If the future isn't bright, at least it will be colourful
26-09-2006
De witte neger
Ik heb iets van een neger. Althans, negers vinden dat ik iets heb van een neger. Vandaag was het de derde (!) keer dat een zwarte medemens mij aansprak en me toevertrouwde dat ik zeker zwarte voorvaders moet gehad hebben, Afrikaans bloed.
Deze keer was het de geblokte verkoper op de Keyserlei. Mussieur, mussieur ! En dan wil hij mij, ik weet al niet meer wat, aansmeren. Je vois que vous êtes un vrai Africain, dans votre âme. Zo begon hij. Waarschijnlijk roept hij dat tegen elke mannenmensch of ranke deerne die de pech heeft zijn blik te vangen, maar toch toch. Dat verklaart die andere twee niet.
Degenen die mij beter kennen rollen nu over de grond van het lachen : Hill, de Afrikaan, die onwel wordt als de temperatuur boven de twintig graden durft klimmen. Hill met zijn schil van wit dennenhout, licht ontvlambaar bij het geringste vermoeden van zonnestraal. Hill, die voor zover zijn stamboom reikt alleen bleekscheten ontmoet. Langs moederskant zit er wel een druppeltje Deens bloed (Ik ben een Viking in het diepst van mijn gedachten), maar Afrikaans, mo gow wi. En toch is het zo.
De eerste keer dat iemand me zwarte noemde, was in New York (de staat, niet de stad). Ik was er gestrand in een onooglijk dorpje, Syracuse heette het, geprangd tussen het absolute niets en het hol van Pluto. Gestrand klinkt erger dan het was, want ik zat op hotel. Mijn toenmalige werkgever had besloten om mijn kennis bij te schaven en dat moest persé daar gebeuren. Daar zat ik dus. Vijf weken in the middle of nowhere, met werkdagen van 8 tot 22 uur. Ik zag er de lol niet van in.
Leonard ook niet. Leonard was een Texaan en volgde dezelfde opleiding. Hij was het prototype van de gezellige opblaasneger, 120 kg schoon vlees aan de haak en zeer vroom. Twee keer in de week ging hij naar de mis en dan hees hij zich altijd in zijn beste pak. Omdat er toch niets beters te doen was, trokken we vaak samen op in die vijf weken. Hij had geen wagen en ik had er daar ook geen, dus deden we boodschappen voor elkaar. Taxi naar de Mall, 12 km verder en mondvoorraad kopen om de dag door te komen. We konden wel eten in het hotel, maar na vier dagen soja-omelette met gebakken worstjes krijgt je spijsverteringsstelsel een afwerende reflex. En dat heet dan weer reflux. Zo karden wij in het w-e van hot naar her en van zig naar zag, ik gebruikte zijn gelijkstroomadapter, hij mijn tondeuze ("clippers"), ik schreef zijn computerprogramma's, hij leende me zijn Charles Mingus tapes.
En halverwege week drie, in de bar van het hotel, na een uitputtend partijtje tafeltennis, de Budweisers werden ontkroond (een mens went aan alles in tijden van nood en ontbering) vertrouwde hij het me toe. Hill, son, you must have black genes, mmm mmm, you do, you have the African blood in you. Daar was hij vast van overtuigd ("Positive !"). Dat kon niet anders. Niet alleen was ik behulpzaam (en dat waren blanken niet), dan hield ik ook nog van zwarte muziek (black jazz, reggae). Daarenboven bewoog ik precies als een zwarte (Hallo ? Ik dans zo harkerig als een geconstipeerde giraf). Maar het was een compliment, ik kreeg er toen de tranen van in mijn ogen, we werden vrienden voor het leven. (Na het beëindigen van de opleiding hebben we elkaar nooit meer gezien, gebeld, gemaild. Zo zitten mannen nu eenmaal in elkaar. Maar zit ik ooit in de knoei in Bushland, ik kan hulp zoeken bij Lamme Goedzak Leonard.) We werden dronken en vrede was op aarde.
De tweede keer was in de Quick op de Keyserlei. Daar weer. Het was eigenlijk al begonnen in de trein. Vraag me niet meer hoe, maar ik was in gesprek geraakt met een Algerijn uit Porquerolles (Zuid-Frankrijk), hij was daar de slager. De mens was uitgeput, het was ramadan of zo en daarom mocht hij pas na zonsondergang eten en roken. De zon viel en we gingen naar de Quick. En daar werd ik bij zijn Antwerpse Algerijnse vrienden voorgesteld (ze zaten daar op hem te wachten) met heel veel schouderklopjes als qq'un de chez nous, un homme blanc avec une âme africaine. Ik kreeg een schok. Nog eens ! We zijn niet zat geworden toen, want hij mocht niet drinken van zijn geloof.
En vandaag dus weer. Ik zal het op den duur nog moéten geloven. En dan wordt alles plots duidelijk ! Ik zie het licht. In een vorig leven ben ik voodoo-priester geweest. Met pinnen in popjes kriebelen. Vandaar dat ik in de kleuterklas primus prikken was !
26-09-2006, 21:14 geschreven door Hill
25-09-2006
Meneer Asbest
Het was weer hectisch vanmorgen. Deze week zat de agenda sowieso al eivol en daarboven kregen we een telefoontje uit Sint-Niklaas dat Hilde, Hilde, de meid die de contacten met de buitenwereld verzorgt, met een hernia in bed ligt. Paniek alom, temeer omdat Hilde morgen een grote klant moet bezoeken. Ik werd aangeduid als chinese vrijwilliger : Hill kun jij dit overnemen, jij kent de rapportage het best, en het is 's avonds...
's Avonds. Als er 's avonds iets te doen is, is het meestal voor mij. Mijn collega's behoren allemaal tot het barend geslacht, en dan nog tot het behoorlijk vruchtbaar barend geslacht. Ze zitten stuk voor stuk met minstens één koter van twee jaar en een half. En bij mij gaan ze er van uit, dat een vrijgezellige man 's avonds toch alleen maar aan de toog hangt, dus ik heb de nachtshift. Attent van de chef, ik zou hem straks nog dankbaar moeten zijn.
Maar geen probleem ik zou dat varkentje wel wassen. Benieuwd hoe zo'n grote klant er zou uitzien : een gezellige dikkerd met vetvlekken op zijn pak, kwistig asse strooiend met zijn Montecristo N°2, of misschien was een lange zurige kweepeer in grijs streepjespak Richmonds kettingpaffend. Of of of, waarom niet, een eenzame carrièrevrouw van halverwege dertig die al jaren niet meer aan haar gerief was geraakt... Plots zag ik het licht. Dinsdagavond wordt broeierig. Moehahaha.
En waar moet ik zijn, voor die dikke vis ? In Molenbeek. Oei, in Brussel, hoe zou ik daar geraken zonder auto ? Pak maar een taxi. Het werd alsmaar beter : de Mercedes rijdt voor, de chauffeur helpt mij uit zijn limousine, verhitte juffra in naaldhakjes en zomermantelpakje staat me al op te wachten. Met haastige stem informeert ze of ik wel degelijk Meneer (met hoofdletter !) McGraw ben, ik bevestig, ze trekt me aan mijn das naar binnen en terwijl ze zachtjes in mijn nek bijt, gromt ze, die zaken doen we later wel. Hoe-oe, het wordt een heerlijk avondje daar morgen in Brussel.
