Ik maak me geen illusies. Zo ver ben ik nog lang niet. Het ene moment gaat dat al beter dan het andere, de ene dag is gemakkelijker dan de andere. Vandaag heb je me niet uit mijn tent kunnen lokken. Oh, er waren enkele momenten hoor... momenten waarop ik in de fout had kunnen gaan. Momenten waarop ik verkeerd had kunnen reageren. Maar ik leer het steeds beter, en als ik voel dat ik een scherpe reactie zou willen sturen, verander ik gewoon van onderwerp.

Dàt, mijn lief, leer ik van jou... Steeds als het 'gevaarlijk' wordt, begin jij over iets heel anders: de kids, het werk,... Ik doe hetzelfde tegenwoordig. Maar ik tracht ook te stoppen met je heel de tijd gerust te stellen. In zo veel dingen komt jouw abandonisme door, in zo veel woorden. Ik ben het moe om die op te vangen, om daarop te reageren. Ik negeer ze gewoon. 

Ja, ik ben eigenlijk best trots op mijn houding momenteel, en ik hoop die vol te houden. Gisterenavond sloot ik redelijk bruusk af, ik voelde dat het gevaarlijk werd voor me, om verkeerd te reageren. Dus sloot ik af "ik ga slapen, slaapwelxxx". Dat ik nog een uur op internet rondhing, en ja, ook nog postte op fb, zal je wel gemerkt hebben. Dat kan me niet schelen, eerlijk gezegd. Je denkt maar wat je wil. 

De reactie vanochtend loog er niet om... "gdm. Met of zonder xxx... je kiest maar". Zo ken ik je. Maar je krijgt me niet zo ver. Mijn antwoord was rechttoe rechtaan: "met. Ook gdm xxx". Ik weiger nog jou de kans te geven tot een conflict. Zo ver zijn we gekomen. Vroeger stuurde ik je elke avond een quote... en ooit stuurde ik je deze "don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you". Enkele weken geleden zou ik deze gepost hebben op mijn fb... jou provocerend. Zelfs dàt doe ik nu niet meer...

Afstand nemen... steeds meer. Ik treur nog steeds om "ooit". Maar "ooit" werd ergens, de afgelopen maanden "nooit". 

Nog even... jouw examens. Jouw optreden. En daarna... 3 maart is een soort deadline voor mij. Als je die dag geen enkele van onze verjaardagen in herinnering bracht, krijg jij een horloge. Het is besteld. Als teken van de tijd die onherroepelijk verloren ging, als teken van de tijd die we nooit meer samen zullen doorbrengen. 

Een horloge met een klein oranje detail... oranje, mijn kleur. Een eeuwige herinnering aan wat was, en wat jij weg gooide. Een spoor van ons...

En hoe afstandelijker en rustiger ik ben, hoe vaker jij een aanzet geeft. Sexueel getinte opmerkingen. Ik ga er niet op in, reageer er koel op. Steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik jouw fantasie moet voeden. Ik besef maar al te goed dat ik dat spel vroeger meespeelde, en niet bepaald tegen mijn zin. Maar ik wil meer zijn dan dat... bij jou toch. Dat is wat jij mij vertelde, in het begin. Wat jij nog steeds beweert... alleen is daar niets meer van te merken.

Zo vreemd.. bij de Ander stelt het me geen probleem. Maar wat is dit eenvoudig als situatie... duidelijk... eenduidig. Maar ook: wat een verschil met jou. Er is wisselwerking, wederzijdse initiatieven. Geen spel van aantrekken en afstoten. Geen achterdocht. Geen verplichtingen. En toch hoor ik hem veel vaker dan jou. Als hij kans ziet, krijg ik een berichtje. Soms insinuerend, maar even vaak gewoon om iets te vertellen. Een gebeurtenis, een gedachte, een tegenslag, een grapje. Wisselwerking in de zin van "hoe ziet jouw komende week eruit?" Actief mee uitkijken naar kansen... 

Natuurlijk is dit geen vervanging voor jou. Maar niemand zal jou ooit kunnen vervangen. Zelfs deze nieuwe "jij" niet... Deze nieuwe jij is niet mijn alter ego. Die man is weg... 

Vandaag werk ik laat... maar ik heb een pauze. Die pauze komt ongeveer overeen met het einde van jouw examen. Gisteren zei ik je dat, nodigde je letterlijk uit om even langs te komen. Iets eerder dan verwacht, zie ik je online komen... en Zij is ook meteen online.

Ik besef: je bent al buiten uit het examen, en Zij hoort als allereerste hoe het ging.

Ik reageer niet... beslis af te wachten wanneer je mij iets laat weten. Twintig minuten later krijg ik te horen hoe het examen ging. Dat je moe bent. Ik blijf rustig, zeg "ga dan maar meteen naar huis". Jij reageert dat je moe bent, dat je niet wil zitten wachten in mijn wachtzaal tot ik mijn pauze heb. Mij goed "jij beslist". Ik meen het... maar jij voelt het als een dreiging. Dus beslis je te komen... "anders krijg ik het straks toch te horen. Of morgen. Of overmorgen." Nochtans meen ik het... het kan me niet meer schelen. Denk ik.

Dus ja, je komt langs. Ik zeg niets.. niets over het feit dat je Haar voor mij contacteert. Het is stom, maar in al die kleine dingen laat je me merken dat ik niet meer zo belangrijk ben als in het begin. Toen was ik de eerste aan wie je iets liet weten... Ik zeg niets... niets over het feit dat het zelfs niet in je opkwam om Haar niet zo snel te laten weten dat je uit je examen was, zodat we meer tijd samen gehad zouden hebben. Ik zeg niets... en laat je na tien minuutjes weer vertrekken.

"Zul je voorzichtig zijn?" Desondanks hoor ik je pas 2 uur nadat je bij mij vertrok. Terwijl ik wéét dat je er precies 32 min over rijdt op dat uur. Het komt niet in je op dat ik ongerust ben, als je zo moe moet rijden. Na 2 uur krijg ik "thuis, gegeten, gebeld". Maar ik heb je verwittigd: ik behandel jou zoals ik behandeld word.  Wéér iets dat wegvalt...

Ik ben kort vanavond op chat. Wens je snel slaapwel. En sluit mijn facebook...

Er was een tijd dat ik die woorden hoorde, iedere keer als ik naar jou reed of bij jou vertrek. Er was een tijd dat het belangrijk was dat ik liet weten dat ik veilig was aangekomen. Vandaag kwam ik even langs, niet lang... ik vertrok in de regen. Maar niets... Om middernacht vertrok ik weer bij de vriend waar ik vanavond langsging. Nog een flinke rit voor de boeg, wens ik je alvast een goede nacht. Weer zeg je niets...

