Hoofdstuk 17, voorjaar 1752 v. Chr.: meganatuur-catastrofe-jaar? Jacob

Jacob's journey to Haran was a succession of miracles. The first of the five that befell for his sake in the course of it was that the sun sank while Jacob was passing Mount Moriah, though it was high noon at the time. He was following the spring that appeared wherever the Patriarchs went or settled. It accompanied Jacob from Beer-sheba to Mount Moriah, a two days' journey. When he arrived at the holy hill, the Lord said to him: "Jacob, thou hast bread in thy wallet, and the spring of waters is nearby to quench thy thirst. Thus thou hast food and drink, and here thou canst lodge for the night." But Jacob replied: "The sun has barely passed the fifth of its twelve day stages, why should I lie down to sleep at so unseemly an hour?" But then Jacob perceived that the sun was about to sink, and he prepared to make ready his bed. It was the Divine purpose not to let Jacob pass the site of the future Temple without stopping; he was to tarry there at least one night. Also, God desired to appear unto Jacob, and He shows Himself unto His faithful ones only at night. At the same time Jacob was saved from the pursuit of Esau, who had to desist on account of the premature darkness. (The Legends of the Jews, Louis Ginzberg)

De Joodse legende lijkt een meganatuurcatastrofe te beschrijven. Er is wat Bijbelstudie nodig voor de chronologische plaatsing van het jaartal 1752 v. Chr. op de tijdsbalk. De aartsvader Jakob werd in het najaar van 1829 v. Chr. geboren. Hij was de tweelingbroer van Ezau.

© Gustave Doré, 1832/1883

Genesis 25: 23 En de HEERE zeide tot haar: Twee volken zijn in uw buik, en twee natiën zullen zich uit uw ingewand van een scheiden; en het ene volk zal sterker zijn dan het andere volk; en de meerdere zal den mindere dienen. 24 Als nu haar dagen vervuld waren om te baren, ziet, zo waren tweelingen in haar buik. 25 En de eerste kwam uit, ros; hij was geheel als een haren kleed; daarom noemden zij zijn naam Ezau. 26 En daarna kwam zijn broeder uit, wiens hand Ezau 's verzenen hield; daarom noemde men zijn naam Jakob. (Statenvertaling)

De geschiedenis van de rivaliteit tussen Jakob en zijn tweelingbroer de eerstgeborene Ezau is goed bekend. Voor een bord linzensoep zou Ezau uiteindelijk zijn eerstgeborenerecht aan Jakob ruilen. Tot hun dertien jaar zouden ze volgende Joodse legende samen school lopen in de Beet midrasj van de aartsvader Heber (Legend of the Jews, by Louis Ginzberg, 1909, Volume I, Chapter VI). Daarna zou Ezau zijn eigen weg gaan en Jakob verder studeren. Toen hun vader Izaak (zeer) oud geworden was wenste hij ‘de’ zegen aan zijn eerstgeborene te geven. Deze geschiedenis lezen we in hoofdstuk 27:1-46 van het Bijbelboek Genesis.

Genesis 27:1 En het geschiedde, als Izak oud geworden was, en zijn ogen donker geworden waren, en hij niet zien kon; toen riep hij Ezau, zijn grootsten zoon, en zeide tot hem: Mijn zoon! En hij zeide tot hem: Zie, hier ben ik! 2 En hij zeide: Zie nu, ik ben oud geworden, ik weet den dag mijns doods niet.

Deze zegen gaf Izaak in zijn 136ste levensjaar. Op artistieke tekeningen wordt Jakob hierbij steevast als een jongeman afgebeeld, wanneer hij door middel van een list de aartsvaderlijke van Izaak verkrijgt? Een jaartal wordt hier echter niet onmiddellijk opgegeven. Er staat geschreven (27:43) dat Jakob niet lang na de zegening nog datzelfde jaar naar Haran vluchtte, naar de broer van zijn moeder Rebekka: Laban. Maar hoe oud was Jakob volgens de Bijbelse gegevens bij zijn vlucht naar Haran? Toen Rebekka de moordplannen van Ezau aangaande Jakob vernam maande zij Jakob aan onmiddellijk bij haar broer in Haran asiel te zoeken, en daar een vrouw te verkrijgen in plaats van een Kanaänietische vrouw(en) zoals Ezau gehandeld had. Het huwelijk van Ezau met twee vrouwen uit Kanaän werd ook door Izaak afgekeurd (27:46). Niet lang na het voorval van het met bedrog verkrijgen van de zegen van Izaak door Jakob, riep Izaak zijn jongste zoon tot hem ter verkrijging van een extra zegen ditmaal met de bijzondere opdracht in Haran een vrouw te zoeken en niet in Kanaän.

