte frustratie dat ik weer meer dan een zuurverdiend half maandloon aan de fiscus zou moeten afdragen, verschijn ik aan de start. De dag dat ik die klojo 's van de belastingen 'nen kloot of twee' kan aftrekken wordt een hoogtepunt in dit miserabel bestaan! Ploegmaat Kristof Van Wymeersch was ook naar Gavere afgezakt, met in zijn zog verschillende supporters die me vriendelijk een frisse Jupiler aanbieden, wanneer ik in de derde ronde alleen voor het peloton uitrij. Ik bedank echter, maar m'n vluchtpoging draagt niet ver en had achteraf gezien toch maar beter het koele schuimende gerstenat aangepakt. Kwestie van de belastingskater door te spoelen... Ik wil vandaag de conditie eens testen, ben veel vooraan het peloton te vinden en spring regelmatig met een groepje mee, maar... telkens op het verkeerde moment natuurlijk. Zo rijdt twee maal kort na elkaar een groepje weg, wanneer ik even zit te bekomen van de voordien geleverde demarrages. De koers is gereden en ik beeindig risicoloos de wedstrijd in de buik van het peloton. Omdat ik vrijdag een 1.18 Open wedstrijd rij besluit ik om met de fiets naar huis te rijden. Via Nazareth en Deinze tuf ik na 35 kilometer extra Maria-Aalter binnen. Onderweg in Nazareth wel eens gestopt bij m'n goede vriend Jezus, maar omdat hij het water in mijn bidons in wijn dreigde te veranderen ben ik niet te lang gebleven. Het avondmaal (vijf broden en twee vissen) liet ik echter niet aan me voorbijgaan...
65 Km. in 1h. 32' 42,3 Gem. Peloton Gem. hartslag: 166 Max. hartslag: 190
Omdat de wedstrijden zich in een rotvaart opvolgen, ga ik moeten uit mijn schulp komen om alle verslagen hier een beetje op tijd af te krijgen. U bent een dapper en trouw publiek, waarvoor dank! Weet echter dat ik ook graag eens met mijn luie reet in de zon lig, hang, sta, kruip,... en bovendien had ik enkele dagen verlof, dus niet zoveel tijd... Voor het eerst sinds mensenheugenis eens geen klassieker in Halle deze periode van het jaar (dood en doodjammer!), maar het Kampioenschap van Vlaams-Brabant op deze lichtjes gewijzigde omloop van 5,5 Km. Daarvan loopt ongeveer een kleine twee kilometer met een percentage van 3 a 4 % bergop. Niet onoverkomelijk, maar de wind blaast natuurlijk uitgerekend op dat stuk schuin op onze raap. Met opnieuw slechts 27 deelnemers is waakzaamheid geboden van bij de start en niemand lijkt elkaar dan ook iets te gunnen de eerste twee ronden. Daarna zakt het tempo lichtjes en hiervan maken twee Feryn- renners (Patrick Stijlemans en Rudy Thomas) gebruik om te ontsnappen. Stelselmatig wordt de kloof groter omdat er van samenwerking bij ons niet zoveel in huis komt. Bij de achtste doortocht roept de speaker echter doodleuk dat we de laatste ronde ingaan, omdat de achterstand met het twee minuten voor ons gestartte A- peloton te groot wordt. Godverdoeme! Dan ben ik er nog eens op gebrand om minstens 70 kilometer te koersen zoals voorzien, lappen ze ons zo iets! Zelfs de kranige veteranen konden zich vandaag 60 kilometer uitleven en wij, mannen in de 'fleur' van ons leven (alhoewel er toch ook al wat verwelkte exemplaren tussen zitten) moeten na nog geen 50 kilometer al de remmen dichtknijpen. Uit pure frustratie laat ik het gewriemel in de sprint voor wat het is, en eindig negentiende.
49 Km. in 1h. 14' 39,5 Gem. 19/27 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 188
Om het wedstrijdritme wat op te drijven- lees: ik ben te lui geworden om nog interval te trainen- rij ik drie wedstrijden op vier dagen. Erembodegem bijt de spits af en zou de gemakkelijkste moeten worden omdat ik hier immers met frisse kuiten aan de start verschijn. Tot zover echter de theorie. Het betreft hier een criterium en dat is eigenlijk nooit m'n favoriete bezigheid geweest. Niet in het minst omdat ik elke wedstrijd aanpak al betrof het een klassieker van 260 kilometer, namelijk het eerste uur "rustig" meepeddelen achteraan het peloton. Omdat er vandaag slechts 22 gegadigden zijn kan ik opnieuw mijn uitverkoren tactiek toepassen. In het knusse centrum, met vijf bochten op 300 meter is het echter harken om m'n gehelmde soortgenoten bij te blijven. Gelukkig verdrijft de geur van verse frieten en knapperige, vers gebakken ajuin die hoogstwaarschijnlijk zal eindigen tussen een overheerlijke vettige hamburger enigszins het lichamelijke leed. Al kan het voor een (ex-) bourgondier zoals ik ook een kwelling zijn natuurlijk. Net als ik wat naar de voorste gelederen doorschuif, springen er zes man weg. Slechts één renner kan nog de aansluiting maken en ik besef dat het moeilijk zal worden om die kloof nog te dichten. Zeker als in een scherpe bocht net voor de aankomst twee renners voor mij serieus tegen de grond gaan. Ik kan ze bijtijds ontwijken en kom hier nog maar eens goed weg. Gestaag komen we echter terug op de leiders. We komen zelfs tot op 12 seconden maar dan stagneert onze achterstand. In de bochtrijke aankomstzone kan ik me vrij vlot vooraan houden en fiets eindelijk eens de top tien binnen.