Het bevestigt wat ik weet: je laat me los. Wat je ook beweert... jij laat mij los. 

Ik zag Haar vanavond Haar handen rond je gezicht leggen. Teder. Liefhebbend. Die "broer-zus-relatie" die jij beweert dat er al 2 jaar tussen jullie bestaat... het gebaar waar ik getuige van was, spreekt dat tegen. Ik keek naar jullie... Ja, ik voelde een steek. Maar lang niet meer zo intens en snijdend als enkele maanden geleden, zelfs enkele weken geleden. 

Na Haar vertrek bleef ik nog even zitten praten met jou. Je trachtte me uit te lokken "allee zeg maar wat je te zeggen hebt". Ik heb niets meer te zeggen... ik ga me trachten kalm te houden tot jouw examens erop zitten. Geen provocerende woorden meer. Niet mijn gevoel onder woorden brengen. Elke ochtend een "gdmxxx" en elke avond een "slaapwelxxx". Nietszeggende korte chats "hoe ging je examen?", "alles ok?", "groetjes ginder". 

Ik luisterde naar je vanavond. Hoorde je vertellen "wij...". Steeds weer "wij"... 

Over 2 weken ga ik naar een voorstelling. Al bestelde ik twee kaarten, ik weet al dat mijn partner niet mee kan, omwille van de kids. Vanzelfsprekend vraag ik je mee... benieuwd hoe je zal reageren.  En je zegt precies wat ik verwachtte "vraag Haar anders mee". Je bent zo voorspelbaar geworden voor mij... 

Ik zal voorzichtig zijn. Alleen niet op de manier dat jij dat vroeger bedoelde...

Het doet er eigenlijk niet meer toe. Het zijn de naweeën, prent ik mezelf in. De laatste stuiptrekkingen van onze passie. Durf ik het nog "liefde" te noemen, wat wij hadden? 

Vandaag word ik, ongewild, weer geconfronteerd aan "jullie". Ik zit met Haar te chatten, Ze klaagt over je weekendwerk. "wat hebben we dan nog aan elkaar?"  Ik lees Haar woorden, en heb zin om Haar toe te roepen "jij leeft verdomme met hem samen! Jij ziet hem élke ochtend, jij ligt elke avond naast hem in bed. Jij hébt hem!" Maar ik zwijg, luister naar Haar, spreek steunende woorden. 

En plots herinner ik me hét moment. We vrijen... ik zie de kamer nog voor me, de wanddecoratie. Ik zit bovenop je... We praten nog na. En jij zegt "Zij heeft dit niet verdiend. Ik kan het Haar nooit aandoen Haar te verlaten." De tranen springen me in de ogen, en op hetzelfde moment dat de woorden uit je mond komen, zie ik je verstijven. Je beseft wat je net zei, en verontschuldigt je. Maar het is gezegd, de woorden zijn uitgesproken...

Tot op dàt moment geloofde ik dat we een toekomst hadden samen. Dié dag, dàt moment veranderde dat. Besefte ik dat het een leugen was, jouw woorden over "ooit". Jij tracht je woorden te herstellen. Praat over "er komt een moment dat wij samen zijn. Maar niet nu... er zijn te veel problemen. Ik mag jou niet opzadelen met mijn problemen. En zij kan het momenteel niet redden zonder mij." 

Ineens besef ik wat me de laatste tijd steeds zo'n vreemd gevoel geeft als ik bij jullie in huis kom. Sprak jij vroeger steeds over "Haar huis", tegenwoordig is het "ons huis". Waarom viel het me niet eerder op? 

Niet voor het eerst bedenk ik: waarom risico's lopen met mijn gezin, als er geen toekomst is voor ons samen? Voor mij was het het risico waard, omdat ik leefde met hoop. Hoop dat wij "ooit" samen zouden kunnen zijn. Echt samen zijn, als man en vrouw. Zodra dié kans er niet meer is, is dit alles het risico gewoon niet meer waard...

Dus ik speel het spel... één van mijn vragen is je nieuwe uurrooster. Het valt goed... perfect, als je mij buiten beschouwing laat. Jij bent vrij op precies dié halve dagen dat Zij niet moet werken. Ik reageer dan ook met "je zal wel blij zijn met je uurrooster". Domweg antwoord jij "heel blij". Ik ga een stap verder "je uurrooster past perfect in alles, in je andere job, in Haar vrije dagen". Weeral antwoord jij met "inderdaad". Uiteindelijk krijg je mijn sarcasme door... "ik weet niet of je het nu meent of niet". 

Voor mij bewijs je weeral dat ik geen plaats heb in jouw leven. Enkel in jouw fantasiewereldje... Ik houd me sterk, wens je proficiat met je perfecte uurrooster.  En huil... voor de zoveelste keer. Wanneer zal het eindelijk de laatste keer zijn?

Jouw afwezigheid in mijn leven geeft me veel tijd om te mijmeren. Ik herinner me scènes uit het afgelopen jaar. Wat ben ik blind geweest.Ik ben selectief geweest in mijn zoektocht naar tekens dat ik belangrijk ben voor jou. In woorden beweer je dat ik belangrijk ben. In daden bewijs je steeds weer het tegenovergestelde. Enkel in bed kan je me tonen dat ik ertoe doe. Daarbuiten echter...

Ik herinner me een dag in juli. Een vrijdagochtend. Enkele dagen na het breekpunt, je verbroken belofte. Je beloofde met me te gaan winkelen, een hele dag. Zij moest werken. Bovendien wist Ze ervan, ik had het laten vallen op een avond waarop we samen aan tafel zaten, enkele weken eerder. Die vrijdagochtend kwam je langs. Je kon nog niet mee, want er was een acuut geldprobleem. Dus je moest eerst dat regelen. Ik beslis ter plekke om je, voor die enkele dagen, het geld te lenen. Alles doe ik om je die dag van mij te laten zijn. Iets gewoons doen samen, daar verlang ik naar... gaan rondwandelen in winkels, kleren kiezen.

Maar je begint al: "ik kan pas weg om 17h, dan is Zij weer werken". Ik voel het al aankomen... je hebt Haar niet gezegd dat je me beloofde te gaan winkelen. Je belt Haar, dat het geld in orde is, dat ik help. En dan... hoe kan het dat ik dàt zinnetje zo genegeerd heb... maar vandaag hoorde ik het je zeggen alsof het gisteren was "ze vraagt of ik mee ga winkelen vandaag... dat is wel het minste dat ik kan doen, nu ze ons zo helpt". Alsof met mij meegaan een manier is om me te bedanken, alsof ik niet in mijn eentje kan gaan winkelen. Wat Zij antwoordt, hoor ik niet, maar ik zie je stiller worden. Nadat we naar de bank gegaan zijn, komt hetgeen ik op dat moment al vermoed: je krijgt pijn. Voelt je niet goed. Voelde het al sinds het ontwaken. Je gaat naar huis rijden, dat geld betalen, en zal dan zien of je je nog in staat voelt om mee te gaan winkelen. 