Genesis 28:1 En Izak riep Jakob, en zegende hem; en gebood hem, en zeide tot hem: Neem geen vrouw van de dochteren van Kanaän. 2 Maak u op, ga naar Paddan-aram, ten huize van Bethuël, den vader uwer moeder, en neem u van daar een vrouw, van de dochteren van Laban, uwer moeders broeder. 3 En God almachtig zegene u, en make u vruchtbaar, en vermenigvuldige u, dat gij tot een hoop volken wordt. 4 En Hij geve u den zegen van Abraham; aan u, en uw zaad met u, opdat gij erfelijk bezit het land uwer vreemdelingschappen, hetwelk God aan Abraham gegeven heeft. 5 Alzo zond Izak Jakob weg, dat hij toog naar Paddan-aram, tot Laban, den zoon van Bethuël, den Syriër, den broeder van Rebekka, Jakobs en Ezau's moeder. 6 Als nu Ezau zag, dat Izak Jakob gezegend, en hem naar Paddan-aram weggezonden had om zich van daar een vrouw te nemen; en als hij hem zegende, dat hij hem geboden had, zeggende: Neem geen vrouw van de dochteren van Kanaän; 7 En dat Jakob zijn vader en zijn moeder gehoorzaam geweest was, en naar Paddan-aram getrokken was; 8 En dat Ezau zag, dat de dochteren van Kanaän kwaad waren in de ogen van Izak, zijn vader; 9 Zo ging Ezau tot Ismaël, en nam zich tot een vrouw boven zijn vrouwen, Mahalath, de dochter van Ismaël, den zoon van Abraham, de zuster van Nebajoth. 10 Jakob dan toog uit van Ber-seba, en ging naar Haran. 11 En hij geraakte op een plaats, waar hij vernachtte; want de zon was ondergegaan; en hij nam van de stenen dier plaats, en maakte zijn hoofdpeluw, en leide zich te slapen te dierzelver plaats. 12 En hij droomde; en ziet, een ladder was gesteld op de aarde, welker opperste aan den hemel raakte; en ziet, de engelen Gods klommen daarbij op en neder. 13 En ziet, de HEERE stond op dezelve en zeide: Ik ben de HEERE, de God van uw vader Abraham, en de God van Izak; dit land, waarop gij ligt te slapen, zal Ik aan u geven, en aan uw zaad. 14 En uw zaad zal wezen als het stof der aarde, en gij zult uitbreken in menigte, westwaarts en oostwaarts, en noordwaarts en zuidwaarts; en in u, en in uw zaad zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden. 15 En zie, Ik ben met u, en Ik zal u behoeden overal, waarheen gij trekken zult, en Ik zal u wederbrengen in dit land; want Ik zal u niet verlaten, totdat Ik zal gedaan hebben, hetgeen Ik tot u gesproken heb. 16 Toen nu Jakob van zijn slaap ontwaakte, zeide hij: Gewisselijk is de HEERE aan deze plaats, en ik heb het niet geweten! 17 En hij vreesde, en zeide: Hoe vreselijk is deze plaats! Dit is niet dan een huis Gods, en dit is de poort des hemels! 18 Toen stond Jakob des morgens vroeg op, en hij nam dien steen, dien hij tot zijn hoofdpeluw gelegd had, en zette hem tot een opgericht teken, en goot daar olie boven op. 19 En hij noemde den naam dier plaats Beth-el; daar toch de naam dier stad te voren was Luz. 20 En Jakob beloofde een gelofte, zeggende: Wanneer God met mij geweest zal zijn, en mij behoed zal hebben op dezen weg, dien ik reize, en mij gegeven zal hebben brood om te eten, en klederen om aan te trekken; 21 En ik ten huize mijns vaders in vrede zal wedergekeerd zijn; zo zal de HEERE mij tot een God zijn! 22 En deze steen, dien ik tot een opgericht teken gezet heb, zal een huis Gods wezen, en van alles, wat Gij mij geven zult, zal ik U voorzeker de tienden geven! (Statenvertaling)

Met de belofte van de HEERE God (Genesis 28:13-15) aan Jakob, (een herhaling van de belofte aan zijn vader en grootvader), reist hij naar het noorden, naar Paddan-Aram, naar de woonplaats van de broer van zijn moeder Rebekka.

De aartsvader Jakob was geen jongeman meer toen hij voor zijn leven naar Haran, naar zijn oom Laban moest vluchten. Op onze tijdsbalk geschiedde dit in 1752 v. Chr., op zevenenzeventigjarige leeftijd. Bij deze leeftijd arriveren we door vanaf Jakob ’s levenseinde via de geleverde Bijbelse chronologische gegevens terug te rekenen. Bij aankomst in het land van zijn oom vindt onmiddellijk bij een bron de ontmoeting met Rachel de dochter van Laban, plaats (Genesis 29:1). Om Rachel tot echtgenote te verkrijgen besluit Jakob om Laban zeven jaar te dienen waarna hij Rachel tot vrouw zou krijgen (Genesis 29:15-20). Zeven jaar later wordt de bedrieger Jakob op zijn beurt door zijn oom bedrogen wanneer deze Lea, de oudere zuster van Rachel, in de donkere huwelijksnachttent (Flavius Josephus, Joodse Oudheden, Boek I, 19. 7) aflevert, in plaats van de verwachte Rachel. Daarna aanvaard Jakob nogmaals zeven jaar dienstbaar aan Laban te zijn, ter verkrijging van Rachel als echtgenote. Veertien jaar lang zou Jakob zijn oom Laban als knecht voor zijn twee vrouwen en hun dienstmaagden dienen. Rachel was voor een hele tijd onvruchtbaar maar bij Lea werden de eerste vier zonen voor Jakob verwekt.

Genesis 29:31 Toen nu de HEERE zag, dat Lea gehaat was, opende Hij haar baarmoeder; maar Rachel was onvruchtbaar. 32 En Lea werd bevrucht, en baarde een zoon, en zij noemde zijn naam Ruben; want zij zeide: Omdat de HEERE mijn verdrukking heeft aangezien, daarom zal mijn man mij nu liefhebben. 33 En zij werd wederom bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Dewijl de HEERE gehoord heeft, dat ik gehaat was, zo heeft Hij mij ook dezen gegeven; en zij noemde zijn naam Simeon. 34 En zij werd nog bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Nu zal zich ditmaal mijn man bij mij voegen, dewijl ik hem drie zonen gebaard heb; daarom noemde zij zijn naam Levi. 35 En zij werd wederom bevrucht, en baarde een zoon, en zeide: Ditmaal zal ik den HEERE loven; daarom noemde zij zijn naam Juda. En zij hield op van baren. (Statenvertaling)

Op de tijdsbalk zijn we nu in tweede periode van zeven jaar beland van 1745 v. Chr. tot 1738 v. Chr. Tijdens deze periode worden Jakob bij Lea, zijn eerste zonen geboren: Ruben, Simeon, Levi en Juda. In het volgende hoofdstuk van het Bijbelboek Genesis lezen we de geschiedenis van de geboorte van de overige zonen (met uitzondering van Benjamin) en één dochter van Jakob.

