Het wemelt tegenwoordig van eet- en kookprogramma's op de tv en om die reden kunnen wij natuurlijk niet achterblijven. Bovendien mogen wij ons dit najaar gelukkig weten met een rijke appelenoogst en daarom stellen wij vandaag het gerecht hete bliksem in het middelpunt van de belangstelling. Omdat wij op dit gebied behoorlijke experts zijn en tamelijk van wanten weten, voelen wij ons gerechtigd tot het geven van een kritisch commentaar en een heldere toelichting op zowel de ingrediënten als de bereidingswijze.

Men neme, zegt mijn vrouw want díe kookt vandaag, een aantal aardappels, zoete appels, (de rassen met de Oost-Nederlandse namen honningzuten en breezuten zijn heel geschikt,) een enkele zure appel, (dikke) slabonen, dik vet spek (géén rookspek) en spekvet, komkommer in ’t zuur met een snippertje bieslook. Naar keuze eten wij er een gehaktbal, een lekker stukje gebraden worst of een gepaneerd speklapje bij. Natuurlijk is dit geen recept van meden en perzen; ieder doet het op zijn eigen wijs. Sommige afvalligen gaan zelfs zover dat zij in plaats van zoete appels zoete peren nemen, maar dat moeten zij natuurlijk zelf weten.

Tot hiertoe is dit een behoorlijk flauw stukje, maar dat past bij de smaak. Niet dat er helemaal geen kraak of smaak aan zit, maar hete bliksem is van nature niet bijzonder smaakvol. Eigenlijk moeten de bijgerechten voor de smaak zorgen. Heet is het echter wel, zodat we zonder overdrijven van een passende naam kunnen spreken. Je moet het ook heet eten. Dus tussen de verschillende happen door over je volgeladen vork blazen om tenminste je tong niet te branden.

Hete bliksem is, anders dan biefstuk, zalm en kaviaar, een arme-lui’s voedsel. Dus passend bij onze status. Zelfs de arme keuterboeren van het platteland konden het zich veroorloven, omdat alle ingrediënten praktisch voor het grijpen lagen. Ook onze Duitse buren van over de grens kennen hete bliksem. Zij noemen het Himmel und Erde. Genoemd naar de hoofdbestanddelen: de appels uit de hemel (vallend uit de bomen) en de aardappels (opgroeiend in de aarde).

Hete bliksem is taalkundig dubbel-op, een pleonasme of hoe heet zoiets ook weer? Heet is overbodig, want hebt u ooit een koude bliksem gezien? Een opgewarmde bliksem bestaat wel. Dat is een opgewarmd prakje hete bliksem van gisteren. Net als veel andere prakjes lekkerder dan het origineel.

03-10-2011, 20:53 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Onlangs vierde onze oudste zoon zijn zoveelste verjaardag. De hoeveelste zal ik u niet aan uw neus hangen, want een béétje privacy moet er zijn. Op het fotootje beneden ziet u hem naar de ene kaars op de eerste-verjaardagstaart wijzen die door zijn moeder is gebakken. Hij is nu al jaren het huis uit, woont op zichzelf, en bevindt zich op een tamelijk grote afstand van zijn jeugdjaren thuis.

Af en toe vinden wij een levensteken uit die tijd. Bijvoorbeeld een stukje tekst dat door hem op een gammele typemachine is geschreven. Ik vermoed in de tijd dat de computer in opkomst was, maar dat brieven en teksten veelal nog met de klassieke pen-en-inkt of met de typemachine werden geschreven. De machine waarop onze oudste zoon - geschatte leeftijd toentertijd: dertien jaar - zit te rammelen, stamt van zijn vader en die heeft hem weer van zíjn vader, de grootvader van de oudste zoon. Beiden hebben elkaar niet gekend. De kleinzoon is geboren een jaar nadat de grootvader plotseling was overleden.

Het is - niet alleen voor zijn ouders of andere familieleden - interessant te zien waarmee de oudste zoon zich al typend bezig houdt. Leest u het epistel aan het eind van dit verhaaltje maar eens na. De oudste zoon schrijft quasi een brief aan zijn één jaar jongere jongere broer. ("Ik geef een rondje weg op deze typewriter en ik zal jou eens laten zien hoe goed ik al kan typen" … en dan volgt de rest.)

Van de hak op de tak. Na een STER-reclamespotje volgt een gedicht van Christian Morgenstern over twee parallelle lijnen die lichtjaren evenwijdig aan elkaar doorbrengen en uiteindelijk (maar dat staat niet in dit stukje) toch in elkaar versmelten tot één eeuwigdurend samenzijn. Misschien kun je uit het onderwerp van dit gedichtje al een beetje opmaken waar zijn schoolse belangstelling vooral naar zal uitgaan: naar de wiskunde.

Volgt een ander interessegebied dat net als de wiskunde bij de meeste van zijn jaargenoten uit de tweede klas van het atheneum weinig aanhangers zal hebben gevonden: het Latijn. Hij heeft het vak maar enkele jaren gevolgd, maar heeft het daarna laten vallen. Volgens ons heeft hij daar nu nog steeds spijt van.

Daarna een mopje en een berichtje over de plaatsing van kruisraketten. Dat was destijds (1984) waarschijnlijk het beheersende thema.

Tot besluit een verhaaltje over een stierenvechter die klaarblijkelijk te veel risico's heeft genomen. Opvallend hierin is het gebruik van het woord 'pisang' en de kort-maar-krachtige manier van rapporteren.

Het stukje tekst is vlot en goed getypt. Hier en daar wat moeilijk te lezen, maar dat ligt niet aan de kwaliteit van de schrijver, maar aan die van de typemachine. Dat was een Olympia koffermachine die zijn grootvader bij diens pensionering als cadeautje van zijn werkgever mee naar huis kreeg.

Wat niet zichtbaar is, zijn de tekeningetjes waarmee onze oudste zoon zijn verhaaltjes vaak illustreerde. Priegelkleine strips met meestal een erg geestige inhoud. Hij heeft er veel tekenschriften en schoolagenda's mee gevuld.

25-09-2011, 22:17 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

De schoppenboer is een belangrijke kaart bij het hartenjagen, maar dat interesseert mij nu even niet. Ik heb ook niet de verzameling schoppen en spaden op het oog die tegen de schaftkeet staan geparkeerd omdat de spitters de tijd nemen om hun meegebrachte boterham te eten. En ik bedoel ook niet de verzameling spelers die de kost verdienen door met hun voeten een leren bal te beroeren. Hun schoppen tegen die bal gaat soms zover dat zij daarvoor een vrije schop tégen krijgen. Namelijk wanneer zij niet de bal, maar de benen van de tegenstander raken. 

Achterhoekers op tamelijk gevorderde leeftijd kunnen het u uitleggen. Vooral wanneer zij iets te maken hebben met het boerenbedrijf. Zij laten de n weg zodat het woord schoppe overblijft. Een schoppe, zeggen zij, is een schuur. Een soort bergplaats bij een oude boerderij. Een schoppe is aan één zijde kant open zodat er de wind vrij spel heeft. Wel zorgt een dak ervoor dat je in elk geval droog blijft. Goed gezien: het is inderdaad een soort carport. Een stalling voor machines en andere gebruiksvoorwerpen.

