If the future isn't bright, at least it will be colourful
08-11-2007
Schenofrene scheve schabben
Ze stond een beetje scheef, leunend tegen een marmeren bijzettafeltje, halverwege het magazijn. Het magazijn stond volgestouwd met spulletjes die het prima zouden doen in een vroege Hitchcockfilm over een landhuis eind negentiende eeuw : plafondhoge kasten met groene ruitjes gezet in donker, bijna zwart hout, monumentale notarisbureaus, vuil-tinnen goden vastgevezen op spekstenen sokkels, olifantentanden met koperen sluiting als drinkhoorns uit de Pfalz, opgezette schildpadden en een houten paspop zonder armen noch benen, hoofdloos ook, op kapstokvoet. Die paspop zou later, tegen het einde van de film, het decor vormen van een huiveringwekkende scène gefilmd in clair-obscur. De kast trok meteen onze aandacht, waarom was niet duidelijk, misschien wel net omdat ze scheef stond. Ze kreeg iets droevigs, dat haar statigheid ondermijnde. Iets droevigs dat in onze eetkamer wel eens tot een charmante toets kon verworden. We kochten ze. De loensende kleerkast staat nu schattig te wezen in onze eetkamer. Zo zijn wij. Alleen is een kleerkast te schabbenarm om als servieskast dienst te doen. Een plooimeter werd geleend, vreselijk plastiekerige dikke zwarte lijm in een drukpistool eveneens, en de planken kochten we zelf in de plaatselijke Gamma. Het was een zondagnamiddag in oktober, dé ideale dag voor klusjes. Ik schoot in een versleten spijkerbroek, lijmpistool losjes aan de broeksband. Ook het T-shirt leek nergens meer op, te stevig om als stofvod te verknippen, maar te verschoten om ooit nog aan te trekken. (Oudste dochter : Waaw, wat een leuk T-shirt! - ik leer het nooit). Ik had een theorietje uitgedacht zodat ik met een minimum aan meetstreepjes en latgefriemel de schabben waterpas erin kon hangen. Ik zal geen moeite doen om het uit te leggen, ik snap het zelf nauwelijks. Het eerste schab kwam erin te zitten en het zat meteen scheef. Het was geen hoek van 45 graden, maar toch wel bijna. In de waterpas erbovenop bleek het luchtbelletje nochtans parmantig tussen de twee streepjes te dobberen. Hoe kan dat nu? Het antwoord was even simpel als ontnuchterend. Mijn hoofd stond scheef. Het schab stond wel recht, alleen de rest van de kast was schuin. Maar dat wisten we toen we ze kochten. Alles onder controle dus. Héhé. Mijn plannetje werkte, alleen had de lijm een halfuur tot driekwartier droogtijd nodig. De middag bestond aldus uit : vier steunpunten lijmen. Aflevering van 'In de Gloria' bekijken, schab plaatsen en opnieuw vier blokjes kleven. Konden we dan niet alle blokjes tegelijk kleven? Neen. En ik schreef het al eerder, mijn systeempje valt niet uit te verklaren. Na vier uur was de kast schabklaar alleen... Jullie, ja jullie, die menen mij te kennen! Schaam jullie ! Jullie allemaal, zonder uitzondering ! Geef maar toe, jaja, geef maar toe, dat jullie hier nu verwachtten dat er iets ongelooflijks verkeerds zou lopen, dat mijn legendarische onhandigheid zijn humoristisch hoogtepunt zou bereiken in dit bravourestukje, dat het onderlinge guerilla-gevecht tussen mijn twee linkerhanden dit opus magnus der schabbenkunst zou herleiden tot een versplinterde stapel aanmaakhoutjes voor de open haard.
Ik moet jullie teleurstellen! Mijn onhandigheid is inderdaad niet meer dan een legende, zorgvuldig persoonlijk door mijzelve gecultiveerd : ingezaaid, begoten en bemest, daarna zelfs bewierookt, en dit alleen als erectie van een versterkte Vaubangordel ter bescherming mijner zeer acute en somtijds bedreigde luiwammesheid. Valt dit nogal eens tegen, jullie, nietwaar? Ha! alleen... de linkerkastdeur kan niet goed meer dicht, en bompa's waterpas plakt zo.
08-11-2007, 14:26 geschreven door Hill
02-11-2007
Hoogtepunt van de week
Vrijdag : Krulzapje mag naar een verjaardagsfuifje, van 19 tot 22u, bij haar vriendinnetje Yomi. Vriendinnetje Melissa wordt daar dan opgepikt en thuis afgezet. Zoonzap is stoer genoeg om zelf met de fiets naar de atletiek te baggeren. Daarna volgt het hoogtepunt van de dag : frietjes! Zaterdag : Krulzapje wordt op de dansschool afgezet en even later weer opgepikt. Tussendoor bezoeken we de bompa en de bomma met een hinnikende Minizap. 's Namiddags wordt Krulzap bij een ander vriendinnetje (Shana) in Nederland afgezet voor een Halloween feestje. Ze blijft er slapen en slaagt er terplekke in om haar verblijf te rekken tot maandagmiddag. Puberzap nodigt vriendinnetje Olivia uit om te blijven slapen. Minizap vraagt buurmeisje Noemi om te blijven slapen. Minizap, Zoonzap en buurmeisje worden gebracht en gehaald van de Chirofuif (van 19 tot 22uur). Zondag : Minizap wordt tot aan de scouts gereden en twee uur later weer opgepikt. Ondertussen nodigt Puberzap een ander vriendinnetje (Sydney) uit om te blijven slapen. Buurmeisje Noemi komt spelen met Minizap, Buurjongen Mathias komt spelen met Zoonzap.
Maandag : Zoonzap gaat slapen bij Buurjongen. Buurmeisje komt slapen bij Krulzap en Minizap. En passant nemen ze alle drie samen een bad.
Dinsdag : Zoontje Yorick van vriendin is blijven slapen bij Zoonzap, 's ochtends komt buurjongen Mathias mee spelen.