51 Km. in 1h.14' 40,7 Gem. 10/22 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 188
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar. Dit belooft hier dus niet veel "goes", want ook het parcours is niet van de poes. (Beginnen we hier nu verdomme al te rijmen ook! Maar geef toe, dit klinkt toch véél beter als: dit belooft hier dus niet veel goeds, want ook het parcours is niet van de roste kater...! Man man, het niveau zakt hier met de minuut...) Van de vijf kilometer loopt er minstens drie bergop en niet gewoon "vals plat," maar echt steil. M'n ervaring leert me dat er na een klim een afdaling volgt en gelukkig blijkt dit in Wallonie ook zo. Alleen is die afdaling wel serieus smal, bochtig en bezaaid met keitjes en allerhande troep die er niet thuishoort. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Tijdens de eerste afdaling kunnen enkele pipo' s voor me het wiel van hun voorganger niet houden en ondergetekende mag al in de achtervolging op het peloton. Ik hoef echter niemand een steen te werpen want ik ben vandaag niet goed. Helemaal niet goed eigenlijk, zeg maar slecht, of liever: archislecht! Ik voel me zo belabberd dat ik zelfs de eerste beste pummel op een driewieler met vierkante wielen niet zou kunnen volgen! Ik rij rond met lichte hoofdpijn en een ontzettend zwaar gevoel op in m'n maag. Precies of ik had twee bakstenen, een koevoet en vier gietijzeren kubusjes als lunch. Tijdens de tweede ronde al moet ik op de steile stroken het peloton laten gaan. Ik wil de handoek gooien maar zie in de achtergrond nog zeker vijftien renners spartelen. Drie renners komen even later bij me aansluiten en de volgende ronden rapen we verschillende renners op die uit het peloton hebben moeten lossen. Zo beste vrienden, wordt dus in bergetappe 's de beruchte "bus" gevormd, maar het merkwaardige hier is dat de meesten zelfs geen moeite meer doen om bij ons groepje aan te pikken. Ik voel me ondertussen al iets beter, maar rij voornamelijk enorm sterk... bergaf. Omdat onze achterstand op de koplopers te groot wordt, moeten we twee ronden voor het einde de wedstrijd al beeindigen. Slechts 27 renners rijden de wedstrijd volledig uit en allesbehalve tevreden moet ik nog maar eens besluiten dat ik met mijn dertigste plaats tot de betere losers behoor.
60 Km. in 1h.43' 35 Gem. 30/62 Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 194
Vandaag wedstrijd in één van de 269 deelgemeenten van Geraardsbergen. Van Grimminge tot Zarlardinge, over Deftinge via Goeferdinge langs Smeerebbe-Vloerzegem naar Viane... In zowat 234 daarvan heb ik de voorbije jaren wedstrijden betwist, met wisselend succes. Om Raymond (diene met zijn "Groene Woud" en uitgestreken kin) te citeren: " 'k heb koersen doen vollopen,' k heb koersen doen leeglopen..." Als ik rond de middag over m'n bord droge spaghetti hang, valt de regen met bakken uit de lucht. Ik beslis dan maar om niet te gaan koersen en pik wat kroketten uit mijn ma haar "talloor." Daarna gooi ik me verveeld en zo ellendig als een vadsig everzwijn in de zetel en blijf al zappend hangen op Vitaya. Het blijkt een programma te zijn waar ze verlebberde individuen in drie maand terug fit willen krijgen. In beeld verschijnt een halfnaakte vrouw van 26, die aan haar omvang te zien eerder een abonnement heeft bij MC Donald' s dan bij de "Kwik en Fit." In een visioen zie ik mezelf door deze koersarme zondag al verdikken en de schrik slaat me om het hart. Amper tien minuten hang ik uitgestrekt in de zetel en een enorm schuldgevoel maakt zich van mij al meester. Gevolg: bidons klaarmaken, koersbroek aan, fiets in auto en hup... Schendelbeke, here I come! Het is ondertussen al gestopt met regenen, en bovendien blijkt de koers ruim drie kwartier later van start te gaan. Ik heb dus nog alle tijd om mijn benen los (en terug vast) te rijden op het lastige glooiende parcours. Slechts 23 renners komen opdagen. De rest ligt waarschijnlijk in de zetel hun tijd te verklooien door één of ander stom programma op Vitaya mee te pikken. Eerste vaststelling na anderhalve ronde: de benen zijn duidelijk nog niet gerecupereerd van gisteren! Na twee ronden ontsnappen vijf renners en drie andere gaan in de tegenaanval. In ons groepje verloopt de samenwerking allesbehalve vlot en moeten we twee ronden vroeger dan voorzien sprinten voor onze plaatsen. Hierdoor zie ik ook nog eens de aankomst van m'n reeks van dichtbij... en ploegmaat Danny Saelens z' n tweede zege van het seizoen binnenrijven!
