Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag een trage duurloop van 8.150 meter gelopen in 0:40:00, hsm 113. Het werd een moeilijke training, het lopen wil duidelijk nog niet vlotten. De heup, bil en pubis zijn nog altijd de spelbrekers, maar ook een totale vermoeidheid. Zo heb ik last van de rug en een chronische valling die aangewakkert word door de berkenpollen. Nochtans loop ik graag als het lekker warm is, nu werkt het wat verlammend, alles is zwaar. De schaaf-en brandwonden onder de oksel blijven ook pijn doen en zijn lelijke wonden. Alles zal zijn tijd nodig hebben om te herstellen, toch kan een tweede opinie geen kwaad. Zo denk ik nog eens op consultatie te gaan bij een sportarts, om een beter zicht te krijgen, wat de blessures nu betekenen op sportief vlak en er geen alternatieve genezingsprocessen zijn. Morgen een ritje met de fiets, als het weer het toelaat, maar dat zal waarschijnlijk wel meevallen.
Vandaag een trage duurloop van 10.400 meter gelopen in 0:49:39, hsm 117. Ik had gehoopt dat de benen wat frisser aan zouden voelen, drie dagen na de marathon. Het bevestigd mijn vermoeden dat de benen sneller herstellen als ik recuperatielopen doe. Dan kan ik de woensdag na een marathon al tussen de 14-15 km/uur lopen, een uur lang. Vandaag zat dat er echt niet in, ik had ook de bedoeling niet dat tempo te halen.? Toch wel gehoopt dat het iets vlotter zou gaan, de eerste kilometer ging daarentegen vlotter. Zeker de felle pijnen bleven uit, het was meer een gevoel van stijfheid in de spieren, dan pijn. Het is natuurlijk nog veel te vroeg om een positief of negatief oordeel te vellen, daar gaan een paar weken over gaan. Morgen staat er een rustige training van acht kilometer op het programma, hopelijk met iets soepelere spieren.
Vandaag een ritje van 24.550 meter gereden in 1:00:53, hsm 92. Ik wou naar Grobbendonk rijden en daar langs het kanaal naar Herentals en zo naar huis. De afrit naar het kanaal was afgesloten in beide richtingen, dus een alternatieve route gevolgd. Zo toch heel wat stops gehad en nooit echt lang kunnen doorrijden en een minder hoog gemiddelde gehaald. Onderweg nog gestopt om het zadel 15 mm hoger te zetten, en een plaatje dat wat verdraaid zat onder het zadel. Vandaag voelde ik dat ik meer kracht kon zetten dan gisteren, maar ja een marathon blijft even hangen in de benen. Het meeste zie ik af van de linkerarm, moeilijk een comfortabele positie te vinden, om de elleboog te ontlasten. Nog even vermelden dat het verleden zondag een jubileum-marathon werd voor de 50ste maal onder de drie uur gelopen. Morgen mag ik trouwens tien kilometer op het gemakje loslopen op onverharde ondergrond, joepie.
Vandaag de eerste revalidatiedag, 10.910 meter losgefietst in 0:27:50, hsm 93. De benen zelf doen geen pijn na de marathon van gisteren, de bil en pubis lichte pijn. Ik had vanzelf kunnen gaan lopen, maar dat is nu net niet de bedoeling, het lichaam laten herstellen wel. Het meeste had ik nog last van de schuurwonden op de oksels en arm, een brandend gevoel. Iets wat meteen opvalt is de lagere hartslagintensiteit bij het fietsen dat licht een 15-tal slagen lager. Een probleem bij het fietsen word de linkerelleboog die ik niet volledig kan strekken. Ook het volledig draaien van de pols lukt niet, dat gaat voor krampen zorgen, zeker bij lange afstanden. Morgen ga ik een uurtje fietsen aan een iets hogere intensieteit als vandaag.
Op naar het jaarlijks loopfeest in Antwerpen, waar voor mij de marathon op het programma staat. Normaal mag ik niet meer lopen, met mijn twee zware kwetsuren, een heupspier die bijna volledig afgescheurd is. Waardoor ik met verkrampte bil en hamstring loop een verkrampt gevoel die zwaarder word met de kilometers. Een zware ontsteking op de pubis, de plaats waar de aanhechting van de buikspieren is, nog net geen stressfractuur. Het verstand op nul gezet en we zullen wel zien waar we stranden, ik hoopte toch op een tijd onder de drie uur. Deze ochtend is schitterend, al een aangename temperatuur en het is windstil, in topvorm zou ik gaan voor een besttijd. We komen veel bekende gezichten tegen en de tijd vliegt zo voorbij, het is een schitterend georganiseerde marathon. Zeker voor de 1.500 marathonlopers die de infrastructuur van de hoofdwedstrijd, de tien mijl van antwerpen kunnen gebruiken. Waar ze met tienmaal zoveel volk op afkomen, parkeerplaats en wc's bij de vleet, een breed startvak, een grote tent om de nummers af te halen, en het sfeertje van de grote evenementen.