Woensdag : Krulzapje blijft slapen bij tante Nadia en halfnichtjes Sharice en Naomi. (Waarom moeten al die kinderen van die exotische namen hebben? Wat is er nu mis met een goeie oude 'Abel' of nog een 'Raoul' ?) Minizap en Zoonzap en zelfs Puberzap worden aan de bibliotheek afgezet. En teruggebracht, met een stapeltje boeken. Zoonzap komt thuis met een hoopje griezelige Horowitzen, Minizap is in haar paardenfase en -kijk, het is toch mogelijk om een uur te overleven zonder chat, sms en puistengegiechel- Puberzap verdiept zich in Kruistocht in Spijkerbroek. Buurmeisje Karen belt en vraagt of Minizap wil komen spelen waarop Minizap er prompt naartoe galoppeert.
Donderdag : Gaan zwemmen en sauna'en met Zoonzap en Minizap. Daarna nog naar de speeltuin, maar wegens overvol wordt dit plan ter plaatse afgeblazen. Puberzap wou niet mee omdat twee vriendinnen (Olivia en Evy) langskwamen. Krulzap, nog steeds verhuurd aan tante Nadia vermeit zich met een partijtje bowling. En hey, daar komt buurmeisje weer met haar tandenborstel.
Overgiet deze agenda nog met : de aankoop van een kleerkast bij de tweedehandswinkel, het kiezen, onderhandelen en bestellen van gordijnen, een natuurwandeling, een Halloweenwandeling, een rondje Gamma, het ombouwen van die kleerkast tot servieskast door het inpassen van vijf op maat te zagen schabben, het plannen van een -ik moet er even tussenuit-reisje, de dagdagelijkse beslommeringen, een voltijdse werkweek voor Hill en het gevolg laat zich raden :
Vrijdag : Mamazap zijgt opgebruikt neer in de zetel, Hill zet zijn werkweek verder en trekt dus Brusselwaarts.
En dan zegt Zoonzap : Eindelijk is het vrijdag en kunnen we naar papa. Want daar zijn het frieten!
02-11-2007, 20:00 geschreven door Hill
31-10-2007
Roos
Alvorens naar bed en dootje te doen, de tanden te poetsen, daarna nog een zoen een voorlaatste plas, ik hou me niet wakker, doet zij nog voor mij een roos van acker. Daarna ook een heks, een Habsburger, een vis, die vrouw van Danone en Suske en Wis. En ik, wel ja, ik doe een Jerom, ik lach eens schaapachtig en kijk oliedom. Ze grijnst in de spiegel, ze trekt nog een smoel. Ik doe Elton John, maar zonder gevoel. Kim Basinger zij en ik dan vier apen, we proesten het uit - - sssssst, de kinderen slapen!
31-10-2007, 19:00 geschreven door Hill
26-10-2007
Zeer zedig
Weer stond ik voor het loket van de burgerlijke stand. Een mens moet iets doen met al zijn vrije tijd natuurlijk. Het is een hobby gelijk een ander, meneer. (Euche euche).
En weer stond ik in een immens lange rij. Met vierhonderd anderen. Het waren trouwens dezelfde vierhonderd van de vorige keer. Dat weet ik wel zeker want toen ze mij in de mot kregen, begonnen ze te gniffelen. Zo van -dat is die daar van de vorige keer, die met zijn rare naam. Hoe heette hij ook al weer, het was iets steenouds, Elvis of zo, of Jahweh. Of... Abraham? Ja dat was het! Abraham.
Ocheregot.
Ik negeerde de verzamelde goegemeente en spiedde vanachter hun ruggen of de hangplant er ook weer was. Ja hoor, uiteraard, vandaar de rij.
Gelukkig zijn niet alle ambtenaren hersendood. Naast een gros suffende slomelingen, zure zeiksnorren en de obligate zenuwlijer met doorligwonden, kun je heel soms ook op een aardig exemplaar stoten. Zo eentje met nog bewegende ledematen en ogen met een vonkje leven erin. In Zapdorp hebben ze er zo een paar. Okee, eentje van die bewegenden is een homo met een hazenlipje, maar die mens is tenminste wel aardig. Maar in Zapdorp hebben we zelfs een ravissante blondine zitten (ze leest mee, vandaar).
En wat meer is, ik ken haar persoonlijk, jawel. Ikke. Ik heb haar zelfs ooit één van onze katjes verpatst : Prinske (formerly known as Acey "Killingmachine" Houseshredder). Prinske dus. Ach. Nou ja, eerlijk is eerlijk, het is eigenlijk een vriendin van mijn nog veel ravissantere blonde wederhelft (ze leest ook mee en staat bovendien net nu achter mij mee te lezen). En zo ik dus ook. Waarom wij dan verleden week niet onmiddellijk naar haar waren toegestapt ? Zij 'doet' de huwelijken, en huwelijk vinden wij net te goed rijmen op gruwelijk. Samenwonen is al griezelig genoeg.
Vanuit mijn rij probeerde ik haar blonde kopje te onderscheiden tussen de dossierkasten, ficusplanten en kopiemachines. Zoek Wally. Maar dan in het echt. En in drie D.
Ik zag ze, in een hoekje. Ze zat voorovergebogen één of ander dossier te bestuderen. Of ze deed alsof, dat kan ook.
Even deed ik een halfslachtige poging tot wuiven, maar ze zag me niet. Het enige zichtbare effect was een bloedneus bij degene die dichtst bij mij stond. Hij droop af met een heel flauwe woordspeling.
Het werd dus eenzaam wachten. Ik schatte de afstand tot de comptoir in tijd en berekende dat ik de eerste uren niet aan bod zou komen. Om geen overtollige energie te verliezen schakelde ik mezelf in sluimerstand en staarde als een overgedoseerde junk naar een vochtplek op het plafond.
Ik werd alleen gewekt door de parapluprik van het heertje achter mij, of door pechvogels die plots doorhadden dat ze in de verkeerde rij stonden en net langs mij heen naar de groendienst moesten.
