If the future isn't bright, at least it will be colourful
23-12-2006
Moose is Loose (V)
En nu ging alles bliksemsnel. Ik gooide mijn fiets tegen de kasseien, een blik op de twee matrozen aan de valreep, en een in der haast meegegrabbelde enterhaak over de reling.
Weinige tellen later had ik de bemanning overmeesterd en in het ruim opgesloten. Over het dek kringelde een kruidige braadlucht : schimmel op een zacht vuurtje, in een marinade van Ricard met vliertakken. Aanbevelenswaardig is dat. (Als ik wil, kook ik de pannen van het dak!)
Ik drong door tot in de kapiteinshut en vond er de Heilige Sint, in de sofa met zijn onderstel in een rood voetbadje, kijkend naar het kampioenschap van World Wrestling Entertainment. Van zestienhonderdjarige bejaarden met rozerode patatneuzen heb ik geen schrik (ik had de staf in de hoek van de kamer zien staan, met geen mogelijkheid kon hij erbij, zekerheden inbouwen, vooral op zeker spelen).
Ik stormde de kamer door, greep Sinterklaas bij zijn kraag en vroeg : Dag Sint, hoe maakt U het ? Met deze dagen nog in het land ? Hij reageerde met een allervriendelijkst : Inderdaad mijn vriend, en hij bood mij een kopje rozebottelthee aan. Ik verfoei rozebottelthee, maar dat kon de man niet weten. Ik zette hem terug neer, streek zijn kraag glad en nam mijn kopje in ontvangst.
We keuvelden over koetjes en kalfjes, ik moeizaam slikkend, hij zaligzoetig nippend.
Op mijn vraag of er dieren aan boord waren, knikte hij instemmend. Zeer zeker, zei hij. Op het benedendek hebben we een zeer luxueuze box voor Amerigo, mijn paard (burps), u welbekend vermoed ik. Ik knikte vaag.
Maar vandaag, en dat is uitzonderlijk, hebben we ook nog een zeer welkome gast (hij glimlachte in zijn baard). Kom maar even mee, naar het vertrek hiernaast. Dat is momenteel voorbehouden voor onze nieuwe aanwinst. Ik deed alsof mijn neus bloedde en vroeg om een zakdoek.
Hij ging me voor over het dek, en het viel me op hoe moeizaam de man stapte. Het scherpste is er toch wel vanaf, van bompa baard.
Voor de kajuit net naast de zijne hield hij halt en door een matrijspoortachtig venstertje liet hij me binnenkijken. Daar lag hij, mijn mooseke. Mijn lief klein mooseke, vastgeklonken aan het bed, met metalen kettingen aan de vier poten en een muilkorf om. Ocherekens. Hij sliep.
Gisteren hebben we die te pakken kunnen krijgen, lachte de Sint nog. En morgen wordt hij afgeleverd op zijn eindbestemming. Haha!
Te pakken gekregen ?
Jawel, jawel, we hebben die ontvoerd uit een appartementje in 't Stad. Hij zal me een mooie duit opbrengen, die eland. Met weer dat akelig haha! er achteraan.
Ik gebaarde van krommen haas, en wapperde met mijn oren.
Hoe bedoel je ?
Hij streelde door zijn baard, en stak een fijn cigarillootje op : Wel dat zit zo...
23-12-2006, 23:26 geschreven door Hill
20-12-2006
Ik had moeten winnen
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Het was er weer. Editie 2006.
Wat kan mij dat schelen, dacht ik nog, toen ik het in de krant las. Ik schrijf toch zoals ik zelf wil zeker. Ik schrijf verdorie consistenter dan de hele teutemereut die die regeltjes verzint. Ik ben een God in het diepst van mijn blog. En ja, ik weet dat het reutemeteut is maar teutemereut klinkt beter, nè.
Maar dat was buiten de waardin gerekend. WIJ gaan meedoen aan het dictee. WIJ. Nog eventjes dacht ik dat ze het over ZIJ en haar haar vriendinnen had, maar het was ijdele hoop. Neen, wij, Zapmoose, zouden onze avond doorbrengen op de sofa, onder een dekentje, pen in de aanslag, meevolgen met wat Martine Tanghe ons allemaal te vertellen had. Haar idee van een gezellig avondje samenzijn. Het is dus waar: als je lang samen bent heeft de seks er echt onder te lijden. Een avondje dictee. Humpft. Terwijl er op het andere net gevoetbald werd om de supercup. Maar wat kon ik zeggen, het was haar tv. (en trouwens ik hou helemaal niet van voetbal op tv, maar vandaag wou ik even averechts doen.) Ze was een beetje te uitgelaten naar mijn goesting. Met het resultaat zou me nog wekenlang kunnen uitlachen, ze glom al bij de gedachte alleen.
Ik had het nog geprobeerd vandaag, maar vertragingspogingen allerhande mijner zijde hielpen geen sikkepit, zelfs een aanbod om te gaan uiteten vanavond wees ze kordaat van de hand. (Nu ja, ik had me vergist van datum, we gaan dus morgen uiteten... tommetoch.)
Om kwart na acht, zat ze al klaar, opgewonden wippend onder haar dekentje : Kom je, schat, het gaat beginnen! Het gaat beginnen! Scha-at! Ze had het allemaal zeer fijntjes uitgekiend. Ik mocht -moest- rechts van haar zitten, het werd me gauw duidelijk waarom. Een cursusblok lag er ook al, en zelfs een balpen. Van Artsen Zonder Grenzen. Een witte, die wel zeer ongemakkelijk in de hand lag.
Geen detail had ze over het hoofd gezien. Ik vroeg nog een potlood, maar die waren vandaag plots allemaal bot. Jaja. Daar zaten we dan in gewapende stilte, met spanning te wachten op de eerste zin van Martine.
Martine stak van wal en ik opende mijn cursusblok. Ruitjes. Kotjespapier. Verdomme. En ik kan niet goed schrijven op ruitjespapier. Da's veel te klein. En twee ruitjes grootte is dan weer te groot.
De strijd werd gevoerd op het scherp van de snee. Ik was nog niet helemaal bekomen van de listige manipulatie van mijn antwoordmateriaal of ze zette de chemische oorlogsvoering in. De poes. Streepje, de poes. Streepje de vlooienbak wrong zich parmantig tussen nimfje en mij door en nam ongegeneerd plaats op mijn schoot. Allergiealarm ! Allergiealarm! Mijn ogen en neus schoten vol. Poes slaakte een onmenselijke schreeuw en verdween staart over kop in de ficus. Gekastreerd. Scheelt ons ook een slok op de borrel bij de dierenarts.