O ja, Hill, nog dit, bel haar even, en laat ze weten dat jij morgen gaat en niet Hilde. Haar ? Haar ! Het is een haar ? Ja, ene mevrouw Amantia. 't Zal een Italiaanse zijn zeker... het is een dikke vis, vooral goed soigneren en niet voor het hoofd stoten, als ik haar statistieken bekijk is ze heel belangrijk voor ons bedrijf. Soigneren zei hij, soigneren. Het zal er niet aan mankeren (en op een gallicisme meer of minder kijken we niet). Het klonk me alsmaar harmonieuzer in de oren, Amantia, Amantia, ti amo, mon Amantia.
Al trillend draaide ik haar nummer (ik heb een heel oude telefoon op het werk). Drie rinkels, nog drie rinkels en dan een zachte vrouwenstem : Bonjour, S.A. Amantia, puis-je vous aider ? Bijna, bijna ! Maar neen, het was de secretaresse. Kunt U mij doorverbinden met Mevrouw Dominique Amantia a.u.b. ? En dat in perfect Frans natuurlijk. Jawel. Ikke. Moi. Un instant s.v.p... Ik hoorde veel geruis en geklik op de lijn en toen kraakte een vermolmde mannenstem : Dominique Amantia à l'appareil ! Volledig mijn kluts én mijn illusies kwijt, stotterde ik : Bonjour euh monsieur Amiante...
Ik zal morgen héél hard mijn best mogen doen.
25-09-2006, 23:47 geschreven door Hill
20-09-2006
Over mijn geweldig groot verstand
Ik heb veel te veel hersenen, een overschot aan brein. Ja, het verwonderde mij eerst ook, maar je leert er mee leven hoor. Tot het verleden maand echt wel de spuigaten begon uit te lopen ; mijn schedel werd te klein. Het zal je maar overkomen, boven mijn voorhoofd, net in de haargrens begonnen mijn hersenen uit te puilen. Een hele bult kreeg ik er. Eerst vond ik dat nogal jolig, maar dat ding bleef maar groeien. Ik heb dan wel geen teevee maar op National Geographic heb ik ooit een reportage gezien (overburen, verrekijker) over Zuid-Amerikaanse Coneheads, Middeleeuwse mensen met een schedel als een verkeerskegel. Het leek me vooral onpraktisch om je haar te moeten kammen met gestrekte arm, dus ik naar de dokter.
Of hij daar niet iets op wist : schedelboring, tupperwaren elastisch schedeldak, mijn hersenkronkels harder opwinden, ik zeg maar iets. Hij bekeek mijn kop vanop zeven meter met een schuin oog en besloot toen : Opereren, dat gezwelletje nemen we wel eens weg. Of hij zeker was van geen vitaal hersenweefsel weg te snijden, wou ik nog weten. Dat zijn geen hersenen, wees hij kordaat af, hersenen zitten langs de binnenkant van je hersenpan. En die bobbel zit langs buiten. Een aantal cellen in je huid zijn gewoon op hol geslagen, meer niet. Weet je dat wel zeker, probeerde ik nog mijn zelfbeeld te redden. Ik ben toch dokter ? Nou, dat zegt ook niet alles. Ik heb economie gestudeerd, maar ik heb nooit een touw kunnen vastknopen aan een financiële jaarrekening. Oóit stond ik op het punt het te begrijpen, maar toen lag het blad ondersteboven en kreeg ik koppijn.
Voor hij kon beginnen moest mijn haar weggeknipt worden. Hij greep naar een Gilletje, maar ik was hem voor en haalde triomfantelijk mijn tondeuze boven. (Ik zit met de gekste dingen in mijn jaszakken). Ik heb hier al veel vreemde kerels binnengehad, maar jij bent de eerste die zijn eigen tondeuze meeheeft. Dan probeer je al eens attent te zijn, mmwwof. (het is een gouden regel bij mij : Mensen die in mij gaan kerven probeer ik altijd zo gunstig mogelijk te stemmen. Je kan ze maar beter ten vriend houden. Zo neem ik voor de tandarts altijd een zak chocotoffs mee. Die ik in de wachtzaal al voor de helft zelf oppeuzel).
Ik moest plaatsnemen op de snijtafel en mijn schedeldak werd verdoofd. En toen begon hij te snijden. De eerste vijf minuten voelde ik niets, voor mijn part zat ik bij de kapper en kreeg ik een brushing, ik zou het niet kunnen zeggen. Maar zo rond de zevende minuut begon het tegen trekken. Hij moest inmiddels al metersdiep zitten want ik voelde hem koteren en peuteren tot in mijn liezen. Onaangenaam, jazeker, maar dat was niet het ergste. Het ergste was het geluid. Ik voelde wel niets, maar ik hoorde alles. Zonder overdrijven, het klonk alsof hij een rauwe biefstuk, met lekker veel bloed nog in, aan het opensnijden was. Wees maar zeker, bij het intikken van die zinnen trek ik een even gedegoûteerd gezicht als jullie bij het lezen hiervan. Maar gedeelde smart is halve smart en jullie lagen niet op die tafel vrijdag. Na.
Ik wist heel goed dat hij niet IN mijn hersenen aan het stoeien was, maar dat verhinderde mij niet om te denken : hopla, daar gaat mijn spraakcentrum, flotsj, mijn wiskundeknobbel weggesneden, spletsj, nog drie millimeter en ik ben psychopaat... Ik wou net in zwijm vallen toen de verpleegster (er was ook een verpleegster die de dokter assisteerde) me zei dat het af was. Klaar. De dokter was in zijn nopjes. Het doet deugd om zo'n mooie ongeschonden tumor te kunnen wegsnijden. Dat komt veel te weinig voor, zei hij nog, meestal is het een etterplas, maar bij jou was het perfect. Mja, moest ik mij nu gevleid voelen ? Ik mocht mijn gezwel ook nog eens bekijken, het stak in een plastieken potje met rood deksel. Ik bedankte, ik moest nog eten.
De draadjes mogen er over twee weken uit. Maar ik denk dat ik ze zal laten zitten. Dan staat er tenminste nog iets op mijn kop dat op haar lijkt.
20-09-2006, 17:54 geschreven door Hill
19-09-2006
Wannes
Wannes geniet van de morgenzon op zijn getaande gezicht, de hoed schuin op het achterhoofd, zodat de stralen zoveel mogelijk gezicht kunnen warmen. Wannes is een oude man, vijfenzestig schat ik hem. Hij slentert door het stadspark, aan twee per uur.
Voor de uitgedroogde vijver blijft hij staan, zijn handen op harde groene afsluiting. Bekaert. Hij staart, neen niet staren, hij kijkt geamuseerd toe hoe het groen de lege vijver overwoekert, hoe grassen en kruiden de plas dichtgroeien. Hij mijmert. Nog een laatste keer blikt hij in de zon, en dan wandelt hij verder, schoorvoetend.
Zou ik de man aanspreken ? En vertellen hoe ik daarstraks ook voor die vijver stond, en ook naar het groeien van het gras keek ? Zou ik hem bedanken ? Voor zijn gedichten, zijn inzichten, zijn muziek ? Och, laat ik hem maar met rust laten, de morgen de morgen laten en de stilte niet breken.
Ik kijk meneer Vandevelde na tot hij om de hoek verdween. Ik ga ook naar huis. Tevreden dat ik die grote meneer ontmoet heb, en tevreden dat ik hem niet gestoord heb.
