Hoofdstuk 11

De verovering van Kanaän door de Israëlieten

We bevinden ons met onze reis in de tijd in de lente van 1443 v. Chr. en op de tiende dag van de eerste maand Nisan (maart/april) waren de twaalf stammen van Israël onder leiding van Jozua de Jordaan nabij Jericho op een droge bedding doorgetrokken. Hun eerste obstakel was de vestingstad Jericho die zij op een heel bijzondere wijze konden veroveren en daarna tot op haar grondvesten verwoesten. In TIJD en TIJDEN, 2015, Jozua en de inbezitneming van Kanaän, blz. 121-132, ga ik uitvoerig op de inname van Jericho in. Na de verovering van Jericho keerde Jozua zijn aandacht naar Ai dat slechts enkele kilometers westelijk van Jericho in Kanaän verwijderd was. Ai was een vestingstad met een inwonertal van twaalfduizend mensen zowel mannen als vrouwen (Jozua 8:25). Aan de wonderlijke verovering van Jericho door de Israëlieten was een voorwaarde verbonden geweest: zij mochten namelijk geen buit uit de stad Jericho nemen.

Jozua 6:17 Doch deze stad zal den HEERE verbannen zijn, zij en al wat daarin is; alleenlijk zal de hoer Rachab levend blijven, zij en allen, die met haar in het huis zijn, omdat zij de boden, die wij uitgezonden hadden, verborgen heeft. 18 Alleenlijk dat gijlieden u wacht van het verbannene, opdat gij u misschien niet verbant, mits nemende van het verbannene, en het leger van Israël niet stelt tot een ban, noch datzelve beroert. 19 Maar al het zilver en goud, en de koperen en ijzeren vaten, zullen den HEERE heilig zijn; tot den schat des HEEREN zullen zij komen. (Statenvertaling)

Het zevende hoofdstuk van het Bijbelboek Jozua brengt de smartelijke geschiedenis van Achan de zoon van Charmi uit de stam van Juda, die in overtreding van het gebod van het verbannen te nemen, toch buit voor zichzelf genomen had en in zijn tent verstopt. De noodlottige gevolgen van deze daad kwam aan het licht toen Jozua verkenners van Jericho naar de stad Ai zond tot verdere inbezitneming van Kanaän. Op advies van de verkenners zond Jozua daarop ongeveer drieduizend man naar Ai ter inname van de vestingstad. Tot hun verbijstering versloegen de inwoners van Ai de legereenheid van Jozua en doodden ongeveer 36 man (Jozua 7:5). Ik neem aan dat dit de eerste gesneuvelden waren bij de Israëlieten met de inname van Kanaän. De belegering en de inname van Jericho zag geen enkele gevallene aan Israëlitische zijde. Daarom de verbijstering bij Jozua en het volk bij deze eerste doden. Jozua ging daarop in gebed voor de ark des HEEREN ter verkrijging van een antwoord van de HEERE God. In het Bijbelboek Jozua 7:11-15 lezen we het antwoord en de instructie voor de wegneming van de ban (Jozua 6:18). De stam van Juda wordt aangewezen als de stam waar de boosdoener uit voortkwam. Om uiteindelijk bij de clan van Achan te belanden met in diens tent de verstopte buit: ‘een schoon sierlijk Babylonisch overkleed, tweehonderd sikkelen zilvers, en een gouden tong, welker gewicht was vijftig sikkelen’. Het oordeel was drastisch maar blijkbaar nodig voor de rest van het volk dat nog een zware taak wachtte van zes jaar lang ter inbezitneming van het land Kanaän, op een veel sterkere vijand. Het waren ook allemaal jonge mensen. Jozua en Kaleb waren beide tachtigplussers en de enige overlevenden van de generatie die veertig jaar eerder uit Egypte met de exodus optrok. Wegens hun weigering en ongeloof om het Beloofde Land toen binnen te trekken werd die generatie veroordeeld tot veertig jaar omzwerving in de wildernis tot aan hun dood. De generatie die onder leiding van Jozua in 1443 v. Chr. aan de inname van Kanaän begon was in de wildernis geboren en opgegroeid.

Jozua 7:24 Toen nam Jozua, en gans Israël met hem, Achan, den zoon van Zerah, en het zilver, en het sierlijk overkleed, en de gouden tong, en zijn zonen, en zijn dochteren, en zijn ossen, en zijn ezelen, en zijn vee, en zijn tent, en alles wat hij had; en zij voerden ze naar het dal Achor. 25 En Jozua zeide: Hoe hebt gij ons beroerd? De HEERE zal u beroeren te dezen dage! En gans Israël stenigde hem met stenen, en zij verbrandden hen met vuur, en zij overwierpen hen met stenen. 26 En zij richtten over hem een groten steenhoop, zijnde tot op dezen dag. Alzo keerde zich de HEERE van de hittigheid Zijns toorns. Daarom noemde men den naam dier plaats het dal van Achor, tot dezen dag toe.

Na de voltrekking van het oordeel over de clan van Achan stuurt Jozua een nieuwe legertroep naar Ai, ditmaal dertigduizend man die met een krijgslist in staat zijn Ai te veroveren en te verwoesten. Hierna het relevante Bijbelgedeelte over de verwoesting van Ai door het leger van Jozua.

Jozua 8:1 Toen zeide de HEERE tot Jozua: Vrees niet, en ontzet u niet; neem met u al het krijgsvolk, en maak u op, trek op naar Ai; zie, Ik heb den koning van Ai, en zijn volk, en zijn stad, en zijn land in uw hand gegeven. 2 Gij nu zult aan Ai en haar koning doen, gelijk als gij aan Jericho en haar koning gedaan hebt; behalve dat gij haar roof en haar vee voor ulieden roven zult; stel u een achterlage tegen de stad, van achter dezelve. 3 Toen maakte zich Jozua op, en al het krijgsvolk, om op te trekken naar Ai. En Jozua verkoos dertig duizend mannen, strijdbare helden, en hij zond hen bij nacht uit, 4 En gebood hun, zeggende: Ziet toe, gijlieden zult der stad lagen leggen van achter de stad; houdt u niet zeer verre van de stad, en weest gij allen bereid. 5 Ik nu, en al het volk, dat bij mij is, zullen tot de stad naderen; en het zal geschieden, wanneer zij ons tegemoet zullen uitgaan, gelijk als in het eerst, zo zullen wij voor hun aangezicht vlieden. 6 Laat hen dan uitkomen achter ons, totdat wij hen van de stad aftrekken; want zij zullen zeggen: Zij vlieden voor onze aangezichten, gelijk als in het eerst; zo zullen wij vlieden voor hun aangezichten. 7 Dan zult gijlieden opstaan uit de achterlage, en gij zult de stad innemen; want de HEERE, uw God, zal ze in uw hand geven. 8 En het zal geschieden, wanneer gij de stad ingenomen hebt, zo zult gij de stad met vuur aansteken; naar het woord des HEEREN zult gijlieden doen; ziet, ik heb het ulieden geboden. 9 Alzo zond Jozua hen heen, en zij gingen naar de achterlage, en zij bleven tussen Beth-el en tussen Ai, tegen het westen van Ai; maar Jozua overnachtte dien nacht in het midden des volks. 10 En Jozua maakte zich des morgens vroeg op, en hij monsterde het volk; en hij trok op, hij en de oudsten van Israël, voor het aangezicht des volks, naar Ai. 11 Ook trok al het krijgsvolk op, dat bij hem was; en zij naderden en kwamen tegenover de stad, en zij legerden zich tegen het noorden van Ai; en er was een dal tussen hem en tussen Ai. 12 Hij nam ook omtrent vijf duizend man, en hij stelde hen tot een achterlage tussen Beth-el en tussen Ai, aan het westen der stad. 13 En zij stelden het volk, het ganse leger, dat aan het noorden der stad was, en zijn lage was aan het westen der stad. En Jozua ging in denzelven nacht in het midden des dals. 14 En het geschiedde, toen de koning van Ai dat zag, zo haastten zij en maakten zich vroeg op, en de mannen der stad kwamen uit, Israël tegemoet, ten strijde, hij en al zijn volk, ter bestemder tijd, voor het vlakke veld; want hij wist niet, dat hem iemand een achterlage leide van achter de stad. 15 Jozua dan, en gans Israël, werd geslagen voor hun aangezichten; en zij vloden door den weg der woestijn. 16 Daarom werd samengeroepen al het volk, dat in de stad was, om hen na te jagen; en zij joegen Jozua na, en werden van de stad afgetrokken. 17 En er werd niet een man overgelaten, in Ai, noch Beth-el, die niet uittrokken, Israël na; en zij lieten de stad openstaan, en joegen Israël achterna. 18 Toen sprak de HEERE tot Jozua: Strek de spies uit, die in uw hand is, naar Ai, want Ik zal hen in uw hand geven. Toen strekte Jozua de spies, die in zijn hand was, naar de stad aan. 19 Toen rees de achterlage haastelijk op van haar plaats, en zij liepen toe, met dat hij zijn hand uitgestrekt had, en kwamen aan de stad, en zij namen ze in, en zij haastten zich, en staken de stad aan met vuur. 20 Als de mannen van Ai zich achterom keerden, zo zagen zij, en ziet, de rook der stad ging op naar den hemel; en zij hadden geen ruimte, om herwaarts of derwaarts te vlieden; want het volk, dat naar de woestijn vluchtte, keerde zich tegen degenen, die hen najoegen.

21 En Jozua en gans Israël, ziende, dat de achterlage de stad ingenomen had, en dat de rook der stad opging, zo keerden zij zich om, en sloegen de mannen van Ai. 22 Ook kwamen die uit de stad hun tegemoet, zodat zij in het midden der Israëlieten waren, deze van hier en gene van daar; en zij sloegen hen, totdat geen overige onder hen overbleef, noch die ontkwam. 23 Doch den koning van Ai grepen zij levend, en zij brachten hem tot Jozua. 24 En het geschiedde, toen de Israëlieten een einde gemaakt hadden van al de inwoners van Ai te doden, op het veld, in de woestijn, in dewelke zij hen nagejaagd hadden, en dat zij allen door de scherpte des zwaards gevallen waren, totdat zij allen vernield waren; zo keerde zich gans Israël naar Ai, en zij sloegen ze met de scherpte des zwaards. 25 En het geschiedde, dat allen, die te dien dage vielen, zo mannen als vrouwen, waren twaalf duizend, al te zamen lieden van Ai. 26 Jozua trok ook zijn hand niet terug, die hij met de spies had uitgestrekt, totdat hij al de inwoners van Ai verbannen had. 27 Alleenlijk roofden de Israëlieten voor zichzelven het vee en den buit derzelver stad, naar het woord des HEEREN, dat Hij Jozua geboden had. 28 Jozua nu verbrandde Ai, en hij stelde haar tot een eeuwigen hoop, ter verwoesting, tot op dezen dag. 29 En den koning van Ai hing hij aan een hout, tot aan den avondstond; en omtrent den ondergang der zon gebood Jozua, dat men zijn dood lichaam van het hout afname; en zij wierpen het aan de deur der stadspoort, en richtten daarop een groten steenhoop, zijnde tot op dezen dag. (Statenvertaling)

Zoals de vernietiging van Ai beschreven wordt blijkt dat de vestingstad daarna voor een lange tijd niet herbouwd is geworden. Toen de Bijbelboeken eeuwen later gecompileerd werden bleek de stad nog altijd een puinhoop te zijn.

Men zou verwachten dat de archeologie hier een middel heeft tot een correct dateren van de vernietiging van Ai in relatie tot Jericho dat in hetzelfde seizoen van het zelfde jaar door de Israëlieten vernietigd werd. Maar niets blijkt minder waar te zijn. Men heeft er figuurlijk (maar heel toepasselijk) een puinhoop van gemaakt. Het werk van Dr. Donovan Courville (1901/1996) is een eyeopener. The Exodus Problem and its Ramifications, 1971, Volume I, Chapter V, v. Het is een boek (twee volumes) dat ik in 1975 bij de aanvang van het bestuderen van mijn Bijbel aanschafte en sindsdien als naslagwerk gebruik. Naast zijn indrukwekkende lijst van onderscheidingen zoals B. Th., B.A., M.A., Ph. D, Chemistry, had Courville een grote interesse in archeologie, egyptologie en Bijbelse chronologie. In volume 2 (blz. 3) schrijft hij dat archeologie: “is anything but an exact science”, zo ook egyptologie en theologie. Met grote ijver heeft hij dan ook zijn opus magnum van haast zevenhonderd bladzijden voor Bijbelvorsers met interesse in egyptologie en archeologie, samengesteld en nagelaten. Wat Ai betreft hebben archeologen inderdaad vastgesteld dat de stad in de oudheid vernietigd werd maar dat deze vernietiging ongeveer zeshonderd jaar voor de intocht van de Israëlieten geschiedde en dat de vestingstad daarna meer dan achthonderd jaar een ruïne bleef. Sindsdien bestaat er een discussie waarbij het Bijbelverhaal meestal in twijfel getrokken wordt, daar waar men eerst de dateringsmethode in vraag zou moeten brengen. Wat blijft is een kluwen als een gevolg van het niet voor historisch correct houden van de relevante historische Bijbelboeken.

Dr. Donovan Courville laat de Exodus op het einde van de Egyptische zesde dynastie van het Oude Rijk plaatsvinden en verplaatst Vroeg Brons IV naar de tweede helft van de vijftiende eeuw voor Christus. Het Egyptische Oude en Midden-rijk waren volgens Courville contemporain met slechts één tussenperiode, die van de Hyksos die na de Exodus met de vernietiging van het leger van farao, Egypte overrompelden. De Israëlieten vervolgden hun weg naar Kanaän dat zij veertig jaar later in bezit namen. Zij namen gepaard gaande met natuurlijke catastrofes op gewelddadige wijze het land in bezit. In het model van Courville volgt de Midden-brons periode onmiddellijk op het Vroeg-brons tijdperk. Het archeologische beeld in de streek van Jericho is duidelijk – een noodlottige catastrofe, gevolgd door bezetting van nieuwkomers. Het is in feite een eenvoudige oefening die Courville toepast. Men gaat in de verschillende strata op zoek naar de beschrijving die de Bijbel voor een bepaalde epoque verschaft en dateert de strata in kwestie aan de hand van de Bijbelse chronologie. Op deze wijze komt vroeg brons IV op de tijdsbalk zeshonderd jaar dichterbij. De Israëlieten die in 1443 v. Chr. aan de verovering van Kanaän begonnen waren nieuwkomers met een niet soort aardewerk. Alhoewel aanvankelijk hun aardewerk Egyptisch van oorsprong was dat zij bij de uittocht meegenomen hadden. Zo ook hun wapens die alle Egyptisch waren. Flavius Josephus geeft dit historisch detail door: Boek II, xvi,

6. On the next day Moses gathered together the weapons of the Egyptians, which were brought to the camp of the Hebrews by the current of the sea, and the force of the winds resisting it; and he conjectured that this also happened by Divine Providence, that so they might not be destitute of weapons. So when he had ordered the Hebrews to arm themselves with them, he led them to Mount Sinai, in order to offer sacrifice to God, and to render oblations for the salvation of the multitude, as he was charged to do beforehand.

Nog een interessante gedachte is de volgende: niemand twijfelt er aan dat de Israëlieten later het machtigste volk van Kanaän/Israël werden, maar dan veroverden zij op gelijke wijze het land. Dat zou het uitgangspunt moeten zijn.

Het is pas wanneer men de orthodoxe Egyptologie en haar dateringsmethode afwijst en men de nieuwe wijze van dateren hanteert dat men de verovering van Kanaän door de Israëlieten onder leiding van Jozua in het juiste strata beter kan traceren. Hierna het gereviseerde vereenvoudigde schema met in de rechterkolom de gecorrigeerde jaartallen voor de aardlagen:

v. Chr.:

VROEG BRONS        3000/1900                 1889/1443

MIDDEN BRONS     1900/1550                  1443/1000

LAAT BRONS                       1550/1200                  1000/860

IJZER I                      1200/  930                   860/709

IJZER II                       930/586                     709/586

Volgens de orthodoxe jaartallen in de linker-kolom zoekt men vergeefs naar de intocht van de Israëlieten op het einde van het Laat Brons en begin IJzer I tijdperk. De gewelddadige intocht van de Israëlieten vanaf 1443 v. Chr. die gepaard ging met het tot op de grond toe verwoesten van steden zoals bijvoorbeeld Jericho, Ai en Hazor, vind men niet terug in de aardlagen zoals ze door de orthodoxie gedateerd werden. Over de inbezitneming van het beloofde land Kanaän schreef ik een hoofdstuk in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 121 -141. In hetzelfde hoofdstuk gaf ik aandacht aan de opgerichte steen van Jozua te Sichem die in het Bijbelboek Jozua 24:1-33 beschreven wordt. Hoofdstuk vierentwintig van het zesde Bijbelboek Jozua geeft in een notendop de geschiedenis van Israël weer vanaf Terach, de vader van Abraham, de uitroeping van Abraham, de wonderlijke geboorte van Izaak, gevolgd door Jakob en Esau, het verblijf in Egypte, de uitredding onder leiding van Mozes, de vernietiging van het leger van Farao in de Schelfzee, gevolgd door het lange verblijf in de wildernis, met daarna de inbezitneming van het land Kanaän. Het hoofdstuk eindigt met het sluiten van een verbond van Jozua met het volk na de oproep om de HEERE God trouw te blijven. Na het sluiten van het verbond richtte Jozua te Sichem een steen op en sprak het volgende: Ziet, deze steen zal ons tot een getuigenis zijn; want hij heeft gehoord al de redenen des HEEREN, die Hij tot ons gesproken heeft; ja, hij zal tot een getuigenis tegen ulieden zijn, opdat gij uw God niet liegt.

Tot op vandaag bevind er zich te Sichem nabij het Arabische Nabloes in Samaria een opgerichte steen op een archeologische site die algemeen in het Midden-brons gedateerd wordt.

Het is de inmiddels bekende revisionist van de geschiedenis van de oudheid en egyptoloog David Rohl (A test of time, 1995, Hoofdstuk 14, Conclusie 36), die in zijn werk aandacht naar deze steen te Nabloes gaf. David Rohl is overtuigd dat deze steen degene is die Jozua oprichtte. Met het Midden-brons tijdperk nu gereviseerd naar de tweede helft van de vijftiende eeuw v. Chr. herkennen we in deze steen de opgerichte steen van Jozua die er vandaag als getuigenis nog altijd staat voor wie ‘zien’ wil.

Hoofdstuk 12

Het eerste Jubeljaar

Met dit hoofdstuk maken we de aansluiting met mijn boek: dertig jubeljaren. Het sabbat-en jubeljaargebod van Leviticus hoofdstuk 25 ging in bij de inbezitneming van het land Kanaän door de Israëlieten.

Leviticus 25:1 En de HERE sprak tot Mozes op de berg Sinai: 2 Spreek tot de Israëlieten en zeg tot hen: Wanneer gij in het land komt, dat Ik u geef, dan zal het land rusten, een sabbat voor de HERE.

Jozua 5:10 Terwijl de Israëlieten te Gilgal gelegerd waren, vierden zij het Pascha op de veertiende dag van die maand, des avonds, in de vlakten van Jericho; 11 en zij aten, daags na het Pascha, van de opbrengst van het land, ongezuurde broden en geroost koren, op dezelfde dag. 12 En het manna hield op, daags nadat zij van de opbrengst van het land hadden gegeten. Dus hadden de Israëlieten geen manna meer, maar zij aten dat jaar van wat het land Kanaän opleverde.

Dit Bijbelcitaat plaatsen we chronologisch op de tijdsbalk in de maand Nisan of maart/april, van het jaar 1443 v. Chr. En vanuit Jozua 5:12 maken we op dat toen in dat jaar 1443 v. Chr. met de maand nisan, de sabbatjaarcyclus van start ging met zeven jaar later het eerste sabbatjaar in apr1437/mrt1436 v. Chr. De verovering van Kanaän zou zes jaar in beslag nemen waarna het land onder de twaalf van stammen van Israël verdeeld werd.

Het Bijbelse Jubeljaar was een belangrijk onderdeel uit de wet van Mozes van 1483 v. Chr. betreffende het beheer en het eigendomsrecht over het Beloofde Land, het land Kanaän dat ze veertig jaar later zouden binnentrekken. Het doel van het jubeljaar was om uiteindelijk alle mogelijke individuele verlies van land e.a. in het vijftigste jaar van de sabbatjaarcyclus te herstellen, en aan de rechtmatige eigenaar terug te geven. De toepassing van de wet betekende een garantie tegen blijvende verarming van sommigen. Hierna het betreffende Bijbelgedeelte dat een en ander duidelijk maakt. De volledige wet vind men in het Bijbelboek Leviticus 25:1-55.

De geschiedvertelling die we hier brengen is geen gewone geschiedschrijving zoals met de geschiedenis van bijvoorbeeld Egypte, Assyrië e.a. volken, maar is Heilsgeschiedenis. De HEERE God heeft in Zijn eeuwig voornemen, de Israëlieten uitverkoren om tot Zijn doel te komen: het herstel van alle dingen. Het gaat om de beloofde Verlosser, waarvan de draad aanvangt in het eerste Bijbelboek Genesis, met de belofte van een herstel van alle dingen. De dood, het sterven, dat was gaan heersen vanaf de eerste rebellie van de mens, zou ooit aan zijn einde komen. Doorheen de Bijbel zien we dan ook de ontvouwing van de belofte van de komende Verlosser, van Genesis naar Exodus, naar Leviticus en zo verder ingevuld worden. Het begint bij Adam, daarna naar Seth, naar Noach, naar Sem, naar Abraham, naar Izaak, naar Jakob, naar Juda, naar David, om uiteindelijk de vervulling te vinden in Jezus Christus, de (ver)Losser.

Hoofdstuk 13

De eerste drieduizend jaar van Genesis tot de Tempel van Salomo

Schema ‘s: dertig jubeljaren, 2018

Met dit hoofdstuk behandelen we de Bijbelse chronologie vanaf het eerste Jubeljaar tot aan het jaar dat de Tempel van Salomo te Jeruzalem afgewerkt was, en sluiten hier de eerste drieduizend jaar Bijbelse geschiedenis sinds Genesis af. Het startjaar was de Genesis van de mens met 1656 jaar later het jaar van de Grote Vloed, dat ik in het jaar 2341/2340 v. Chr. dateerde en dit op basis van het chronologisch werken met de Bijbelse sabbat- en jubeljaren (volgens de rekenwijze van William Whiston) in verbinding met de geslachtsregisters van het Bijbelboek Genesis. Het eerder geciteerde boek van Dr. Werner Papke aan: “Die Sterne von Babylon, 1989, Die geheime Botschaft des Gilgamesch – nach 4000 Jahren entschlüsselt” bezorgde mij een kruispeiling op de tijdsbalk. De auteur berekende namelijk de astronomische datum van de Babylonische versie van de zondvloed. Tot mijn verrassing kwam in zijn studie telkens weer het jaar 2340 v. Chr. tevoorschijn, voor het gebeuren. Het is hetzelfde jaartal waar ik bij arriveerde in mijn studie: TIJD en TIJDEN, 2015, op basis van de sabbat- en jubeljaartelling op de wijze van tellen volgens William Whiston en vervolgens via de juiste verbinding met het tijdstip van de roeping van Abraham, voorafgegaan met de Genesisgeslachtsregisters van de aartsvaders. De Bijbel leert dat in het vierde regeringsjaar van Salomo de bouw aan de Tempel te Jeruzalem van start ging, en dat er sinds de Exodus 480 jaar verstreken waren.

Tijdschema 1460/1447

Tijdschema 1446/1433

1 Koningen 6:1 Het geschiedde nu in het vierhonderd en tachtigste jaar, na den uitgang der kinderen Israëls uit Egypte, in het vierde jaar van het koninkrijk van Salomo over Israël, in de maand Ziv (deze is de tweede maand), dat hij het huis des HEEREN bouwde. …

… 38 En in het elfde jaar, in de maand Bul, welke is de achtste maand, was dit huis volmaakt, naar al zijn stukken en naar al zijn behoren; alzo heeft hij zeven jaren daaraan gebouwd. (Statenvertaling)

Aangezien ik de Bijbel als historisch correct hanteer, staat de beschreven tijdsspanne in 1 Koningen 6:1 van 480 jaar voor mij als historisch verifieerbaar vast en niet ter discussie. De dertig jubeljaren die er zich bevinden tussen de inname van het Beloofde Land Kanaän en het openbaar worden van Jezus Christus in 27 AD passen chronologisch nauwkeurig in de beschreven historische gebeurtenissen. Het zijn de historische jubeljaren die de sleutel tot het uittekenen van de tijdschijf van 480 jaar op de tijdsbalk zijn. Van het eerste jubeljaar af in 1395/1394 v. Chr. tellen we zeven maal zeven jaar terug ter berekening van het jaar van de intocht in Kanaän o.l.v. Jozua zijnde april 1443 v. Chr. Veertig jaar daarvoor in april 1483 v. Chr. vond de Exodus plaats, met vijftig dagen later het geven van de Tien Woorden aan Mozes. Vanaf de Wet tot aan de belofte aan Abraham zijn het 430 jaar verder de tijd in en maken we de verbinding met de jaartallen die het Bijbelboek Genesis geeft. Vanaf het verkregen jaartal voor de exodus: 1483 v. Chr. rekenen we 480 jaar tot het vierde regeringsjaar van Salomo en het begin van de bouw aan de Tempel te Jeruzalem in 1003 v. Chr. Zeven jaar later in 996 v. Chr. was de Tempel klaar en blijken er drieduizend jaar sinds Genesis verlopen te zijn. In TIJD en TIJDEN, 2015, appendix 5, heb ik de anno mundi jaartelling uitgewerkt. Het resultaat is het jaartal anno mundi 3000 voor het afwerken van de Tempel en het wonen van de heerlijkheid des HEEREN in het Heilige der heiligen.

1 Koningen 8:10 En het geschiedde, als de priesters uit het heilige uitgingen, dat een wolk het huis des HEEREN vervulde. 11 En de priesters konden niet staan om te dienen, vanwege de wolk; want de heerlijkheid des HEEREN had het huis des HEEREN vervuld. 12 Toen zeide Salomo: De HEERE heeft gezegd, dat Hij in donkerheid zou wonen.

Mijn vraag is nu: had het Messiaanse Vrederijk toen een aanvang kunnen nemen? We weten dat het met Salomo anders gelopen is. In het najaar van 1007 v. Chr. nam Salomo bij de dood van zijn vader David twaalf jaar jong (1 Koningen 3:7) zijnde de kroon van David over. In zijn vierde regeringsjaar zou Salomo met zijn zestien jaar aan de bouw van de Tempel te Jeruzalem beginnen. Voor Salomo waren dit volgens de Bijbel jaren van geestelijke en materiele voorspoed. Hoewel er al zich donkere wolken aan zijn geestelijk firmament aftekenden. Hij ging namelijk een verbond aan met de farao van Egypte door diens dochter tot vrouw te nemen. Het derde hoofdstuk van het Bijbelboek 1 Koningen verhaalt onder andere deze geschiedenis.

1 Koningen 3:1 En Salomo verzwagerde zich met Farao, den koning van Egypte; en nam de dochter van Farao, en bracht ze in de stad Davids totdat hij voleind zou hebben het bouwen van zijn huis en het huis des HEEREN, en den muur van Jeruzalem rondom. 2 Alleenlijk offerde het volk op de hoogten, want geen huis was den Naam des HEEREN gebouwd, tot die dagen toe. 3 En Salomo had den HEERE lief, wandelende in de inzettingen van zijn vader David; alleenlijk offerde hij en rookte op de hoogten. 4 En de koning ging naar Gibeon, om aldaar te offeren, omdat die hoogte groot was; duizend brandofferen offerde Salomo op dat altaar. 5 Te Gibeon verscheen de HEERE aan Salomo in een droom des nachts en God zeide: Begeer wat Ik u geven zal. 6 En Salomo zeide: Gij hebt aan Uw knecht David, mijn vader, grote weldadigheid gedaan, gelijk als hij voor Uw aangezicht gewandeld heeft, in waarheid, en in gerechtigheid, en in oprechtheid des harten met U; en Gij hebt hem deze grote weldadigheid gehouden, dat Gij hem gegeven hebt een zoon, zittende op zijn troon, als te dezen dage. 7 Nu dan, HEERE, mijn God! Gij hebt Uw knecht koning gemaakt in de plaats van mijn vader David; en ik ben een klein jongeling, ik weet niet uit te gaan noch in te gaan. 8 En Uw knecht is in het midden van Uw volk, dat Gij verkoren hebt, een groot volk, hetwelk niet kan geteld noch gerekend worden, vanwege de menigte. 9 Geef dan Uw knecht een verstandig hart, om Uw volk te richten, verstandelijk onderscheidende tussen goed en kwaad; want wie zou dit Uw zwaar volk kunnen richten? 10 Die zaak nu was goed in de ogen des HEEREN, dat Salomo deze zaak begeerd had. 11 En God zeide tot hem: Daarom dat gij deze zaak begeerd hebt, en niet begeerd hebt, voor u vele dagen, noch voor u begeerd hebt rijkdom, noch begeerd hebt de ziel uwer vijanden; maar hebt begeerd verstand voor u, om gerichtszaken te horen; 12 Zie, Ik heb gedaan naar uw woorden; zie, Ik heb u een wijs en verstandig hart gegeven, dat uws gelijke voor u niet geweest is, en uws gelijke na u niet opstaan zal. 13 Zelfs ook wat gij niet begeerd hebt, heb Ik u gegeven, beide rijkdom en eer; dat uws gelijke niemand onder de koningen al uw dagen zijn zal. 14 En zo gij in Mijn wegen wandelen zult, onderhoudende Mijn inzettingen en Mijn geboden, gelijk als uw vader David gewandeld heeft, zo zal Ik ook uw dagen verlengen. 15 En Salomo waakte op, en ziet, het was een droom. En hij kwam te Jeruzalem, en stond voor de ark des verbonds des HEEREN, en offerde brandofferen, en bereidde dankofferen, en maakte een maaltijd voor al zijn knechten.