Ondertussen las Martine voort en ik probeerde mijn achterstand goed te maken door in steno te noteren. Tot ik besefte dat dat wel niet de ideale manier was om een dictee neer te schrijven en ik het nog eens overnieuw mocht doen. Bijna had ik Martine en Nimfje bijgebeend toen ze me een wel zeer smerige toer lapte. Zapje, niet Martine.
Zoals ik daarstraks al zei, zat ik rechts van haar. Rechtop in de zetel, terwijl zij languit, met veel kussens in de rug als een pasja me zeer uit de hoogte bekeek. Als een pasja schreef ik, maar het was eerder als een verrukkelijke haremdiva. Terwijl ik me concentreerde op de schrijfwijze van dobermannpincher, begon zij wel heel erotische bewegingen te maken met haar voetjes. En daar kan ik nu niet goed tegen. Ik krijg het daar warm van. En zij weet dat. Slet. Zachtjes aftasten van mijn bil, zoetjes masseren van mijn linkerarm. Grrrrr. Nu kon seks plots wel weer. Sloerie. Ik schreef dobermannpincher als Dobermann Pincher en maakte meteen drie fouten. Ik had dus makkelijk moeten winnen. Makkelijk.
Gelukkig sleepte het dictee zich naar zijn einde en met een kop vol twijfels, zwetende handjes en een broek vol goesting verbeterde ik mijn gekriebel (zeer fijntjes vroeg zij me of ze het mijne moest verbeteren, haha, neen, het was niet eens leesbaar voor derden. Ik had zelf moeite met mijn gedroedel). Het resultaat was verrassend : zij had deaf-metal geschreven. Deaf-metal, hahahaha. Haar zoon zou zich de grond inschamen. Ik had dan weer iets anders fout geschreven, en ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat het wel te vinden zal zijn op www.bloggen.be/zapnimf.
Toen wij beiden uitgehikt waren over de stommiteiten van de ander, telden we onze fouten. Heeej, maar dat was leuk : ekzeekwoo (schrijf het zoals je zelf wil, ik ga dat hier nu echt niet meer opzoeken, het dictee is gedaan voor een jaar, leve de vrijheid (freeasabird!)).
En nu ga ik iets doen aan die broek vol goesting.
20-12-2006, 00:00 geschreven door Hill
19-12-2006
Moose is Loose (IV)
Wat voorafging kunt u lezen op Moose is Loose (I-III). Ga naar "zoeken" linksonder de pagina en tik daar Loose in.
Ik controleerde de ramen voor én achter, maar zag algauw het zinloze van die denkpiste in. Ik woon op de achtste verdieping en de inbrekers zouden al bijna een helikoptertje moeten huren om Moose hieruit weg te takelen. De afvalkoker misschien? Neuh. Buiten het feit dat dat ding al drie jaar dichtgemetseld is, past mijn eland bezwaarlijk in een armoeiig schachtje van veertig bij veertig...
Maar kokers, kokers! Daar zeg je zo iets! Mijn schouw! De schoorsteen! Jawel, dat moet het zijn. Mijn appartement wordt gesierd door een gigantische schouw (mijn woonblok maakte vroeger deel uit van een schoorsteenwinkel, bij het faillissement ervan is er eentje blijven staan, net bij mij natuurlijk) en vaneigens dat die snoodaards, die elandpikkers langsdaar mijn stulpje zijn binnengedrongen. Als Heilige Klaas erdoor geraakt met zijn schimmel, dan Moose zeker. Een vlugge blik op de schoorsteen, bewees mijn gelijk. In de open haard in het roet zag ik twee paar voetstappen, kleinere, als van een mocassin en grotere, van een stevige stapschoen. Ik meende zelfs één of twee hoefafdrukken te bespeuren, maar zeker ben ik hier niet van. Ok, dat is uitgeklaard, via de schoorsteen dus, maar waarom ? En wie ?
Ik besloot mijn onderzoek verder te zetten ten velde. Of liever: ter strate. Ik begaf me naar een louche café op de Paardenmarkt. (Een mens moet ergens beginnen natuurlijk, en de Paardenmarkt is om de hoek). Misschien hadden de stamgasten van de Grote Pint wel iets vernomen. Veel van de clandizie van de Grote Pint zijn dokwerkers en die zijn nog wel eens op de hoogte van zaken die het daglicht slecht verdragen.
Ik had geluk, de Swa verjaarde en hij trakteerde zijn maten op een bakje. Ze waren er allemaal : Voze Vital, Theo-met-de-valse-tanden, eenarmige Eddy, Achmed van de Statiestraat, de andere Achmed die vrijt met Lieske van Caoutchouc'en Fons, Caoutchouc'en Fons zelf (hij heeft twee rubberen heupen), en natuurlijk ook het feestvarken zelf, de Swa (Swa heet eigenlijk Roger, maar hij is de enige in de haven die Swahili en Lingala spreekt, vandaar de 'Swa'). Ik betaalde de mannen een pint en vroeg hen of ze niets bijzonders hadden gemerkt de afgelopen dagen. Tot mijn grote ontgoocheling kon niemand mij verder helpen. Ik dronk een paar pinten mee met de mannen, gooide nog een paar Hiphiphiphoeras door het café en ging toen naar bachten, naar achteren, om te pissen. In de Grote Pint staan de urinoirs buiten onder een afdakje op het koertje.
Denkend aan mijn halfverloren dag, hing ik er de groten uit, toen de Swa naast mij kwam staan. Hij boog zich naar mij toe en blies een lucht van pita met look, verschaald bier, en Van Nelle halfzware shag in mijn neusgat. Hij bromde : Hill jong, 'k em iet veur a. En hij boog zich nog verder heel samenzweerderig naar mij toe. Hij had een toefje looksaus aan de onderkant van zijn neus.