Ik laat je buitenstappen, en meld je dat ik vertrek. Zonder jou. Dat ik het wel begrepen heb. Ik ben gaan winkelen die dag. Waar ik niet heen ging, was het hotel dat ik vond, om de verloren tijd van eerder die week in te halen. Huilend ben ik die dag terug naar mijn gezin gereden.

Zij... steeds weer Zij. Nooit zal je mij voor Haar plaatsen. 

Gisterenavond chatten we even... ik laat je weten dat ik deze voormiddag in een gemeente vlakbij zit, van 9 tot 12h, wel wetende dat jij daardoor rijdt, als je terug naar huis rijdt van op je examen vanochtend. Jij gaat aan dat nieuws voorbij. Iets later wijs ik je er nog eens op "dat was een hint". Weer negeer je het...

Ik word niet meer boos, zelfs niet meer verdrietig. Ik ga eraan voorbij, praat over iets anders. Vanochtend wens ik je succes met je examen, vraag je enkel om me te laten weten hoe het liep. Dat doe je, en tegelijkertijd meld je me dat je "onderweg bent. En wat nu?"  Wat dan??? Ik vraag niets... ik bied je een kans om me een klein uurtje te zien, en jij grijpt ze niet. Terwijl je letterlijk op 200 meter van de plek waar ik een cursus volg rijdt... we hadden iets kunnen gaan drinken, een wandeling kunnen maken, of gewoon in de auto hebben zitten praten. 

Ik laat je nog weten dat ik weg kan, herhaal dat mijn gezin me pas een uur later zal komen oppikken. Jouw reactie? "ben intussen bijna thuis". Ik kén het traject dat je rijdt... ik reed het al zo vaak dat ik per minuut kan zeggen waar je je bevindt. Op het moment dat jij stuurde "onderweg" was je al in de gemeente waar ik me bevond. Dàt noem ik niet "een kans grijpen", dàt is gewoonweg veronderstellen dat ik alles al plande. Want het is waar: voordien zou ik geregeld hebben dat ik op dat moment buiten stond, zou ik je letterlijk gezegd hebben "pik me daar op, en we gaan daar heen". Maar net dàt gedrag van mij maakt dat ik al 11 maanden hoor "het is altijd jouw goesting". 

Maar: ik word niet meer boos. Zelfs amper verdrietig. Ik zeg "okee", en leg mijn GSM weg. Sluit mijn cursus af, laat me oppikken door mijn gezin, ga winkelen met hen... en contacteer je zelfs niet. Ik denk aan je, maar minder dan ik vrees. Ik geniet van mijn kids.

Ik krijg slecht nieuws, in verband met iemand die ik ken. Het nieuws raakt me, frustreert me... kanker. Zo onrechtvaardig. Elke dag krijgen mensen te horen dat ze kanker hebben, dat besef ik maar al te goed. Maar nu... ik kan zelf niet verklaren waarom het nieuws me deze keer zo hard raakt. Het is niet alsof dit de eerste persoon in mijn omgeving is die kanker krijgt. Misschien word ik wel zo boos en opstandig op deze situatie, omdat ik het niet word op jou? Maar ik ben razend, gefrustreerd, opstandig,... al die dingen. En ik post het dan ook op facebook, dat ik zin heb om ergens héél hard tegenaan te schoppen. 

Geen 5 minuten duurt het, of jij reageert... "waarom schoppen?" Jij beweert bij hoog en bij laag dat je mijn facebook niét in de gaten houd. Hiermee bewijs je het tegendeel... weer bestaat er een grote discrepantie tussen wat je zegt en wat je doet. Ik heb geen zin om het je uit te leggen, zeg enkel dat het niets met jou te maken heeft. Nog probeer je "echt niet?". Je moet het doen met een kordate "echt niet". Je volgende vraag kan ik zo voorspellen "kan ik iets doen?" Dàn leef jij op... als jij kan "helpen". Maar jouw helpen is geen écht helpen, dàt weet ik intussen al. Jouw helpen is enkel voor jezelf, niet voor de ander. Mijn antwoord is trouwens niet gelogen: "neen, je kan niets doen". En daar laat ik het bij...

De rest van de middag negeer ik je. Ik neem geen contact op, en check zelfs niet of jij online komt. Ondanks dat het weekend is, hoor ik de Ander wel. Even chatten... elkaar vertellen hoe de dag verloopt. Hij zit met een serieuze tegenslag vandaag. Maar weeral word ik geconfronteerd aan het verschil tussen jullie. Geen gezeur of "waarom ik weer?" houding, enkel de stappen die hij al ondernam, in afwachting van maandag. Daarna over tot de orde van de dag, de verdere plannen. Een mature optimistische houding... En dus deel ik mijn gevoel van frustratie wél met hem. Aan hem vertel ik hoe ik me voel.

Mijn gevoel niet delen met jou... het is nieuw voor mij. Al iets meer dan 11 maanden lang vertel ik jou àlles. Zonder geheimen... jij weet alles over mij. Mijn enige geheim was de Ander. Tot nu... Het voelt bevrijdend aan, om niet meteen naar jou te rennen met mijn gevoel. Weer zelfstandig, niet meer afhankelijk.

Maar ook een kantelmoment. En dat voel je ergens toch aan. Je contacteert me zodra je me ziet verschijnen op facebook vanavond. Je vraagt me of ik nog boos ben... Vervolgens ga je verder... "zag de foto's op facebook... nu begrijp ik waarom je me wegduwt...jouw keuze". Ik kan er enkel mee lachen... jij trekt conclusies op basis van repetitie-foto's, waar ik naast iemand in de zetel zit. Ik en hij??? Laat me niet lachen... Ik beslis de zaken eens duidelijk te stellen: ik duw je niet weg, maar ik ben gestopt met je aan te trekken, achter je aan te lopen. Dàt zal je ongetwijfeld voelen. Maar ik duw je niét weg. Integendeel: jij vraagt me bij jou langs te komen, en ik kom. Dat bewees ik afgelopen week. Maar... ik zal nooit meer vragen om te mogen langskomen. Dàt is nieuw. 