Wat een schoppe is, weten we nu. Een wat ouwelijk aandoende garage/bergplaats/schuur die je goed kunt gebruiken voor het stallen en het klussen. Je stalt er je tien jaar oude dieseltje of je vlecht er van lange, soepele wilgentenen een mand waarin je straks de gerooide aardappels verzamelt. Dat werken-in-de-schoppe doe je op dagen dat er geen dringende andere werkzaamheden wachten. Dagen waarop het koud, nat en guur is. Dagen waarop het maar één keer motregent, maar dan wel de hele dag.

Het wordt langzamerhand herfst en vandaag merken we dat. Het regent al vanaf de vroege ochtend fijne pijpenstelen. De druppels zorgen voor kringetjes en blaasjes op het water van de oude drinkbak die bij ons buiten in de tuin onder de pomp staat. We zeggen tegen elkaar: dit wordt een echte schoppendag. Eigenlijk hadden we in de moestuin willen werken om die klaar te maken voor de winter. Maar met zo'n weer is het geen doen: wij wijken uit naar de schoppe om daar een paar simpele karweitjes te gaan opknappen.

Een schoppendag gebruiken wij meestal om klusjes te gaan doen die eigenlijk best kunnen wachten. Zoals het poetsen van de fiets van mevrouw (al in tien jaar niet gebeurd) of het afschuren van een roestige melkbus die straks zal veranderen in een tuinornament waar de hele buurt jaloers op is. Natuurlijk kun je op een schoppendag neerzijgen op je klapstoeltje en nadenken over de zin van het leven, maar dat hou je ook niet lang vol.

Een schoppendag in de nazomer is mooi, maar niet langer dan een halve dag. Dan kijk je naar de lucht. En kijk! je ziet hier en daar een klein blauw stukje hemel. En is het niet of de kringetjes en blaasjes op de waterbak minder en kleiner worden? Je ziet dat de zon moeite doet om door het wolkendek heen te breken. Je hoort hoe de merel de komst van mooi weer aankondigt.

Dan zet je de half gepoetste fiets van je vrouw terug in het fietsenhok. En je laat de roest op de melkbus zitten waar die zit. Gelukkig, de schoppendag is voorbij. Maar daarom niet getreurd: binnenkort komt er wel wéér één.

19-09-2011, 18:48 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Een poosje geleden heb ik u het spannende verhaal verteld van ons krielhennetje dat door een speling van het lot plotsklaps werd opgezadeld met een kruisbek. (Zie eventueel het verhaaltje: 'Kris, kras, kruis' van 4 juni 2011.) Van de een op de andere dag pasten de onder- en bovensnavel niet meer precies op elkaar, maar gingen aan elkaar voorbij. Wij hebben daarvan notitie genomen, maar verder niets ondernomen. Want wij zijn van het type dat de natuur in al haar onvoorspelbare grootheid het liefst haar eigen gang laat gaan. Kome wat komt, dachten wij, en zo dacht ons krielhennetje er ook over. Tot vorige week donderdag.

's Morgens, toen wij buiten verbleven, genietend van zowel onze ochtendkoffie als van het fantastische weer, kwamen zij zoals gebruikelijk aanschuiven. Ik bedoel onze haan in gezelschap van het kruissnavelhennetje. Als er wat te halen valt, zijn zij present. De haan - met de gemakkelijk te onthouden naam HZN (Haan-Zonder-Naam) - is wat terughoudend van aard, maar het hennetje eet rustig uit je hand. Deze donderdagmorgen krijg zij van ons een brokje extra (koek). Wij wisten immers niet dat dit de laatste keer zou zijn.

's Middags, zo tegen half vijf, krijgen onze krielkippen een klein handjevol zaad. Zij kennen de procedure: zij staan op dat afgesproken tijdstip mij al op te wachten bij het fietsenhok waar ik het kippenvoer bewaar. "Waar is je partner?" vroeg ik HZN die wat verloren naar mij omkeek. Hij gaf geen antwoord, niet verbaal en niet nonverbaal. 's Avonds miste ik het hennetje in het nachthok.

Gisteren, vrijdag, heb ik ons kruissnavelhennetje gevonden. Een hoopje zwarte veren onder de dennen. Ze was dood. Bezweken aan de last van het snavelongemak? Wij zullen het nooit weten. Voorzichtig heb ik haar opgenomen en ergens ondergronds - een gegraven kuil - opgeborgen. Over drie weken groeit er weer gras op die plek en verliezen wij het hennetje in haar ondergrondse verblijfplaats uit het oog. Maar niet uit onze herinnering. Want wij hebben de foto's nog.

Dus nog één keer een plaatje van ons hennetje. Samen met HZN, in haar glorieperiode. En eentje van onze overgebleven haan HZN die zich voor deze gelegenheid met uitzondering van zijn kop in het grijs heeft gestoken.

10-09-2011, 14:49 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

De meesten onder de velen van hierboven hoeven wij niet te vertellen dat dit een volstrekt verkeerd idee is van wat men denkt te zien. Dit is natuurlijk helemaal geen eikenschorsleeftijdsmeter, noch een voortijdige mp3-speler of een slome vooroorlogse Aldi-kassa. Dit is evenmin een ontsleutelmachine uit de eerste wereldoorlog waarmee men de gecodeerde berichten van de vijand in begrijpbare taal kon veranderen. De foto heeft iets te maken met zowel beeldende als muzikale kwaliteiten, laat ik u daarmee een eindje op weg helpen. Maar wat is het nou precies?

Ik help u uit de brand. Wat u ziet is een detailopname van een klein, oud muziekinstrument, een trekharmonica. Beter gezegd, een bandonika oftewel een konzertina. Familie van de beroemde bandoneon waarop tango’s het allermooiste klinken. Deze is gemaakt door een firma uit Chemnitz,  omstreeks 1920.

De cijfers die u boven de knoppen ziet, zijn aanwijzingen voor de bespeler zodat deze kan weten welke knop zij of hij, op een bepaalde plek in het muziekstukje aangekomen, moet indrukken. Voor dit type muziekinstrumenten bestaat een speciaal notenschrift, een cijferschrift. U kunt er geen moeilijke sommen mee uitrekenen, maar u kunt er wel prachtige melodieën mee toveren. U trekt aan de blaasbalg (of duwt er tegenaan, net wat u wilt) en drukt op knopje 14 en u gelooft uw oren niet.

Het echt verrassende komt tot slot. Als u goed kijkt ziet u op de diverse paarlemoeren knoppen een piepklein fotostatiefje en de handen van de fotograaf. Sterker, u ziet zelfs het gezicht van de schrijver van deze tekst, tevens bespeler van het instrument. Hij zou, als u daar prijs op stelt, met losse handen een schubertiaanse Ländler kunnen spelen. Maar dat is ook het enige liedje dat hij kent.

04-09-2011, 19:32 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Mijn vader was een enthousiast amateurfotograaf. Op een van de eerste foto's die hij van mij maakte, zit ik in een kinderstoel. Die staat hier in zijn lage stand. Ik herinner mij dat je die stoel - door scharnieren in het midden - kon opklappen zodat je een hoge variant kreeg. Handig om bij te schuiven aan tafel wanneer we gingen eten. Goed weet ik ook nog dat er een telraampje met veelkleurige balletjes op zat. Op de foto staat ook een speelgoedhond, maar daarvan weet ik mij niets te herinneren.

