Ik ga eerlijk zijn. Ik zoek afleiding, om dit aan te kunnen. In activiteiten. In contacten met vrienden. Af en toe in een glas alcohol. Als het me erg hoog zit, in een slaappil en mijn bed. En het is juist omdat ik besef dat ik met die twee laatste niet gezond bezig ben, dat ik inzie dat ik jou moet loslaten. Want jij zal niet veranderen... dus moet ik veranderen.

Zo typisch. Na al mijn vragen om eens, één keertje maar, iets te liken op mijn facebook, mijn bestaan in jouw leven, ook online, te erkennen, like je afgelopen week een status. Niet eender welke... maar een quote "Als mensen zeggen 'je bent veranderd' is de kans groot dat je gestopt bent met je gedragen zoals zij dat graag zien". Ik vraag me af hoe lang nog voor ik dat voor mijn voeten geworpen krijg "ik likete iets, en nu merk je het niet eens op" en "jij zegt dat ik veranderd ben... lees je eigen quote er maar eens op na". Het komt nog wel, ik kén je.

Ik laat je los... maar vandaag kan dat je niet schelen. Je dochter is er, en dan is zij prioritair. Geen probleem... maar overmorgen, als zij naar huis is, wat dan? Ga je me dan weer opzoeken? Ga ik dan weer de verwijten horen dat ik je negeer? Ik verwacht me de komende week inderdaad aan enkele conflicten. 

Kan dat me iets schelen? Steeds minder... zojuist had het kunnen ontaarden, maar ik heb gewoon afstand genomen, low profile gespeeld, voor rust gegaan. Ik laat je los... het zijn hele kleine pasjes, maar ze gaan wél allemaal in dezelfde richting.

Ik doe geen toenadering... vanochtend negeerde ik mijn gsm, tot jij om 14h dan toch een "gdmxxx" verzond.

Gisteren ging het bijna mis. Rustige ochtendwens, af en toe een kort woordje, maar ik voel de bui hangen, ken je intussen te goed. Ik zit bij mijn familie, en jij thuis met enkel Haar. En ja hoor, niet lang of ik merk dat het je niet gaat. Ik vraag wat er is, en lees "mijn gevoel". Maar meer krijg ik niet... als ik doorvraag krijg ik "laat maar". Ik zoek niet verder, merk enkel af dat ik jouw gevoel niet kan erkennen als je het niet deelt. Geef wel aan dat ik hoop dat je dan niet later op de dag de bom zal laten barsten.

Maar 25 december is kerstdag bij mijn ouders, dus ik heb veel afleiding. Ik slaag erin om mijn gsm redelijk goed te negeren, af en toe een heel kort berichtje. En rond 22h wens ik je goedenacht. Ik slaag erin om de rest van de avond niets meer te sturen... ik mis je, maar minder dan vroeger.

Ik vraag me af... hoe gaat dit nu weer aflopen? Want maandag vertrek ik op vakantie, een volledige week. Niet echt ver, maar toch ver genoeg. Ga jij weer het slachtoffer uithangen, de in-de-steek-gelatene, zoals de vorige keren? 

Mijn gevoel is dat je het me niet gunt. Oh, je zegt het niet hoor, daar ben je te beleefd voor. Iedere keer als ik vertrek, klinkt het van "geniet ervan, het is je gegund". Dat heb ik altijd al een vreemde uitspraak gevonden. Dit is mijn vakantie, ik werk hard om mijn gezin die vakanties te kunnen bieden. Mijn stukje compensatie ongetwijfeld, voor al mijn afwezigheid. Maar in je woorden tijdens mijn vakantie schemert altijd iets bitters door, kleine opmerkingen, een onderliggende toon. 

Jij zegt altijd dat jou enkel slechte dingen overkomen, dat alles in jouw leven steeds verkeerd draait. Ik probeer daar al 10 maanden tegengewicht aan te bieden. Ik geloof in een positieve ingesteldheid. Dàt is simpelweg de reden dat ik steeds weer geloof in jou, dat ik bij elke vage belofte steeds weer geloof dat je zal doen wat je zegt. Steeds weer loop ik erin, hoe vaak ik jou en mezelf ook zeg dat ik je niet meer zal geloven. Toch blijf ik hopen, iedere keer weer.