55 Km. in 1h.22' 40 Gem. 15/23 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 184
"Nieuwe prachtige omloop!", stond er in onze VWF- kalender als aanmoediging om toch maar naar deze wedstrijd in het Waasland te komen. Na enkele verkenningsronden kon ik ze alleen maar overschot van gelijk geven. Brede wegen, drie korte klimmetjes (waaronder twee bruggen over de E17) en bovendien een veilig parcours zonder veel wegversmallingen en verkeers- of andere eilandjes. In de aanvangsfase draait het bij mij niet zo goed. Ik besef dat deze "nieuwe prachtige omloop" vooral het best tot z'n recht zou komen om als toeschouwer dit spektakel gade te slaan terwijl men wat schuimrijk vocht consumeert, of op een zonnig terras met een 'frisse frisco' keuvelt over de stijgende prijs van het veevoeder. "Eigen schuld dikke bult", want afgelopen week stond er welgeteld 88 kilometer op de trainingsteller. (En dan nog verdeeld over zes (!) "trainingsritjes!" In de wedstrijd zelf wordt er ondertussen flink jacht gemaakt op een select kopgroepje. Als een bende losgeslagen Pitbull' s naderen we onze prooi, die uiteindelijk na vier ronden moet wijken voor de overmacht. Verloren moeite eigenlijk, want vrij vlug daarna ontdoen opnieuw tien renners zich van het peloton en als er enkele in de tegenaanval gaan, maak ik de sprong naar het tweede groepje. Met nog drie ronden te gaan hebben we de koplopers nu in het vizier, maar wat we ook proberen, de laatste zeventig meter krijgen we verdomme niet overbrugd! Ik had al serieus wat poeder verschoten bij m'n sprong naar de achtervolgers en breek in de sprint dan ook niet teveel potten. In de laatste ronde waren er blijkbaar toch nog wat renners uit het peloton komen aansluiten, want ik finish pas als 23e.
72,5 Km. in 1h. 45' 41,2 Gem. 23/42 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 196
Alvorens morgen te starten in Peizegem ga ik me dus eerst een slordige 145 kilometer losrijden op deze cyclo- toertocht 'Tilff- Bastogne- Tilff'. Na een korte en kille nacht schuiven we in de ruime campingcar van onze derde compaan Rudy aan bij het ontbijt. "Schleck" gaf in de slaapzak naast me met z'n vetpercentage van 4 % nou niet bepaald veel warmte af. Bovendien zijn we normale gezonde jongens, zo hetero als maar kan zijn en beiden gezegend met een prachtige vriendin, dus in "lepeltjeshouding" gaan liggen tegen de kou was al helemaal geen optie! Twee chocoladekoeken, één appelflap, rijst- en confituurtaartje plus twee wegvergissingen en anderhalve "Route barré" verder, vertrekken we met nog wat collega 's van "Schleck" voor een oefengalop die enkele bekende hellingen uit Luik-Bastenaken-Luik aandoet. Ruim 10000 getrainde en minder getrainde fietsers nemen aan dit evenement deel. Ik heb in jaren niet zoveel witte, harige benen en voorbeelden van "foute wielerkledij"gezien, maar ook een gamma aan oogverblindend mooie koersfietsen en getrainde topatleten passeren de revue. Omdat het in m'n stomme kop zit om morgen per se te koersen, rij ik de meeste hellingen op reserve omhoog. Pas wanneer een vrouw me op de "Cote de Wanne" dreigt voorbij te steken, besef ik dat ik best de pedalen wat harder induw in plaats van het landschap aan een nauwkeurige studie te onderwerpen. Op de beruchte "La Redoute" waan ik me allesbehalve VDB of Bartoli, want de steile knoert, met een stuk tot 22% doet me maar aan één ding denken: zo rap mogelijk boven en er vanaf zijn! Na vijf uurtjes en dertig minuten bereiken we met stramme bovenbenen, maar met toch nog een 'moyen' van 28,1 de finish. Als beloning mogen we nu nog een goeie vier kilometer klimmen naar onze wagen. Kwestie van wat los te rijden na de geleverde inspanningen...