Genesis 30:1 Als nu Rachel zag, dat zij Jakob niet baarde, zo benijdde Rachel haar zuster; en zij zeide tot Jakob: Geef mij kinderen! of indien niet, zo ben ik dood. 2 Toen ontstak Jakobs toorn tegen Rachel, en hij zeide: Ben ik dan in plaats van God, Die de vrucht des buiks van u geweerd heeft? 3 En zij zeide: Zie, daar is mijn dienstmaagd Bilha, ga tot haar in; dat zij op mijn knieën bare, en ik ook uit haar gebouwd worde. 4 Zo gaf zij hem haar dienstmaagd Bilha tot een vrouw; en Jakob ging tot haar in. 5 En Bilha werd zwanger, en baarde Jakob een zoon. 6 Toen zeide Rachel: God heeft mij gericht, en ook mijn stem verhoord, en heeft mij een zoon gegeven; daarom noemde zij zijn naam Dan. 7 En Bilha, Rachels dienstmaagd, werd wederom bevrucht, en baarde Jakob den tweeden zoon. 8 Toen zeide Rachel: Ik heb worstelingen Gods met mijn zuster geworsteld; ook heb ik de overhand gehad; en zij noemde zijn naam Nafthali.9 Toen nu Lea zag, dat zij ophield van baren, nam zij ook haar dienstmaagd Zilpa, en gaf die aan Jakob tot een vrouw. 10 En Zilpa, Lea's dienstmaagd, baarde Jakob een zoon.11 Toen zeide Lea: Er komt een hoop! en zij noemde zijn naam Gad. 12 Daarna baarde Zilpa, Lea's dienstmaagd, Jakob een tweeden zoon. 13 Toen zeide Lea: Tot mijn geluk! want de dochters zullen mij gelukkig achten; en zij noemde zijn naam Aser.

14 En Ruben ging in de dagen van de tarweoogst, en hij vond Dudaim in het veld, en hij bracht die tot zijn moeder Lea. Toen zeide Rachel tot Lea: Geef mij toch van uws zoons Dudaim. 15 En zij zeide tot haar: Is het weinig, dat gij mijn man genomen hebt, dat gij ook mijns zoons Dudaim nemen zult? Toen zeide Rachel: Daarom zal hij dezen nacht voor uws zoons Dudaim bij u liggen. 16 Als nu Jakob des avonds uit het veld kwam, ging Lea uit hem tegemoet, en zeide: Gij zult tot mij inkomen; want ik heb u om loon zekerlijk gehuurd voor mijns zoons Dudaim; en hij lag dien nacht bij haar. 17 En God verhoorde Lea; en zij werd bevrucht, en baarde Jakob den vijfden zoon. 18 Toen zeide Lea: God heeft mijn loon gegeven, nadat ik mijn dienstmaagd aan mijn man gegeven heb; en zij noemde zijn naam Issaschar. 19 En Lea werd wederom bevrucht, en zij baarde Jakob den zesden zoon. 20 En Lea zeide: God heeft mij, mij heeft Hij begiftigd met een goede gift; ditmaal zal mijn man mij bijwonen; want ik heb hem zes zonen gebaard; en zij noemde zijn naam Zebulon. 21 En zij baarde daarna een dochter; en zij noemde haar naam Dina. 22 God dacht ook aan Rachel; en God verhoorde haar, en opende haar baarmoeder. 23 En zij werd bevrucht, en baarde een zoon; en zij zeide: God heeft mijn smaadheid weggenomen! 24 En zij noemde zijn naam Jozef, zeggende: De HEERE voege mij een anderen zoon daartoe. 25 En het geschiedde, dat Rachel Jozef gebaard had, dat Jakob tot Laban zeide: Laat mij vertrekken, dat ik ga tot mijn plaats, en naar mijn land. 26 Geef mijn vrouwen, en mijn kinderen, om welke ik u gediend heb, dat ik vertrek; want gij weet mijn dienst, dien ik u gediend heb.

De geboorte van Jozef bij Rachel betekende chronologisch gezien het einde van de veertienjarige diensttijd van Jakob aan Laban. Op de tijdsbalk zitten we nu in het jaar 1738 v. Chr. Het hoofdstuk dertig van Genesis vervolgd vanaf vers 27 tot 43 over de bijzondere geschiedenis van de inboedel waar Jakob uit Haran mee vertrekt en is chronologisch gezien voor dit hoofdstuk van geen belang. Van belang is de verankering van de geboorte van Jozef met het laatste dienstjaar van Jakob. Dit maakt dat Jakob eenennegentig jaar oud was bij de geboorte van Jozef in 1738 v. Chr. Daarna zou hij gedurende nog zes jaar het vee van Laban verzorgen:

Genesis 31:41 Ik ben nu twintig jaren in uw huis geweest; ik heb u veertien jaren gediend om uw beide dochteren, en zes jaren om uw kudde; en gij hebt mijn loon tien malen veranderd.

De periode van zes jaar eindigde in 1732 v. Chr., waarna de terugkeer naar Kanaän volgde, waar de relatie met Ezau hersteld zou worden.

Genesis 32:1 Jakob toog ook zijns weegs; en de engelen Gods ontmoetten hem. 2 En Jakob zeide, met dat hij hen zag: Dit is een heirleger Gods! en hij noemde den naam derzelver plaats Mahanaim. 3 En Jakob zond boden uit voor zijn aangezicht tot Ezau, zijn broeder, naar het land Seir, de landstreek van Edom. 4 En hij gebood hun, zeggende: Zo zult gij zeggen tot mijn heer, tot Ezau: Zo zegt Jakob, uw knecht: Ik heb als vreemdeling gewoond bij Laban, en heb er tot nu toe vertoefd; 5 En ik heb ossen en ezelen, schapen en knechten en maagden; en ik heb gezonden om mijn heer aan te zeggen, opdat ik genade vinde in uw ogen….

Vervolgens zou Jakob voor zijn ontmoeting met Ezau een vreemde ontmoeting met de Engel des HEEREN hebben, die na een worsteling met Jakob diens naam van Jakob naar Israël wijzigde.