Ik blijf rustig, zet de zaken gewoon eens op een rijtje. Jij tracht van onderwerp te veranderen, maar ik sta het je niet toe. Letterlijk "verander niet van onderwerp alsjeblieft. Praat dit uit". Maar ik merk: je laat mij praten, en zegt zelfs niets. Dus ik stop ermee. Ik laat je weten  "tegen mezelf praten kan ik elders". Hier kan ik ook nadenken, de dingen neerschrijven. Liever bloggen dan tegen iemand te praten die toch niet reageert...

Ik besef : ik schrijf de dingen neer... heb bewijs voor mezelf nodig wat ik denk, wat er gebeurt, wat er speelt. Maar ik voel ook de behoefte om eens te schrijven hoe het was... voor ik vergeten ben dat we ook geweldige momenten hadden samen.  Ik maakte de optelsom: 

we leerden elkaar kennen op 6 februari

we ontmoetten en zoenden elkaar voor het eerst op 23 februari

we  beminden elkaar voor het eerst op 3 maart

we beminden elkaar -naar mijn gevoel- voor het laatst op 26 juni

daarna volgden een helse zomer, vol verbroken beloftes, en 5 maanden van proberen om die zomer ongedaan te maken

Binnenkort vieren wij verjaardagen... ik vraag me af of jij eraan zal denken. Ik in elk geval wel. Op 3 maart krijg je van mij een geschenk. Niet het eerste... maar wél het meest betekenende. Je krijgt van mij een horloge... als teken van de tijd samen die we onherroepelijk kwijt zijn. Door jouw toedoen... al die momenten die jij liet liggen. 

Ooit gaf jij me jouw horloge, toen ik op vakantie vertrok. Als teken dat je op me zou wachten. Ik mocht het 4 maanden dragen, verzon een vreemd excuus tegenover mijn gezin, waarom ik een horloge droeg dat niet van mij was. In een groots gebaar, ergens eind augustus, gaf ik het je terug. Sindsdien draag ik weer mijn eigen horloge. En af en toe, provocerend lijkt het wel, draag jij dat ene horloge als we elkaar zien. 

Die vakantie... jij gaf me jouw horloge, als teken. Ik gaf je mijn tekst... een tekst die me nauw aan het hart ligt... al ruim 20 jaar in mijn portefeuille zit. Zo vreemd... door dit neer te schrijven besef ik plots dat je die nog steeds in jouw portefeuille hebt zitten... Op zich niet erg: ik kén de woorden. Maar waar ik zo ongeveer àlles van jou teruggaf, kreeg ik mijn tekst nog steeds niet terug...

Gisterenavond laat deed je het weer. Kort nietszeggend gesprekje, en bij afsluiten ben ik flink. Wens je "slaapwelxxx". Krijg enkel een "slaapwel" terug. Even later laat ik je dat weten "figures... ik kan xxx sturen, jij niet. Maakt niet meer uit, en nu moet je ze echt niet meer sturen. Zal wel merken of je het wel kan, me morgen contacteren. De bal ligt nog steeds in jouw kamp."

Dus ik negeer mijn GSM vandaag... slaag er wonderwel in om jou niets te sturen. Nochtans zie ik je heel de dag door online komen, op messenger, op whatsapp. Maar mij negeer je... Om 21.30h haal je het niet meer... krijg ik "fijn je te horen". Ik mis je bericht, ben bezig. Je wéét nochtans dat ik vanavond repetitie heb. Om 22.18h komt het abandonistische "soit". Rond half elf lees ik beide berichten. Denk bij mezelf "blijven ademen", en stuur gewoon rustig terug "ook fijn om je te horen." En ik stel vragen over je dag... ga volledig aan jouw zwijgen voorbij.

En de realiteit is: het kan me een stuk minder schelen vandaag. Elke dag kan het me minder schelen. Ik mis je. Dat verandert niet. Maar mijn trots neemt de bovenhand. Ik smeek niét meer om aandacht. Ik provoceer je niet meer. Ik zoek je niet meer op.

Ik zoek je niet meer op? Eerlijk... ik blijf mezelf pijnigen met te checken of je online was ergens. Eigenlijk zijn messenger en whatsapp vergiftigde communicatiekanalen. Niet enkel kan je precies zien of je berichten worden gelezen door de ander, maar ook nog om hoe laat ze online waren voor het laatst. En als je, zoals ik, dat om het uur of toch minstens om de paar uur doet, dan voel je je natuurlijk genegeerd. Iemand niet online zien... dan kan je geloven dat die druk bezig is. Maar iemand steeds online zien komen, zonder dat ze de moeite doen je te contacteren... 

Ik kan het nog niet laten, om dàt te checken. Maar ik geef mezelf tijd... het moment komt nog wel. Het moment dat ik een hele dag niet meer kijk wanneer jij voor het laatst online was. Het moment dat ik niet meer wacht op jouw berichten. Het moment dat ik niet meer verlang naar contact met jou.

Maar ik besef: nooit zal ik stoppen met te verlangen naar jou. Jij bent en blijft mijn man... Mijn verlangen is zoveel meer dan lust. Als het enkel lust was, dan zou ik nu over je zijn. Ik houd van jou, zoals ik van niemand anders ooit gehouden heb. En dàt, mijn lief, die liefde heb jij weggegooid.

Ik kan dan nog zo hard roepen "jouw verlies". Maar ik verlies ook... ik verlies de toekomst die we droomden, samen. Ik verlies mijn man. Ik verlies jou. Maar het ergste: ik verlies een stuk van mezelf. Zonder jou zal ik nooit meer de vrouw zijn die ik nu weet dat ik ben bij jou.

Dus ik ga verder... 

Ik plaatste hier mijn biecht, werd angstig en verwijderde... maar eerlijk is eerlijk toch? En wat is een blog zonder eerlijkheid?

Dus ja, ik geef toe. Ik ga verder... er is een ander intussen. Dit is geen liefde, dit is een duidelijke afspraak met een volwassene. Maar wél iemand die weet wat hij wil. Iemand die, raar genoeg, op een bepaalde manier op jou lijkt. Die een aantal heel gelijkaardige problemen heeft gekend in zijn leven als jou. Maar wat een verschil in houding! Waar jij steeds weer klaagt en vindt dat alles en iedereen tegen jou is, biedt hij zijn problemen het hoofd met een ongelofelijk optimisme.

Bij jou is het glas altijd halfleeg, bij hem is het altijd halfvol.

Natuurlijk ,van hem verwacht ik niets meer dan fijne momenten. Geen toekomstdromen over een leven samen. Geen valse beloftes. Maar ook: eerlijkheid. Openheid. Als er eens iets tussen komt, zelfs last minute (ja, het overkomt hem ook wel eens), krijg ik meteen een "sorry". Een sorry die gemeend klinkt, en die ik niet moet afsmeken. 