Ook het jongetje in de poes ben ik. Ja, dit mollige tweejarig schepseltje met zijn vroeg-wijze ogen in een rond gezichtje, nu gezeten in een hobbelpaard met een kattenkop. De begeleidende kinderschare wordt gevormd door mijn oudere broer en zussen. De gezichten staan wat strak, maar dat zou ook kunnen komen omdat het oorlog is. Niet bij ons in de achtertuin, maar in de tijd gezien: het is 1942.

Herinneringen, zo denk ik althans, bestaan niet alleen uit beelden. Je weet uit je jongste tijd niet alleen hoe dingen er uitzagen. Je weet ook hoe ze voelden en hoe ze roken. In gedachten hoor je de stem van je moeder als ze je toespreekt. Ik voel hoe de twee stokjes aan de kattenkop voelden waarmee je het hobbelpaard vasthield. En mijn evenwichtsorganen herinneren zich de schommelbeweging nog goed: omhoog-omlaag, voorover-achterover.

Ik kijk nu naar de foto's en zie mijn eigen gezicht en die van mijn broer en zusjes. Maar als ik geen afbeelding bij de hand zou hebben, zou ik mij dan ook zo gemakkelijk hun gezichten voor de geest kunnen halen? Ik weet het niet zeker, maar ik denk het niet. De foto is nodig om het beeld te reconstrueren. In ieder geval helpt hij het wazige verleden enigszins op te lichten.

Dat wij allen, u en ik, ons ook de geuren van vroeger kunnen herinneren, kan ik ook niet bewijzen. Maar ik weet het bijna zeker. Zo ruik ik nú nog hoe het bij ons thuis op maandag in de bijkeuken rook wanneer mijn moeder bezig was met de was. Dat vochtig-warme geurmengsel van water, zeepsop en klam zweet.

Wij woonden vlak aan de grens met Duitsland. De grens liep dwars door het dorp. ’s Nachts hoorde je in de dagen van de foto hoe Britse RAF-bommenwerpers naar het Ruhrgebied vlogen om daar hun bommen af te werpen. Nu nog, tientallen jaren later, kan ik mij dat typische geluid herinneren. En ik weet nog steeds wat er gebeurde toen in januari 1945 de Duitse stad Emmerich, vijftien kilometer bij ons vandaan, werd gebombardeerd. De zwartgeblakerde papiersnippers kwamen uit de lucht vallen en bleven samen met de onuitwisbare brandlucht van verbrande kleren in de bomen haken op hun weg naar de grond. Zo ver strekt mijn herinnering. Ik zie en ruik het nu nog steeds. Ik weet het zeker.

29-08-2011, 18:58 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

De vakantie zit er weer op. Je merkt het aan alles. Bijvoorbeeld aan de kleuren van het beukenblad bij ons langs de weg: een tikkeltje herfstbruin wordt al zichtbaar. Je merkt het ook aan het korter worden van de dagen en aan het lengen van de schaduwen.

Je ziet het niet alleen, je hoort het ook. Luister maar naar de opgetogen verwachtingsvolle stemmen van de naar-school-fietsende meisjes die aan een nieuw schooljaar zijn begonnen. Met z'n drieën naast elkaar zonder oog te hebben voor andere weggebruikers. Bezig met het mobieltje, met elkaar of met zichzelf.

En kijk eens naar de brugklassers! Nog maar zes weken geleden fietsten ze naar hun vertrouwde basisschool waar ze acht jaar samen lief en leed hadden gedeeld. Nu fietsen ze met volle tassen en pukkels naar de brugklas van het vwo of het vmbo. Hun wegen gaan uit elkaar. Sommige basischoolvriendjes verlies je uit het oog omdat díe naar een andere school gaan.

Je hoort aan hun stemmen hoe spannend zulke eerste schooldagen in een nieuwe omgeving zijn. Van de een op andere dag ben je aan een nieuwe fase in je leven begonnen. Alles is anders: de school, de lessen, de vakken, de leraren, de manieren-van-doen.

Hoe zal het onze brugklassers vergaan op hun nieuwe school? Welke voorstellingen hebben zij er zich van gemaakt? Waar willen ze tenslotte uitkomen? Of laten ze alles maar gebeuren? Hun ouders leven met hen mee, want ook voor hen zijn het spannende maanden, daar op die nieuwe, andere school. Zullen hun kinderen die hoge verwachtingen waar kunnen maken?

Op de foto's hieronder ziet u twee jongens die vol trots poseren op de tractor van hun opa. De oudste stuurt; de jongste vertrouwt het niet helemaal en schuilt even achter de rug van zijn broertje. Je ziet en voelt het: hier presenteert zich een nieuwe generatie landbouwers.

Nou, vergeet u het maar. De twee (onze zoons) zijn al jaren het huis uit en verdienen beiden hun brood met iets erg ingewikkelds in de informatie-technologie. Iets met computers dus. Dat hadden ze ook niet gedacht toen hun vader de foto maakte! Vader zelf trouwens ook niet.

23-08-2011, 13:27 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Vroeger, op de Mulo, hadden we allemaal een gedichtenschrift. Daarin schreef je een aantal (vier bijvoorbeeld) gedichten die je op het eindexamen bij het vak Nederlands aan de orde kon laten komen. De examinator koos er één uit en vroeg je vriendelijk dat gedicht zo goed mogelijk op te zeggen. Daarna werden vragen gesteld: wat weet je allemaal van de dichter? wat betekent het woord 'wilvaardig' in regel acht? wat is het rijmschema?

Eén van mijn gedichten was "Het Kameleon", een moeilijk gedicht van de dichter Staring. (Na enig oefenen ken ik het nu nog uit mijn hoofd!) Het ging over een tweestrijd tussen landgenoten die elkaar ergens in Noord-Afrika ontmoeten en ruzie krijgen over de vraag of de kameleon die ze beiden hebben gezien nu blauw of groen was. Een derde wandelaar, die meent zich met de zaak te moeten bemoeien, denkt een zwarte kameleon in een witte zakdoek te hebben meegenomen, maar ziet tot zijn schrik hoe het zwart zich in wit heeft veranderd.

Ja, dat heb je met kameleons: ze kunnen van kleur verschieten. Persoonlijk heb ik het nooit gezien, maar ik geloof iedereen die het zeker weet. Wat ik wel weet is dat tomaten tegenwoordig ook van kleur kunnen veranderen. Hoe zit het precies?

In mijn jongere jaren had je een paar tomatenplanten in je moestuin. Als alles meezat, zag je een flinke plant opgroeien met gele, onooglijke bloempjes die later uitgroeiden tot prachtige vruchten. Groen waren ze aanvankelijk. Maar door de verkwikkend verwarmende zonnestralen veranderde hun kleur via groenachtig geel en oranje in een rijp rood. Dan was het tijd om te plukken en te oogsten. Waarna ze in de tomatensoep verdwenen of in plakjes gesneden - al of niet met suiker of zout - je boterham versierden.

Dit jaar groeien de tomaten in onze moestuin tegen de klippen op. Ze dragen prachtige groene trossen tomaten. Maar met het van kleur verschieten wil het niet erg vlotten. Ze blijven groen. Hoogstens zien we een geelachtig schijn op hun huid.