Genesis 32:24 Doch Jakob bleef alleen over; en een man worstelde met hem, totdat de dageraad opging. 25 En toen Hij zag, dat Hij hem niet overmocht, roerde Hij het gewricht zijner heup aan, zodat het gewricht van Jakobs heup verwrongen werd, als Hij met hem worstelde. 26 En Hij zeide: Laat Mij gaan, want de dageraad is opgegaan. Maar hij zeide: Ik zal U niet laten gaan, tenzij dat Gij mij zegent. 27 En Hij zeide tot hem: Hoe is uw naam? En hij zeide: Jakob. 28 Toen zeide Hij: Uw naam zal voortaan niet Jakob heten, maar Israël; want gij hebt u vorstelijk gedragen met God en met de mensen, en hebt overmocht. 29 En Jakob vraagde, en zeide: Geef toch Uw naam te kennen. En Hij zeide: Waarom is het, dat gij naar Mijn naam vraagt? En Hij zegende hem aldaar. 30 En Jakob noemde den naam dier plaats Pniël: Want, zeide hij ik heb God gezien van aangezicht tot aangezicht, en mijn ziel is gered geweest. 31 En de zon rees hem op, als hij door Pniël gegaan was; en hij was hinkende aan zijn heup. (Statenvertaling)

Het is een zevenennegentigjarige Jakob die tot zonsopkomst met de Engel des HEEREN worstelt, zich aan Hem vastklampt en niet laat gaan alvorens Hij hem zegent. Op de tijdsbalk uitgetekend zou elf jaar later de jongeling Jozef door zijn jaloerse halfbroers aan Mideanieten op weg naar Egypte verkocht worden:

Genesis 37:1 En Jakob woonde in het land der vreemdelingschappen zijns vaders, in het land Kanaän. 2 Dit zijn Jakobs geschiedenissen. Jozef, zijnde een zoon van zeventien jaren, weidde de kudde met zijn broeders (en hij was een jongeling), met de zonen van Bilha, en de zonen van Zilpa, zijns vaders vrouwen; en Jozef bracht hun kwaad gerucht tot hun vader. 3 En Israël had Jozef lief, boven al zijn zonen; want hij was hem een zoon des ouderdoms; en hij maakte hem een veelvervigen rok. 4 Als nu zijn broeders zagen, dat hun vader hem boven al zijn broederen liefhad, haatten zij hem, en konden hem niet vredelijk toespreken.

In 1722 v. Chr. kwam Jozef als zeventienjarige in Egypte terecht.

Genesis 39:1 Jozef nu werd naar Egypte afgevoerd; en Potifar, een hoveling van Farao, een overste der trawanten, een Egyptisch man, kocht hem uit de hand der Ismaëlieten, die hem derwaarts afgevoerd hadden.

Dit is een geschiedenis die algemeen gekend is. De vrouw van Potifar wilde seks met de Hebreeër Jozef (Genesis 39:7), maar werd door hem afgewezen. Het resultaat was dat Jozef niettemin beschuldigd werd en voor lange tijd gevangen gezet, met een wrede behandeling volgens Psalm 105:18 Men drukte zijn voeten in den stok; zijn persoon kwam in de ijzers. 19 Tot den tijd toe, dat Zijn woord kwam, heeft hem de rede des HEEREN doorlouterd.

In de gevangenis werd hij bekend als een uitlegger van dromen en als een gevolg daarvan stond hij wanneer hij dertig jaar oud was, voor de farao van Egypte, diens nachtmerrie verklarende.

Genesis 41:46 Jozef nu was dertig jaren oud, als hij stond voor het aangezicht van Farao, koning van Egypte; en Jozef ging uit van Farao's aangezicht, en hij toog door gans Egypteland.

Op de tijdsbalk is dit het jaar 1708 v. Chr. Het jaar daaropvolgend zouden de zeven jaar van overvloed aanvangen, waarbij Jozef als aangestelde onderkoning van Egypte, voorraden liet opslaan. De zeven jaar van overvloed lopen van het voorjaar van 1707 tot 1700 v. Chr. In het voorjaar 1706 v. Chr. begon de wereldwijde hongersnood, een hongersnood die zou maken dat twee jaar later de aartsvader Jakob voor farao zou staan. Jakob was dan 130 jaar oud en zijn zoon Jozef was op dat moment negenendertig jaar oud.

Genesis 45:4 En Jozef zeide tot zijn broederen: Nadert toch tot mij! En zij naderden. Toen zeide hij: Ik ben Jozef, uw broeder, dien gij naar Egypte verkocht hebt. 5 Maar nu, weest niet bekommerd, en de toorn ontsteke niet in uw ogen, omdat gij mij hierheen verkocht hebt; want God heeft mij voor uw aangezicht gezonden, tot behoudenis des levens. 6 Want het zijn nu twee jaren des hongers in het midden des lands; en er zijn nog vijf jaren, in welke geen ploeging noch oogst zijn zal. 7 Doch God heeft mij voor uw aangezicht henen gezonden, om u een overblijfsel te stellen op de aarde, en om u bij het leven te behouden, door een grote verlossing.

In het jaar 1699 v. Chr. zou Jakob en zijn clan van zeventig zielen in Egypte arriveren:

Genesis 46:1 En Israël verreisde met al wat hij had, en hij kwam te Ber-seba, en hij offerde offeranden aan den God van zijn vader Izak. 2 En God sprak tot Israël in gezichten des nachts, en zeide: Jakob, Jakob! En hij zeide: Zie, hier ben ik! 3 En Hij zeide: Ik ben die God, uws vaders God; vrees niet van af te trekken naar Egypte; want Ik zal u aldaar tot een groot volk zetten. 4 Ik zal met u aftrekken naar Egypte en Ik zal u doen weder optrekken, mede optrekkende; en Jozef zal zijn hand op uw ogen leggen. 5 Toen maakte zich Jakob op van Ber-seba; en de zonen van Israël voerden Jakob, hun vader, en hun kinderen, en hun vrouwen, op de wagenen, die Farao gezonden had, om hem te voeren. 6 En zij namen hun vee, en hun have, die zij in het land Kanaän geworven hadden, en zij kwamen in Egypte, Jakob en al zijn zaad met hem; 7 Zijn zonen, en de zonen zijner zonen met hem; zijn dochteren, en zijner zonen dochteren, en al zijn zaad bracht hij met zich in Egypte. 8 En dit zijn de namen der zonen van Israël, die in Egypte kwamen: Jakob en zijn zonen. De eerstgeborene van Jakob: Ruben. 9 En de zonen van Ruben: Hanoch, en Pallu, en Hezron, en Karmi. 10 En de zonen van Simeon: Jemuël, en Jamin, en Ohad, en Jachin, en Zohar, en Saul, de zoon ener Kanaänietische vrouw. 11 En de zonen van Levi: Gerson, Kehath en Merari.