Hij wou het niet vertellen met al dat volk rond hem, maar hij had gisteren een gesprek afgeluisterd, nu ja afgeluisterd, tijdens zijn middagauze, even genieten van de laatste zonnestraaltjes, deed hij een dutje tegen een container mottebollen (ligt zachter), toen hij gewekt werd door een geanimeerd gesprek tussen twee zwarte matrozen. Ze bespraken iets in een mengelmoes van Swahili en Spaans. Hij had er toen geen acht op geslagen maar die twee zwartkopjes hadden het de hele tijd over een speciale lading moes. Nu hij wist dat mijn huisgenoot miste had hij de link gelegd. Misschien ging het hier wel over mijn Moose ? Of hij nog wist hoe het schip heette waar die negers bij hoorden ? Neen, dat wist hij niet, maar ik zou het schip zeker herkennen. Zo was er maar eentje in de haven: het was een stoomschip dat voer onder Spaanse vlag.
Alle puzzelstukjes grepen in elkaar. Schoorsteen, negers, stoomboot onder spaanse vlag,... Verdomme, Mooseke is gekipnapt door die travestiete mijter. Sinterklaas is weg met mijn eland! Maar waarom ?
Ik sprong op mijn fiets (teveel promille om nog met de auto te rijden, En wat dan nog, ik heb niet eens een auto) en pedaleerde mezelf naar de haven. Al van verre zag ik de Don Carlos zijn witte rookwolken uitspuwen.
Mag ik je repliceren, op je vage drang ter jouwer recupereren, je bewegen in sukkelgang?
Een eiland van kussens en dons en wij de liefde bedrijven. 't Klinkt als hemels gegons dat kraken van die knieschijven.
Met mekaars corpus musiceren, vrijen tot sint-juttemis. De kamasutra exerceren, eens wordt dat nog mijn doodvonnis.
Zappediezap, God zij geloofd ! elkaars lusten savoureren mijn brein wordt murw gestoofd ik zie hier echt mijn peren.
't Is niet te doen, mijn lief ge blijft gij maar vibreren 't Is allemaal zeer educatief dat wel, maar recupereren ?
Ik slaap al weken niet en toch blijf ik presteren ik stort hier in, subiet straks mag je me taxidermeren
Vijf dagen en zes nachten, vol met hoppa wipgedoe. Wat wil je nu verwachten, schat, ik ben een beetje moe.
17-12-2006, 14:24 geschreven door Hill
16-12-2006
Dansen op zaterdag
Folklore :
16-12-2006, 16:14 geschreven door Hill
14-12-2006
Stripfiguur
Een eindejaarstraditie bij ons op het werk is de plechtige uitdeling van de kerstpakketten. Meestal moeten we daarvoor bij de secretaressen zijn, die dan voor de gelegenheid hun bureau hebben omgebouwd tot pakhuis. Het hoogtepunt van het jaar. Vooral omdat wij een knappe secretaresse hadden, die er telkens een kus bij deed. En soms twee. (Nooit heb ik het voorrecht gehad om bij de dubbelgekusten te behoren, een blijvende smet op mijn professioneel leven.)
Maar dit jaar werd het anders. Niets secretaresse, niks kussen. Ik was zelfs niet op de hoogte dat het vandaag kerstpakketdag was. Net na het uitbadgen en net voor het binnenschieten van de draaideuren richting vrijheid, werd ik tegenhouden door twee hostesskes. Schoontjes. Ze bibberden haast uit hun rokjes met die koude zo voor die draaideur. De linkse verwees mij naar een stapel kartonnen dozen en daar mocht ik er eentje uitpikken. En de rechtste stond daar maar kiekenvel te wezen. Niks kussen. Zelfs niet eentje. Tuttebollen. Huurlingen. Leaseplanten.
De geschenken zaten in grote witte dozen, met zware plakband dichtgekleefd, langs één zijkant zelfs toegeklopt met reuzennietjes van elk zeven centimeters. Minstens. De doos was een geval van één meter op vijftig centimeter op nog eens vijftig centimeter. Een gigantisch kerstpakket was het. Niet te tillen was het. Of liever, zeer goed te tillen, zo heel veel woog het niet, maar je kreeg er geen greep op. De randjes sneden in je vel en de zijkanten waren zo glad als een paling met snotvalling.
En ik maar sukkelen naar de tram met mijn pak. Drie keer heb ik het moeten neerzetten, omdat het dreigde uit mijn handen te glippen. Opeens moest ik denken aan een klucht met stripfiguur Nero. Hij moet ook zo'n pak versjouwen. Tien plaatjes doet hij erover om het pak van het station naar zijn living te verhuizen. Om dan op het laatste plaatje zijn cadeau -het was een grote houten kist- open te breken en er een kruiwagen in te vinden. Gelukkig kon het dat al niet zijn, daarvoor was het nog net dat tikkeltje te klein.
Tram 2 zat vol, maar ik heb het me niet aantrokken. En dus zat tram 2 een kwartier later vol met kwaaie mensen. Die afwisselend een kartonnen doos in hun liezen geramd kregen, pardong, of mijn elleboog in hun oog (een gedempt ghèghèghèghè).
Veertig minuten daarna was ik thuis. Eerst sputterde het plaklint tegen. Twaalf seconden heeft dat geduurd. Toen het me zag aankomen met mijn botte broodmes wikkelde het zich vanzelf los. Ha. Ik heb nog geen klein beetje gezag in mijn appartementje. Over de dode materie dan wel te verstaan. Geen kobbe die luistert naar mij. Ik ontdeed mijn geschenk van haar omhulsel en daar stond fier de inhoud de blinken: een reiskoffer met trekhendel en wieltjes.
Ik ben niet meer dan een stripfiguur.
14-12-2006, 21:50 geschreven door Hill
13-12-2006
Middelbare leeftijd
Sedert gisteren ben ik een man van middelbare leeftijd. Ja, het was ook even schrikken. Niet alleen de jeugd is voorbij, ook mijn periode als energieke jongeman is verleden tijd. Opgroeien doet pijn. Ik beken : gisteren heb ook ik de middelbare leeftijd bereikt. De middelbare leeftijd, die veraffe periode die adolescenten zich voorstellen als het moment waarop je definitief oude zak wordt. De periode waarin hun ouders zich bevinden. De middelbare leeftijd, ongetwijfeld gevolgd door één of andere griezelige midlife crisis, waarin nonkel Gerdy zijn haar plots laat groeien en in een staartje draagt, diezelfde midlife crisis waarin tante Christine een innerlijke drang ontwikkelt om aan welzijnswerk te doen en zich out-of-the-blue betrokken voelt met het lot van duizend Indische wezen van Bangalore.