Hij weet over jou... hij weet dat hij een manier is voor mij om afstand te nemen van jou. En dat mag van hem. 

Face it... je bent me kwijt.
 

Maar ik schiet niet. Meerdere keren wis ik vandaag mijn woorden... stuur je zelfs niets. Vandaag moet jij langs op je nieuwe werk... ik zat gisteren naast je toen je die mail kreeg, met het programma waar je wanneer moest zijn. Ik weet dus perfect wanneer je vertrekt, tijd hebt, thuis komt. En toch, na mijn "gdm xxx succes straks" hoor ik je de hele dag niet meer. Meerdere keren zie ik je online komen, op meerdere plekken. Maar op geen enkel moment krijg ik nieuws van je.

Meerdere keren wil ik iets sturen, maar ik zwijg. Om half vijf hoor ik toch even hoe het ging vanochtend, als ik zélf contact leg. Mijn "tot later" als ik verder moet werken, krijgt een "tot later" terug. Maar bij thuiskomst, hoor ik je nog steeds niet. Ik zie je niet online, en dus stuur ik je niets. Tot ik, om 23h, Haar online tref. Van Haar verneem ik dat je al in bed kroop. Zonder een woord.

Welke nieuwe start is dit? Maar... ik zwijg. Eerder zou ik je nu een bitsige opmerking gestuurd hebben, ook al wekt die jou. Maar ik zwijg... en dat zal ik morgen ook doen. De bal ligt in jouw kamp. Eén traan... meer huil ik er niet om vanavond. Mijn evolutie...

Een moeilijke start vanochtend. Voor het eerst in dagen hebben we 's morgens al kort contact. Hard tegen hard. Je meldt me dat je je vanaf nu "in zwijgen zal hullen" (hoe vaak hoorde ik dié al niet?), dat ik je "weet te vinden als ik je wil zien". Ik slaag erin om kalm te blijven, en herhaal wat ik je de afgelopen 3 weken iedere keer opnieuw zei: ik heb 10 maanden lang alles georchestreerd, onze beider agenda's naast elkaar gelegd om kansen te vinden/creëren om elkaar te zien, ja, zelfs jouw excuses verzonnen tegenover Haar. Nù is het aan jou...

Ik probeerde het afgelopen zomer al een keer, maar zonder succes. Mijn planmatige kant nam de bovenhand, en als vanzelf trachtte ik nog steeds kansen te vinden voor ontmoetingen. Deze keer meen ik het echter... ik zeg het je vanochtend nogmaals. Hoe gemakkelijk is het voor jou om mij te verwijten dat het "altijd mijn goesting" moet zijn? Hoe kan het ànders dan "mijn goesting" zijn, als je mij steeds alles laat regelen? 

Dus ik herhaal mijn woorden: vanaf nu is het aan jou om me te vragen langs te komen of je te bellen. Ik neem geen initiatief meer...

Ik wéét wat ik riskeer. Ik loop het risico je vandaag niet te zien. Vanavond is Zij niet thuis, dat weet ik wel. Voor de kerstvakantie hebben we halveling de afspraak gemaakt elkaar vanavond te zien. Maar ik hoorde daar niets meer over... en ik begin er niet zelf over. Ik heb een drukke werkdag, en ik slaag erin om me, voor het eerst in lange tijd lijkt het me wel, te verliezen in mijn werk. Meerdere uren gaan voorbij dat ik niét aan je denk. Zodra ik naar huis vertrek, komt het besef keihard binnen: ik zal je vandaag niét zien. Er is niets afgesproken. 

Mijn maag keert zich om. Jou niet zien vandaag houdt in dat ik jou niet zie deze hele week. Ik beslis er het beste van te maken, ga naar huis en stort me op koken met mijn kids. Zij genieten van de onverwachte mama-aandacht... en ik ook. Daarna beslissen 2 van hen om me te vergezellen naar de supermarkt, en we doen uitgebreid, rustig pratend en grappend, onze boodschappen. Het is driekoningen morgen, maar omdat ik er morgen niet ben, mogen ze vandaag de driekoningentaart aansnijden. Ze zijn door het dolle heen.

Thuisgekomen gaan we allemaal meteen in pyjama-modus. Voor de kids hét signaal dat mama écht wel thuis blijft vanavond.

En dàn verras je me... ik krijg bericht van jou. "Je komt af?" Ik ken je... voor jou is dit een flinke stap, om dit te vragen. Ja, ik zou kunnen reageren van "is dat een vraag om me te zien, of om te checken of ik er plots ga staan?" Maar ik besef dat deze vraag, zelfs zo gesteld, al genoeg zegt. En dus verzin ik een reden, steek mijn kids in bed, en vertrek. Naar jou...

Ik weet niet wat ik moet of mag verwachten. Tijdens de rit maak ik mijn hoofd leeg... maar allerlei mogelijke scenario's schieten door mijn hoofd. 

Echter... wat je doet bij mijn binnenkomst is het laatste wat ik verwacht: je zoent me. Innig en intens. En zo brengen we het volgende uur door: zoenend, af en toe even pratend. En weer verras je me. "ik heb je gemist" Meteen erna ontkracht je die woorden, door te vragen of ik jou ook gemist heb. Zo ben je nu eenmaal: altijd, steeds weer, nood aan bevestiging. En voor een buitenstaander lijkt het banaal, jouw woorden. Echter, voor mij betekenen ze de wereld. Dat jij, spontaan, zonder dat ik ernaar hengel of ze als eerste uitspreek, zoiets zegt... 

Je verklaart het: "het is een nieuw jaar". Zou dit écht nog mogelijk zijn? Of zal morgen alles weer een zeepbel blijken te zijn? Ik weet niet of ik nog durf te hopen, en ga het even loslaten... De bal ligt in jouw kamp. Laten we zien hoe je dan nu speelt...

Ik had je al een hele dag niet gehoord, en dan, plots, na middernacht, die "N". Ik had nét mijn pc afgesloten, mijn chat met Haar afgerond. Want Zij is jarig vandaag, en dus wenste ik Haar nog, net na middernacht, een fijne verjaardag. Jij lag naast Haar te slapen in de zetel, zei Ze, maar je werd nét op tijd wakker om Haar een gelukkige verjaardag te wensen om middernacht. "Sjoe wordt wakker". 

Ik rondde af, na mijn verjaardagswensen, en ging naar boven. En dàn... uit het niets... die dubbele "N". Het voelt aan als pure provocatie: "het is Haar verjaardag". Waarom die N? Dus ja, ik werd razend, en stuurde "no need to rub it in... enjoy". Jouw reactie: "er gebeurt hier niets, ik ga blokken". Je wist heel goed wat ik zou denken, met die N. 