Genesis 47:7 En Jozef bracht zijn vader Jakob mede, en stelde hem voor Farao's aangezicht; en Jakob zegende Farao. 8 En Farao zeide tot Jakob: Hoe vele zijn de dagen der jaren uws levens! 9 En Jakob zeide tot Farao: De dagen der jaren mijner vreemdelingschappen zijn honderd en dertig jaren; weinig en kwaad zijn de dagen der jaren mijns levens geweest, en hebben niet bereikt de dagen van de jaren des levens mijner vaderen, in de dagen hunner vreemdelingschappen. 10 En Jakob zegende Farao, en ging uit van Farao's aangezicht.

Jakob zou nog zeventien jaar in Egypte bij zijn lievelingszoon Jozef tot aan zijn dood doorbrengen.

Genesis 47:28 En Jakob leefde in het land van Egypte zeventien jaar; zodat de dagen van Jakob, de jaren zijns levens, geweest zijn honderd zeven en veertig jaren. 29 Als nu de dagen van Israël naderden, dat hij sterven zou, zo riep hij zijn zoon Jozef, en zeide tot hem: Indien ik nu genade gevonden heb in uw ogen, zo leg toch uw hand onder mijn heup, en doe weldadigheid en trouw aan mij, en begraaf mij toch niet in Egypte; 30 Maar dat ik bij mijn vaderen ligge; hierom zult gij mij uit Egypte voeren, en mij in hun graf begraven. En hij zeide: Ik zal doen naar uw woord! 31 En hij zeide: Zweer mij! en hij zwoer hem. En Israël boog zich ten hoofde van het bed.

En het is met deze chronologische gegevens in de tijd terugrekenend, dat we de leeftijd van Jakob bij het verkrijgen van de zegen van Izaak berekend hebben op 77 jaar. Het was in het najaar van 1752 v. Chr. dat de kosmische fenomenen zoals in de Joodse legende beschreven zich voordeden.

%%%FOTO2%%

Hoofdstuk 18, najaar 1889 v. Chr.: meganatuur-catastrofe! Sodom & Gomorra

Het zijn dezelfde legendes die leren dat de ‘Heerlijkheid des HEREN’ de Tempel van Salomo te Jeruzalem pas vulde een jaar na het afwerken van het Heiligdom in 995 v. Chr. De reden hebben we eerder gezien, was dat dit fenomeen gelijk moest lopen met de maand van Abram ’s geboorte (Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume 4, Chapter V).

Wanneer we van het geboortejaar van Abram ditmaal op de tijdsbalk vooruit rekenen arriveren we in het jaar 1889 v. Chr. voor zijn negenennegentigste levensjaar en de vermelding in de Bijbel die de vernietiging van Sodom en Gomorra met dat jaar verbind.

Genesis 19:24 Toen deed de HEERE zwavel en vuur over Sodom en Gomorra regenen, van den HEERE uit den hemel. 25 En Hij keerde deze steden om, en die ganse vlakte, en alle inwoners dezer steden, ook het gewas des lands. (Statenvertaling)

De in de Bijbel beschreven ramp met zwavel en vuur dat vanuit de hemel over de steden Sodom en Gomorra wijkt tien jaar van de cyclus van meganatuurcatastrofes af. Afwijkingen waar de onderzoekers Patten en zijn medewerkers rekening mee hielden.

Hoofdstuk 19, najaar 1988 v. Chr. meganatuurcatastrofe-jaar!

Op een tijdsbalk uitgetekend blijkt dit jaar het geboortejaar van Abram/Abraham geweest te zijn. Een jaar waarvan we kunnen aannemen dat het met tekenen aan de hemel gepaard ging. De Joodse legendes verbinden namelijk een kosmisch fenomeen met de nacht dat Abram geboren werd:

Terah had been a high official at the court of Nimrod, and he was held in great consideration by the king and his suite. A son was born unto him whom he called Abram, because the king had raised him to an exalted place. In the night of Abraham's birth, the astrologers and the wise men of Nimrod came to the house of Terah, and ate and drank, and rejoiced with him that night. When they left the house, they lifted up their eyes toward heaven to look at the stars, and they saw, and, behold, one great star came from the east and ran athwart the heavens and swallowed up the four stars at the four corners. They all were astonished at the sight, but they understood this matter, and knew its import. They said to one another: "This only betokens that the child that hath been born unto Terah this night will grow up and be fruitful, and he will multiply and possess all the earth, he and his children forever, and he and his seed will slay great kings and inherit their lands."

(Legends of the Jews compiled by Louis Ginzberg, 1909, Volume I, Chapter V)

Het zijn dezelfde legendes die leren dat de ‘Heerlijkheid des HEREN’ de Tempel van Salomo te Jeruzalem pas vulde een jaar na het afwerken van het Heiligdom in 995 v. Chr. De reden was dat dit fenomeen gelijk moest lopen met de maand van Abram ’s geboorte (Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume 4, Chapter V).

Wanneer we van het geboortejaar van Abram ditmaal op de tijdsbalk vooruit rekenen arriveren we in het jaar 1889 v. Chr. voor zijn negenennegentigste levensjaar en de vermelding in de Bijbel die de vernietiging van Sodom en Gomorra met dat jaar verbind.

Genesis 19:24 Toen deed de HEERE zwavel en vuur over Sodom en Gomorra regenen, van den HEERE uit den hemel. 25 En Hij keerde deze steden om, en die ganse vlakte, en alle inwoners dezer steden, ook het gewas des lands. (Statenvertaling)

De in de Bijbel beschreven ramp met zwavel en vuur dat vanuit de hemel over de steden Sodom en Gomorra wijkt tien jaar van de cyclus van meganatuurcatastrofes af. Afwijkingen waar de onderzoekers Patten en zijn medewerkers rekening mee hielden.

Hoofdstuk 20, oktober 2239 v. Chr.: spraakverwarring gevolgd door de verdeling van de aarde onder de zeventig volken van toen.

