Een hof is een tuin en een hofje is dus een tuintje. In ons zangerige dialect spraken (en spreken) wij van een höfken met zo'n lange ö die je hoort in het engelse love. In mijn jonge jaren lag de hof achter het geboortehuis. Smal, lang en spits toelopend. Aan het eind van de hof stond het kippenhok. De hof werd doorsneden door een lang, recht pad. Kijkend naar het westen zag je rechts achteraan bessenstruiken met daarvoor twee appelbomen met weer dáárvoor een slordig gemaaid grasveldje. (De appelbomen leverden omstreeks augustus witgele appels op. Nooit en nergens heb ik ze lekkerder gezien en geproefd.) Links lag de groentetuin. In het voorjaar kwam de tuinman Hendrik V. om de tuin om te spitten. Op de bovenste foto van de twee hieronder ziet u mijn moeder het tuinpad aflopend richting huis nadat ze de kippen in het kippenhok op de achtergrond van een handje gemengd graan heeft voorzien.

Mijn moeder had de gewoonte aan elk van haar kinderen een stukje tuin in bruikleen te geven. Voor dat stukje hof was jij verantwoordelijk. Je mocht er zaaien en planten wat je wilde, maar je moest ook voor het onderhoud zorgen. Groot was mijn höfken niet: zo'n twee vierkante meter. Omdat ik liever lui dan moe was, verbouwde ik in mijn hofje gemakkelijke groente en dito bloemen. Bijvoorbeeld een pol aardappelen en een enkele chrysant. Vaak een paar gladiolenbollen die met weinig zorg en moeite prachtige bloemstengels opleverden. Onkruid wieden deed ik zelden. Vaak bukte mijn moeder zich - op weg naar haar kippen - om onderweg uit mijn höfken een paar onkruiden te verwijderen.

De plek waar we nu, anno 2011, onze groente verbouwen mag je met recht en reden een hof noemen. Minstens honderd vierkante meter. En elk stukje zandgrond wordt benut. In deze tijd van het jaar (juni) kan het gebeuren dat al het voedsel dat wij 's middags tot ons nemen van eigen bodem is. Sla, andijvie, spinazie, raapstelen, worteltjes, erwten, slaboontjes, heerlijke nieuwe aardappeltjes, noemt u ze maar op. Niet te vergeten de overheerlijke aardbeien, frambozen en bessen die ons dit jaar verblijdden met een rijke oogst.

Het is tamelijk veel werk. Dat is zo. Maar zolang wij onze grond de baas kunnen, verbouwen wij onze groente zelf en zorgen wij voor onze hof. Want wij geloven zeker en vast dat eigen verbouwde groente lekkerder is dan de gekochte. Maar dat zou wel eens verbeelding kunnen zijn.