Het zesde hoofdstuk van 1 Koningen geeft ons jaartallen waarmee we deze gebeurtenissen op de tijdsbalk kunnen plaatsen. De tempelbouw begon in het vierde jaar van Salomo in de tweede maand van de Israëlitische kalender, vierhonderdtachtig jaar na de Exodus uit Egypte (1 Koningen 6:1). Op onze tijdsbalk uitgetekend merken we dat het vierde regeringsjaar van Salomo van oktober 1004 tot september 1003 v. Chr. liep. In oktober van 1004 v. Chr. zat men in het zesde jaar van de sabbatjaarcyclus, een jaar van dubbele zegening over het land. De oogst van dat jaar was voldoende voor het overbruggen van het zevende sabbatjaar gevolgd ditmaal door het jubeljaar, jaren dat er niet gezaaid werd maar dat men leefde van wat het land vanzelf opbracht. In het voorjaar van 1003 v. Chr. begon het zevende en laatste sabbatjaar van de zeven maal zeven sabbatjaarcyclus, gevolgd in oktober 1003 v. Chr. met het begin van het negende jubeljaar. In de praktijk betekende dit dat een groot aantal landbouwarbeiders nu ter beschikking waren voor de bouw van de tempel. Zeven jaar lang zou men aan de Tempel te Jeruzalem bouwen. In het elfde jaar van de regeerperiode van Salomo was het gebouw klaar.

1 Koningen 6:37 In het vierde jaar werd de grond van het huis des HEEREN gelegd, in de maand Ziv; 38 En in het elfde jaar, in de maand Bul, welke is de achtste maand, was dit huis volmaakt, naar al zijn stukken en naar al zijn behoren; alzo heeft hij zeven jaren daaraan gebouwd. (Statenvertaling)

De achtste maand van de Hebreeuwse kalender staat voor oktober/november van de westerse kalender. Volgens de westerse jaartelling zijn we hier in het najaar van 996 v. Chr. Na het afwerken van de Tempel te Jeruzalem vulde de ‘Heerlijkheid des HEEREN’ als een wolk het Heilige der heiligen in de Tempel.

1 Koningen 8:10 En het geschiedde, als de priesters uit het heilige uitgingen, dat een wolk het huis des HEEREN vervulde. 11 En de priesters konden niet staan om te dienen, vanwege de wolk; want de heerlijkheid des HEEREN had het huis des HEEREN vervuld. 12 Toen zeide Salomo: De HEERE heeft gezegd, dat Hij in donkerheid zou wonen.

Volgens de Joodse overlevering zou het wonen van de HEERE God in het Heilige der heiligen in de Tempel een jaar op zich hebben laten wachten.

"The Temple was finished in the month of Bul, now called Marheshwan, but the edifice stood closed for nearly a whole year, because it was the will of God that the dedication take place in the month of Abraham's birth. Meantime the enemies of Solomon rejoiced maliciously. "Was it not the son of Bath-sheba," they said, "who built the Temple? How, then, could God permit His Shekinah to rest upon it?" When the consecration of the house took place, and "the fire came down from heaven," they recognized their mistake. The importance of the Temple appeared at once, for the torrential rains which annually since the deluge had fallen for forty days beginning with the month of Marheshwan, for the first time failed to come, and thenceforward appeared no more. "

Louis Ginzberg, Legends of the Jews, V, Volume 4.

Dat het met Salomo van toen af fout liep merken we in de Bijbel. Zo leert het hierna volgende Bijbelcitaat dat er jaarlijks bij Salomo 666 talenten goud werden binnengebracht. Dit getal is in het laatste Bijbelboek Apocalyps verbonden met de naam van het Beest, de pseudo-Messias van de eindtijd. Dit betekent historisch gezien dat Salomo zich van een oorspronkelijke vredevorst ontpopte tot een pseudo-vredevorst die zijn volk en zijn rijk uiteindelijk onheil bracht.

1 Koningen 10:14 Het gewicht nu van het goud, dat voor Salomo op een jaar inkwam was zeshonderd zes en zestig talenten gouds; 15 Behalve dat van de kramers was, en van den handel der kruideniers, en van alle koningen van Arabië, en van de geweldigen van dat land. 16 Ook maakte de koning Salomo tweehonderd rondassen van geslagen goud; zeshonderd sikkelen gouds liet hij opwegen tot elke rondas. 17 Insgelijks driehonderd schilden van geslagen goud; drie pond gouds liet hij opwegen tot elk schild; en de koning leide ze in het huis des wouds van Libanon. 18 Nog maakte de koning een groten elpenbenen troon, en hij overtoog denzelven met dicht goud. 19 Deze troon had zes trappen, en het hoofd van den troon was van achteren rond, en aan beide zijden waren leuningen tot de zitplaats toe, en twee leeuwen stonden bij die leuningen. 20 En twaalf leeuwen stonden daar op de zes trappen aan beide zijden, desgelijks is in geen koninkrijken gemaakt geweest.

De Joodse overlevering voegt nog een geloofwaardig detail aan de afvallige Salomo toe. Zo leert de legende dat het huwelijksfeest van Salomo met zijn Egyptische bruid op dezelfde dag geschiedde als de inhuldiging van de Tempel. Zijn vreugde was volgens de legende groter over zijn huwelijk dan als over het afgewerkt zijn van de Tempel. In de huwelijksnacht zou de dochter van farao op talloze verschillende muziekinstrumenten voor Salomo laten spelen hebben. Muziekinstrumenten die zij uit Egypte had meegebracht en waarvan elk instrument aan een Egyptische god opgedragen was. En telkens wanneer een muziekinstrument gebruikt werd, werd de naam van de Egyptische god luid op aangeroepen (The Legends of the Jews, Volume IV, Chapter V, The Marriage of Solomon).

Onmiddellijk na het afwerken van de Tempel liet Salomo zijn paleis oprichten en nog een bijzondere woning met de naam: ‘het huis des wouds van Libanon’, een bouwkunstwerk dat hij liet versieren met driehonderd gouden schilden.

1 Koningen 7: 1 Maar aan zijn huis bouwde Salomo dertien jaren, en hij volmaakte zijn ganse huis. 2 Hij bouwde ook het huis des wouds van Libanon, van honderd ellen in zijn lengte, en vijftig ellen in zijn breedte, en dertig ellen in zijn hoogte, op vier rijen van cederen pilaren, en cederen balken op de pilaren.

2 Kronieken 9:17 Nog maakte de koning een groten elpenbenen troon, en hij overtoog denzelven met louter goud. 18 En de troon had zes trappen en een voetbank van goud, aan den troon vast zijnde, en leuningen aan beide zijden, tot de zitplaats toe; en twee leeuwen stonden bij de leuningen. 19 En twaalf leeuwen stonden daar aan beide zijden, op de zes trappen; desgelijks is in geen koninkrijk gemaakt geweest.

In vergelijking met de Tempel zou Salomo bijna de helft meer in tijd en energie aan zijn eigen bouwwerken laten besteden. Het toont al iets van de geestelijke metamorfose die zich aan het voltrekken was bij zijn groei van jongeling tot man. Met zijn zestien jaar was hij vol geestelijke ijver aan de Tempel begonnen die met zijn drieëntwintigste jaar afgewerkt was. In de tussentijd had hij de dochter van farao van Egypte gehuwd en deze in de Stad David ’s ondergebracht. Daarna zou hij als een ware oosterse potentaat een harem van 999 vrouwen verzamelen. Bij zijn dood in 967 v. Chr. scheurden zich vanwege het harde regeerbeleid van Salomo, tien van de twaalf stammen van Israël van zijn zoon en troonopvolger Rehabeam af. Rehabeam was de zoon van Salomo bij diens tot hoofdvrouw verkozen bruid: de Ammonietische Naäma. Het begin van de ongerechtigheid van Israël nam hier in 983 v. Chr. een aanvang. Over de geschiedenis van de tien stammen gaat mijn boek: Kronieken van de koningen van Israël, 2017. Naar het boek van de ‘Kronieken der koningen van Israël’ wordt in de Bijbelboeken 1 en 2 Koningen telkens aan het einde van een behandelde kroniek van een koning van Israël verwezen. Het is een boek dat over de eeuwen heen verloren ging. De geschiedenis van de koningen van Israël halen we vandaag uit de historische boeken van de Bijbel, de Psalmen, uit de werken van de oudheidhistoricus Flavius Josephus en uit de Joodse overleveringen en legendes. Het boek geeft in het bijzonder aandacht aan de Assyriologie en de link tussen beide koningslijsten: de Bijbelse koningslijst van het tienstammenrijk en de Assyrische koningslijst. De koningen van Assyrië die in de Bijbel vermeldt worden werden op de tijdsbalk verankerd met de chronologische gegevens die de Bijbel doorgeeft. Het boek sluit af met een hoofdstuk naar het toekomstig herstel van Israël in het oude land der vaderen waarbij in het bijzonder de stam Zebulon in verleden, heden en toekomst

Het inwonen van de HEERE God in de Tempel te Jeruzalem in het jaar 3000 AM was een scharnierpunt in de heilsgeschiedenis dat het Messiaanse Vrederijk had kunnen zien aanvangen. Er waren echter voorwaarden aan verbonden, de Tien Woorden, de grondwet van het Koninkrijk moest gehouden worden. Uiteindelijk zou de Heerlijkheid des HEEREN de Tempel zes jaar voor de verovering van Jeruzalem in 586 v. Chr. door de Babylonische legers, verlaten.

Ezechiël 8:1 Het geschiedde nu in het zesde jaar (oktober 593/september 592 v. Chr.), in de zesde maand (augustus/september), op den vijfden der maand, als ik in mijn huis zat, en de oudsten van Juda voor mijn aangezicht zaten, dat de hand des Heeren HEEREN daar over mij viel. ….

…. Ezechiël 10:18 Toen ging de heerlijkheid des HEEREN van boven den dorpel des huizes weg, en stond boven de cherubs. 19 En de cherubs hieven hun vleugelen op, en verhieven zich van de aarde omhoog voor mijn ogen, als zij uitgingen; en de raderen waren tegenover hen; en elkeen stond aan de deur der Oostpoort van het huis des HEEREN; en de heerlijkheid des Gods Israëls was van boven over hen.

Toen de Tempel te Jeruzalem na de zeventigjarige ballingschap herbouwd werd keerde de Heerlijkheid des HEEREN niet terug en ook in de herbouwde tempel van Herodes ontbrak de Shekinah of Heerlijkheid des HEEREN. Met de eerste komst van de Messias Jezus van Nazareth zou de Heerlijkheid des HEEREN opnieuw in Israël in de persoon van de Heer Jezus aanwezig zijn.

Johannes 2:18 De Joden antwoordden dan, en zeiden tot Hem: Wat teken toont Gij ons, dat Gij deze dingen doet? 19 Jezus antwoordde en zeide tot hen: Breekt dezen tempel, en in drie dagen zal Ik denzelven oprichten. 20 De Joden zeiden dan: Zes en veertig jaren is over dezen tempel gebouwd, en Gij, zult Gij dien in drie dagen oprichten? 21 Maar Hij zeide dit van den tempel Zijns lichaams. 22 Daarom, als Hij opgestaan was van de doden, werden Zijn discipelen gedachtig, dat Hij dit tot hen gezegd had, en zij geloofden de Schrift, en het woord, dat Jezus gesproken had.

Johannes 1:1 In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God. 2 Dit was in den beginne bij God. ….

…. 14 En het Woord is vlees geworden, en heeft onder ons gewoond (en wij hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd, een heerlijkheid als des Eniggeborenen van den Vader), vol van genade en waarheid.

De Heer Jezus Christus werd echter bij zijn eerste komst door de Joden afgewezen zoals vers elf het meedeelt:

Johannes 1:11 Hij is gekomen tot het Zijne, en de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.

Het aanbod van de Messias en Zijn Vrederijk was reëel. Met Jom Kippoer op 29 september 27 AD maakte Jezus zich als Messias in de synagoge te Nazareth bekend door middel van het voorlezen van de profeet Jesaja hoofdstuk 61 en het uitroepen van ‘het aangename jaar des HEEREN’.

Lucas 4:16 En Hij kwam te Nazareth, daar Hij opgevoed was, en ging, naar Zijn gewoonte, op den dag des sabbats in de synagoge; en stond op om te lezen. 17 En Hem werd gegeven het boek van den profeet Jesaja; en als Hij het boek opengedaan had, vond Hij de plaats, daar geschreven was: 18 De Geest des Heeren is op Mij, daarom heeft Hij Mij gezalfd; Hij heeft Mij gezonden, om den armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen, die gebroken zijn van hart; 19 Om den gevangenen te prediken loslating, en den blinden het gezicht, om de verslagenen heen te zenden in vrijheid; om te prediken het aangename jaar des Heeren. 20 En als Hij het boek toegedaan en den dienaar wedergegeven had, zat Hij neder; en de ogen van allen in de synagoge waren op Hem geslagen. 21 En Hij begon tot hen te zeggen: Heden is deze Schrift in uw oren vervuld. 22 En zij gaven Hem allen getuigenis, en verwonderden zich over de aangename woorden, die uit Zijn mond voortkwamen; en zeiden: Is deze niet de Zoon van Jozef? 23 En Hij zeide tot hen: Gij zult zonder twijfel tot Mij dit spreekwoord zeggen: Medicijnmeester! genees Uzelven; al wat wij gehoord hebben, dat in Kapernaum geschied is, doe dat ook hier in Uw vaderland. 24 En Hij zeide: Voorwaar Ik zeg u, dat geen profeet aangenaam is in zijn vaderland. 25 Maar Ik zeg u in der waarheid: Er waren vele weduwen in Israël in de dagen van Elias, toen de hemel drie jaren en zes maanden gesloten was, zodat er grote hongersnood werd over het gehele land. 26 En tot geen van haar werd Elias gezonden, dan naar Sarepta Sidonis, tot een vrouw, die weduwe was. 27 En er waren vele melaatsen in Israël, ten tijde van den profeet Elisa; en geen van hen werd gereinigd, dan Naäman, de Syriër. 28 En zij werden allen in de synagoge met toorn vervuld, als zij dit hoorden. 29 En opstaande, wierpen zij Hem uit, buiten de stad, en leidden Hem op den top des bergs, op denwelken hun stad gebouwd was, om Hem van de steilte af te werpen. 30 Maar Hij, door het midden van hen doorgegaan zijnde, ging weg.

Daar waar de Heiland met Jom Kippoer te Nazareth stopte met lezen vervolgt de profeet Jesaja met de profetie van het beloofde herstel van alle dingen.

Jesaja 61:1 De Geest des Heeren HEEREN is op Mij, omdat de HEERE Mij gezalfd heeft, om een blijde boodschap te brengen den zachtmoedigen; Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van harte, om den gevangenen vrijheid uit te roepen, en den gebondenen opening der gevangenis; 2 Om uit te roepen het jaar van het welbehagen des HEEREN, en den dag der wraak onzes Gods;…..enzoverder

Tussen het uitroepen van het jaar van de welbehagen des HEEREN en de dag der wrake onzes Gods in vers twee zit een tijdskloof van twee dagen of ruim tweeduizend jaar. De dag van de wraak wordt vooral in het Bijbelboek Openbaring of Apocalyps beschreven en is nog toekomst.

Deze geprofeteerde dag zal voorafgegaan worden door een pseudovredevorst zoals Salomo, die ook de Tempel te Jeruzalem zal herbouwen. De Heerlijkheid des HEEREN, de ware Sjekinah, zal echter daar ook wegblijven. De Sjekinah keert pas weder in de Tempel die de Messias zal bouwen zoals door de profeet Ezechiël (hoofdstuk 43) voorspelt. Dit is alles vandaag nog toekomst maar kan men chronologisch van uit de Bijbelse profetieën op een tijdsbalk uittekenen.

Literatuurlijst:

William Whiston, Translator, 1737 AD, The Works of Flavius Josephus

The History of Herodotus, parallel English/Greek, English translation: G. C. Macaulay, (pub. Macmillan, London and NY), 1890 AD

Seder Olam, The Rabbinic View of Biblical Chronology, translated and with commentary by Heinrich W. Guggenheimer, 1998

Louis Ginzberg, 1909, The Legends of the Jews, a massive collation of the Haggada--the traditions which have grown up surrounding the Biblical narrative. These stories and bits of layered detail are scattered throughout the Talmud and the Midrash, and other sources, including oral. In the 19th century Ginzberg undertook the task of arranging the Haggada into chronological order, and this series of volumes was the result.

18-05-2020 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

09-05-2020 om 11:40 geschreven door Robert De Telder  

Onze reis in de tijd terug voert ons van het vorige meganatuurcatastrofe-jaar in het voorjaar van 830 v. Chr. aan 54 jaar en zes maanden naar het najaar van 885 v. Chr. Niet toevallig vinden we in de Bijbel tijdens deze epoque de geschiedenis van de wegvoering van de profeet Elia in een vurige wagen ten tijde van een storm. De alom bekende wegvoering van de profeet Elia in een vuurstorm meen ik gecorrigeerd te kunnen dateren in het najaar van 887 v. Chr.

2 Koningen 2:1 Het geschiedde nu, als de HEERE Elia met een onweder ten hemel opnemen zou, dat Elia met Elisa ging van Gilgal. 2 En Elia zeide tot Elisa: Blijf toch hier, want de HEERE heeft mij naar Beth-el gezonden. Maar Elisa zeide: Zo waarachtig als de HEERE leeft en uw ziel leeft, ik zal u niet verlaten! Alzo gingen zij af naar Beth-el. 3 Toen gingen de zonen der profeten, die te Beth-el waren, tot Elisa uit, en zeiden tot hem: Weet gij, dat de HEERE heden uw heer van uw hoofd wegnemen zal? En hij zeide: Ik weet het ook wel, zwijgt gij stil. 4 En Elia zeide tot hem: Elisa, blijf toch hier, want de HEERE heeft mij naar Jericho gezonden. Maar hij zeide: Zo waarachtig als de HEERE leeft en uw ziel leeft, ik zal u niet verlaten! Alzo kwamen zij te Jericho. 5 Toen traden de zonen der profeten, die te Jericho waren, naar Elisa toe, en zeiden tot hem: Weet gij, dat de HEERE heden uw heer van uw hoofd wegnemen zal? En hij zeide: Ik weet het ook wel, zwijgt gij stil. 6 En Elia zeide tot hem: Blijf toch hier, want de HEERE heeft mij naar de Jordaan gezonden. Maar hij zeide: Zo waarachtig als de HEERE leeft en uw ziel leeft, ik zal u niet verlaten! En zij beiden gingen henen. 7 En vijftig mannen van de zonen der profeten gingen henen, en stonden tegenover van verre; en die beiden stonden aan de Jordaan. 8 Toen nam Elia zijn mantel, en wond hem samen, en sloeg het water, en het werd herwaarts en derwaarts verdeeld; en zij beiden gingen er door op het droge. 9 Het geschiedde nu, als zij overgekomen waren, dat Elia zeide tot Elisa: Begeer wat ik u doen zal, eer ik van bij u weggenomen worde. En Elisa zeide: Dat toch twee delen van uw geest op mij zijn! 10 En hij zeide: Gij hebt een harde zaak begeerd; indien gij mij zult zien, als ik van bij u weggenomen worde, het zal u alzo geschieden; doch zo niet, het zal niet geschieden. 11 En het gebeurde, als zij voortgingen, gaande en sprekende, ziet, zo was er een vurige wagen met vurige paarden, die tussen hen beiden scheiding maakten. Alzo voer Elia met een onweder ten hemel. (Statenvertaling)

De tijdperiode van het optreden van de profeet Elia wordt in de Bijbel beschreven als een bijzondere tijd van tekenen aan de hemel. Zo beschrijft het Bijbelboek 1 Koningen hoofdstuk 18 hoe de profeet Elia getuige was van hemels (kosmisch) vuur dat zijn slachtoffer op het altaar van twaalf stenen op de berg Karmel, volledig verteerde, stenen en al. Het kosmisch verband met deze beschreven gebeurtenis wordt door de wetenschappers Patten, Hatch en Steinhauer in hun boek: The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, 1973, Page 153-159, uitvoerig beschreven. Hun datering van de catastrofe gebeurde echter aan de hand van Thiele ’s jaartallen voor Achab van Israël en zit er als een gevolg enkele jaren naast. De plaatsing van de regeerperiode van koning Achab van Israël op de tijdsbalk aan de hand van de sabbat- en jubeljaren, heb ik in mijn boek ‘Kronieken van de koningen Israël, 2017, blz. 59-70, beschreven. Achab regeerde van het jaar 909 tot 888 v. Chr. Zijn zoon Ahazia volgde hem op nadat deze in co-regentschap met zijn vader de troon gedeeld had.

De Seder Olam (Part 2, Chapter 17) leert dat de wegvoering van Elia in het tweede regeringsjaar van koning Achazja van Israël gebeurde:

“Ahaziah ben Ahab ruled for two years . In Ahaziah ’s second year, Elijah was hidden and will not be seen again until King Messiah will come, then he will be seen, then hidden a second time until Gog and Magog come.

Indien de geleverde tijdsaanduiding in de Seder Olam correct is wijkt de wegvoering van Elia in een vurige storm met enkele jaren af. De geleerden Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer hielden hier rekening mee. Zulk een afwijking meen ik nu vastgesteld te hebben. De alom bekende wegvoering van de profeet Elia in een vuurstorm meen ik te kunnen dateren in het najaar van 887 v. Chr.

Het tweede regeringsjaar van koning Achazja, de zoon van Achab, valt op basis van de nieuwe chronologie van de koningen van Israël gebaseerd op de sabbat- en jubeljaren in het jaar 887 v. Chr. Achab regeerde van het jaar 909 tot 888 v. Chr. Zijn zoon Ahazia volgde hem bij zijn dood op nadat deze in co-regentschap met zijn vader de troon gedeeld had. Het co-regentschap nam een aanvang toen Achab tegen de Arameeërs in de slag bij Ramot Gilead ten strijde trok. Een veldslag waar Achab overigens sneuvelde. Wat mijn aandacht trok was het feit dat koning Josafat van Juda zich daarna ook met Ahazia de zoon van Achab, geallieerd had. Beide hadden het plan opgevat een vloot van Tharsis-schepen te Ezeon-Geber uit te rusten.

1 Koningen 22:45 En Josafat maakte vrede met den koning van Israël. 46 Het overige nu der geschiedenissen van Josafat, en zijn macht, die hij bewezen heeft, en hoe hij geoorloogd heeft, zijn die niet geschreven in het boek der kronieken der koningen van Juda? 47 Ook deed hij uit het land weg de overige schandjongens, die in de dagen van zijn vader Asa overgebleven waren. 48 Toen was er geen koning in Edom, maar een stadhouder des konings. 49 En Josafat maakte schepen van Tharsis, om naar Ofir te gaan om goud; maar zij gingen niet, want de schepen werden gebroken te Ezeon-geber.

1 Koningen 22:50 Toen zeide Ahazia, de zoon van Achab, tot Josafat: Laat mijn knechten met uw knechten op de schepen varen; maar Josafat wilde niet. 51 En Josafat ontsliep met zijn vaderen, en werd bij zijn vaderen begraven in de stad van zijn vader David; en zijn zoon Joram werd koning in zijn plaats. 52 Ahazia, de zoon van Achab, werd koning over Israël te Samaria, in het zeventiende jaar van Josafat, den koning van Juda, en regeerde twee jaren over Israël. 53 En hij deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN; want hij wandelde in den weg van zijn vader, en in den weg van zijn moeder, en in den weg van Jerobeam, den zoon van Nebat, die Israël zondigen deed. 54 En hij diende Baäl, en boog zich voor hem, en vertoornde den HEERE, den God Israëls, naar alles, wat zijn vader gedaan had. (Statenvertaling)

Josafat had eigenzinnig het plan opgevat goud uit het verre Ofir te halen en liet daarom aan de Schelfzee een vloot van Tharsis-schepen bouwen. Het Bijbelboek Kronieken brengt dezelfde geschiedenis over Josafat:

2 Kronieken 20:34 Het overige nu der geschiedenissen van Josafat, de eerste en de laatste, ziet, die zijn geschreven in de geschiedenissen van Jehu, den zoon van Hanani, die men hem optekenen deed in het boek der koningen van Israël. 35 Doch na dezen vergezelschapte zich Josafat, de koning van Juda, met Ahazia, den koning van Israël; die handelde goddelooslijk in zijn doen. 36 En hij vergezelschapte zich met hem, om schepen te maken, om naar Tharsis te gaan; en zij maakten de schepen te Ezeon-geber. 37 Maar Eliëzer, de zoon van Dodava, van Maresa, profeteerde tegen Josafat, zeggende: Omdat gij u met Ahazia vergezelschapt hebt, heeft de HEERE uw werken verscheurd. Alzo werden de schepen verbroken, dat zij niet konden naar Tharsis gaan. (Statenvertaling)

In verband met de keuze voor de datering van de meganatuurcatastrofe die gelijk viel met de wegvoering van Elia viel mij in het bijzonder op dat de Tharsis-schepen te Ezion Geber naar een Woord des HEEREN verbroken werden. Volgens de profeet Eliëzer zou de HEERE God de onderneming van Josafat ‘verscheuren’. Het is aldus niet onwaarschijnlijk dat de meganatuurcatastrofe de oorzaak werd ter verbreking van de schepen. Daarenboven lagen de schepen voor anker te Ezion Geber aan de kop van de Schelfzee niet ver van het moderne Eilat in Israël. Dezelfde as waar de ramp met de vernietiging van het Egyptische leger na de exodus in 1483 v. Chr. plaatsvond en veertig jaar later in 1443 v. Chr. de intocht in Kanaän meer naar het noorden nabij Jericho, gepaard gaande met eveneens opmerkelijke natuurfenomenen.

Chronologisch uitgetekend op een tijdsbalk valt veel op zijn plaats. Koning Ahazia van het tienstammenrijk regeerde slechts twee jaar en het begin van zijn regering is verbonden met het zeventiende regeringsjaar van Josafat. Een regeringsjaar dat liep van najaar 889 tot najaar 888 v. Chr. Een jaar later in 887 v. Chr. zou Ahazia het leven al laten.

2 Koningen 1:17 Alzo stierf hij (Ahazia), naar het woord des HEEREN, dat Elia gesproken had; en Joram werd koning in zijn plaats, in het tweede jaar van Joram, den zoon van Josafat, den koning van Juda; want hij had geen zoon. 18 Het overige nu der zaken van Ahazia, die hij gedaan heeft, is dat niet geschreven in het boek der kronieken der koningen van Israël? (Statenvertaling)

De wegvoering van Elia geschiedde zo in het najaar van 887 v. Chr. in het tweede en laatste jaar van Ahazia. Ik herhaal voor alle duidelijkheid nog even het citaat uit de Seder Olam: “Ahaziah ben Ahab ruled for two years . In Ahaziah ’s second year, Elijah was hidden and will not be seen again until King Messiah will come, then he will be seen, then hidden a second time until Gog and Magog come.

Wat chronologisch gezien opvalt wanneer uitgetekend op een tijdsbalk, is dat het stervensjaar van Ahazia en opvolging door Joram van Israël volgens 2 Koningen 1:17 plaatsvond in het tweede jaar van Joram van Juda. Dit betekent dat ook Joram van Juda als co-regent van Josafat werd benoemd vooraleer Josafat zich geallieerd met Achab tegen de Arameeërs ten strijde trok. Dit lijkt schijnbaar in strijd met 2 Kronieken 21:5 maar is het niet. Het co-regentschap van Joram van Juda lost namelijk een probleem op dat Bijbelvorsers al langer dan vandaag bezighoudt. 2 Kronieken 21:12 schijnt namelijk te leren dat Joram van Juda nog een schrijven, een brief van de profeet Elia ontving in de periode na de dood van Josafat? Volgens een Joodse legende was dat ook het geval:

Elijah's removal from earth, so far being an interruption to his relations with men, rather marks the beginning of his real activity as a helper in time of need, as a teacher and as a guide. At first his intervention in sublunar affairs was not frequent. Seven years after his translation, he wrote a letter to the wicked king Jehoram, who reigned over Judah. (Legends of the Jews, Louis Ginzberg, 1909, Volume IV, Chapter VII Elijah)

Het is een fantastisch allerongelooflijks verhaal dat de legende leert die we aan de Bijbel moeten toetsen. Een opdracht die Paulus in het Nieuwe Testament ons leert: 1 Thessalonicenzen 5:21 Beproeft alle dingen; behoudt het goede.

De conclusie in het licht van 2 Koningen 1:17 is dat de brief van Elia aan Joram van Juda geschreven werd tijdens de regeerperiode van Joram als co-regent met zijn vader, vooraleer Elia werd weggevoerd.

