Ik ben Haes Dirk
Ik ben een man en woon in Zwijnaarde (Belgie) en mijn beroep is technisch bediende bij Warringtonfire gent.
Ik ben geboren op 10/06/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen -mtb -spinning -vakantie.
Fietsen is mijn vrijheid
en uitlaatklep
Tijdens de Tour zal onder andere Tom Boonen de nieuwe BBB Select aan een laatste test onderwerpen. Eind dit jaar moet deze sportbril, die je naar eigen smaak kunt samenstellen, in de winkel liggen.
Je kan de BBB Select naar eigen smaak samenstellen. (foto bbb)
BBB wordt in de Ronde van Frankrijk voor het eerst vertegenwoordigd door drie ploegen. Twee van hen, Quick Step en Vacansoleil-DCM, zullen niet alleen met de BBB Falcon helm maar ook met de nieuwe BBB Select sportbril rijden.
Met de feedback gegeven door onder andere Tom Boonen, Sylvain Chavanel en Johnny Hoogerland, zal de BBB Select het laatste gedeelte van het ontwikkelingstraject ingaan. Tegen het einde van het jaar zou hij dan in de winkel moeten liggen.
Het bijzondere aan de BBB Select is dat je als gebruiker zelf kunt kiezen hoe je bril eruit komt te zien. Je begint met een complete basis Select sportbril in een standaard kleur frame (wit, zwart of fluor geel) voorzien van een smoke MLC of PH lens en brilpootrubbers.
Met los verkrijgbare brilpootrubbers en lenzen in verschillende kleuren kun je daarna zelf je bril samenstellen. Zo kun je een wit frame voorzien van groene rubbers en een rode MLC lens of het een zwart frame met witte rubbers en een blauwe MLC lens. Aan jou de keuze!
Een complete basis Select gaat waarschijnlijk 79,95 euro kosten, losse lenzen ongeveer 25 euro en brilpootrubbers rond de 5 euro.
Dat Pippa Middleton kan lopen, wisten we al. Dat de schoonzus van Prins William ook haar mannetje kan staan op de fiets bewees ze nu ook op de Highland Cross Challenge. Bekijk de fotospecial!
Pippa Middleton liet zich niet afschrikken door het slechte weer. (foto zimbio)
De Highland Cross Challenge is een duatlonwedstrijd in het Schotse Highlands waarin de deelnemers zo snel mogelijk van kust tot kust moeten fietsen (48 km) en lopen (32 km).
Pippa Middleton nam met een paar vrienden deel in een team dat luisterde naar de naam 'Affric Brats'. Dat het weer niet echt meezat, kon de 27-jarige zus van Kate duidelijk niet deren.
Na de wedstrijd was Pippa naar eigen zeggen doodop. "Ik denk dat dit één van de zwaarste dingen is die ik ooit heb gedaan", pufte ze. Een privéhelikopter had haar nochtans netjes aan de start afgezet...
Bij Cyling.be wisten we het al een tijdje, maar tot vandaag moesten we erover zwijgen: Shimano brengt zijn elektronische schakelgroep Di2 vanaf september ook in een Ultegra-versie op de markt.
foto shimano
Bij profrenners zie je elektronisch schakelen al enkele jaren, maar voor gewone consumenten was (en is) Shimano Dura Ace Di2 een zeer kostbare investering. Binnenkort komt daar verandering in, nu Shimano ? naar goede gewoonte overigens ? zijn toptechniek laat doorsijpelen 'naar beneden toe', naar de lager geprijsde onderdelencategorieën.
Na Dura Ace Di2 volgt nu dus Ultegra Di2 (Digital Integrated Intelligence). De prijs ervan zal volgens onze info liggen rond het niveau van een standaard Dura Ace groep, wat elektronisch schakelen ineens voor een veel breder publiek bereikbaar maakt.
Wie eens met Di2 geschakeld heeft, wil niet meer anders, is onze ondervinding. Schakelen gaat sneller, kost minder moeite en is preciezer. Vooral van het kleine naar het grote voorblad schakelen gaat aanmerkelijk gemakkelijker, maar ook achteraan is de tiptoetswerking van de shifter een groot voordeel. Zeker in bergachtig terrein waar schakelen vaak nodig is, komt het voordeel van Di2 naar voren. Waar je met een mechanisch systeem nog maar even tot de top doorduwt op het te grote verzet, raak je bij Di2 de knop aan en fiets je het laatste stukje efficiënter.
Een automatische bijstelling van de voorderailleur zorgt bij alle verzetten voor de optimale kettinglijn. Een schurende ketting behoort dus tot het verleden.
Di2 is uitvoerig getest onder alle terrein- en weersomstandigheden en overal houdt het stand. De batterij gaat volgens Shimano zeker 1500 km mee, afhankelijk natuurlijk van je schakelpatroon, maar wij deden er veel langer mee.
Shimano Ultegra 6770 (Di2) bestaat uit Dual Control shifters, elektronische derailleurs, een batterij en elektrische kabels. De overige onderdelen zijn van het betrouwbare niveau van de Ultegra 6700 groep. Shimano verbeterde deze nieuwe versie zelfs door een 2-aderige kabel (ipv 4-aderig bij Dura Ace Di2) toe te passen en ook de connectoren werden kleiner uitgevoerd, voor gemakkelijker monteren.