Het werd dinsdag, het werd woensdag, het werd donderdag en plots werd ik gewekt door blondkopje. Ze boog zich voorover naar mij toe en ik zette een stap naar achteren om ze vrije doorgang te geven naar het andere loket. Haar klappende kus ontplofte in het ijle.
O, zei ik nog, ik dacht dat je hier door wou... Ik deed de tomaat en vierhonderd Zappenezen hadden weer iets te gniffelen.
De zon kwam al op toen ik eindelijk in het bezit was van mijn verlangde formuliertje.
Bewijs van goed gedrag en zeden.
26-10-2007, 20:12 geschreven door Hill
22-10-2007
Belachelijk Wettelijk
De ambtenaar had er duidelijk geen zin in. Hij speelde verveeld met het witplastieken bordje met daarop 'burgerlijke stand'. Hij liet het flapperen zoals je soms met een meetlap doet en bestudeerde met holle ogen een vetplant aan het einde van de gang. Uiteindelijk vond zijn linkse hersencel zijn rechtse en die vonk was net genoeg om met een hoofdknik aan te geven dat het onze beurt was. Wij knikten hem bemoedigdend toe, maar die man had een te zwaar leven. Hij reageerde als een gecremeerde. Nauwelijks.
Wij, die hét nieuws van Zapdorp en bij uitbreiding van heel Noordelijk België bij ons hadden, popelden ons haast purpel. Wij willen graag wettelijk samenwonen! Ik riep het zo goed als ìn zijn oregaatje, ook al was die vent klinisch dood dan nog kon hij mij niet negeren (om helemaal zeker te zijn zorgde ik zelfs voor een beetje extra spuug).
Zijn antwoord was even verrassend als eenvoudig. Meneer slaakte een secondenlange zucht. En zweeg.
Gij moet niet zuchten, wij zijn het die moeten zuchten! Oelewapper. Plakwaaier. De laatste twee woorden kon ik bijtijds inslikken.
Zijn mechaniekske kraakte even en plots kwam hij in actie! Hij rommelde wat door zijn paperassen en besloot toen iets af te printen. Behulpzaam was hij anders wel. Hij hielp een collega met de printer, hij nam nog twee telefoons op en vervolledigde en passant een ingewikkeld dossier over inschrijvingsformulieren waar junior bediende niet uit geraakte. Alleen jammer dat hij nu eigenlijk met ons bezig was.
Al bij al viel het nog mee. Na een dik kwartier kwam hij eraan met onze akte. Hier tekenen aub. Onze namen stonden er voluit, ook de tweede en derde voornaam. Hill Abel Maurice McGraw stond er. Zapnimf bekeek tersluiks mijn naam en schoot in een funderingscheurende lach. Abel! Wahahahaha. Al wie Zapnimf al eens levend heeft meegemaakt begrijpt wat ik nu bedoel.
Abel bleek een zeer humoristische naam te zijn voor Zap. Sommige mensen vinden echt alles lollig. Abel, wahahahaha, kan ik nog veranderen van gedacht riep ze naar de ambtenaar. Vierhonderd wachtenden na mij keken ons aan. Ik en mijn wettelijk samenwonende. Abeltje. Ik probeerde haar nog tot bedaren te brengen, dat het niet op zijn Hollands wordt uitgesproken maar op zijn Frans : A-Bèl. Het was nu helemaal naar de boeme. Ze kwam niet meer bij, al gierend en grollend mocht ik haar de trap afdragen. Telkens ze even bedaarde riep ze 'Abel' en zo zwengelde ze zichzelf weer op gang. Ik persoonlijk vond het maar matig grappig. Stop toch eens met lachen, kijk liever naar jezelf : RAOUL, sneerde ik. Het kan altijd erger. Het kon inderdaad nog erger. Dat mens kon dus nog harder. Ze stuiterde van de trap, vibreerde twee ruiten van de bibliotheek aan morzels en hapte piepend blauw aanlopend naar adem. Het was bijna wijlen Zapnimf Betty Raoul.
Abel en Raoul, wettelijk samenwonend. De start was alvast denderend humoristisch. Voor Rajjul. En de vierhonderd wachtenden achter ons.
22-10-2007, 20:50 geschreven door Hill
15-10-2007
Nooit meer dokter
Het was nog mistig, een beetje treurig weer zelfs, maar toch kon je merken dat het tegen de middag heerlijk zou worden. Een kleuterzonnetje peuterde al voorzichtig aan de dauwgordijnen en het was slechts een kwestie van kwartieren voor de nevelslierten zouden plaatsmaken voor een kraakfris hemeltje.
Ik trok mijn kraag hoger en stapte blijgemutst door de stad, mijn pendelstad, mijn tijdsverdrijf tussen twee slechtaansluitende treinverbindingen in. Mijn tijdsverblijf. Een ochtendgeur woei me tegemoet : koffie met beboterd (échte boter) brood en sparrennaalden. Mensen haastten zich alle kanten uit, maar merkelijk trager toch dan tijdens de week. Een obligaat wielerpeletonnetje fietste de koffieslierten uit elkaar en verving die door die merkwaardige mélange van kamferolie en Duvel. Zo is de zondag.
Ik keek op de klok aan het belfort. Nog meer dan twintig minuten. Bij een haast verborgen kiosk kocht ik de krant. Een zondagskrant, eentje met vele kleurenfoto's erin van vallende voetballers en over de meet flitsende fietsers. Foto's over totaal onbelangrijke spelletjes, maar met zoveel emotie en karakter erin. Om die ene close-up van die tuimelende voetballer, het gezicht vertrokken van verrokken pijn, daarom koop je die krant. Ik rekende af, vroeg en kreeg een zakje en la madame du tabac stopte er nog een gratis boek bij ook. Hier, voor u, zei ze. Ik bedankte, haastte me naar de trein en hobbelde vredig de zondagzon tegemoet.