20.VWF PEIZEGEM, 01/06/09 Het spreekt dan ook voor zich dat ik vandaag allesbehalve met grote ambities aan de start verschijn. Niet teveel forceren en de koers uitrijden is m'n doel, maar de eerste ronde ligt het tempo zo hoog dat ik twee maal kort na elkaar een gat van veertig meter moet overbruggen omdat de renner voor me het laat afweten. Ik heb eigenlijk nog een verrassend goed gevoel in m'n benen en mits wat meer zelfvertrouwen had ik gerust mee kunnen zijn met de kopgroep. (Stel je voor zeg! Da zou nogal wa geweest zijn hé...!) Naar het einde van de wedstrijd beginnen de inspanningen van de afgelopen dagen toch serieus door te wegen, maar ik kom nog als achtste van het peloton over de meet en wordt 18e.
60 Km. in 1h.27' 40,8 Gem. 18/38 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 192
Terug in vertrouwde clubkleuren vandaag. Ik kwam niet enkel uit Parijs terug met verzuurde benen en een goeie conditie, maar kreeg ook af te rekenen met een bronchitis en dat uitte zich in een brede waaier aan fluimpjes allerhande. Alle kleurschakeringen passeerden de revue maar wees gerust, voor de rest zal ik jullie verdere details besparen. Net als deze wedstrijd eigenlijk, want eenmaal de beslissende vlucht tot stand gekomen was, veranderde er niet veel in het wedstrijdverhaal. Door m'n "vallingske" hou ik me zo koest als een met valium platgespoten puppy en eindig ergens halverwege het pak. Aangezien ik morgen Tilff-Bastogne-Tilff rij en maandag opnieuw hoop te koersen, komt het er nu op aan van goed te recupereren. Ik hoop toch minstens een vijftal uurtjes te slapen, want ga voor het eerst sinds mijn festivalverleden (een goeie decennia terug- dju toch, wat worden we oud...) nog eens in een tent slapen op een camping ergens in "De Dardennen."
18b.Tour de l'Est Parisien (Fr.) Mitry-Mory,24/05/09
Met het melkzuur van de tijdrit nog in de kuiten reppen we ons naar het afsluitende criterium van deze Tour de l' Est Parisien. Er heerst echter grote onduidelijkheid over het startuur. Normaal schoten we uit de startblokken om 14 uur, maar tijdens de lunch vernemen we dat alles met een halfuur vertraging van start zal gaan. Ideaal voor Alex en ik om nog snel eens een toilet op te zoeken. Ik heb het misschien al vermeld, maar vijf dagen Franse keuken zet de darmflora naarstig aan het werk. Eén probleempje echter. In dit godvergeten gat in Frankrijk is op het middaguur werkelijk geen levende ziel te bespeuren, laat staan een (openbaar) toilet. Je zou hier als het ware (pas op, nu wordt het gortig!) een drol midden op de straatstenen kunnen draaien, er een vlagje van 'Klup Bruhhe' in deponeren en vervolgens in je blote r**t de paringsdans van het Oost-Angolees stokstaartje errond dansen, geen haan zou ernaar kraaien! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar voor het eerst in de vrije natuur eh... gedaan wat nodig was. Als ik me na mijn "Ardennenoffensief" terug bij de ploegmakkers vervoeg heerst er lichte paniek. De start is blijkbaar toch iets vroeger. Niet om 14uur of 14u30 maar ergens daartussen vertrekken we voor 23 rondjes onder een brandende zon en een zalige temperatuur van 28 graden. Luc en "Couze" hebben hun handen vol om ons van het nodige vocht te voorzien en de hitte inspireert Mario tot een lange aanval. Zo' n zes ronden rijdt hij met een medevluchter voorop, maar ze moeten uiteindelijk wijken voor de overmacht. Het Duitse team blijkt het sterkst, want naast de gele, groene- en bolletjestrui counteren ze elke aanval en laten ze niemand meer ontsnappen. Ik zit wat te ver in het pak om me te mengen in de massasprint, die trouwens knap gewonnen wordt door Giovanni Debeyter van het Millenium Team.
Al bij al was dit rittenkoersje een schitterende ervaring en naast de organisatie, m'n kamergenoten, de andere teams en begeleiders/sters in Stains ook een speciale vermelding voor Linda en Jacqueline voor de foto 's en vele aanmoedigingen. C'etais une course merveilleux et a l' annee prochaine!