De shifters wegen 313 gram/paar, de achterderailleur 270 gram, voorderailleur 162 gram en de batterij 71 gram.
Ook deze rit was een label
dus de stempelformulieren werden nog eens boven gehaald
Gelukkig stonden we voor de
gele kaartjes man want deze had terug een pakje kaartjes bij: tja
Donkere regenwolken maakten
deze triestige zondag nog een beetje donkerder en ook de wind verschuilde zich
niet
Even voor achten waren we al
de baan op voor 65 echte kilometers maar het ging voorruit en het was vlak dat
scheelde toch een pak krachten
De stopplaats was in Belzele
in café de Oude Zwaan tot zover het eerste deel want meer was er echt niet te
beleven langs deze platgereden wegen: geen meter hadden ze aangepast
Na een deugd doende cola
konden we terug op de baan gaan: en het was gedaan met de pret
Samen met nog twee dames van wtc
de Ledecrossers waren we vertrokken voor 31 km stoempen en zweten door dit
vlakke landschap
Tussen Elversele en Hamme
lagen toch wel de lastigste kilometers en moesten we noodgedwongen het tempo
laten zakken
De dames bleven mooi op hun
plaats zitten en van overnemen hadden ze duidelijk ook nog niet gehoord: en
gelijk hadden ze
In Berlare kregen we samen
met mtb rijders onze bevoorrading en konden de suikers worden bijgevuld voor
nog 12 zware kilometers
Want eens de Scheldedijk op
had de wind vrijspel en konden we opnieuw beginnen met werken
Maar ook deze rit hadden we
tot een goed einde gebracht en de boterham na deze rit ging er vlot in en
smaakte nog zo goed
Met een niet zo goede
weersverwachting ging het deze morgen richting Herzele
In een autogarage starten is
ook geen dagelijkse kost maar deze ochtend dus wel en het is eens wat anders:
maar het blijft raar
Dat het geen gemakkelijke rit
zou worden wisten we al van de voorbije jaren maar zo zwaar hadden we het nu
ook niet verwacht
Want het begon al van de
eerste meters en het zou pas eindigen als we terug aan de eindmeet zouden zijn:
wind
Terwijl andere nog stonden te
twijfelen wat ze zouden Inscannen en wat ze zouden rijden waren wij al lang op
pad
Herzele-Hillegem beuken en
klimmen Leeuwergem-Oombergen beuken en klimmen wat een start maar gelukkig
bleef het droog en dit maakte al veel goed
Rust werd ons nauwelijks
gehund en de streek rond Scheldewindeke en Baaigem is ook al niet van de
vlakste maar het ging toch nog verbazend goed vooruit
Het zou vandaag terug geen
massa toerisme worden want op onze 80km lange tocht was het toch iets te rustig
en dat vonden we toch spijtig
Deze prima uitgepijlde tocht
bracht ons na 33 zware kilometers in EKE meer bepaald in café de Edemolen en
hier zijn wielertoeristen altijd welkom
Na een paar schlagers vonden
we het tijd om terug op pad te gaan en we zouden de wind nu wel mee hebben
dachten we :ja nougat ballen
Niks van wind mee toch niet
de eerste kilometers: het zou wel beteren hoopten we
En zie Zingem hadden we prijs
en was het feest vliegen deden we of toch bijna: zalig
Maar het geluk was van korte
duur want na de heuvelzone van Munkzwalm-Velzeke waar we nog eens stevig konden
klimmen hadden we in Strijpen terug pech
De wind had ons volledig in
zijn greep en mijn lichtgewichte eega had het bij momenten moeilijk om de fiets
onder controle te houden
Ook een flinke regen bui kon
er ook wel bij maar in de tweede bevoorrading konden we alles nog een goed
voltanken voor we aan de laatste 12 km
zouden beginnen
En het ging vlot na deze stop
6km meewind wat een luxe dit deed ons alle voorgaande vergeten
Toen we dachten dat we het zwaarste
achter de rug hadden mochten we na een grote bocht terug de spieren opspannen
Van Aaigem tot in Herzele en
met de kortemunt er boven op ging het bijna niet meer vooruit maar het einde
was in zicht
En eens voorbij Ressegem zat
deze taaie klant er op en konden we fier onze 9de stempel laten
plaatsen want deze hadden we verdiend
Het leuke aan een lang
weekend is dat we een dagje meer kunnen fietsen
En op deze derde dag van het lange
pinksterweekend stond de Vlaamse Pijl in Zwalm op het menu
Deze terug Vlaamse labelrit
doet ons afstempelformulier al aardig vollopen en we kunnen zo stilaan beginnen
aftellen
Op deze niet zomerse dag
kozen we voor de 55km toertocht en met drie zouden we deze klus klaren
De tocht bracht ons naar de Scheldebrug
aan de Nederzwalmsesteenweg waar we aansloten bij de groep uit Kalken
Samen met deze mannen zouden
we het eerste deel afwerken en ondanks de stevige tegen wind zat de vaart er
goed in
Zingem, Asper en dan een hele
toer Nazareth waar het niet altijd even vlak was maar echt klimmen was er niet
bij
Enkel de laatste kilometers
van het eerste deel deed de hartslag een flink stuk de hoogte ingaan wan de