Er bestaan andere theorieën ter verklaring van het schrijven van een brief door Elia na zijn wegvoering aan koning Joram van Juda. De Bijbelse Encyclopedie KOK bijvoorbeeld leert het volgende:

“Meer dan zeven jaar na de hemelvaart van Elia ging een schrijven van hem naar de goddeloze koning Joram van Juda, waarin de Here hem een zwaar oordeel aankondigt wegens zijn afgoderij en de moord op zijn familieleden, 2 Kron. 21:12-15. Wij hebben dus in deze brief te doen met een profetie, door Elia zelf op schrift gesteld.” (Bijbelse Encyclopedie J.H.KOK – KAMPEN, 1975)

De samenstellers van de Bijbelse encyclopedie hebben in tegenstelling tot de Joodse legende gekozen voor een meer logische verklaring voor het schrijven van de brief door Elia. Nochtans levert de toepassing van chronologie als ruggengraat van alle geschiedschrijving, een meer plausibele verklaring voor het schrijven van een brief door Elia geadresseerd aan Joram van Juda.

Het dateren van de meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong in het tweede en laatste regeringsjaar van koning Ahazia van Israël in 887 v. Chr. heeft als resultaat dat de legendarische zondvloed van Deucalion nu ook met meer nauwkeurigheid op de tijdsbalk kan ondergebracht worden. Wanneer men teruggerekend in de tijd vanaf oktober 887 v. Chr. met een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden arriveert men in maart/april van het jaar 941 v. Chr. voor de ramp die over Egypte kwam tijdens de regeerperiode van farao Misphragmuthosis /Thothmosis III.

Volgens het studiewerk van Donald W. Patten was de planeet Mars in de oudheid de oorzaak en boosdoener van ‘werelden in botsing’. Hierna een citaat van Patten met een beschrijving van een interactie tussen Mars en de aarde in de oudheid:

“On one or two occasions of the Mars fly-bys, Mars was as close as 70.000 miles from Earth, and at such a distance would appear 50 times as large as the Moon, would reflect 100 times as much sunlight as the Moon (since its albedo or reflectivity is 15% compared to the lunar 7%). Mars at that distance would create tidal effects possibly as much as 350 times as intense as the average lunar tides experienced today. Thus earthquakes plus blizzards of meteors were experienced. Under such circumstances ancient Teutons might well implore Thor to control his “celestial son” Tyr or Tiwes.”

De beschrijving van Patten geeft een beeld van de tekenen aan de kosmische hemel die in een cyclus iedere keer een horrorschouwspel voor de oudheidvolken waren. Op het hoogtepunt van een interval na 54 jaar en zes maanden leek het alsof telkens het einde van de wereld daar was. De heidenvolken meenden in de planeten in beroering hun goden aan het werk te zien. Alleen de profeten van de God van Israël: JHWH, wisten toen beter.

Hoofdstuk 7, de stichting van Carthago in 860 v. Chr. en een genoteerde meganatuurcatastrofe

Algemeen wordt aangenomen dat Carthago in 814 v. Chr. door Feniciërs gesticht werd. Men kan nochtans op basis van de Bijbelse chronologie en de werken van Flavius Josephus tot een oudere datum voor de stichting van Carthago komen: 860 v. Chr. Een verschil van zesenveertig jaar. Het jaartal 860 v. Chr. wordt bekomen door het twaalfde regeringsjaar van Hiram te verankeren met het vierde regeringsjaar van Salomo dat liep van april 1003 tot maart 1002 v. Chr. Dit jaar wordt bekomen op basis van de sabbat- en jubeljaartelling. Vanaf dit jaartal gerekend arriveren we in 860 v. Chr. voor het zevende regeringsjaar van de Fenicische koning Pygmalion. Het is in dat jaar dat de zuster van Pygmalion: Dido uit Tyrus moest vluchtten en datzelfde jaar Carthago stichtte.

Het jaartal van de dood van Salomo wordt sinds de publicatie in 1951 van Thiele ’s opus magnum: The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings, in het jaar 931 v. Chr. geplaatst. De onderzoeker Edwin R. Thiele (1895/1986) bracht met zijn studie de Bijbels-chronologische gegevens van de koningen van Juda en Israël in lijn met de Assyrische koningslijst en zijn werk wordt sindsdien algemeen beschouwd als de definitieve Bijbelse chronologie. Zijn jaartallen worden dan ook in Studiebijbels gehanteerd wat het zelfs een aura van geïnspireerd zijn geeft. De vraag moet echter zijn: is zijn constructie volledig Bijbelgetrouw? Wanneer men onderzoek doet naar de geschiedenis van de Bijbelse chronologie dan blijkt dat in het verleden andere jaartallen voor de dood van Salomo gehanteerd werden. Het jaartal circa 975 v. Chr. bijvoorbeeld was het meest gangbare jaartal dat in Studiebijbels voor de publicatie van Thiele ’s werk gehanteerd werd. Een verschil van zo maar even 44 jaar? Wat is de reden wat zulk een drastische inkorting van de Bijbelse chronologie schijnbaar nodig maakte? De enige reden was de Assyriologie en het publiceren van de Assyrische koningslijst gebaseerd op de Eponiemlijsten in de vorige eeuw. Deze kronieklijsten liepen over een periode van 892 tot 648 v. Chr. en gingen dus ook over een belangrijke contemporaine periode in de geschiedenis van de koningen van Israël en Juda. De Bijbels-chronologische gegevens waren echter niet compatibel met de Assyrische en dienden volgens Thiele aangepast te worden. Een eponiem zou een Assyrisch ambtenaar geweest zijn naar wie een bepaald jaar genoemd werd met in de lijst voor dat jaar een historische vermelding naar een belangrijke gebeurtenis zoals bijvoorbeeld een veldtocht, een pestziekte, een eerste regeringsjaar van een Assyrische koning, een zonsverduistering enzoverder. Van groot belang voor de datering van de gevonden Assyrische koningslijst was een genoteerde verduistering van de zon over Nineveh in het tiende regeringsjaar van Assur Dan ten tijde van het eponiem van Bur Sagale dat gedateerd werd in 763 v. Chr. Dit jaartal werd dan ook het chronologische ankerpunt voor de andere vermelde gebeurtenissen en de regeringsjaren van de Assyrische koningen. Men gaat er echter in de Assyriologie van uit dat er in de lijst geen namen van koningen ontbreken noch dat er co-regentschappen hebben plaatsgevonden. Een uitgangspunt dat vraagtekens zou moeten oproepen?

Onacceptabel voor ieder chronoloog die de Bijbel als historisch betrouwbaar acht, was Thiele ’s constructie om de val van Samaria in het negende regeringsjaarjaar van Hosea, (in de Bijbel contemporain met het zesde jaar van Hizkia van Juda), te laten passen met de Assyrische gegevens betreffende Sargon II en Sanherib. Hier verkondigde hij onbeschaamd dat de Bijbelse gegevens van 2 Koningen hoofdstukken 17 en 18 foutief waren, als laat en kunstmatig aan de Bijbel toegevoegd. Thiele had dus niet als vertrekbasis dat de Bijbel door God geïnspireerd is en historisch correct. Niettemin heeft Thiele bij heel wat vak wetenschappers geen krediet verloren. Thiele verkorte de regeringsduur van bepaalde koningen van Juda en Israël om deze te laten passen in het Assyrische tijdskader. Met het inkorten van sommige regeerperioden van Israëlitische koningen verdedigde hij de zogenaamde ‘dual dating’ en paste het enkele malen toe, ook daar waar de Bijbel niet expliciet duidelijk over is.

De slag bij Karkar werd gedateerd in het jaar 853 v. Chr. en het laatste regeringsjaar van Achab van Israël met dit jaartal verbonden. Verder in de tijd terugrekenend arriveerde men voor het sterfjaar van Salomo in 931 v. Chr. (A Chronology of the Hebrew Kings, Chapter 3, Establishing Basic Dates).

Het zijn echter de Assyrische gegevens die aan de Bijbelse chronologie dienen gelinkt te worden en niet andersom. Op basis van de Bijbelse sabbat- en jubeljaren kunnen we de dood van Salomo en de scheuring van Verenigd Koninkrijk van Israël in 967 v. Chr. op de tijdsbalk plaatsen. De regeerperiode van Salomo valt nu in de jaren 1007 tot 967 v. Chr. De tempel werd gebouwd vanaf zijn vierde tot zijn elfde regeringsjaar, of de jaren 1003/996 v. Chr. op de tijdsbalk. Het is met deze jaartallen dat op basis van Josephus’ gegevens dat het jaar van de stichting van Carthago berekend kan worden. Dat Hiram en Salomo vrienden waren staat in de Bijbel vermeld:

1 Koningen 5:1 En Hiram, de koning van Tyrus, zond zijn knechten tot Salomo (want hij had gehoord, dat zij Salomo tot koning gezalfd hadden in zijns vaders plaats), dewijl Hiram David altijd bemind had.

Zie ook het Bijbelboek 2 Kronieken 2:1-18 voor de beschrijving van de vriendschap tussen Hiram en David en Salomo, en de levering van materiaal voor de bouw van de tempel te Jeruzalem door Hiram. En naast de samenwerking wat materiaal voor de tempel betreft, was er ook de maritieme samenwerking tussen de Feniciërs en Salomo (TIJD en TIJDEN, 2016, blz. 205). Josephus schreef dat het begin van de bouw van de tempel te Jeruzalem chronologisch in het twaalfde regeringsjaar van Hiram geschiedde. Hierna volgt het betreffende citaat van Josephus:

Pygmalion succeeded him; he lived fifty-six years, and reigned forty-seven years. Now in the seventh year of his reign, his sister fled away from him, and built the city Carthage in Libya." So the whole time from the reign of Hirom, till the building of Carthage, amounts to the sum of one hundred fifty-five years and eight months. Since then the temple was built at Jerusalem in the twelfth year of the reign of Hirom, there were from the building of the temple, until the building of Carthage, one hundred forty-three years and eight months.

Tussen het twaalfde regeringsjaar van Hiram en het zevende regeringsjaar van Pygmalion zitten er 143 jaar en acht maanden. De regeerperiode van Salomo is verankerd met de jaren 1007/967 v. Chr. en dit op basis van de sabbat- en jubeljaartelling volgens William Whiston. Mijn jaartal voor de dood van Salomo in 967 v. Chr. wijkt met zesendertig jaar af van het tegenwoordig gangbare jaartal 931 v. Chr. De Tempelbouw te Jeruzalem ving aan in het vierde regeringsjaar van Salomo in april 1003 v. Chr. en in oktober van het jaar 996 v. Chr., zeven jaar later, was de Tempel afgewerkt.

1 Koningen 6:37 In het vierde jaar werd het huis des HEREN gegrondvest, in de maand Ziw (april/mei), 38 en in het elfde jaar, in de maand Bul, dat is de achtste maand (oktober/november), was het huis in al zijn onderdelen en geheel volgens bestek voltooid; hij bouwde het dus in zeven jaar.

Het twaalfde regeringsjaar van Hiram verankerd met het vierde regeringsjaar van Salomo, wordt nu april 1003/maart 1002 v. Chr. En vanaf dit jaartal gerekend, arriveren we in 860 v. Chr. voor het zevende regeringsjaar van de Fenicische koning Pygmalion. Het is in dat jaar dat de zuster van Pygmalion; Dido uit Tyrus moest vluchtten en datzelfde jaar nog Carthago stichtte.

Wanneer we de werken van Flavius Josephus bestuderen en dan vooral zijn boek ‘Tegen de Griek Apion ‘, blijkt dat Josephus er als Jood trots op was dat het jaar van de stichting van Carthago berekend kon worden aan de hand van de bouw van de tempel van Salomo. In het betreffende citaat dat hierna volgt, lezen we hoe Josephus de koningslijsten en de annalen van de Feniciërs er bij haalt, en aantoont dat er 143 jaar en acht maanden verlopen waren tussen koning Hiram van Tyrus en de stichting van Carthago. Vervolgens gaat Josephus nog verder en toont aan dat de geschriften van Menander exact een tijdspanne opgeven van 155 jaar en acht maanden, te rekenen vanaf het twaalfde regeringsjaar van koning Hiram tot op de stichting van Carthago. Het twaalfde regeringsjaar van Hiram liep gelijk met het vierde regeringsjaar van Salomo.

Flavius Josephus, Against Apion, Book I:17. I will now, therefore, pass from these records, and come to those that belong to the Phoenicians, and concern our nation, and shall produce attestations to what I have said out of them. There are then records among the Tyrians that take in the history of many years, and these are public writings, and are kept with great exactness, and include accounts of the facts done among them, and such as concern their transactions with other nations also, those I mean which were worth remembering. Therein it was recorded that the temple was built by king Solomon at Jerusalem, one hundred forty-three years and eight months before the Tyrians built Carthage; and in their annals the building of our temple is related; for Hirom, the king of Tyre, was the friend of Solomon our king, and had such friendship transmitted down to him from his forefathers. He thereupon was ambitious to contribute to the splendor of this edifice of Solomon, and made him a present of one hundred and twenty talents of gold. He also cut down the most excellent timber out of that mountain which is called Libanus, and sent it to him for adorning its roof. Solomon also not only made him many other presents, by way of requital, but gave him a country in Galilee also, that was called Chabulon. But there was another passion, a philosophic inclination of theirs, which cemented the friendship that was betwixt them; for they sent mutual problems to one another, with a desire to have them unriddled by each other; wherein Solomon was superior to Hirom, as he was wiser than he in other respects: and many of the epistles that passed between them are still preserved among the Tyrians. Now, that this may not depend on my bare word, I will produce for a witness Dius, one that is believed to have written the Phoenician History after an accurate manner. This Dius, therefore, writes thus, in his Histories of the Phoenicians: "Upon the death of Abibalus, his son Hirom took the kingdom. This king raised banks at the eastern parts of the city, and enlarged it; he also joined the temple of Jupiter Olympius, which stood before in an island by itself, to the city, by raising a causeway between them, and adorned that temple with donations of gold. He moreover went up to Libanus, and had timber cut down for the building of temples. They say further, that Solomon, when he was king of Jerusalem, sent problems to Hirom to be solved, and desired he would send others back for him to solve, and that he who could not solve the problems proposed to him should pay money to him that solved them. And when Hirom had agreed to the proposals, but was not able to solve the problems, he was obliged to pay a great deal of money, as a penalty for the same. As also they relate, that one·Abdemon, a man of Tyre, did solve the problems, and propose others which Solomon could not solve, upon which he was obliged to repay a great deal of money to Hirom." These things are attested to by Dius, and confirm what we have said upon the same subjects before.

18. And now I shall add Menander the Ephesian, as an additional witness. This Menander wrote the Acts that were done both by the Greeks and Barbarians, under every one of the Tyrian kings, and had taken much pains to learn their history out of their own records. Now when he was writing about those kings that had reigned at Tyre, he came to Hirom, and says thus: "Upon the death of Abibalus, his son Hirom took the kingdom; he lived fifty-three years, and reigned thirty-four. He raised a bank on that called the Broad Place, and dedicated that golden pillar which is in Jupiter's temple; he also went and cut down timber from the mountain called Libanus, and got timber Of cedar for the roofs of the temples. He also pulled down the old temples, and built new ones; besides this, he consecrated the temples of Hercules and of Astarte. He first built Hercules's temple in the month Peritus, and that of Astarte when he made his expedition against the Tityans, who would not pay him their tribute; and when he had subdued them to himself, he returned home. Under this king there was a younger son of Abdemon, who mastered the problems which Solomon king of Jerusalem had recommended to be solved." Now the time from this king to the building of Carthage is thus calculated: "Upon the death of Hirom, Baleazarus his son took the kingdom; he lived forty-three years, and reigned seven years: after him succeeded his son Abdastartus; he lived twenty-nine years, and reigned nine years. Now four sons of his nurse plotted against him and slew him, the eldest of whom reigned twelve years: after them came Astartus, the son of Deleastartus; he lived fifty-four years, and reigned twelve years: after him came his brother Aserymus; he lived fifty-four years, and reigned nine years: he was slain by his brother Pheles, who took the kingdom and reigned but eight months, though he lived fifty years: he was slain by Ithobalus, the priest of Astarte, who reigned thirty-two years, and lived sixty-eight years: he was succeeded by his son Badezorus, who lived forty-five years, and reigned six years: he was succeeded by Matgenus his son; he lived thirty-two years, and reigned nine years: Pygmalion succeeded him; he lived fifty-six years, and reigned forty-seven years. Now in the seventh year of his reign, his sister fled away from him, and built the city Carthage in Libya." So the whole time from the reign of Hirom, till the building of Carthage, amounts to the sum of one hundred fifty-five years and eight months. Since then the temple was built at Jerusalem in the twelfth year of the reign of Hirom, there were from the building of the temple, until the building of Carthage, one hundred forty-three years and eight months. Wherefore, what occasion is there for alleging any more testimonies out of the Phoenician histories [on the behalf of our nation], since what I have said is so thoroughly confirmed already? and to be sure our ancestors came into this country long before the building of the temple; for it was not till we had gotten possession of the whole land by war that we built our temple. And this is the point that I have clearly proved out of our sacred writings in my Antiquities.

De chronologische gegevens die Josephus citeert zijn verbluffend en verbinden de koningslijst van Tyrus met de chronologie van de Bijbel. Het is via de regeerperiode van Salomo en de bouw van de Tempel te Jeruzalem dat het twaalfde jaar van Hiram van Tyrus verbonden wordt.

Hoofdstuk 8, voorjaar 941 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar

De chronologie van de wegvoering van Elia in een vurige wagen ten tijde van een kosmische storm hebben we gezien hoofdstuk zes, viel in het najaar van 887 v. Chr. Wanneer we van dit ankerpunt op de tijdsbalk met een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden terugrekenen arriveren we in het voorjaar van 941 v. Chr. voor een wereldwijde meganatuurcatastrofe.

Tijdens deze epoque valt binnen het raamwerk van de herziening van de geschiedenis van de oudheid de regeerperiode van farao Thothmosis III en de vermelding van de zondvloed van Deucalion door de Egyptische historicus Manetho.

De zondvloed van Deucalion behoort tot de zondvloedverhalen uit de Griekse mythologie en wordt ook al eens in verband met de Bijbelse Genesiszondvloed gebracht. Nu vermeldt de Egyptische historicus Manetho echter dat de overstroming van Deucalion plaatsvond tijdens het bewind van de zesde farao uit de achttiende dynastie. In mijn studie TIJD en TIJDEN, 2016, blz. 197-203 en blz. 220-223, heb ik de regeerperiode van farao Thothmosis III/ Misphragmuthosis/ Mencheperre, op de tijdsbalk op basis van de Bijbelse chronologie verankerd. Misphragmuthosis of beter bekend als Mencheperre of Thothmosis III was de zesde farao van de achttiende dynastie van Manetho. Alleen de kopieerder van Manetho: Africanus, vermeldt laconiek bij zijn regeerperiode voor Misphragmuthosis dat in zijn tijd de vloed van Deucalion plaatsvond. De andere kopieerders van Manetho: Eusebius en Josephus, zwijgen over de vloed. Africanus geeft verder geen chronologische indicatie wanneer juist de ramp Egypte trof. Uitgaande van een aangetoonde cyclus van meganatuurcatastrofes zijn we in staat een jaartal aan de vloed van Deucalion ten tijde van Misphragmuthosis te geven. Gerekend vanaf het verkregen ankerjaar 887 v. Chr. arriveren we in het voorjaar van 941 v. Chr. tegen het einde aan van de regeerperiode van Thothmosis III/Misphragmuthosis in diens vijfenveertigste regeringsjaar.

De nasleep van de meganatuurcatastrofe betekende een verzwakking van de macht van Thothmosis III over de regio, want daarna vinden we geen genoteerde veldtochten meer terug (Sir Alan Gardiner, Egypt of the Pharaohs, 1961, Book II, VIII, The Theban Supremacy, page 197).

Na de grote vloed van Deucalion volgde in 933 v. Chr. de invasie van het geruïneerde Egypte door de Bijbelse farao Zera de Ethiopiër. Over de Ethiopische invasie en bezetting van Egypte en de ontstane tussenperiode in de achttiende dynastie, besteedde ik in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 229-232, een hoofdstuk. De Bijbel zwijgt tijdens deze periode over buitensporig natuurgeweld. Ik neem aan dat in het bijzonder de Grieken en de Egyptenaren dat jaar getroffen werden en het gebied van Israël grotendeels verschoond bleef.

Naar de zondvloed van Deucalion die in het bijzonder Egypte trof verwijst ook de oudheidhistoricus Herodotos:

Book 2,111: Now after Sesostris had brought his life to an end, his son Pheros, they told me, received in succession the kingdom, and he made no warlike expedition, and moreover it chanced to him to become blind by reason of the following accident:--when the river had come down in flood rising to a height of eighteen cubits (8 meter), higher than ever before that time, and had gone over the fields, a wind fell upon it and the river became agitated by waves: and this king (they say) moved by presumptuous folly took a spear and cast it into the midst of the eddies of the stream; and immediately upon this he had a disease of the eyes and was by it made blind. For ten years then he was blind, … etcetera

Volgens mijn herziening van de geschiedenis van de oudheid is Pheros met Amonhotep II de zoon van Thothmosis III te identificeren en regeerde deze in co-regentschap met zijn vader. De beschreven ramp door Herodotos met de opgezweepte Nijl zo maar even acht meter boven haar normale peil is een beschrijving van de zondvloed van Deucalion.

02-05-2020 om 16:44 geschreven door Robert De Telder  

Hoofdstuk 9, najaar 996 v. Chr.: meganatuurcatastrofe-jaar?

Wanneer we vanaf ons verkregen ankerpunt op de tijdsbalk in het voorjaar van 941 v. Chr. voor de zondvloed van Deucalion, terugrekenen met een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden arriveren we in oktober van het jaar 996 v. Chr. Verrassender wijze zag dit jaartal en maand het afgewerkt zijn van de Tempel van Salomo en de Heerlijkheid des HEEREN of de Sjekinah die daarop het Heilige der heiligen in de Tempel vulde.

1 Koningen 6:37 In het vierde jaar werd de grond van het huis des HEEREN gelegd, in de maand Ziv; 38 En in het elfde jaar, in de maand Bul, welke is de achtste maand (oktober/november), was dit huis volmaakt, naar al zijn stukken en naar al zijn behoren; alzo heeft hij zeven jaren daaraan gebouwd.

2 Kronieken 7:1 Als nu Salomo voleind had te bidden, zo daalde het vuur van den hemel, en verteerde het brandoffer en de slachtofferen; en de heerlijkheid des HEEREN vervulde het huis. 2 En de priesters konden niet ingaan in het huis des HEEREN; want de heerlijkheid des HEEREN had het huis des HEEREN vervuld. 3 En als al de kinderen Israëls dat vuur zagen afdalen, en de heerlijkheid des HEEREN over het huis, zo bukten zij met hun aangezichten ter aarde op den vloer, en aanbaden en loofden den HEERE, dat Hij goedig is, dat Zijn weldadigheid is tot in eeuwigheid. (Statenvertaling)

Wanneer we de relevante hoofdstukken in het Bijbelboek 2 Kronieken lezen lijkt het er op dat de heerlijkheid des HEEREN de Tempel vulde in dezelfde maand en jaar wanneer de Tempel voltooid was. Een expliciet jaartal wordt niet geleverd. Volgens de Joodse legendes echter vond het fenomeen van het vuur uit de hemel pas een jaar later plaats.

"The Temple was finished in the month of Bul, now called Marheshwan, but the edifice stood closed for nearly a whole year, because it was the will of God that the dedication take place in the month of Abraham's birth. Meantime the enemies of Solomon rejoiced maliciously. "Was it not the son of Bath-sheba," they said, "who built the Temple? How, then, could God permit His Shekinah to rest upon it?" When the consecration of the house took place, and "the fire came down from heaven," they recognized their mistake. The importance of the Temple appeared at once, for the torrential rains which annually since the deluge had fallen for forty days beginning with the month of Marheshwan, for the first time failed to come, and thenceforward appeared no more. "

Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume 4, Chapter V. 

Wanneer we de relevante hoofdstukken in het Bijbelboek 2 Kronieken lezen lijkt het er op dat de heerlijkheid des HEEREN de Tempel vulde in dezelfde maand en jaar wanneer de Tempel voltooid was. Een expliciet jaartal wordt niet geleverd. Volgens de Joodse legendes echter vond het fenomeen van het vuur uit de hemel pas een jaar later plaats.

"The Temple was finished in the month of Bul, now called Marheshwan, but the edifice stood closed for nearly a whole year, because it was the will of God that the dedication take place in the month of Abraham's birth. Meantime the enemies of Solomon rejoiced maliciously. "Was it not the son of Bath-sheba," they said, "who built the Temple? How, then, could God permit His Shekinah to rest upon it?" When the consecration of the house took place, and "the fire came down from heaven," they recognized their mistake. The importance of the Temple appeared at once, for the torrential rains which annually since the deluge had fallen for forty days beginning with the month of Marheshwan, for the first time failed to come, and thenceforward appeared no more. "

Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume 4, Chapter V.

Indien de aangeboden chronologie vanuit de Joodse overlevering correct is dateren we het vuur vanuit de hemel in het najaar van 995 v. Chr., één jaar na de voltooiing van de Tempel.

De legende leert eveneens dat er zich daarna een klimaatwijziging voordeed want de hevige regenbuien die de wereld blijkbaar sinds de Grote Vloed ieder jaar gedurende veertig dagen getroffen had, bleven daarna weg.

Hoofdstuk 10, voorjaar 1049 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar?

Toch heeft het najaar van 996 v. Chr. als ankerjaar op de tijdsbalk voor het kosmisch fenomeen mijn voorkeur. Het leidt ons namelijk via een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden naar het voorjaar van 1049 v. Chr. voor een eerdere meganatuurcatastrofe. Het was in 1049 v. Chr. dat in Egypte de Hyksos/Amalekieten verdreven werden met de notering van een meganatuurcatastrofe daarmee verbonden. Datzelfde jaar trok koning Saul van het Verenigd Koninkrijk Israël ten strijde tegen de stad van Amalek in zijn achtendertigste regeringsjaar.

Binnen het tijdskader van de nieuwe chronologie rukte in Egypte farao Ahmose van de achttiende dynastie in diens elfde regeringsjaar in 1049 v. Chr. op naar het noorden, naar de Nijldelta en dwong de Hyksos tot terugtrekken. Daarna rukte farao Ahmose Klein-Azië binnen ter belegering van Sjaroehen, een plaats die Velikovsky in zijn boek ‘Eeuwen in Chaos’, in de nabijheid van Petra situeerde. Saul en Ahmose hebben geallieerd aan de heerschappij van de Amalekieten/Hyksos een einde gebracht.

Dat het achtendertigste regeringsjaar van Saul gelijk valt met het elfde regeringsjaar van farao Ahmose is het resultaat van het verankeren van het vijfentwintigste regeringsjaar van farao Thothmosis III alias de Bijbelse Sisak, met het vijfde regeringsjaar van koning Rehabeam van Juda in het voorjaar van 961 v. Chr. Dat jaar plunderde Sisak de Tempel te Jeruzalem. Dit heb ik in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 197-203 en blz. 220-223, uiteengezet.

Vanaf het jaartal 961 v. Chr. heb ik de regeerperiode van Thothmosis III en van zijn voorgangers op de tijdsbalk gerangschikt. Het eerste regeringsjaar van Thothmosis III wordt nu 986/985 v. Chr. Dit jaar loopt gelijk met het begin van de regeerperiode van Hatsjepsoet, de vrouw die voor een periode van tweeëntwintig jaar farao over Egypte was. Thothmosis III was gedurende deze tijd ondergeschikt aan Hatsjepsoet. Na haar dood in het jaar 964 v. Chr. rukte Thothmosis III in zijn drieën-twintigste regeringsjaar voor de eerste maal Klein-Azië binnen en beëindigde de periode van vrede die er was tussen Hatsjepsoet en Salomo. Hatsjepsoet werd door Velikovsky overtuigend geïdentificeerd met de Bijbelse koningin van Scheba (TIJD en TIJDEN, blz. 208-210). De expeditie naar het land Poent door Hatsjepsoet in haar negende regeringsjaar, was naar het Israël van Salomo. Salomo zat dan dertig jaar op de troon en vierde naar ik aanneem, een soortgelijk Heb-Seb-festival  zoals in Egypte gebruikelijk was. De voorganger van Hatsjepsoet was haar vader Thothmosis I die veertien jaar regeerde van 1000/999 v. Chr. tot 987/986 v. Chr. De korte regeerperiode van Thothmosis II loopt gelijk met die van zijn echtgenote Hatsjepsoet. Thothmosis I had ook een zoon bij een bijvrouw genaamd Isis: Thothmosis III. Deze troonopvolger zou echter moeten wachten tot de dood van Hatsjepsoet alvorens de scepter in Egypte te kunnen overnemen. De voorganger van Thothmosis I op de troon in Egypte was farao Amonhotep I met een regeerperiode van vierentwintig jaar. Zijn regeringsjaren gaan van het jaar 1024/1023 tot 1001/1000 v. Chr. De chronologische bronnen van Manetho geven verschillende aantallen voor de regeringsduur. Africanus geeft een regeringsduur van 24 jaar op, Eusebius 21 jaar, Josephus 20 jaar en zeven maanden. Ik heb gekozen voor de periode van 24 jaar omdat dit als een puzzelstukje in het gereviseerde plaatje past. De voorganger van farao Amonhotep I op de faraolijst was een farao met de naam Chebros of Chebron. En zo arriveren we terugrekenend vanaf het vijfentwintigste regeringsjaar van Thothmosis III bij de farao die de Hyksos uit Egypte verdreven heeft: farao Ahmose. Hij krijgt van de kopieerders van Manetho een regeerperiode van vijfentwintig jaar tot vijfentwintig jaar plus tien maanden toebedeeld. Naast de aangehaalde kroniekschrijvers met hun al eens afwijkende jaartallen hebben we in Egypte de overgebleven monumenten met ook heel wat informatie over regeerperioden van farao’s. Het hoogste getal wat de regeerperiode voor Ahmose betreft is hier echter tweeëntwintig jaar. Op mijn samengestelde tijdsbalk heb ik farao Ahmose vanaf het jaar 1060 tot 1037 v. Chr. aangebracht. Zijn elfde regeringsjaar valt in 1050/1049 v. Chr. met in het voorjaar van 1049 v. Chr. zijn oorlog met de Hyksos.