Ik heb ze altijd gehaat, die afspraak, op jouw aandringen. Als er sex is met de ander, geven we het toe aan elkaar. Tussen ons kon enkel volledige eerlijkheid bestaan, vond je toen. Nog steeds hecht je aan die afspraak, regelmatig komt ze boven. Iedere keer dat ik laat voelen dat ik het moeilijk heb te geloven dat jullie al 11 maanden geen sex meer hadden, herinner je me aan die afspraak, dat je daar eerlijk over zal zijn. 

Maar me uitlokken met die N, wel wetende wat ik zou denken... ik vind het wreed en gemeen. Achteraf horen dat jullie vreeën... tot daar aan toe. Maar een verwittiging???   Studeren is gewoon geen N waard, da's onzin. We gebruikten al maanden geen N meer, beiden een eigen laptop en een gsm met code (en ja, ik moest die N de afgelopen week enkele keren gebruiken op vakantie, omdat we maar één laptop mee hadden). Het is een kinderachtige manier om contact te leggen... en ik ben er met open ogen ingetuind vannacht.

Waarom blijf ik aarzelen? Ik denk er steeds meer over na om je overal te verwijderen... fb blokkeren (niet enkel mijn chat maar jou volledig), je gsm-nummer uit mijn gsm verwijderen, zo verdwijn je ineens uit mijn whatsapp (aan jouw gsm nummer wil ik nog wel eens twijfelen, dus dat kan ik vergeten). Enkel jouw vaste lijn zou ik nog steeds van buiten kennen, zo vaak draaide ik dat al de afgelopen maanden. En je mail-adres, dàt kan ik moeilijker verwijderen of vergeten. Maar het zou me beletten je aan te spreken op fb, whatsapp of sms... Waarom doe ik dit niet gewoonweg? 

Het antwoord is eenvoudig: ik kàn niet geloven dat het over is. Ik wil het niet geloven. 

We eindigden vannacht met een fikse ruzie... niets nieuws onder de zon. Toen je me een stuk na middernacht nog steeds negeerde, ondanks dat ik je online wist en zag (je zat allerlei aan Haar te vertellen over je werk, terwijl ik ook met Haar chatte), heb ik je dat kwalijk genomen. Van het éne woord kwam het andere... en doordat ik enkele glazen wijn op had, hield ik me niet in. Géén non-dites bij mij...

Woordspelletjes.... je eeuwige zinnetjes "denk wat je wil", "jij veronderstelt steeds maar". Nooit zal je kunnen toegeven dat ik eens ergens gelijk in heb, altijd probeer je er met dat soort zinnetjes onderuit te komen. Jij vindt jezelf zo "gevoelig", "attent", "zorgzaam", "hulpvaardig". Maar dat ben je als het jou uitkomt... en dàn blijf je dat oprakelen. Hoe vaak heb ik intussen al gehoord dat je er "toch maar was in het ziekenhuis?" Dat je me "naar huis bracht na mijn ingreep"... 

Wat ik jou nog niet onder je neus wreef, is de dag dat ik jou, zonder aarzelen, 2000 euro leende afgelopen zomer... ja, je betaalde die meteen terug (ik wist dat het om enkele dagen zou gaan, en vertrouw je). Maar heb ik jou dat al één keer teruggekaatst? Het is zelfs nog niet in me opgekomen... 

Maar dat je me negeert, is een feit. En ergens is dat gemakkelijker... Dan moet ik me niet gefrustreerd voelen dat je me eerst iets stuurt en daarna negeert. Het is gemakkelijker als ik je helemaal niet hoor... hoe zeer ik je ook mis.

Vandaag onze laatste boswandeling op vakantie. Ik liep daar, een eindje achter hem. Ik luisterde naar de verhalen van mijn vriendin, van de kids. Ik keek naar hem, en plots begon ik te huilen... Snel verbeet ik mijn tranen, zodat niemand iets merkte. Maar de vraag draait sindsdien in mijn hoofd rond: waarom kan ik niet van hem houden zoals ik van jou houd? Mijn leven zou zo eenvoudig zijn, zo mooi. Hij is een goede man. Niet perfect, maar dat ben ik ook niet. Maar hij heeft zich al jaren weggecijferd voor mijn carrière, zorgt voor onze kids als een uitstekende vader, kookt voor hen, begeleidt hen bij hun huiswerk, gaat met hen naar hun dansles. Waarom kan ik voor hem niet diezelfde diepe gevoelens hebben als voor jou?

Waarom moest net jij mijn man zijn? 

Jij bent aan het werk vannacht. Maar na je laatste cryptische woorden, in de vooravond "ik ben geen berichtenbureau", hoor ik je niet meer. Je leest mijn "wat bedoel je daarmee?", leest mijn latere "rustige nacht op het werk", maar nergens verdien ik blijkbaar een reactie. Ergens zal ik vandaag wel weer iets mis gezegd hebben... maar wàt, daar heb ik het raden naar.

Ik zit te chatten met Haar, zoals zo vaak. Ik heb al meer met Haar gepraat dan met jou de afgelopen maanden. Hoor van Haar wat er in jouw leven gebeurt. Om daarna te mogen horen "je controleert alles wat ik zeg".

Gisterenavond laat kwam het hoge woord er weer uit "heb je me nog iets te vertellen?" Dié vraag ken ik maar al te goed: had ik sex met hem? Doet het antwoord er nog toe? Wat wij hebben is op sterven na dood... "the hamster is dead but the wheel is still spinning" Weeral: jij doet geen enkele inspanning om me te hebben, maar hij of een ander mag me ook niet hebben. Maar je hebt geluk: ik hoef er zelfs niet over te liegen...er gebeurt hier niets. Mijn lijf reageert instinctief, lijkt het wel, en voor de zoveelste keer menstrueer ik tijdens mijn vakantie. 

Wil ik dat jij me loslaat, me terug vrij laat? Een deel van me verlangt ernaar, mijn rationale ik. Mijn redelijke, verstandige ik weet en beseft dat het tijd is om verder te gaan, voor mezelf te kiezen. Maar mijn emotionele ik verlangt gewoon naar jou. Ondanks alles, Af en toe denk ik dat ik het kan, dat ik verder kan. En ze zijn er: momenten dat ik besef dat er enkele uren voorbij gingen waarin ik niét aan jou dacht. 

Maar het besef dat je me negeert, komt steeds weer keihard binnen. Ik zoek verklaringen, verontschuldigingen. Maar ik vind er geen meer... je negeert me gewoon. Dàt is de waarheid. Als ik je daarmee confronteer, hoor ik steeds weer jouw eeuwige zinnetje "denk wat je wil". 

