Ik ben Haes Dirk
Ik ben een man en woon in Zwijnaarde (Belgie) en mijn beroep is technisch bediende bij Warringtonfire gent.
Ik ben geboren op 10/06/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen -mtb -spinning -vakantie.
Fietsen is mijn vrijheid
en uitlaatklep
De laatste Lotto Cycling van 2009 de WÜRTH CLASSIC met startplaats Turnhout
Deze rit was terug een nieuwe rit op de Lotto kalender: vandaag geen klimwerk vandaag geen klein verzet maar wel een parcours van de grote plateau van het stevige beukwerk
De inschrijving plaats waren de magazijnen van WÜRTH dus geen sporthal met grote parking of iets dergelijks: na de wagen op een rustige plaats te hebben gestald konden we naar de inschrijving plaats fietsen
Na de inscanning konden we aan de 100km lange trip beginnen: hier geen putten of kuilen maar wel bijna perfecte asfalt wegen
Op deze konden we onmiddellijk een goed tempo onderhouden langs Tielen en Lichtaart ging het richting Geel Ten Aard waar de eerste bevoorrading van de dag was en na amper 20 km ver te zijn gereden
Na deze zeer korte stop was de eerste splitsing hier kozen velen voor de korte afstanden wat voor ons de wegen minder druk maakten
Hier sloot een plaatselijke wielrenner bij ons aan die ons een massa interessante weetjes en nuttige informatie verschafte (woonplaats van Tom Boonen en dergelijke) en zo vlogen de kilometers voorbij
Onze tweede stop kregen we in de schitterende sport en recreatiepark de Keiheuvel hier konden nog eens goed voltanken en bijpraten met de ondertussen bekende gezichten van da afgelopen 12 ritten
In de plaatselijke cafetaria konden we tevens genieten van een lekkere kop koffie voor we aan het laatste stuk van deze rit begonnen
Nu was de wind terug van de partij en we zouden het geweten hebben: met een tiental renners werd het laatste stuk aangevat zodat we een beetje uit de wind konden rijden en het hoge tempo konden aanhouden
Het mooiste stuk van de dag was het traject langs het Kempisch Kanaal dit kilometers lange stuk was een echt pareltje voor wielertoeristen
Hier werd en kon er gevlamd worden maar aan alle mooie verhaaltjes komt een einde en ook aan deze : eens over het kanaal werd me de kop opgedrongen en was de pret onmiddellijk gedaan
Kilometers lang was het beuken en nog eens beuken tegen de wind 20 verdomde en lange kilometers en met nog een regenbui er boven op om het plaatje compleet te maken
3u30 later en met 100km op de teller waren we terug aan de wagen om dan samen van de sfeer te genieten die steeds rond de lotto cycling hangt
12 ritten 12 schitterende organisaties 12 maal fietsen zonder stress 12 maal genieten
De allereerste editie van de Würth Classic heeft 1200 deelnemers mogen begroeten. De tocht door de Kempen vormde meteen ook het sluitstuk van een geslaagde Lotto Cycling Tour 2009.
De streek van de Kempen werd zaterdagvoormiddag nog geregeld getrakteerd op een bui, maar daar lieten de wielertoeristen zich niet door afschrikken.
De 1200 deelnemers hadden op deze eerste editie van de Würth Classic, met start en aankomst in Turnhout, de keuze tussen tochten van 45, 75, 100 en 145 km. Voor de jongste fietsers was er zelfs een route van 25 km uitgestippeld.
In tegenstelling tot de meeste andere ritten van de Lotto Cycling Tour was het parcours ditmaal zo goed als vlak. Heel wat wielertoeristen ontdekten deze streek voor het eerst en waren aangenaam verrast door het parcours. Jean-Marie Pfaff was één van hen.
Met een uurtje vertraging waren we in Roeselare voor de helletocht van 230 zeer lange kilometers
Om onze verloren tijd een beetje in te halen en om toch maar op een deftig uur terug binnen te zijn sloten we ons aan bij een voorbij fietsend peloton: en dat hadden we misschien beter niet gedaan de hoge en soms te hoge tempo deed ons geen goed en zeker voor de hartslag die direct de hoogte inschoot
Gelukkig kregen we al na 36 km de eerste bevoorrading en konden we een beetje rusten en uitpuffen
Na deze stop doken we de heuvelzone in en waren we vetrokken voor 50 km heuvel en heuveltjes want sommigen waren soms niet meer dan een stevige bult
De lastigste was de Kemmelberg met zijn 21% en de lichtste de Mont Cats met zijn 10% en alle andere vielen daar zo wat tussen
De 10 hellingen waren niet van de zwaarste maar samen met de opkomende wind werden ze plots veel zwaarder dan we gedacht hadden
Gelukkig reden we de heuvels op ons tempo naar boven zonder iemand te volgen en zonder de hartslag in het rood te jagen
Eens hier voor bij kregen we onze tweede bevoorrading op 98 km en terug konden we de innerlijke mens versterken en de suiker terug op pijl brengen want het zou nodig zijn
Een 10 tal kilometers konden we langs vlakke wegen het tempo terug de hoogte injagen voor we aan de gevreesde kasseien zouden beginnen
Kilometerstand 128 en we konden er aan beginnen Rue Jean Mouling 1100 meter als opwarming kon deze al onmiddellijk tellen gelukkig viel de wind nu mee want nog 11zones dienden nog afgewerkt te worden
Samen met ervaren Roubaix rijders die voor mijn echtgenote zorgden al was het hun eigen vrouw en zo werd deze klus een beetje minder lastiger
14 km kasseien dienden overwonnen te worden met soms maar stroken van 200m maar ook stroken van 2100 m en steeds maar bonken en stuiteren over de kasseien
Met ongeveer 175 km op de teller lag de hel achter ons en veel langer mocht het ook niet geduurd hebben voor mijn vrouwtje met haar nog ingepakte arm
En nu op naar de wielerpiste van Roubaix die op 183 km lag en we een rondje of twee op de piste konden en mochten rijden en deze keer niet op de vlakke blauwe band maar wel hoog in de bocht wat al op zich een belevenis is
Na de piste mochten voor de derde maal aan bevoorrading tafel aan schuiven
Nog een kleine 50km hadden we voor de boeg en allen dachten we dat de hel achter ons lag
Maar niets was minder waar 50km tegen wind 50km slechte wegen maar wel mooi verdeeld in 2 want laatste controle lag op ongeveer 25 km van de aankomst
Met nu nog 25km te gaan begon alles een beetje stroever te gaan en alles begon een beetje pijn te doen: de poep de benen de armen en niet te vergeten de rug
Eindelijk waren we terug eindelijk lag de hel achter ons eindelijk waren we terug aan de aankomst
Moe, leeg maar toch zo trots dat we deze rit hadden uitgereden
Na de niet zo warme douche en de koffie uit en plastik bekertje konden we eindelijk naar ons nederig stulpje terug keren
8u30 in het zadel zitten is lang veel te lang en met 27 gemiddeld mochten ook niet klagen maar 230km is ver en verdomd lastig als de wind niet mee wil.
SCHITTERENDE LOKATIE
DE HELLETOCHT 