Dat de verdrijving van de Hyksos uit Egypte specifiek in het elfde regeringsjaar van farao Ahmose plaatsvond, hebben we van het zogenaamde Rhind-papyrus. Het Rhind-papyrus heeft zijn naam te danken aan de vinder ervan: de Schotse egyptoloog Alexander Henry Rhind namelijk, die anno 1858 te Thebe in de ruïnes van een klein gebouw in de buurt van het Ramesseum de vondst deed. Het British Museum kocht dit stuk uit zijn nalatenschap in 1865. De papyrusrol, die in het hiëratisch, een vorm van cursieve hiërogliefen beschreven is, is een enkele rol met een lengte van vijf en een halve meter en een breedte van 32 centimeter. De inhoud gaat voor het grootste gedeelte over de wiskunde van de oude Egyptenaren, maar op het document staat ook een historische vermelding over farao Ahmose en de verdrijving van de Hyksos. Hierna het betreffende gedeelte:

Jaar 11, tweede maand van het oogstseizoen. Heliopolis werd ingenomen. De eerste maand van het overstromingsseizoen, 23^ste dag, de bevelhebber (?) van het leger (?) tegen (?) Tjaru. 25^ste dag, het werd vernomen dat Tjaru ingenomen was. Jaar 11, de eerste maand van het overstromingsseizoen, derde dag. Geboorte van Seth, de majesteit van deze god maakte dat zijn stem gehoord werd. Geboorte van Isis, de hemelen regenden.

De meganatuurcatastrofe meen ik in de vermelding van het Rhind-papyrus te herkennen in de ‘Geboorte van Seth, de majesteit van deze god maakte dat zijn stem gehoord werd. Geboorte van Isis, de hemelen regenden’.

Voor de Egyptenaren waren de planeten en de natuurelementen hun goden die hen in de strijd tegen de Hyksos, die de god Seth vereerden, ter hulp kwamen. Zo werd Isis in het oude Egypte met de planeet Venus geassocieerd en Seth met de komeet Typhon. Dit zou ook de komeet geweest zijn die bij de Exodus verantwoordelijk voor heel wat plagen en ziektes was. De geboorte van Isis en een regen van vuur samen met een vloedgolf, bezegelden het lot van de Hyksos in 1049 v. Chr. die de strijd opgaven. De zogenaamde stormwind-stele van Ahmose die te Karnak gevonden werd en waarop hij het herbouwen van de piramiden van zijn voorgangers vermeld, zou kunnen verwijzen naar de meganatuurcatastrofe van 1049 v. Chr.

1 Samuël 7:12 En Samuël nam een steen en stelde die op tussen Mispa en Sen; hij gaf hem de naam Eben-Haëzer, en zeide: Tot hiertoe heeft ons de HERE geholpen.

Hoofdstuk 11, najaar 1103 v. Chr.: meganatuurcatastrofe-jaar?

Wanneer we weer dezelfde rekenoefening maken met een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden vanaf het ankerjaar: voorjaar 1049 v. Chr., arriveren we terug de tijd in, in het najaar van 1104 v. Chr. voor een meganatuurcatastrofe?

Het is de Joodse oudheidhistoricus Flavius Josephus die de ramp beschrijft die de Filistijnen overkwam in 1104 v. Chr.

Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek VI,ii.2b.

….Now while the altar had the sacrifice of God upon it, and had not yet consumed it wholly by its sacred fire, the enemy's army marched out of their camp, and was put in order of battle, and this in hope that they should be conquerors, since the Jews were caught in distressed circumstances, as neither having their weapons with them, nor being assembled there in order to fight. But things so fell out, that they would hardly have been credited though they had been foretold by anybody: for, in the first place, God disturbed their enemies with an earthquake, and moved the ground under them to such a degree, that he caused it to tremble, and made them to shake, insomuch that by its trembling, he made some unable to keep their feet, and made them fall down, and by opening its chasms, he caused that others should be hurried down into them; after which he caused such a noise of thunder to come among them, and made fiery lightning shine so terribly round about them, that it was ready to burn their faces; and he so suddenly shook their weapons out of their hands, that he made them fly and return home naked. So Samuel with the multitude pursued them to Bethcar, a place so called; and there he set up a stone as a boundary of their victory and their enemies' flight, and called it the Stone of Power, as a signal of that power God had given them against their enemies.

De wetenschappers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch enLoren C. Steinhauer stellen dat deze steen een meteoriet was: “in all likelihood a Mars-asteroid, once a part of the fragmented planet, Electra.”

The ‘stone of power’ was a large impressive meteorite, and it was selected, appropriately enough, for an historical monument. (The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, 1973, Chapter VI, Catastrophes of the Davidic Era, The Samuelic Catastrophe)

Het Bijbelboek 1 Samuël verhaalt in een gelijkaardig verslag het fenomeen ten tijde van de slag bij Eben-Haëzer tussen de Filistijnen en de Israëlieten ten tijde van het richter-schap van Samuël.

1 Samuël 7:9 En toen Samuël voor Israël tot de HERE riep, antwoordde de HERE hem. 10 Terwijl Samuël bezig was het brandoffer te brengen, rukten de Filistijnen op ten strijde tegen Israël, maar de HERE deed te dien dage machtig de donder rollen over de Filistijnen en bracht hen in verwarring, zodat zij tegen Israël de nederlaag leden. 11 De mannen van Israël trokken toen uit Mispa, vervolgden de Filistijnen en versloegen hen tot beneden Bet-Kar. 12 En Samuël nam een steen en stelde die op tussen Mispa en Sen; hij gaf hem de naam Eben-Haëzer, en zeide: Tot hiertoe heeft ons de HERE geholpen. 13 Zo werden de Filistijnen vernederd en drongen het gebied van Israël niet meer binnen. (NBG Vertaling 1951)

Ook op andere plaatsen in Klein-Azië, zijn er verwijzingen voor deze tijd, naar vallende stenen. De onderzoekers Patten & Co maken bijvoorbeeld de link met de neergekomen meteoriet ten tijde van Samuël, met de zwarte steen in Mekka.

The ‘stone of power’ was a large impressive meteorite, and it was selected, appropriately enough, for an historical monument. That kind of monument occurs elsewhere on the Arabian peninsula. During one or another of these many cyclic catastrophes a meteorite fell in on near Mecca, for the black stone of Kaaba in Mecca is also a meteorite. In ancient times, it, too, fell from the sky, and became a holy thing to surrounding tribes. Later it was brought into Islamic faith, an adoption from local cosmic lore. One ancient Arab legend relates it was brought down by the Archangel Gabriel, an archangel or celestial being sometimes considered a governor of the luminaries. (The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, 1973, Chapter VI, Catastrophes of the Davidic Era, The Samuelic Catastrophe)

Donald W. Patten en zijn medewerkers plaatsen het voorval in ‘ongeveer’ 1080 BC. Zij hebben gebruik gemaakt van de jaartallen die Edwin R. Thiele samengesteld heeft voor de regeerperioden van de koningen van Israël en Juda. Hun ankerpunt en vertrekpunt op de tijdsbalk is het jaar 701 v. Chr. Vanaf dit jaartal op de tijdsbalk terugwerkend arriveren zij ongeveer in het jaar 1080 v. Chr. voor de catastrofe ten tijde van de richter Samuel.

In TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de opgerichte steen van Samuël te Eben Haëzer, blz. 169-175, dateer ik de meganatuurcatastrofe ten tijde van de profeet Samuël exact voor de maand oktober van het jaar 1103 v. Chr. en dit op basis van de nieuwe chronologie binnen het raamwerk van de sabbat- en jubeljarentelling. Dit betekent een afwijking van één jaar met het veronderstelde catastrofejaar in 1104 v. Chr. Volgens mijn reconstructie van de geschiedenis van de oudheid viel in 1103 v. Chr. het einde van de veertigjarige verdrukking van de Israëlieten door de Filistijnen.

1 Samuël 7:13 Alzo werden de Filistijnen vernederd, en kwamen niet meer in de landpalen van Israël; want de hand des HEEREN was tegen de Filistijnen al de dagen van Samuël. 14 En de steden, welke de Filistijnen van Israël genomen hadden kwamen weder aan Israël, van Ekron tot Gath toe; ook rukte Israël derzelver landpale uit de hand der Filistijnen; en er was vrede tussen Israël en tussen de Amorieten. 15 Samuël nu richtte Israël al de dagen zijns levens.

De periode van de verdrukking van veertig jaar door de Filistijnen begon in 1143 v. Chr. op. Dat jaartal was op de tijdsbalk al een ankerjaar. Het was het jaar dat de richter Jefta optrad en het exact driehonderd jaar tot aan de intocht in Kanaän o.l.v. Jozua in 1443 v. Chr. was. Het is ook het jaar dat de bekende richter Simson aan zijn bediening begint. Van de richter Simson staat er nergens in het Bijbelboek Richteren geschreven dat hij ‘rust’ in het heel het land bracht. Deze rust zou pas onder Samuël na de overwinning op de Filistijnen bij Eben-Haëzer werkelijkheid worden. Simson heeft echter wel gedurende een periode van twintig jaar, het leven van de Filistijnen zuur gemaakt.

Hoofdstuk 12, voorjaar 1157 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar?

Voor dit bekomen jaartal in de cyclus van meganatuurcatastrofes bezitten we geen bijzondere vermelding in de Bijbel of andere bronnen.

Het was de tijd van de Richteren voor de twaalf stammen van Israël. De richter en priester Eli had in 1163 v. Chr. zijn bediening opgenomen met de geboorte van de latere richter en profeet Samuël in hetzelfde jaar. In 1161 v. Chr. was de verdrukking van de Israëlieten door de hand van de Filistijnen en de Ammonieten begonnen (Richteren 10:7).

In Egypte heersten sinds de Exodus de Hyksos of Amalekieten over het land. Een periode waar we als een gevolg van de ontketende beeldenstorm door farao Ahmose van de achttiende dynastie na de verdrijving van de Hyksos weinig over weten.

Najaar 1212 v. Chr.: meganatuurcatastrofe-jaar?

Voor het bekomen jaartal 1212 v. Chr. in de cyclus van meganatuurcatastrofes bezitten we ook ditmaal naar mijn weten geen bijzondere vermelding in de Bijbel of andere bronnen.

Het was de tijd van de Richteren voor de twaalf stammen van Israël. In het najaar van 1212 v. Chr. zitten we naar het einde toe van de bediening als richter van de bekende Deborah en Gideon die beiden gedurende veertig jaar het volk geleidt hebben. De aanvang van de bediening van Deborah was getuige van een kosmisch fenomeen.

In Egypte heersten sinds de Exodus de Hyksos of Amalekieten over het land. De Egyptische oudheidhistoricus Manetho verdeelt hun regeerperiode over twee dynastieën: de vijftiende en zestiende dynastie. Het is een lange periode in de oudheidgeschiedenis van Egypte waar we als een gevolg van de ontketende beeldenstorm door farao Ahmose van de achttiende dynastie na de verdrijving van de Hyksos weinig over weten.

Hoofdstuk 13, voorjaar 1249 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar?

We hebben een verwijzing naar een kosmisch fenomeen in de Bijbel in het jaar dat de richter Deborah haar bediening aanvangt in het voorjaar van 1249 v. Chr. wat een verschil van zeventien jaar in de veronderstelde cyclus oplevert. De aanvang van de richterperiode van Deborah is op de tijdsbalk chronologisch stevig verankerd, wanneer we met de voorhanden zijnde chronologische gegevens terugrekenen vanaf de richter Jefta in 1143 v. Chr. toen er driehonderd jaar verstreken waren sinds de inname van Kanaän onder leiding van Jozua. Het resultaat is 1249 v. Chr. voor het begin van het richter-schap van Deborah. Als generaal van het militieleger van Israël versloeg zij het machtige leger van Jabin die over negenhonderd ijzeren strijdwagens beschikte (Richteren 4:1-16).

Het Bijbelboek Richteren geeft een verwijzing naar een kosmisch fenomeen dat zich tijdens de slag tussen de Israëlieten en het leger van Jabin afspeelde:

Richteren 5:20 Van den hemel streden zij, de sterren (Hebreeuws: KOWKAB) uit haar loopplaatsen (Hebreeuws: MECILLAH) streden tegen Sisera.

De onderzoekers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch en Loren C. Steinhauer, verbinden in hun studie ‘The long day of Joshua and six other catastrophes – Chapter VI - (1973), het kosmisch fenomeen van Richteren 5:20 met een ‘fly-by’ van de planeet Mars. De Hebreeuwse grondtekst-woorden die ik in het Bijbelcitaat hierboven tussen ronde haken vermeld heb zijn van hen. Hierna hun commentaar voor de Hebreeuwse woorden KOWKAB en MECILLAH.

KOWKAB: a blazing or rolling star, a shining star, a luminary, and we propose, a rotating planet such as Mars.

MECILLAH: which Strong’s Concordance translates as a viaduct, a staircase, a causeway, a course, a highway, a path, a terrace, and our belief is it could also be accurately translated ‘an orbit’, or ‘orbits’, paths of the luminaries.

Het Bijbelgedeelte van Richteren 5:20 “Van den hemel streden zij, de sterren uit haar loopplaatsen streden tegen Sisera.”, krijgt in het licht van de studie van Patten wel een heel letterlijke betekenis. Het resultaat was dat het machtige leger van de koning van Kanaän verslagen kon worden. Voor de Israëlieten was het duidelijk dat de HEERE God ingegrepen had. De onderzoeker Patten schrijft dienaangaande in zijn werk iets heel merkwaardig neer:

‘Agnostics will in the future , more and more, discount evolutionary uniformitarianism, and will see the validity in the astronomical, catastrophic view of science and ancient history, yet perhaps without the hand of God.’ (The long day of Joshua and six other catastrophes by Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, 1973)

Hoofdstuk 14, voorjaar 1358 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar?

Het nieuwe ankerpunt op de tijdsbalk is het jaar 1249 v. Chr. ter berekening van eerder plaatsgevonden meganatuurcatastrofes. Wanneer we verder terug de tijd ingaan vanaf 1249 v. Chr. met schijven van 54 jaar en 6 maanden krijgen we volgende resultaten:

september/oktober   1304 v. Chr.

Maart/april                1358 v. Chr.

Het verkregen jaartal 1304 v. Chr. levert in de door mij geraadpleegde bronnen geen historische verwijzing naar een natuurcatastrofe op maar het jaar 1358 v. Chr. wel. Het is een jaartal dat verbonden is met de genoteerde hongersnood ten tijde van Naomi zoals beschreven in het Bijbelboek Ruth.

Ruth 1:1 In de dagen, als de richters richtten, zo geschiedde het, dat er honger in het land was; daarom toog een man van Bethlehem-juda, om als vreemdeling te verkeren in de velden Moabs, hij, en zijn huisvrouw, en zijn twee zonen. 2 De naam nu dezes mans was Elimelech, en de naam zijner huisvrouw Naomi, en de naam zijner twee zonen Machlon en Chiljon, Efrathers, van Bethlehem-juda; en zij kwamen in de velden Moabs, en bleven aldaar. 3 En Elimelech, de man van Naomi, stierf; maar zij werd overgelaten met haar twee zonen. 4 Die namen zich Moabietische vrouwen; de naam der ene was Orpa, en de naam der andere Ruth; en zij bleven aldaar omtrent tien jaren. 5 En die twee, Machlon en Chiljon, stierven ook; alzo werd deze vrouw overgelaten na haar twee zonen en na haar man. 6 Toen maakte zij zich op met haar schoondochters, en keerde weder uit de velden van Moab; want zij had gehoord in het land van Moab, dat de HEERE Zijn volk bezocht had, gevende hun brood.

Mijn plaatsing van de sabbat- en jubeljaren op de tijdsbalk zoals in TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 147-163, gebracht levert het jaar 1358 v. Chr. als het jaar van de hongersnood die in het Bijbelboek Ruth 1:1 vermeld wordt. De meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong maakten dat in één slag oogsten en dergelijke vernietigd werden en hongersnoden als gevolg. Het resultaat waren meestal volksverhuizingen op grote schaal met mensen die op zoek gingen naar nieuwe vestigingsgebieden.

De Sabbat- en Jubeljaarcyclus ging van start in 1443 v. Chr. in de maand Nisan wanneer de Israëlieten onder de leiding van Jozua de Jordaan overtrokken ter inbezitneming van het Beloofde Land. In 1437 v. Chr. was het land veroverd en begon het eerste sabbatjaar. Zeven maal zeven sabbatjaren later begon in de maand Tishri van het zevende sabbatjaar, het eerste jubeljaar dat van 1395 tot 1394 v. Chr. liep. Het was het tweede jubeljaar van oktober 1346/ september 1345 v. Chr. sinds de instelling ervan dat het jubeljaar was ten tijde van Naomi en Ruth. Het zesde jaar van de dubbele zegening in de sabbatjaarcyclus was maart 1347/april 1346 v. Chr. Dit was het jaar dat Naomi in haar ballingsland Moab vernam dat de HEERE God naar zijn volk had omgezien door het brood te geven. Het was het jaar van de zogenaamde dubbele zegening zodat de opbrengst van het land voldoende zou zijn om het sabbatjaar en ditmaal ook het Jubeljaar te overbruggen.

Vanaf het jaartal 1347/1346 v. Chr. rekenen we tien jaar terug voor het vertrek van Naomi als een gevolg van de hongersnood, naar Moab wat ons in het jaar 1357 v. Chr. brengt. Het is het exacte jaartal voor de hongersnood ten tijde van de verdrukking (1367/1349 v. Chr.) van de Israëlieten door de koning van Moab Eglon.

Het jaartal 1357 v. Chr. als een meganatuurcatastrofe-jaar met mislukte oogsten tot gevolg is een jaartal dat Patten en zijn medewerkers gemist hebben en dit uitsluitend als een gevolg van hun hanteren van Thiele ’s ankerjaar 701 v. Chr. op de tijdsbalk.

Jozua:10:12 Toen sprak Jozua tot de HERE ten dage, waarop de HERE de Amorieten aan de Israëlieten overleverde, en hij zeide in tegenwoordigheid van Israël: Zon, sta stil te Gibeon en gij, maan, in het dal van Ajjalon! 13 En de zon stond stil en de maan bleef staan, totdat het volk zich op zijn vijand gewroken had.

Hoofdstuk 15, najaar 1413 v. Chr.: meganatuurcatastrofe-jaar?

Voor het bekomen jaartal 1413 v. Chr. in de cyclus van meganatuurcatastrofes met het rekenen van tijdschijven van 54 jaar en zes maanden bezitten we ook ditmaal naar mijn weten geen bijzondere vermelding in de Bijbel of andere bronnen. Het was de tijd kort na de dood van Jozua gevolgd door de tijd dat oudsten de twaalf stammen van Israël richtten. Het volgende jaartal op de tijdsbalk dat we bekomen door met tijdschijven van 54 jaar en zes maanden in de tijd terug te rekenen is het jaartal 1467 v. Chr. Ook dit jaartal levert in de mij bekende bronnen geen vermelding naar een meganatuurcatastrofe op.

Wat wel opvalt is dat we met de rekenoefening op de tijdsbalk het jaartal 1443 v. Chr. gepasseerd zijn. Dit jaartal levert in de Bijbel een vermelding naar een meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong op. Het is het bericht van het stilstaan van de zon op het woord van Jozua ten tijde van de slag bij Gibeon waar de Israëlieten tegen een coalitie van Kanaänietische vorsten moesten strijden. Tussen de jaartallen 1413 v. Chr. en 1443 v. Chr. bestaat er een verschil van zo maar even dertig jaar. Wat is hier aan de hand?

In onze studie van de cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong zoeken we altijd absolute ankerpunten op de tijdsbalk. Op dit fundament zetten we onze reis verder in de tijd terug met najaar 1443 v. Chr. als navigatiepunt op de tijdsbalk.

De Israëlieten arriveerden aan de Jordaan aan de oostelijke grens van Jericho, in de lente van het jaar 1443 v. Chr., exact op de dag af, veertig jaar na de exodus uit Egypte. In mijn werk TIJD en TIJDEN, 2015, verankerde ik het jaartal van de Exodus met het jaar 1483 v. Chr. Dit laatste jaartal was het resultaat van het chronologisch hanteren van de Jubeljaren volgens de opgave door William Whiston. In totaal waren er van september 27/oktober 28 AD, het jaar dat Jezus het ‘aangename jaar des HEREN’ of Jubeljaar uitriep en zich als Messias bekendmaakte, tot het jubeljaar van oktober 1395/ september 1394 v. Chr. dertig jubeljaren geweest. Van het eerste Jubeljaar in okt1395 tot sep1394 v. Chr. zijn het zeven maal zeven jaar of negenenveertig jaar teruggerekend (sabbatjaren van maart/tot april tot maart/april) tot het begin van de inname van het Beloofde Land in 1443 v. Chr.

Jozua 4:19 Het volk nu is uit de Jordaan opgeklommen op de tiende der eerste maand en zij legerden zich te Gilgal, aan de oostelijke grens van Jericho.

Jozua 5:10 Terwijl de Israëlieten te Gilgal gelegerd waren, vierden zij het Pascha op de veertiende dag van die maand, des avonds, in de vlakten van Jericho; 11 en zij aten, daags na het Pascha, van de opbrengst van het land, ongezuurde broden en geroost koren, op dezelfde dag. 12 En het manna hield op, daags nadat zij van de opbrengst van het land hadden gegeten. Dus hadden de Israëlieten geen manna meer, maar zij aten dat jaar van wat het land Kanaän opleverde.

De twee Bijbelcitaten plaatsen we aldus chronologisch op de tijdsbalk in de maand Nisan of maart/april, van het jaar 1443 v. Chr. Vanuit Jozua 5:12 maken we op dat in 1443 v. Chr. met de maand nisan, de sabbatjaarcyclus van start ging met zes jaar later het eerste sabbatjaar in het jaar apr1437/mrt1436 v. Chr.

Wat diezelfde maand Nisan van 1443 v. Chr. na het Pesachfeest chronologisch volgde, was de inname van Jericho, zoals beschreven in het Bijbelboek Jozua hoofdstukken 5 en 6. Daarna plaatsen we het debacle bij Ai (Jozua 7:1-26) op de tijdsbalk, met daarna de overwinning over Ai (Jozua 8;1-29), nog altijd in het voorjaar van 1443 v. Chr.

Vervolgens gaat het Bijbelboek Jozua (8:30-35) na de verovering van Ai, verder met een bericht dat Jozua op de berg Ebal een altaar voor de HERE God van Israël bouwt en daar de Wet van Mozes aan het volk voorleest. Ook in de ‘Legends of the Jews’ merken we dezelfde chronologische volgorde, waarbij men onmiddellijk na het oversteken van de Jordaan naar de berg Ebal optrekt:

When the people arrived on the further shore, the holy Ark, which had all the while been standing in the bed of the river, set forward of itself, and, dragging the priests after it, overtook the people. The day continued eventful. Unassailed, the Israelites marched seventy miles to Mount Gerizim and Mount Ebal, and there performed the ceremony bidden by Moses in Deuteronomy: six of the tribes ascended Mount Gerizim, and six Mount Ebal (Legends of the Jews by Louis Ginzberg, 1909, Volume IV, I. JOSHUA).

De mobilisatie van de overige koningen van Kanaän volgt na het bouwen van het altaar op de berg Ebal. Dit feit plaats ik in de herfst van 1443 v., Chr. op de tijdsbalk.

Jozua 9:1 Zodra al de koningen aan de westzijde van de Jordaan, op het Gebergte, in de Laagte en langs de ganse kust der Grote Zee tot tegenover de Libanon, de Hethieten, de Amorieten, de Kanaänieten, de Perizzieten, de Chiwwieten en de Jebusieten dit hoorden, 2 sloten zij zich aaneen om eendrachtig Jozua en Israël te bestrijden.

De inwoners van de stad Gibeon hadden intussen met een list een bondgenootschap met Jozua en de Israëlieten gesloten en werden vervolgens het doelwit van de overige koningen van Kanaän. Deze geschiedenis staat in Jozua hoofdstuk 9 beschreven. Chronologisch zitten we nu ongeveer in de herfst van 1443 v. Chr. Wat daarna volgt is de in Jozua hoofdstuk 10, beschreven oorlog:

Jozua 10:1 Zodra Adonisedek, de koning van Jeruzalem, hoorde, dat Jozua Ai veroverd en met de ban geslagen had – evenals hij met Jericho en zijn koning gedaan had, zo had hij ook met Ai en zijn koning gedaan – en dat de inwoners van Gibeon met Israël vriendschap gesloten hadden en in hun midden waren, 2 toen werd men zeer bevreesd, want Gibeon was een grote stad, als een der koninklijke steden, ja, het was groter dan Ai, en al haar mannen waren helden. 3 Daarom zond Adonisedek, de koning van Jeruzalem, aan Hoham, de koning van Hebron, aan Piram, de koning van Jarmut, aan Jafia, de koning van Lakis, en aan Debir, de koning van Eglon, deze boodschap: 4 Trekt op tot mij en helpt mij, opdat wij Gibeon slaan, omdat het vriendschap gesloten heeft met Jozua en de Israëlieten. 5 Hierop verenigden zich de vijf koningen der Amorieten en trokken op: de koning van Jeruzalem, de koning van Hebron, de koning van Jarmut, de koning van Lakis en de koning van Eglon, zij met al hun legers; zij belegerden Gibeon en streden ertegen. 6 Toen zonden de mannen van Gibeon tot Jozua, naar de legerplaats te Gilgal, deze boodschap: Trek uw hand niet van uw knechten af, ruk haastig tot ons op, verlos ons en help ons, want alle koningen der Amorieten, die op het gebergte wonen, hebben zich tegen ons verzameld. 7 Toen trok Jozua uit Gilgal op, hij en al het krijgsvolk met hem, allen dappere helden. 8 En de HERE zeide tot Jozua: Vrees niet voor hen, want Ik geef hen in uw macht, niemand van hen zal voor u standhouden. 9 En Jozua overviel hen plotseling – de ganse nacht was hij, van Gilgal uit, opgetrokken – 10 en de HERE bracht hen voor het aangezicht van Israël in verwarring, zodat hij hun een grote nederlaag toebracht bij Gibeon, hen vervolgde in de richting van de bergpas van Bet-Choron en hen versloeg tot bij Azeka en Makkeda. 11 Terwijl zij nu voor Israël vluchtten en zij juist op de helling van Bet-Choron waren, wierp de HERE uit de hemel grote stenen op hen, tot Azeka toe, zodat zij stierven; die door de hagelstenen stierven, waren talrijker dan die, welke de Israëlieten met het zwaard doodden. 12 Toen sprak Jozua tot de HERE ten dage, waarop de HERE de Amorieten aan de Israëlieten overleverde, en hij zeide in tegenwoordigheid van Israël: Zon, sta stil te Gibeon en gij, maan, in het dal van Ajjalon! 13 En de zon stond stil en de maan bleef staan, totdat het volk zich op zijn vijand gewroken had. Is dit niet geschreven in het Boek des Oprechten? De zon nu bleef staan midden aan de hemel en haastte zich niet onder te gaan omstreeks een volle dag. 14 Een dag als deze is er noch vroeger, noch later ooit geweest, waarop de HERE zó iemands stem verhoorde, want de HERE streed voor Israël. 15 Hierop keerde Jozua en geheel Israël met hem terug naar de legerplaats te Gilgal. (NBG Vertaling 1951)

Het hiervoor beschreven treffen tussen het leger van de Israëlieten onder leiding van Jozua en de Kanaänietische coalitie van de vijf koningen plaats ik op de tijdsbalk in de maand oktober van het jaar 1443 v. Chr., hetzelfde jaar nog dat eerder Jericho en Ai ingenomen werden. De meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong die het Bijbelboek Jozua beschrijft, is hiermee door de plaatsing van de sabbat- en jubeljaren op de tijdsbalk, gedateerd. De Seder Olam plaatst het fenomeen van het stilstaan van de zon gelijk met de zonnewende in de maand juni van dat jaar en meent hiermee een verklaring voor het fenomeen te kunnen invullen. Het stilstaan van de zon, op het woord van Jozua, is dan ook een aller ongelooflijkst verhaal, schreef Dr. I. Velikovsky in zijn werk ‘Werelden in botsing, 1950, hfst.1. De verdienste van de erudiete Velikovsky is dat hij het gebeuren met de zon op het slagveld bij Gibeon, wetenschappelijk aanvaardbaar vanuit andere oudheid-bronnen, kosmologisch verklaart heeft. De wereld van de oudheid werd vanaf het jaar 2341 v. Chr. tot en met het jaar 668 v. Chr. geplaagd door een cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong.

De afwijking van dertig jaar in de cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong vereist een verklaring die ik schuldig moet blijven. Mijn opleiding en vorming laten me niet toe een verklaring vanuit de kosmische catastrofetheorie te geven. Mijn terrein van onderzoek ligt al vele jaren bij de chronologie van de herziening van de geschiedenis van de oudheid waar ik meen enige kennis over vergaard te hebben.