Het boek was ik al helemaal vergeten toen het de volgende dag weer opdook bij het opruimen van het rugzakje. Het was een blauw boek, lijvig, met harde kaft. Medische familie encyclopedie stond er op. Ik bladerde naar achter : 512 bladzijden! Ik wist niet eens dat er zoveel ziekten bestonden!
Ik toonde het de vriendin, kijk, nooit meer een dokter hoeven te betalen, alles staat hierin! Mijn vriendin, vooral praktisch als het niet nodig is, neemt het bewuste boek ter hand, bekijkt slinks de cover en witst droger dan een zeemvel in de Sahara : Hopelijk krijg je dan aambeien, dit is alleen deel 1, van aa tot arm...
15-10-2007, 21:40 geschreven door Hill
05-10-2007
Als een konijn in een cabrio
Weer al eens vrijdag, wat vliegen die weken. Vrouw leest de Humo, man leest de krant. Vrouw droomt weg en schiet dan in de lach.
- Wat ben jij grappig! - Huh ? - Gisteren, bij jouw opmerking tijdens de toneelvoorstelling, toen ik de slappe lach kreeg. Toen was jij grappig zeg. - Nou, zoooo grappig was ik toch niet ? - Jawel, jawel, je was grappiger dan grappig. - Maar jij was nog veel grappiger. - Neen neen, jij bent zo grappig als die mop van dat konijn in een cabrio. - Maar jij bent nog veel grappigerderder, jij bent zo grappig als die struisvogel in tutu die het zwanenmeer danste.
- Okee, okee, je hebt gewonnen. Ik ben de grappigste. Rijd jij dan... - How how, ik rijd helemaal nergens heen, we zijn op dieet, remember? - Oeps, da's waar. Weet je, eigenlijk was je ook helemaal niet zo grappig.
05-10-2007, 19:17 geschreven door Hill
04-10-2007
Als een long
Donderdagavond, de kroost is op tweewekeljkse vakantie naar hun papa. Man zit in de zetel. Vrouw komt er zich tegenaan schurken. Gezellig.
- Zeg... - Hmmm? - Ik zie je graag. - Ik zie je ook graag. - Maar ik zie je toch grager. Ik zie je zo graag dat ik wel helemaal in je zou kunnen kruipen. - En ik zie je zo graag dat ik je zou kunnen opeten, zonder ketchup of mayonnaise of zo, zo graag zie ik je.. - Jaja, kan wel zijn, maar ik zie je zo graag als... als... als een long zuurstof graag ziet! Dat is pas graag zien, niet ? - Okee okee, dat is inderdaad graag zien, als een long zuurs... Huh ? - Tsja, het is niet gemakkelijk om te zeggen hoe graag ik je graag zie. - Laat mij eens proberen : ik zie jou zo graag als... een stuk chocolat!
- Okee, je hebt gewonnen. Jij ziet mij het graagst. Rij jij dan, lieve lieveling, naar de afhaalchinees in het dorp?
04-10-2007, 19:02 geschreven door Hill
02-10-2007
Als een tsjoepseltje
Vrijdagavond, de voorbije werkweek eiste zijn slachtoffers.
Man komt thuis. Vrouw is er al, ze ligt in de zetel. Languit.
- Ik ben kapot. - Ik ben ook kapot. - Jaja, maar ik ben toch kapotter. - Neen, toch niet, ík ben kappotter, ik ben zeker het kapotst. - Maar ik ben kapotter dan kapot. Ik ben zo kapot dat ik bij het uit de auto stappen door mijn knieën ben gegaan. - En ik ben zo kapot dat ik vanmorgen uit een vergadering ben opgestapt omdat ik van vermoeidheid begon te duizelen. - Jaja, kan wel zijn, maar ik ben zo kapot als... als... als zo'n tsjoepseltje dat je bovenop het soepapke draait, je weet wel zo'n hoedje voor het ventiel. Wel ik ben zo kapot als een kapot tsjoepseltje. Nè, da's pas heeeeeeeeel erg kapot, niet?
- Okee okee, maar ik dan! Ik! Ik ben begot zo kapot dat je op mijn voorhoofd al kleine barstjes kunt zien, kijk maar! - Maar ik ben zo kapot dat ik niet eens meer kapot kan zeggen. Hoor : kapppptt.
- Okee, je hebt gewonnen jij bent het kapotst. Dus jij rijdt naar de frituur ?
02-10-2007, 19:10 geschreven door Hill
27-09-2007
Zo dus
Chapeau dat jij dat volhoudt! Zo van niets naar vier kinderen. Die drukte, ik zou er zot van worden. En je hebt geen minuut meer voor jezelf. Jij veel liever dan ik! Hoe doe jij dat in 's hemelsnaam, hoe hou jij dat vol ?
Krulzapje is op bosklas, Puberzap zit boven in haar kamer huiswerk te faken en Metalzap is naar de tandarts met Mamazap. Ik kom thuis in een lege woonkamer. Toch lawaai ? Oei Minizap vergeten, die is er ook nog. Ze ligt heel vreemd opgekruld in de zetel, zoals alleen poezen dat kunnen. Ze kijkt video. Over een mevrouw die met katten kan praten. Heb jij de film al gezien ? vraag ze met haar liefste snoetje. Neen? Kom je er dan niet bij zitten ? Ik kruip onder het dekentje, dicht tegen haar aan. Ze zucht eens heel diep door haar neus en nestelt haar hoofdje in mijn zij.
Die momenten dus, daarvoor. Zo hou ik dat vol.
27-09-2007, 13:03 geschreven door Hill
18-09-2007
Step step cha-cha-cha en sliiiiiide
Volbloed heteroman doet bekentenis : Vorige week stond ik tussen een twintigtal zwetende mannen te dansen op "Let's get loud" van de stoeipoep J.Lo.
En er is nog meer. Alle mannen hadden onveranderlijk een brosgeschoren kletskop en een ringbaardje. Uitgenomen misschien één dan, die wel iets langer haar had, maar die was dan weer slechtziend dus dat telt niet. Hij was tenandere ook geen homo, in tegenstelling tot al die andere tondeuzesnoeiers in voetbalbroek en t-shirt. En ik stond daar dan tussen. Step step cha-cha-cha en sliiiiiide.