We staan met 1.500 sportievelingen klaar om de 42 kilometer af te haspelen, het startschot word gegeven, daar gaan we. Ik word langs alle kanten voorbij gesneld, na de eerste kilometer in 4:00 rond, begin ik op mijn beurt de ene na de andere bij te halen. Na twee kilometer wacht de konijnenpijp op ons 700 meter bergaf gevolgt door 700 meter bergop, de beginkrampen verdwijnen. Nog een groepje bijhalen en dan laat ik me hazen, is het idee, de pubis prikkeld lichtjes maar alles blijft binnen de pijngrens. Kilometer zes passeren we in 0:23:36 een aangenaam tempo dat ik graag vasthoud, als alles mee wil werken, pubis en ham. Ons groepje valt snel uit elkaar, en na een snotvlaag op de kuit en twee trappen op mijn hakken muis ik er vandoor, zelfbehoud!? Ik moet drie kilometer jagen om aan te sluiten bij de voorloper (Wouter Verheyen) en daar zal ik lang met samen lopen. kilometer twaalf in 0:47:16 het gaat nog vlot hoewel de eerste tekenen van verkramping in de bil terugkomen. We doen het kopwerk met zijn tweeen met geen al te lange beurten houden we het tempo er in, de kilometers gaan vlot voorbij.
Aan het achttien kilometerpunt 1:10:51 sluit een groep van zes aan, we zijn nu met acht en ik hoop dat iedereen wat wilt meewerken. Dat blijkt niet het geval te zijn en wouter en een ander atleet muizen er vandoor, ik had me juist laten uitzakken, gans achteraan de groep. Niemand maakte aanstalten om de kloof te dichten, dus probeerde ik de kloof te dichten met een lichte versnelling er naartoe. Blijkbaar was het een versnelling teveel en de bil raakte meer verkrampt, het straalde licht uit naar de hamstring. Toch kreeg ik het gaatje gedicht, en liet me meevoeren, nog geen kilometer verder loste ik weer en besloot het iets rustiger aan te doen. Twee Waalse atleten kwamen er aan Guy Demol en Olivier Deschamps, ik volgde nu in hun zog, halfweg kwamen we door in 1:23:20. Het tempo zat voor de eerste keer boven de 4:00/km, maar als we dit tempo aanhielden zat een tijd onder de 2:50:00 er nog in. Guy is de regulator en houd Olivier in bedwang, ik ben blij dat ik het tempo kan volgen, zelf de pijn lijkt wat te minderen. Aan kilometerpunt zevenentwintig 1:35:06 komt Lucien Taelman ons voorbijgelopen, guy stapt bijna op hetzelfde moment uit.
Ik laat me niet verleiden en blijf in Olivier zijn spoor nog een viertal atleten komen ons vervoegen, het tempo zakt wat weg. Nu loop ik weer tempo te maken en op kilometer dertig 1:59:44, bekoop ik de inspanningen de bil en hamstring raken volledig verkrampt. Een comfortabele positie kiezen om zoveel mogelijk snelheid te maken, maar het ging niet vlot hoewel de groep niet ver uitliep. Het was een geluk dat het zo'n mooi weer was, we werden overal aangemoedigd zoveel volk voor een marathon ongezien. Ook de bevoorrading hielp elke 2.500 meter een drankpost, er was dus genoeg om naar uit te zien en de pijn wat te verdringen. Kilometer zesendertig 2:25:17 een tijd onder de 2:50:00 zit er niet meer in, de krampen in bil en hamstring zijn alsmaar pijnlijker. De pubis doed ook zeer en om het compleet te maken spelen de darmen ook op, twee grote bloedvlekken rond de oksels. Het word een echte martelgang de laatste vijf kilometer, het besef dat het de laatste wedstrijd is in de volgende maanden houd me overeind. Ik passeer Wouter op het kilometerpunt 40 nog, en probeer hem aan te moedigen maar hij is compleet leeg en kan niet aanpikken. Met mij gaat het hartslaggewijs prima ik zou normaal 12 slagen hoger moeten zitten maar de bil, hamstring en pubis willen niet mee. De aamkomst op de grote markt is een belevenis op zich luid aangemoedigd vergeet ik de pijn en finish in 2:53:46, knap gedaan!!