Genesis 10:25 En Heber werden twee zonen geboren; des enen naam was Peleg; want in zijn dagen is de aarde verdeeld; en zijns broeders naam was Joktan. (Statenvertaling)

Peleg leefde van najaar 2239 tot najaar 2000 v. Chr. Het is een kort Bijbelcitaat waar nochtans meerdere verklaringen over gegeven worden. Eén verklaring leert dat de continentale drift, het uiteenscheuren van de aardelandmassa, in één meganatuurcatastrofe plaatsgevonden heeft. Het is een verklaring die in lijn ligt met de in dit werk gepresenteerde catastrofetheorie.

Het Jodendom is overigens verdeeld over de vraag wanneer juist tijdens Peleg ’s leven, de aarde verdeeld werd. De Seder Olam plaatst de verdeling van de aarde in het laatste jaar van Peleg: 340 jaar na de Grote Vloed. Maar een veel oudere Joodse bron (Heinrich W. Guggenheimer, The Rabbinic View of Biblical Chronology, 1998) vermeldt dat Peleg, (wat splitsen betekent) zijn naam bij zijn geboorte kreeg, toen de nakomelingen van Noach de aarde onder elkaar verdeelden. Het is de laatste vermelding die chronologisch zin heeft en de spraakverwarring voldoende in tijd, voor Abraham en de eerste farao ’s van Egypte plaatst. De spraakverwarring van Genesis 11:7 dateren we aldus in 1757 AM, 101 jaar na de Grote Vloed, of naar de westerse tijdrekening omgerekend in het jaar 2239 v. Chr.

De spraakverwarring wordt als geschiedschrijving in het Bijbelboek Genesis, in het elfde hoofdstuk neergezet.

Genesis 11:1 En de ganse aarde was van enerlei spraak en enerlei woorden. 2 Maar het geschiedde, als zij tegen het oosten togen, dat zij een laagte vonden in het land Sinear; en zij woonden aldaar. 3 En zij zeiden een ieder tot zijn naaste: Kom aan, laat ons tichelen strijken, en wel doorbranden! En de tichel was hun voor steen, en het lijm was hun voor leem. 4 En zij zeiden: Kom aan, laat ons voor ons een stad bouwen, en een toren, welks opperste in den hemel zij, en laat ons een naam voor ons maken, opdat wij niet misschien over de ganse aarde verstrooid worden! 5 Toen kwam de HEERE neder, om te bezien de stad en den toren, die de kinderen der mensen bouwden. 6 En de HEERE zeide: Ziet, zij zijn enerlei volk, en hebben allen enerlei spraak; en dit is het, dat zij beginnen te maken; maar nu, zoude hun niet afgesneden worden al wat zij bedacht hebben te maken? 7 Kom aan, laat Ons nedervaren, en laat Ons hun spraak aldaar verwarren, opdat iegelijk de spraak zijns naasten niet hore. 8 Alzo verstrooide hen de HEERE van daar over de ganse aarde; en zij hielden op de stad te bouwen. 9 Daarom noemde men haar naam Babel; want aldaar verwarde de HEERE de spraak der ganse aarde, en van daar verstrooide hen de HEERE over de ganse aarde.

Het Bijbelboek Genesis brengt in de eerste zes hoofdstukken de geschiedenis van de Schepping, de eerste mensen, de zondeval en de geschiedenis van het sterven, sindsdien. Het is de geschiedenis van de pre-zondvloedwereld culminerend uiteindelijk in de Grote Vloed. Een Zondvloed die als een oordeel van God over de wereld van toen is gegaan, maar wel met de belofte van een Verlosser (Genesis 3:15) die de mens van de dood zou bevrijden en met de belofte na de Vloed in de regenboog, dat de wereld nooit meer op zulk een wijze verwoest zou worden (Genesis 9:12-13).

De mens echter (op individuele uitzonderingen na), bleef ook na de Vloed opstandig en ging zijn eigen weg. Slechts enkele generaties later al begon naar het Bijbelboek Genesis hoofdstuk 11, de openlijke rebellie tegen God in de bouw van de stad en toren van Babel. Het was in de geslachtslijn van Cham, één van de drie zonen van Noach, dat de eerste rebellie haar oorsprong heeft.

Genesis 10:6 En de zonen van Cham waren Kus, Misraïm, Put en Kanaän. 7 En de zonen van Kus: Seba, Chawila, Sabta, Rama en Sabteka; en de zonen van Rama waren Seba en Dedan. 8 En Kus verwekte Nimrod; deze was de eerste machthebber op de aarde; 9 hij was een geweldig jager voor het aangezicht des HEREN; daarom zegt men: Een geweldig jager voor het aangezicht des HEREN als Nimrod. 10 En het begin van zijn koninkrijk was Babel, Erek, Akkad en Kalne, in het land Sinear. 11 Uit dat land trok hij naar Assur en hij bouwde Nineve, Rechobot-Ir, Kalach 12 en Resen tussen Nineve en Kalach; dat is de grote stad. 13 En Misraïm verwekte de Ludieten, de Anamieten, de Lehabieten, de Naftuchieten, 14 de Patrusieten, de Kasluchieten, uit wie de Filistijnen zijn voortgekomen, en de Kaftorieten. 15 En Kanaän verwekte Sidon, zijn eerstgeborene, en Chet 16 en de Jebusiet, de Amoriet, de Girgasiet, 17 de Chiwwiet, de Arkiet, de Siniet, 18 de Arwadiet, de Semariet en de Hamatiet; en daarna verspreidden zich de geslachten van de Kanaäniet. 19 En de grens van de Kanaäniet was van Sidon in de richting van Gerar tot Gaza, in de richting van Sodom, Gomorra, Adma en Seboïm tot Lesa. 20 Dit waren de zonen van Cham naar hun geslachten, naar hun talen, in hun landen, in hun volken.

Het is de geslachtslijn van Sem, één van de andere drie zonen van Noach, die het ons mogelijk maakt de spraakverwarring te dateren. De geslachtslijst van Sem vinden we in het elfde hoofdstuk van Genesis en in het Bijbelboek 1 Kronieken. Het is ook in de lijn van Sem dat uiteindelijk meer dan twee millennia later, de beloofde Verlosser geboren werd. Deze lijn gaat van Sem helemaal naar Abraham en van Abraham via Izaak naar de oudvaders van Israël. In de lijn van Juda zou de Messias voortkomen.