Wanneer ik het van het najaar van 1443 v. Chr. als navigatiepunt op de tijdsbalk reken met tijdschijven van 54 jaar en zes maanden arriveer ik negen cycli eerder in het najaar van 1007 v. Chr. Dit jaartal is opmerkelijk omdat dit koning David laatste regeringsjaar was met de beschrijving in de Bijbel (1 Kronieken 21:16-17 en 2 Samuel 24:16-17) van een kosmisch fenomeen boven Jeruzalem.

1 Kronieken 21:14 De HEERE dan gaf pestilentie in Israël; en er vielen van Israël zeventig duizend man. 15 En God zond een engel naar Jeruzalem, om die te verderven; en als hij haar verdierf, zag het de HEERE, en het berouwde Hem over dat kwaad; en Hij zeide tot den verdervenden engel: Het is genoeg, trek nu uw hand af. De engel des HEEREN nu stond bij den dorsvloer van Ornan, den Jebusiet. 16 Als David zijn ogen ophief, zo zag hij den engel des HEEREN, staande tussen de aarde en tussen den hemel, met zijn uitgetrokken zwaard in zijn hand, uitgestrekt over Jeruzalem; toen viel David, en de oudsten, bedekt met zakken, op hun aangezichten.

Het najaar van 1443 v. Chr. zit als navigatiepunt op de tijdsbalk vast verankerd en vanaf dit nieuwe ankerpunt rekenen we verder de tijd in aan tijdschijven van 54 jaar en zes maanden wat enkele verrassende resultaten oplevert. De optelberekening geeft het volgende resultaat:

Maart 1497 v. Chr., oktober 1552 v. Chr., maart 1606 v. Chr. en oktober 1661 v. Chr.

Hoofdstuk 16, najaar 1661 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar! Job

Het najaar van 1661 v. Chr. kan exact verbonden worden met de meganatuurcatastrofe die in het Bijbelboek Job beschreven wordt:

Job 1:16 Als deze nog sprak, zo kwam een ander, en zeide: Het vuur Gods viel uit den hemel, en ontstak onder de schapen en onder de jongeren, en verteerde ze; en ik ben maar alleen ontkomen, om het u aan te zeggen.

Job 9:1 Maar Job antwoordde en zeide: 2 Waarlijk, ik weet, dat het zo is; want hoe zou de mens rechtvaardig zijn bij God? 3 Zo Hij lust heeft, om met hem te twisten, niet een uit duizend zal hij Hem beantwoorden. 4 Hij is wijs van hart, en sterk van kracht; wie heeft zich tegen Hem verhard, en vrede gehad? 5 Die de bergen verzet, dat zij het niet gewaar worden, Die ze omkeert in Zijn toorn; 6 Die de aarde beweegt uit haar plaats, dat haar pilaren schudden; 7 Die de zon gebiedt, en zij gaat niet op; en verzegelt de sterren; 8 Die alleen de hemelen uitbreidt, en treedt op de hoogten der zee; 9 Die den Wagen maakt, den Orion, en het Zevengesternte, en de binnenkameren van het Zuiden; 10 Die grote dingen doet, die men niet doorzoeken kan; en wonderen, die men niet tellen kan.

Job 26:7 Hij breidt het noorden uit over het woeste; Hij hangt de aarde aan een niet. 8 Hij bindt de wateren in Zijn wolken; nochtans scheurt de wolk daaronder niet. 9 Hij houdt het vlakke Zijns troons vast; Hij spreidt Zijn wolk daarover. 10 Hij heeft een gezet perk over het vlakke der wateren rondom afgetekend, tot aan de voleinding toe des lichts met de duisternis. 11 De pilaren des hemels sidderen, en ontzetten zich voor Zijn schelden. 12 Door Zijn kracht klieft Hij de zee, en door Zijn verstand verslaat Hij haar verheffing. 13 Door Zijn Geest heeft Hij de hemelen versierd; Zijn hand heeft de langwemelende slang geschapen. 14 Ziet, dit zijn maar uiterste einden Zijner wegen; en wat een klein stukje der zaak hebben wij van Hem gehoord? Wie zou dan den donder Zijner mogendheden verstaan?

Een Joodse overlevering leert dat het onheil over Job met nieuwjaarsdag een aanvang nam: “This day of Job's accusation was the New Year's Day, whereon the good and the evil deeds of man are brought before God.”

(Legends of the Jews, by Louis Ginzberg, Chapter III, Job and the Patriarchs)

Het beschreven vuur uit de hemel uit Job 1:16 geschiedde in de maand oktober en sluit aan met de beschreven cyclus van meganatuurcatastrofes.

De Seder Olam die ik eerder citeerde, geeft aanwijzingen waarmee we het jaar 1661 v. Chr. als navigatiepunt op de tijdsbalk kunnen vastpinnen. De geboorte van Job plaatsten we in het jaar van de trek van Jacobs familie naar Egypte in het jaar 1699 v. Chr. De leeftijdsspan van Job was 140 jaar wat hem een plaats op de tijdsbalk geeft van 1699 tot 1559 v. Chr. Job was in zijn achtendertigste levensjaar toen het vuur uit de hemel toesloeg.

Volgens het onderzoek van Donald W. Patten is het niet mogelijk vanuit de Bijbel of de Talmoed de catastrofe ten tijde van Job te dateren? Zij geven in hun studie twee mogelijke jaartallen op: oktober 1728 v. Chr. en/of 1620 v. Chr. Dit als een gevolg van hun gebruik van het jaar 701 v. Chr. dat zij van Thiele ontleend hebben.

De lezer moet beseffen dat ik geen kritiek lever op het inhoudelijke werk van Patten en zijn medewerkers maar alleen op de chronologische aspecten er van. Hun kosmologisch-wetenschappelijke bevindingen blijven onaangetast en zijn bovendien verstaanbaar geschreven voor diegenen die niet met hun vakwetenschap vertrouwd zijn.

Het Bijbelboek Job heeft het ook over de zogenaamde voorhistorische dieren die blijkbaar ten tijde van Job toch nog in leven waren.

Job 40: 10 Zie nu Behemoth, welken Ik gemaakt heb nevens u; hij eet hooi, gelijk een rund. 11 Zie toch, zijn kracht is in zijn lenden, en zijn macht in den navel zijns buiks. 12 Als het hem lust, zijn staart is als een ceder; de zenuwen zijner schaamte zijn doorvlochten. 13 Zijn beenderen zijn als vast koper; zijn gebeenten zijn als ijzeren handbomen. 14 Hij is een hoofdstuk der wegen Gods; die hem gemaakt heeft, heeft hem zijn zwaard aangehecht. 15 Omdat de bergen hem voeder voortbrengen, daarom spelen al de dieren des velds aldaar. 16 Onder schaduwachtige bomen ligt hij neder, i

02-05-2020 om 11:28 geschreven door Robert De Telder  

Eerste druk 2020 © Robert De Telder

ISBN: ?

NUR: 683

Wettelijk depot: D/2020/Robert De Telder/Auteur uitgever

Trefwoorden: Bijbel, oudheidwereldgeschiedenis, meganatuurcatastrofes, Velikovsky, Patten

Foto cover: © vernietiging van Sodom door John Martin (1789/1854 AD)

Tenzij anders aangeduid werd de Statenvertaling van de Bijbel gebruikt.

© Verantwoording beeldmateriaal: Alle afbeeldingen behoren naar de mening van de auteur tot het ‘public domain.’

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Apocalyps 16:8 En de vierde engel goot zijn fiool uit op de zon; en haar is macht gegeven de mensen te verhitten door vuur. 9 En de mensen werden verhit met grote hitte, en lasterden den Naam Gods, Die macht heeft over deze plagen; en zij bekeerden zich niet, om Hem heerlijkheid te geven.

Prediker 12:12 En wat boven dezelve is, mijn zoon! wees gewaarschuwd; van vele boeken te maken is geen einde, en veel lezens is vermoeiing des vleses. 13 Van alles, wat gehoord is, is het einde van de zaak: Vrees God, en houd Zijn geboden, want dit betaamt allen mensen. 14 Want God zal ieder werk in het gericht brengen, met al wat verborgen is, hetzij goed, of hetzij kwaad.

Inleiding:

Het werk dat u, beste lezer, gaat doornemen handelt over de geschiedenis van een cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong die volgens sommige bronnen in de oudheid periodiek planeet aarde teisterden. Het is echter een theorie die ontwikkeld en gebaseerd is op mythisch-historische overleveringen en niet op astrofysische waarneming. Het zal dan ook voor sommigen moeilijk te aanvaarden zijn. Het lijkt dan ook fantastisch te bedenken dat ons zonnestelsel met zijn planeten dat vandaag als een klokwerk loopt ooit tot slechts 2650 jaar terug de tijd in, in beroering was met werelden in botsing. Ik zal nochtans aantonen dat een serie meganatuurcatastrofes van af het jaar 2341 tot het jaar 668 v. Chr. de aarde teisterden. Ik schreef eerder meermaals op mijn blog (http://bloggen.be/Robertdetelder/) in relevante artikels dat ik vanuit mijn opleiding de kosmische catastrofetheorie niet naar waarheid kan toetsen. Wat echter wel de toets doorstaat en vast staat is de chronologie waarmee een historische cyclus van meganatuurcatastrofes vandaag op een tijdsbalk kan uitgetekend worden.

Het was Dr. Immanuël Velikovsky (1895/1979) die voor mij een eyeopener werd in het herkennen van de in de Bijbel beschreven meganatuurcatastrofes als een cyclus van kosmische rampen die in de oudheid planeet aarde teisterden. Velikovsky werd in het jaar 1895 in het tsaristische Rusland geboren. Aan de universiteit van Moskou studeerde hij rechten, geschiedenis en medicijnen; in 1921 studeerde hij daar af. Hij begon een psychoanalytische praktijk in Israël, toen nog een Brits mandaatgebied, en verhuisde tegen het eind van de jaren twintig naar Zürich en vervolgens naar Wenen om er de laatste ontwikkelingen in de psychoanalyse te bestuderen. In Berlijn studeerde hij biologie, gevolgd door een studie in de natuurkunde in Edinburgh. In 1939 verhuisde Velikovsky naar New York en dertien jaar later naar Princeton. Daar woonde hij tot zijn dood in 1979. Door zijn brede wetenschappelijke belangstelling en grote belezenheid kwam de erudiete Velikovsky tot de ontwikkeling van revolutionaire theorieën over de oorsprong van de aarde en ons zonnestelsel. Zijn eerste boek ‘Werelden in botsing’ – WORLDS IN COLLISION - botste echter op tegenstand van de academische wereld en werd verworpen. Hierna een korte samenvatting van Velikovsky’ s kosmologische bevindingen. Rond 1500 voor Christus was de planeet Venus nog een komeet, die ontstaan was uit Jupiter, en rond deze tijd de baan van de aarde verstoorde. Beide hemellichamen geraakten in elkaars invloedssfeer en de aarde werd in zijn omloop om de zon gestoord, met als een gevolg te lange en te korte dagen en nachten wat door oudheidastronomen ook waargenomen werd. Een ander resultaat waren aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en het vormen van nieuwe gebergten als gevolg van een bewegende aardkorst. Uit de staart van de komeet viel een rode stof, soms vermengd met vloeistof, meteorieten en koolwaterstoffen op aarde neer. Met de interactie tussen Venus en planeet Aarde nam men elektrische ontladingen waar tussen de kop en de staart van de komeet. Op aarde gaf deze waarneming aanleiding tot het ontstaan van heel wat mythologische verhalen. De plaats van de polen op aarde veranderde. De door de grote hitte verdampte hoeveelheid water viel als sneeuw neer op plaatsen, waar vroeger geen koud klimaat heerste, met resultaat ingevroren mammoets in Siberië. Dit ganse kosmologische scenario gebeurde tegelijk met de Exodus van de Israëlieten uit Egypte in 1483 v. Chr. en verklaart de Bijbelse plagen en het uiteengaan van de Rode Zee. Daarna vond nog een cyclus van bijna-botsingen plaats alvorens de planeten van ons zonnestelsel tot rust kwamen en hun huidige baan om de zon innamen.

De exodus geschiedde op een vrijdag de dertiende van de maand. Dat weten omdat een Joodse legende leert dat de Israëlieten de Wet vijftig dagen na de exodus met een sabbat, op een zaterdag dus, in ontvangst namen. Een eenvoudige rekensom brengt ons voor de exodus en de rampnacht op een vrijdag. Het wereldwijde collectieve bijgeloof wat vrijdag de dertiende van de maand betreft zou kunnen teruggaan tot die datum wanneer planeet aarde door een meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong getroffen werd.

Velikovsky herschikte de Egyptische dynastieën opnieuw op de tijdsbalk met de historische Bijbelboeken als leidraad. Het Egyptische Oude en het Midden-rijk waren nu contemporain en gingen als een gevolg van de tien plagen en de Exodus van de Israëlieten ten onder. Nog hetzelfde jaar werd Egypte door de Hyksos overrompeld. Velikovsky identificeerde de Hyksos en/of Amoe met de Bijbelse Amalekieten en voegt de periode van de Hyksos als tussenperiode in de Egyptische geschiedenis in, van de vijftiende tot de tiende eeuw v. Chr. Zo verhuist het Nieuwe Rijk met het begin van de achttiende Egyptische dynastie op de tijdsbalk, naar de periode van de koningen van Israël: Saul, David en Salomo rond 1000 v. Chr. De revisie door Velikovsky van de geschiedenis van de Oudheid werd door de academische wereld verworpen. Zijn boek WORLDS IN COLLISION (1951) ‘Werelden in botsing’, gevolgd door AGES IN CHAOS ‘Eeuwen in Chaos’ (1952), botste zoals eerder vermeld op hevige tegenstand van de academische wereld. Tot enkele decennia terug wekte de naam Velikovsky in het wetenschappelijke establishment afgrijzen op. Tegenwoordig vind men de boeken van Velikovsky alleen nog in gespecialiseerde antiquariaten en dikwijls worden ze geklasseerd onder het vak: esoterie, wat spijtig is. Men kan op onderdelen van Velikovsky ’s baanbrekend werk van mening verschillen en/of afwijzen, maar niet heel zijn werk. Wat mij persoonlijk betreft in mijn studie van de chronologie van de oudheid, passen de bevindingen van Velikovsky wel in de chronologische reconstructie van de oudheid met de Bijbel als leidraad.

Het boek ‘Werelden in botsing’ van Dr. I. Velikovsky las ik de eerste maal in het jaar 1975. De kosmologische aspecten waren voor mij toen een vrij moeilijke materie, een onderwerp dat ik niet onmiddellijk vanuit mijn opleiding en vorming kon toetsen. De motivatie van Velikovsky voor zijn studie en publicaties was echter de Bijbel, een Boek dat hij als seculiere Jood als een historisch boek benaderde. Ik stond aldus open voor de voor mij nieuwe theorieën die hij bracht.

Op 21 februari 1991 was ik uitgenodigd in Hilversum in het programma van Feike ter Velde: Mag ik eens met je praten, (https://teleblik.nl/media/5424617), en in het vervolg van dit gebeuren mocht ik daarna enkele malen op de radio komen. Bij zulk een opname voor een radioprogramma in Katwijk aan Zee kreeg ik als afscheid van ds. Willem Glashouwer twee recensieboeken cadeau, boeken die hem vanuit Amerika waren toegestuurd. Eén boek droeg de titel: ‘The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes’ van Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, en het andere boek was ‘The Biblical Flood and the Ice Epoch’ van Donald W. Patten. Het was na het lezen en bestuderen van deze werken dat ik ook de draad met Velikovsky en de kosmologie weer opnam. Vooral dan het chronologische aspect van de cyclus van kosmische rampen kreeg mijn aandacht.

Ik ben van mening dat de onderzoekers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, chronologisch gezien wat de intervallen tussen de catastrofes betreft, correct zitten. Wat men ook wil geloven of afwijzen wat betreft de kosmische catastrofetheorie, een cyclus van meganatuur-catastrofes kan vanuit de Bijbel, de werken van Flavius Josephus en andere oudheidbronnen, historisch chronologisch aangetoond worden. De geleerden Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, ‘The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes’, leveren namelijk een schema met een cyclus van catastrofes van 2484 v. Chr. tot 701 v. Chr. Zij identificeren zeven rampen van kosmische oorsprong die planeet aarde in de oudheid teisterden. Het jaar 701 v. Chr. is hun vertrekpunt en ankerpunt op de tijdsbalk vanaf waar zij in de tijd terugrekenen. Zij werken vanaf dit jaartal terug de tijd in en hanteren de Bijbel en overleveringen ter aantoning van een cyclus van kosmische meganatuurcatastrofes. Hun geraadpleegde oudheid bronnen verwijzen naar een cyclus van rampen die de wereld getroffen hebben met intervallen van 54 en 108 jaar. Het is volgens Patten zelfs nauwkeurig te berekenen tot 54 jaar en zes maanden met iedere keer een planetaire interactie en catastrofe in de maand maart, het Romeinse Tubilustrium en de daaropvolgende catastrofe 54 jaar en 6 maanden later in oktober, het Romeinse Armilustrium.

Het noodlottige jaartal 701 v. Chr. dat de onderzoekers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer als vertrekpunt op de tijdsbalk nemen hebben zij van de godgeleerde Edwin R. Thiele. Thiele dokterde op basis van de Assyrische koningslijst het jaartal 701 v. Chr. voor het veertiende regeringsjaar van Hizkia, uit. Hij deed dit via het aanpassen van de Bijbelse chronologische gegevens aan de Assyrische Khorsabad-koningslijst. Om in lijn met de Assyrische chronologische gegevens te komen verkorte Thiele de algemene regeringstijd van de koningen van Israël en Juda met ongeveer veertig jaar. Het veertiende regeringsjaar van Hizkia wijkt op die manier met acht jaar van de Bijbelse chronologische gegevens af. Het algemeen aanvaarde Exodusjaartal 1447 v. Chr. wijkt zelfs zesendertig jaar van de Bijbels-chronologische gegevens volgens de Sabbatjaar- en jubeljaarcyclus af. Als een gevolg van het hanteren van de chronologie van Thiele voor de regeerperioden van de koningen van Israël en Juda zit ook Donald W. Patten in zijn cycluslijst van rampen er acht tot achtendertig jaar naast en gaan verbanden verloren. Zij werken als een gevolg dikwijls met ‘circa’-jaartallen wat de datering van de meganatuurcatastrofes betreft. Wanneer men echter het cyclusmodel van Donald W. Patten, Ronald R. Hatch en Loren C. Steinhauer, binnen mijn nieuwe chronologie van de koningen van Israël en Juda hanteert zijn de resultaten nochtans verbluffend. Een voorbeeld is het bekende jaartal 776 v. Chr. met de instelling van de Olympische Spelen door de Grieken als dank naar hun goden toe, toen een verwachte ramp werd afgewend. Het is een ankerjaar bij uitstek waar we met zekerheid de cyclus van rampen mee kunnen linken. Heel de wereld hield tegen het jaar 776 v. Chr. de adem in voor de aangekondigde ramp die planeet aarde dan opnieuw zou treffen.

Het belang van exacte chronologie blijkt iedere keer opnieuw wanneer men merkt dat wetenschappers zoals bijvoorbeeld Patten en zijn medewerkers vanuit hun bepaalde vakwetenschap in vertrouwen gebruik maken van de algemeen aanvaarde Bijbelse chronologie zoals de geleerde Edwin R. Thiele ze gefabriceerd heeft, en zodoende soms verbanden missen.

Jesaja 1:9 Zo niet de HEERE der heirscharen ons nog een weinig overblijfsel had gelaten, als Sodom zouden wij geworden zijn; wij zouden Gomorra gelijk zijn geworden.

Hoofdstuk 1, de meganatuurcatastrofe in het najaar van 776 v. Chr.

Jesaja 1:1 Het gezicht van Jesaja, den zoon van Amoz, hetwelk hij zag over Juda en Jeruzalem, in de dagen van Uzzia, Jotham, Achaz en Hizkia, de koningen van Juda. 2 Hoort, gij hemelen! en neem ter ore, gij aarde! want de HEERE spreekt: Ik heb kinderen groot gemaakt en verhoogd; maar zij hebben tegen Mij overtreden. 3 Een os kent zijn bezitter, en een ezel de krib zijns heren; maar Israël heeft geen kennis, Mijn volk verstaat niet. 4 Wee het zondige volk, het volk van zware ongerechtigheid, het zaad der boosdoeners, de verdervende kinderen! Zij hebben den HEERE verlaten, zij hebben den Heilige Israëls gelasterd, zij hebben zich vervreemd, wijkende achterwaarts. 5 Waartoe zoudt gij meer geslagen worden? Gij zoudt des afvals des te meer maken; het ganse hoofd is krank, en het ganse hart is mat. 6 Van de voetzool af tot het hoofd toe is er niets geheels aan hetzelve; maar wonden, en striemen, en etterbuilen, die niet uitgedrukt noch verbonden zijn, en geen derzelve is met olie verzacht. 7 Uw aardrijk is een verwoesting, uw steden zijn met het vuur verbrand; uw land verteren de vreemden in uw tegenwoordigheid, en een verwoesting is er, als een omkering door de vreemden. 8 En de dochter van Sion is overgebleven als een hutje in den wijngaard, als een nachthutje in den komkommerhof, als een belegerde stad. 9 Zo niet de HEERE der heirscharen ons nog een weinig overblijfsel had gelaten, als Sodom zouden wij geworden zijn; wij zouden Gomorra gelijk zijn geworden. (Statenvertaling)

Toen de bekende Oudtestamentische profeet Jesaja zijn bediening begon was het gebied van Israël net door een meganatuurcatastrofe getroffen. De geciteerde verzen geven een beschrijving van het land dat als omgekeerd beschreven wordt met alom verbrande steden. De dodentol aan mensenlevens moet enorm geweest zijn want de overlevenden worden als een overblijfsel beschreven. De verwoesting kon men vergelijken met de bekende historische verwoesting van de steden Sodom en Gomorra in oktober van het jaar 1889 v. Chr. De beschreven verwoesting van het land door de profeet Jesaja was dermate desastreus dat later de profeet Zacharia ernaar verwijst wanneer deze de Apocalyps van de HEERE God op de Olijfberg te Jeruzalem beschrijft.

Zacharia 14:1 Ziet, de dag komt den HEERE, dat uw roof zal uitgedeeld worden in het midden van u, o Jeruzalem! 2 Want Ik zal alle heidenen tegen Jeruzalem ten strijde verzamelen; en de stad zal ingenomen, en de huizen zullen geplunderd, en de vrouwen zullen geschonden worden; en de helft der stad zal uitgaan in de gevangenis; maar het overige des volks zal uit de stad niet uitgeroeid worden. 3 En de HEERE zal uittrekken, en Hij zal strijden tegen die heidenen, gelijk ten dage als Hij gestreden heeft, ten dage des strijds. 4 En Zijn voeten zullen te dien dage staan op den Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt, tegen het oosten; en de Olijfberg zal in tweeën gespleten worden naar het oosten, en naar het westen, zodat er een zeer grote vallei zal zijn; en de ene helft des bergs zal wijken naar het noorden, en de helft deszelven naar het zuiden. 5 Dan zult gijlieden vlieden door de vallei Mijner bergen (want deze vallei der bergen zal reiken tot Azal), en gij zult vlieden, gelijk als gij vloodt voor de aardbeving in de dagen van Uzzia, den koning van Juda; dan zal de HEERE, mijn God, komen, en al de heiligen met U, o HEERE! 6 En het zal te dien dage geschieden, dat er niet zal zijn het kostelijk licht, en de dikke duisternis. 7 Maar het zal een enige dag zijn, die den HEERE bekend zal zijn; het zal noch dag, noch nacht zijn; en het zal geschieden, ten tijde des avonds, dat het licht zal wezen. (Statenvertaling)

De profetie van Zacharia hoofdstuk 14 is uitgebreider en gaat tot en met vers eenentwintig. Ik wens echter in het bijzonder de aandacht te vestigen op vers vijf waar de profeet de omvang van de aardbeving ten tijde van koning Uzzia beschrijft. De profeet onderlijnt hier het destructieve karakter van de apocalyptische meganatuurcatastrofe wanneer Jesaja zijn bediening als profeet van de HEERE God aanving.

Het dateren van de meganatuurcatastrofe in het jaar dat Jesaja zijn bediening begon doen we met de hulp van de historische Bijbelboeken en de Joodse historicus uit de eerste eeuw van onze tijdrekening: Flavius Josephus. De regeerperiode van koning Uzzia heb ik in mijn werk TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk: de kroniek van koning Uzzia van Juda: blz. 279, uitgewerkt en op de tijdsbalk verankerd met de jaren: 803/750 v. Chr.

De Joodse oudheidhistoricus Flavius Josephus reikt het ankerjaar aan tot het exact dateren van het begin van de bediening van Jesaja als profeet. Ook hij beschrijft hoe het land Juda door een aardbeving getroffen werd op het moment dat koning Uzzia/Azaria zich met Jom Kippoer de rol van hogepriesters toe eigende:

In the meantime a great earthquake shook the ground and a rent was made in the temple, and the bright rays of the sun shone through it, and fell upon the king's face, insomuch that the leprosy seized upon him immediately. And before the city, at a place called Eroge, half the mountain broke off from the rest on the west, and rolled itself four furlongs, and stood still at the east mountain, till the roads, as well as the king's gardens, were spoiled by the obstruction. Now, as soon as the priests saw that the king's face was infected with the leprosy, they told him of the calamity he was under, and commanded that he should go out of the city as a polluted person. Hereupon he was so confounded at the sad distemper, and sensible that he was not at liberty to contradict, that he did as he was commanded, and underwent this miserable and terrible punishment for an intention beyond what befitted a man to have, and for that impiety against God which was implied therein. So he abode out of the city for some time, and lived a private life, while his son Jotham took the government; after which he died with grief and anxiety at what had happened to him, when he had lived sixty- eight years, and reigned of them fifty-two; and was buried by himself in his own gardens. (Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek IX,x.4)

Het was met Jom Kippoer in de maand oktober van het jaar 776 v. Chr. dat Uzzia meende niet alleen als koning maar ook als hogepriester te kunnen optreden. Het resultaat was dat hij met melaatsheid geslagen werd en de volgende vijfentwintig jaar tot aan zijn dood in quarantaine geplaatst (2 Kronieken 26:16-23). Het vermelde Bijbelgedeelte maakt duidelijk dat koning Uzzia in quarantaine geplaatst werd en dat zijn zoon van toen af in zijn plaats het land bestuurde. Een jaartal geeft de Kroniekschrijver niet op, maar zowel ‘The Legends Of The Jews’ gecompileerd door Louis Ginzberg als de Seder Olam vermelden een periode van vijfentwintig jaar dat de zoon van Uzzia: Jotham, als co-regent optrad. Het laatste regeringsjaar van Uzzia was het jaar oktober 751/september 750 v. Chr. Wanneer we vanaf dit jaartal vijfentwintig jaar terugrekenen arriveren we in de maand oktober van het jaar 776 v. Chr.

Het jaar 776 v. Chr. is eveneens het jaartal van de instelling van de Olympische Spelen door de Grieken, als dank naar hun goden toe voor de afgewende meganatuurcatastrofe. Ook over Nineveh werd in 776 v. Chr. een verwoesting afgewend. Het was hetzelfde jaar dat de profeet Jona naar Nineveh gezonden werd ter aankondiging van de nakende verwoesting. Het is geen toeval dat we Bijbels-chronologisch naar hetzelfde jaartal geloodst worden voor de datering van de aardbeving van Uzzia en het begin van de bediening van de profeet Jesaja. De combinatie van de hiervoor aangehaalde chronologische bronnen leveren allen het jaar 776 v. Chr. voor de grote aardbeving ten tijde van de regeerperiode van Uzzia en het jaar van het begin van het optreden van de profeet Jesaja, op.

In de reconstructie die de geleerde Edwin R. Thiele (1895/1986) maakte van de regeerperiode van de koningen van Israël en Juda gaat het verband met het jaar 776 v. Chr. verloren of wordt het niet opgemerkt. Thiele dokterde op basis van de Assyrische koningslijst het jaartal 701 v. Chr. voor het veertiende regeringsjaar van Hizkia, uit. Het veertiende regeringsjaar van Hizkia wijkt echter met acht jaar van de Bijbelse chronologische gegevens af en het sterfjaar van Salomo wijkt zelfs met zevenendertig jaar af van de Bijbels-chronologische gegevens volgens de Sabbatjaar- en jubeljaarcyclus. Fundamentele Bijbels-chronologische citaten zoals 2 Koningen 18:9-13 die niet compatibel met de fabricatie van de Assyriologie zijn verklaarde Thiele zelfs als kunstmatig aan de Bijbel toegevoegd. Zijn werk “The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings, 1951” wordt nochtans door veel godgeleerden vandaag beschouwd als de definitieve Bijbelse chronologie en vindt men in menig naslagwerk terug. Een reden voor mij om de studie van de Bijbel niet uitsluitend aan theologen over te laten. Ik blijf uiteraard dankbaar naar die theologen toe die ons de Statenvertaling en andere degelijke vertalingen van het Hebreeuws en het Grieks leverden.