bevoorrading was in Huise gelegen
Café de Vaderlander was na 28
km de stopplaats en kon er even bijgetankt worden
Eens opnieuw in het zadel kon
er eerste een stukje gedaald worden voor we terug konden beginnen beuken tegen
de wind die hier vrijspel had en dit in combinatie met een stevige klim deed de
zweetdruppels naar boven komen
Van Huise naar Mullem en dan
naar Welden wat terug een gemakkelijk stukje was maar eens richting Horebeke
hadden we terug prijs
De mannen uit Kalken ook al
waren het geen berggeiten die lieten het tempo geen seconde zakken en soms was
het harken om bij te blijven
Eens we het juiste het
klimritme hadden gevonden konden we terug prima volgen en zelfs het kopwerk
overnemen
46km stond er op de meter en
daar was de bevoorrading in de Ommegangstraat in Horebeke
Hier was merkelijk meer volk
aanwezig en deze dank zij de mtb ers op deze stopplaats was alles voorhanden om
terug op krachten te komen
Nog 8km te gaan en we kregen
voor de verandering eerst een afdaling voorgeschoteld voor we koers naar Boekel
zetten om dan naar de kers op de taart te fietsen
Ook al stond de Molenberg
niet op het parcours blad we dit toch niet laten voorbij gaan: en het eens
deugt om dit kleine smeerlapje nog eens te bedwingen
Eens boven ging het snel
richting eindmeet waar een lekkere mattentaart op ons lag te wachten
Opnieuw stond er een classic op het programma: de Mesen classic
Mesen ligt in West-Vlaanderen en is het kleinste stadje van België amper 1900 inwoners dus dat beloofde
In de plenzende regen reden we richting startplaats en dank zij de vele wegenwerken bleek dit nog een moeilijke onderneming te worden
Maar met Tom Tom als mede reiziger bereikten we toch nog vlotjes onze eindbestemming
Een parkeerplaats vinden ging ook verbazend vlot ondanks dat er ook een mtb rit was: dit zou geen massa toerisme worden
Inscannen en wegwezen want koffie was ook nog niet te verkrijgen wegens gebrek aan een waterkoker dan maar zonder bakje troost de baan op
Het regende niet dus dat viel ook al goed mee voor de eerste kilometers rond Mesen want we hebben de kerktoren langs alle kanten kunnen bezichtigen
De wind viel in dit vlakke landschap ook al dik mee en dit maakte deze uitstap dubbel zo mooi
Maar we waren in Belgen land dus na een 20 tal kilometers gingen de hemelsluizen open en nog niet een klein beetje ook en als of dit nog niet genoeg was waren we in het bekende Heuvelland terecht gekomen en van mooi was helemaal geen sprake meer
Op het voor ons onbekende parcours lagen er toch een paar verdomde verrassingen en met een paar bedoel ik 11 want zo veel hellingen kregen we voorgeschoteld op de 90 neen 108km lange rit :op de scanning was het 90km op het routeplan 108 en dar scheelt toch een helling of twee
Langs de ontelbare oorlogsgraven slingerde deze rit zich door de West-Vlaamse polders van kerk naar kerk van gehucht naar gehucht ze waren niet te tellen sommigen waren amper een paar huizen groot
Houtem, Hollebeke en terhand om er een paar te noemen
Na een kilometer of 40 bereikten we de controle plaats en deze was gelegen in een manege die door de inrichters nog niet bemand was zo dat de eigenares van de manege ons maar bediende met alles wat voor handen was al moest het eerst nog uit de verpakking gedaan worden
Lang konden we niet blijven keuvelen want er stonden nog een aantal stevige kilometers op ons te wachten
Gelukkig was de regen ook vertrokken en konden we ons door de schutigere zon ons een beetje laten drogen
Het tweede deel viel een stuk beter mee dan het vorige want met amper 2 heuvels er in was het zelfs een makkie
Dadizele, Bezelare, Zandvoorde en als laatste van het tweede deel Dikkebus om er terug maar een paar te noemen maar het venijn zat in de staart met als eerste de helling Zavelaar en daarna de zwaarste van allemaal de Scherpenberg
80km op het metertje en daar was de volgende controle deze was wel bemand en naar onze normen dik in orde zodat we de suikers terug konden aanvullende suikerwafels waren van een superklasse want bij ons krijgen we wafels uit den .. ik geen namen noemen maar hier waren ze dubbel zo groot en meer dan dubbel zo lekker voor deze allen zouden we terug keren
Even op het routeplan gekeken en we hadden nog maar 5hellingen achter de boeg: het voelde als of we er veel meer hadden gedaan want van vlakke wegen was al lang geen spraken meer
En als toemaatje had ik me misteld in de hellingen het waren er geen 11 maar 13 dit zou een zwaar derde deel worden
Via Dranouter doken we terug he befaamde Heuvelland in en waren we vertrokken voor 28 helse kilometers zonder één enkele rustpauze en met de wind als met gezel maar meer als tegenstander