Iemand zei: je moet ze plukken, ook al zijn ze nog groen. En dan leg je ze op een schoteltje onder dak in de zon en geef je ze tijd om van kleur te veranderen. Kijk maar: deze twee zijn van een groen in een prachtig rood veranderd; de andere is nog niet zover, maar wacht maar even af. Het komt goed. Straks hebben we heerlijke, sappige, roodwangige trostomaten te kust en te keur. Van kleur verschoten.

12-08-2011, 11:58 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Het kan zijn dat u, op bezoek in onze contreien en rondfietsend in ons prachtig Achterhoeks platteland, plotseling geconfronteerd wordt met een niet alledaags beeld. Het is dan raadzaam af te stappen, uw fiets tegen een boom te zetten, en uw ogen uit te wrijven, want u gelooft diezelfde ogen niet. U ziet van links naar rechts in een flauwe bocht van de weg een oude eik, (waarachter zich een vriendelijk ogende boerderij bevindt) een houten bank om uw vermoeide ledematen tot rust te laten komen, een grote, merkwaardig aandoende, rondachtige steen, en een aanplakbord waarop iets geschreven staat. De titel is met het blote oog zicht- en leesbaar: De Binnenheurnse Weersteen.

Het gaat om de steen. De weersteen. Op het aanplakbord lezen we dat de buurtvereniging Binnenheurne de steen hier heeft geplaatst ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van deze club. En of de steen al niet genoeg was: de vereniging heeft omstreeks dezelfde tijd ook de bank geplaatst zodat de argeloze bezoeker kan bijkomen nadat zij of hij gelezen heeft hoe de weersteen bijdraagt aan de weersvoorspelling voor de komende dagen. Leg uw hand op de steen. Voel de gladheid, de ribbeltjes en de overige oneffenheden. Die gewaarwording alleen al is in staat inzicht te geven in het weer van heden en morgen. Op het aanplakbord wordt u op de volgende manier wijzer gemaakt:

droog           >                 goed weer

nat                >                 regen

warm            >                 zonnig

onzichtbaar   >                mist

beweegt        >                wind

koud             >                 vorst

wit                >                  sneeuw

blauw            >                 slim kold (steenkoud)

Kijk, dat noem ik nou nog eens service! En wie zou hier niet in dit gebied willen wonen? Dit is inderdaad een streek waar de mensen zich om elkaar bekommeren, elkaar bijstaan in het voorspellen van het toekomstige weer, en de dag verder doorbrengen met het bedenken van nóg meer streken.

07-08-2011, 12:06 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Uit mijn studententijd, die al ver achter mij ligt, achterhaalt mij de laatste tijd af en toe een voorval dat sommigen van u misschien bekend zal voorkomen. Het is een droom over een typische studentenactiviteit. Het is geen prettige droom. Hij begint zelfs kenmerken van een nachtmerrie te vertonen, maar nu overdrijf ik een beetje.

Het gaat over het doen van tentamens. In de zes jaar dat mijn studie duurde, toentertijd achtereenvolgens één jaar propedeuse, twee jaar kandidaats en drie jaar doctoraal, heb ik talloze tentamens moeten afleggen. (Zie de foto met het stapeltje tentamenbriefjes en mijn collegekaarten beneden.) De docenten wilden weten of ik mij de verplichte studiestof eigen had gemaakt. Aanvankelijk maakte je je zenuwachtig over wéér een tentamen. Later draaide je er je hand niet voor om. Tentamens die een onvoldoende hadden opgeleverd, moesten worden overgedaan, dat sprak in mijn studierichting vanzelf. Want onvoldoendes werden niet geaccepteerd.

Hoeveel tentamens ik heb gedaan zou ik niet precies meer weten. De meeste tentamenbriefjes uit de zes jaar studie heb ik weten te bewaren. En toen ik onlangs het stapeltje telde, waren het er in de tachtig. Tachtig (!) tentamens met een (tamelijk) gunstige uitslag! Sommige tentamenbriefjes zaten nog vol bloed, zweet en tranen. Andere lagen er volslagen ongebruikt bij. Fluitjes van een cent.

Je had vakken waarvan je het tentamen - vanwege de moeilijkheidsgraad - zoveel mogelijk uitstelde. Niet op de lange baan geschoven, maar met het idee dat het handiger was eerst alle gemákkelijke tentamens te gaan doen. De moeilijke kwamen later wel. Bij mij was dat het geval met tentamens waarvoor je gruwelijk veel en ingewikkelde wiskundige kennis nodig had.

Met soms tamelijk veel moeite heb ik tenslotte alle tentamens gehaald. Daarna volgde alleen nog het afstudeerproject.

Nu, na zoveel jaar, droom ik nog wel eens dat ik alle tentamens heb gehaald, behalve één tentamen voor een buitengewoon moeilijk vak waarvan ik zeker weet dat ik het nooit en te nimmer onder de knie zal krijgen. Dat tentamen stel ik dus uit tot Sint Juttemis. Het is een geheim dat ik met me meedraag. Niemand weet ervan. Totdat men op de dag van mijn afstuderen merkt dat ik praktisch aan alle eisen heb voldaan, ruim tachtig tentamens met goed gevolg heb afgelegd en een briljante afstudeerscriptie heb geschreven. Eén tentamenbriefje ontbreekt echter. Van het vak dat ik niet beheers en nooit zal beheersen. Daardoor zal ik nooit kunnen afstuderen. Mijn geheim wordt ontdekt en iedereen spreekt erover.

Badend in het angstzweet word ik wakker. Ik ga rechtop zitten en zie met grote opluchting dat mijn doctoraalbul die dertig jaar geleden door de rector-magnificus aan mij is uitgereikt, nog steeds aan de muur hangt. Boven mijn werktafel.

Merkwaardig, zo'n terugkerende droom. En nog merkwaardiger is het te horen dat er meer mensen zijn die in hun dromen precies dezelfde nachtmerrie ontmoeten. Ik ben blijkbaar niet de enige.

31-07-2011, 12:26 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Met veel geld een border aanleggen op een halve hectare tuingrond achter het vrijstaande landhuis is geen kunst. Wat wél kunst is: een smalle stenen ruimte tussen de voorgevel en de straat zó in te richten dat én mooi én groen is.

Het volgende stukje tekst stamt voor het grootste deel uit het Bossche Nieuwsblad, een veel en graag gelezen huis-aan-huis-blad in 's-Hertogenbosch. In deze stad woont de broer van Terra. Hij heeft zeer onlangs de eerste prijs gewonnen met een geveltuinwedstrijd. “Wie heeft in Den Bosch zijn voorgevel aan de straatkant zo fraai versierd met heesters, bloemen en planten dat het lof en eer verdient?” Dat is ongeveer de vraag. Het antwoord staat hieronder.

Terwille van de privacy wordt de broer van Terra niet met naam en toenaam genoemd. De stukjes cursieve tekst die u leest, zijn door Terra toegevoegd.

De truc van een mooie tuin

 De broer van Terra won deze week de eerste prijs met de geveltuinwedstrijd van de gemeente Den Bosch. Hij kreeg een groene waardebon ter waarde van honderd euro. “Ik had me niet eens aangemeld voor de wedstrijd en toch heb ik gewonnen”, vertelt de broer van Terra verrast.