Het is gelukt en dat komt mede door jullie steunbetuigingen voor tijdens en na de wedstrijd. Ik kan jullie enkel maar bedanken en hopen dat ik, als jullie het moeilijk hebben jullie ook kan steunen. Dus honderdduizend maal dank, ik heb nu ook iets waar ik verder op kan bouwen om sterk terug te komen. Het is een mooie wondere wereld het loopcircuit, en in bijzonder de hechte band tussen de marathon en ultralopers. Ik hoop binnen kort weer deel uit te maken van deze loopfamilie, waar het steunen van een ander, even belangrijk lijkt als het eigen resultaat. Nogmaals duizendmaal dank.
Vandaag 7.050 meter loslopen in een tijd van 0:36:57, hsm 103. Ik heb me gisteren mistrapt op de trap, en sindsdien is de pubis no pijnlijker. Hopelijk gaat het tegen morgen wat beter en kan ik een degelijke wedstrijd afwerken. De bil en de voetpees waren de twee, eerste kilometers ook nog pijnlijk, gelukkig trok de pijn weg. Zo word het morgen spannend gaat alles stand houden, zowel fysiek als mentaal. Op mentaal vlak is een marathon al moeilijk als je sterk en gezond bent, dus nu word het nog harder!!! Maar ik ga er van uit dat alles goed gaat verlopen en het me zal lukken voor een 50ste maal onder de drie uur te finishen.
Vandaag een trage duurloop met versnellingen, in totaal 9.200 meter gelopen in 0:42:16, hsm 119. De billen, voeten en pubis voelden al pijnlijk aan na en tijdens het werk, dan moest ik nog gaan trainen. De eerste drie kilometer was het dan ook wroeten om vooruit te geraken, daarna ging het beter. Hoewel tijdens de versnellingen begon de hamstring wat tegen te werken, gewoon de stijfheid denk ik. Een plezierloopje word het zoal niet zondag, het zal op karakter moeten gebeuren zoals meestal op de marathon. Toch wil ik in Antwerpen nog eens alles geven wat er nog op dit versleten lichaam zit, om het tegendeel te bewijzen. Een goed resultaat zal een opsteker zijn om na de rustperiode sterk en vol nieuwe moed terug te komen. Morgen een losloopje van zeven kilometer, om volledig uitgerust voor de 56stekeer te finishen op de marathon.
Vandaag een recuperatieloop van 9.200 meter gelopen inn 0:45:37, hsm 103. Het was moeilijk op gang komen, dat vroege opstaan is echt slopend en vermoeiend. De bikl zat goed vast, de voetpees was pijnlijk, de rechterachillespees knaagde ook. Van mij mag de wind wat minder fel waaien, en het nog iets warmer worden. Dat is dan meteen ook het weer dat ze voorspellen voor zondag, tijdens de Antwerp marathon. Morgen staat er een trage duurloop van negen kilomer op het programma.
Vandaag een tempoloop van 15.160 meter gelopen in 1:00:00, hsm 135. Een cresendo tempoduurloop elke drie kilometer mat versnelt, begonnen met zware benen. Ook met vermoeide benen gefinisht, toch tevreden over de gelopen training aan het voorziene tempo. Alleen de benen zouden wat frisser en minder pijnlijk mogen aanvoelen, voor een echt goed gevoel. De laatste blok van drie kilometer haalde ik bijna de zestien kilometer per uur, maar de krampen in de bil kwamen opzetten. Het voornaamste zal de reactie op de tempotraining zijn, dat is iets om morgenvroeg gade te slaan. De volgende drie dagen volgen rustige en korte trainingen om met frisse benen en gemoed aan de marathon te beginnen. Zo staat er morgen een trage duurloop van tien kilometer op het programma, of een recuperatieloop.
Vandaag een trage duurloop van 12.050 meter gelopen in 0:58:51, 114 hsm. Het lange rechtstaan op het werk, doet geen deugt aan de bil en heup. Trainen na de vroege heb ik altijd al zwaar gevonden, maar nu is het extra zwaar. Ik geraakte echt niet in het ritme vandaag het was stoempen en duwen om vooruit te geraken. Zowat alles wat pijn kon doen deed pijn, de kilometers gingen tergend langzaam voorbij. De tweede helft moest ik verdapperen om onder de 5:00/km te geraken, het is uiteindelijk gelukt. Van de week hoop ik de kaap van de 100 kilometer nog eens te halen, om dan de week erna te halveren. Morgen staat er een tempoloop op het programma, aan een tempo die de benen aankunnen.