Maar diep vanbinnen weet ik al beter. Geloof ik je beloftes niet meer. Geloof ik steeds minder in jou. En verlies gaandeweg mijn geloof in ons.

hoe durf jij beweren dat je met me opstaat... dat jouw eerste gedachte voor mij is? 

Vanochtend hoor ik je om 10 h pas. "nét wakker". Maar je blijkt al ruim een half uur wakker te zijn. Je komt terug op onze lunchdate, zegt dat je wil komen zodra je alle boodschappen gedaan hebt. Want ja hoor, Zij heeft je weer een to-do lijstje gegeven vandaag. Maar je beweert dat je je zal haasten, zodat we elkaar toch een uurtje kunnen zien.

Om 12.11h laat je weten dat je net bij je schoonzus bent, om "iets af te geven". Je zal "zien hoe snel je klaar bent". Ik vraag je eerlijk of je nog kans ziet om af te komen. Je beweert nog eens "hangt er vanaf hoe snel ik hier weg kan". Je belooft dat je het me zal laten weten. En dan is het stil... tot 15.11h "net thuis". 

Hoe durf je beweren dat ik het belangrijkste ben in jouw leven? 

Je brengt 3 uur door bij je schoonzus, om "iets te gaan afgeven". 

Je verliest vandaag weer een hoop krediet. Ik zeg niets meer... wens je een  fijne kerstavond. Meer heb ik je niet meer te zeggen vandaag.

Beleefd. Neutraal. Oppervlakkig. We kletsen, over niets. Ik stel nog voor je te bellen, in de hoop dat dat een "échter" contact kan zijn. Maar het kan niet... werkmannen in huis. Jouw eeuwige achterdocht: niet bellen met getuigen in de buurt. Zelfs een werkman mag niét merken dat je met de telefoon naar boven gaat om me te bellen?

Het resultaat is dat ik je pas in de namiddag even kan bellen. Ik bied je een kans... stel je morgen een lunchdate voor. Neen, ik kan niet lang weg op het werk. Maar een uurtje kan ik wel weg, iets gaan eten, even elkaar zien. Mijn voorstel wordt redelijk enthousiast onthaald. En even later wordt duidelijk waarom.. jij hoopt op een uurtje kameren "eten of gegeten worden?". Ik kan er niet mee lachen...

Even later gooi je je ruiten compleet in. Ik meld terloops dat ik over enkele maanden twee nachten alleen thuis zal zijn... kids op weekend, en ik motiveer mijn partner om er dan ook het weekend op uit te trekken, city trip (ik heb toch twee dagen les dat weekend dus aan mij heeft hij niets). Ik weet dat dat weekend emotioneel is voor jou, familiale voorgeschiedenis. Maar het is ook mijn verjaardag dat weekend, en wat zou ik dan graag eindelijk nog eens een nacht met jou doorbrengen.  

Maar jouw voorstel slaat me met verstomming... "kom bij ons slapen die zaterdagavond, als je anders op hotel gaat in de buurt van je les". Wààr in hemelsnaam haal jij het idee dat ik de avond voor en de ochtend van mijn verjaardag bij Haar wil logeren? Hoe kan jij in hemelsnaam voorstellen dat ik kijk naar jullie gezelligheid, Haar jou "sjoe" hoor noemen (ja, Zij schrijft dat zo!). In de kamer naast jullie slaap, in de kamer naast die met het bed waarin ik één keertje met jou mocht slapen en waarin jij dan met Haar in bed ligt.

Mijn eerste reflex is de hoorn op de haak te gooien. Ik adem enkele keren diep in en uit, voel de tranen in mijn ogen springen, en zeg héél kalm "hoe kom je erbij dat ik precies dié avond wil geconfronteerd worden aan jullie samenzijn?" Je begrijpt mijn reactie niet... en ik kan niet begrijpen dat je dat niet begrijpt. 

