Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Dinsdagmorgen 23 februari. M´n twee huisgenoten lepelen zenuwachtig hun mueslipapje leeg en tikken op spastische wijze sporadisch hun lepel tegen het diepe bord. Vandaag komt immers de tweede lading Belgen naar dit zonnige lava-eiland afgezakt om zich klaar te stomen voor het nieuwe wielerseizoen, en het op komst zijnde viertal kunnen we allesbehalve catalogeren onder "pelotonvoer." Ik gooi nog wat olie op het vuur door m´n gasten de uitslag van één van de laatste WAOD-wedstrijden onder de neus te schuiven, waarbij zowel de winnaar (Peter de Corte); de vierde (Fransus "Kees" van Gorp) en de zesde in de uitslag (collega blogger Wim "Wibra" Braet) hier zullen neerstrijken. Deze drie ploegmaten van Cycling Team Grillhuisje worden aangevuld met Vincent Evers, afgelopen seizoen tweede op het Belgisch Kampioenschap van eerder vermeldde wielerbond. Voorafgaand aan hun komst werd er heel wat heen-en weer gemaild met uw dienaar. Blijkbaar waren ze er niet helemaal gerust in over hoe, wat of waar ze gingen terechtkomen, en ik kon ze moeilijk ongelijk geven. Met enige slechte wil kan je me omschrijven als een individu van 12 stielen en 13 ongelukken, daarbovenop gezegend met twee linkse handen! Maar...als het over vakantie´s of fietstochten organizeren gaat ken ik m´n gelijke niet, dus mochten ze eigenlijk op beide "flappy's" slapen!
De nadruk tijdens deze stage lag op lange duurtrainingen, waarbij ik m´n stinkende best deed (dit was soms letterlijk te nemen, want enkele vrienden lagen door verandering van spijs wat in de war met hun darmstelsel, en produceerden uitlaatgassen die gerust een gezonde Indische olifant geveld zouden hebben) om hen alle uithoeken van het eiland te laten zien. Van Mirador del Río in het uiterste noorden, over Playa de "Fa-maaaaa-ra" in het westen, door de wijngaarden van La Geria en uitgestrekte lavavelden van Timanfaya, tot het meest zuidelijke punt in Playa Blanca. Nu, het wegennet op Lanzarote is niet heel uitgebreid, maar toch slaagden sommigen erin om bij afwezigheid van ondergetekende, hopeloos verloren te rijden, en pas terug hun uitvalsbasis te bereiken toen de zon al geruime tijd aan de westelijke zijde verdwenen was. Waarschijnlijk had diezelfde stralende bol hun oriëntatievermogen driftig in de war gestuurd. "Mooie liedjes duren niet lang," zegt het spreekwoord, en een weekje fietsen in de zon bij temperaturen tussen de 23 en 27 graden is dan ook vlug gepasseerd. Met de nodige kilometers in de benen en een (bij sommigen rode) gebronsde tint, stapten m´n makkers terug op het vliegtuig richting Helgië, waar volgens het weerbericht sprake was van een eerste lichte lenteprik: halfbewolkt en zes graden... Veel sterkte jongens!
Dinsdagmorgen 23 februari. M´n twee huisgenoten lepelen zenuwachtig hun mueslipapje leeg en tikken op spastische wijze sporadisch hun lepel tegen het diepe bord.