Vandaag een korte cresendo trage duurloop van 6.300 meter gelopen in 0:29:01, hsm 112. Gewoon om de spieren wat los te gooien, en te voelen hoe het met de diverse onderdelen gesteld is. Het gevoel dat het met de dag erger word, en ik dringend nood heb aan een rust en herstel. Als ik loop val het eindelijk nog mee, maar als ik iets zwaar moet tillen, schiet het zo in de bil. Ook zittend of liggend moet ik achter de juiste positie zoeken, en word ik s'nachts een paar maal wakker van de pijn. Maar het lopen op zich , buiten de eerste kilometer en na de twwalfde kilometer gaat goed. Zo kon ik vandaag zonder enig probleem versnellen de lichte verkramping werd niet erger. Morgen staat er een rustige trage duurloop van een uur op het programma.
Vandaag een tempoloop gelopen van 20.450 meter in 1:24:24, hsm 141. Een test om te zien waar ik kan eindigen volgende week zondag in de marathon van Antwerpen. Het zou een zware test zijn, om te zien wat het gehavende rechterbeen nog aan kan. Maar het was de pubis die het pijnlijkst aanvoelde, een stekende pijn in de onderbuik. Ik moest meteen wat snelheid minderen, om de pijn te verlichten, zodat ik redelijk kon finishen. Het word volgende zondag waarschijnlijk een lijdensweg na half-marathon, ik hoop op een goede dag. Een tijd van onder de drie uur moet nog juist kunnen onder de huidige omstandigheden, maar dan mag niet mis lopen. Dat zou mijn 50ste marathon onder de drie uur kunnen worden, op 56 gelopen marathons, een fameuze mijlpaal. Mijn rechterbil voelde vandaag snel vermoeid aan, en verlies ik dus een deel van paslengte. Ik moet hopen op een superdag zondag en dat de adrenaline als pijnstiller zijn werk doen.
Vandaag een trage duurloop van 10.400 meter gelopen in 0:50:33, hsm 112. Een rustige trage duurloop in het tweede deel wat versnelt, het loopt niet super. De mentale knak is de overhand aan het nemen, ik zou nochtans moeten focussen tot en met volgende zondag. Het is dan mijn laatste wedstrijd voor een onbepaalde tijd, maar ik schat meer dan drie maand. Morgen doe ik een test over de halve marathon om ongeveer te weten wat ik volgende week mag verwerken.
Vandaag een extra rustdag ingelast, ik had teveel last van de heup en bil. Komt het misschien door het slechte nieuws dat ik gisteren heb mogen aanhoren? Gisteren op het werk kreeg ik alsmaar meer last van de heup en bil, moest dan ook de ganse dag dozen stapelen. Maar het was vooral het sleuren met euro-paletten die het hem lapten, serieus afgezien naarmate de uren vorderden. De zwaar ontstoken pubis, of schaambeen waar de buikspieren vertrekken gaven geen krimp. Ik had verleden jaar meer last van de onderste buikspieren, en de streek rond de pubis. Na de marathon van Antwerpen volgt voor een nog onbepaalde tijd een zeer rustige loopperiode. Vier loopdagen op zachte ondergrond en drie rustdagen, waar het km-totaal niet meer dan 50 km mag overschrijden. De rest van de tijd moet de conditie op een aanvaardbaar niveau gehouden worden door te sporten met een gesloten belasting. Fietsen, de ergometer, de orbitrac, zwemmen, roeien, allemaal sporten die mijn linkerelleboog niet aankan. Dat word dus serieus puzzelen en sleutelen om dat allemaal voor mekaar te krijgen.
Vandaag een recuperatieloop van 12.350 meter gelopen in 1:01:42, hsm 109. Rustige recuploop om te herstellen van de gisteren geleverde arbeid, een extensieve interval. De heup en bil voelden wat stijf aan, maar het lijkt allemaal niet zo erg als de gestelde diagnose. De tweede helft van de training wat versneld en ook dat gaf geen problemen, buiten de sijfheid in de bil. Morgen staat ongeveer dezelfde afstand op het programma hopelijk iets sneller dan vandaag.
Vandaag een recuperatieloop van 12.350 meter gelopen in 1:01:42, hsm 109.