Van origine is Terra's broer geen stadsmens. Hij komt uit het Gelderse dorpje Dinxperlo. “Mijn grootmoeder heeft daar ook gewoond. Zij hield ook van tuinieren. Ze had het eerste bloementuintje in de weide omgeving. Voor die tijd was dat heel bijzonder.”

- De oma van de broer van Terra en dus ook Terra's oma woonde niet in een dorp, maar op een boerderij midden in het Achterhoekse platteland. Het was niet ongewoon dat Oma een tuin had. Ieder boerderij had wel ergens een (kleine) moestuin waar groente werd verbouwd. Heel bijzonder was dat Oma er een bloementuintje op nahield.

- Met de 'weide omgeving' bedoelt de redactrice waarschijnlijk een 'wijde omgeving'. Weide-omgeving had wel gekund.

De broer van Terra denkt een van de weinige tuinierders te zijn die geen hekel heeft aan onkruid. “Onschuldige onkruidjes laat ik gewoon staan. Ik houd namelijk niet zo van een tuin met perkjes.” De planten mogen in de geveltuin aan de Coppensstraat vrij groeien. Er groeit een rode kool, bloeit een kamperfoelie met roze bloemen, rode ooievaarsbekjes en een gele helianthus. Volgens de broer van Terra worden de geveltuintjes door de gemeente beoordeeld op de variatie van planten, onderhoud en hoe goed het tuintje is gevuld. “Het is gewoon een kwestie van goed onderhouden”, zegt hij nuchter. Als de planten de geveltuin te buiten gaan, knipt de Bosschenaar ze weg. Ook uitgebloeide bloemen knipt hij eruit. “Op die manier heb je niet één, maar twee of zelfs drie keer nieuwe knoppen.”

De broer van Terra heeft het niet zo op mensen die hun tuin niet goed onderhouden. “Dat soort  mensen onderschat de natuur. Alsof de tuin zichzelf bijhoudt.” In de droogteperiode ging Terra's broer elke ochtend met een emmertje water de dorst lessen van de planten in zijn geveltuin. “Een straat ziet er heel wat gezelliger uit met hier en daar wat groen en kleur.” Van de waardebon wil hij een sinaasappel- en olijvenboompje kopen.

- De liefde voor een olijvenboompje is niet van vandaag. Naast het ouderlijk huis waar de broer van Terra en Terra zelf opgroeiden stond een echte originele olijvenstruik waar in augustus kleine, rode, zure olijfjes aan kwamen.

- In het artikel wordt uitsluitend gesproken over de geveltuin aan de straatkant (plusminus één meter diep ter breedte van het huis. Er is nóg een tuin, namelijk áchter het huis. Daar kijk je helemaal je ogen uit.

22-07-2011, 14:26 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

U moet weten: wij wonen in het buitengebied. Dat wil zeggen: op het diepste platteland, met hier en daar een boerderij, ingebed in een landschap met weilanden, mais- en andere akkers, en bosranden. Prachtig wonen, daar niet van, maar zodanig afgelegen dat de multimediale aanbieders van informatie ons territorium als 'verliesgevend' en 'onrendabel' beschouwen. Het loont niet om er een glasvezel- of andere kabel neer te leggen of de bewoners te voorzien van snel en goed werkende internetvoorzieningen. Daarvoor, zo zeggen de kabelboeren, wonen er gewoon te weinig mensen.

Nadat wij zo lange jaren verstoken zijn gebleven van mediale ontwikkelingen, zowel software- als hardwarematig, dus geen kabel om tv-beelden te ontvangen en internet via een sullig telefoondraadje, waarvoor wij zélf duur betaalde aanpassingen hebben moeten aanbrengen zoals draadloos internet en tv-ontvangsten via een foeilelijke schotelantenne, worden wij thans zowel wat betreft de harde waren als de 'content' bekogeld met talrijke aanbiedingen, opties en verdere multimediale mogelijkheden als daar zijn: digitenne en adsl-internet, benevens zenders zoals het vlaamse Eén en het even grandioze Canvas, alsmede sedert de eerste juni van dit jaar (niet te geloven) BBC-One en BBC-Two, met het gevolg dat wij niet meer achter onze fernseher vandaan te slaan zijn. (ARD en ZDF hadden wij al langer.)

Op vrijdag 15 juli a.s. (het is slechts een voorbeeld) kunnen wij ons 's ochtends om 10.00 uur voor het beeldscherm zetten om op de BBC naar het Open Engelse golfen te kijken (iets slomers kan ik mij niet voorstellen), om om (twee keer 'om') 2.00 uur in de namiddag over te schakelen naar de Tour-de-France-reportage van Sforza-op-Canvas, waarna wij in de vroege avond eindigen bij de BBC die dan het Eerste Proms Concert van dit seizoen uitzendt en wel life.

Onze dagen kunnen niet meer stuk.

14-07-2011, 12:48 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Men neme .. drie eieren, een snufje zout, vier sneetjes bruin brood, een vleugje peper en één deciliter net-niet-volle melk. Zo ongeveer staat het in de zoveelste druk van het Amsterdamse huishoudschoolkookboek. Die eieren en die halfvolle melk interesseren mij verder niet, het gaat nu even om het rare woord neme. Het hoofd der school heeft het onderwerp behandeld toen ik in de zesde klas zat. Ja, toen leerde je op de lagere school al verschillende wijzen: de aantonende wijs (hij loopt naar de maan), de gebiedende wijs (Loop naar de maan!!!) en de aanvoegende wijs (Dat hij maar spoedig naar de maan moge lopen!) Van díe wijzen.

De aanvoegende wijs heeft altijd iets geheimzinnigs. Zij zit, als ik het tenminste goed heb onthouden, zo’n beetje tussen de aantonende en de gebiedende wijs in. Neem nou de zin: Jaap pakt een ei uit het treefje. Dat zie je vóór je, het is als het ware een voorstelling, een performance, het is een zin in de aantonende wijs. En als Jaap het vertikt, zegt zijn wederhelft: Jaap, pak als de wiedeweerga een ei uit het treefje! Ze vraagt het niet vriendelijk, ze beveelt het op luide toon, ze gebiedt. Dus is het een zin in de gebiedende wijs.

Bij een aanvoegende wijs, zei de meester, moet je denken aan een goede raad, aan een voorstel, aan een welgemeend advies. Als je in het kookboek men neme een ei leest, dan bedoelt de schrijfster te zeggen dat men er verstandig aan doet een ei uit het treefje te pakken.

Het ongemak waarmee wij een aanvoegende wijs tegemoet treden, heeft ook te maken met het toegevoegde onderwerp ‘men’. Men neme (drie eieren), men schrijve (zijn eigen naam, foutloos indien mogelijk), men spreke (het liefst zonder consumptie), men leze (dit verhaaltje er nog maar eens goed op na). De meester zei: stam plus e. En bij navraag bleek dat te kloppen. Nemen is het werkwoord, neem is de stam, neme is de aanvoegende wijs. Horen is een werkwoord, hoor is de stam en wie oren heeft om te horen, hore wat er gezegd wordt. Gebeure wat gebeurt en kome wat komt.