Step step cha-cha-cha en sliiiiiide. Het springkonijn vooraan deed er alles aan om de sfeer erin te houden : hij moedigde ons aan, danste zichzelf een hartaderbreuk, zette het gebeuk nog wat luider (Turn it up turn it up-aaah ) en ging ongelooflijk uit de bol in vier talen. Want zo ben ik wel, als ik dan toch verplicht word tot ritmisch beenplooien dan moet dat minstens in internationaal kader. Aldus stond ik daar te sjeken tussen wapperende Hollanders, zeer onhippe Fransen, een verloren gevlogen Zwitser (waar halen ze zo iemand vandaan ? (uit Zwitserland)) en bolbuikige Belgenmoppen.
Dance on your feet, get down to the beat. Feel it! Ik krijg spontaan opvliegers als ik er nog maar aan terugdenk. En denk maar niet dat het een verfijnd schouwspel was, een ballet van gestileerde lichamen in een iriserend palet van kracht en soeplesse. Mijn oor. Het geheel had de elegantie van een driepotig nijlpaard op een trampoline. Meteen weer een mythe doorbroken : homo's kunnen dus helemaal niet dansen. En ik kan getuigen. Alleen dan die ene vanvoor met dat microfoontje aan zijn oor, die wel ja, maar al de rest? Het was huilen met de leren pet op. Die met de Freddy Mercury-snor is bij een slide zelfs los door het decor gegaan.
Nu ja, veel recht van spreken heb ik ook niet, na goed een kwartier (als het al zoveel was) gaf ik de brui aan Maarten en ging bij mijn lief zitten op een bankje achter in de sportzaal. Zij was er ook ja, het was trouwens door haar dat ik hier verzeild raakte. Zij kon niet dansen (Knie kapot. Zegt ze.) en zat het hele zootje mij incluis uit te lachen vanuit de achtergrond.
Maar de Bruce Willissen gingen door tot het bittere eind van het cassetje een uurtje later. En daarna met zijn allen douchen. Jeij. Ik zweette niet meer, dus voor mij was het niet nodig (Nee hoor, hoeft niet, neen neen, daarbij ik heb toch geen handdoeken bij, ja da's heel vriendelijk maar neen, bedankt ik ga thuis wel in bad, lukt wel, kijk kijk, o, mijn vriendin! Zoenzoenzoen! ).
Fris gewassen en hun broske geföhnd zaten ze daarna allemaal op een terrasje in de zon, met een kopje koffie en een stuk chocoladecake, grappend en grollend. Toffe peren, die gasten. Daarna vertrokken ze nog als degustiefje naar een nachtclub(*), maar daar hebben wij vriendelijk voor bedankt. Een namiddag waaiemsi-ei'en in de bear-homosubscene was leuk en eens iets anders, maar een nacht hoefde daar niet direct bij. We konden trouwens niet. We moesten die avond nog naar een fuif in het plaatselijke oudemannekeshuis. Zo zijn wij.
Drie weken daarvoor : Zeg, Moosje, Krulzapjes peter heeft zopas gebeld. Hij heeft zijn diploma lesgever aerobic-dance behaald en geeft samen met zijn vriend als verjaardagsfeestje een initiatiecursus. Daar doen we aan mee hé?! Ja hè ? Ja ? Ja!
(*) Ik had eerst getikt 'nichtclub'
18-09-2007, 20:51 geschreven door Hill
17-09-2007
Vertrouw geen Hollandse ridders
Heb jij lef ? vroeg ridder Sterk aan Krulzapje. Ja! antwoordde ze haast verontwaardigd. En hebben alle anderen ook zo veel lef? drong de ridder uit het Land van Ooit aan. Euh... ja zeker?, klonk het al heel wat minder overtuigend. (Minizap groef zich een holletje in mijn zij, onder de veilige arm).
Okee, dan heb ik iets voor jullie. Wat is het meest vieze dat jullie al gegeten hebben ? Slakken, mosselen ? Spinuzze! riep er eentje, maar de blauwgekousebroekte verstond geen Noorderkemps en deed maar alsof hij Metalzap niet hoorde. Dan durven jullie vast wel sprinkhanen te eten ?! Ja hoor, geen probleem, deden ze stoerder dan ze waren. Het is dan wel 175 voor de vijf sprinkhanen... Ridder Sterk peuterde wat onhandig met zijn zwaard in de mulle grond. Ja, sorry, ik vind het ook vervelend dat ik er geld voor moet vragen... Stiefpapa mocht dus zijn portefeuille trekken, 175 het was nu ook weer geen onoverkomelijke kost, nietwaar, hoewel ik niet zo onmiddellijk de laatste richtprijs voor een kilo kevers uit het blote hoofd kende.
We mochten de ridder volgen, naar het Oranjeboomrestaurant, een eetgelegenheid volledig opgetrokken uit zuurstokkleurtjes. Na nog een klein discussietoneeltje met de caissière (neenneen, hier kun je afrekenen ridder, maar de sprinkhanen zelf moet je bestellen in de keuken) verdween Sterk door de klapdeurtjes naar achter. En wij bleven verbaasd achter met een bonnetje goed voor zeven kwart euro springbeesten.
De ridder bleef weg. Dat hoorde bij het spel. Natuurlijk zouden we geen echte sprinkhanen krijgen, maar van die geelgroene marsepeinen bolletjes. Of misschien wel spekken in de vorm van insektjes, met voelsprieten van zwarte drop. Of nog, hij zou zo dadelijk terugkeren met de melding dat de sprinkhanen allemaal ontsnapt waren en dat we elk een suikerspin kregen. Daar is-ie, daar is-ie, ik zie zijn blauwe kostuum door het glas van de klapdeurtjes! Kijk!
