Vorige week vrijdag trok ik samen met Manuela Soccol, Frank Bollen en Roberto Ena naar Hamburg om er op zondag m'n allereerste marathon te lopen waarvan een 30-tal km als haas. Tweede haas Cédric Hauben vloog rechtstreeks over vanuit Londen, hem zouden we later op de luchthaven oppikken. Piet Crommen en Elke kwamen mee als supporters.
Cédric en ik moesten Manuela dus hazen met de hoop dat zij haar Olympische kwalificatie opnieuw kon afdwingen. Hannah Vandenbussche verdrong haar 2 weken eerder in Parijs naar een 4de Belgische plaats waardoor we dus vol aan de bak moesten om opnieuw die top-3 in te duiken met het oog op Rio. Om nog wat zekerder te zijn liefst nog wat sneller dan de 2de plaats van Els Rens (2u38'13") want komend weekend lopen nog enkele concurrentes die ook een poging wagen.
Manuela had, net als Cédric en mij, er een perfecte voorbereiding opzitten. Het zelfvertrouwen was groot en we besloten om te starten voor een chrono van 2u37'30" zodat we een kleine bonus hadden. De weergoden waren ons vrij goed gezind met droog weer en een 8-tal °C. Alleen de wind speelde ons wat parten maar hierdoor moesten wij als haas wat korter bij elkaar lopen. Verder moesten we Manuela tijdig voorzien van (sport)drank en ervoor zorgen dat we niet te snel zouden starten en natuurlijk moesten we een egaal tempo lopen. (3'43"/km)
Zondagmorgen omstreeks 7u30 werden we vanuit het atletenhotel, waar we de voorbije 3 dagen als koningen behandeld werden, geëscorteerd naar de start die plaatsvond om 9u00. Manuela zag er zelfverzekerd en ontspannen uit. Ook ikzelf had weinig stress omdat ik bij een mindere dag kon terugvallen op Cédric, de sterkste van ons 2.
Na een chaotische start nestelden we ons in het spoor van Manuela. Na een 500-tal meter pakten we over en weg waren we. Na zowat 3 km verstijfden mijn achillespezen, een probleem waar ik al sinds de 7-heuvelenloop mee kamp. Stoppen en stretchen was geen optie dus ik kon alleen hopen dat het niet te erg werd. Gelukkig ging de pijn na een 5-tal km terug weg. Doorkomst na 10 km in 37'09", perfect op schema. De volgende 10 km liepen beter dan de eerste maar na 20 km begonnen mijn bovenbenen al vol te lopen. Dit scenario had ik niet voorzien, zeker omdat ik 3 weken geleden in Venlo nog 1u17' liep. Nu kwamen we halverwege door in 1u18'48" en toch sputterden de bovenbenen al. Ik merkte dat Cédric me regelmatig aanmaande om korter te lopen en dat ik het moeilijker en moeilijker kreeg. Na zowat 23 km vond ik het beter voor de groep om hen te laten gaan want anders zou ik het tempo eruit halen.
Vanaf dit moment kon ik maar aan 1 ding denken: hopelijk haalt ze het! Mijn eigen marathon en eindtijd stonden volledig in de schaduw van Manuela. Toch was uitstappen niet aan de orde al moest ik finishen boven de 3u. Ik liep tempo binnen de pijngrens al duurden die resterende 19 km eindeloos. Ondertussen keek ik bij elke bevoorradingspost of Manuela haar bidon weg was op de atletentafels. Zo wist ik dat ze nog in de race waren.
Uiteindelijk finishte ik nog in een behoorlijke 2u45'37", een eindtijd waar ik best mee kan leven gezien het wedstrijdverloop. Onmiddellijk na de finish zocht ik Manuela op in de atletentent waar ze naar mij toe kwam gerend met het schitterende nieuws dat ze zelfs een dikke minuut onder het beoogde doel gelopen had.(2u37'09")
Missie geslaagd en een dikke proficiat aan Manuela maar ook dank aan Cédric, Frank, Roberto, Piet en Elke voor hun steun aan de groep alsook een dikke merci aan coach Frank Schepers die er alweer voor zorgde dat zijn schema tot in de puntjes klopte.