Een tijdje geleden, bij het koffiedrinken op het achterterrasje, in mijn werkplunje gezeten in het zonnetje, stopte ik een stukje Deventer ontbijtkoek tussen mijn klompen. Zomaar, in een losbandige bui, van de weeromstuit. Tegen het kleine, jonge  krieltje dat poolshoogte kwam nemen, even later gevolgd door haar broertje, zei ik het volgende. “Men kijke eerst goed om te zien of het wel koek is en niet iets anders. Daarna bukke men zich voorover en pikke behoedzaam het stukje koek tussen de klompen vandaan. Daarna slikke men het stukje koek smakelijk weg. Tenslotte ga men over tot de orde van de dag.

Gaan is het werkwoord, ga is de stam, maar deze aanvoegende wijs krijgt geen e. Jammer, maar helaas.

09-07-2011, 22:53 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Maandag en dinsdag deze week was het weer zover. De maand juni nam afscheid met een tweetal warme, zeg maar gerust héte dagen. Temperaturen van ruim boven de dertig graden. De vorige zaterdag werden we geplaagd met hoogstens 18, gevolgd door een overgangszondag met 21 graden. Daarna werd het menens.

Denkend aan de zomers uit mijn jongenstijd, verbeeld ik mij dat ze langer duurden, warmer waren en vaak vergezeld gingen van zware onweersbuien. Natuurlijk is dat in het algemeen gesproken niet het geval, maar het zijn wel belangrijke en in je memorie vastgenagelde indrukken.

Vooraf leek een zomervakantie van vier hele weken een kolossale hoeveelheid tijd. Ook al dacht je achteraf dat de dagen waren omgevlogen. Wie ooit een middag op de roggeakker in de ‘daverhette’ heeft doorgebracht en in de schroeiende zon halmen tot garven heeft gebonden, waarbij het zweet langs je hele lichaam gutste, zal zich niet herinneren dat het ooit warmer is geweest. Het onweer dat zich meestal in de namiddag of vooravond aandiende met onheilspellend gerommel in de verte en grijsblauwe wolken met witte koppen was voor velen iets om bang voor te zijn. Ik herinner me dat ’s nachts mijn moeder mij kwam wekken met de mededeling dat er zwaar weer op komst was. Of ik maar wilde opstaan. En dan zaten we met zijn allen in onze pyjama’s in een verduisterde kamer te schrikken van de felle bliksemschichten en telden de seconden tussen flits en slag.

Onlangs schreef mijn krant staat dat de eerste tien zomers van deze nieuwe eeuw allemaal warmer waren dan de gemiddelde zomer in de vorige eeuw. Dat de vroegere zomers warmer waren, is dus niet waar. Zie je wel, dacht ik meteen, dat dacht ik al. Bovendien heb ik de bewijzen bewaard. Kijkt u maar.

Twee jaar geleden, op 20 augustus 2009, was het bij ons in de moestuin in de zon ’s morgens om elf uur 100 graden. Fahrenheit, dat wel. Maar omgerekend is dat 37° Celsius en dat is evenveel als mijn lichaamstemperatuur. Enkele minuten over zes in de avond deden de deur dicht. Op mijn thermometertje in mijn werkkamer las ik een buitentemperatuur van niet minder dan 38.5 en een binnentemperatuur van 31 graden af. Buiten was in dit geval een plekje onder de dakpannen waar de hele dag de zon op had gebakken. Geen wonder dus.

Het toppunt speelde zich enkele jaren geleden af. Op 19 juli 2006 om precies te zijn. Buiten was het om twee uur ’s middags niet minder dan 39.7°! Kom mij dus niet met verhalen dat de zomers vroeger, toen wij nog klein waren, warmer waren. Dat denken we maar.

01-07-2011, 12:56 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Een hof is een tuin en een hofje is dus een tuintje. In ons zangerige dialect spraken (en spreken) wij van een höfken met zo'n lange ö die je hoort in het engelse love. In mijn jonge jaren lag de hof achter het geboortehuis. Smal, lang en spits toelopend. Aan het eind van de hof stond het kippenhok. De hof werd doorsneden door een lang, recht pad. Kijkend naar het westen zag je rechts achteraan bessenstruiken met daarvoor twee appelbomen met weer dáárvoor een slordig gemaaid grasveldje. (De appelbomen leverden omstreeks augustus witgele appels op. Nooit en nergens heb ik ze lekkerder gezien en geproefd.) Links lag de groentetuin. In het voorjaar kwam de tuinman Hendrik V. om de tuin om te spitten. Op de bovenste foto van de twee hieronder ziet u mijn moeder het tuinpad aflopend richting huis nadat ze de kippen in het kippenhok op de achtergrond van een handje gemengd graan heeft voorzien.

Mijn moeder had de gewoonte aan elk van haar kinderen een stukje tuin in bruikleen te geven. Voor dat stukje hof was jij verantwoordelijk. Je mocht er zaaien en planten wat je wilde, maar je moest ook voor het onderhoud zorgen. Groot was mijn höfken niet: zo'n twee vierkante meter. Omdat ik liever lui dan moe was, verbouwde ik in mijn hofje gemakkelijke groente en dito bloemen. Bijvoorbeeld een pol aardappelen en een enkele chrysant. Vaak een paar gladiolenbollen die met weinig zorg en moeite prachtige bloemstengels opleverden. Onkruid wieden deed ik zelden. Vaak bukte mijn moeder zich - op weg naar haar kippen - om onderweg uit mijn höfken een paar onkruiden te verwijderen.

De plek waar we nu, anno 2011, onze groente verbouwen mag je met recht en reden een hof noemen. Minstens honderd vierkante meter. En elk stukje zandgrond wordt benut. In deze tijd van het jaar (juni) kan het gebeuren dat al het voedsel dat wij 's middags tot ons nemen van eigen bodem is. Sla, andijvie, spinazie, raapstelen, worteltjes, erwten, slaboontjes, heerlijke nieuwe aardappeltjes, noemt u ze maar op. Niet te vergeten de overheerlijke aardbeien, frambozen en bessen die ons dit jaar verblijdden met een rijke oogst.

Het is tamelijk veel werk. Dat is zo. Maar zolang wij onze grond de baas kunnen, verbouwen wij onze groente zelf en zorgen wij voor onze hof. Want wij geloven zeker en vast dat eigen verbouwde groente lekkerder is dan de gekochte. Maar dat zou wel eens verbeelding kunnen zijn.

25-06-2011, 15:34 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Wat handenarbeid en handvaardigheid betreft ben ik, al zeg ik het zelf, een redelijke prutser. Van sommige, écht handige mensen wordt wel eens gezegd dat zij, wat ze met hun ogen zien met hun handen kunnen maken. Van mij zou je kunnen zeggen: wat hij met zijn ogen ziet, maakt hij met zijn handen kapot. Lichtelijk overdreven, maar een kern van waarheid steekt er wel in.

Geen enkel probleem heb ik met het uit elkaar halen van interessante voorwerpen. Maar het weer-in-elkaar-zetten levert de nodige hoofdbrekens op. Niet dat ik enkele moertjes en schroefjes over hou, dat natuurlijk ook, maar het simpel terugveranderen in de originele (werkende) staat, lukt vaak niet. Mijn nieuwsgierigheid wint het van de verstandige opvatting dat je met je vlerken moet afblijven van voorwerpen die precies doen waarvoor ze gemaakt zijn. Ik wil het naadje van de kous weten. En als ik die weet, dan past de kous niet meer.