De middelbare leeftijd is daar het startschot van, de voorzichtige stilte voor de storm, dat losgeslagen puberaal gedrag om nog een laatste keer een druppel leven uit het bestaan te persen, in de vorm van een brave touringmotorfiets met bijhorend leren pakje, waarin hun buikgevoel zo mooi zielig wordt geaccentueerd. En die fase heb ik nu ook bereikt. Alleen de brommer is er niet. Ik zit gewoon in leren motorpakje op de trem.
Ik ben er wel vroeg bij, want volgens kenners begint de middelbare leeftijd ergens rond de 37-38 (tiens tiens), wat dus het midden van het gemiddelde mensenleven moet zijn. Opeens ben je niet meer hip, je bent oud. Het te gekke blitse brilmontuur wordt zielig in twee maanden tijd.
Maar zoals zo dikwijls, de kenners, zij dwalen. Alsof iedereen even snel veroudert. Ik ken er eentje van achtendertig, nou nou nou... Ik ga hier niet over uitweiden, ik zeg maar één ding en dat is nounounou. Ze heeft misschien maar één knie maar wat ze daarmee uit haar pijp schudt... We wijken af. Over de middelbare leeftijd hadden we het. Jaren geleden, op een violette maandag, toen ik nog jong en fris was als ajuin, het moet voorzeker tijdens de les Financial Accounting geweest zijn, heb ik ooit de ultieme code bedacht om af te leiden of iemand ja dan nee de middelbare leeftijd heeft bereikt. Sindsdien is de stoeltest van McGraw een begrip in de middens van toegepaste sociologen.
Het gaat als volgt. Je neemt onopvallend plaats in een ruimte met daarin potentiële middelbaren, en je observeert. Gewoon observeren. Kijken hoe zij op een stoel gaan zitten. Spieden hoe zij in de zetel neerzakken. Wat vroeger nog gewoon gaan zitten was, is dat nu nog, maar opeens gaat het gepaard met een nauwelijks nog menselijk te noemen oerkreet, een zucht van verlichting waartegen de schreeuw van het mannetje bij Munch maar een slaapverwekkende geeuw is. Ze laten zich vallen en : Oeoeaaaah. Alsof ze een ace slaan tegen Sharapova. Of tegen Clijsters, of Henin, of tegen een andere naam waardoor plots allerlei zoekmachines mijn blogje zullen vinden, jahaa, ik ben een googlehoer : sex free sex porn Dedecker.
Terwijl, jonge mensen zuchten helemaal niet als ze op een stoel gaan zitten. Terwijl je jaren volkomen geluidsloos kon neerzakken in de zetel, kan je dat plots niet meer. Overkomt je dit, dan weet je dat het onvermijdelijke eraan zit te komen : kleedjes haken voor de arme kinderen, of een staartje.
Ik was mijn theorie al helemaal vergeten, toen ik gisteren mezelf betrapte bij het slaken van een zucht na het uitschenken van een glaasje wijn bij de open haard. Ik ga voor het staartje.
13-12-2006, 23:30 geschreven door Hill
12-12-2006
Gedeukt, en in een stompe hoek
In de tweede week van december, geprangd tussen de dure mijter en de kerstbaard in, begint de gevreesde X-periode. De kinderlozen onder jullie weten niet wat ik bedoel. Kunnen zelfs niet bevroeden welke dreiging uitgaat van de X-week, dit verderfelijkste der maanddelen. Kinderlozen prijs je gelukkig!
Tot een drietal weken geleden behoorde ook ik tot de generatie der onwetenden. Ik sleepte me fluitend (dat kan echt, al slepend fluiten) naar mijn broodwinning en dacht verder niet na over het bestaan achter die lage, veel te grote schoolramen. (Ik ben zelf nooit naar school gegaan, ik ben briljant geboren.) Daar waar kindertjes hun hersentjes doen vonken boven een A4'tje, volgeprint met puntjes, waar onmogelijke antwoorden horen. Examens. Brrrrr. Ik krijg nog steeds een wee gevoel in de maag als ik denk aan die rotexamens.
En de school is nog niet eens het ergste. Thuis 's avonds, in de livings en op zolderbureautjes, daar waar moeders en vaders hun kroost tot de jaren des verstands proberen te schoppen, daar worden ware gevechten aangegaan, burgeroorlogen betwist tussen hetzelfde vlees en bloed, boksmatchen die alleen maar verliezers baren. Ach ach ach, die examens toch. Ach ach ach, die arme kindertjes, die arme mama's ook. Arme ik. Vooral arme ik. Want niemand had me gewaarschuwd. Ik werd zomaar aan mijn lot overgelaten. Boehoe. Onvoorbereid de lagere schoolexamens ingestuikt.
De afgelopen dagen vertoefde ik dus in het aangename gezelschap van de verzamelde dynastie en hun eigenaardigheden. Polle met de baard, Bertje met zijn rots en Bou met... ja, met wat eigenlijk ? Bwana kitoko. Deze week ben ik gevallen over rondslingerende parellepipedaria, ben ik gestruikeld over kapotgegomde assenstelsels, in de stompe hoek van de kamer kreeg ik een bissectrice in mijn oog en 90506 min 8070 is gelijk aan 82436. La mère est gentille, daarkan ik me nog iets bij voorstellen, la mère is verdorie nog geen klein beetje gentille, joehoe joehoe, maar wat moet ik met de boulanger en zijn hélicoptère blanc? Wisten jullie dat de eerste stoomtrein van het continent, in Mechelen rondreed (Stoomtrein, lieve schat, niet stoomboot!). Gewoon maar om te zeggen dat mijn prioriteiten deze weken een beetje gewijzigd zijn. En dat het blogje daar wel onder lijdt (stam+t).
Na elven pas, raakte alle leerstof in de kopjes,en woonkamer geodriehoekvrij. Waarna we eindelijk, eindelijk eens een beetje tijd overhielden om onszelf met elkaar te verbuigen.
Toen we halverwege de ochtend op zachte teentjes voorbij de slaapkamers van de bollebozen slopen, hoorden we de jongste in haar slaap haar examen opzeggen : "En we vlogen met een zucht, tot boven in de lucht..."
12-12-2006, 20:55 geschreven door Hill
08-12-2006
Kangoeroe op vrijdag
Joy stick
08-12-2006, 18:24 geschreven door Hill
06-12-2006
De eerste keer
Ze was moe. Ze liet me met haar wagen rijden. De eerste keer.
