De meesten onder de velen van hierboven hoeven wij niet te vertellen dat dit een volstrekt verkeerd idee is van wat men denkt te zien. Dit is natuurlijk helemaal geen eikenschorsleeftijdsmeter, noch een voortijdige mp3-speler of een slome vooroorlogse Aldi-kassa. Dit is evenmin een ontsleutelmachine uit de eerste wereldoorlog waarmee men de gecodeerde berichten van de vijand in begrijpbare taal kon veranderen. De foto heeft iets te maken met zowel beeldende als muzikale kwaliteiten, laat ik u daarmee een eindje op weg helpen. Maar wat is het nou precies?

Ik help u uit de brand. Wat u ziet is een detailopname van een klein, oud muziekinstrument, een trekharmonica. Beter gezegd, een bandonika oftewel een konzertina. Familie van de beroemde bandoneon waarop tango’s het allermooiste klinken. Deze is gemaakt door een firma uit Chemnitz,  omstreeks 1920.

De cijfers die u boven de knoppen ziet, zijn aanwijzingen voor de bespeler zodat deze kan weten welke knop zij of hij, op een bepaalde plek in het muziekstukje aangekomen, moet indrukken. Voor dit type muziekinstrumenten bestaat een speciaal notenschrift, een cijferschrift. U kunt er geen moeilijke sommen mee uitrekenen, maar u kunt er wel prachtige melodieën mee toveren. U trekt aan de blaasbalg (of duwt er tegenaan, net wat u wilt) en drukt op knopje 14 en u gelooft uw oren niet.

Het echt verrassende komt tot slot. Als u goed kijkt ziet u op de diverse paarlemoeren knoppen een piepklein fotostatiefje en de handen van de fotograaf. Sterker, u ziet zelfs het gezicht van de schrijver van deze tekst, tevens bespeler van het instrument. Hij zou, als u daar prijs op stelt, met losse handen een schubertiaanse Ländler kunnen spelen. Maar dat is ook het enige liedje dat hij kent.