Genesis 11:10 Dit zijn de nakomelingen (Hebreeuws: TOLEDOTH) van Sem. Toen Sem honderd jaar oud was, verwekte hij Arpaksad, twee jaar na de vloed. 11 En Sem leefde, nadat hij Arpaksad verwekt had, vijfhonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 12 Toen Arpaksad vijfendertig jaar geleefd had, verwekte hij Selach. 13 En Arpaksad leefde, nadat hij Selach verwekt had, vierhonderd drie jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 14 Toen Selach dertig jaar geleefd had, verwekte hij Eber. 15 En Selach leefde, nadat hij Eber verwekt had, vierhonderd drie jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 16 Toen Eber vierendertig jaar geleefd had, verwekte hij Peleg. 17 En Eber leefde, nadat hij Peleg verwekt had, vierhonderd dertig jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 18 Toen Peleg dertig jaar geleefd had, verwekte hij Reü. 19 En Peleg leefde, nadat hij Reü verwekt had, tweehonderd negen jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 20 Toen Reü tweeëndertig jaar geleefd had, verwekte hij Serug. 21 En Reü leefde, nadat hij Serug verwekt had, tweehonderd zeven jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 22 Toen Serug dertig jaar geleefd had, verwekte hij Nachor. 23 En Serug leefde, nadat hij Nachor verwekt had, tweehonderd jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 24 Toen Nachor negenentwintig jaar geleefd had, verwekte hij Terach. 25 En Nachor leefde, nadat hij Terach verwekt had, honderd negentien jaar, en hij verwekte zonen en dochteren. 26 Toen Terach zeventig jaar geleefd had, verwekte hij Abram, Nachor en Haran.

Het is het Bijbelboek 1 Kronieken dat ons leert dat in de dagen van Peleg, een achter-achterkleinzoon van Sem, dat de aarde verdeeld werd, wat volgens de Joodse overlevering op de spraakverwarring slaat.

1 Kronieken 1:17 De zonen van Sem waren: Elam, Assur, Arpaksad, Lud, Aram, Us, Chul, Geter en Mesek. 18 Arpaksad verwekte Selach, en Selach verwekte Eber. 19 Aan Eber werden twee zonen geboren: de naam van de een was Peleg, want in zijn dagen werd de aarde verdeeld; en de naam van zijn broeder was Joktan. 20 En Joktan verwekte Almodad, Selef, Chasarmawet, Jerach, 21 Hadoram, Uzal, Dikla, 22 Ebal, Abimaël, Seba, 23 Ofir, Chawila, en Jobab; deze allen waren de zonen van Joktan. 24 Sem, Arpaksad, Selach, 25 Eber, Peleg, Reü, 26 Serug, Nachor, Terach, 27 Abram – dat is Abraham.

De hiervoor geciteerde Bijbelgedeelten geven de geslachtslijn van Sem tot Abraham op en via hun vermelde leeftijden bij verwekking van nageslacht, zijn we in staat ‘de dagen van Peleg’ vanaf de Grote Vloed te berekenen, en chronologisch op de tijdsbalk te plaatsen. Dit is dan onze eerste oefening alvorens we heel de zaak aan de westerse tijdrekening koppelen.

Een chronologisch overzicht van de geslachtslijst van Sem geeft het volgende resultaat:

Zondvloed:                1656 jaar Anno Mundi (okt/sep)

Sem                           twee jaar na de Grote Vloed

Arpachsad                 1658 + 35 =

Selah                          1693 + 30 =

Heber                         1723 + 34 =

Peleg                         1757 + 30 =

Rehu                          1787 + 32

Serug                          1819 + 30

Nahor                         1849 + 29

Terah                          1878 + 70 = …de vader van Abram, Nachor en Haran    1948

Peleg werd geboren in het jaar 1757 AM of 101 jaar na de vloed. Op de leeftijd van dertig jaar verwekte hij zijn erfgenaam Reü dat het jaar 1787 AM is, en hij leefde daarna nog 209 jaar dat ons in het jaar 1996 AM, of 340 jaar na de Grote Vloed brengt. Ergens tijdens deze periode dient de spraakverwarring op de tijdsbalk geplaatst te worden. In mijn werk ‘Genesis versus Egyptologie, 2009, hoofdstuk 11’, gaf ik een hint naar een jaartal op basis van een cyclus van meganatuur-catastrofes: 2197 v. Chr. Maar dit laatste jaar was geen exacte berekening op basis van Bijbelse chronologie. Het Jodendom is overigens ook verdeeld over de vraag wanneer juist tijdens Peleg ’s leven, de aarde verdeeld werd. De Seder Olam plaatst de verdeling van de aarde in het laatste jaar van Peleg: 340 jaar na de Grote Vloed. Maar zoals eerder opgemerkt een veel oudere Joodse bron (Heinrich W. Guggenheimer, The Rabbinic View of Biblical Chronology, 1998) vermeldt dat Peleg, (wat splitsen betekent) zijn naam bij zijn geboorte kreeg, toen de nakomelingen van Noach de aarde onder elkaar de aarde verdeelden. Het is de laatste vermelding die chronologisch zin heeft en de spraakverwarring voldoende in tijd, voor Abraham en de eerste farao ’s van Egypte plaatst.

De spraakverwarring van Genesis 11:7 dateren we aldus in 1757 AM, 101 jaar na de Grote Vloed, of naar de westerse tijdrekening omgerekend in het jaar 2239 v. Chr.