De heuvels klinken hier in naam anders maar het blijven heuvels: Korte Mooiaard, Westhove, Busschmers, Kraaiberg en Mesenberg om terug een paar namen te noemen
De Mesenberg als voorlaatste was terug eentje die kon tellen hier kwam maar geen einde aan maar met vooruitzicht dat de eindmeet binnen bereik was werd er nog een tandje bij gestoken
Eens boven aan het oorlogskerkhof konden we de kerktoren van deze kleinste stad nogmaals goegbekijken want we waren terug vetrokken voor een rondje Mesen
Eind goed al goed we hadden het terug gehaald en eerlijk het is een mooie streek jammer van de hellingen en de wind: grapje he
Met 7 stempels op ons formulier kunnen we beginnen aftellen en het waren bijna allemaal mooie ritten en het is eens fietsen in een andere streek
Een beschieting in de Douvevallei, Mesen, juni 1917. [AWM H12264]
Halverwege 1917 verliep de oorlog niet zo goed voor de Geallieerden. Het grote Franse offensief in mei onder generaal Robert Nivelle had weinig opgebracht en opstanden in het Franse leger leidden tot de vervanging van Nivelle. Er heerste wanorde in Rusland; in maart werd de imperiale regering ten val gebracht en er ontplooiden zich gebeurtenissen die uiteindelijk in november tot de overname van de macht door Lenin en de Bolsjewieken en de terugtrekking uit de oorlog zouden leiden. April 1917 was de ergste maand van de oorlog geweest, toen Duitse onderzeeërs koopvaardijschepen deden zinken, die noodzakelijk oorlogsmateriaal naar Groot-Brittannië brachten. Het leek erop dat de onbeperkte Duitse oorlogvoering met onderzeeërs inderdaad werkte. (Dit Duitse beleid was er de oorzaak van dat de Verenigde Staten aan de Geallieerde kant aan de oorlog deel gingen nemen, maar het zou meer dan een jaar duren voordat het Amerikaanse leger met enige kracht in Frankrijk zou arriveren.)
In deze situatie namen de Britten het initiatief aan het Westelijk Front. Sir Douglas Haig, de bevelhebber van het Britse expeditieleger, waarin de Australische Imperiale Strijdkrachten dienden, plande een grote campagne in België die bekend stond als het Offensief van Vlaanderen. Het allesomvattende doel was om ten oosten van Ieper een doorbraak te maken en de Duitsers van de Belgische kust te verdrijven. Eén voordeel dat hierbij werd verkondigd, was dat Duiste onderzeeërs van hun basissen in België zouden worden beroofd. Bovendien zou succes, zoals in die tijd gedacht werd, het Duitse leger afmatten en hopelijk zou ontmoediging zich in Duitsland zelf verspreiden.
De eerste fase in het Offensief van Vlaanderen was de geplande inname van de heuvelrug van Mesen-Wytschaete ten zuiden van Ieper, waar zich een groot vijandelijke salient, of uitstulping, in de Geallieerde linies bevond. Als de linie hier niet rechtgetrokken werd, zou een latere aanval vanaf Ieper in oostelijke richting een steeds langer wordende Duitse linie naar het zuiden veroorzaken, vanwaar artillerie in de Britse flanken zou kunnen schieten. De Britten bereidden het meest gedetailleerde plan voor dat ooit voor een Brits offensief gemaakt werd voor wat later bekend stond als de Slag om Mesen. Doelwitten voor de artillerie werden zorgvuldig in kaart gebracht en er werd een enorm groot spervuur van geschut van de artillerie en van machinegeweren ontworpen om de infanterie vooraf te gaan. Er werden enorme schaalmodellen van het gebied gebouwd en door de troepen bestudeerd, voornamelijk door diegenen in de Derde Australische Divisie onder het bevel van generaal-majoor John Monash.
Twee jaar lang hadden Britse en Duitse tunnel compagnies in het gebied van Mesen een ondergrondse oorlog gemanoeuvreerd en gestreden. De Britten slaagden erin om van de Duitsers geheim te houden dat ze 19 tunnels tot diep onder de Duitse loopgraven aan de frontlinie hadden doorgestoken. Vanaf november 1916 waren de oudste mijnen die zich drie kilometer ten zuidoosten van Ieper bij Hill 60 bevonden de verantwoordelijkheid van de Eerste Australische Tunnel Compagnie. Hun werk omvatte felle gevechten, ontploffing en tegenontploffing in het netwerk van tunnels, om de vijand uit de buurt van de diepe mijnen te houden.
De voorbereidende artilleriebeschietingen bij Mesen begonnen op 31 mei 1917. De Duitsers reageerden met zware beschietingen, onder andere met granaten met mosterdgas die op gebieden werden afgevuurd waar aanvallende troepen op weg naar de startlinies misschien doorheen zouden moeten gaan. Gedurende de nacht van 6 juni werd Ploegsteert Bos, waardoor de bataljons van de Derde Australische Divisie hun startlinies benaderden, met gasgranaten platgebombardeerd waardoor tijdelijk 500 mannen uitgeschakeld werden.