Neem nou zoiets fascinerends als onze vaatwasser. Bestaande uit twee schuifladen, inclusief een bestekverzamelplaats, alles van geplastificeerd draad. Beneden twee opbergplaatsen voor respectievelijk glans- en spoelmiddel en een zoutvaatje. Daarboven een draaiende slurf die, naar gelang, heet of koud spoelwater over de vaat giet om zodoende enig vuil te verwijderen. Interessant! Op de schuifladen voor de bekers, glazen en andere kop-en-schotels zie je opklapbare plastic rekjes. Een soort beker-standaardje. Je klapt ze overeind om er koppen en bekers rechtop en op-kop tegen aan te zetten. Dan kan het water van beneden ook de moeilijkste plaatsen bereiken. Handig!

Zo'n flexibel rekje kun je verwijderen. Dat is geen kunst. Ergens zit een haakje dat achter een palletje valt dat precies past op een horizontaal lopende as. Aan de andere kant zit een klemmetje met een gat dat je ergens aan een vertikaal onderdeeltje kunt vastklikken. Simple comme bonjour!

Vandaag hebben wij het flexibele rekje weggehaald. Ik wilde weten hoe dat nou precies bevestigd was in het oerwoud van plastic draden. Want je kunt het rekje door het vast te klikken rechtop zetten, maar je kunt het ook plat op zijn rug leggen. Maar hoe breng je zo'n rekje terug in de oorspronkelijke positie? Minstens een half uur hebben we, mevrouw Terra en ik, nodig gehad om erachter te komen hoe alles werkte. En dat is uitsluitend te danken aan mevrouw T. die na diep nadenken de oplossing vond. Ikzelf had de moed allang opgegeven.

Daarom een goede raad. Nee, twee. (1) Werkt alles naar behoren, blijf er dan met je handen van af. (2) Of maak even een foto-van-dichtbij van iets in de goed werkende situatie, dan kun je daar later op terugvallen. Maar pas op dat je de foto's niet kwijtraakt! Want dan heb je een extra probleem.

17-06-2011, 21:39 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Lang geleden, in de tijd dat de beroemde heerser Haroen al Raschid regeerde, leefde er in de delta van Eufraat en Tigris een oude, met zonen en dochters gezegende veeboer. Iemand die in alle opzichten een rijk en welvarend man genoemd kon worden.

Af en toe kwam een kalief uit de naburige stad hem opzoeken. Zij waren van jongs af aan bevriend en hadden geen geheimen voor elkaar. Deze kalief stond wijd en zijd bekend om zijn wijs oordeel in moeilijke zaken. Wanneer de oude veeboer raad nodig had, vroeg hij zijn vriend, de kalief, om advies. Zo had deze hem ervan overtuigd dat het verstandig was zijn laatste wil in een testament op te laten schrijven. De dood is immers vaak een plotselinge en ongenode gast.

Wat de wijze kalief had voorzien, gebeurde. De oude veeboer stierf vrij plotseling en werd dezelfde dag onder grote belangstelling begraven. De kalief uit de stad was om zeer dringende redenen verhinderd de begrafenis van zijn vriend bij te wonen. Hij beloofde zichzelf dat hij de rouwenden zo spoedig mogelijk zou bezoeken.

De familie van de overleden veeboer - nog steeds in zak en as verkerend – zat die ochtend in de schaduw van de poort die naar hun grote huis leidde, toen een van hen in de verte een man op een kameel zag naderen. Het was de kalief uit de stad die zijn verdriet over het overlijden van zijn vriend kwam betuigen. Na de gebruikelijke plichtplegingen zette hij zich neer in de poortschaduw bij de mannen uit de familie. Volgens de heersende mores hadden de vrouwen zich bij de komst van de man uit de stad teruggetrokken in het huis. Er werd thee gedronken en een handjevol dadels gegeten. Toen de kalief merkte dat de stemming wel bijzonder gedrukt was, vroeg hij wat eraan schortte. Daarop nam een van de zoons van de veeboer het woord.

‘Effendi, ik mag u als oudste van drie zonen begroeten en aanspreken. Onze  overleden vader heeft vaak gesproken over uw wijsheid en nu hebben wij uw raad dringend nodig. Vader heeft ons veel nagelaten dat wij onderling moeten verdelen. Een probleem doet zich voor bij de verdeling van de grootste rijkdom, en dat is het aantal kamelen dat wij bezitten. Daarginder ziet u ze staan. Vader heeft het in zijn laatste wil op de volgende manier geregeld willen zien. Kijkt u, effendi, hier is het document waar het staat beschreven:

Te verdelen 19 kamelen, in de volgende verhouding:

-         voor de oudste zoon: de helft

-         voor de tweede zoon: een vierde

-         voor de jongste zoon: een vijfde

Wijze raadsman, wij staan voor een onmogelijke opgave. Want zónder breuken mag het niet en mét breuken vallen er doden en gewonden onder de kamelen. Immers, de helft van 19 is 9½, maar aan een halve kameel heeft niemand iets. Laat staan aan een vierde deel of aan een vijfde. Al vier dagen zitten wij hier in de poort te rekenen met breuken en helen, maar wij komen er niet uit. Als u  erin slaagt het probleem op te lossen zullen wij u rijkelijk belonen en u eeuwig dankbaar zijn.’

De kalief zuchtte eens diep en vroeg daarop om nog een glas thee en een half uur bedenktijd. Toen die verstreken was, stond hij op, maakte zijn eigen kameel los die hij zo lang aan een dadelpalm had gebonden en voegde hem bij de kamelen uit de nalatenschap van zijn gestorven vriend. Vervolgens pakte hij een schrijfstift uit de mouw van zijn gewaad en schreef op het kleitablet met het testament van zijn vriend de volgende woorden en zinnen:

Te verdelen 20 kamelen, in de volgende verhouding:

-         voor de oudste zoon: de helft  = 10

-         voor de tweede zoon: een vierde  = 5

-         voor de jongste zoon: een vijfde  = 4

In totaal 19, zodat ik, de kalief, mijn eigen kameel in alle rust weer mee naar huis kan nemen.

Na de familie bedankt te hebben voor de genoten gastvrijheid, voegde de wijze kalief hierop de daad bij het woord en vertrok. Zijn roem reisde met hem mee.

Op de foto een oriëntaalse dromedaris op een even oosters kompas.

13-06-2011, 13:54 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Wat de vroegere encyclopedie en de nieuwerwetse wikipedia niet weten is, dat er ook kruisbekkippen bestaan. Echt waar. Ik zal het u laten zien.

Bijna een jaar geleden verscheen onze enige krielkip ’s morgens voor onze ogen met een kruissnavel. Om de een of andere reden en van de ene op de andere dag hadden de snavelpunten zich kruiselings over elkaar gebogen. Dat was geen vooruitgang, want het pikken van graankorreltjes en ander voedsel was plotseling een stuk moeilijker. Ook vandaag zagen wij het  weer. Onze kruissnavelkrielkip eet bij voorkeur grote maïskorrels en regenwurmen die hij met zijn rare snavel de baas kan.

