Toen in de vorige eeuw in 1922 de graftombe van
Toetanchamon ontdekt werd was dit de vondst bij uitstek van die eeuw. Het was
de archeoloog en egyptoloog Howard Carter (1874/1939) die het graf in de
koningsvallei nabij Thebe blootlegde.
© Ludo Ielegems
De ontdekking van het graf kreeg bijna honderd jaar
geleden nu, vooral veel aandacht vanwege het gouden dodenmasker van
Toetanchamon en een enorme schat van gouden voorwerpen die gevonden werd. Het
was een vondst vergelijkbaar met het blootleggen van het oude Troje in de
heuvel te Hisarlik (Turkije) door Heinrich Schliemann (1822/1890) en het vinden
van de schat van Priamus in 1873. Als een gevolg van de inzet van Heinrich
Schliemann werd de Ilias van Homerus toen van een louter dichterlijk werk plotseling
als een historisch werk bevestigd.
Het is de verdienste van Howard Carter het graf van
Toetanchamon uiteindelijk ontdekt te hebben. Op basis van een eerder ontdekte
cartouche met de hiërogliefennaam van Toetanchamon was hij overtuigd van de
historiciteit van de farao en zocht hij ijverig in de koningsvallei verder. De
Egyptische oudheidhistoricus Manetho had namelijk de namen van de Aton-ketters
in zijn koningslijsten niet vermeld. Voor hem hadden de Aton-ketters: Achnaton,
Smenkhkare, Toetanchamon en Eje nooit bestaan. Manetho gaf een alternatieve
lijst van faraos op via een dochter van Amonhotep III: Acencherches, tot aan
Horemheb. Ook de bekende Abydos-koningslijst van farao Seti I en Ramses II vermeldt
de Aton-ketters niet maar springt van farao Amonhotep III onmiddellijk over naar
Horemheb. Toen de oudheidhistoricus Herodotos in de vijfde eeuw v. Chr. Egypte
bezocht hadden de priesters daar de grootste moeite de naam van de ketter-koning
Achnaton te vermelden (De zonaanbidder, 2016, hoofdstuk: Anysis, de blinde
farao uit de stad Anysis, blz. 55-64).
Toetancha(m)(t)on was de voorlaatste van de reeks van gehate
Aton-ketters, de zogenaamde Amarna-farao s. Een rij van heersers waarvan
weinig archeologisch materiaal bewaard bleef, het gevolg van de beeldenstorm
van generaal Horemheb, de latere farao die de Aton-era voor Egypte definitief
afsloot.
©
http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-5341599/Egypt-starts-radar-scans-secret-rooms-Tuts-tomb.html
De tombe van Toetanchamon is sinds een aantal jaren
opnieuw wereldnieuws op basis van het vermoeden dat er zich nog één of
twee geheime kamers in de graftombe bevinden.
De inmiddels in de media goed bekende Egyptoloog Ph. D.
Nicholas Reeves beweert sinds 2009 dat de stoffelijke resten van koningin
Nefertete zich in een kamer grenzend aan die van Toetanchamon zou bevinden.
Voor een degelijke update betreffende de
opzoekingswerken zie link: https://news.nationalgeographic.com/2018/02/king-tut-tomb-hidden-chamber-scan-egypt/
Wanneer men op het internet onderzoek naar het
onderwerp doet lijkt het dat er geen andere pistes meer mogelijk zijn dan dat
een verborgen kamer de stoffelijke resten van koningin Nefertete zou bevatten. De kamer moet overigens nog te voorschijn komen?
Wie mijn boek De
zonaanbidder: Achnaton, de strenge en hardvochtige farao volgens de profeet
Jesaja, 2016, gelezen heeft weet dat nochtans een andere piste mogelijk is.
Toetanchamon was een zoon van de ketterfarao Achnaton
en hoort volgens mijn reconstructie van de geschiedenis van de oudheid in de
zevende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk thuis. In mijn boek identificeer ik
Herodotos farao Anysis uit de stad Anysis met Achnaton uit Achetaton en maak
de verbinding met het werk van Dr. Immanuel
Velikovsky (Oedipus en Achnaton, Is de Griekse Oedipus-legende van
Egyptische oorsprong?, 1974) die stelde dat Achnaton de Oedipus van de Griekse
legende was en dat heel de Griekse tragedie in de familiegeschiedenis van
Achnaton past. Het is een theorie die op bevestiging wacht. Volgens Velikovsky is
Achnaton/Oedipus te Thebe door Eje/Creon gedood en zijn stoffelijke resten door
Eje in een verborgen tombe te Thebe geplaatst (Oedipus en Achnaton, deel II,
blz. 172/179). Ik ben van mening dat er een goede kans bestaat dat de
stoffelijke resten van Achnaton/Oedipus door farao Eje/Creon, zijn bijgezet in
een verborgen kamer in de tombe van Toetanchamon. Dat zou pas de ontdekking van
de eeuw worden, wat schrijf ik, misschien wel de ontdekking bij uitstek van het
derde millennium, maar nu overdrijf ik. Tenzij de stoffelijke resten van Achnaton op een verborgen plaats in de nabijheid van de tombe van Toetanchamon gevonden wordt.