Om 3u.10 op 7 juni werd de mate van het spervuur verhevigd en vernietigden 19 grote ontploffingen de Duitse loopgraven aan de frontlinie. De infanterie van negen divisies trok daarna over niemandsland. De mijnen vernietigden Duitse stellingen en schokten het Duitse moreel in het gebied nabij het front. De infanterie stuitte bij enkele verwoeste boerderijen op sterke weerstand en voor de eerste keer troffen Australiërs betonnen bunkers aan die later pillendozen genoemd werden. Tegen 5u.30 was Mesen echter door de Nieuw-Zeelandse Divisie ingenomen en waren de voornaamste heuvels langs het hele slagveld ingenomen. Terwijl troepen de nieuw overwonnen stellingen innamen om zich op de verwachte Duitse tegenaanvallen voor te bereiden, kwamen er meer troepen naar het front voor de aanval in de namiddag.
Mannen van de Vierde Australische Divisie verzamelden in een gebied dat die morgen door de Nieuw-Zeelandse Divisie was ingenomen. Ze werden aan de zuidkant ondersteund door de Derde Australische Divisie. Het plan kende een ernstig oonthoud toen de Britten die ten noorden van de Australiërs moesten oprukken te laat bij de startlinie aankwamen. Kapitein Arthur Maxwell die het bevel had over de Australische Compagnie aan de linkerflank, beval zijn mannen om het volledige Britse doelwit in de Oosttavernelinie, die de Duitsers gelukkig hadden opgegeven, te bezetten. De verlenging van de linkerflank van de Vierde Divisie opende een bres in het midden en de Oosttavernelinie werd pas later, na een strijd van vier dagen en nachten, volledig ingenomen.
De Slag om Mesen was een mooi succes. Deze verwijderde de Duitse salient ten zuiden van Ieper en plaveide de weg voor het grote offensief dat op 31 juli 1917 zou beginnen. De twee Australische Divisies leden echter bijna 6800 slachtoffers.
Mesen (Frans: Messines) is een stad en faciliteitengemeente in de Westhoek van de provincieWest-Vlaanderen. Mesen kreeg bij Wet van 19 juli 1985 opnieuw de stadstitel, die het in de napoleontische periode verloren was. De stad telt bijna 1000 inwoners en is daarmee de kleinste stad van België. Omdat Mesen een faciliteitengemeente is, fuseerde het niet met andere gemeenten.
Het stadje was op het hoogtepunt van zijn macht in de 11e-12e eeuw. Toen was het - met zijn jaarmarkt - een knooppunt in de lakenindustrie, samen met steden als Rijsel, Ieper en Brugge. Binnen de cyclus van de jaarmarkten was Mesen de laatste jaarmarkt voor de winter en het nabijgelegen Ieper de eerste. De stad Mesen was hierdoor een belangrijke overwinteringsplaats voor de handelaren. Voor de grote stadsbrand in de 15e eeuw telde Mesen 2.000 haarden. Dit kan overeenkomen met ca. 6.000 tot 8.000 inwoners. Een bijzonderheid in het statuut van de stad en zijn abdij was, dat bij de stichting van de abdij in 1057 haar territorium onder het bestuur van de abdis werd geplaatst en deze rechtstreekse verantwoording aan de Franse koning verschuldigd was en niet aan de graaf van Vlaanderen. Dit komt ook tot uiting in het gevoerde wapen en de vlag die een Franse lelie voorstellen. De stadsrechten werden dan ook door de abdis, vereerd voor haar wereldlijke macht als prinses, verleend. Hierdoor had Mesen een wat afwijkend rechtstelsel t.a.v. het omliggende. De abdis stond tevens aan het hoofd van het mannelijke seculiere kapittel.
Afgelopen weekend zijn in de politiezone Riho (Roeselare - Izegem - Hooglede) de eerste controles op groepen wielertoeristen uitgevoerd. De actie kaderde in de campagne 'Fietstoerisme In Harmonie' van de provincie West-Vlaanderen.
Naast groepen fietsers werden ook automobilisten tegengehouden om ze te sensibiliseren. (foto belga)
De provincie wil met 'Fietstoerisme In Harmonie' dit seizoen de wielertoeristen sensibiliseren om de regels te volgen. Ze doen dat onder meer via filmpjes op de regionale zenders Focus en WTV en met informatieavonden in de lokalen van de wielertoeristen zelf.
Naast het preventieve luik worden er vanaf nu dus ook politiecontroles uitgevoerd. Deze waren al een tijdje geleden aangekondigd. De controles van de Riho-zone zijn een pilootproject, die bij een positieve evaluatie worden overgenomen door de politiezones in de rest van de provincie.
"Het is niet zo dat we een repressieve actie hebben gevoerd", aldus commissaris Rudy Cracco in Het Nieuwsblad. "We hebben groepen fietsers - en dat zijn niet alleen wielertoeristen - tegengehouden om hen te wijzen op de gevaren en hen nog wat extra info te geven bij de reglementering. Daarnaast mogen we ook de automobilisten niet vergeten, want die weten ook niet altijd hoe om te gaan met grote groepen fietsers."
Museeuw Bikes verzorgt sinds 1 juni zelf de distributie bij onze noorderburen. Het is ook van plan om het Nederlandse dealernetwerk nog verder uit te breiden.
Met de eigen distributie hoopt Museeuw Bikes het marktaandeel in Nederland te kunnen verhogen. (foto museeuw bikes)
Tot nu toe had Museeuw Bikes voor het Nederlandse dealernetwerk een samenwerking met Edco Engineering, maar dat bedrijf wil zich helemaal toeleggen op het eigen wielengamma.
