Als u het leuk vindt om een raadsel te proberen op te lossen, raad ik u aan naar beneden te scrollen tot aan het punt waar u de eerste twee foto’s tegenkomt. Probeert u, daar aangekomen, de bijgevoegde vraag te beantwoorden, dan zult u zien dat die vraag noch gemakkelijk noch één-twee-drie te beantwoorden valt. Het is een multiple-choice vraag, dat maakt de zaak wat eenvoudiger. Dat wel. Ziet u geen licht in de duisternis, oftewel: kunt u de vraag onmogelijk beantwoorden, dan kunt u zich weer naar boven bewegen om hier mijn relaas te vervolgen.

(Gelegenheid om nu even naar beneden te scrollen.)

Wat u zowel als eerste als als tweede object afgebeeld ziet (drie maal ‘als’) is geen watermeloen, geen Brussels stoplicht dat net op oranje springt, geen eekhoorn die zich (als een rups) verpopt heeft. U ziet – ongelogen – mijn eigen, hoogstpersoonlijke schedeldak. Vraag mij niet hoe die gefotografeerd is, het is in elk geval van boven. En waar ik uw speciale aandacht voor vraag is het haar dat mijn schedel bedekt. Zegt u maar gerust: het geringe aantal haren.

Vroeger was ik gezegend met een normale, zwartkleurige haardos. Later kwam daar een idem zwarte baard en een bovenlipsnor bij. In de loop der jaren zijn twee tamelijk fundamentele veranderingen opgetreden. In de eerste plaats is het aantal schedelharen drastisch verminderd. Op het ogenblik resteren enkele sluikdunne haarstrengetjes die ik zo kort mogelijk laat knippen. Boven de oren en daar waar de schedel in de nek overgaat ziet u nog een haarrand die wel iets heeft van een middeleeuws paterskapsel. Het tweede dat verandert, is de kleur. Van pikzwart via grijzend naar lichtend wit. Dat geldt in meerdere mate voor mijn baard en snor en iets minder voor mijn hoofdhaar. Het grijs is een teken van toenemende ouderdom en afnemende gevatheid. Zo heeft iedere leeftijd zijn eigen haar.

Er is sprake van nóg een bijzonderheid. Hier en daar ziet u op mijn schedeldak littekens van opgelopen verwondingen. Voor mij geldt de regel: hoe minder haar op je hoofd, hoe eerder je je hoofd stoot. Werkelijk waar! Ik loop gebogen het lege kippenhok in waar ik mijn tuinspullen opberg, en bang! stoot ik mijn hoofd aan een balk die niet uit de weg wil gaan. Het overkomt mij om de haverklap en de laatste jaren hoe langer hoe meer.

Ach, denkt u, wat interesseert mij Terra’s schedel inclusief haarbedekking en verwondingen. Gelijk heeft u. U heeft wel andere dingen aan uw hoofd! 

Wat u hieronder ziet is:

-         een Iraanse watermeloen

-         een Brussels verkeerslicht dat juist op oranje springt

-         een pop (larve) van een eekhoornrups

-         geen van de drie bovenstaande mogelijkheden.