Het is tijd voor mij om verder te gaan. Ik heb van je gehouden, Ik houd van je. Ik zal van je houden. Maar zelfs dàt ga ik je niet meer vertellen. Er is te veel gebeurd, denk ik. Tijd voor ander en nieuw....

2015... het jaar waarin ik van jou mocht houden. 

Dat laatste schreef ik je dan ook. Ik wilde 2015 eerlijk afsluiten, eerlijk over mijn gevoel naar jou toe. Wat 2016 ook moge brengen... ik moést het je mogen vertellen. Jouw reactie was ontnuchterend: "2015... fijn dat ik je dit jaar mocht leren kennen". Ik kijk naar je woorden, vol verbazing. "leren kennen"??? Haar leerde ik dit jaar kennen, ik leerde ook nieuwe vriendinnen kennen. Maar jou? "Leren kennen" minimaliseert wat we doormaakten de afgelopen 10 maanden.

Jij vindt dat ik je verkeerd begrijp. Ik haat jouw kilte, jouw totale onmogelijkheid om nog iets van gevoel te delen. Jij die in het begin zo schermde met "het is belangrijk je gevoel te uiten, te delen". Jij die me hele nachten wakker hield, discussiërend over mijn muren die ik zo moeizaam afbrak om jou binnen te laten. Over mijn gereserveerdheid om mijn diepste gevoelens te schrijven, mijn voorzichtigheid. 

Nu bots ik steeds weer op jouw muren. Zo hoog dat zelfs een glimp van wat erachter zit onmogelijk geworden is. Af en toe krijg ik een subtiele hint... maar altijd op een dusdanige manier dat ze voor interpretatie vatbaar is. De enige duidelijke woorden die ik de afgelopen 4 maanden kreeg, sprak je me toe op een hoogtepunt. In genot, dààrin vonden we elkaar nog enkele keren sinds de afgelopen zomer. Maar ook die momenten zijn op één hand te tellen. Een zielig afkooksel van onze eerste 4 maanden samen. De zomer was een kantelpunt... onherstelbaar lijkt het wel.

Je blijft bittere woorden sturen. Je wenst me om middernacht een fijn jaar "waarin al je wensen mogen uitkomen". Amper een minuut later krijg ik  het vervolg "met of zonder mij". 

Ik zwijg vandaag... je weet me te vinden, als je me wil spreken. De bal ligt in jouw kamp dit jaar. Er ligt niets vast voor de komende weken, en ik verwacht niets van jou. Ik kan het nog niet laten te hopen, maar ik tracht mijn verwachtingen laag te houden. 

2015... het jaar waarin jij mij vond. Het jaar waarin jij mij leerde kennen. Het jaar waarin ik van jou mocht houden.

De aanleiding doet er zelfs niet toe. Er is altijd een reden om elkaar op te zoeken, online. En het is altijd weer zinloos, eindigt altijd met ruzie, maar ook met stille wenken naar "ik mis je" (in beide richtingen). En toch... ik mis je minder en minder.

Ik kan hier op vakantie genieten van het "zonder jou" zijn. Uren gaan voorbij, dat ik niét aan jou denk. Maar er zijn nog steeds nét zoveel momenten waarop je door mijn hoofd schiet "dit zou ik hém willen vertellen" of "dit wil ik met hém delen". Maar ik doé het niet meer... Eén keer stuur ik je een foto, is het overweldigende gevoel sterker dan mezelf. Zo'n natuurkracht, ik kan niet anders dan het met jou te delen.

Jouw reactie is lauw, en kort. Teleurgesteld zwijg ik de rest van de dag. 

En in de loop van de avond vind jij het excuus om me te contacteren... iets dat je "voor mij deed". Je laat het niet na om me dat te melden 'toch iéts dat ik goed doe". Onderhuidse steek... ik zwijg, en bedank je voor de moeite. Verder hoor ik je niet meer... tot Zij me, zonder dat ik online ben, komt melden dat jullie gaan slapen. Waarom? 

Ik word boos, heb nét genoeg gedronken om me niet te kunnen inhouden. Bovendien gaan nét op dat moment mijn vakantiegenoten allemaal slapen... Dus je krijgt een bitsig bericht, ik geef het toe. Ik ben wie ik ben, en als er iets op mijn hart ligt, gooi ik het eruit. Geen non-dits... zo sta ik nu eenmaal niet in het leven. 

Ik sluit af voor ik weer te ver ga in mijn woorden. Het is zinloos...

Ergens rond de middag beslis ik beleefd te zijn. Ik weet dat je een dagje weg bent met Haar, en je dochter. Dus ik wens je een fijne dag toe. Jouw reactie "ah dàt weet je dus ook al". Ik ontplof. Ja, Zij vertelde me dat zaterdagavond. Spontaan, ik was niet aan het uithoren. Wat moet ik dan? 

Ik ben kort, ben het beu. Dus ik reageer dat ik van Haar tenminste nog iets hoor over jouw leven. Dat jij me duidelijk buitensluit uit wat er in jouw leven omgaat. En dat ik dus, vanaf nu, jou zal behandelen zoals jij mij behandelt. Gedaan met korte verslagen over wat ik doe, over mijn dagen. Als je iets wil weten, heb je het maar te vragen. Nét zoals ik volgens jou bij jou moet doen... Jij vindt dat je zelf mag beslissen wat je doet (dat zinnetje kreeg ik de afgelopen 2 maanden enkele keren te horen)... wel, ik dan ook.

Jij noemt het "oog om oog". Ik noem het "gelijkwaardige behandeling". Wat maakt het ook uit... Het is en blijft "twee maten, twee gewichten". 

Het duurt niet lang voor ik de te verwachten reactie krijg "zolang doen wat je wil maar beperkt is". Ik wéét goed genoeg wat je bedoelt... maar ik weiger erop in te gaan. "ik kan enkel reageren op die vraag als je uitspreekt wat je bedoelt met die opmerking". Je bevestigt mijn verwachting "jij wil met andere mannen iets doen". Steeds weer... jij doet geen enkele moeite om me te houden, maar een ander mag me ook niet hebben. Wéér zeg je "ik moet je zo al delen". Mijn antwoord is even snel "ik jou ook".

Wat ik ook zeg of doe... jij kan me nog steeds niet vertrouwen. Zou je maar inzien dat je me met die opmerkingen net wegduwt, naar andere avonturen toe... Als je me toch niet kan vertrouwen, waarom zou ik dan moeite doen om je vertrouwen te krijgen? 

Je vreest het al zo lang. Maar nu het echt zo ver is, besef je het niet: je bent me kwijt, ik laat je los. Ik had zo veel voor je over gehad, maar je woorden zijn te ver gegaan. Je woorden vandaag.. ze doen nog even, heel even, de tranen in mijn ogen springen. Maar meer ook niet. Ik slaag erin om je te negeren vandaag, de rest van de dag. Jij wenst me geen slaapwel? Ik jou dan ook niet.