"Nog te weinig dealers en consumenten in Nederland hebben kennisgemaakt met de voordelen die onze vlascarbon frames bieden en daar willen we in 2012 iets aan gaan doen", klinkt het bij Museeuw Bikes.
Bij ons heeft Museeuw Bikes het voorbije jaar de omzet behoorlijk kunnen verhogen. Een aantal testdagen bij de dealers speelden mee in dat succes. "Via eigen distributie kunnen we ook iets agressiever zijn om ons marktaandeel in Nederland te verhogen."
In 2011 werd het gamma van Museeuw uitgebreid met een mid-priced carbonframe MC-8 en een topframe de MF-XX. In 2012 brengt het voor het eerst een carbon frame voor dames (de MC-Donna) en een 29" mountainbike (de MC-29) op de markt.
De Britse student Anirudha Surabhi heeft een helm ontworpen die vier keer sterker en 100 gram lichter is dan de gemiddelde helm. Zijn geheim? Gegolfd karton...
Het ontwerp van Surabhi kreeg de naam Kranium. Heel wat helmfabrikanten hebben al interesse getoond in de licentie en het is dan ook te verwachten dat de eerste kartonnen helmen binnenkort op de markt zullen verschijnen.
Het is niet zo dat je zelf even met wat karton en een schaar aan de slag kan om je eigen helm te fabriceren. Het karton van de Kranium wordt immers behandeld met acryl om de helm zweet- en waterbestendig te maken.
"Ik heb geprobeerd om een helm te maken die een revolutie teweeg zal brengen in de fietsindustrie", aldus Surabhi. "Het gebruikte materiaal is niet alleen goedkoop en milieuvriendelijk, het laat ook toe om de veiligheid en het comfort van de gebruiker te verbeteren."
Door onze trip naar Megen is onze eerste prijs van 2011 binnen Op de Afstempel kaart van de interlandtrofee staan nu 3stempels wat ons recht heeft op een mooie bronze medaile
Vanaf 2000 voor Christus is het gebied rond de Maas bewoond geweest. De
Kelten (geen Germanen) vestigden zich op de zandkoppen en oeverwallen, in de
buurt van de vruchtbare rivierklei. Ook de Romeinen hebben een tijdje in Megen
en omliggende dorpen gehuisd. De plaatsnaam 'Megen' is waarschijnlijk
afgeleid va het Romaanse woord "Magus", wat veld, plaats of stad betekent. Het
zou echter ook van het woord Magos kunnen komen, wat 'doorwaadbare plaats'
betekent.
Megen was de 'Hoofdstad' van het Graafschap Megen en werd voor het eerst
genoemd in 721 NC ('Meginus'). Rond 800 NC bestond Megen uit 44 huizen, waarvan
2 kastelen en een klooster. Er woonden ongeveer 390 mensen. Bij het
Graafschap hoorden Haren, Macharen en Teeffelen. Het Graafschap werd voor het
eerst vermeld in 1145 in een geschrift over de eerste Graaf van Megen, Graaf
Allardus. Megen kreeg rond 1357 stadsrechten en er werd een stevige burcht
gebouwd. In 1810 besliste Napoleon dat Megen, Haren en Macharen één gemeente
moest worden. De gemeente Megen c.a. (cum annexis; 'wat er bij hoort') was
geboren. In 1814 werd Frankrijk verdreven. Het graafschap Megen hield op met
zelfstandig te bestaan en werd een deel van het Koninkrijk der Nederlanden.
Met mijn nieuw speeltje(laptop)zal ik proberen om een leuk verslagje te typen
Op donderdag begon al het lang hemelvaartweekend met een ritje in Uitbergen een ritje van 60km naar Stekenen en terug
Met het nog steeds prachtige zomerweer waren de leden van de club terug massaal aanwezig om er een leuke tocht van te maken
De mix van snelle en minder snelle renners bleek de juiste mix te zijn
Ondanks het pittige tempo bleef de groep uitzonderlijk mooi samen en dit mag ook eens geschreven worden
Over de rit kunnen we zeer kort zijn: niks bijzonders en idem als voorgaande jaren
Jammer maar terug een gemiste kans
OOSTAKKER
De 48ste Azaleafietstocht 70 km
Voor de 2de rit van het weekend waren we uitgenodigd bij wsc Oostakker
Opnieuw konden we uitkijken naar een toffe rit met zwoele temperaturen en een toffe groep
Met een volledige bus waren de wtc heirnis rijders naar deze rit afgezakt en de voorzitter was meteen in zijn nopjes
De snelle groep had een tijdje nodig om zich te groeperen voor we echt aan de rit konden beginnen
Van oostakker ging het richting Destelbergen om dan door te stomen naar Heusden langs meer dan bekende wegen
Van Melle ging het nu naar Gontrode waar de gevreesde kasseien van de Proefhoevestraat liggen
En zoals gewoonlijk ging het er stevig tegenaan en werd er een stukje gevlamd: aan het einde van deze strook werd terug op iedereen gewacht en werd ik er op attent gemaakt dat het deksel van mijn matriaalbus ergens op de kasseien lag
Dus kon ik opnieuw de kasseien op fietsen en als of de duivels er mee te maken hadden het deksel lag aan het begin van de straat
Een klein groepje stond te wachten (super) en we konden aan de lange en snelle achtervolging beginnen: en soms ging het te snel