De eerste keer ook dat ik een spiegel afreed.
06-12-2006, 22:58 geschreven door Hill
05-12-2006
Ontbijt
O ja, ook nog dit : als je langskomt zou je die twee stokbroden meenemen voor het ontbijt, schat ? Ik heb er geen meer en ik zal er niet meer geraken vanavond. Toespijs heb ik wel : in de kast staat een potje honing, ergens moet nog een restje chocopasta staan (van die tweekleurenchoco waar al het bleke al uitgelepeld is), aardbeienkonfituur is er en zelfs nog een heel gemeen stukje kaas (knalgeel met een gifgroene schil, ja ik schrik er ook telkens van).
's Avonds staat ze glunderend in de kamer. Met een plasticzak vol verrassingen : kijk wat ik mee heb ! Een stukje cake, speciale hoeveboter, steenharde maar o zo lekkere, vijf soorten kaas, van de allerzachtste Rambol over Brie naar rots-gruyère, speculaas had ze mee en een potje met iets lekkers en ze wou niet zeggen wat het was. Het moet iets zeer guitigs geweest zijn naar de twinkeling in haar ogen te oordelen.
Watertanden zou het worden, was het nu al maar morgenochtend. Ze lachte allerverleidelijkst : Schat, jij ziet me graag hé ? Jij houdt echt van me, hé ? Meer dan je kan vermoeden, lief.
Ik ben het brood vergeten...
05-12-2006, 22:49 geschreven door Hill
04-12-2006
Maandagmorgen
Get into the groeoef, 'cause you got to proeoef your love toeeee mii-hihihiiii! Aaw!
Wakker worden met Donna, en leuk dat dat is. Godverdomme.
Zes uur zevenenvijftig is dat nu een uur om op te staan. Zes uur zevenenvijftig. Dat is absoluut geen uur om op te staan. Toch niet als je er maar om half drie in kruipt. En dan nog niet kan slapen. Te warm. Te druk. Te drukkend warm. Ach ja. Maar, maar ! Zes uur zevenenvijftig is zeer zeker een uur om op te staan, ik moet de trein halen van acht uur. O nee!
Scheren, douchen en aankleden, de koffie laten pruttelen. Ai ai ai, al zeven uur vijfenveertig. Vertrekken moet ik. Vertrekken. Kom, nog een tas koffie. Die is nog wel niet helemaal doorgelopen, maar er helemaal niets van drinken is ook zonde. Aaaarch, heet, zo'n geconcentreerde druppel koffie. Maar kom kom kom, loop loop loop, naar de auto. Starten, schakelen en met gierende banden wegspuiten over het grint. Het klokje in de auto verlicht digitaal 7:56. Maar dat kan helemaal niet ! Dat kan niet kunnen ! Het moet nu 7:47 zijn of zo... Dat halen we niet meer. Misschien nog net als we...
niet achter een schoolbus hangen. Die vier keer stopt. En achteruit moet manoevreren omdat de vuilniswagen niet doorkan anders. En die daarna op zijn dooie gemakske verder puft. Voorbijgestoken wordt door fietsers. Door kleutertjes op fietskes met zijwieltjes. Voorbijgestoken wordt door driewielertjes. Ik zie zelfs een hoogbejaarde met looprek de vuilniswagen voorbijpikkelen.
Ok, weer eens de trein gemist. Maar neen, de spoorweg is nog open. Vlug vlug, ik zet je hier af, spring uit de wagen. Ai, pas op voor die fietser, oef, gelukkig, Kuskuskus. Jij ook, kuskuskus. Kus. Run, McGraw run !
*Bing* De trein naar Antwerpen-Centraal *Bing* komt aan met een *Bing* vermoedelijke vertraging van tien minuten.*Boing* Tien minuten, mijn oor. Zeventien minuten ja. *Bing* Deze trein is uitzonderlijk be*Boing*perkt tot *Bing kshht* Berchem. Reizigers met bestemming Antwerpen*Krak Bing Krrrr Kaboing* entraal dienen over te stappen in *ping*erchem *Pfffffft*.
Aansluiting gemist, tram geen goesting, draaideuren lastig en binnen om 9u03. Dit wordt weer een hele lange week.
04-12-2006, 00:00 geschreven door Hill
30-11-2006
Brief aan een geliefde
Beste Hans,
Het moet nu al maanden geleden zijn, dat ik je die laatste sms stuurde. (*Een blik op de klok wijst me terecht: dertig minuten pas.*)
Met een tijd die aan deze snelheid voortschrijdt, zal ik je waarschijnlijk nooit meer zien. Ik zal omgekomen zijn van ouderdom, verpulverd en verstoven in de asse tijds, alvorens nog eenmaal te mogen sidderen onder je donkere lonken.
Of erger nog gebarsten van het jaren niet drinken, uitgedroogd als een vlindervelletje teer, een Rizzlavloeitje, opwaaiend naar nergens, misschien heel misschien in de lucht botsend met een atoom of twee van jouw verlangen. Als ik die eeuwige uren niet mag overleven: Het ga je goed. Weet dat ik veel van je heb gehouden...
Je eeuwige Fast Fucking Freddy
PS : ik had hier graag nog een foto bijgestopt van mijn nieuwe parkiet, maar de enveloppe was al dichtgeplakt.
(nvHill - de namen zijn fictief : Hans heet eigenlijk Herbert en Freddy is Chantal)
30-11-2006, 00:00 geschreven door Hill
29-11-2006
Dag Willem. Dag.
Hij was nerveus. Zeer nerveus zelfs. Je kon het zien, vooral aan zijn gezicht ; rood aangelopen rond de neus en wangen, en hij slikte zeer veel. Rond de middag was het begonnen, toen al zat hij ongemakkelijk te wippen op zijn stoel. En het werd met het verstrijken van de uren alleen maar erger. Tegen vier uur was er met Willem niets meer aan te vangen. Hij trommelde net niet met zijn vingers op tafel, hij boetseerde keer op keer opnieuw zijn snor in model, hij keek om de halve minuut op naar de deur, naar de deur van het vergaderlokaal. Daar waar hij om vier uur zijn eindejaarsevaluatie zou krijgen. Daar waar nu zijn directe chef zat, in gesprek met een collega.