De erudiete onderzoeker van het eerste uur Dr. Immanuël Velikovsky (1895/1979), Werelden in botsing, 1950 ziet de grote natuurramp ten tijde van koning Uzzia als een scheidslijn tussen twee tijdsperioden. Als een gevolg van de meganatuur-catastrofe werd in het Midden-Oosten tegen 747 v. Chr. noodgedwongen een nieuwe kalender ingevoerd. Dat jaar was het begin van de era van Nabonassar, een tot dan toe onbekende koning van Babylon. Volgens Velikovsky werden de Olympiaden die in 776 v. Chr. van start gingen door een of andere kosmische gebeurtenis ingeluid. In het tweede hoofdstuk van zijn boek ‘Werelden in botsing’ maakt hij de link met de planeet Mars en de Romeinse mythologie. De derde Romeinse maand maart was aan de planeet Mars gewijd die verondersteld werd als god, de vader van Romulus, de stichter van Rome te zijn. De stichting van Rome in 753 v. Chr. vond plaats in een tijd, niet ver verwijderd van ‘de grote verwoesting’ of zoals de titel van dit hoofdstuk luidt: ‘de moeder van alle verwoestingen’, die de profeet Jesaja in 776 v. Chr. beschreef. Volgens een Romeinse overlevering zouden zowel de ontvangenis van Romulus door zijn moeder, als de stichting van Rome en de dood van Romulus hebben plaatsgevonden in jaren van grote natuurberoeringen die gepaard gingen met verschijnselen aan de hemel en storingen in de beweging van de zon.

Ik vermoed dat het Halloweenfeest ook verband houdt met de meganatuurcatastrofe van 776 v. Chr. De oorsprong ligt bij de Kelten die eind oktober collectief hun doden herdachten. Over de Kelten is niet veel geweten, zij waren de inwoners van onze gewesten voor de Germaanse volksverhuizingen van de vierde eeuw na Christus. Vlamingen, Brabanders en Limburgers stammen af van de Germaanse Salische Franken die zich vanaf 370 AD in Laag-België vestigden. In Groot-Brittannië en Ierland waar zich vooral de Germaanse stammen Angelen en Saksen vestigden is het Keltische element wat ras en gebruiken betreft niet volledig verdwenen. Halloween is dan ook een feest dat vooral in deze landen bewaard bleef en vandaar met de emigratie van grote groepen mensen uit de Britse eilanden ook in Noord-Amerika terecht kwam. Het lijkt dan ook een protestants feest te zijn maar is het niet echt. De oorsprong zou volgens sommige bronnen een oogstfeest van de Kelten geweest zijn dat gevierd werd rond 31 oktober en 1 november. Toen de door het Romeinse Rijk tot staatsgodsdienst gepromoveerde Roomse Kerk ook Noordwest Europa inpalmde en alle heidendom verbood nam zij het Keltische oogstfeest over en maakte er een algemene dodenherdenking van: het bekende allerheiligen en allerzielen. Op de Britse eilanden bleef het oorspronkelijke gebruik van Halloween beter bewaard. De Kelten geloofden dat op die dag de geesten van de overledenen van het voorbije jaar terugkwamen ter inbezitneming van de levenden. Ter afwering van deze zogenaamde boze geesten droegen de Kelten dan maskers. Tot hier in het kort wat men algemeen over de oorsprong van het Halloweenfeest op het internet vindt. De vermoedelijke oorsprong van Halloween met in het bijzonder de dodenherdenking gaat terug tot de achtste eeuw v. Chr. en eerder toen planeet aarde met intervallen van 54 jaar en zes maanden door een cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong getroffen werd. Het is met de cyclus van deze rampen die afwisselend in de maanden maart en oktober planeet aarde teisterden dat Halloween en de dodenherdenking met het massaal begraven van de slachtoffers in de maand november zijn oorsprong heeft. Ook de afbeeldingen van heksen op bezemstelen die door de lucht vliegen vinden hier vermoedelijk hun oorsprong. Wanneer planeet aarde in haar baan om de zon door een interactie met andere planeten en hemellichamen geschud werd en als een gevolg ruimteafval de dampkring binnendrong zal dit door de Kelten verklaard zijn door middel van geesten en heksen op bezemstelen. Wat als een paal boven water staat is dat de achtste eeuw v. Chr. en het begin van de zevende eeuw v. Chr. een periode van een planeet aarde in beroering was. Voor de oude Kelten en andere volken van die tijd betekende het iedere keer een ondergang van hun wereld met ontelbaar veel slachtoffers en het daarna massaal verwijderen van de stoffelijke resten van de slachtoffers.

Wanneer men het jaartal oktober 776 v. Chr. als ankerjaar op de tijdsbalk hanteert en met een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden rekent arriveert men in maart 722 v. Chr. voor een volgende meganatuur-catastrofe. Het verkregen jaartal 722 v. Chr. is opmerkelijk omdat dit jaar volgens de Bijbelse chronologie in het voorjaar de dood van koning Achaz, de vader van Hizkia, genoteerd werd met een historische vermelding naar een kosmisch fenomeen. Een Joodse legende verhaalt namelijk dat op de dag dat koning Achaz stierf er slechts gedurende twee uur daglicht was (Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume IV, Bible Times and Characters. From Joshua to Esther). De oorzaak ligt volgens de catastrofetheorie bij een storing van planeet aarde in haar omwenteling om de zon.

Hoofdstuk 2, voorjaar 722 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar

Het jaar dat koning Achaz van Juda stierf en begraven werd was het voorjaar van 722 v. Chr. Sinds het begin van de bediening van de profeet Jesaja in oktober 776 v. Chr. waren er 54 jaar en zes maanden verlopen. Een tijdsperiode die de cyclus van meganatuurcatastrofes volgens Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, in hun studie; ‘The long day of Joshua and six other catastrophes, had.

Een Joodse overlevering vermeldt een kosmisch fenomeen dat plaatsvond op de dag van het overlijden van koning Achaz van Juda:

While the northern kingdom was rapidly descending into the pit of destruction, a mighty upward impulse was given to Judah, both spiritually and materially, by its king Hezekiah. In his infancy the king had been destined as a sacrifice to Moloch. His mother had saved him from death only by rubbing him with the blood of a salamander, which made him fire-proof. In every respect he was the opposite of his father. As the latter is counted among the worst of sinners, so Hezekiah is counted among the most pious of Israel. His first act as king is evidence that he held the honor of God to be his chief concern, important beyond all else. He refused to accord his father regal obsequies; his remains were buried as though he had been poor and of plebeian rank. Impious as he was, Ahaz deserved nothing more dignified. God had Himself made it known to Hezekiah, by a sign, that his father was to have no consideration paid him. On the day of the dead king's funeral daylight lasted but two hours, and his body had to be interred when the earth was enveloped in darkness.

Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume IV, Bible Times and Characters. From Joshua to Esther.

Zoals eerder opgemerkt was het volgens de theorie de planeet Mars die in de achtste eeuw voor Christus verantwoordelijk was dat planeet aarde in haar loop rond de zon periodiek verstoord werd met iedere keer de daarmee gepaard gaande catastrofes. Deze boosdoener werd door de volkeren van de oudheid vergoddelijkt en kreeg van hen diverse namen zoals: MARS bij de Romeinen, Ares bij de Grieken, Tyr bij de Germanen, Horus in Egypte, Baal of Bel in Klein-Azië en Indra in India.

De hiervoor vermelde volkeren verwijzen in hun bewaarde geschriften naar een cyclus van rampen die de wereld getroffen hebben met intervallen van ongeveer 54 en 108 jaar. Wanneer men het jaartal 776 v. Chr. op een tijdsbalk als ankerjaar en navigatiepunt gebruikt en 54 jaar naar voor en naar achter rekent verkrijgt men meer dan eens passende historische vermeldingen van meganatuurcatastrofes.

Hoofdstuk 3, een meganatuurcatastrofe in oktober van het jaar 668 v. Chr.?

De geleerden Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, in hun studie: ‘The long day of Joshua and six other catastrophes’, plaatsen de laatste ramp in 701 v. Chr. op de tijdsbalk en volgens hen kwam daarna ons zonnestelsel tot rust kwam en namen de planeten hun huidige stand in:

After the year 701 BC, Mars was sufficiently ‘bumped’ or perturbed in its orbit by Earth to throw its orbit out of 2:1 resonance. It subsequently arrived in its current orbit, which is 1.88 in its period compared to Earth’s orbital period.’ (The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, 1973, Chapter II)

Nochtans bestaat er een primaire bron met een indicatie dat er nog een ramp volgde. De annalen van de Assyrische koning Essarhaddon verwijzen namelijk mogelijk naar een gelijkaardige meganatuurcatastrofe wanneer deze zijn veldtocht tegen Egypte ondernam. Wanneer we van het vorige meganatuurcatastrofe-jaar 722 v. Chr. met een tijdschijf van 54 jaar en zes maanden rekenen arriveren we op de tijdsbalk in oktober 668 v. Chr. De annalen van Essarhaddon verwijzen naar een storm-demoon die hem naar Egypte voorafging. Ik meen dat de verwijzing van Essarhaddon van een storm-demon naar een kosmisch fenomeen verwijst dat past in de cyclus van meganatuurcatastrofes die planeet aarde van de vierentwintigste tot de achtste eeuw voor Christus plaagden. Hierna het betreffende gedeelte uit de bewaarde annalen van Essarhaddon dat over de storm-demoon handelt:

“The king, whose sovereignty the lord of lords, Marduk, has exalted, far above that of the kings of the four quarters, who has brought all the lands in submission under his feet who has exacted tribute and tax from them. (He is) conqueror of his foes, destroyer of his enemies; (He is) the king whose walk is a storm, and whose deeds a raging wolf. Before him is a storm-demon, behind him a cloudburst. The onset of his battle is mighty. He is a consuming flame, a fire that does not go out. (He is) the son of Sennacherib, king of the universe, king of Assyria, son of Sargon, king of the universe, king of Assyria, viceroy of Babylon, king of Sumer and Akkad. (He is of) the eternal seed of priesthood, of Bel-bani, son of Adasi, who established the kingdom of Assyria, who at the command of Aššur, Shamash, Nabu, and Marduk, the great gods, his lords, overthrew the servitude of the city of Aššur.”

(Adapted from Luckenbill 2:224-27, Luckenbill, Daniel David. Ancient Records of Assyria and Babylonia. Vol. 2: From Sargon to the End. Chicago: University of Chicago Press, 1927.)

De invasie van Egypte door Essarhaddon wordt in zijn annalen vermeldt in zijn tiende regeringsjaar in 671 v. Chr. wat met drie jaar afwijkt van het verkregen meganatuurcatastrofe-jaar in oktober 668 v. Chr.

Een afwijking in de cyclus is echter niet onmogelijk wat de onderzoekers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, in hun boek: The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, overigens bevestigen.

Het zou echter ook mogelijk zijn dat de annalen van Essarhaddon niet nauwkeurig zijn, en dan wordt het jaartal 668 v. Chr. een eventueel nieuw ankerpunt op de tijdsbalk. Hierna enkele citaten van de zijde van de Assyriologie over de regeerperiode van Essarhaddon en Assurbanipal:

“The sources for the reign of Esarhaddon are difficult to date and are not reliable with regard to 15 details of campaigns and to their chronology. There are considerable differences in the recorded order of events between the Esarhaddon and the Babylonian chronicles and Esarhaddon’s prisms. Eph’al has questioned the reliability of the Esarhaddon and Babylonian Chronicles. Etcetera…

“However, Cf. H. Tadmor, “An Assyrian Victory Chant and Related Matters”, in: G. Frame (ed.), From the Upper Sea to the Lower Sea: Studies on the History of Assyria and Babylonia in Honour of A. K. Grayson (Leiden, 2004) 269-272. Tadmor postulates that Esarhaddon’s Annals were ideologically edited and thus are less valid for chronological reconstruction than the Esarhaddon and the Babylonian chronicles. However, note that some events in the Chronicles were also wrongly placed. Tadmor, “Autobiographical Apology”, 272. Cf. J. A. Spalinger, “Esarhaddon and Egypt: An Analysis of the First Invasion”

Vanuit mijn persoonlijke opleiding kan ik moeilijk over afwijkingen in de cyclus van catastrofes oordelen en blijft het voor mij een vraag wanneer juist planeet aarde en het zonnestelsel tot rust kwam en het exacte klokwerk dat we vandaag van alle planeten waarnemen, een aanvang nam. Het is vooral via mijn interesse voor chronologie dat de cyclus van catastrofes van kosmische oorsprong al lange tijd mijn aandacht heeft aangezien het past in de in de Bijbel beschreven rampen in de oudheid. De moderne wetenschap kosmologie wijst de theorie van Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer die gebaseerd is op mythologische bronnen en de Bijbel, af. Hun geavanceerde computersystemen zijn alle geprogrammeerd op basis van de uniformiteittheorie: de aarde is nooit in haar baan om de zon verstoord en ons zonnestelsel loopt sinds mensengeheugenis als een klokwerk.

Het laatste boek: Mankind in Amnesia, 1982, dat de controversiële onderzoeker Dr. Immanuël Velikovsky (1895/1979) schreef was gewijd aan dit door de moderne kosmologie afwijzen van de nochtans historisch gedateerde meganatuurcatastrofes dat hij catalogeerde onder een ‘collectief geheugenverlies’ van de moderne wetenschap. Velikovsky omschreef het als het volgt: De herinnering aan catastrofes werd uitgewist, niet door gebrek aan geschreven overleveringen, maar door een kenmerkend proces, dat later gehele naties, tezamen met hun geletterden, in deze overleveringen allegorieën of vergelijkingen deed zien, terwijl in werkelijkheid kosmische natuurverstoringen daarin heel duidelijk stonden beschreven.

Met een genoteerde meganatuurcatastrofe in oktober van het jaar 668 v. Chr. in de vorm van een storm-demoon zitten we op de tijdsbalk 85 jaar voorbij het jaartal met de stichting van Rome in 753 v. Chr. Het is dan ook een verklaring voor het feit dat de Romeinen de planeet Mars als een boosdoener en oorlogsgod zagen.

Genesis 6:7 En de HEERE zeide: Ik zal den mens, dien Ik geschapen heb, verdelgen van den aardbodem, van den mens tot het vee, tot het kruipend gedierte, en tot het gevogelte des hemels toe; want het berouwt Mij, dat Ik hen gemaakt heb. 8 Maar Noach vond genade in de ogen des HEEREN.

Hoofdstuk 4, de grote vloed

De grootste catastrofe die planeet aarde ooit trof was de Grote Vloed of Zondvloed die ik op basis van de sabbat- en jubeljaarkalender op de tijdsbalk verankerde met het jaar 2341/2340 v. Chr. Met mijn boek TIJD en TIJDEN lanceerde ik in 2015 een nieuwe chronologie van Bijbels-historische gebeurtenissen die zijn opgebouwd binnen het raamwerk van de sabbat- en jubeljaren met de wijze van telling door William Whiston van de Jubeljaren als fundament. Er waren dertig historische Jubeljaren terug de tijd in vanaf het optreden van de Heer Jezus Christus in oktober 27 AD te Nazareth volgens Lukas hoofdstuk 4, wanneer de Heiland het ‘aangename jaar des HEREN’ uitriep. Het eerste jubeljaar viel in het jaar oktober 1395/september 1394 v. Chr. Zeven maal zeven jaar eerder waren de Israëlieten in 1443 v. Chr. het beloofde land Kanaän binnengetrokken en begon de eerste sabbatjaren-cyclus. Veertig jaar daarvoor waren de Israëlieten in 1483 v. Chr. uit Egypte opgetrokken. Het jaar 1483 v. Chr. wordt astronomisch ook aangeduid als het jaar van de exodus. De oudheidhistoricus Flavius Josephus schrijft dat de exodus gedurende de maand Xanthicus of Nisan plaatsvond wanneer de zon in het Aries sterrenbeeld stond.

Josephus Antiquities Book 3, Chapter 10, 5. In the month of Xanthicus, which is by us called Nisan, and is the beginning of our year, on the fourteenth day of the lunar month, when the sun is in Aries, (for in this month it was that we were delivered from bondage under the Egyptians,) the law ordained that we should every year slay that sacrifice which I before told you we slew when we came out of Egypt, and which was called the Passover; and so we do celebrate this passover in companies, leaving nothing of what we sacrifice till the day following. The feast of unleavened bread succeeds that of the passover, and falls on the fifteenth day of the month, and continues seven days, wherein they feed on unleavened bread; on every one of which days two bulls are killed, and one ram, and seven lambs.

Alleen de Jaren 1480, 1483, 1490, en 1493 v. Chr. heeft de Nisan-zon in Aries. Volgens het Bijbelboek 1 Koningen 6:1 waren het vierhonderdtachtig jaar vanaf het exodusjaar tot het vierde regeringsjaar van Salomo wanneer deze aan de bouw van de Tempel te Jeruzalem begon. Het vierde regeringsjaar van Salomo viel volgens de sabbat- en jubeljaar-telling in oktober 1004/september 1003 v. Chr. Zijn eerste regeringsjaar begon in oktober 1007 v. Chr. Daarvoor hebben we de veertigjarige regeerperiode van David: 1047/1007 v. Chr. en daarvoor regeerde Saul van 1087 tot 1047 v. Chr. over de twaalf stammen van Israël. De koningen van Israël en Juda heb ik tussen de jaartallen 1087 v. Chr. en 586 v. Chr. op de tijdsbalk herschikt met de historische sabbat- en jubeljaren als ijkpunten. Vanaf Pesach in het voorjaar van 1483 v. Chr. met de Exodus en negenenveertig dagen later Sjavoeot en het geven van de Tien Woorden aan Mozes zijn het vierhonderddertig jaar terug tot de roeping van Abram/Abraham (Galaten 3:17) in 1913 v. Chr. Het was in het stervensjaar van Thera dat Abram uit Haran naar Kanaän vertrok (Genesis 11:32 en 12:1-4). Vanaf Thera de vader van Abram/Abraham hanteren we de jaartallen van de geslachtslijn van Sem de zoon van Noach (Genesis 11:10-22) tot op Thera. Het resultaat is 2340 v. Chr. voor het einde van de Grote Vloed. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 13-21, wijs ik ook op de hogere jaartallen die de Griekse Septuagintvertaling hanteert ter berekening van het jaar van de zondvloed en leg uit waarom ik de Masoretische tekst van de Bijbel verkies. Mijn keuze voor een jong jaartal voor de zondvloed werd bevestigd door de studie van Dr. Werner Papke aan: “Die Sterne von Babylon, Die geheime Botschaft des Gilgamesch – nach 4000 Jahren entschlüsselt”. Het werk dateert al van 1989 (ISBN 3 7857 0498 4). De auteur brengt een Duitse vertaling van het Gilgamesj-epos en berekend de astronomische datum van de Babylonische versie van de zondvloed. Tot mijn verrassing kwam in zijn studie telkens weer het jaar 2340 v. Chr. tevoorschijn, voor het gebeuren. Het is hetzelfde jaartal waar ik bij arriveerde in mijn studie: TIJD en TIJDEN. Dit op basis van de sabbat- en jubeljaartelling op de wijze van tellen volgens William Whiston en vervolgens via de juiste verbinding met het tijdstip van de roeping van Abraham, voorafgegaan met de Genesisgeslachtsregisters van de aartsvaders. Ik beschouw de verkregen astronomische datum van 2340 v. Chr. van Werner Papke voor het Gilgamesj-epos, als een kruispeiling dat mijn in de tijd terug navigeren via de sabbat- en jubeljaren, bevestigd.

Verbazend bij het lezen van het werk van Dr. Werner Papke was ook de astronomische kennis van de Chaldeeërs. Zij waren blijkbaar Copernicus vierduizend jaar vooraf. Zij wisten bijvoorbeeld dat de planeten niet om de aarde, maar om de zon cirkelen en dat planeet aarde met haar maan op de vierde plaats na Saturnus komt. Het toont veel over de kennis van de nakomelingen van Noach in het derde millennium v. Chr. Dit alles is een kennis die later verloren ging en in het Westen slechts vijfhonderd geleden opnieuw verkregen werd.

Het Bijbelboek Genesis leert een wereldwijde grote vloed dat het einde van de eerste beschaving sinds de Schepping betekende met een nieuw begin in 2340 v. Chr. De wereld die onderging was een beschaving zonder weerga geweest gelijk aan het Atlantis uit de Griekse mythologie. Maar het was een beschaving geweest die haar eigen weg naar de ondergang ging. Honderdtwintig jaar voor de Grote Vloed was de maat vol en was de aarde en alles wat er op leefde gedoemd tot sterven. Wat de maat vol maakte was het vermengen van de zonen Gods met de dochters der mensen, met als resultaat: de Nefilim. Een Hebreeuws woord dat meestal vertaald wordt met reuzen of geweldenaars.

Genesis 6:1 En het geschiedde, als de mensen op den aardbodem begonnen te vermenigvuldigen, en hun dochters geboren werden, 2 Dat Gods zonen de dochteren der mensen aanzagen, dat zij schoon waren, en zij namen zich vrouwen uit allen, die zij verkozen hadden. 3 Toen zeide de HEERE: Mijn Geest zal niet in eeuwigheid twisten met den mens, dewijl hij ook vlees is; doch zijn dagen zullen zijn honderd en twintig jaren. 4 In die dagen waren er reuzen op de aarde, en ook daarna, als Gods zonen tot de dochteren der mensen ingegaan waren, en zich kinderen gewonnen hadden; deze zijn de geweldigen, die van ouds geweest zijn, mannen van name. 5 En de HEERE zag, dat de boosheid des mensen menigvuldig was op de aarde, en al het gedichtsel der gedachten zijns harten te allen dage alleenlijk boos was. 6 Toen berouwde het den HEERE, dat Hij den mens op de aarde gemaakt had, en het smartte Hem aan Zijn hart. 7 En de HEERE zeide: Ik zal den mens, dien Ik geschapen heb, verdelgen van den aardbodem, van den mens tot het vee, tot het kruipend gedierte, en tot het gevogelte des hemels toe; want het berouwt Mij, dat Ik hen gemaakt heb. 8 Maar Noach vond genade in de ogen des HEEREN.

De Grote Vloed dateer ik van oktober/november Anno Mundi 1656 tot oktober/november van AM 1657 of 2341/2340 v. Chr. volgens de westerse jaartelling. Dat de zondvloed een volledig jaar duurde leert het Bijbelboek Genesis:

Genesis 7:10 En het geschiedde na die zeven dagen, dat de wateren des vloeds op de aarde waren. 11 In het zeshonderdste jaar des levens van Noach, in de tweede maand, op den zeventienden dag der maand, op dezen zelfden dag zijn alle fonteinen des groten afgronds opengebroken, en de sluizen des hemels geopend. 12 En een plasregen was op de aarde veertig dagen en veertig nachten.

Genesis 8:13 En het geschiedde in het zeshonderd en eerste jaar, in de eerste maand, op den eersten derzelver maand, dat de wateren droogden van boven de aarde; toen deed Noach het deksel der ark af, en zag toe, en ziet, de aardbodem was gedroogd. 14 En in de tweede maand, op den zeven en twintigsten dag der maand, was de aarde opgedroogd.

De beschrijving in Genesis 7:11 dat ‘alle fonteinen des groten afgronds opengebroken werden’ verklaart Patten vanuit kosmische krachten veroorzaakt toen planeet aarde in haar baan om de zon door andere hemellichamen verstoord werd. Patten verklaart verder de continentale drift op aarde en de vorming wereldwijd van bergketens als een gevolg van de zondvloedramp. Hierna volgt het commentaar van de cover van het boek:

The author contends that, through the agency of astral principles, the Earth became engaged, or engulfed, in simultaneous gravitational upheavals and magnetic conflicts. There came with suddenness to our fragile, spiraling sphere, The Biblical Flood and The Ice Epoch. Readers of this unique book will find a challenging and refreshing view of ancient catastrophism and its conclusion, Divine Creation, a subject of importance in this age of increasing intellectual rootlessness. It is over and against the prevailing monopoly of uniformitarian thought (which proposes that oceans of time are necessary for anything and everything, both geologically and biologically) that Mr. Patten proposes his view of historical celestial crises, global catastrophes. Such catastrophes may explain many features about several planets. Such catastrophes, relative to the Earth-Moon system, explain the raising up of mountain ranges, sweeping across the face of the Earth in arcuate alignment, similar to the mountain patterns of the Moon. This was achieved suddenly, and by tidal upheavals within the oceans (of centrifugally rotating lava) within the Earth's crust. Simultaneously, tidal upheavals engulfing the oceans raised tides of subcontinental dimensions on the Earth's crust, thus the historically recorded Deluge, or Flood.

(The Biblical Flood and the Ice Epoch by Donald Wesley Patten, 1966)

Een tijdsperiode (bedeling) van Gods handelen met de mens werd in 2341/2340 v. Chr. definitief afgesloten. Ik vind het opmerkelijk dat er in het Bijbelboek Genesis staat geschreven dat de HEERE God de deur van de ark sloot en niet Noach: Genesis 7:16b … En de HEERE sloot achter hem toe..

Het betekende het afsluiten van een Bijbelse bedeling. Slechts acht mensen: vier mannen en vier vrouwen overleefden de meganatuurcatastrofe van Godswege en begonnen daarna met een verbond van God en met de belofte dat Hij nooit meer de aarde zou verderven (Genesis 9:9-11) aan een nieuw leven met nieuwe verantwoordelijkheden. Het ‘kwaad’ (Rom. 3:9-17) was echter mee de ark ingegaan en in de geslachtslijn van Cham zou er dra een nieuwe opstand opkomen. Het was de Bijbelse Nimrod die het verzet na de grote vloed leidde. Met de roeping van Abram/Abraham in 1913 v. Chr. werd ook de bedeling van na de vloed afgesloten en ving de periode van de belofte aan. De Joodse legendes over de Grote Vloed verhalen ook over de kosmos die bij de ramp betrokken was:

The flood was produced by a union of the male waters, which are above the firmament, and the female waters issuing from the earth. The upper waters rushed through the space left when God removed two stars out of the constellation Pleiades. Afterward, to put a stop to the flood, God had to transfer two stars from the constellation of the Bear to the constellation of the Pleiades. That is why the Bear runs after the Pleiades. She wants her two children back, but they will be r

02-05-2020 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

Hoofdstuk 17, voorjaar 1752 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar? Jacob

Jacob's journey to Haran was a succession of miracles. The first of the five that befell for his sake in the course of it was that the sun sank while Jacob was passing Mount Moriah, though it was high noon at the time. He was following the spring that appeared wherever the Patriarchs went or settled. It accompanied Jacob from Beer-sheba to Mount Moriah, a two days' journey. When he arrived at the holy hill, the Lord said to him: "Jacob, thou hast bread in thy wallet, and the spring of waters is nearby to quench thy thirst. Thus thou hast food and drink, and here thou canst lodge for the night." But Jacob replied: "The sun has barely passed the fifth of its twelve day stages, why should I lie down to sleep at so unseemly an hour?" But then Jacob perceived that the sun was about to sink, and he prepared to make ready his bed. It was the Divine purpose not to let Jacob pass the site of the future Temple without stopping; he was to tarry there at least one night. Also, God desired to appear unto Jacob, and He shows Himself unto His faithful ones only at night. At the same time Jacob was saved from the pursuit of Esau, who had to desist on account of the premature darkness. (The Legends of the Jews, Louis Ginzberg)

De Joodse legende lijkt een meganatuurcatastrofe te beschrijven. Er is wat Bijbelstudie nodig voor de chronologische plaatsing van het jaartal 1752 v. Chr. op de tijdsbalk. De aartsvader Jakob werd in het najaar van 1829 v. Chr. geboren. Hij was de tweelingbroer van Ezau.

© Gustave Doré, 1832/1883

Genesis 25: 23 En de HEERE zeide tot haar: Twee volken zijn in uw buik, en twee natiën zullen zich uit uw ingewand van een scheiden; en het ene volk zal sterker zijn dan het andere volk; en de meerdere zal den mindere dienen. 24 Als nu haar dagen vervuld waren om te baren, ziet, zo waren tweelingen in haar buik. 25 En de eerste kwam uit, ros; hij was geheel als een haren kleed; daarom noemden zij zijn naam Ezau. 26 En daarna kwam zijn broeder uit, wiens hand Ezau 's verzenen hield; daarom noemde men zijn naam Jakob. (Statenvertaling)

De geschiedenis van de rivaliteit tussen Jakob en zijn tweelingbroer de eerstgeborene Ezau is goed bekend. Voor een bord linzensoep zou Ezau uiteindelijk zijn eerstgeborenerecht aan Jakob ruilen. Tot hun dertien jaar zouden ze volgende Joodse legende samen school lopen in de Beet midrasj van de aartsvader Heber (Legend of the Jews, by Louis Ginzberg, 1909, Volume I, Chapter VI). Daarna zou Ezau zijn eigen weg gaan en Jakob verder studeren. Toen hun vader Izaak (zeer) oud geworden was wenste hij ‘de’ zegen aan zijn eerstgeborene te geven. Deze geschiedenis lezen we in hoofdstuk 27:1-46 van het Bijbelboek Genesis.

Genesis 27:1 En het geschiedde, als Izak oud geworden was, en zijn ogen donker geworden waren, en hij niet zien kon; toen riep hij Ezau, zijn grootsten zoon, en zeide tot hem: Mijn zoon! En hij zeide tot hem: Zie, hier ben ik! 2 En hij zeide: Zie nu, ik ben oud geworden, ik weet den dag mijns doods niet.