19-09-2006, 18:32 geschreven door Hill
11-09-2006
Vruchten plukken
Komende dagen geen tekstjes, het spijt me. De Oelewappers van Tele2, voorheen Versatel hebben het in hun kop gestoken om de snelheid van hun netwerk te vergroten. De wijziging zou gebeuren op 11/09, vandaag dus, en voor die datum moest ik mijn modem herprogrammeren. Alleen, die rotte kloothommels wisten mij dat te melden in een schrijven dat pas deze morgen in de bus stak.
Ik citeer even uit hun bewonderenswaardig proza : "Evolueren. Om U nog beter te dienen". Dat is de titel. Humpf. Ik moest dus één en ander downloaden voor vandaag of anders geen internet meer, jammer. Voor meer informatie : zie internet, staat er nog schoontjes bij. Sadisten zijn het. En in PS : Tele2 kiest voor een verbeterd netwerk - en u plukt er de vruchten van. Zo kan ik het ook, ze zorgen ervoor dat de helft van hun klanten niet tijdig hun instellingen kunnen wijzigen zodat de rest kan surfen op een halfbezet netwerk, wat dus dubbel zo snel is. Simple comme dire bonjour.
En dus zit ik nu zonder internet, en jullie zonder tekstjes. Tot ik een plakwaaier van Tele2 aan de lijn krijg morgen en die me een zinnige uitleg kan geven zonder dat ik weer allerlei modems moet herinstalleren, programmeren of pocheren. Hoe lang het zal duren, ik weet het niet, mektoub. Het spijt me, maar het is niet anders.
PS : Dit klaagdicht is alleen tot stand kunnen komen doordat een barmhartige neef (hij verhuist binnenkort en zal mij dan nodig hebben om kisten te sjouwen, jaja) mij de toegang heeft verleend tot zijn pursunnul see.
Ik groet U. Moge de dienst communicatie van Tele2 de bloedkanker achter het hart krijgen.
11-09-2006, 21:16 geschreven door Hill
09-09-2006
Spiegel der Vergankelijkheid
Ze zat aan een tafeltje op de Leopold Dewaelplaats, op één van de hippere terrasjes van Antwerpen. Ze was blond, had een gebeeldhouwd lichaam, en ging gedrapeerd in wel zeer modieuze kleertjes. Zwarte pumps, met daarboven die knoezels. Die knoezels ! Enkel met die enkel kon ze om het even wie warm draaien ; het schoentje heel even laten bengelen aan de tipjes van de tenen en het terug te laten klepperen tegen de hiel. Grrr. Ze stond wel een kilo of tien te mager naar mijn goesting, allemaal pees en geen pak, maar toch, zeer aangenaam om naar te kijken.
Vlak tegenover haar, zat zowaar, ik moest even knipperen, haar spiegelbeeld : lang blond haar (echt blond), zeer slank lichaam, zeer modieuze kleertjes, alleen twintig jaar ouder. Met gelijkaardige enkels, alleen wat ruwer beveld.
De dochter had een enigszins scherpe neus, een dunne mond, maar de gloed in haar grijze ogen verzachtten haar trekken. De moeder zat met haar rug naar me toe, d'er gezicht kon ik niet zien. Boven mijn Pineau probeerde ik een robotfoto van de moeder samen te stellen, door het gezicht van de dochter twintig jaar te verouderen. De zon was te heet, de Pineau perfect en dus lukte het me niet echt. Tot moeder de ober wenkte en de rekening vroeg.
Beste dochter, lieve meid, zoek een vriend, nu, nu onmiddellijk, nu het nog kan. Met je kop van binnen twintig jaar, zal het je niet meer lukken.
09-09-2006, 00:00 geschreven door Hill
08-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Spaghetti
De Zweedse kok delft het onderspit tegen een assertieve spaghetti :
08-09-2006, 20:51 geschreven door Hill
07-09-2006
Handgeschreven brief
Toen ik deze avond mijn brievenbus leegmaakte, vond ik er een witte enveloppe, zonder postzegel, zonder adres. Alleen, centraal op de voorflap : MAC GRAW. Ik heet dan wel McGraw zonder a en in één woord, maar dit moest voor mij zijn, zoveel McGraws lopen er niet rond in dit Belgenlandje. Mysterie, mysterie, wie heeft de moeite gedaan om tot hier te komen, een brief in mijn bus te gooien en niet aan te bellen.
Ik sneed de enveloppe open met een soeplepel (ik weet het...) en volgend briefje viel eruit, handgeschreven (zie foto) :
Mijnheer, mevrouw. Ik woon bij u in de buurt en heb niet de mogelijkheid gehad u te spreken. Deze uitgave een traktaat bevat belanrijke (sic) informatie. Een zekere belofte in de Bijbel luidt. "God zal elke traan uit u (sic) ogen wegwissen nog pijn [onleesbaar] verdriet zal er meer zijn. Openbaring 21:3,4. Wenste u meer inlichtingen ? Bel me aub.
Dat [onleesbaar] zou ik kunnen opzoeken, maar daarover gaat het hier niet. Neen, ik wou het hebben over het handgeschrevene van dat briefje. Ik krijg al jaren geen neergepende brieven meer, hooguit met kerst een ineengekriebeld kaartje (en zelfs dat durft al voorgedrukt te zijn). Nu ik erover nadenk, ik krijg al jaren geen brieven tout court meer. Alle communicatie met de buitenwereld gaat via msn, email en gsm. Brieven, neen, nooit meer.
En dan nu plots, van een onbekende meneer of mevrouw, komt dit in mijn bus waaien. Iemand die met mij te doen heeft, hij wil me redden. Hij en zijn God. Ik vind dat zeer wel van meneer en van zijn God, zo zouden er meer moeten zijn, denk ik dan, maar ik vind het ook een beetje knudde voor hem. (Al sinds het ontstaan van Da Moose zoek ik een aanleiding om het woorde 'knudde' binnen te smokkelen in mijn teksten en vandaag na negen maanden, jawel : knudde knudde knudde !). Ik vind het een beetje knudde ; natuurlijk zal ik niet reageren, de moeite van meneer is tevergeefs geweest. Ik word geen getuige van Jehova (want dat zat erachter natuurlijk), als de wereld vergaat wil ik op de eerste rij staan. Dat moet een machtig schouwspel zijn.
Maar ik wijk af. Knudde dus. Maar nog niet zo knudde als de sympathisanten van de PvdA die, god hebbe hun ziel, handgeschreven strooibiljetjes uitdeelden voor onze school. Jammer genoeg was onze school de afdeling Toegepaste Economische Wetenschappen, niet meteen de doelgroep die gecharmeerd wordt door het communisme. Maar ik heb wel veel respect voor die vrijwilligers, die och, simpelen van geest (en ik bedoel dit niet denigrerend, want zij zullen het koninkrijk gods binnengaan ! (de doening vlak neffens die van de Jehova's)), die misschien wel een hele namiddag briefjes geschreven hebben om hun ideaal uit te dragen, om zoveel mogelijk mensen te overtuigen van hun gelijk. Maar op zo'n knullige manier. De briefjes van de PvdA stonden vol met schrijffouten, een lieve meid hooguit negentien, een arbeidster vermoed ik, had daar met de tong uit de bek, een beetje rood aanlopend, uren op gezwoegd om al die biljetjes te schrijven. De gewoonte niet hebbend om te schrijven, is ze waarschijnlijk een aantal keer moeten ophouden omdat haar middelvinger geen eeltplekje heeft om de balpen te steunen, omdat haar vingers pijn deden, een blaar heeft ze er aan over gehouden. En waarom ? Om uitgelachen te worden door die coole bedrijfsleiders in spe. Meid toch, dom dom dom. Denk dan toch eens na, hoe onzinnig ! Maar ja, zij heeft geen opleiding gehad, ze weet misschien niet beter, en wij, ach cynici, willen daar wel mee in debat gaan, de sukkel wordt afgemaakt, hahaha, zie maar hoe gemakkelijk. Hoe intriest allemaal.