Vele kilometers en zweetdruppels verder konden we aansluiten bij de rest van de groep
Dankzij een lekke band(niet ik) konden we een beetje op adem komen: maar niet iedereen was blijven wachten
Zonder verdere obstakels of hindernissen waren we aanbeland aan café Rosanne in Hundelgem na 37km opnieuw was er maar één groep die men hoorde en ja het waren de heirnissers
Deel twee was amper 23 km lang en deze ging richting Dikkele, Velzeke en Balegem en ondanks de lichte tegen wind en het vele vals plat werd er terug een stevig tempo gefietst
Van de slechte uitpijling hadden we nog het meeste last; de veel te klein geschilderde en veel te laat staande pijltjes zorgden voor enkele op houdingen
Juist voor de laatste controle in Heusden(60km) kreeg de groep opnieuw af te rekenen met een lekke band(en wie eerst niet wacht op de groep)maar omdat we bijna aan de controle waren zouden we daar wachten op de onfortuinlijke
Na deze verkwikkende stop werden de laatste 10km verdomd terug snel afgelegd en viel de groep de laatste kilometer uiteen; moet eens kunnen
Met meer last van de warmte dan van het parcours bereikten we allen de eindmeet en konden we genieten van de frisse dranken
Leuke rit door een leuke groep meer moet dat niet zijn
Megen
Tour d Harense Smid 2011
Voor onze derde rit stond een Interland rit op het menu met startplaats Megen: ook nog nooit gehoord van deze stad/dorp wij ook niet
Megen ligt aan de maas ergens in het midden van Noord-Brabant het is een klein pittoresk dorpje met een oer gezellige dorpskern
Ja, het is eindje rijden maar het is echt de moeite waard: we kunnen geen enkel maar dan ook geen enkel minpuntje opnoemen over deze organisatie
Hier kunnen fietsers nog hun hartje ophalen
We kozen voor de 60km tocht op deze druilerige ochtend: wat was dit lang geleden dat we starten met regen
Maar na enkele kilometers kon de regenvest terug verwijderd worden en begon de zon zich schuchter te vertonen
Deze streek ligt bezaaid met bosrijke gebieden en is nog niet te druk bewoond wat voor rustige wegen zorgt
De ideale fietspaden en de vlakke wegen waren terug een verademing want daar kunnen we in ons drukke Oost-Vlaanderen alleen maar van dromen
Na 20km kregen we een bevoorrading in Menzel:appels en bananen en nu een geen suikerwafels
Na deze korte stop ging het richting Oventje(rare namen he) waar er een gigantische rommel markt was maar daar hadden we geen tijd voor want de volgende rustplaats kwam er stilaan aan
De tweede controle na 40km was in een camping en nog geen kleintje ook deze stop plaats was tevens de tweede startplaats
En zoals het Nederlanders beaamt ze wilden alles weten van deze twee vreemde Belgen: van waar we kwamen, of we veel fietsten en waarom we nog geen regering hadden want dat vinden buitenlanders vreemd
Na deze lange en gezellige babbel waren we terug op pad voor de laatste 20km
En het kon niet op want daar was de zon terug en de wegen bleven mooi: plots werden we zelfs een klooster ingestuurd voor een stukje geschiedenis
Eens hier voorbij konden we beginnen uitkijken naar de kerk van Megen want de laatste 5km kwamen er aan
Op de Harensedijk zagen we plots een kerk of vijf en was het even gokken welke de juiste zou zijn maar na 60km waren we veilig en wel terug en konden we nagenieten van deze rit
En opnieuw wilden de inrichters weten wat we van deze tocht dachten :zeer goed uitgepijld ,2stops en voor ons luxe wegen met als uitschieter de doortocht door het bosrijke natuurgebied een minpuntje hu . De prijzige koffies
De wielertoeristen bevinden zich momenteel in het oog van de storm. Onwetendheid bij zowel de fietsers als de andere weggebruikers liggen vaak aan de basis van misverstanden en wrevel. Cyclo Sprint brengt licht in de duisternis.
Lang niet elke automobilist weet dat groepen van meer dan 15 fietsers ook op de gewone rijweg mogen rijden. (foto golazo)
Vooral groepjes renners die tegen hoge snelheid op gewone wegen of jaagpaden trainen, worden geviseerd. Die slechte reputatie straalt echter ook af op de gewone wielertoerist. Met wat gezond verstand en wederzijds begrip en respect is nochtans veel te verhelpen.
Ook hier ligt onwetendheid vaak aan de basis van misverstanden en wrevel. Lang niet elke automobilist weet bijvoorbeeld dat groepen van meer dan 15 fietsers niet alleen op het fietspad maar ook op de gewone rijweg mogen rijden.
Voor racefietsen en mountainbikes gelden inderdaad uitzonderingen in de wegcode. Net zoals alle fietsen moeten ze uitgerust zijn met een bel, maar bij gebruik overdag hebben ze geen reflectoren of lichten nodig, tenzij er een spatbord is aangebracht. Dat betekent echter niet dat ze zich niet aan de andere regels moeten houden.
