Ik ben Haes Dirk
Ik ben een man en woon in Zwijnaarde (Belgie) en mijn beroep is technisch bediende bij Warringtonfire gent.
Ik ben geboren op 10/06/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen -mtb -spinning -vakantie.
Fietsen is mijn vrijheid
en uitlaatklep
Afgelopen weekend was Kaapstad weer eventjes het epicentrum van de fiets. Met 35.000 deelnemers deed de Cape Argus Cycle Tour zijn naam als grootste toertocht ter wereld opnieuw alle eer aan. Bekijk de beelden!
De 35.000 deelnemers kregen verbluffende panorama's voorgeschoteld. (foto belga)
Liefst 40.000 wielertoeristen meldden zich aan voor de Cape Argus Cycle Tour, maar de organisatie kon er 'maar' 35.000 laten starten. Het merendeel van hen waren Zuid-Afrikanen, maar ook 2.500 buitenlanders kwamen aan de start.
De gelukkigen kregen 109 km voor de kiezen, met start en aankomst in Kaapstad. Vervolgens ging het zuidwaarts langsheen de Tafelberg en door het Nationaal Park, om in Partridge Point terug koers ter zetten richting het noorden.
Traditioneel gingen net voor de grote massa de profs van start voor een echte wedstrijd over hetzelfde parcours. Tyler Day was de snelste van de groep van 217. Hij won de massaspurt na 2u32:10. Bij de vrouwen zegevierde Cherise Taylor.
Elk jaar komen er ook heel wat beroemdheden aan de start. Vorig jaar reed Lance Armstrong nog mee in Zuid-Afrika, dit keer was die andere meervoudige Tourwinnaar Miguel Indurain van de partij.
Koersfanaat Thijs Ameye reed zelf de Vlaamse voorjaarsklassiekers. In zijn boek '20 mythische Vlaamse bergen' portretteert hij de venijnigste kuitenbijters vanuit het oogpunt van 20 bekende wielerfreaks.
Bergen zijn heilig in Vlaanderen. Immers, hoe minder een mens bezit, hoe meer hij dit bezit koestert. Verschillende Vlaamse hellingen verwierven ondertussen een bijna mythische status; 'bergen' als de Koppenberg en de Muur van Geraardsbergen zijn dan ook dé hoofdrolspelers in de rijke Vlaamse wielergeschiedenis. Maar naast natuurlijke hoogtepunten zijn de Kemmelberg, de Paterberg, de Molenberg en co ook rasechte toeristische toppers.
In '20 mythische Vlaamse bergen - Hoogtepunten van de Vlaamse Koers' portretteert Thijs Ameye de 20 meest memorabele Vlaamse bergen en beschrijft ze vanuit het oogpunt van 20 bekende wielerfreaks of (ex-)coureurs: Lucien Van Impe over de Muur, Rik Van Walleghem over de Koppenberg, Eric Vanderaerden over de Kemmelberg, Eddy Planckaert over de Kruisberg, Guido Belcanto over de Rode Berg, Hans Bourlon over de Taaienberg, Michael Boogerd over de Alsemberg, Eddy Merckx over de Bruine Put...
Daarnaast komen de toeristische hotspots en de leukste adresjes voor een pitstop of overnachting in de buurt uitgebreid aan bod. En wie de 'flandrien' in zich naar boven voelt komen, vindt in dit boek een massa tips om zelf optimaal de kuitenbijters te beklimmen maar ook echte Geheimtips over de beste plaatsjes om de (echte) koers te bekijken.
De opnames voor de fietsvriendelijke docusoap waarvoor VT4 een tijdje geleden wielertoeristenclubs zocht, zijn afgelopen weekend gestart. WTC Dafalgan-La Chouffe en Forza Picasso zullen de hoodrol spelen.
Afgelopen weekend werd het team van Forza Picasso al gefilmd in hun stamcafé. (foto rudy tollenaere - lochristi blogt)
In De Pedaalridders, de werktitel van het programma, volgt VT4 dit voorjaar deze twee wielertoeristenclubs in hun voorbereiding op een grote sportieve uitdaging. Wat die uitdaging precies mag zijn wordt voorlopig voor iedereen - de deelnemers incluis - geheim gehouden.
De opnames zijn afgelopen weekend alvast van start gegaan. In het najaar zou het resultaat op het scherm moeten komen.
De twee clubs zullen worden bijgestaan door twee wielerkampioenen met een groot palmares. Als de teams er in slagen hun sportieve uitdaging succesvol aan te gaan, wacht hen een mooie beloning. "Maar daarvoor zullen ze fysiek paraat moeten staan en in de conditie van hun leven verkeren", zo klinkt het bij VT4.