Het werd vier uur, het werd zelfs tien na vier, maar de deur bleef dicht. Willem kon het haast niet meer houden. Toen de deur openging om twintig na, schoot hij recht uit zijn stoel en hij viel bijna van angstige haast. Neen, gebaarde zijn chef in de deuropening, nog niet, ik roep je wel. Willem zeeg terug neer in zijn stoel. Het slikken werd spastisch. Na nog tien ellendige minuten riep de directeur hem eindelijk binnen. Nu al murw geklopt, sloop Willem de kamer binnen. Wij, de achterblijvers, sloegen hem gade tot hij verdween in het hokje. De deur sloeg dicht en dat was meteen het sein tot becommentariëren van Willem.
-Hoe is dat toch mogelijk, zei Bart, achtenveertig jaar is hij, en nu nog zo nerveus bij een gesprek met zijn baas. Heeft hij dan niks van zelfvertrouwen ? -Dat lijkt me toch ook niet, beaamde Kristof, zijn teamleider. Nu ja, hij is dan ook niet goed bezig geweest dit jaar. Hij durfde niets zeggen, geen vragen stellen, en dan leer je natuurlijk niets bij. Hoelang zit hij hier nu al op de helpdesk ? -Zes maanden geloof ik, hij komt van een andere afdeling waar ze iemand te veel hadden. Hij moest hier komen werken. -Tsja, talent heeft hij hier niet voor. Hij wil alles te goed doen. Hij controleert alles vijf keer, en dan gaat het werk niet vooruit natuurlijk. Duizend keer al hebben we het hem gezegd : Willem jong, die cijfertjes zijn juist, stop met narekenen, maar hij kan het niet laten neen.
-Heb jij al je gesprek bij de directeur gehad ? -Ja. -En ? -Och, viel wel mee, maar hij wou weten hoe Willem het stelde. Dan moest ik wel zeggen dat hij niet goed was, dat hij zich niet kon aanpassen. -Ja, dat heb ik ook gezegd. Dat hij wel zijn best doet, maar dat het werk bij hem blijft liggen. Hij kan zich niet meer aanpassen. Achtenveertig is hij. In noodsituaties kan hij geen tandje bijsteken, hij schakelt geen versnelling meer hoger. -Het zou beter zijn als hij hier wegging. Of werd overgeplaast. Maar als mens valt hij mee hoor, daar niet van...
- Zeg, weet je nog, hahaha, toen we hem die plastieken schildpad cadeau deden. - Ja, dat was lachen, en die keer dat we hem een half uur hebben laten zoeken naar een computerprobleem bij een makelaar en het was George van achter de kast die belde. Hahahaha. - Of die keer dat we zijn boterhammen verborgen hadden en tegen hij ze gevonden had, zijn eetshift voorbij was. - Ja, hahahaha.
Ik luisterde naar hun dialoog en probeerde één keer tegen de teamleider. Ja, het is waar, hij heeft een coach nodig, de Willem. En iemand die zijn werk strict opvolgt in het begin. Dan zou hij er wel komen. Hij heeft vroeger ook nog voor mij gewerkt, het heeft tijd gekost, maar na een maand of vier had hij het toch beet. Je moet er even tijd in steken. Gaat voor jou door een vuur hoor, die Willem. Ze reageerden niet.
Dag Willem, dag. Ik hoor morgen op de tram wel hoe het was. Hopelijk vind je gauw nieuwe collega's. En een job.
29-11-2006, 19:51 geschreven door Hill
28-11-2006
Moose is Loose (III)
De eerste minuten na het lezen van Mooses afscheidsbriefje tolde mijn hoofd van de gedachten. Een gebroken spiegel van kaleidoscopische gevoelens (waarmee jullie meteen het vijfsterrenwoord van de avond meekrijgen, hiphiphip voor Hill !).
Gelukkig keerde alras mijn analystische geest terug en zette ik de feiten op een rijtje.
Feit 1 : Moose is weg, onmiskenbaar, ik heb het hele appartement afgezocht en een eland verbergt zich zo gemakkelijk niet. Feit 2 : Moose is onverwachts vertrokken, want zijn eten zou hij nooit laten staan. Feit 3 : Iemand wil mij nog geen klein beetje om de tuin leiden.
Moose mag dan al een eland van pluche en draad zijn, hij mag dan verzot zijn op alles waar ook maar een vermoeden van chocolade inzit, Moose kan dan wel tetteren als de beste (hij kan zelfs fluiten als de beste, op het plaatselijk vrijpodium hier in de buurt heeft hij ooit eens Bobbejaan Schoepen de herkansingen ingefloten, al beweerde die achteraf dat het kwam omdat hij zijn vals gebit niet inhad, de slechte verliezer), ik moet er verdorie soms gewoon een deken over hangen vooraleer hij stopt met tsjiepen. Mijn eland mag dan ook nog een crack zijn in het ontcijferen van geheime codes, één ding kan hij niet en dat is schrijven.
Een eland heeft hoeven. Hoe-ven. En met hoeven kan je niet schrijven. Mooske haalt dan wel 168 aanslagen per minuut op zijn uit de kluiten gewassen Olivetti, maar briefjes met de poot schrijven is voor hem onbegonnen werk. Conclusie : iemand probeert mij hier een loer te draaien, te bedonderen en te belazeren, mij om de tuin te leiden, mij bij de neus te nemen, blauwe bloempjes op de mouw te spelden en bij den buk te zetten.
Mijn Moose heeft niet het hazenpad gekozen (wat voor een eland nogal belachelijk zou zijn), maar iemand wil mij doen geloven dat dat zo is. Mijn elandje mijn, zou dus wel eens gemoosenapt kunnen zijn.
Ik pakte mijn vergrootglas, boog door de knieën en onderzocht de vloer op eventuele sporen. Ik vond : twee borrelnootjes (BBQ van Calvé), een Malthezer chocoladebolletje, zes verschillende soorten parketschimmel, een platgetrapte banaan, een rubberen spin (huh ?), een uitgelopen balpen met op de zijkant in rode letters Mazoet De Cloet, een leeg yoghurtpotje, nog een leeg yoghurtpotje, een vol yoghurtpotje, met daarin iets blauwgroenigs. Ik vond een keihard verdroogde spaghettisliert, achttien sigarettenpeuken, een rollertje mascara en in de hoek achter de ficus een Tsjetjeense vluchteling met Belgische papieren. Niets abnormaals dus.