Het zou ook eerherstel voor de erudiete Dr. Immanuel
Velikovsky (1895/1979) betekenen. Vanaf het publiceren van zijn boeken
Werelden in botsing, 1950 en eeuwen in chaos, 1952 is hij door de
gevestigde wetenschap aangevallen en verguisd. Ook uit de hoek van het
revisionisme van de geschiedenis van de oudheid werd hij op de korrel genomen. Soms
door onderzoekers die naambekendheid nastreefden op de kap van een beroemd
iemand.
Wat ook opvalt zijn telkens de jaartallen die men aan
Toetanchamon toekent op basis van het veronderstelde gebruik van een dubbele kalender in het
oude Egypte: 1334/1325 v. Chr. In
mijn studie TIJD en TIJDEN, 2015,
blz. 345/356, zit Toetanchamon op de tijdsbalk verankerd met de regeerperiode 683/675 v. Chr.
De gevestigde wetenschap egyptologie zweert nog altijd
bij de tijdsconstructie die de egyptoloog Eduard Meyer in 1904 lanceerde en
sindsdien niet betwist wordt zij het dan alleen door revisionisten van de
geschiedenis van de oudheid. Eduard Meyer ging er foutief van uit dat er in het
oude Egypte twee kalenders naast elkaar bestaan hadden. Een burgerlijke en een
godsdienstige gebaseerd op het heliakisch opkomen van de Hondsster of Sothis.
Met tijdsprongen van 1460 jaar werd de vermeende geschiedenis van het oud
Egypte op de tijdsbalk aangebracht. Vertrekpunt was het jaar 139 AD dat van de
Romeinse grammaticus Censorinus verkregen werd. De vermeende Sothis-kalender is
echter een fantasie van Romeinen en Grieken dat zelfs door orthodoxe
Egyptologen eerder opgemerkt werd:
De Egyptoloog Cecil Torr (Memphis and Mycenae, 1896)
een tegenstander van Eduard Meyer in de negentiende eeuw, stelt dat de
Sothis-cyclus een uitvinding van de Grieken was, van latere tijd. Noch is er
enige indicatie, schrijft hij, dat de Egyptenaren de cyclus kenden; geen
vermelding wordt er over gevonden in hun inscripties of papyri, buiten enkele
occasionele vermeldingen over het opkomen van de Hondsster.
This all looks as though the
cycle was invented by the later Greeks at Alexandria. Nor is there anything to
indicate that it was known to the Egyptians in earlier times; no mention of it
being found in their inscriptions or papyri, though occasionally these note the
rising of the dog-star.
Over de chronologie van het oude Egypte schreef ik
eerder op dit blog op 27.02.2017 een
artikel. Zie link: http://bloggen.be/Robertdetelder/archief.php?startdatum=1488150000&stopdatum=1488754800
Dat men binnen de orthodoxe egyptologie halsstarrig
aan de Sothis-kalender van Eduard Meyer vasthoudt heeft te maken met het gebrek
aan ankerpunten op de tijdsbalk. De oudste absolute historische datum die men voor
Egypte heeft is het jonge jaartal 661 v. Chr. met de binnenvallende Assyriërs
en de val van Thebe. De bestaande Egyptische koningslijsten zoals die van
Abydos, Karnak en de Turijn-lijst bevatten geen ankerpunten ter bevestiging op
de tijdsbalk.
Voorbij het jaartal 661 v. Chr. de tijd in zijn er voor
de orthodoxe egyptologie geen ankerpunten voorhanden. Tenzij men de Egyptische
koningslijst van de oudheidhistoricus Herodotos zou gebruiken, alsook die gedeelten
van het werk van Manetho die de oudheidhistoricus Flavius Josephus verbonden
met de Israëlitische geschiedenis doorgaf. Maar
die wijst men af omdat ze haaks staan op de constructie van Eduard Meyer. De historische
boeken van de Bijbel leveren ook heel wat ankerpunten op de tijdsbalk waarbij
zowel het oude Rijk, het Midden-rijk als het Nieuwe Rijk en de respectievelijke
tussenperioden op de tijdsbalk ondergebracht kunnen worden. Zie bijvoorbeeld
het artikel op dit blog van 09.11.2017:
De datering van het Egyptische Oude Rijk aan de hand van de Bijbelboeken
Genesis en Exodus, link: http://bloggen.be/Robertdetelder/archief.php?startdatum=1509922800&stopdatum=1510527600
Maar de Bijbel wordt sinds de negentiende eeuw in het
kielzog van de evolutietheorie en Bijbelkritiek louter als een godsdienstig
boek betracht met weinig historische waarde, wat te betreuren is. De Bijbelse
chronologie levert nochtans een raamwerk van historische gebeurtenissen tot
meer dan vierduizend jaar terug die op een tijdsbalk ondergebracht kunnen
worden, met links naar vooral het oude Egypte.
Wordt
vervolgd
Met
vriendelijke groet
Robert
De Telder
Recente publicaties:
Kronieken van
de koningen van Israël, 2017, zie
link: https://www.bol.com/nl/p/kronieken-van-de-koningen-van-israel/9200000086650052/?suggestionType=searchhistory
EXODUS, 2016, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/102331
De Zonaanbidder, 2016, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/87999
TIJD en TIJDEN, 2015, Zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579
De Assyriologie
herzien, 2012, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/76234
De Tweede
Wereldoorlog door de ogen van een neutrale Belg, 2007, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/69343
Apocalyps, 2009, (dit boek is uitverkocht maar op een PDF-document
gratis op eenvoudig verzoek per email bij de auteur verkrijgbaar).