Toch vrees ik morgen... je dochter weer naar huis. Jij alleen thuis met Haar. Je gaat me, op de één of andere manier, opzoeken... daar ben ik vrij zeker van. Je zal een reden vinden, een vraag die gesteld moet, een probleem dat opgelost moet, iets waarin je mijn raad vraagt. En ik zal antwoorden, en mijn uiterste best doen om me verder niet te laten verleiden tot een conflict. 

Ik heb van je gehouden. Maar je maakt het onmogelijk. Dat zal jij nooit kunnen inzien, en ik probeer het niet meer. Je draait steeds alles om. Ik beslis je in je leefwereldje te laten zitten... jouw fantasiewereldje. Jouw fantasie waarin ik een plaats heb. Maar ik heb geen plekje in jouw échte leven. Dat leven deel je met Haar. So be it...

Ik ga eerlijk zijn. Ik zoek afleiding, om dit aan te kunnen. In activiteiten. In contacten met vrienden. Af en toe in een glas alcohol. Als het me erg hoog zit, in een slaappil en mijn bed. En het is juist omdat ik besef dat ik met die twee laatste niet gezond bezig ben, dat ik inzie dat ik jou moet loslaten. Want jij zal niet veranderen... dus moet ik veranderen.

Zo typisch. Na al mijn vragen om eens, één keertje maar, iets te liken op mijn facebook, mijn bestaan in jouw leven, ook online, te erkennen, like je afgelopen week een status. Niet eender welke... maar een quote "Als mensen zeggen 'je bent veranderd' is de kans groot dat je gestopt bent met je gedragen zoals zij dat graag zien". Ik vraag me af hoe lang nog voor ik dat voor mijn voeten geworpen krijg "ik likete iets, en nu merk je het niet eens op" en "jij zegt dat ik veranderd ben... lees je eigen quote er maar eens op na". Het komt nog wel, ik kén je.

Ik laat je los... maar vandaag kan dat je niet schelen. Je dochter is er, en dan is zij prioritair. Geen probleem... maar overmorgen, als zij naar huis is, wat dan? Ga je me dan weer opzoeken? Ga ik dan weer de verwijten horen dat ik je negeer? Ik verwacht me de komende week inderdaad aan enkele conflicten. 

Kan dat me iets schelen? Steeds minder... zojuist had het kunnen ontaarden, maar ik heb gewoon afstand genomen, low profile gespeeld, voor rust gegaan. Ik laat je los... het zijn hele kleine pasjes, maar ze gaan wél allemaal in dezelfde richting.

Ik doe geen toenadering... vanochtend negeerde ik mijn gsm, tot jij om 14h dan toch een "gdmxxx" verzond.

Gisteren ging het bijna mis. Rustige ochtendwens, af en toe een kort woordje, maar ik voel de bui hangen, ken je intussen te goed. Ik zit bij mijn familie, en jij thuis met enkel Haar. En ja hoor, niet lang of ik merk dat het je niet gaat. Ik vraag wat er is, en lees "mijn gevoel". Maar meer krijg ik niet... als ik doorvraag krijg ik "laat maar". Ik zoek niet verder, merk enkel af dat ik jouw gevoel niet kan erkennen als je het niet deelt. Geef wel aan dat ik hoop dat je dan niet later op de dag de bom zal laten barsten.

Maar 25 december is kerstdag bij mijn ouders, dus ik heb veel afleiding. Ik slaag erin om mijn gsm redelijk goed te negeren, af en toe een heel kort berichtje. En rond 22h wens ik je goedenacht. Ik slaag erin om de rest van de avond niets meer te sturen... ik mis je, maar minder dan vroeger.

Ik vraag me af... hoe gaat dit nu weer aflopen? Want maandag vertrek ik op vakantie, een volledige week. Niet echt ver, maar toch ver genoeg. Ga jij weer het slachtoffer uithangen, de in-de-steek-gelatene, zoals de vorige keren? 

Mijn gevoel is dat je het me niet gunt. Oh, je zegt het niet hoor, daar ben je te beleefd voor. Iedere keer als ik vertrek, klinkt het van "geniet ervan, het is je gegund". Dat heb ik altijd al een vreemde uitspraak gevonden. Dit is mijn vakantie, ik werk hard om mijn gezin die vakanties te kunnen bieden. Mijn stukje compensatie ongetwijfeld, voor al mijn afwezigheid. Maar in je woorden tijdens mijn vakantie schemert altijd iets bitters door, kleine opmerkingen, een onderliggende toon. 

Jij zegt altijd dat jou enkel slechte dingen overkomen, dat alles in jouw leven steeds verkeerd draait. Ik probeer daar al 10 maanden tegengewicht aan te bieden. Ik geloof in een positieve ingesteldheid. Dàt is simpelweg de reden dat ik steeds weer geloof in jou, dat ik bij elke vage belofte steeds weer geloof dat je zal doen wat je zegt. Steeds weer loop ik erin, hoe vaak ik jou en mezelf ook zeg dat ik je niet meer zal geloven. Toch blijf ik hopen, iedere keer weer.

Maar diep vanbinnen weet ik al beter. Geloof ik je beloftes niet meer. Geloof ik steeds minder in jou. En verlies gaandeweg mijn geloof in ons.

hoe durf jij beweren dat je met me opstaat... dat jouw eerste gedachte voor mij is? 

Vanochtend hoor ik je om 10 h pas. "nét wakker". Maar je blijkt al ruim een half uur wakker te zijn. Je komt terug op onze lunchdate, zegt dat je wil komen zodra je alle boodschappen gedaan hebt. Want ja hoor, Zij heeft je weer een to-do lijstje gegeven vandaag. Maar je beweert dat je je zal haasten, zodat we elkaar toch een uurtje kunnen zien.

Om 12.11h laat je weten dat je net bij je schoonzus bent, om "iets af te geven". Je zal "zien hoe snel je klaar bent". Ik vraag je eerlijk of je nog kans ziet om af te komen. Je beweert nog eens "hangt er vanaf hoe snel ik hier weg kan". Je belooft dat je het me zal laten weten. En dan is het stil... tot 15.11h "net thuis". 

Hoe durf je beweren dat ik het belangrijkste ben in jouw leven? 

Je brengt 3 uur door bij je schoonzus, om "iets te gaan afgeven". 

Je verliest vandaag weer een hoop krediet. Ik zeg niets meer... wens je een  fijne kerstavond. Meer heb ik je niet meer te zeggen vandaag.