Deze zegen gaf Izaak in zijn 136ste levensjaar. Op artistieke tekeningen wordt Jakob hierbij steevast als een jongeman afgebeeld, wanneer hij door middel van een list de aartsvaderlijke van Izaak verkrijgt? Een jaartal wordt hier echter niet onmiddellijk opgegeven. Er staat geschreven (27:43) dat Jakob niet lang na de zegening nog datzelfde jaar naar Haran vluchtte, naar de broer van zijn moeder Rebekka: Laban. Maar hoe oud was Jakob volgens de Bijbelse gegevens bij zijn vlucht naar Haran? Toen Rebekka de moordplannen van Ezau aangaande Jakob vernam maande zij Jakob aan onmiddellijk bij haar broer in Haran asiel te zoeken, en daar een vrouw te verkrijgen in plaats van een Kanaänietische vrouw(en) zoals Ezau gehandeld had. Het huwelijk van Ezau met twee vrouwen uit Kanaän werd ook door Izaak afgekeurd (27:46). Niet lang na het voorval van het met bedrog verkrijgen van de zegen van Izaak door Jakob, riep Izaak zijn jongste zoon tot hem ter verkrijging van een extra zegen ditmaal met de bijzondere opdracht in Haran een vrouw te zoeken en niet in Kanaän.

Genesis 28:1 En Izak riep Jakob, en zegende hem; en gebood hem, en zeide tot hem: Neem geen vrouw van de dochteren van Kanaän. 2 Maak u op, ga naar Paddan-aram, ten huize van Bethuël, den vader uwer moeder, en neem u van daar een vrouw, van de dochteren van Laban, uwer moeders broeder. 3 En God almachtig zegene u, en make u vruchtbaar, en vermenigvuldige u, dat gij tot een hoop volken wordt. 4 En Hij geve u den zegen van Abraham; aan u, en uw zaad met u, opdat gij erfelijk bezit het land uwer vreemdelingschappen, hetwelk God aan Abraham gegeven heeft. 5 Alzo zond Izak Jakob weg, dat hij toog naar Paddan-aram, tot Laban, den zoon van Bethuël, den Syriër, den broeder van Rebekka, Jakobs en Ezau's moeder. 6 Als nu Ezau zag, dat Izak Jakob gezegend, en hem naar Paddan-aram weggezonden had om zich van daar een vrouw te nemen; en als hij hem zegende, dat hij hem geboden had, zeggende: Neem geen vrouw van de dochteren van Kanaän; 7 En dat Jakob zijn vader en zijn moeder gehoorzaam geweest was, en naar Paddan-aram getrokken was; 8 En dat Ezau zag, dat de dochteren van Kanaän kwaad waren in de ogen van Izak, zijn vader; 9 Zo ging Ezau tot Ismaël, en nam zich tot een vrouw boven zijn vrouwen, Mahalath, de dochter van Ismaël, den zoon van Abraham, de zuster van Nebajoth. 10 Jakob dan toog uit van Ber-seba, en ging naar Haran. 11 En hij geraakte op een plaats, waar hij vernachtte; want de zon was ondergegaan; en hij nam van de stenen dier plaats, en maakte zijn hoofdpeluw, en leide zich te slapen te dierzelver plaats. 12 En hij droomde; en ziet, een ladder was gesteld op de aarde, welker opperste aan den hemel raakte; en ziet, de engelen Gods klommen daarbij op en neder. 13 En ziet, de HEERE stond op dezelve en zeide: Ik ben de HEERE, de God van uw vader Abraham, en de God van Izak; dit land, waarop gij ligt te slapen, zal Ik aan u geven, en aan uw zaad. 14 En uw zaad zal wezen als het stof der aarde, en gij zult uitbreken in menigte, westwaarts en oostwaarts, en noordwaarts en zuidwaarts; en in u, en in uw zaad zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden. 15 En zie, Ik ben met u, en Ik zal u behoeden overal, waarheen gij trekken zult, en Ik zal u wederbrengen in dit land; want Ik zal u niet verlaten, totdat Ik zal gedaan hebben, hetgeen Ik tot u gesproken heb. 16 Toen nu Jakob van zijn slaap ontwaakte, zeide hij: Gewisselijk is de HEERE aan deze plaats, en ik heb het niet geweten! 17 En hij vreesde, en zeide: Hoe vreselijk is deze plaats! Dit is niet dan een huis Gods, en dit is de poort des hemels! 18 Toen stond Jakob des morgens vroeg op, en hij nam dien steen, dien hij tot zijn hoofdpeluw gelegd had, en zette hem tot een opgericht teken, en goot daar olie boven op. 19 En hij noemde den naam dier plaats Beth-el; daar toch de naam dier stad te voren was Luz. 20 En Jakob beloofde een gelofte, zeggende: Wanneer God met mij geweest zal zijn, en mij behoed zal hebben op dezen weg, dien ik reize, en mij gegeven zal hebben brood om te eten, en klederen om aan te trekken; 21 En ik ten huize mijns vaders in vrede zal wedergekeerd zijn; zo zal de HEERE mij tot een God zijn! 22 En deze steen, dien ik tot een opgericht teken gezet heb, zal een huis Gods wezen, en van alles, wat Gij mij geven zult, zal ik U voorzeker de tienden geven! (Statenvertaling)

Met de belofte van de HEERE God (Genesis 28:13-15) aan Jakob, (een herhaling van de belofte aan zijn vader en grootvader), reist hij naar het noorden, naar Paddan-Aram, naar de woonplaats van de broer van zijn moeder Rebekka.

De aartsvader Jakob was geen jongeman meer toen hij voor zijn leven naar Haran, naar zijn oom Laban moest vluchten. Op onze tijdsbalk geschiedde dit in 1752 v. Chr., op zevenenzeventigjarige leeftijd. Bij deze leeftijd arriveren we door vanaf Jakob ’s levenseinde via de geleverde Bijbelse chronologische gegevens terug te rekenen. Bij aankomst in het land van zijn oom vindt onmiddellijk bij een bron de ontmoeting met Rachel de dochter van Laban, plaats (Genesis 29:1). Om Rachel tot echtgenote te verkrijgen besluit Jakob om Laban zeven jaar te dienen waarna hij Rachel tot vrouw zou krijgen (Genesis 29:15-20). Zeven jaar later wordt de bedrieger Jakob op zijn beurt door zijn oom bedrogen wanneer deze Lea, de oudere zuster van Rachel, in de donkere huwelijksnachttent (Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek I, 19. 7) aflevert, in plaats van de verwachte Rachel. Daarna aanvaard Jakob nogmaals zeven jaar dienstbaar aan Laban te zijn, ter verkrijging van Rachel als echtgenote. Veertien jaar lang zou Jakob zijn oom Laban als knecht voor zijn twee vrouwen en hun dienstmaagden dienen. Rachel was voor een hele tijd onvruchtbaar maar bij Lea werden de eerste vier zonen voor Jakob verwekt.

Genesis 29:31 Toen nu de HEERE zag, dat Lea gehaat was, opende Hij haar baarmoeder; maar Rachel was onvruchtbaar. 32 En Lea werd bevrucht, en baarde een zoon, en zij noemde zijn naam Ruben; want zij zeide: Omdat de HEERE mijn verdrukking heeft aangezien, daarom zal mijn man mij nu liefhebben. 33 En zij werd wederom bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Dewijl de HEERE gehoord heeft, dat ik gehaat was, zo heeft Hij mij ook dezen gegeven; en zij noemde zijn naam Simeon. 34 En zij werd nog bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Nu zal zich ditmaal mijn man bij mij voegen, dewijl ik hem drie zonen gebaard heb; daarom noemde zij zijn naam Levi. 35 En zij werd wederom bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Ditmaal zal ik den HEERE loven; daarom noemde zij zijn naam Juda. En zij hield op van baren. (Statenvertaling)

Op de tijdsbalk zijn we nu in tweede periode van zeven jaar beland van 1745 v. Chr. tot 1738 v. Chr. Tijdens deze periode worden Jakob bij Lea, zijn eerste zonen geboren: Ruben, Simeon, Levi en Juda. In het volgende hoofdstuk van het Bijbelboek Genesis lezen we de geschiedenis van de geboorte van de overige zonen (met uitzondering van Benjamin) en één dochter van Jakob.

Genesis 30:1 Als nu Rachel zag, dat zij Jakob niet baarde, zo benijdde Rachel haar zuster; en zij zeide tot Jakob: Geef mij kinderen! of indien niet, zo ben ik dood. 2 Toen ontstak Jakobs toorn tegen Rachel, en hij zeide: Ben ik dan in plaats van God, Die de vrucht des buiks van u geweerd heeft? 3 En zij zeide: Zie, daar is mijn dienstmaagd Bilha, ga tot haar in; dat zij op mijn knieën bare, en ik ook uit haar gebouwd worde. 4 Zo gaf zij hem haar dienstmaagd Bilha tot een vrouw; en Jakob ging tot haar in. 5 En Bilha werd zwanger, en baarde Jakob een zoon. 6 Toen zeide Rachel: God heeft mij gericht, en ook mijn stem verhoord, en heeft mij een zoon gegeven; daarom noemde zij zijn naam Dan. 7 En Bilha, Rachels dienstmaagd, werd wederom bevrucht, en baarde Jakob den tweeden zoon. 8 Toen zeide Rachel: Ik heb worstelingen Gods met mijn zuster geworsteld; ook heb ik de overhand gehad; en zij noemde zijn naam Nafthali.9 Toen nu Lea zag, dat zij ophield van baren, nam zij ook haar dienstmaagd Zilpa, en gaf die aan Jakob tot een vrouw. 10 En Zilpa, Lea's dienstmaagd, baarde Jakob een zoon.11 Toen zeide Lea: Er komt een hoop! en zij noemde zijn naam Gad. 12 Daarna baarde Zilpa, Lea's dienstmaagd, Jakob een tweeden zoon. 13 Toen zeide Lea: Tot mijn geluk! want de dochters zullen mij gelukkig achten; en zij noemde zijn naam Aser.

14 En Ruben ging in de dagen van de tarweoogst, en hij vond Dudaim in het veld, en hij bracht die tot zijn moeder Lea. Toen zeide Rachel tot Lea: Geef mij toch van uws zoons Dudaim. 15 En zij zeide tot haar: Is het weinig, dat gij mijn man genomen hebt, dat gij ook mijns zoons Dudaim nemen zult? Toen zeide Rachel: Daarom zal hij dezen nacht voor uws zoons Dudaim bij u liggen. 16 Als nu Jakob des avonds uit het veld kwam, ging Lea uit hem tegemoet, en zeide: Gij zult tot mij inkomen; want ik heb u om loon zekerlijk gehuurd voor mijns zoons Dudaim; en hij lag dien nacht bij haar. 17 En God verhoorde Lea; en zij werd bevrucht, en baarde Jakob den vijfden zoon. 18 Toen zeide Lea: God heeft mijn loon gegeven, nadat ik mijn dienstmaagd aan mijn man gegeven heb; en zij noemde zijn naam Issaschar. 19 En Lea werd wederom bevrucht, en zij baarde Jakob den zesden zoon. 20 En Lea zeide: God heeft mij, mij heeft Hij begiftigd met een goede gift; ditmaal zal mijn man mij bijwonen; want ik heb hem zes zonen gebaard; en zij noemde zijn naam Zebulon. 21 En zij baarde daarna een dochter; en zij noemde haar naam Dina. 22 God dacht ook aan Rachel; en God verhoorde haar, en opende haar baarmoeder. 23 En zij werd bevrucht, en baarde een zoon; en zij zeide: God heeft mijn smaadheid weggenomen! 24 En zij noemde zijn naam Jozef, zeggende: De HEERE voege mij een anderen zoon daartoe. 25 En het geschiedde, dat Rachel Jozef gebaard had, dat Jakob tot Laban zeide: Laat mij vertrekken, dat ik ga tot mijn plaats, en naar mijn land. 26 Geef mijn vrouwen, en mijn kinderen, om welke ik u gediend heb, dat ik vertrek; want gij weet mijn dienst, dien ik u gediend heb.

De geboorte van Jozef bij Rachel betekende chronologisch gezien het einde van de veertienjarige diensttijd van Jakob aan Laban. Op de tijdsbalk zitten we nu in het jaar 1738 v. Chr. Het hoofdstuk dertig van Genesis vervolgd vanaf vers 27 tot 43 over de bijzondere geschiedenis van de inboedel waar Jakob uit Haran mee vertrekt en is chronologisch gezien voor dit hoofdstuk van geen belang. Van belang is de verankering van de geboorte van Jozef met het laatste dienstjaar van Jakob. Dit maakt dat Jakob eenennegentig jaar oud was bij de geboorte van Jozef in 1738 v. Chr. Daarna zou hij gedurende nog zes jaar het vee van Laban verzorgen:

Genesis 31:41 Ik ben nu twintig jaren in uw huis geweest; ik heb u veertien jaren gediend om uw beide dochteren, en zes jaren om uw kudde; en gij hebt mijn loon tien malen veranderd.

De periode van zes jaar eindigde in 1732 v. Chr., waarna de terugkeer naar Kanaän volgde, waar de relatie met Ezau hersteld zou worden.

Genesis 32:1 Jakob toog ook zijns weegs; en de engelen Gods ontmoetten hem. 2 En Jakob zeide, met dat hij hen zag: Dit is een heirleger Gods! en hij noemde den naam derzelver plaats Mahanaim. 3 En Jakob zond boden uit voor zijn aangezicht tot Ezau, zijn broeder, naar het land Seir, de landstreek van Edom. 4 En hij gebood hun, zeggende: Zo zult gij zeggen tot mijn heer, tot Ezau: Zo zegt Jakob, uw knecht: Ik heb als vreemdeling gewoond bij Laban, en heb er tot nu toe vertoefd; 5 En ik heb ossen en ezelen, schapen en knechten en maagden; en ik heb gezonden om mijn heer aan te zeggen, opdat ik genade vinde in uw ogen….

Vervolgens zou Jakob voor zijn ontmoeting met Ezau een vreemde ontmoeting met de Engel des HEEREN hebben, die na een worsteling met Jakob diens naam van Jakob naar Israël wijzigde.

Genesis 32:24 Doch Jakob bleef alleen over; en een man worstelde met hem, totdat de dageraad opging. 25 En toen Hij zag, dat Hij hem niet overmocht, roerde Hij het gewricht zijner heup aan, zodat het gewricht van Jakobs heup verwrongen werd, als Hij met hem worstelde. 26 En Hij zeide: Laat Mij gaan, want de dageraad is opgegaan. Maar hij zeide: Ik zal U niet laten gaan, tenzij dat Gij mij zegent. 27 En Hij zeide tot hem: Hoe is uw naam? En hij zeide: Jakob. 28 Toen zeide Hij: Uw naam zal voortaan niet Jakob heten, maar Israël; want gij hebt u vorstelijk gedragen met God en met de mensen, en hebt overmocht. 29 En Jakob vraagde, en zeide: Geef toch Uw naam te kennen. En Hij zeide: Waarom is het, dat gij naar Mijn naam vraagt? En Hij zegende hem aldaar. 30 En Jakob noemde den naam dier plaats Pniël: Want, zeide hij ik heb God gezien van aangezicht tot aangezicht, en mijn ziel is gered geweest. 31 En de zon rees hem op, als hij door Pniël gegaan was; en hij was hinkende aan zijn heup. (Statenvertaling)

Het is een zevenennegentigjarige Jakob die tot zonsopkomst met de Engel des HEEREN worstelt, zich aan Hem vastklampt en niet laat gaan alvorens Hij hem zegent. Op de tijdsbalk uitgetekend zou elf jaar later de jongeling Jozef door zijn jaloerse halfbroers aan Mideanieten op weg naar Egypte verkocht worden:

Genesis 37:1 En Jakob woonde in het land der vreemdelingschappen zijns vaders, in het land Kanaän. 2 Dit zijn Jakobs geschiedenissen. Jozef, zijnde een zoon van zeventien jaren, weidde de kudde met zijn broeders (en hij was een jongeling), met de zonen van Bilha, en de zonen van Zilpa, zijns vaders vrouwen; en Jozef bracht hun kwaad gerucht tot hun vader. 3 En Israël had Jozef lief, boven al zijn zonen; want hij was hem een zoon des ouderdoms; en hij maakte hem een veelvervigen rok. 4 Als nu zijn broeders zagen, dat hun vader hem boven al zijn broederen liefhad, haatten zij hem, en konden hem niet vredelijk toespreken.

In 1722 v. Chr. kwam Jozef als zeventienjarige in Egypte terecht.

Genesis 39:1 Jozef nu werd naar Egypte afgevoerd; en Potifar, een hoveling van Farao, een overste der trawanten, een Egyptisch man, kocht hem uit de hand der Ismaëlieten, die hem derwaarts afgevoerd hadden.

Dit is een geschiedenis die algemeen gekend is. De vrouw van Potifar wilde seks met de Hebreeër Jozef (Genesis 39:7), maar werd door hem afgewezen. Het resultaat was dat Jozef niettemin beschuldigd werd en voor lange tijd gevangen gezet, met een wrede behandeling volgens Psalm 105:18 Men drukte zijn voeten in den stok; zijn persoon kwam in de ijzers. 19 Tot den tijd toe, dat Zijn woord kwam, heeft hem de rede des HEEREN doorlouterd.

In de gevangenis werd hij bekend als een uitlegger van dromen en als een gevolg daarvan stond hij wanneer hij dertig jaar oud was, voor de farao van Egypte, diens nachtmerrie verklarende.

Genesis 41:46 Jozef nu was dertig jaren oud, als hij stond voor het aangezicht van Farao, koning van Egypte; en Jozef ging uit van Farao's aangezicht, en hij toog door gans Egypteland.

Op de tijdsbalk is dit het jaar 1708 v. Chr. Het jaar daaropvolgend zouden de zeven jaar van overvloed aanvangen, waarbij Jozef als aangestelde onderkoning van Egypte, voorraden liet opslaan. De zeven jaar van overvloed lopen van het voorjaar van 1707 tot 1700 v. Chr. In het voorjaar 1706 v. Chr. begon de wereldwijde hongersnood, een hongersnood die zou maken dat twee jaar later de aartsvader Jakob voor farao zou staan. Jakob was dan 130 jaar oud en zijn zoon Jozef was op dat moment negenendertig jaar oud.

Genesis 45:4 En Jozef zeide tot zijn broederen: Nadert toch tot mij! En zij naderden. Toen zeide hij: Ik ben Jozef, uw broeder, dien gij naar Egypte verkocht hebt. 5 Maar nu, weest niet bekommerd, en de toorn ontsteke niet in uw ogen, omdat gij mij hierheen verkocht hebt; want God heeft mij voor uw aangezicht gezonden, tot behoudenis des levens. 6 Want het zijn nu twee jaren des hongers in het midden des lands; en er zijn nog vijf jaren, in welke geen ploeging noch oogst zijn zal. 7 Doch God heeft mij voor uw aangezicht henen gezonden, om u een overblijfsel te stellen op de aarde, en om u bij het leven te behouden, door een grote verlossing.

In het jaar 1699 v. Chr. zou Jakob en zijn clan van zeventig zielen in Egypte arriveren:

Genesis 46:1 En Israël verreisde met al wat hij had, en hij kwam te Ber-seba, en hij offerde offeranden aan den God van zijn vader Izak. 2 En God sprak tot Israël in gezichten des nachts, en zeide: Jakob, Jakob! En hij zeide: Zie, hier ben ik! 3 En Hij zeide: Ik ben die God, uws vaders God; vrees niet van af te trekken naar Egypte; want Ik zal u aldaar tot een groot volk zetten. 4 Ik zal met u aftrekken naar Egypte en Ik zal u doen weder optrekken, mede optrekkende; en Jozef zal zijn hand op uw ogen leggen. 5 Toen maakte zich Jakob op van Ber-seba; en de zonen van Israël voerden Jakob, hun vader, en hun kinderen, en hun vrouwen, op de wagenen, die Farao gezonden had, om hem te voeren. 6 En zij namen hun vee, en hun have, die zij in het land Kanaän geworven hadden, en zij kwamen in Egypte, Jakob en al zijn zaad met hem; 7 Zijn zonen, en de zonen zijner zonen met hem; zijn dochteren, en zijner zonen dochteren, en al zijn zaad bracht hij met zich in Egypte. 8 En dit zijn de namen der zonen van Israël, die in Egypte kwamen: Jakob en zijn zonen. De eerstgeborene van Jakob: Ruben. 9 En de zonen van Ruben: Hanoch, en Pallu, en Hezron, en Karmi. 10 En de zonen van Simeon: Jemuël, en Jamin, en Ohad, en Jachin, en Zohar, en Saul, de zoon ener Kanaänietische vrouw. 11 En de zonen van Levi: Gerson, Kehath en Merari.

Genesis 47:7 En Jozef bracht zijn vader Jakob mede, en stelde hem voor Farao's aangezicht; en Jakob zegende Farao. 8 En Farao zeide tot Jakob: Hoe vele zijn de dagen der jaren uws levens! 9 En Jakob zeide tot Farao: De dagen der jaren mijner vreemdelingschappen zijn honderd en dertig jaren; weinig en kwaad zijn de dagen der jaren mijns levens geweest, en hebben niet bereikt de dagen van de jaren des levens mijner vaderen, in de dagen hunner vreemdelingschappen. 10 En Jakob zegende Farao, en ging uit van Farao's aangezicht.

Jakob zou nog zeventien jaar in Egypte bij zijn lievelingszoon Jozef tot aan zijn dood doorbrengen.

Genesis 47:28 En Jakob leefde in het land van Egypte zeventien jaar; zodat de dagen van Jakob, de jaren zijns levens, geweest zijn honderd zeven en veertig jaren. 29 Als nu de dagen van Israël naderden, dat hij sterven zou, zo riep hij zijn zoon Jozef, en zeide tot hem: Indien ik nu genade gevonden heb in uw ogen, zo leg toch uw hand onder mijn heup, en doe weldadigheid en trouw aan mij, en begraaf mij toch niet in Egypte; 30 Maar dat ik bij mijn vaderen ligge; hierom zult gij mij uit Egypte voeren, en mij in hun graf begraven. En hij zeide: Ik zal doen naar uw woord! 31 En hij zeide: Zweer mij! en hij zwoer hem. En Israël boog zich ten hoofde van het bed.

En het is met deze chronologische gegevens in de tijd terugrekenend, dat we de leeftijd van Jakob bij het verkrijgen van de zegen van Izaak berekend hebben op 77 jaar. Het was in het najaar van 1752 v. Chr. dat de kosmische fenomenen zoals in de Joodse legende beschreven zich voordeden.

%%%FOTO2%%

Hoofdstuk 18, najaar 1889 v. Chr.: meganatuur-catastrofe! Sodom & Gomorra

Het zijn dezelfde legendes die leren dat de ‘Heerlijkheid des HEREN’ de Tempel van Salomo te Jeruzalem pas vulde een jaar na het afwerken van het Heiligdom in 995 v. Chr. De reden hebben we eerder gezien, was dat dit fenomeen gelijk moest lopen met de maand van Abram ’s geboorte (Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume 4, Chapter V).

Wanneer we van het geboortejaar van Abram ditmaal op de tijdsbalk vooruit rekenen arriveren we in het jaar 1889 v. Chr. voor zijn negenennegentigste levensjaar en de vermelding in de Bijbel die de vernietiging van Sodom en Gomorra met dat jaar verbind.

Genesis 19:24 Toen deed de HEERE zwavel en vuur over Sodom en Gomorra regenen, van den HEERE uit den hemel. 25 En Hij keerde deze steden om, en die ganse vlakte, en alle inwoners dezer steden, ook het gewas des lands. (Statenvertaling)

De in de Bijbel beschreven ramp met zwavel en vuur dat vanuit de hemel over de steden Sodom en Gomorra wijkt tien jaar van de cyclus van meganatuurcatastrofes af. Afwijkingen waar de onderzoekers Patten en zijn medewerkers rekening mee hielden.

Hoofdstuk 19, najaar 1988 v. Chr. meganatuurcatastrofe-jaar!

Op een tijdsbalk uitgetekend blijkt dit jaar het geboortejaar van Abram/Abraham geweest te zijn. Een jaar waarvan we kunnen aannemen dat het met tekenen aan de hemel gepaard ging. De Joodse legendes verbinden namelijk een kosmisch fenomeen met de nacht dat Abram geboren werd:

Terah had been a high official at the court of Nimrod, and he was held in great consideration by the king and his suite. A son was born unto him whom he called Abram, because the king had raised him to an exalted place. In the night of Abraham's birth, the astrologers and the wise men of Nimrod came to the house of Terah, and ate and drank, and rejoiced with him that night. When they left the house, they lifted up their eyes toward heaven to look at the stars, and they saw, and, behold, one great star came from the east and ran athwart the heavens and swallowed up the four stars at the four corners. They all were astonished at the sight, but they understood this matter, and knew its import. They said to one another: "This only betokens that the child that hath been born unto Terah this night will grow up and be fruitful, and he will multiply and possess all the earth, he and his children forever, and he and his seed will slay great kings and inherit their lands."

(Legends of the Jews compiled by Louis Ginzberg, 1909, Volume I, Chapter V)

Het zijn dezelfde legendes die leren dat de ‘Heerlijkheid des HEREN’ de Tempel van Salomo te Jeruzalem pas vulde een jaar na het afwerken van het Heiligdom in 995 v. Chr. De reden was dat dit fenomeen gelijk moest lopen met de maand van Abram ’s geboorte (Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume 4, Chapter V).

Wanneer we van het geboortejaar van Abram ditmaal op de tijdsbalk vooruit rekenen arriveren we in het jaar 1889 v. Chr. voor zijn negenennegentigste levensjaar en de vermelding in de Bijbel die de vernietiging van Sodom en Gomorra met dat jaar verbind.

Genesis 19:24 Toen deed de HEERE zwavel en vuur over Sodom en Gomorra regenen, van den HEERE uit den hemel. 25 En Hij keerde deze steden om, en die ganse vlakte, en alle inwoners dezer steden, ook het gewas des lands. (Statenvertaling)

De in de Bijbel beschreven ramp met zwavel en vuur dat vanuit de hemel over de steden Sodom en Gomorra wijkt tien jaar van de cyclus van meganatuurcatastrofes af. Afwijkingen waar de onderzoekers Patten en zijn medewerkers rekening mee hielden.

Hoofdstuk 20, oktober 2239 v. Chr.: spraakverwarring gevolgd door de verdeling van de aarde onder de zeventig volken van toen.

Genesis 10:25 En Heber werden twee zonen geboren; des enen naam was Peleg; want in zijn dagen is de aarde verdeeld; en zijns broeders naam was Joktan. (Statenvertaling)

Peleg leefde van najaar 2239 tot najaar 2000 v. Chr. Het is een kort Bijbelcitaat waar nochtans meerdere verklaringen over gegeven worden. Eén verklaring leert dat de continentale drift, het uiteenscheuren van de aardelandmassa, in één meganatuurcatastrofe plaatsgevonden heeft. Het is een verklaring die in lijn ligt met de in dit werk gepresenteerde catastrofetheorie.

Het Jodendom is overigens verdeeld over de vraag wanneer juist tijdens Peleg ’s leven, de aarde verdeeld werd. De Seder Olam plaatst de verdeling van de aarde in het laatste jaar van Peleg: 340 jaar na de Grote Vloed. Maar een veel oudere Joodse bron (Heinrich W. Guggenheimer, The Rabbinic View of Biblical Chronology, 1998) vermeldt dat Peleg, (wat splitsen betekent) zijn naam bij zijn geboorte kreeg, toen de nakomelingen van Noach de aarde onder elkaar verdeelden. Het is de laatste vermelding die chronologisch zin heeft en de spraakverwarring voldoende in tijd, voor Abraham en de eerste farao ’s van Egypte plaatst. De spraakverwarring van Genesis 11:7 dateren we aldus in 1757 AM, 101 jaar na de Grote Vloed, of naar de westerse tijdrekening omgerekend in het jaar 2239 v. Chr.

De spraakverwarring wordt als geschiedschrijving in het Bijbelboek Genesis, in het elfde hoofdstuk neergezet.

Genesis 11:1 En de ganse aarde was van enerlei spraak en enerlei woorden. 2 Maar het geschiedde, als zij tegen het oosten togen, dat zij een laagte vonden in het land Sinear; en zij woonden aldaar. 3 En zij zeiden een ieder tot zijn naaste: Kom aan, laat ons tichelen strijken, en wel doorbranden! En de tichel was hun voor steen, en het lijm was hun voor leem. 4 En zij zeiden: Kom aan, laat ons voor ons een stad bouwen, en een toren, welks opperste in den hemel zij, en laat ons een naam voor ons maken, opdat wij niet misschien over de ganse aarde verstrooid worden! 5 Toen kwam de HEERE neder, om te bezien de stad en den toren, die de kinderen der mensen bouwden. 6 En de HEERE zeide: Ziet, zij zijn enerlei volk, en hebben allen enerlei spraak; en dit is het, dat zij beginnen te maken; maar nu, zoude hun niet afgesneden worden al wat zij bedacht hebben te maken? 7 Kom aan, laat Ons nedervaren, en laat Ons hun spraak aldaar verwarren, opdat iegelijk de spraak zijns naasten niet hore. 8 Alzo verstrooide hen de HEERE van daar over de ganse aarde; en zij hielden op de stad te bouwen. 9 Daarom noemde men haar naam Babel; want aldaar verwarde de HEERE de spraak der ganse aarde, en van daar verstrooide hen de HEERE over de ganse aarde.