Kijk daar geraak ik dus, gevoelsmens (euche euche) die ik ben, niet aan uit. Dat handgeschreven briefje, van die militante PvdA'ster (in mindere mate mijn Jehovabriefje) raakt me diep : maakt me vrolijk omwille van het enthousiasme en het idealisme dat de schrijver/schrijfster nog heeft. Aan de andere kant maakt het me zo triest, het tevergeefse, al die verloren energie. Ik kan er gewoon niet mee omgaan.
Soms wou ik dat ìk een stukje simpeler was.
07-09-2006, 22:48 geschreven door Hill
06-09-2006
Cabrio-trek
Eén van de grote mysteries der natuur is de cabrio-trek. Zoals vogels vanaf eind augustus naar warmere oorden trekken, zo verdwijnen ook alle cabrio's half september uit het straatbeeld. Om er vanaf eind mei weer in op te duiken. Zoals ik al zei, precies de vogeltrek. (Ik heb jaren gedacht dat de vogeltrek zoiets was als touwtjetrek. Twee teams van vier man langs elke zijde, in het midden een roze flamingo, en maar trekken...). Waar die cabrio's in de winter uitwaaien weet ik niet, ik vermoed ergens Monaco, maar de zon moet maar haar eerste prikken geven in 's mens neus (hatchieha) of ze zijn er weer, de blauwe Peugeotjes 207 CC, de gele Saabs zonder dak of de topless BMWs met glanswieldoppen.
Zo dus ook vandaag weer. Heel augustus geen enkele gespot en vandaag kon je er weer volwassen files mee volstoppen. De mooiste was een Mini'tje van RedBull met zo'n langbenige blondine erin (daar is die flamingo weer, dacht ik nog), maar veruit de leukste was die BMW op kruispunt van Klapdorp en de Minderbroedersrui. Dakloos stond hij te blinken voor de rode lichten, met aan het stuur een Machomarokkaan. Zo eentje in wit trainingspak met gouden kettingen rond zijn nek. Naast en achter hem zaten nog drie neefjes geloof ik, om ter stoerst en coolst uitgedost. Ze zouden niet misstaan in een videoclip van één of andere gesjeesde arrenbie-zanger. Alsof ze mijn idee wilden onderbouwen stond de muziek veel te luid, ik kon de bassen voélen. Het licht mocht dan wel rood zijn, maar toch gaf grote broer aan het stuur, altijd maar gas. Vrrrrroemmmmboemboemboemboem, Vrrrrrroemmmmboemboemboemboem. Onnozel eigenlijk gelet op de huidige benzineprijzen, maar het minste wat je ervan kon zeggen was dat het in de maat was van zijn stereogedram. Tot groot jolijt van de verzamelde cool op de achterbank.
Het zou nu niet lang meer duren vooraleer het licht op groen springt. De auto's uit de dwarsstraat remden reeds af voor oranje. De piloot voerde zijn gebroem nog wat op, het licht sprong op groen en toen...
De auto zei nog eenmaal broem en viel toen stil. Grote neef probeerde nog wel, zijn kop kleurde mooi rood tegen zijn T-shirtje maar meer dan teuheuheu deed zijn voituur niet meer. Motor verzopen, of opgeblazen of naft op, ik weet het niet, maar het resultaat was wel dat de coolboys de wagen naar de kant mochten duwen.
En dan begint bij mij binnenin iets te borrelen, iets samen te trekken, dan rimpelt mijn mond en kriebelen mijn ogen. Moehahaha. Leedvermaak heet dat.
06-09-2006, 22:49 geschreven door Hill
05-09-2006
Ik of dat wurmpie !
Sabine besloot gezond te doen. In plaats van chocoladekoekjes of cakejes had ze deze namiddag fruit bij. Glanzende, sappige, paarse pruimen. Je kon er jezelf in spiegelen, zo blonken ze. Iemand een pruim ?, vroeg ze gul. Zijn het eigen geplukte ? Neej, joh, (Sabine heeft lang in Nederland gewoond) gewoon gekochte, op de markt. Ik nam er één en Véronique nam er één. Jan bedankte vriendelijk, met het argument dat hij overtuigd vegetariër is. Dat weten wij wel, maar hoe viel dat te rijmen met pruimvrees ? Wel, begon hij, de pruim is de fruitsoort waarbij de kans het grootst is dat je bij het weghappen een wormpje mee opeet, ze verbergen zich achter de pit, en voor je het weet glipt dat beest je slokdarm binnen. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Hij zei het wel met een lach op zijn smoel. Precies dezelfde lach waarmee hij ook eens weigerde van chips te eten met baconsmaak. Omdat dat vlees was en ik eet geen vlees. We weten nog altijd niet of hij het meent, als hij zo lacht. Ik opperde nog dat het opeten van een wormpje toch niet erg kon zijn, als je een beetje hard slikte bleef het ongeschonden en dan zou je na een viertal weken plots een vlinder baren. Diervriendelijk toch ? Maar hij was niet te verwurmen. We drongen niet meer aan. Trouwens hoe minder pruim Jan at, hoe meer wij konden eten.
Ondertussen was Sabine al halverwege haar pruimpje en zoals zovelen doen, ze trok de pruimpit los van het resterende vruchtvlees. En ja hoor, vanachter de pit lachte een groengeel wormpje haar toe. Er ZAT een wormpje in, zeg ik u, een slank geelgroentje zonder pootjes (ik kon er toch geen zien) en hij had ook niet dat lachende gezichtje of de voelsprietjes waarvan de reclame ons wil wijsmaken dat die bij wormpjes horen. Het was eigenlijk gewoon een vettig, smerig beest. We keken in opperste verbazing gedrieën naar Jan. Hoe heeft hij dit voor mekaar gekregen ? Maar algauw begrepen we dat hij er niets mee te maken kon hebben, dit was gewoon een grappige gril van het toeval.