De Ooiter kwam er inderdaad aan, zijn zwaard had hij in de keuken achtergelaten. In zijn nu vrije hand hield hij een schaaltje met warempel zes uit de kluiten gewassen sprinkhanen erop, gefrituurd en wel, echte dus, met ernaast een potje sojadipsaus. Hier zijn ze, wie durft ? Ze smaken eerst naar niks en daarna naar kip, hebben ze mij verteld. Gek hoe stoerheid en lef sneller kunnen wegsmelten dan een vergeten calippo op de achterbank van een in de zon geparkeerde monovolume.
Metalzap beet de spits af, of liever het achterlijf. Dat was hij verplicht aan zijn status van stoere broer. Mmmm lekker overdreef hij het gevalletje. Puberzap liet zich ook niet onbetuigd, ze moest wel, ze had een oogje op de knappe prins (telkens hij haar richting uitkeek, kleurde ze cabernetrood tot diep in haar décolleté). Mamazap, bekend staande als goedlachse omnivoor en ondergetekende Hill hier hadden er ook niet veel problemen mee (het smaakt inderdaad naar kip! Grrrcch, d'er blijft zo'n pootje in mijn keel plakken, ch ch chhhh, het wil er precies niet meer uit! Help!) Zelfs Minizap beet weliswaar met lange tanden toch het achterlijfje van haar gefrituurde langpoot. Ze vond het maar vies, naar haar gezichtje te oordelen. En Krulzap ? Die bleek plots in geen velden noch wegen meer te bekennen. We vonden haar pas terug als de mannemenschen der Zapclan het laatste beestje achter de kiezen hadden. En, smaakte het nu naar kip?, vroeg de prins poeslief, ik heb het zelf nog nooit durven eten...
Familiedag van de werkgever, in het Land van Ooit : Inkom, grime, snoep, eten, drinken alles was gratis. Alleen dus die sprinkhanen niet. Ik zal die morgen eens voor de grap declareren als onkosten, ik ben benieuwd.
17-09-2007, 21:29 geschreven door Hill
10-09-2007
Mucho Macho
De dokter reikte me het plastic bekertje aan en wees waar ik mijn ding mocht doen : de dubbele deuren door en dan rechts aan het einde van de gang, daar dus. Drie minuten later sta je daar dan, in een donker toilet met zo'n flikkerende TL-buis boven je kop, met een tupperwarepotje en met de opdracht je blaasinhoud over te hevelen naar dat bekertje.
Het moet van 1986 geleden zijn dat ik nog eens in een potje mocht plassen, tijdens het medisch onderzoek op school was dat. Al wat ik me daarvan herinner was dat dit toen uit de kluiten gewassen, emmergrote pispotten waren, en dat het geen sinecure was om die zonder lekken te vullen.
Als je die op het toiletdeksel zette was de rand te hoog, en moest je er in een boogje in plassen. Maar als je hem op de grond zette, was het een hele toer om erin te mikken plus dan hoorde je het kletteren tot in de wachtzaal ernaast. En daar zaten de meisjes! Oeoeoe, de meisjes, die verre onbekende diersoort die daar op kousevoetjes stond in hun onderlijveke. Alleen dikke Siska en de knappe Tanya droegen al een BH. De gedachte aan een halfnaakte Tanya maakte dat ik voor het boogje moest gaan.
Maar dit hier is 2007 en mijn potje heeft niet meer dan 6 cm diameter. Ondertussen is mijn trefzekerheid wel zienderogen verbeterd, dus ik maakte me niet echt zorgen. Tot ik plots bedacht dat ik zopas, net voor ik de wachtzaal binnenstapte, nog een negertje geboetseerd had en daarbij ook alle overtollige ballast had geloosd. O nee, ik zal toch nog wel kunnen pissen zeker ?
Het bleek loos alarm, alles ging opperbest. Ik perste er me daar een straal uit jong! Ik ben ooit eens in een bootje tot tegen de Niagara-waterval gevaren, wel die Niagara is een sissy vergeleken bij wat ik uit mijn Loveboat wist te persen. Zo makkelijk ging het dat het een paar tellen later weer loos-alarm was. Mijn potteke werd te klein! Gelukkig ben ik een pro, en met enige kunstgrepen wist ik de schade binnen de perken te houden zonder spetterij. Dekseltje erop en klaar.
Met kwieke tred en de neus in de lucht liep ik opnieuw de gang door, passeerde de dubbele deur en poneerde mijn potteke op het dienblad waar nog een tiental potjes stonden. Mijn potje was veruit het meest vol.Ik voelde me op en top man.
Ja, ik ben een macho in het diepste van mijn nieren.
En een zeiker.
10-09-2007, 21:03 geschreven door Hill
09-09-2007
Geel met een rood dekseltje
De secretaresse liet me plaatsnemen in de wachtzaal, hoewel wachtzaal misschien een groot woord is voor de brede zijtak van de centrale gang waar ik ging zitten. Rode zeteltjes moesten het geheel een aangename en huiselijke sfeer geven, maar die werd ruimschoots teniet gedaan door de sterielwitte deur, met daarop een bordje "Laboratorium-Laboratoire" aan het einde van de inham.
Ik zat op de middelste stoel links, met voor mij een jonge chinese schone in een grijs mantelpakje. Ze wiebelde heel ongemakkelijk in haar stoel en hield haar handtas krampachtig met beide handen vast op haar schoot.
We wachtten beiden. Tot de laboratoriumdeur openzwaaide en een lange vrouw in witte jas zeer joviaal de chinese binnenriep. Met nadruk op riep. Plaats je plaspotje maar op deze tafel hier! De chinese werd rood, kleurde dus oranje, en trippelde met zuinige pasjes de kamer in. Door de half openstaande deur zag ik haar het plastieken bekertje op een dienblad zetten, waar nog een achttal van die bekertjes stonden. Ook geel met een rood dekseltje erop.
09-09-2007, 22:43 geschreven door Hill
05-09-2007
De integere financiële markt
Het blijft intrigerend waarom bepaalde mensen zo graag moeilijke woorden gebruiken, terwijl ze vaak niet eens weten wat ze nu betekenen...