Het Bijbelboek Genesis brengt in de eerste zes hoofdstukken de geschiedenis van de Schepping, de eerste mensen, de zondeval en de geschiedenis van het sterven, sindsdien. Het is de geschiedenis van de pre-zondvloedwereld culminerend uiteindelijk in de Grote Vloed. Een Zondvloed die als een oordeel van God over de wereld van toen is gegaan, maar wel met de belofte van een Verlosser (Genesis 3:15) die de mens van de dood zou bevrijden en met de belofte na de Vloed in de regenboog, dat de wereld nooit meer op zulk een wijze verwoest zou worden (Genesis 9:12-13).

De mens echter (op individuele uitzonderingen na), bleef ook na de Vloed opstandig en ging zijn eigen weg. Slechts enkele generaties later al begon naar het Bijbelboek Genesis hoofdstuk 11, de openlijke rebellie tegen God in de bouw van de stad en toren van Babel. Het was in de geslachtslijn van Cham, één van de drie zonen van Noach, dat de eerste rebellie haar oorsprong heeft.

Genesis 10:6 En de zonen van Cham waren Kus, Misraïm, Put en Kanaän. 7 En de zonen van Kus: Seba, Chawila, Sabta, Rama en Sabteka; en de zonen van Rama waren Seba en Dedan. 8 En Kus verwekte Nimrod; deze was de eerste machthebber op de aarde; 9 hij was een geweldig jager voor het aangezicht des HEREN; daarom zegt men: Een geweldig jager voor het aangezicht des HEREN als Nimrod. 10 En het begin van zijn koninkrijk was Babel, Erek, Akkad en Kalne, in het land Sinear. 11 Uit dat land trok hij naar Assur en hij bouwde Nineve, Rechobot-Ir, Kalach 12 en Resen tussen Nineve en Kalach; dat is de grote stad. 13 En Misraïm verwekte de Ludieten, de Anamieten, de Lehabieten, de Naftuchieten, 14 de Patrusieten, de Kasluchieten, uit wie de Filistijnen zijn voortgekomen, en de Kaftorieten. 15 En Kanaän verwekte Sidon, zijn eerstgeborene, en Chet 16 en de Jebusiet, de Amoriet, de Girgasiet, 17 de Chiwwiet, de Arkiet, de Siniet, 18 de Arwadiet, de Semariet en de Hamatiet; en daarna verspreidden zich de geslachten van de Kanaäniet. 19 En de grens van de Kanaäniet was van Sidon in de richting van Gerar tot Gaza, in de richting van Sodom, Gomorra, Adma en Seboïm tot Lesa. 20 Dit waren de zonen van Cham naar hun geslachten, naar hun talen, in hun landen, in hun volken.

Het is de geslachtslijn van Sem, één van de andere drie zonen van Noach, die het ons mogelijk maakt de spraakverwarring te dateren. De geslachtslijst van Sem vinden we in het elfde hoofdstuk van Genesis en in het Bijbelboek 1 Kronieken. Het is ook in de lijn van Sem dat uiteindelijk meer dan twee millennia later, de beloofde Verlosser geboren werd. Deze lijn gaat van Sem helemaal naar Abraham en van Abraham via Izaak naar de oudvaders van Israël. In de lijn van Juda zou de Messias voortkomen.

Genesis 11:10 Dit zijn de nakomelingen (Hebreeuws: TOLEDOTH) van Sem. Toen Sem honderd jaar oud was, verwekte hij Arpaksad, twee jaar na de vloed. 11 En Sem leefde, nadat hij Arpaksad verwekt had, vijfhonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 12 Toen Arpaksad vijfendertig jaar geleefd had, verwekte hij Selach. 13 En Arpaksad leefde, nadat hij Selach verwekt had, vierhonderd drie jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 14 Toen Selach dertig jaar geleefd had, verwekte hij Eber. 15 En Selach leefde, nadat hij Eber verwekt had, vierhonderd drie jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 16 Toen Eber vierendertig jaar geleefd had, verwekte hij Peleg. 17 En Eber leefde, nadat hij Peleg verwekt had, vierhonderd dertig jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 18 Toen Peleg dertig jaar geleefd had, verwekte hij Reü. 19 En Peleg leefde, nadat hij Reü verwekt had, tweehonderd negen jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 20 Toen Reü tweeëndertig jaar geleefd had, verwekte hij Serug. 21 En Reü leefde, nadat hij Serug verwekt had, tweehonderd zeven jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 22 Toen Serug dertig jaar geleefd had, verwekte hij Nachor. 23 En Serug leefde, nadat hij Nachor verwekt had, tweehonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 24 Toen Nachor negenentwintig jaar geleefd had, verwekte hij Terach. 25 En Nachor leefde, nadat hij Terach verwekt had, honderd negentien jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 26 Toen Terach zeventig jaar geleefd had, verwekte hij Abram, Nachor en Haran.

Het is het Bijbelboek 1 Kronieken dat ons leert dat in de dagen van Peleg, een achter-achterkleinzoon van Sem, dat de aarde verdeeld werd, wat volgens de Joodse overlevering op de spraakverwarring slaat.

1 Kronieken 1:17 De zonen van Sem waren: Elam, Assur, Arpaksad, Lud, Aram, Us, Chul, Geter en Mesek. 18 Arpaksad verwekte Selach, en Selach verwekte Eber. 19 Aan Eber werden twee zonen geboren: de naam van de een was Peleg, want in zijn dagen werd de aarde verdeeld; en de naam van zijn broeder was Joktan. 20 En Joktan verwekte Almodad, Selef, Chasarmawet, Jerach, 21 Hadoram, Uzal, Dikla, 22 Ebal, Abimaël, Seba, 23 Ofir, Chawila, en Jobab; deze allen waren de zonen van Joktan. 24 Sem, Arpaksad, Selach, 25 Eber, Peleg, Reü, 26 Serug, Nachor, Terach, 27 Abram – dat is Abraham.

De hiervoor geciteerde Bijbelgedeelten geven de geslachtslijn van Sem tot Abraham op en via hun vermelde leeftijden bij verwekking van nageslacht, zijn we in staat ‘de dagen van Peleg’ vanaf de Grote Vloed te berekenen, en chronologisch op de tijdsbalk te plaatsen. Dit is dan onze eerste oefening alvorens we heel de zaak aan de westerse tijdrekening koppelen.

Een chronologisch overzicht van de geslachtslijst van Sem geeft het volgende resultaat:

Zondvloed:                1656 jaar Anno Mundi (okt/sep)

Sem                           twee jaar na de Grote Vloed

Arpachsad                 1658 + 35 =

Selah                          1693 + 30 =

Heber                         1723 + 34 =

Peleg                         1757 + 30 =

Rehu                          1787 + 32

Serug                          1819 + 30

Nahor                         1849 + 29

Terah                          1878 + 70 = …de vader van Abram, Nachor en Haran    1948

Peleg werd geboren in het jaar 1757 AM of 101 jaar na de vloed. Op de leeftijd van dertig jaar verwekte hij zijn erfgenaam Reü dat het jaar 1787 AM is, en hij leefde daarna nog 209 jaar dat ons in het jaar 1996 AM, of 340 jaar na de Grote Vloed brengt. Ergens tijdens deze periode dient de spraakverwarring op de tijdsbalk geplaatst te worden. In mijn werk ‘Genesis versus Egyptologie, 2009, hoofdstuk 11’, gaf ik een hint naar een jaartal op basis van een cyclus van meganatuur-catastrofes: 2197 v. Chr. Maar dit laatste jaar was geen exacte berekening op basis van Bijbelse chronologie. Het Jodendom is overigens ook verdeeld over de vraag wanneer juist tijdens Peleg ’s leven, de aarde verdeeld werd. De Seder Olam plaatst de verdeling van de aarde in het laatste jaar van Peleg: 340 jaar na de Grote Vloed. Maar zoals eerder opgemerkt een veel oudere Joodse bron (Heinrich W. Guggenheimer, The Rabbinic View of Biblical Chronology, 1998) vermeldt dat Peleg, (wat splitsen betekent) zijn naam bij zijn geboorte kreeg, toen de nakomelingen van Noach de aarde onder elkaar de aarde verdeelden. Het is de laatste vermelding die chronologisch zin heeft en de spraakverwarring voldoende in tijd, voor Abraham en de eerste farao ’s van Egypte plaatst.

De spraakverwarring van Genesis 11:7 dateren we aldus in 1757 AM, 101 jaar na de Grote Vloed, of naar de westerse tijdrekening omgerekend in het jaar 2239 v. Chr.

Vanuit de vlakte van Sinear, in het huidige Irak, verspreiden de nakomelingen van Sem, Cham en Jafeth zich over de wereld. We moeten deze groepen van volken zien als hoogontwikkelde mensen met allerhande kennis tot het opstarten van de eerste beschavingen. Het beeld dat bijvoorbeeld Hollywood van Noach, Sem, Cham en Jafeth geven is gebaseerd op de evolutietheorie waar een ontwikkeling van oermensen tot homo-sapiens geleerd wordt. Telkens laat Hollywood, Noach en zijn nakomelingen steevast in lompen gekleed en met wilde haren, zien. Het eerste mensenpaar dat door de HEERE God met dierenhuiden bekleed werd, wordt ook meestal als een haveloos paar neergezet, getoond. Ook geïllustreerde Bijbels doen hier aan mee, waar men vanuit de eigen vaderlandse geschiedenis niet onmiddellijk een probleem mee heeft, aangezien dit het vertrouwde beeld van de holbewoners is. In mijn rijke verbeelding zie ik echter een ander beeld: de beschreven dierenhuiden zijn voor mij bewerkt leder en de kleding van het eerste mensenpaar zie ik als lederen maatpakken. Zo ook trouwens de kleding van Noach en de zijnen. Deze mensen behoorden tot een hoog beschavingsniveau met bouwtechnieken waar men heden nog altijd vragen bij stelt, van hoe ze het gekund hebben. En het zijn namelijk bouwtechnieken die heden verloren gegaan zijn. Bij de bouw van de tempel te Jeruzalem door Salomo krijgen we in de Bijbel een hint naar de bouwtechnieken van drieduizend jaar geleden.

1 Koningen 6:7 Toen het huis gebouwd werd, werd het opgetrokken van steen, afgewerkt aan de groeve, en geen hamer of beitel of enig ijzeren gereedschap werd gehoord bij het bouwen van het huis.

Dit Schriftwoord heeft het in wezen over een geluidloos optrekken van de Tempel, iets dat geen enkele moderne bouwwerf vandaag zou kunnen garanderen. Ik vermoed dat dezelfde technieken voor de Egyptische tempels gebruikt werden. De restanten van de bouwwerken in Egypte teruggaand tot zelfs de archaïsche tijd en het Oude Rijk zijn zo imposant dat sommige onderzoekers de bouwers ervan zelfs buitenaards zoeken. Volgens het Genesismodel zijn deze bouwers gewoon de nakomelingen van de hoogontwikkelde pre-zondvloedmens, of gezien vanuit de mythologieën, de nakomelingen van de Atlantis-mensen.

De nakomelingen van Sem, Cham en Jafeth hebben tot in het zevende geslacht, allen leeftijden van tweehonderd jaar en meer bereikt. Noach zelf leefde nog tot 350 jaar na de Grote Vloed. Deze mensen werden dan ook door de volgende generaties, als goden beschouwd. De oudheid-historicus Herodotos schrijft in deze lijn, het volgende over Egypte:

Toch is Egypte voor de tijd van die mannen (=priesters) door goden bestuurd die te midden van de mensen leefden. Nu eens had de een dan weer de ander de macht en de laatste van hen was Oros, de zoon van Osiris (Heracles/Nimrod). Deze heette Apollo in het Grieks; hij heeft Tyfon ten val gebracht en daarna als laatste god de troon bestegen. Osiris kun je aan Dionysos gelijkstellen. Herodotos Boek 2:144

De namen tussen haakjes, in het citaat hierboven, heb ik toegevoegd. De oorsprong van de Egyptische god Osiris kan namelijk teruggevoerd worden tot de Bijbelse Nimrod of Heracles uit de Griekse mythologie. (Alexander Hislop, The Two Babylons, 1916, Chapter II)

De apostel Paulus kreeg eens op één van zijn zendingsreizen de gelegenheid om op de Areopagus te Athene te spreken. Van de Areopagus of ‘het veld van Mars’, staat er in het Bijbelboek Handelingen geschreven dat: “Alle Atheners nu en de vreemdelingen, die zich daar ophielden, hadden voor niets anders tijd over dan om iets nieuws te zeggen of te horen”. Hierna de tekst van Paulus’ korte redevoering, maar waar de kern van de Bijbelse wereldgeschiedenis en heilsboodschap in zit. De redevoering was kort omdat Paulus wanneer hij over de overwinning over de dood door de Opstanding uit de dood van de Christus, begon te spreken hij door een meerderheid van zijn Griekse toehoorders weggehoond werd. De Bijbelse hoop van de beloofde opstanding paste niet in hun Griekse religieuze wereldaanschouwing.

Handelingen 17:22 En Paulus, voor de Areopagus staande, zeide: Mannen van Athene, ik zie voor mijn ogen, dat gij in elk opzicht buitengewoon ontzag voor godheden hebt; 23 want toen ik door uw stad liep en de voorwerpen uwer verering aanschouwde, heb ik ook een altaar gevonden met het opschrift: Aan een onbekende god. Wat gij dan, zonder het te kennen, vereert, dat verkondig ik u.

24 De God, die de wereld gemaakt heeft en al wat daarin is, die een Heer is van hemel en aarde, woont niet in tempels met handen gemaakt, 25 en laat Zich ook niet door mensenhanden dienen, alsof Hij nog iets nodig had, daar Hij zelf aan allen leven en adem en alles geeft. 26 Hij heeft uit één enkele het gehele menselijke geslacht gemaakt om op de ganse oppervlakte der aarde te wonen en Hij heeft de hun toegemeten tijden en de grenzen van hun woonplaatsen bepaald, 27 opdat zij God zouden zoeken, of zij Hem al tastende vinden mochten, hoewel Hij niet ver is van een ieder van ons. 28 Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij, gelijk ook enige van uw dichters hebben gezegd: Want wij zijn ook van zijn geslacht. 29 Daar wij dan van Gods geslacht  zijn, moeten wij niet menen, dat de godheid gelijk is aan goud of zilver of steen door menselijke kunstvaardigheid gesneden of bedacht. 30 God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden der onwetendheid, heden aan de mensen, dat zij allen overal tot bekering  moeten komen; 31 omdat Hij een dag heeft bepaald, waarop Hij de aardbodem rechtvaardig zal oordelen door een man, die Hij aangewezen heeft, waarvan Hij voor allen het bewijs geleverd heeft door Hem uit de doden op te wekken.

32 Toen zij nu van een opstanding van doden hoorden, spotten sommigen, maar anderen zeiden: Wij zullen u hierover nog wel eens horen. 33 Aldus vertrok Paulus uit hun midden. 34 Doch enige mannen sloten zich bij hem aan, en kwamen tot geloof, onder wie ook Dionysius, de Areopagiet, en een vrouw, genaamd Damaris, en anderen met hen.

01-05-2020 om 17:42 geschreven door Robert De Telder  

De Bijbelse spraakverwarring die gepaard ging met een meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong volgde op de Grote Vloed die eveneens in het Bijbelboek Genesis beschreven wordt en gedateerd van oktober 2341 v. Chr. tot november 2340 v. Chr. De anno Mundi jaartelling heeft de teller sinds de schepping op 1656/1657 AM staan. De zondvloedramp zonder weerga gaven we al aandacht in het vierde hoofdstuk.

In TIJD en TIJDEN, 2015, verwijs ik in de inleiding naar Joodse Bijbelvorsers die op basis van een Bijbelcode de ouderdom van de aarde berekenden op zo’n 15,3 miljard jaar. Dezelfde Joodse traditie leert dat voor de schepping van de mens er al eens een wereldperiode via een meganatuurcatastrofe door God was afgesloten. Het gaat hier om de zogenaamde restitutieleer.

Genesis 1:1 In den beginne schiep God de hemel en de aarde. 2 De aarde nu was woest en ledig , en duisternis lag op de vloed, en de Geest Gods zweefde over de wateren. (tijdskloof) 3 En God zeide: Er zij licht; en er was licht. 4 En God zag, dat het licht goed was, en God maakte scheiding tussen het licht en de duisternis. 5 En God noemde het licht dag, en de duisternis noemde Hij nacht. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest: de eerste dag. (NBG Vertaling 1951)

De restitutietheorie leert dat er tussen Genesis hoofdstuk 1 vers 1 en 3 een tijdskloof zit. Een periode die in tijd niet geopenbaard is. Over deze leer bestaat nochtans heel wat discussie. De restitutieleer maakt meestal ook deel uit van de bedelingenleer. Persoonlijk ben ik vierenveertig jaar geleden begonnen met de Scofield-studiebijbel aan te schaffen en sindsdien bij mijn studie van de Bijbelboeken te hanteren. Dat er een tijdsperiode zit tussen Genesis hoofdstuk 1 vers 1 en vers 3 lijkt mij als een gevolg van mijn studie, dan ook logisch. Het hierna volgende Bijbelgedeelte wordt ook in de restitutieleer gehanteerd:

%%%FOTO1%%%

2 Petrus 3:5 Want willens en wetens ontgaat hun, dat door het woord van God de hemelen er sedert lang geweest zijn en de aarde, die uit en door het water bestaat, 6 waardoor de toenmalige wereld .(de wereld van Genesis 1:1) is vergaan, verzwolgen door het water7 Maar de tegenwoordige hemelen en de aarde (de zes dagen schepping) zijn door hetzelfde woord als een schat weggelegd, ten vure bewaard tegen de dag van het oordeel en van de ondergang der goddeloze mensen.

Hebreeën 1:10 En: Gij, Heere! hebt in den beginne de aarde gegrond, en de hemelen zijn werken Uwer handen;.. (Statenvertaling)

Psalm 102:26 Gij hebt voormaals de aarde gegrond, en de hemelen zijn het werk Uwer handen;..

Johannes 1:1 In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God. 2 Dit was in den beginne bij God. 3 Alle dingen zijn door Hetzelve gemaakt, en zonder Hetzelve is geen ding gemaakt, dat gemaakt is.

Hierna volgt een beknopt citaat dienaangaande uit het Bijbels Panorama, Het Morgenrood, Bodegraven, 1974, Jacob Klein-Haneveld (1918/1987). Het is beknopt maar brengt de essentie van de leer.

“In den beginne schiep God de hemel en aarde”. Met deze verheven verklaring over het begin van alle dingen voert de Heilige Geest ons rechtstreeks naar God. Er blijft geen ruimte voor menselijke veronderstellingen. Alles, wat de mens daarover weet en op deze aarde ooit weten zal, is daarmee gezegd. “Heft uwe ogen naar omhoog en ziet: wie heeft dit alles geschapen?” (Jesaja 40:26). Het is voor ieder schepsel duidelijk, dat er een stoffelijk universum bestaat, en het Woord van God biedt de enige, werkelijk aanneembare verklaring voor het ontstaan ervan. Geologen kunnen aardlagen doorzoeken en theorieën opstellen over fossielen, maar “de verborgenheid des HEREN is voor degenen, die Hem vrezen” (Psalm 25:14).

“Door het geloof verstaan wij, dat de wereld door het Woord Gods tot stand gebracht is, zodat het zichtbare niet ontstaan is uit het waarneembare” (Hebreeën 11:3). Het Hebreeuwse woord “BARA” (= scheppen) duidt in zijn eigenlijke en oorspronkelijke betekenis de goddelijke handeling aan, waarin Hij iets schept, zonder daarbij gebruik te maken van een al bestaande stof. Door het goddelijke: “Er zij!” wordt in aanzijn geroepen, wat er voordien nog niet was. “Want Hij sprak en het was er, Hij gebood en het stond er” (Psalm 33:9). “Want Hij gebood en zij waren geschapen” (Psalm 148:5).

“In den beginne”. Wanneer dit begin was, wordt ons niet meegedeeld, maar ongetwijfeld heeft deze verklaring betrekking op het tijdloze verleden toen de hemel en de aarde door de daad, de wil en het woord van de almachtige God geschapen werden.

Nu wordt ons in Genesis 1:2 gezegd, “dat de aarde woest en ledig was” (Hebreeuws “tohoewabohoe”). Dat dit niet een uitdrukking is, die de aarde beschrijft, zoals ze geschapen is “in den beginne”, maakt ons een uitspraak van Jesaja duidelijk: “Niet tot een baaierd (tohoewabohoe) heeft Hij haar geschapen, maar ter bewoning heeft Hij haar geformeerd” (Jesaja 45:18).

De verklaring van Genesis 1:1 beschrijft een volkomen werk, waar aan niets toegevoegd hoeft te worden. Ze heeft betrekking op een scheppingsdaad van God in de tijdloze eeuwigheid. Genesis 1:2 vertelt ons dan, dat de aarde om redenen, die voor ons verborgen, maar bij God bekend zijn, tot een chaotische woestenij geworden is. We worden niet gewaar, hoeveel tijd er verstreek tussen Gods eerste scheppingsdaad en het verval tot chaos. Het is echter duidelijk, dat er een ingrijpende omwenteling heeft plaatsgehad, die de aarde volledig veranderde, zodat ze “woest en ledig” werd. Hoewel we niets met zekerheid over het hoe en wanneer kunnen zeggen, vinden we bij een zorgvuldige bestudering van Gods Woord toch enige aanwijzingen van een dergelijke catastrofe. Vers 3 wijst erop, dat God begint “het gezicht van de aarde te vernieuwen”, om het als woonplaats voor de mens klaar te maken. Zo zegt ook de psalmist het: “Zendt Gij uw Geest uit, zij worden geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat van de aardbodem” (Psalm 104:30).

Tijdens de tweede scheppingsdag “verdeelde” God de wateren: het bericht vermeldt hier niet, dat zij op dat moment “geschapen werden”. Verder in het verslag wordt ons ook niet gezegd, dat God zon en maan op de vierde dag “schiep”, maar dat God twee grote lichten (eigenlijk: lichtdragers) maakte (Hebreeuws: ASHER).

Zij werden gemaakt om de aarde te verlichten en om te dienen als tijdsbepaling. “In den beginne” werden zij geschapen. Verder wordt ons meegedeeld, dat God sprak: “Dat het droge tevoorschijn kome!” Hier wordt niet van de schepping van de aarde gesproken, maar, zoals Genesis 1:9 zegt, van de verzameling van het water op één plaats, zodat het droge (de aarde, die “in den beginne” geschapen werd) tevoorschijn kwam, zichtbaar werd.

Het Mozaïsche bericht spreekt eigenlijk maar van drie werkelijke scheppingsdaden (Hebreeuws “BARA”) van God:

De schepping van de hemel en de aarde “in den beginne”,

De schepping van de dieren,

De schepping van de mens.

Einde citaat.

De restitutietheorie krijgt heel wat ondersteuning van de Amerikaanse wetenschapper Donald Wesley Patten in zijn studie: The Biblical Flood and the Ice Epoch. Het boek dat in 1966 voor de eerste maal gepubliceerd werd en meerdere herdrukken kende blijft een aanrader. Voor diegene die meende dat de Bijbelse Grote Vloed alleen maar een periode van veel regen over een bepaald gebied op aarde betekende krijgt met het boek een beter begrip van de meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong die planeet aarde in het derde millennium voor Christus getroffen heeft.

Patten verbindt de IJstijd met de Zondvloed en verklaart zo het ontstaan van de ijskappen op de Noord- en Zuidpool door ijs dat vanuit ‘outer space’ met catastrofale gevolgen op planeet aarde gedeponeerd werd. Ik had het boek al langer in bezit nadat ik het jaren geleden samen met dat andere boeiende boek van Patten: The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, verkreeg. Dit laatste boek kreeg op mijn blog al heel wat aandacht. Mijn zelf opgelegde opdracht was om de historische cyclus van meganatuurcatastrofes op de tijdsbalk chronologisch aan te brengen. De wetenschapper Donald Wesley Patten en zijn medewerkers Ronald R. Hatch en Loren C. Steinhauer hanteerden namelijk ter berekening van hun cyclus de jaartallen van de Bijbelse koningen volgens de fabricatie van de chronoloog Edwin R. Thiele die in de twintigste eeuw de Bijbelse koningslijsten met die van de Assyrische koningen verbond. Thiele verkorte hierbij de regeerperiode van de koningen van Israël en Juda met zo maar even een afwijking van acht tot veertig jaar ter inpassing in het Assyrische koningslijstkeurslijf.

Een exact jaartal voor de Grote Vloed of Zondvloed geeft Patten niet maar werkt met circa ‘s.

In TIJD en TIJDEN, 2015, heb ik de Grote Vloed gedateerd van oktober/november Anno Mundi 1656 tot oktober/november van AM 1657 of 2341/2340 v. Chr. volgens de westerse jaartelling. Dat de meganatuur-catastrofe dat de zondvloed was, een volledig jaar duurde leert het Bijbelboek Genesis 7:10-12 en Genesis 8:13-14. De beschrijving in Genesis 7:11 dat alle kolken der grote waterdiepten openbraken verklaart Patten vanuit kosmische krachten veroorzaakt wanneer planeet aarde in haar baan om de zon door andere hemellichamen verstoord werd. Patten verklaart verder de continentale drift op aarde en de vorming wereldwijd van bergketens als een gevolg van de zondvloedramp. Bijzonder fascinerend vond ik Patten ‘s theorie in hoofdstuk IX, 4, dat planeet aarde ook al voor de zes-dagenschepping door meganatuurcatastrofes van kosmische aard getroffen werd en hij geeft een wetenschappelijke verklaring voor het Bijbelgedeelte van Genesis 1:1-2: In den beginne schiep God den hemel en de aarde. 2 De aarde nu was woest en ledig, en duisternis was op den afgrond; …

Hierna een citaat uit het boek:

The Earth then became a dark, hydrocarboniferous dump at the time of the earlier catastrophe or catastrophes. Part of the surface tar (bitumen) from that period may have been utilized by Noah and his sons for the pitching of the Ark (Genesis 14). Bitumen was also gathered several centuries after the Flood in the oil-rich Mesopatamian Valley. It was used at that later time to pitch the Tower of Babel so that it, too, like the Ark, would be impervious to water if another Flood might recur (Genesis 11:3). Similarly, bitumen was reported in the slime pits of Sodom and Gomorrah (Genesis 14:10) at a time which may have just preceded a rifting of the Earth's crust in that region. Thus, it is posited, some 10,000 or 20,000 years ago, our planet may well have been the scene of a dark, celestial, carboniferous dump. This might help explain why horizontal seams of coal, like subterranean pools of petroleum, contain virtually no Carbon-14 (along with limestones). Perhaps this is how our antediluvian canopy originated, with its abundances of water vapor and carbon dioxide, merely oxygenated hydrogen and carbon. Our planet may have become literally a dark dump or void, a contention suggested in Genesis 1:2. ‘The Earth became without form and an empty waste (or void), and darkness was upon the face of the very great deep’. (KJV)

Het Bijbelboek Genesis leert een wereldwijde grote vloed dat het einde van de eerste beschaving sinds de Schepping betekende met een nieuw begin in 2340 v. Chr. De wereld die onderging was een beschaving zonder weerga gelijk aan het Atlantis uit de Griekse mythologie. Maar het was een beschaving geweest die haar eigen weg naar de ondergang ging. Honderdtwintig jaar voor de Grote Vloed was de maat vol en was de aarde en alles wat er op leefde gedoemd tot sterven. Wat de maat vol maakte was het vermengen van de zonen Gods met de dochters der mensen, met als resultaat: de Nefilim. Een Hebreeuws woord in Genesis 6:1-8 dat meestal vertaald wordt met reuzen of geweldenaars.

Literatuurlijst:

Bijbel, Statenvertaling

Herodotos, English translation: G. C. Macaulay, 1890 AD

Flavius Josephus, vertaald en van commentaar voorzien door William Whiston, 1867 AD

Alexander Hislop, The Two Babylons, 1916

A.M. Rehwinkel, de Zondvloed, 1951

Donald W. Patten, Ronald R. Hatch, Loren C. Steinhauer, THE LONG DAY OF JOSHUA, 1977

Donald W. Patten, The Biblical Flood and the Ice Epoch

Donovan A. Courville, THE EXODUS PROBLEM and its Ramifications, 1971

Immanuel Velikovsky, EEUWEN IN CHAOS, WERELDEN IN BOTSING, MENSHEID ZONDER GEHEUGEN, AARDE IN BEROERING, 1950-1979

Heinrich Guggenheimer, Seder Olam, the Rabbinic view of Biblical chronology, 1998

Louis Ginzberg, 1909, The Legends of the Jews, a massive collation of the Haggada--the traditions which have grown up surrounding the Biblical narrative. These stories and bits of layered detail are scattered throughout the Talmud and the Midrash, and other sources, including oral. In the 19th century Ginzberg undertook the task of arranging the Haggada into chronological order, and this series of volumes was the result.

01-05-2020 om 17:33 geschreven door Robert De Telder  

14-04-2020 om 08:45 geschreven door Robert De Telder  

08-04-2020 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

27-01-2020 om 05:22 geschreven door Robert De Telder  

21-01-2020 om 17:52 geschreven door Robert De Telder  

31-12-2019 om 09:09 geschreven door Robert De Telder  

23-12-2019 om 08:33 geschreven door Robert De Telder  

16-12-2019 om 00:00 geschreven door Robert De Telder  

09-12-2019 om 11:11 geschreven door Robert De Telder  

02-12-2019 om 09:17 geschreven door Robert De Telder  

26-11-2019 om 08:35 geschreven door Robert De Telder  

18-11-2019 om 09:00 geschreven door Robert De Telder  

11-11-2019 om 09:18 geschreven door Robert De Telder  

04-11-2019 om 09:40 geschreven door Robert De Telder