70Km. in 1h.42' 41 Gem. 34/97 Eindstand klassement: 33e op 97 op 2' 58'' van winnaar Wladimir Gottfied. Gem. hartslag: 164 Max. hartslag: 190
18a.Tour de l'Est Parisien (Fr.)Tijdrit Tremblay,24/05/09
De laatste wedstrijddag vandaag, maar zeker niet de minste. Waar ze op de slotdag in de Tour met een slakkengangetje richting Parijs slenteren is het voor ons erop of eronder met een tijdrit van 8,7 Km. in de voormiddag en een criterium van 70 Km. 's namiddags. Het wordt dus hectisch, maar gelukkig kunnen we in zo'n situatie rekenen op mekanieker Luc en verzorger "Couze" om alles in goede banen te leiden. Na elke rit controleert eerstgenoemde onze bolides en stelt bij indien nodig. Ook "Couze" vindt tussen het verorberen van verscheidene zakjes Haribo's, BBQ-chips of enkele schijfjes 'Horse Dick' salami de nodige tijd om ons op onze wenken te bedienen met bidons dorstlesser, water of snelle suikers. Twee gasten waar je op kan rekenen en die het ons heel wat makkelijker maken. De tijdrit vindt plaats rond de immense luchthaven 'Charles de Gaulle' en omdat landingsbanen 2, 3 en 5 te druk bezet zijn, beslissen de organisatoren dat het toch veiliger is om ons te laten starten op de wegen NAAST het vliegveld... Every second counts, dus ontdoe ik me van mijn Livestrong-bandje, halsketting, pacemaker,... en stop m'n lange manen in mijn koerstrui. Ik kan eigenlijk helemaal niet tijdrijden, maar op de brede, lichtglooiende wegen draait alles soepel rond. Zelfs de pedalen...! Aangezien m'n inderhaast meegebrachte opzetstuurtje op zowat elke 'Oxford' (dames) fiets te monteren was, behalve dan op mijn oversized Bontrager stuur haal ik toch nog een gemiddelde van net geen 41 Km. per uur. In de wedstrijd: "stunteligste ploegmaat", haalt Mario het net voor Ludwig. Ondanks intens voorbereidingswerk en parcoursverkenning slaagt Ludwig er toch in om aan een rond punt verkeerd te rijden, maar Mario presteert nog straffer. Na de parcoursverkenning rijdt hij in het kleine dorpje hopeloos verloren en komt zo tien minuten te laat aan de start.
8,7 Km. in 12' 51'' 40,7 Gem. 37/105
Voor foto' s van de tijdrit, klik op onderstaande link:
17.Tour de l'Est Parisien (Fr.) Plessis-Luzarchers,23/05/09
Na gisteren de Champs -Elysées onveilig gemaakt te hebben en ongewild de wandeltocht "Dwars door Stains" af te slenteren, omdat een simpele Fransman de basisprincipes van het metriek stelsel niet vat - "No, c'est pas loin, jusque 1 kilométre..." - zijn we als team gebrand om er vandaag eens stevig in te vliegen. We krijgen een prachtige omloop van een goeie 12 Km. te verwerken, met daarin een lange en slepende helling in verschillende trapjes. Aangezien onze sympathieke collega' s van het Millenium Team uit buurland West-Vlaanderen nog in de running zijn voor het berg- en jongerenklassement beslissen we om elkaar tijdens de race wat te helpen. Het miezert verdomme in Plessis- Luzarches en in de glibberige afdaling doe ik het net niet in de broek van de schrik. (Het Franse eten kan er ook voor iets tussen zitten...) In een flauwe bocht naar rechts is het echter weer een Duitser die erbij gaat liggen. Waarschijnlijk nog een verborgen reflex uit de oorlog, omdat ze in deze streek regelmatig dekking moesten zoeken voor de geallieerde kogels. Onze Duitse vriend (in de groene trui trouwens) kan gelukkig ongeschonden verder. Op wat speldeprikjes na blijft alles tijdens de eerste koershelft relatief gesloten, tot er in de vijfde ronde in twee schijfjes een kopgroep van vijf man ontstaat. Van onze ploeg is sterke man Alex terug van de partij. Hun voorsprong loopt op tot 1' 40'' en ze zijn buiten schot. Bij de voorlaatste doortocht hoort Mario voor het eerst de bel (die trouwens elke ronde schel en "kling-klangend" weerklonk, al betrof het de verbeterde versie van de Big-Ben) en onze hardhorige renner demarreert omdat hij denkt aan de laatste ronde te beginnen. Hij wordt echter terug gegrepen maar finisht nog als achtste in de pelotonsprint. Even voordien finishte Alex knap als vierde, ik in het zog van Sam (of "Der Schwanzenkleepfel Kletser") als drieendertigste en olijke Ludwig eindigt net na ons. Een knappe prestatie als team en bovendien heeft Alex door zijn aanwezigheid in de kopgroep uitzicht op een podiumplaats.