WTC Dafalgan-La Chouffe maakt al twee jaar de streek rond Roeselare onveilig. De ploeg rijdt dus al een tijdje samen, maar kan toch nog heel wat sportieve vooruitgang boeken. Plezier maken en gezelligheid zijn voor deze bonte verzameling vrienden minstens even belangrijk als kilometers malen.
Forza Picasso is een jonge en ambitieuze wielerclub die pas dit jaar boven de doopvont werd gehouden. De leden zijn vastbesloten om grootse sportieve prestaties te koppelen aan plezier en kameraadschap. Daarom zijn ze bij Forza Picasso van plan om hun team zo professioneel mogelijk te organiseren en niets aan het toeval over te laten. In Lochristi houden ze nu al hun hart vast: vanaf half maart zal de club voor het eerst door de straten van de bloemengemeente scheuren.
"Vorige week hebben we het contract met producer Endemol getekend", zegt Dorien Broer van Forza Picasso. "We hadden gezien dat VT4 beginnende fietsclubs zocht en dat er uiteraard ook vrouwen in aanmerking kwamen. Van het één kwam het ander en nu zijn we er officieel bij."
Wat de clubleden te wachten staat, weten ze zelf nog niet goed. "VT4 blijft opzettelijk heel vaag met zijn plannen", aldus Dorien. "We hebben er al een fietstochtje hier in de buurt opzitten, waar ze ons gevolgd hebben. Allemaal heel gek, met een opblaaspop op de fiets en zo. Ook hier in het café zijn ze al verkennend komen filmen, kwestie van de entourage hier wat te zien."
"Vorige zondag zijn we gefilmd toen we de Kluisberg opreden. Nadien is dan de selectie van de tien deelnemers gemaakt. Drie vrouwen en zeven mannen zullen onze kleuren verdedigen."
Om Milaan-Sanremo te winnen moet je niet per se klimmersbenen hebben, maar toch wordt La Primavera altijd in één adem genoemd met de Poggio. Beklim deze ultieme kuitenbijter vanuit je zetel!
Zodra je de Via Giuseppe Mazzini rechts inslaat, begin je aan de beklimming van de Poggio. (foto belga)
Het zijn vooral de voorafgaande kilometers die de Poggio zo lastig maken. Met zijn bijna 300 km is Milaan-Sanremo immers de langste klassieker van het seizoen.
Halfweg koers wacht het peloton met de Passo del Turchino al een eerste bescheiden hindernis. Pas in de slotkilometers gaat het stijgingspercentage over de 5%. Net voor de top zie je letterlijk licht door het einde van de 170 meter lange tunnel.
Vijftig kilometer verder is er Le Manie, een klim die vooral bekend staat om zijn zeer technische afdaling. De finale begint pas echt met de drie Capi. De korte maar snedige Capo Mele, Capo Cervo en Capo Berta volgen elkaar op binnen een afstand van 15 kilometer.
De Berta is de lastigste van de drie en ook steiler dan de volgende hindernis: de Cipressa. Toch is deze zes kilometer lange bult met een gemiddelde stijgingsgraad van 'slechts' 3,9% behoorlijk lastig. De 275 km in de benen zullen daar vast iets mee te maken hebben.
SANREMO OF DIEST?
En dan is er dus die befaamde Poggio di Sanremo op 6 km van de meet. Dat wordt weer vier km lang wriemelen maar ook knallen door de smalle straatjes en bochten met zicht op de Ligurische kust. Het eerste gedeelte van de Poggio bevat een paar stukken van bijna 5% en tegen het einde wordt dat zelfs even 8%, maar de gemiddelde hellingsgraad van deze kuitenbijter bedraagt slechts 3,7%.
Eens boven gaat het in volle vaart - wel oppassen met al die stenen muurtjes! - richting centrum van San Remo, waar de finishlijn getrokken is tussen de palmbomen op de Lungomare Italo Calvino.
Begint het al te kriebelen om zelf de 290 km van Milaan naar San Remo te fietsen? Tenzij het profpeloton je natuurlijke biotoop is, kan je dan best je ding doen op 5 juni op de Gran Fondo Milano Sanremo, de wielertoeristenversie van de klassieker. Om de benen te testen op de slotklim moet je trouwens niet helemaal naar de Ligurische kust afreizen, het Vlaams-Brabantse Diest heeft met het Grasbos immers zijn eigen Poggio!