De worm was al geelgroen en Sabine werd het nu ook. Ze liet de pruim vallen en deed "putbbptpuptptt" met haar tong tegen de lippen. Eejven mijn mond spoelen, hoorden we haar nog sputteren en ze haastte zich naar de toiletten. Drie minuten later was ze terug, met onder haar arm een hele stapel papieren doekjes om je handen aan te drogen. Met besliste blik beende ze naar het bureau terug, vastbesloten om de worm plat te knijpen, koste wat kost. Wat buiten de waard gerekend was. In tussentijd hadden wij drie al vriendschap gesloten met het wormpje (wij zijn zeer sociaal), en hem in een drinkbekertje gestopt, met de rest van de pruim. Het stond al vast : We hielden hem als huisdier. Veronique kreeg de eerste shift toegewezen, zij moest morgenochtend een blaadje sla meebrengen en donderdag stond ik ingepland (sinaasappel). Jan zou hem in het w-e meenemen, en op de vensterbank zetten. Volgens zijn beweringen heeft hij daar een speciale bloemsoort staan waarop wormen verzot zijn. Alles was al in kannen en drinkbekertjes toen Sabine terugkwam. Maar zij stelde haar veto : geen worm op haar bureau. Maar hij staat niet op jouw bureau, hij staat op dat van Hill, kijk maar, en ertussen is een afscheiding, dat wormpje kan daar nooit overheen. Het mocht niet baten. Ze was categoriek : Het was of zij of 'dat wurmpie'. Hoe diervriendelijk we ook zijn, we kozen voor Sabine, want al bij al, het is een schat.
Maar daar stonden we nu, met die worm. Wij wouden hem niet dood en hij mocht ook niet blijven. We kozen voor een Belgisch compromis : het beestje kreeg onderdak op de eerste verdieping (Wij zitten op acht), in de bloembakken die net naast de Medische Dienst staan. Jan en ik hadden er een vergadering en stiekem, net voor de vergadering begon, met een afleidingsmanoeuvre ('t is goe were é vandoahe) kieperde hij het bekertje in de vetplanten. Zeven verdiepingen zou dat beest op eigen kracht wel niet overbruggen.
Morgenavond bel ik nog eens naar de Medische Dienst. Even polsen of Sietha, de dossierbeheerder die vlak naast de planten zit, in de loop van de dag niets heeft voelen kriebelen in haar dreadlocks.
05-09-2006, 22:30 geschreven door Hill
04-09-2006
Verloren spoor
Hij wandelt langs de kaaien, niet langs de hippe Vlaamse of Waalse kaai, met zijn restaurantjes of op het Eilandje, maar langs de containers. De echte kaaien. Langs de hangars met kapotgeslagen ruiten, daar waar vrachtwagens achter elkaar geschoven, geparkeerd staan, de gordijntjes dichtgetrokken. Stapels wegroestend metaal op gebarsten beton, slordig opgelapt met asfalt. Een halfontmantelde boot, zijn schroef ligt gebroken op de kade. Plastieken kabels op houten reuzenbobijnen. Dit is een wereld zonder vrouwen. Hier is geen plaats voor orde of netheid. Zelfs hoertjes komen hier niet.
Op een metalen brug blijft hij staan. Hij kijkt in het doffe water, rimpelloos, zwaar, drab. Als een olieplas. Hoe laat zou het nu zijn, negen uur, misschien half tien ? Helemaal donker is het nog niet, de volle maan verlicht de dokken. Zijn sigaar gloeit nog eenmaal op en dan schiet hij de peuk in de donkerte onder hem. Er waait een aangenaam briesje, toch staan er zweetdruppels op zijn voorhoofd.
Over de brug lopen treinsporen, neen ze zijn smaller, tramsporen moeten het zijn. Hij besluit ze te volgen, tussen de containers door, langs nog meer vuilnis. Hij raakt verstrikt in een roestige staaldraad, hij schopt zich los en volgt verder de sporen. Ze lopen naar een open ruimte, tussen hangars en containers. Verdord gras tussen de kasseien. En daar houden ze op. Zomaar. In de schaduw van een kraan.
Er is niets eenzamer dan een verloren tramspoor.
Het is volle maan, met linksboven een klein stukje af.
04-09-2006, 22:28 geschreven door Hill
03-09-2006
Ode aan de lucifer
Dit is een ode aan de lucifer, het houten aanmaakstokje met solferkop. De lucifer die al decennia lang te lijden heeft onder de oneerlijke concurrentie van de aansteker, dreigt de strijd te verliezen. Lucifers zijn bijna niet meer te krijgen, je moet al echt je best doen om nog een doosje op de kop te tikken. En als je er al vindt, zijn het van die lange, bleekscheterige houtjes met bruin of bordeau kopje, die lange aanmaakstokers om de brand in een bbq te steken, die vind je nog, maar de compacte gevaarlijk sexy lucifers van Union Match zijn verdwenen.
Verdrongen zijn ze, uit de markt gedrumd door de aansteker, die gasbel in plastieken omhulsel, dat designwise misbaksel dat niet eens een eigen naam heeft : aansteker. Wat is dat nu voor een naam, aansteker. Een aansteker zou de persoon moeten aanduiden die de brand steekt, niet het voorwerp waarmee. Zoals de kaassteker, of de biersteker, of onruststoker. Zelfs de brandstof waarop de aansteker teert, heeft geen naam. Voor zover ik weet, heet dat 'lighter fluid'. Er bestaat niet eens een Nederlands laat staan Vlaams alternatief voor.
Neen, plaats daar dan eens de lucifer tegen. Lucifer, de naam van de duivel. Lucifer als soortnaam, dat is pas indrukwekkend. In het Westvlaams heten die houtjes zelfs 'sulfers'. Solfer en vuur, de hel en de duivel, hahaha, nu praten we. Ook het uitzicht heeft iets duivels : een houten schacht, donkerrozerood geschilderd, neen niet geschilderd, tot op de vezel doordrenkt van het pigment. Nergens anders wordt dit duivelse roze gebruikt, nergens, alleen lucifers durven zich in die kleur hullen. En dan dat contrast met het vlamgele kopje. Woeoeoeoeoe, om bij te griezelen.
Ook het ritueel om een lucifer aan te strijken heeft iets duisters. Je schuift het laadje open, en daar begint de eerste spanning al : zal er nog een lucifer insteken ? Het doosje rammelt wel nog, maar in ieder luciferdoosje zitten meestal één of meerdere al reeds ontbrande lucifers. Geen idee waarom iedereen de al aangestreken lucifers terug in het doosje stopt, ik betrap mezelf er ook telkens op, maar we doen het met zijn allen. Je neemt de lucifer eruit, je knipt het laadje dicht en dan gebeurt het. Je strijkt het gele kopje tegen het mysterieuze aanmaakstrookje dat tegen de zijkanten van het doosje kleeft. Al van jongsaf intrigeerde die bruine strook met geelwitte stipjes me. De strook die het geheim bevatte dat de luciferkop doet ontvlammen. De sulfer wordt dus met zijn kop tegen die ruwbouw gestreken en in een solferwolk, je ruikt de duivel, je kan hem in die splijtseconde zelfs voélen, ploft de vlam op. Een vlam die bij ontbranding half zo groot is als de lucifer zelf, maar direct daarna tot een werkbaar vlammetje verwordt. Dat, dames en heren, is cultuur. Magie !
En daarom is het ook zo jammer dat dit stukje erfgoed verdwijnt. Zelfs het kartonnen lucifersdoosje bevat de jeugd. En dat mag je gerust letterlijk nemen. Hoeveel schatten zijn er niet bewaard in lucifersdoosjes toen we zoveel jonger waren : meikevers, knikkers, jeukpoeder, je afgesneden vinger in de watten (gaatje onderin het doosje en dan maar griezelen op de speelplaats), en last but not least : waarom heet dat merk van speelgoedautootjes Matchbox ?