98 Km. in 2h.29' 39,6 Gem. 33/102 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 189
Voor foto 's van de tweede etappe, klik op onderstaande link:
Barduk goes international! Met gespannen verwachtingen keek ik uit naar m'n eerste rittenwedstrijd in het buitenland waar we onder de naam van "Belgian Cycling Selection" de vaderlandes eer hoog moesten houden. Na een eerste kennismaking met de ploegmaten en de Franse keuken was "Belgian Fart Selection" misschien een beter passende naam geweest, maar dit klonk deonthologisch niet verantwoord...
Naast ikzelf bestond ons team uit Ludwig "ik heisse Ludwig" Gladines, Mario "Lam mens" en de crazy cycle brothers "Alex(is)" en "Der Sam" Govaert. We werden met de beste zorgen omringd door verzorger Danny "Couze" en technieker Luc (oa. persoonlijke mekanieker van C.Heule.) Voor iemand met twee linkse handen zoals ondergetekende een hele geruststelling.
De eerste rit vond plaats in een ietwat gore achterbuurt van Parijs. Een plaats waar je 's nachts best niet verdwaald en waar er sporadisch wel iets "van de camion" dreigt te vallen. 43 rondjes van 2 Km. kregen we voorgeschoteld met daarin telkens een stukje klimwerk van een goeie 400 meter. Helaas was het wegdek niet van een superieure kwaliteit. Met een beetje verbeelding waande ik me op het parcours van "De Binnenstraat" in Aalst, met het verschil dat er in de ajuinenstad allesbehalve een Eifeltoren aan de horizon verschijnt, of het zou de Halletoren uit Brugge moeten zijn met serieuze orientatieproblemen. Dat het van in de start een nerveuze bedoening was is een open deur intrappen, want met 112 renners en 4 verschillende nationaliteiten (Fransen, Duitsers, Belgen, Westvlamingen,...) wou iedereen vooraan koersen. Het tempo was serieus pittig waardoor niemand een deftige ontsnapping in elkaar kon zetten, tot halfweg wedstrijd 3 renners het hazepad kozen en van ons team was Alex van de partij. Hun voorsprong bedroeg echter nooit meer dan 30 seconden en als één van de vluchters in een bocht onderuit gaat worden ze ingelopen. Even voordien was er ook al een serieuze valpartij waarbij een ongelukkige Duitser een bekkenbreuk opliep. Onze pechvogel was Mario. Hij brak gelukkig geen oude knoken, maar moest door wielbreuk een rondje missen. Met een uitgedund peloton van ongeveer 50 man stormen we op de finish af. Ik kan me verrassend goed vooraan houden en eindig nog net binnen de eerste twintig.
86 Km. in 2h. 08' 40,3 Gem. 19/112 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 192
Voor foto 's van de eerste etappe, klik op onderstaande link:
De klassieker in Halle anno 2009 zal voor mij niet de geschiedenis ingaan als de winderigste of zwaarste, maar als de eerste wedstrijd waar ik met mijn nieuwe (okkazie) auto naartoe getuft ben. Jawel beste vrienden, vorige week heeft m'n oude vertrouwde Golf stomweg de geest gegeven. Wat ik daaruit geleerd heb? A: Wacht nooit te lang met onderhoud. B: Negeer nooit een brandend alarmlampje van de olie, vooral dan als dit gepaard gaat met een tuitend geluid. C: Denk nooit: De garage is maar 7 Km. ver dat haal ik wel... 6,7 Km. kan nog net... Jammer maar helaas. Slechts 300 meter was het verschil tussen een soepel draaiende motor en een vastgelopen oud stuk verschrompeld metaal. Net nu ik verdomme eindelijk doorhad dat op de buitenring rond Brugge het signalisatiebord voor de verkeerslichten: 'Groene golf 70 Km per uur.' niet voor mij bedoelt was -is gewoon een indicatie dat je aan die snelheid het meest kans maakt om vlotjes de verkeerslichten te passeren- laat hij me in de steek. Maar goed. Ik dus met m'n blinkende witte Renault "Kangooroe" (Adieu vakantiegeld en toekomstige Fortis-aandelen) naar het verre Halle. De omloop was licht gewijzigd tov vorig jaar en was eigenlijk niet voorzien op een deelnemersveld van boven de tweehonderd. Als je tijdens het bochtrijke parcours niet bij de eerste dertig kon opdraaien, moest je quasi telkens de bochten nemen vanuit stilstand, waardoor je daarna alles moest geven om bij de eerste honderd renners aansluiting te vinden. Ik hoor jullie al denken: "Rij dan toch vanvoor, stom kieken!" En ik kan jullie eigenlijk