Verder gaat het heel goed met onze krielkip. Dat vindt ook de haar begeleidende haan. Het hennetje is zelfs weer begonnen eieren te leggen. Nee, maakt u zich geen zorgen over onze kip-met-de-rare-snavel. Die redt zichzelf. Die rooit het wel.

04-06-2011, 23:25 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

Als u het leuk vindt om een raadsel te proberen op te lossen, raad ik u aan naar beneden te scrollen tot aan het punt waar u de eerste twee foto’s tegenkomt. Probeert u, daar aangekomen, de bijgevoegde vraag te beantwoorden, dan zult u zien dat die vraag noch gemakkelijk noch één-twee-drie te beantwoorden valt. Het is een multiple-choice vraag, dat maakt de zaak wat eenvoudiger. Dat wel. Ziet u geen licht in de duisternis, oftewel: kunt u de vraag onmogelijk beantwoorden, dan kunt u zich weer naar boven bewegen om hier mijn relaas te vervolgen.

(Gelegenheid om nu even naar beneden te scrollen.)

Wat u zowel als eerste als als tweede object afgebeeld ziet (drie maal ‘als’) is geen watermeloen, geen Brussels stoplicht dat net op oranje springt, geen eekhoorn die zich (als een rups) verpopt heeft. U ziet – ongelogen – mijn eigen, hoogstpersoonlijke schedeldak. Vraag mij niet hoe die gefotografeerd is, het is in elk geval van boven. En waar ik uw speciale aandacht voor vraag is het haar dat mijn schedel bedekt. Zegt u maar gerust: het geringe aantal haren.

Vroeger was ik gezegend met een normale, zwartkleurige haardos. Later kwam daar een idem zwarte baard en een bovenlipsnor bij. In de loop der jaren zijn twee tamelijk fundamentele veranderingen opgetreden. In de eerste plaats is het aantal schedelharen drastisch verminderd. Op het ogenblik resteren enkele sluikdunne haarstrengetjes die ik zo kort mogelijk laat knippen. Boven de oren en daar waar de schedel in de nek overgaat ziet u nog een haarrand die wel iets heeft van een middeleeuws paterskapsel. Het tweede dat verandert, is de kleur. Van pikzwart via grijzend naar lichtend wit. Dat geldt in meerdere mate voor mijn baard en snor en iets minder voor mijn hoofdhaar. Het grijs is een teken van toenemende ouderdom en afnemende gevatheid. Zo heeft iedere leeftijd zijn eigen haar.

Er is sprake van nóg een bijzonderheid. Hier en daar ziet u op mijn schedeldak littekens van opgelopen verwondingen. Voor mij geldt de regel: hoe minder haar op je hoofd, hoe eerder je je hoofd stoot. Werkelijk waar! Ik loop gebogen het lege kippenhok in waar ik mijn tuinspullen opberg, en bang! stoot ik mijn hoofd aan een balk die niet uit de weg wil gaan. Het overkomt mij om de haverklap en de laatste jaren hoe langer hoe meer.

Ach, denkt u, wat interesseert mij Terra’s schedel inclusief haarbedekking en verwondingen. Gelijk heeft u. U heeft wel andere dingen aan uw hoofd! 

Wat u hieronder ziet is:

-         een Iraanse watermeloen

-         een Brussels verkeerslicht dat juist op oranje springt

-         een pop (larve) van een eekhoornrups

-         geen van de drie bovenstaande mogelijkheden.

28-05-2011, 12:47 Geschreven door terra38  
Reageren (0)

In mijn geval speelde het verdwalen zich niet af in een dorre vlakte der woestijnen of in een groot, ondoordringbaar woud. Nee, ik ben ooit verdwaald in een grote stad. Als je Den Haag tenminste een stad wilt noemen, (wat ik zeker doe, vooral nadat ik er verdwaald was,)  maar u weet dat sommigen nog altijd van mening zijn dat Den Haag een (groot) dorp is. Tot de voorsteden van Den Haag behoren ook Loosduinen en Scheveningen.

In de oorlog werden veel Scheveningers door de Duitse bezetter gedwongen te evacueren naar verre vreemde streken. Op de boerderij van mijn oom (Rudolf) en tante (Dina) in de Gelderse Achterhoek maakten wij toen kennis met de familie Kuiper, evacué’s uit Scheveningen. Na de oorlog wilden de Scheveningers iets terug doen en nodigden onze familie uit voor een bezoekje. Waarop de familie Terra Sr. de koffers pakte en met bus en trein naar het verre westen trok.

Op zondag ging men naar de kerk. Te voet, want het was blijkbaar niet ver en vervoer voor iedereen was er blijkbaar niet. De jonge Terra, destijds zeven jaren jong, had zijn zondagse pakje aangetrokken en huppelde vrolijk voor de anderen uit. De straat uit, het plein oversteken en daarna de eerste weg links. Of was het rechts?

De kerkdienst verliep zoals thuis: dezelfde prevelementen, dezelfde gezangen, dezelfde verveling voor iemand van zeven. Na de kerkdienst hoorde ik mijn oudere broer tegen mijn eveneens oudere zus zeggen dat hij gemakkelijk alleen de weg naar het logeerhuis kon vinden. Die uitdaging durfde de kleine Terra ook wel aan. Hij onttrok zich vlug aan de hoede van het gezelschap en sloeg al rennend de terugweg in. Totdat hij zeker wist dat hij in een straat liep waar hij nog nooit eerder gelopen had. En die winkel op de hoek zag hij ook voor het eerst van zijn leven. Hij was de weg kwijt: verdwaald.

Hij was in een volstrekt andere wereld terechtgekomen. En wist niets anders dan dat de familie Kuiper op nummer 32 woonde en dat door de straat waarin zij woonde geen tramrails liepen. Hoe de straat heette was hem totaal onbekend.

Veel Hagenezen moeten hem hebben gezien: een verlegen Achterhoeks jongetje dat beschroomd langs de huizen loopt en kijkt of hij ergens het huisnummer 32 kan vinden. Tevergeefs natuurlijk. Er staan honderden huizen in Den Haag met het nummer 32, maar als je ze nodig hebt, zijn ze er niet.

Ondertussen, het loopt ondertussen tegen tweeën, is bij de families Terra Sr. en de familie Kuiper een lichte vorm van paniek ingetreden. Waar zou die jongen zijn? En als hem maar niets overkomen is! Totdat er gebeld wordt. Een kennis van de familie Kuiper komt de verdwaalde Terra terugbrengen. “Wij hadden hem in de kerk gezien en nu liep hij overal de voordeuren af te zoeken, wat ons zeer verbaasde!”

Groot was de opluchting. Mevrouw Kuiper opperde voorzichtig of een kleine lijfstraf niet op zijn plaats was, maar daar kwam niets van in. Mijn ouders waren veel te blij dat ik de verdwaalsessie zonder kleerscheuren was doorgekomen.

En ikzelf? Tot op de dag van vandaag weet ik het adres van de gastfamilie in Den Haag / Scheveningen. Boreelstraat 32. Ik zal het nooit van mijn leven vergeten, ook al word ik 132.

23-05-2011, 00:00 Geschreven door terra38  
Reageren (0)