Maar wat blijf ik ijzig kalm... Ik vind wel iets leuks om te doen die avond. Zonder jou.

Nochtans, vandaag had een dag kunnen zijn waarop we zouden vrijen. Dat was onderhuids afgesproken... overdag of vanavond. Dat je niet zou komen, was me al snel duidelijk. Je moest het zelfs niet zeggen, en dat deed je dan ook niet. Of toch wel.. op jouw manier. Ik moest het maar "inzien". Maar gisterenavond, na je formele vraag, kreeg ik nog ergens "ben zelfs te ziek om een vraag te stellen". Zo, dàt wist ik ook weer: je bent ziek. Ergo: vergeet langskomen bij mij maar. Weer doe je het... niet zeggen "ik geraak er morgen niet, sorry" maar ik moet zowel de verklaring als de spijt lezen in je vermelding van "ziek zijn". 

Ik laat het niet aan mijn hart komen vandaag, werk hard door. Rond de middag houd jij het niet meer, en begin je. Zoals zo vaak: een intrigerende vraag, insinuerend... "nog alleen?". Ik kijk naar mijn scherm, lees, herlees. "nog alleen?" Wààr slaat dit in hemelsnaam op? Even kom ik in de verleiding om te antwoorden "neen, omringd door 40 mensen op mijn werk". Maar ik houd het rustig, en reageer logisch "alleen? in welke zin?" Je insinueert weeral: "het kon toch zijn dat je weg ging". Weg? Waarheen? Eigenlijk is je vraag of ik op mijn werk zit, of bij een ander... jouw eeuwige vrees.

Ik blijf rustig... maar rond 15h herbegin je, op chat. Blijkbaar sta ik nog online op fb, en dus krijg ik een bitsige opmerking: "wil je niet storen bij het chatten. Zelfs een gesprek kan niet meer blijkbaar". Ik ontplof en stuur even bitsig terug dat ik in onderhoud zit met iemand, en dus niét online ben. Zodra ik klaar ben met mijn onderhoud, bel ik je. Ik heb geen zin om vandaag een ruzie aan te gaan, en aan de telefoon ben je een stuk minder dapper in je bitsige uitspraken. Jij gaat de directe confrontatie niet graag aan... dàt weet ik wel.

Ik blijf rustig aan de telefoon, vraag je gewoon waar al die opmerkingen op slaan. Zeg rustig maar beslist wat ik overal van denk. Ik blijf op mijn positie, herhaal wat ik al sinds het weekend zeg over alle opmerkingen en ruzies. Ik krijg voor mijn voeten geworpen dat ik je niet geloof, dat ik alles controleer. Ik begrijp niet waar je het over hebt... en eindelijk komt het hoge woord eruit, waarom je al twee dagen zo kort bent. Je dochter vertelde je dat ik vroeg tot wanneer ze bij jou was dit weekend... Jij voelt het aan als "jou niet geloven". Terwijl ik verdomme met haar een verrassing voor Haar voorbereid, Haar verjaardagscadeau. Die eeuwige achterdocht van jou... ik word er zo moe van.

Uiteindelijk sla je wél de nagel op de kop in dat gesprek. Jij zegt dat er niets is dat ik jou nog moet terugbrengen. Jouw reactie is juist "je komt alles terugbrengen omdat je geen sporen meer van mij wil. Je komt alles afsluiten, mij loslaten". Je hebt gelijk... ik laat je steeds meer los. Maar je zat zo onder mijn huid dat zelfs "steeds meer loslaten" nog steeds closer is dan eender wie ooit. Maar toch.. ik voel dat ik je steeds meer loslaat, ja. 

Uiteindelijk krijg ik ook weer gelijk: vanavond ben je dan toch niet alleen. Het gaat er bij mij niet in dat je niet wist dat Zij vanavond niet weg moest. Het is vakantie, dan zijn er geen repetities. Op die manier kan je inderdaad zeggen "ik had nochtans zin.... om je te zien." 