alleen maar overschot van gelijk geven... In de tweede ronde moeten enkele individuen voor me lossen en moet ik (weliswaar met de wind stevig in de rug) 67 rijden om terug bij het peloton te komen. Op het merendeel van de omloop blaast de wind echter pal op kop en na een paar ronden ontsnappen in die stroken verscheidene renners. Niks bijzonders, ware het niet dat we ze in het centrum van Halle moeten kruisen aan het kanaal, en sommige renners uit de kopgroep vinden er niets beters op dan ons lachend en denigrerend uit te wuiven. Ellendelingen. De volgende keer stuur ik 'Witse' op ze af! De koers ligt nu in een beslissende plooi, en in ons ruime peloton reageer ik af en toe op wat schermutselingen. Na 100 Km. wedstrijd krijg ik bij zo een tegenaanval echter een serieuze kramp in m'n linkerbovenbeen en moet ik me noodgedwongen koest houden. Als ik tijdens de beklimmingen de grimassen van de anderen zie, ben ik precies niet de enige die deze afstand niet in de kuiten heeft. Tijdens de 'eindsprint van de stervende zwanen' (ik heb al dames-nieuwelingen rapper weten sprinten) eindig ik nog bij de eerste 15 a 20 renners van het peloton, maar word finaal afgevlagd als 87e. Al bij al was dit toch wel een stevige test voor het rittenkoersje in Frankrijk, dat ik in het Hemelvaartweekend ga afwerken. Ik rij er als gastrenner met Mario Lammens en nog enkele andere jongens in de rode kleuren van het Rendementhypo-cyclingteam. Er staan drie ritten en een tijdrit (help!) op het programma. Hoe ik het er daar vanaf gebracht heb lees je hier volgende week.
120 Km. in 3h. 11' 37,7 Gem. 87/202 Gem. hartslag: 164 Max. hartslag: 192
De jaarlijkse kermiskoers in m'n geboortedorp was dit jaar uitzonderlijk verplaatst van zatermiddag naar zondagavond. Kwestie van meer betalende kijkers te hebben tijdens de rechtstreekse uitzending op Belgacom TV waarschijnlijk. Voor mij was het ideaal om na mijn trip naar La Graciosa opnieuw het koersritme aan te wakkeren. Traditioneel valt de kermiszondag samen met moederdag en haar wereldberoemde en overheerlijke vol-au-vent met frieten. Die laatste werden door mij plichtsbewust vervangen door spaghetti, maar ik kon het niet over m'n hart krijgen de vol-au-vent te laten staan, hetgeen me later tijdens de wedstrijd letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken. Vandaag maakte ook m'n maatje en persoonlijke mekanieker "Schleck" z'n wederoptreden, nadat hij eind februari door een bijziend en hardhorende chauffeur op leeftijd brutaal van de weg gemaaid werd. Vlam! In één seconde vijf maanden voorbereiding naar de verdoemmenis, met de nodige lichamelijke schade en ongemakken tot gevolg. (En hij was al niet van de schoonste...) Al vrij vlug in de wedstrijd regent het ontsnappingspogingen en uw dienaar mengt zich in één daarvan. Ondanks onze voorsprong oploopt tot 30 seconden worden we toch opnieuw gegrepen. De volgende vijf vluchters lijken meer succes te hebben, maar alles loopt terug samen tot anderhalve ronde van het einde de beslissende vlucht met vier ontstaat. Ik heb de kracht niet meer om te reageren. Niet verwonderlijk, als je 10 dagen met je lege kl*ten aan het strand lag en niet meer deed dan wat schelpjes rapen en zandkastelen bouwen, terwijl de innerlijke mens versterkt werd met tonnen paella en liters cola. OK OK, sporadisch een beetje gefietst ook, en hierdoor eindig ik nog als zesde in de pelotonsprint en bedraagt m'n prijs een flink uit de kluiten gewassen salami (!) waar menig grootgeschapen neger jaloers op zou zijn. Ik daarintegen................ lust helemaal geen salami.
64 Km. in 1h. 36' 39,7 Gem. 10/35 Gem. hartslag: 168 Max. hartslag: 192
Het heeft geen haar gescheeld of ondergetekende was vandaag naar West-Vlaanderen afgezakt in plaats van naar het Waasland.
Het is me in mijn "carriere" nog niet vaak overkomen, maar ik heb vandaag eigenlijk totaal geen goesting om te gaan koersen. Het is nochtans de eerste dag van m'n verlof en de weergoden spelen mee, maar ik blijf vrij apathisch bij deze gunstige factoren.
Hemelveerdegem is m'n volgende halte. Een mooie heuvelachitge omloop, tropische temperaturen,... Wat wil een mens nog meer?