Okee, okee, nu gaan de groene jonges argumenteren dat zo'n houten lucifer niet natuurvriendelijk is. Door mijn stekjes gaat het regenwoud naar de knoppen. Twee woorden heb ik voor jullie : Camembert doos. Begin daarmee, dat zijn ook houtschilfers en van een veel hogere kwaliteit hout dan het brandhout waaruit het loze lucifertje, ocharme, geschapen wordt. En zouden de plastieken aanstekers misschien milieuvriendelijker zijn ? Ik dacht het niet. Natuurlijk zijn er de Zippo's, roestvrije metalen stinkwalmverspreidende Vietnamverzameldozen, maar dit is toch echt geen concurrentie voor het solferstokje, geef toe. Verchroomde mini-jerrycans met een wiek zijn het. En met een belachelijke naam : zippo. Precies een nijlpaard met de hik.
Neen beste mensen, er gaat niets boven de lucifer. De kleine dappere houtjes die stuk voor stuk in zich de gezellige warmte dragen van een diner bij kaarslicht.
Leve de lieve lucifer ! Lang zal hij leven !!!
03-09-2006, 22:19 geschreven door Hill
02-09-2006
Zes seconden
De muren van de kamer kwamen op me af. Een hele zaterdag binnengezeten, alleen ; ik moest eruit. Niet ergens naartoe, gewoon eruit. Naar buiten. Ronddwalen. Buiten alleen ronddwalen is anders dan binnen alleen ronddwalen. Het moet al na tienen geweest zijn, de donkerte was al uit de hoeken gekropen en werd verwarmd door het oranje licht van de straatlantaarns.
Ik betrapte mezelf erop dat ik met het hoofd naar beneden gebogen liep, in moedeloze gedachten verzonken. De dwaalgedachten van binnen had ik mee naar buiten genomen. Tot plots.
Een vleugje zoete appel, oranjebloesem en nog veel meer, waaide me toe. Ik keek op. Daar reed ze. Naar me toe, op een vlugge damesfiets. De lange donkerbruine haren, stijl, haar rug beroerend, een zachtlederen jasje beroerend, een jasje met cowboyfrustseltjes afgeboord. Hooggehakte laarzen op de pedalen, rokje tot net boven de knie en donkere kousen. Een glinstering van de oranje straatlantaarns lichten haar ogen op, heldere blik onder de lange smalle wenkbrauwen. Ze flitste voorbij. Ik keek haar na. Zes seconden.
Zes seconden lang was ik verliefd.
02-09-2006, 23:41 geschreven door Hill
01-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Chicken in the Basket
De Zweedse kok scoort met kip :
01-09-2006, 19:08 geschreven door Hill
31-08-2006
Concertreis Sponheim 3
En dan was er nog het concert ook natuurlijk, dat jullie hier niet denken dat wij voor de lol naar Duitsland reizen. De afspraak was dat we een middagconcert zouden spelen in de parochiezaal. Wat we niet wisten was, dat onze Duitse collega's ook nog van ons verwachtten dat we zouden opmarcheren door het stadje. Enneuh..., dat was een probleem. Driekwart van onze prille muzikantjes had nog nooit opgemarcheerd, onze jeugdharmonie doet dat ook nooit. Maar het moest, de pastoor van het dorpje wou persé zijn PR verzorgen en zo moést en zoú onze harmonie de misgangers opwachten na de tienuren-mis, en vandaar, in kolonne, de misgedienden begeleiden naar de parochiezaal.
Om elf uur stipt stonden we dus aan het kerkje van Sponheim, een Romaans bouwwerk dat eigenlijk vijf keer te groot was voor het dorpje. De kerkpoort zwaaide open en de gelovigen stroomden naar buiten. Of liever, de gelovigen stapten naar het zonlicht. Neen, kom eerlijk zijn Hill, de twaalf oude vrouwtjes (gemiddelde leeftijd vierentachtig) strompelden, (ééntje zelfs rolde) de kerk uit. Er zijn geen katholieken meer, meneer !
De tamboermajoor stak zijn stok de hoogte in, de grosse caisse deed van Boemboem! Boemboem! En weg waren wij. Het tempo werd aangegeven door ons trommelkorps, dat jammergenoeg te lijden had onder herexamens zodat we het, in de plaats van de verwachte acht-negen, moesten doen met een samengeraapt allegaartje van restmuzikanten. (De restmuzikant (m/v) : De restmuzikant is een volwaardige medespeler van de harmonie die het geluk/de pech heeft een instrument te bespelen dat niet echt compatibel is met het opmarcheren. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de hoboïst, de basklarinettiste, de secretaris).
Zo bestond onze ritmesectie uit twee volwaardige percussionisten, een mini-trommelaartje dat net groot genoeg was om over zijn trommeltje heen te kijken (die met zijn snorkel uit Sponheim 2), de dirigent zelf, die de grote trom voor zijn rekening nam en de keyboardspeelster die de potdeksels sloeg. (Potdeksels worden door niet-muzikanten soms ook simbalen genoemd, maar alleen door niet-muzikanten.) Als je nu nog weet dat onze simbaliste een beetje hoofdpijn had van de avond ervoor, een heel klein beetje maar, ze kromp ineen bij iedere "dzing" die ze moest geven, dan kun je je voorstellen dat ons stapritme aan de 'merkwaardige' kant lag. Tot overmaat van ramp is de streek rond de Romantische Rijn nu ook niet precies wat men vlak pleegt te noemen, dus we moesten nog heuvelafwaarts marcheren ook. Och och och.
Maar maar ! Ondanks de onervarenheid van driekwart van onze muzikantjes lukte het nog redelijk. De dirigent was aangenaam verrast. De kleinsten hadden wel moeite om in het juiste tempo te blijven stappen (beentjes te kort), die naast mij liet om de haverklap zijn partituren vallen en een trombonistje kreeg zijn mondstuk tegen zijn tanden. Maar ze trokken hun streng. Tot groot jolijt en geklap van de omstaanders, want dat is het voordeel aan het opmarcheren met heel jonge muzikantjes : het publiek vind het zoooo vertederend, dat ze niet eens luisteren naar het getsjiep dat geproduceerd wordt.
Zonder al te grote ongevallen, raakten we tot in het stadhuis, waar de burgemeester ons toesprak en ons vergastte (merk op, ik schrijf hier echt wel twee t's) op fruitsap en witte wijn. Merkwaardig hoeveel fruitsap gedronken werd, net door degenen die de avond ervoor duchtig in de vodka gevlogen waren. Tienstienstiens. Vandaar dan ging het naar de parochiezaal voor een denderend concert. En dat was wel heel goed. Al zeg ik het zelf. Na.
Het concert liep over in een eet-en drankgelag en voor we het goed en wel beseften zaten we alweer in de bus richting West-Vlaanderen.
Drie dagen eten, drinken, muziek en plezier. Meer moet een mens niet hebben, toch ?
31-08-2006, 19:35 geschreven door Hill
30-08-2006
Concertreis Sponheim 2
Zaterdag, 26 augustus, kwart na zeven. Zevenenveertig muzikanten en sympatisanten wrijven hun slaapogen uit en haasten zich naar de eetzaal van de jeugdherberg. De organisatie was perfect, daarvoor zijn het ook Duitsers. Tot in de puntjes uitgewerkt, en geen minuut werd verprutst.