Het onderzoek ging door. Ik nam de deur onder de loepe. En hoe goed ik ook zocht, niet het minste spoor van braak te bespeuren... Hoe waren ze in godsnaam binnengeraakt ?
28-11-2006, 22:16 geschreven door Hill
26-11-2006
Muziek verzacht de zeden
De grote overwinnaar van Idool 175 was een vrouw genaamd Cecilia. Ze zong als een nachtegaal en was christen. In de tweede eeuw na Christus was dat geen zo'n bijster interessante combinatie (je geloof uitzingen in een galmende catacomb is maar matig verstandig). Ze werd dan ook om het hoekje gebracht in het jaar 177. Zoals het een goede dode muzikant betaamt, steeg ze prompt met stip in alle hitparades en meer dan achtienhonderd jaar later is ze nog steeds patrones van de muzikanten. Leve Sint-Cecilia! Daarom dus, was het afgelopen w-e feest in onze harmonie.
Dat begint traditioneel met een misviering die wij meerstemmig opluisteren. Een riedeltje hier, een blaasje daar, een roffeltje ginder. Gelukkig allemaal onschuldig in zo'n kerkje. De galm tussen de pilaren door verdoezelt veel. Bijvoorbeeld dat de percussionisten hun partituren vergeten waren, en er maar in het wilde weg op los ramden. Of dat het orgeltje niet in het stopcontact zat. Zo van die dingen. Ambachtelijk gezellig heet dat dan.
Na de mis, in het voorportaaltje van de kerk werden de kerkgangers, en het moet gezegd, vooral de muzikanten, vergast op cake en chocolademelk met amaretto-tegen-de-koude. Dat het twintig graden was en warmste novembermaand sedert de oprichting van het pleistoceen stoorde niet echt. Na vier bekertjes werd ik al jolig, en toen pas besefte ik dat dit mijn ontbijt was. Om kwart na vijf in de namiddag. Pas tegen half drie had ik in opperste verbazing mijn oogjes uitgewreven. Half drie, een nieuw record ! (weer een hele avond blijven zappen, tommetoch). Tanden poetsen, wangen scheren, smoelwerk wassen, kin scheren, de rest wassen, kostuum aanpassen, das strikken (scheef), das strikken (te kort), das strikken (te kort), das strikken (te kort, mo gow wi), das strikken (redelijk, het is maar de harmonie), muziekinstrument bijeenzoeken en op griploze sokken de trap af denderen. Om om 15u54 stipt aan te komen in de kerk. Blauwgeplekt. En dus zonder ontbijt, noch middagmaal een uurtje aan missuffen te doen.
Maar ik was bij de amaretto gebleven. Wel, ik hou daar niet zo van. Maar zaterdag dus wel, ha. Na de mis moesten we opmarcheren naar een cafeetje. Vierendertig kilometer verder. Die landelijke gemeentes zijn uitgestrekter dan je zou denken. De drummer doet van boemboem boemboem en wijlen weg. In slagorde het vaandel achterna, door het pittoreske tabaksstadje. In het donker. Tussen schimmige en duistere steegjes. Met defecte lantaarnpalen. En ongelijke kasseistenen. Gelukkig nog, reed een politiewagen voor, met blauwe zwaailichten, zodat de kans dat een autobus of een kolonne opgefokte wielertoeristen op ons zou inrijden tot een aanvaardbaar minimum werd beperkt. Leuk hoor. Moet je zo maar eens proberen muziek te maken : in het stikdonker met blauwe schijn erover, en in je strot gendarmedieseldampen. Soms is een tikkeltje alcohol echt wel heilzaam.
Toch raakten we zonder veel kleerscheuren (alleen Bertje trapte zichzelf een verzwikte enkel) in het café. De voorzitter was blijkbaar in form (zal ook wel zat geweest zijn), dus hij trakteerde. En om dat te vieren besloot onze dirigent een marsje te spelen ter ere van zijn gulheid. Op café. Waar we zaten. Zonder voorbereiding. Zo maar. Altijd gezellig, dat wel, maar een kakofonie (ik heb het opgezocht, het is inderdaad kaKOfonie), waar geen Beefheart tegenop kan. De trommelaars zaten allemaal in een hoekje achter de sjoelbak (jahaa, zo'n café was het dus), de houtblazers zaten verstrooid over het lokaal en ik zat op een kruk aan de toog naast een tuba en een trombone. De dirigent heb ik niet gevonden. Het vozeke werd "Colonel Boogie" (voor de niet-muzikanten, dat is het wijsje van Magda, en k'è joe gat ge-zien. Magda, 't was lik e vlieg-ma-sjien.).
Bert trombone was in form en Lucske tuba ook. Vooral Lucske tuba dan. Hij kronkelde op zijn kruk als een slang met darmklachten, zijn klankbeker in alle richtingen duwend. Eén keer kwam hij heel dicht bij mijn oregaatje en ik voelde mijn prostraat meetrillen. (Best wel een prettig gevoel eigenlijk. Besluit : mijn lief krijgt voor haar verjaardag een jaar tubalessen, ha). Luc was in topvorm, hij bromde, en gromde met zijn tuba en het hele café daverde mee. Ook de rekjes waar de bierglazen op stonden... inderdaad. Jullie maken het zelf wel af vermoed ik ?
Het was trouwens nog leuker dan jullie denken. Niet alleen trilden de bovenste glazen naar beneden, van het plankje af, ze verbrijzelden beneden ook nog een schotel met vuile, ongespoelde glazen.
Kijk, op normale dagen wordt een mens dan kwaad. Op Sint-Cecilia is dat humor. Zelfs de serveuze, schoon kind, met apart snoetje, maar mooi, zeer mooi, glimlachte schaapachtig naar de ravage. En riep toen : Tournée Genérale !
26-11-2006, 21:02 geschreven door Hill
25-11-2006
Darts op zaterdag
Café sport
25-11-2006, 00:00 geschreven door Hill
23-11-2006
Futloze inspiratie
Al drie weken heb ik een liftvrijer. De grote directeur personeelszaken is het, en hij houdt hartstochtelijk van mij.
Ze drukt haar sigaret uit, nochalant en gedecideerd. Zij, ten voeten uit.
Om vier na acht kwam ik blazend het station binnengelopen, om de trein van 8u00 met drie minuten vertraging voor mijn ogen te zien wegrijden.