05-09-2007, 19:41 geschreven door Hill
04-09-2007
Katten zijn geen honden
Hoe hij binnengeraakt was weten we niet, maar hij fladderde vrolijk van de ene hoek van de kamer naar de andere. Eerst dachten we nog dat het zo'n dikke pluchen mot was. Als het echt warm is kun je die hier zo van de grond rapen -wow nieuw hoogpolig tapijt? Neen, vier centimeter mot-.
Maar toen hij ondersteboven, met zijn kop naar beneden aan de muur ging hangen, zagen we dat het een vleermuizeke was. Joepie, een vampier in huis, eentje van ocharme ochere acht centimeter lang. Blij als een klein kind wees ik mijn wederhelft op mijn ontdekking. (ik blijf vleermuizen iets vinden dat thuishoort in Victoriaans donkere verhalen. Spannend!) Ja lief, dat is een vleermuis. Komt hier wel vaker voor. Lege confituurpot pakken, vangen en buiten zetten, da's de manier.
Dat beestje hing daar wel koddig te wezen, maar inderdaad, het moest de deur uit. Vleermuizen vliegen in haren, zeggen ze. En hoe lang was het al niet geleden dat ik mijn okselhaar nog getrimd had ? Geen risico's nemen, Hill!
Ramen en deuren werden wagenwijd opengezet (dit wordt weer een nachtje muggenmeppen!). Even overwoog ik zelfs om de lichten uit te doen in de hoop dat het beest naar buiten zou vliegen, maar bijtijds besefte ik dat dit nogal onnozel was. Zo'n vliegmuis fladdert op sonar en niet op licht.
Op ultrasone geluidsgolven, niet hoorbaar met het menselijke oor, staat er in de boekjes. Dat zal dan wel zeker, maar dan hapert de gps van mijn pocketbatman toch.
Primo, ik hoorde die fladderrat overduidelijk piepen (niks niemendal ultrasoon) en secundo hij vond de uitgang niet. Dat laatste kon ik misschien nog begrijpen. Ondertussen was de hoeveelheid muggen, motten, nachtvlinders, keverachtigen binnenskamers aangegroeid tot een zwerm die makkelijk kon concurreren met een middelgrote sprinkhanenplaag. Geen wonder dat die vleermuis niet naar buiten wou. Meneer dineerde drie sterren in onze living.
Terwijl ik met een lege confituurpot achter het beest aanfladderde, zaten onze katten het schouwspel vanop kasten en vensterbanken zeer aandachtig gade te slaan. Geen vlerktril ontging hen.
En toen gebeurde het. Had vleer de muis zijn buikje zo rond gegeten dat hij prompt uit de lucht viel of begaf de batterij van zijn sonar het, wie zal het zeggen, maar heel even raakte hij de terrasdeur en stortte neer.
Meteen vlamde een oranje-zwarte pijl door de kamer. Ons moordenaarsduo Whoppy-Streepje gooide zich op het ongelukkige vampiertje. Streep was eerst, maar Whoppy gaf zich niet zomaar gewonnen. Algauw verwerd onze living tot een stuifwolk van kattendons, poten, klauwen en staarten. De madurodamdracula lag er een beetje beduusd bij, met zijn vleugeltje gescheurd onder een achterpoot van Streepje.
Het zou nu zeer literair verantwoord zijn moest Poes, onze derde kat, met de vleermuis aan de haal gaan, maar neen hoor, hij bleef languit luilekker liggen in de zetel, zich uitstrekken, een keer gapen en dan verder kijken naar de DVD van Garfield.
Katten, het zijn helaas geen honden.
04-09-2007, 21:03 geschreven door Hill
03-09-2007
Wij zijn niet te kloppen
Het bloedde verschrikkelijk. Het zag er vreselijk uit. Hoe kan het ook anders ? Een roestmetalen voetbalgoal van tientallen kilo's die plotsklaps omvalt en te pletter slaat op die kleine meisjesvingertjes.
Ze krijste de hele speelplaats bij elkaar. Juffen keken met afschuw toe, een hand voor de open mond. Een helse rit naar het ziekenhuis, een troostende mamajuf en een opname bij de spoed later, was het grootste leed geleden.
Dokter Röntgen was duidelijk. Niet eens gebroken luidde het verdict, alleen op zevenentachtig plaatsen gekneusd. Dat kind heeft geen skelet, dat kind is gewoon gegoten uit rubber. Dat moet haast wel : Kajjetjoetten Krulzap .
Het volgende uur bleef ze nog een beetje nasnikken, maar daarna was ze the talk of the town. Iedereen moest en zou horen hoe ze haar vinger zo gruwelijk verwond had, kijk hier, ze trok het verband een beetje naar beneden zodat je een bijna onmenselijk vingerkootje zag, gezwollen, blauw, zwart, paars. Ze genoot bij de aanblik van die gruwende toeschouwers.
Nog een uurtje later deed ze al molentje op de pelouze en was ze eigenlijk vergeten dat haar vinger er ei zo na af lag. De volgende dag geeft ze haar broer ervan langs in haar home-made catch film. (zie onder) Drie weken nog moet ze in het gipsverband zitten.
Het schooljaar is begonnen.
Dit gebeurde op de opendeurdag op vrijdag 31 augustus. Wij zijn niet te kloppen.
03-09-2007, 20:26 geschreven door Hill
01-09-2007
Hill schrijft een gedicht
Hill schrijft een gedicht. Inderdaad, dat gebeurt wel eens meer. In een onbewaakt moment. Als ik niets om handen heb bijvoorbeeld. Of als ik op de fiets zit en ik zie een eekhoorntje dat onbeweeglijk in het gras zit langs de kant van de weg. Onbeweeglijk omdat het doodgereden is door die zwarte BMW X5-jeep die zelfs niet vertraagt aan de verkeersdrempels. Of nog, als de mist opkomt. En die natte nevelsluiers het spinrag lippenstiften dat aan de hoeken van tuinhuizen en sparrenbomen meedrijft in een briesje van niets. Dan durf ik wel een een gedichtje te schrijven. Meestal zijn die net zo melig als bovenstaande beschrijvingen dus gooi ik ze de dag derna gewoon weg.