08u00 : ontbijt 09u15 : de bus vertrekt 10u00 : aankomst in Rüdesheim 12u00 : verzamelen aan de bus 12u15 : vertrek bus 13u00 : aankomst in Bad Sobernheim 16u00 : verzamelen bus 16u15 : vertrek bus 16u30 : aankomst aan Barfusspad 18u00 : verzamelen bus 18u15 : vertrek bus 19u00 : aankomst in Sponheim 20u00 : bbq 21u00 : feest
Zo zag de agenda eruit voor afgelopen zaterdag. Eivol dus. Op het internet hadden we al een beetje gegoogeld (even op veilig spelen, ze hebben ons tenslotte al twee keer liggen gehad) en zo wisten we dat we in Rüdesheim in de Drosselgasse moesten zijn, een prachtig pittoresk wijnstraatje. Bad Sobernheim was een Duitse doorslag van Bokrijk aan de Rijn, maar wat dat Barfusspad moest voorstellen konden we niet opsnorren op het weeweewee.
De Drosselgasse was wat ervan verwacht werd, terrasjes in de lommerte, overspannen met wijnranken en de gemütlichkeit uitdampend van een verdoofd pandabeertje. Bad Sobernheim was inderdaad Bokrijk, alleen dan op zijn Duits en met meer natuur. En om 16u30 werd duidelijk was dat Barfusspad was : een wandeling op blote voeten doorheen de duitse djungle. Hoe verzinnen ze het ?
Je schoenen moest je achterlaten in een metalen kastje op een betonnen pleintje onder het lover. En vanaf dan werd je overgeleverd aan de sterkte van de eelt op je voeten. Volgens de aanwijzingen zouden we lopen over verschillende lagen van Duitse ondergrond : leem, hout, kiezel, ronde keien, gras, modder. Wat het nut daarvan was zeiden ze er niet bij. Het zal wel iets met de stimulatie van de voetzolen te maken hebben en hun portemonnee. Het begon met een kniehoog modderbad van twaalf meter lang. Kniehoog is natuurlijk relatief. Bij mij was dat tot net onder de knie, voor de kleintjes was dat tot op okselhoogte. Eentje hebben we een snorkeltje moeten geven. Daarna kwamen er aarde, houtkrullen, leem heb ik niet gevonden, gras, vooral veel gras, een enkele netel en een trompettist maakte kennis met de wijngaardslak. Ik zie hem nog schuiven. De wandeling moet toch een kilometer of twee lang geweest zijn en in de tweede helft moesten we over allerlei hindernissen zien te geraken : houten vaten, evenwichtsbalken, kettingbruggen. Ik kan het u verzekeren, het is geen makkie om in de stromende regen op blote voeten een bemoste hindernisbalk elegant over te komen. Maar het was wel een grappig zicht als je de anderen bezig zag. Mezelf iets minder. Tegen half acht waren we er inderdaad door en konden we onze tintelende voeten schoonspoelen aan een kraantje.
Pechvogel van de dag werd Geert. Geert, de trommelaar was het sleuteltje verloren van zijn kastje, en nu moesten zowel hij als de tubaïst, wiens sandalen ook in dat kastje zaten, barrevoets de bus opstappen. Wat een immens gegrom veroorzaakte bij laatstvernoemde. We reden ook rechtstreeks naar de bbq, dus daar moest hij ook nog de hele avond rondlopen zonder schoeisel. Halverwege de busrit bleek de olijkaard van het sleuteltje dat ding al de hele tijd op zak te hebben gehad en ook de schoenen afgehaald. Luc was erin gelopen. Letterlijk. Wat weer een scheldtirade veroorzaakte.
In Sponheim werden we hartelijk onthaald door onze broedervereniging, de BBQ was om duimen en vingers van af te likken en over het feest mag ik niets zeggen van onze voorzitter. Alleen misschien dit : de wijn en vodka waren aan aankoopprijs.
30-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
29-08-2006
Concertreis Sponheim 1
Met zijn dertienen bezetten ze de laatste drie rijen in de bus. Dertien opgewonden, energieke, niet te stuiten jonge jongens en meiden, tussen de negen en de dertien en een half jaar oud. Ze doen de morgen én de bus daveren van opwinding. Zo uitgelaten als een dolgedraaide puppy die al veertien dagen moet plassen. En maar roepen en maar joelen. De rij daarvoor, daar vlàk voor zit ondergetekende. Een strategische blunder, en geen kleintje ook. Ik was nog niet goed wakker die morgen (de Westmalle had weer te goed gesmaakt de avond daarvoor) en voor ik wel en goed doorhad dat ik de bus op mocht waren de enige vrije plaatsen daar achteraan. Er was ook nog een plaatsje vrij naast de grootste zaag van ons clubje, maar dan nog liever zeven uur jengelende kinderen.
De deuren sloegen dicht, de bus draaide nog éénmaal een rondje op het plein om de achtergebleven mama's de kans te geven voor de laatste keer te zwaaien naar hun kroost (die allang niet meer naar buiten keek) en de concertreis naar Duitsland was een feit.
Een negental jaar geleden waren we met een auto jolige leutigaards gestrand in een weinstube in de Moeselstreek. Na ettelijke liters Weisswein, besloten we toen onze muziekinstrumenten uit de wagen te halen (geen idee waarom we die mee hadden) en ter plaatste bouwden we een feestje. De uitbaters vonden ons daardoor meteen zo sympathiek dat onze kerfstok gelijk geschrapt werd en tot in de vroege uurtjes zong de hele wijnkelder mee met dat z(o/a)tte Belgische gelegenheidsorkestje. Na de eerste mars, kwam een lange blonde kerel op ons af, die, zo bleek later, dirigent was van het plaatstelijke harmonietje. Van het één kwam het ander en negen jaar later is de verbroedering nog steeds een feit. Dit jaar bezochten we al voor de derde keer het "Weindorf" Sponheim. Omdat voor onze oudste muzikanten zo'n busreis wel in de leden gaat zitten en omdat de studenten in deze periode nog wel eens voor de gevreesde herexamens staan, werd gekozen om deze keer onze jeugdharmonie de honneurs te laten waarnemen. Aangevuld weliswaar met een aantal oude rotten in het vak om hier en daar een gaatje op te vullen (er zijn weinig twaalfjarigen die bombardon spelen bvb) of gewoon omdat ze nog eens graag van huis zijn (Hill).
Zo zat ik vrijdagmorgen dus om kwart voor acht temidden van een heksenketel waartegen het bombardement op Dresden maar klein bier was. Gruwelijk hoeveel energie die kleine mannen hebben. En hoeveel decibels uit zo'n klein keeltje komen. Ze blijven ook gaan die gasten. Ik weet wel, vroeger waren wij ook zo, maar toch. Ik herinner mij vooral epische liederenreeksen die uren duurden en iedereen op de bus doldraaiden, maar wij deden tenminste nog aan cultuur : wij zongen (brulden). Polyfonie in zesendertig stemmen : Aan de oevers ! Van de Leie ! Zat verscholen in het riet! Babbedjoe babbedjoe babbedjoe ! Of nog : We will, we will rock you. Boem Boem Klak, Boem Boem Klak. Ik geloof zelfs dat de buschauffeur ons toen over de micro tot stilte aanmaande. Zijn bus was nog niet afgeschreven, vandaar. Dus als je er goed en wel bij stilstaat waren we eigenlijk even erg...