Ze pakte mijn hand en keek mij in de ogen. Ik keek terug. Ze tuitte de lippen, en... blies in mijn neus.
Randy, de ranzige kabouter, stond deze morgen op, krabde in zijn kruis en stak een sigaret op.
Een open haard, het is gezellig. Tot je dat ding moet aansteken. Ik verstok meer hout aan lucifers dan aan brandstronken. Half bewusteloos van in die zwarte rook te blazen in de hoop op een sprankeltje vonk.
Goeiemiddag ! Met Hill. Met Leontien hier, ken je me nog ? Euh... ja hoor...
Soms lukt het echt niet. Geen enkele startzin wil uitmonden in een volwaardig tekstje, hoe je ook blijft proberen. En soms lukt zelfs het einde niet.
23-11-2006, 23:44 geschreven door Hill
22-11-2006
Hell desk
Mijn reputatie als professionele gatenvuller en multidisciplinaire homo polyvalentus was me weer vooraf gesneld. Of ik niet even (met 'even' te begrijpen als vijf weken) zou kunnen inspringen op de support desk commerciële applicaties (jeuk jeuk). De informatica afdeling had een nieuw computerprogramma klaargestoomd voor onze beste klanten en ze hadden ervoor gezorgd dat het heel erg fout zou lopen. Strategisch sterk gezien : het was gebouwd in India door echte Indiërs (heel donkerbruine mannen met snorren), dik tegen de goesting van onze informatica afdeling, die de bui al zagen hangen (out-sourcing, jobverlies). Als tegenzet hebben zij de boel danig gesaboteerd door halve informatie door te spelen aan die tulbanden. Als dit project mislukt, kunnen zij dan zeggen, ziedetwel dat wij beter zijn! Politieke spelletjes, het is zo leuk. Op een afstand).
Veel gedoe allemaal, met als resultaat dat ik, good ol' Hill, omwille van mijn erotiserende stem - ik brouw jullie zo een orgasme, dames, bel gewoon 6633 tijdens de werkuren !- , gevraagd werd om een vijftal weken in te springen om de grootste nood te lenigen.
Deze morgen zat ik dus niet aan mijn bureau op mijn gewone werkstek maar zes verdiepingen hoger ónder mijn bureau. Kabeltjes in en uit te trekken. Om die muis aan te sluiten. En de internetverbinding. En om de telefoon om te schakelen. Die muis was geen probleem, dat internet viel ook nog mee, maar die telefoon, dat was een ander paar mouwen. Het lukte gewoon niet. Nu moeten jullie weten dat ik op het werk over een supersonische communicatiebolide beschik. Het neusje van de zalm. Very high tech supertelefoon heb ik. Twee maar bestaan er van. Clinton heeft er eentje. En ik de andere.Welk misverstand hieraan ten grondslag ligt, weet ik niet, maar dat het een vergissing is, dat is zeker. (Ik heb al meerdere keren het gevoel gehad dat ik op het werk afgeluisterd word door de KGB. Een keer hoorde ik, toen ik de hoorn opnam, iemand perestroika, perestroika dada brommen. Ik heb toen voor de grap Poetin Boem Boem ! gezegd. En sedertdien word ik gevolgd door twee mannen in lange lederen jassen in een zwarte Lada, met geblindeerde ramen. Om ze te pesten ga ik nu elke zaterdag winkelen in 't Amerikaantje, haha.).
Maar ik wijk af. Mijn telefoon dus. Welja, niemand snapt hoe dat ding werkt. Het kan faxen, je kunt de laatste achttienduizend nummers opvragen die je gebeld hebben, de exacte tijdsduur van ieder gesprek zien (tot op de nanoseconde na), en als je er een printertje aan vasthangt kun je nog een uitgetikte versie van de gesprekken krijgen ook. (In het Nederlands, Engels, en Russisch (tiens ?), met index en kruisverwijzigingen.)
Het begon al bij de hoorn. Ik had een hoorn teveel. Als echte helpdesk medewerker moest ik zo'n koptelefoontje opzetten met een staafje eraan dat onder je neus kietelt. En dat staafje dient dan om in te spreken. Nogal een geluk dat mijn verkoudheid al twee dagen over is. (Support Center, goedesnurfft, blub, atchiehaa, met Hill). Ofwel kwam nergens geluid uit, ofwel alleen uit die hoorn, of rinkelde de telefoon van mijn overbuur of begonnen de boxen van mijn PC te brommen. Na anderhalf uur klooien vond ik het welletjes en belde ik de algemene helpdesk. Helpdesk, goeiesnurfft, blub, atchiehaa, met Stefaan! Ook een snotvalling die gast. Stefaan verbond me door, eerst met het Service Center hypotheken (Excuseert), en daarna met de Helpdesk telefonie (Al onze lijnen zijn momenteel bezet, gelieve even te wachten, toutes nos lignes sont occupées, veuillez patienter svp.) Meer dan een kwartier werd ik aan hun lijntje gehouden, tot ik verdomme een in spe patiënt wás. Knuppels. Tot plots, ik weer enige bieptoontjes hoorde en dezelfde madam van daarstraks : U wordt zo dadelijk doorverbonden. Biep biep biep! En toen blitste mijn PC wakker en begon hij te rinkelen, met op het scherm, in een blauw kadertje mijn eigen telefoonnummer.
Jeuj, eindelijk heb ik het professioneel Walhalla bereikt ; ik heb mezelf in een vicieuze cirkel getelefoneerd.
Leve ik.
22-11-2006, 22:19 geschreven door Hill
21-11-2006
Katten
Het was perfect.
De gordijnen dichtgetrokken, buiten wind en regen. Knetterend dennenhout in de open haard, de kamer net iets te warm gestookt. Tientallen theelichtjes benadrukken het gevoel van geborgenheid, op een kleedje in de verste zetel ligt de poes te spinnen.
Zij is mooi en hij is lief. Ze knuffelen, ze spelen, ze spinnen van genot. De kat kijkt onverstoord toe, en knipt bedachtzaam zijn ogen tot spleetjes. Het spel wordt heftiger, heviger, het spinnen grommen, het kussen bijten. De kat likt zijn snoet en rolt op zijn zij.
Ze gaan op in elkaar, vastgrijpen, verscheuren. Seconden voor het breken. De kat heft haar staart en knettert een aromatische wind.