In die "...." ligt alles: je wil met me vrijen. Je insinueert. Maar ik ga er niet op in. Zoveel gemiste kansen de afgelopen maanden. Vanavond was eigenlijk nooit een kans. Wat maakt het ook uit... je zal me niet kunnen zien gedurende minstens 2 weken. Langer dan ooit eerder sinds we elkaar kennen. 

En of je me zal zien over 2 weken, heb jij volledig in de hand. Want ik heb je -nog maar eens- héél duidelijk gesteld: ik plan niets meer. Als je me wil zien, vraag je het maar. Ik wil niet meer in de smekende positie zijn. En ik wil ook nooit meer horen "altijd jouw goesting". Als ik alles plan, zelfs jouw uitvluchten tegen Haar verzin, voorstel wààr we elkaar zien, wanneer... ja, dan is het gemakkelijk om achteraf te zeggen "het is altijd jouw goesting". Ik plan niets meer, ik vraag niets meer. 

Waar ik nu wél achter ben: ik kan zonder jou verder. Ik wil het -diep vanbinnen- nog steeds niet. Maar ik KAN het! Ik kan het...

Ver zat ik er niet naast gisteren, met wat ik vanochtend zou lezen... Zo voorspelbaar ben je voor mij geworden... En na een korte terechtwijzing ivm voorzichtigheid (jij die steeds zo voorzichtig bent, maakte gisteren een uitschuiver daarin, gewoon vanuit jouw kinderachtig gedoe), reageerde ik vandaag niet meer. Ik zwijg... 

Ook vandaag blijf ik stil, daarna. Vanavond herstel jij het contact, met een formele vraag. Ik reageer kort, heb hier gewoon geen zin meer in. Dat het jouw contactname boycot, besef ik maar al te goed. Maar als je me wil spreken, doe je dat maar gewoon. Zonder die omweg. Als je me iets wil vragen, stel je de vraag maar gewoon. 

Wat je me wil vragen? Misschien wil je wel weten wat ik morgen doe? Of zou je compleet vergeten zijn intussen dat je me zei dat je zou langskomen mogelijk, morgen? Me op het werk zou oppikken, en dat we enkele uurtjes samen zouden doorbrengen?  Ik heb er het raden naar, en ik ga er niet achter vragen. Ben het beu om me bijna smekend te voelen. 

Smekend om aandacht, hunkerend naar contact met jou. Ik doe mijn best om dat gevoel te onderdrukken. Het lukt me niet. Maar ik ben er wel al 2 dagen in geslaagd om elke verwijzing naar de mogelijkheid van morgen niet uit te spreken. Als je me wil zien, moet jij deze keer maar erover beginnen. Laatste kans voor 2 weken.

Jij kent mij ook... ik vermoed dat jij wel beseft dat ik morgenavond zal langskomen. Zij is er niet morgenavond, en ik verzin wel iets. Maar ik kom niet langs om te blijven. Ik kom enkele laatste spullen die ik van je heb terugbrengen, een boek, een cd, de info waar je om vroeg vanavond. 

Je reactie doet me lachen vanavond. Je schrijft "ik geef meer dan ik krijg, zo ben ik nu eenmaal". Mijn mening daarover is compleet het tegenovergestelde. Jij neemt, jij zuigt de ander leeg. Meerdere vrouwen die je verlieten. Ofwel met slaande deur, ofwel met de boodschap "jij bent te lief voor mij". Heb je ooit stilgestaan waarom een vrouw iemand zou verlaten die "te lief" is voor haar? Waarom zou je zo'n man verlaten? Onzin... zij werden gewoon geconfronteerd aan diezelfde muur, volgens mij. Het slachtoffer-rolletje, de woordspelletjes waardoor de ander zich steeds weer schuldig voelt, over elk conflict. 

Ik wilde dat ik hun moed had. Ik wilde dat ik, net zoals hun, de deur achter me kon terugtrekken. Het ligt gewoon niet in mijn karakter om op te geven, jammer genoeg.