Sta mij toe jullie van harte welkom te heten op mijn jaarlijkse "stress- dag." Tijdens deze 1.18 Open wedstrijd word ik elk jaar trouw aangemoedigd door een horde vrienden, collega' s, familie,... die aan de café' s rond de kerk de innerlijke mens versterken en me vooruit schreeuwen als we op de ellendige kasseistrook komen aangedokkerd. Dan wil je zeker niet afgaan natuurlijk, maar het deelnemersveld wordt wel elk jaar sterker, want naast heel wat goeie contractloze eliterenners stond dit jaar ook Iljo Keisse aan de start.
Omdat de wedstrijden zich in een rotvaart opvolgen, ga ik moeten uit mijn schulp komen om alle verslagen hier een beetje op tijd af te krijgen.
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar.
Vandaag wedstrijd in één van de 269 deelgemeenten van Geraardsbergen. Van Grimminge tot Zarlardinge, over Deftinge via Goeferdinge langs Smeerebbe-Vloerzegem naar Viane... In zowat 234 daarvan heb ik de voorbije jaren wedstrijden betwist, met wisselend succes.
Met het melkzuur van de tijdrit nog in de kuiten reppen we ons naar het afsluitende criterium van deze Tour de l' Est Parisien. Er heerst echter grote onduidelijkheid over het startuur. Normaal schoten we uit de startblokken om 14 uur, maar tijdens de lunch vernemen we dat alles met een halfuur vertraging van start zal gaan. Ideaal voor Alex en ik om nog snel eens een toilet op te zoeken. Ik heb het misschien al vermeld, maar vijf dagen Franse keuken zet de darmflora naarstig aan het werk. Eén probleempje echter. In dit godvergeten gat in Frankrijk is op het middaguur werkelijk geen levende ziel te bespeuren, laat staan een (openbaar) toilet. Je zou hier als het ware (pas op, nu wordt het gortig!) een drol midden op de straatstenen kunnen draaien, er een vlagje van 'Klup Bruhhe' in deponeren en vervolgens in je blote r**t de paringsdans van het Oost-Angolees stokstaartje errond dansen, geen haan zou ernaar kraaien! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar voor het eerst in de vrije natuur eh... gedaan wat nodig was. Als ik me na mijn "Ardennenoffensief" terug bij de ploegmakkers vervoeg heerst er lichte paniek. De start is blijkbaar toch iets vroeger. Niet om 14uur of 14u30 maar ergens daartussen vertrekken we voor 23 rondjes onder een brandende zon en een zalige temperatuur van 28 graden. Luc en "Couze" hebben hun handen vol om ons van het nodige vocht te voorzien en de hitte inspireert Mario tot een lange aanval. Zo' n zes ronden rijdt hij met een medevluchter voorop, maar ze moeten uiteindelijk wijken voor de overmacht.
De laatste wedstrijddag vandaag, maar zeker niet de minste. Waar ze op de slotdag in de Tour met een slakkengangetje richting Parijs slenteren is het voor ons erop of eronder met een tijdrit van 8,7 Km. in de voormiddag en een criterium van 70 Km. 's namiddags.
Na gisteren de Champs -Elysées onveilig gemaakt te hebben en ongewild de wandeltocht "Dwars door Stains" af te slenteren, omdat een simpele Fransman de basisprincipes van het metriek stelsel niet vat - "No, c'est pas loin, jusque 1 kilométre..." - zijn we als team gebrand om er vandaag eens stevig in te vliegen. We krijgen een prachtige omloop van een goeie 12 Km. te verwerken, met daarin een lange en slepende helling in verschillende trapjes. Aangezien onze sympathieke collega' s van het Millenium Team uit buurland West-Vlaanderen nog in de running zijn voor het berg- en jongerenklassement beslissen we om elkaar tijdens de race wat te helpen.
De klassieker in Halle anno 2009 zal voor mij niet de geschiedenis ingaan als de winderigste of zwaarste, maar als de eerste wedstrijd waar ik met mijn nieuwe (okkazie) auto naartoe getuft ben. Jawel beste vrienden, vorige week heeft m'n oude vertrouwde Golf stomweg de geest gegeven.
De jaarlijkse kermiskoers in m'n geboortedorp was dit jaar uitzonderlijk verplaatst van zatermiddag naar zondagavond. Kwestie van meer betalende kijkers te hebben tijdens de rechtstreekse uitzending op Belgacom TV waarschijnlijk. Voor mij was het ideaal om na mijn trip naar La Graciosa opnieuw het koersritme aan te wakkeren. Traditioneel valt de kermiszondag samen met moederdag en haar wereldberoemde en overheerlijke vol-au-vent met frieten. Die laatste werden door mij plichtsbewust vervangen door spaghetti, maar ik kon het niet over m'n hart krijgen de vol-au-vent te laten staan, hetgeen me later tijdens de wedstrijd letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken.