Maar nu zongen ze niet, maar zaten ze naar elkander te schreeuwen of Gautier de gameboy van Paulien mocht lenen ! en of Benjamin de Bop'it van Emiel mocht hebben. Bop'it ? Bop'it ja, voor de gelukzaligen die niet weten wat een Bop'it is : houden zo, en voor de masochisten onder jullie hierzo : de site spreekt boekdelen : www.hasbro.com/bopit/ .
We waren Luik nog niet helemaal door of ik had de zetel voor mij al opgevreten van de stress. Gelukkig stopten we alginder om een boterham binnen te spelen. Net op het moment dat de zondvloed losbarstte boven de plaatselijke Carrestel. Honderd liter water per vierkante meter. Per kwart seconde. Sedert vrijdagmiddag weet ik nu dat een sneetje volkoren met boerenpaté kan drijven. Ach. Drie kwartier en twee koffies later, zetten we de reis voort.
En toen moest ik plassen. Hoe gênant. De bus zit vol klein grut dat allemaal naar het toilet is geweest in Luik toen het kon en de grote Hill is het vergeten en moet nu d-r-ing-end gaan. Een kwestie van concentratie is het. Niet aan denken Hill, naar buiten kijken Hill, stortvloed buiten, hmmm, niet naar buiten kijken, Hill vooral niet naar buiten kijken. Klappeke doen met buurvrouw. Zit ik net naast de muzikante met ogen als Finse bergmeren en een stem als een klatterend bergbeekje. Meestal is dat om van te snoepen maar vandaag zit ik liever naast een droogstoppel. Grrmmmbl. Of ik een cola'tje wil, vraagt ze poeslief. Nu eventjes niet, lieve schat, en zou je naar de andere kant willen kijken alstublieft ? Please ? Drie uur later, bij de tweede tussenstop schoot ik de bus uit en de bosjes in. Who-hey ! De ultieme verlossing. Dit moment mocht het hele w-e voortduren. De Maas, het grootste debiet van België ? Hohoho, ik lach daarmee. Onze vlaggedrager (wij hebben een echte authentieke vlaggendrager, in onze harmonie ; kent geen noot muziek, maar draagt vlaggen als de beste) kwam naast me staan meezeiken. Dat had geen kwartier meer langer moeten duren, vertelde ik hem, mijn blaas stond op springen! Waarom ben je dan niet op de bus geweest ? Op de bus ? Er was een toilet op de bus ? Natuurlijk, daar waar het tweede televisietje staat. En dan valt mijn frank (in mijn van Dale staat 'valt mijn euro' nog niet in) : daarom gingen er zoveel op de trappen staan halverwege de bus. Daarom moest geen enkele van die kleine mannen naar het toilet, hoewel ze aan de lopende band frisdrank binnenkapten. Ik ben gewoon niet gemaakt om te reizen vrees ik.
Tegen een uur of vier reden we Bingen binnen en Bingen buiten en Bingen weer binnen, want daar was onze jeugdherberg.
Over wat daar allemaal gebeurde kan ik ook heel wat vertellen, maar het tekstje van vandaag is al lang genoeg. En ik moet dringend pissen.
29-08-2006, 21:42 geschreven door Hill
27-08-2006
En toen was er niets meer...
Kermis in de Vlaanders, dat betekent : oliebollenkraampjes, eendjes en vliegtuigjes, en optredens van vergane glorieën zoals Micha Marah, Sandra Kim en Alana Dante (nou ja, vergane gloriën, met die laatste wil ik nog wel Naked Twister spelen). Kermis in de Vlaanders zijn ook fanfares, harmonieën en terrasjes. En die laatste twee gaan wonderwel samen : je speelt in de harmonie en daarna moet je je speekselniveau weer op peil brengen op een terrasje. Of je zit op een terrasje en als je er gauw genoeg bent, ben je al zat voor die rotharmonie begint te toeteren. De combinatie zit altijd goed.
Verleden zondag bevond ik me in het eerste geval. Wij hadden onze deuntjes geblazen en na het optreden raakten we niet verder dan het eerste tafeltje, dichtst bij het podium. Wij kunnen daar niet aan doen, meneer !. We worden uitbetaald in drankbonnetjes, meneer, twee per muzikant, wij zijn gedoemd om te drinken ! Maar het is altijd leuk, je ziet nog oude kennissen terug die wel blijven haperen zijn in het stadje, je ziet er anderen terug die ook weggetrokken zijn (Gent, Ronse,...) maar die tijdens de kermis ook nog eens langskomen, en dan praat je bij, met een Duveltje in de hand, gezapig, in het zonnetje dat zijn best doet om door de bewolking heen te prikken. Je bent content.
Je drinkt je pintje, je bent je van geen kwaad bewust, en dan zegt je linkerbuur, out of the blue : Zeg weet je het al van S. ? (S. is een gemeenschappelijke kennis). Neen, antwoord je, al klaar om te lachen met zijn anekdote. Wel, ze is verleden week overleden. Kom nou, probeer je nog met een onzeker schamper lachje. Neen, het is echt : zelfmoord. En dan wordt het ineens wel heel stil.
Het ga je goed, S. Wees gerust.
27-08-2006, 00:00 geschreven door Hill
26-08-2006
Zondagmorgen, na zaterdagnacht
Zondagmorgen, half elf. Het zonnetje kwinteliert in de hemel, heel hoog als een leeuwerik, en het lijkt een heel aangename dag te worden. Half tien, en kermis in het dorp, dat vraagt om een aperitiefje. Op het pleintje voor het stadhuis staan al enkele terrasjes blinkend te wachten. Ik kies voor het terras met het mooiste zicht op de wankelende stad. Wankelende stad, jawel, en dat wankelen begint al bij de cafébaas. Met een heel mottig gezicht, vier uur geslapen of zo, wrijft hij mijn tafeltje schoon. (Voor de mensen die altijd alles verkeerd willen begrijpen, met een geruite schotelvod wrijft hij mijn tafeltje schoon, maar hij zag er mottig uit). Alles goe ?, vraag ik hem. 't Gaat, zegt hij, na een heel zware zucht, 't Gaat, maar nog niet te rap.
Van waar ik zit kan ik de toog zien in het cafeetje. Daar hangen al twee habitués te hijsen. Of ze staan er nog van zaterdagavond. Het zou kunnen, zo zien ze er ook uit. Hun bewegingen zijn loom en zwaar. Nog een pintje voor mij, Michel, roept (of liever : kraakt) de ene, en ook eentje voor mijnen maat hier. De barman sloft naar zijn tapkast en slaagt erin twee pilsjes met aanvaardbare kraag te schenken. Ja maar, zijn ze goed gechambreerd, vraagt de ene. Ewel, riekt er eens aan, antwoordt de andere. Ik weet het, het slaat nergens op, maar dat was wel wat ze zeiden. In tussentijd is het café aan de overkant van het plein ook wakker geworden. Meteen wordt de stereo volledig opengedraaid, het is kermis of het is geen kermis. Door de boxen dreunen bigbangbassen : C in China, yeah. Van de Confetti's. Och Heere. New-Beat, de hipste sound uit augustus 1989. Al gedateerd in februari 1990. Ai ai ai. Mijn cafébaas komt naast me staan en schenkt me een Palmke in. Uit zijn gegroefd gezicht kun je de pijn aflezen. Alles goe ? ,vraag ik nog eens. Ach, geef toe, verzucht hij, dat zijn nu toch geen omstandigheden om een mens in te laten werken... En hij sloft weer naar zijn tapkast.