Uitgenomen dat ene gedicht dan, dat al meer dan een halfjaar op mijn PC staat, nog door niemand gelezen is, een geheim gedicht, nog ongerept met een laagje rijm erover. Het is misschien nogal zwaar op de hand, maar toch,voor één keer ben ik er zeer tevreden over, ik beken.
Het gedicht probeert de gevoelens en gewaarwordingen te vatten van een hier aangespoelde vreemdeling, de gedachten weer te geven van een andere dan de anderen. In het eerste vers is hij pas aangekomen en voelt hij de -misschien gevaarlijke, misschien niet, maar zeker nieuwsgierige en afwijzende- blikken van de menigte rondom hem. Hij begrijpt ze niet en zij willen hem niet begrijpen, willen hem zelfs niet kennen, willen hem niet zien. Hij twijfelt : Moet hij opgaan in de menigte of moet hij de mensen aanspreken? Moet hij vluchten, nog maar eens, al vluchtend is hij hier terecht gekomen, of moet hij vechten voor zijn zijn? Hij neemt een besluit : hij gaat de confrontatie aan.
In het tweede vers neemt hij resoluut het woord. Hij gaat ervoor en dwingt de mensen hem te bekijken, hem te begrijpen ook al rammelt zijn taal, onze taal, ook al kan hij zich moeilijk uitdrukken. In een wervelende apoteose werpt hij zich in de menigte en grijpt hun aandacht, krijgt hun aandacht en leeft! Alleen... blijft dit duren, de menigte valt weg, en we hebben er het raden naar of hij ook daadwerkelijk in ons huis een thuis vindt.
Dat is de samenvatting van het gedicht, maar ook typografisch zit het mooi in elkaar : terwijl de eerste verzen als een melopee rondtollen in steeds wijdere cirkels rond zijn ik, brengt zijn besluit om de confrontatie aan te gaan, meteen van binnenuit, de cirkelgedachte met een schok tot stilstand. In de tweede strofe wordt zijn euforie en de apoteose weergegeven door gebruik te maken van dezelfde stijlfiguren én zelfs dezelfde zinsdelen, maar toch bruist hier de geweldigheid en gulpt ze naar buiten in die finale uitroep. En net omdat het gedicht daar stopt, abrupt, komt bij de lezer weer die twijfel opzetten.
Als je het gedicht meerdere keren na elkaar voordraagt, komen zelfs de mantra-achtige kwaliteiten ervan naar boven.
Kortom U merkt, ik was er tevreden over. Zo kwam het dat ik dit gedicht opdiepte vanuit de verste krochten van mijn harde schijf toen mijn lieve lief me vroeg om nog eens iets te posten.
Komaan, zeurde ze, schrijf nog eens iets, anders zul je nog àl je lezers kwijtraken. Met de nadruk op àl bedoelde ze : zelfs ik blijf niet eeuwig klikken op je blogje als er niets te rapen valt. Vermoed ik. Ik diepte dus mijn zieleroerselen op die maanden hadden gerijpt in een foldertje op mijn desktop en liet ze ze lezen.
Ze las het gedicht en werd plotsklaps helemaal rood. Ze begon te hikken, ze liep paars aan viel van haar stoel. De tranen stroomden uit haar ogen, ze krulde op de grond. De trut kwam niet meer bij van het lachen. Twintig minuten heeft dit geduurd. En wat later op de avond schoot ze nog eens door naar een regelrechte lachkramp. Ik zie haar nog blauw worden in de zetel. Pffff Mjiaw. Was ze nog op de kat gaan zitten. Mocht ik dat beest nog een beetje reanimeren ook, de troela.
Dus, beste mensen, dit gedicht zal wel nooit verschijnen op de Moose. Het is niet door de keuringscommissie geraakt. Het is niet makkelijk te moeten leven als genie met een plebejer aan je zij.
01-09-2007, 23:58 geschreven door Hill
31-08-2007
Bijpraten
- Maar wie dawwe hier emmen, den Guido seg! - Moch! Erik! Dat is lange geleden joeng! - Ca va ? - Ca va! Ja ja.En gij, Ca va ? - Ja ja, ça va, ça va! - Allez, tot ne volgende ! - Yooow! Ciao!
31-08-2007, 22:46 geschreven door Hill
27-08-2007
Met een hompelvoet op stap
Hierlangs, wees de streepjesdas, hierlangs links de helling af.
We stonden voor een tweesprong van open deuren. De rechtse deur toonde een betonnen brandtrap naar beneden, die verdween achter een zachtbeige geschilderde wand. De linkse deur toonde een zachte glooiing neerwaarts, zonder trappen, om lekker op te kunnen rolstoelen. Wij gingen voor links, wij mochten glooien. Boven de rechterdeur hing het groene symbooltje van 'wegwezen hier', een open vierkant met een vertrekkende pijl.
Boven de linkse deur hing een bordje : Boîteux.
Boîteux? Ik trok mijn vertaalcellen op gang. Boîteux. Betekende dat niet "kreupel" ? En was dat niet een beetje heel weinig respectvol voor onze vrienden de vierwielers ? Nu is er over mijn kennis van de Franse taal met de jaren een laagje stof neergedwarreld, er wriemelt zelfs hier en daar pissebed of muurvarkentje over, dus ik heb het opgezocht. Intraglot, een vertaalprogrammaatje op het werk vertaalde boîteux als volgt : kreupele, hinkelepink, hinkepink, hinkepoot, hompelvoet, manke, mankepoot, mankpoot.
In gedachten verzonken over zoveel lompheid en gebrek aan fijngevoeligheid van mijn werkgever, liep ik de gang af naar de uitgang.
Ik botste haast tegen het straatnaambordje : Kreupelenstraat - Rue des Boîteux.