Hieronder vind je een korte opsomming, de uitgebreide uitleg vind je in de Cyclo Sprintvan juni:
Op het fietspad rijden is verplicht wanneer het fietspad aan de rechterkant ligt
Een fietspad aan de linkerkant dat enkel door onderbroken witte lijnen gemarkeerd is, is verboden terrein. Ligt het fietspad aan de linkerkant en is er aangegeven dat het bedoeld is voor fietsers uit beide richtingen, dan moet je er wél op, tenzij het 'door bijzondere omstandigheden' beter is rechts op de gewone rijweg te fietsen
Bij hindernissen en het einde van een fietspad mag je wel de rijweg op en heb je de facto voorrang
Als er een fietspad op een rotonde is, moet dat worden gevolgd. In dat geval hebben fietsers hier altijd voorrang, tenzij een omgekeerde driehoek duidelijk maakt dat ze géén voorrang hebben.
Is er géén fietspad op de rotonde, dan moeten de fietsers op de rotonde gewoon rechts houden en hebben ze net als andere voertuigen voorrang wanneer ze zich op de rotonde bevinden
Op de weg mag je met twee naast elkaar rijden, behalve wanneer het daardoor niet meer mogelijk is een tegenligger te kruisen. Buiten de bebouwde kom moet je achter elkaar rijden als er achter je een voertuig nadert.
Jaagpaden en landbouwwegen zijn meestal voorzien van een bord dat duidelijk maakt dat de weg voorbehouden is voor fietsers en voetgangers. Maar? "De gebruikers van deze wegen mogen elkaar niet in gevaar brengen en niet hinderen."
Tijdens fietsevenementen moet je de aanwijzingen van de gemachtigde signaalgevers volgen, als die er zijn. Voor de rest blijft op een toertocht het gewone verkeersreglement van kracht.
Groepjes van minder dan 15 personen moeten de gewone verkeersregels volgen en dus sowieso op het fietspad rijden
Groepen van 15 tot 150 personen mogen met twee naast elkaar op de gewone rijweg fietsen, op voorwaarde dat de groep samenblijft en dat de renners enkel de rechterrijstrook of minder dan de helft van de rijbaan innemen
15 tot 50 fietsers mógen, en meer dan 50 mensen móéten begeleid worden door ten minste twee wegkapiteins en twee volgauto's.
KLIMMEN KUN JE LEREN...
De tijd van de fietsvakanties komt er weer aan, en wat is er leuker dan eens een nieuwe col op het palmares te schrijven? Of nog beter: om een superzware bergrit te overleven?
Elk jaar opnieuw maken vele fietsers voor het eerst kennis met 'het serieuzere werk'. En elk jaar opnieuw duiken dan dezelfde vragen op: welk verzet moet ik monteren? Zijn er speciale technieken om te klimmen? Moet ik nog snel wat lichtere onderdelen monteren, of lukt het zo ook wel? Wij geven je alvast een zetje in de juiste richting.
Op 3 september zullen 2.500 landgenoten tijdens Climbing for Life de Col du Galibier langs zijn legendarische noordelijke zijde beklimmen. Maar deze Alpenreus heeft meer dan één befietsbare flank.
foto gunter hauspie
Met twee beklimmingen tijdens de Tour de France en één tijdens Climbing for Life is de Col du Galibier dé bergpas waar het voor wielerliefhebbers deze zomer allemaal rond draait. De 100ste verjaardag van de eerste beklimming van deze col in de Tour zal niet onopgemerkt voorbijgaan.
Geen enkele Alpenpas werd in de Tour vaker beklommen dan de Galibier. Wie vandaag vanuit de vallei van de Maurienne naar de eenzame pashoogte klimt, doet dat nog altijd via hetzelfde traject als de renners in 1911. Op het geasfalteerde wegdek na is er, eens voorbij Valloire, weinig veranderd aan de weg en de omgeving. Op de Galibier heb je als wielertoerist afspraak met de geschiedenis.
De klassieke beklimming van de Galibier is die via de noordelijke flank. De voet ligt dan in het vakantiestadje Valloire. In de praktijk nemen wielertoeristen - en zeker de renners in de Tour - langs deze zijde bijna altijd eerst de Col du Télégraphe mee. Meestal vertrekken ze immers vanuit Saint-Michel-de-Maurienne. Kies je daar de D902 naar Valloire en de Galibier, dan begint die weg meteen flink te klimmen naar de Col du Télégraphe, goed elf kilometer verder.
Vooral de eerste kilometers zijn heftig, met lange stroken van meer dan 8%. In het tweede deel wordt hij iets minder steil, maar ook onregelmatiger. Dat stokt het ritme. De top op 1.566 meter, met zijn bos van telecommunicatiemasten, komt dan al in zicht. Deze klim moet je zonder kleerscheuren overleven, zeker als je de ambitie hebt om nog een krachtmeting met de Galibier aan te gaan.
Vanaf de top van de Télégraphe daalt de weg eerst vier kilometer, tot je Valloire binnenrijdt. Even de Valloirette oversteken en dan begint de eindeloze klim naar de Col du Galibier, achttien kilometer verder...
.svg){kind=small}