Vanuit de vlakte van Sinear, in het huidige Irak, verspreiden de nakomelingen van Sem, Cham en Jafeth zich over de wereld. We moeten deze groepen van volken zien als hoogontwikkelde mensen met allerhande kennis tot het opstarten van de eerste beschavingen. Het beeld dat bijvoorbeeld Hollywood van Noach, Sem, Cham en Jafeth geven is gebaseerd op de evolutietheorie waar een ontwikkeling van oermensen tot homo-sapiens geleerd wordt. Telkens laat Hollywood, Noach en zijn nakomelingen steevast in lompen gekleed en met wilde haren, zien. Het eerste mensenpaar dat door de HEERE God met dierenhuiden bekleed werd, wordt ook meestal als een haveloos paar neergezet, getoond. Ook geïllustreerde Bijbels doen hier aan mee, waar men vanuit de eigen vaderlandse geschiedenis niet onmiddellijk een probleem mee heeft, aangezien dit het vertrouwde beeld van de holbewoners is. In mijn rijke verbeelding zie ik echter een ander beeld: de beschreven dierenhuiden zijn voor mij bewerkt leder en de kleding van het eerste mensenpaar zie ik als lederen maatpakken. Zo ook trouwens de kleding van Noach en de zijnen. Deze mensen behoorden tot een hoog beschavingsniveau met bouwtechnieken waar men heden nog altijd vragen bij stelt, van hoe ze het gekund hebben. En het zijn namelijk bouwtechnieken die heden verloren gegaan zijn. Bij de bouw van de tempel te Jeruzalem door Salomo krijgen we in de Bijbel een hint naar de bouwtechnieken van drieduizend jaar geleden.

1 Koningen 6:7 Toen het huis gebouwd werd, werd het opgetrokken van steen, afgewerkt aan de groeve, en geen hamer of beitel of enig ijzeren gereedschap werd gehoord bij het bouwen van het huis.

Dit Schriftwoord heeft het in wezen over een geluidloos optrekken van de Tempel, iets dat geen enkele moderne bouwwerf vandaag zou kunnen garanderen. Ik vermoed dat dezelfde technieken voor de Egyptische tempels gebruikt werden. De restanten van de bouwwerken in Egypte teruggaand tot zelfs de archaïsche tijd en het Oude Rijk zijn zo imposant dat sommige onderzoekers de bouwers ervan zelfs buitenaards zoeken. Volgens het Genesismodel zijn deze bouwers gewoon de nakomelingen van de hoogontwikkelde pre-zondvloedmens, of gezien vanuit de mythologieën, de nakomelingen van de Atlantis-mensen.

De nakomelingen van Sem, Cham en Jafeth hebben tot in het zevende geslacht, allen leeftijden van tweehonderd jaar en meer bereikt. Noach zelf leefde nog tot 350 jaar na de Grote Vloed. Deze mensen werden dan ook door de volgende generaties, als goden beschouwd. De oudheid-historicus Herodotos schrijft in deze lijn, het volgende over Egypte:

Toch is Egypte voor de tijd van die mannen (=priesters) door goden bestuurd die te midden van de mensen leefden. Nu eens had de een dan weer de ander de macht en de laatste van hen was Oros, de zoon van Osiris (Heracles/Nimrod). Deze heette Apollo in het Grieks; hij heeft Tyfon ten val gebracht en daarna als laatste god de troon bestegen. Osiris kun je aan Dionysos gelijkstellen. Herodotos Boek 2:144

De namen tussen haakjes, in het citaat hierboven, heb ik toegevoegd. De oorsprong van de Egyptische god Osiris kan namelijk teruggevoerd worden tot de Bijbelse Nimrod of Heracles uit de Griekse mythologie. (Alexander Hislop, The Two Babylons, 1916, Chapter II)

De apostel Paulus kreeg eens op één van zijn zendingsreizen de gelegenheid om op de Areopagus te Athene te spreken. Van de Areopagus of ‘het veld van Mars’, staat er in het Bijbelboek Handelingen geschreven dat: “Alle Atheners nu en de vreemdelingen, die zich daar ophielden, hadden voor niets anders tijd over dan om iets nieuws te zeggen of te horen”. Hierna de tekst van Paulus’ korte redevoering, maar waar de kern van de Bijbelse wereldgeschiedenis en heilsboodschap in zit. De redevoering was kort omdat Paulus wanneer hij over de overwinning over de dood door de Opstanding uit de dood van de Christus, begon te spreken hij door een meerderheid van zijn Griekse toehoorders weggehoond werd. De Bijbelse hoop van de beloofde opstanding paste niet in hun Griekse religieuze wereldaanschouwing.

Handelingen 17:22 En Paulus, voor de Areopagus staande, zeide: Mannen van Athene, ik zie voor mijn ogen, dat gij in elk opzicht buitengewoon ontzag voor godheden hebt; 23 want toen ik door uw stad liep en de voorwerpen uwer verering aanschouwde, heb ik ook een altaar gevonden met het opschrift: Aan een onbekende god. Wat gij dan, zonder het te kennen, vereert, dat verkondig ik u.

24 De God, die de wereld gemaakt heeft en al wat daarin is, die een Heer is van hemel en aarde, woont niet in tempels met handen gemaakt, 25 en laat Zich ook niet door mensenhanden dienen, alsof Hij nog iets nodig had, daar Hij zelf aan allen leven en adem en alles geeft. 26 Hij heeft uit één enkele het gehele menselijke geslacht gemaakt om op de ganse oppervlakte der aarde te wonen en Hij heeft de hun toegemeten tijden en de grenzen van hun woonplaatsen bepaald, 27 opdat zij God zouden zoeken, of zij Hem al tastende vinden mochten, hoewel Hij niet ver is van een ieder van ons. 28 Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij, gelijk ook enige van uw dichters hebben gezegd: Want wij zijn ook van zijn geslacht. 29 Daar wij dan van Gods geslacht  zijn, moeten wij niet menen, dat de godheid gelijk is aan goud of zilver of steen door menselijke kunstvaardigheid gesneden of bedacht. 30 God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden der onwetendheid, heden aan de mensen, dat zij allen overal tot bekering  moeten komen; 31 omdat Hij een dag heeft bepaald, waarop Hij de aardbodem rechtvaardig zal oordelen door een man, die Hij aangewezen heeft, waarvan Hij voor allen het bewijs geleverd heeft door Hem uit de doden op te wekken.

32 Toen zij nu van een opstanding van doden hoorden, spotten sommigen, maar anderen zeiden: Wij zullen u hierover nog wel eens horen. 33 Aldus vertrok Paulus uit hun midden. 34 Doch enige mannen sloten zich bij hem aan, en kwamen tot geloof, onder wie ook Dionysius, de Areopagiet, en een vrouw, genaamd Damaris, en anderen met hen.