Tegenwoordig wil ik naar Neil schrijven... Hij nam je plaats ruimschoots in, vulde de ruimte die jij achterliet, en meer. En toch... ik bouw muren. Nog steeds. Steeds opnieuw. Steeds hoger.

Zo stom, maar ik begon te schrijven aan Neil. In het Frans...omdat dàt onze gemeenschappelijke taal is. Voor beiden niet onze moedertaal. Het maakt onze communicatie er niet makkelijker op, en regelmatig zijn er misverstanden. 

Maar ik heb er nood aan om te schrijven. Ik mis het schrijven. 

In mijn hoofd probeer ik de klik te maken. Jou vervangen door hem. Ook hier. Die laatste ultieme daad van afscheid. Van jou uitwissen. 

Het lukt me steeds beter. Je GSM-nummer, dat ik zo vaak indrukte, ben ik al lang vergeten. Je privé nummer is moeilijker, om de één of andere reden. Een makkelijke cijfer-combinatie, die maakt dat het nummer steeds weer boven komt drijven. Die datum, 7 februari, af en toe springt die in mijn hoofd. Maar of het 4 of 5 jaar geleden was, dààrop moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik wéét het gewoon niet. Heeft alles écht maar 15 maanden geduurd, tussen onze ontmoeting en Neil? Het lijken jàren. Jaren van uitersten, hoop en wanhoop, liefde en haat, geluk en verdriet. 

De laatste stap zal zijn om hier niet meer tegen jou te praten. Ook hier afscheid te nemen. Nooit zal je deze woorden lezen, en dat is maar beter ook. Hoe zou je reageren, als je de waarheid leest? Als je leest wie ik écht ben (alhoewel.... "echt"....). Misschien is een taalwissel wel precies wat ik nodig heb?

die open kon

bleek leeg te zijn

zo'n simpel ding

verklaart een boel

net zo'n gevoel 

heb ik voor jou

Ruim 25 jaar geleden zag ik deze tekst ooit passeren op de nederlandse tv, zo'n laat-avond-gedichten-moment. Onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift sindsdien. De schrijver herinner ik me niet... het was zo'n soort "einde van de avond" waar iedereen een tekstje heen mocht sturen. Het is dus niet uit onwil dat ik de auteur niet vermeld... maar ik heb enkel de woorden onthouden. Toch ook al een compliment, al die jaren?

Leeg... zo voel ik me. Compleet leeg. 

Al die maanden dat ik aan mijn tekst werkte voor theater... elke week, elke bespreking met de regisseur, bracht me weer tot nieuwe inzichten. De tekst lijkt mijlenver van me af te staan, en niemand beseft dat ik voor het eerst (en vermoedelijk voor het laatst) eens écht was. Op de meest veilige manier heb ik kunnen uitspreken, op een podium, in aanwezigheid van 300 mensen, wié ik echt ben. De persoon die niemand kent, en nooit zal kennen. Een vrouw die voor iedereen in haar leven iemand anders is...

Na de voorstelling wilde ik rust. Stilte. Afstand. 

En die heb ik genomen, letterlijk. Ik heb een aantal mensen letterlijk gezegd dat ze me eventjes niet zouden horen. Andere contacten heb ik gewoon op een lager pitje gezet, het strikte minimum. Ook social media heb ik beperkt, minder mails verstuurd (enkel de functionele). Ik wilde weten wie ik zou missen. 

Neil en ik... we hebben zwaar ruzie gemaakt, in de week na de voorstelling. En hij heeft iets gebroken, deze keer. Maar alles wat ik hem heb gezegd, gevraagd, heb proberen doen opmerken, is door hem gelezen... het enige dat hij onthouden is dat ik mijn fout heb toegegeven. Dat ik hem heb bekend dat ik me bewust ben van het feit dat ik me kan laten meeslepen in een ruzie, en dat ik ongeduldig van natuur ben. Dingen die ik al lang wist, hem ook al zei. Maar omdat ze deze keer op hém sloegen, heeft hij het eindelijk gehoord, en er zich op gefixeerd. Voor hem heb ik toegegeven dat de oorzaak van onze ruzies bij mij liggen.

Ik heb het gewoon opgegeven. Als ik voel dat ik iets verkeerds ga zeggen (en er is zo veel verkeerds mogelijk), haal ik eens diep adem, wens hem een fijne dag en trek me terug in mezelf. Ik zwijg, vertel minder en minder. Voor hem is het vooruitgang. Voor mij is het uitstel van executie. Ons verhaal kent maar één mogelijk einde.

Een lege doos... leeg. Ik ben leeg. Dus misschien kent mijn verhaal ook maar één mogelijk einde?

De aanleiding is banaal, zeker in de ogen van de buitenstaander. Neil kwam langs, gisteren. Een fijn moment. Intens, want we hadden elkaar 4 dagen niet gezien, en 4 dagen geleden was alles beperkt tot een drankje en een autorit. Een fijn moment... tot zijn GSM rinkelde. Zijn schoonzoon. De sfeer was meteen gebroken, en op minder dan een minuut was hij opgefrist, aangekleed en vertrokken. Hij zag mijn tranen, verontschuldigde zich maar rende naar buiten om terug te bellen.

Ik wil dit niet meer. Ik heb genoeg van die korte momenten, 30 à 40 minuten op zijn terugweg van het werk naar huis. Toen we elkaar ontmoetten, beloofde hij me "af en toe een vrije namiddag". Die vrije namiddagen beperkten zich tot letterlijk anderhalf uur in een hotel, lange lunchpauze. 

Er is zo veel gevoel. Ik zie deze man graag. Maar hoe zeer hij me ook zegt "kers op de taart, crème fraiche én stuk van de taart"... wanneer zijn gezin belt, laat hij alles vallen. Kan hij zelfs geen 2 of 3 minuten nemen om me rustig een fijne avond te wensen.

Maar ik moet zwijgen. Want ik "gun hem zijn geluk niet". Ik '"zoek problemen waar er geen zijn". Hij "wil enkel mijn geluk". 

Wel, ik ben niét gelukkig. Sinds gisterenavond staan de tranen in mijn ogen, op eender welk moment. Op deze manier kan ik niet functioneren. 

Zijn er oplossingen? Eigenlijk niet. Ja, ik kan op zoek naar nieuwe escape rooms, of bestaande. Travis wil niet liever dan me elke dag zien, maar ik kan het niet aan. Ik wil rust.... Ik wil weg. Ik wil slapen.

Maar een maitresse wordt niét verondersteld om problemen te hebben, wordt niet verondersteld om zich zorgen te baren, wordt niet verondersteld om triestig te zijn. Een maitresse moet vrolijk zijn, altijd bereid, een luisterend oor. 

Als een maitresse dan toch een probleem uit, dan is de reactie "alles komt goed". Maar neen, soms komt alles niet goed. Soms zijn problemen échte problemen, zware problemen, en wil een maitresse ook gehoord worden. 

Ze gaan allemaal in de fout: Neil, Travis. Haken af wanneer ik vertel wàt er vandaag gebeurde, wat ik als slecht nieuws kreeg. Een "alles komt goed" of "veel moed  gewenst". Wat koop ik daarvoor? Enkel maar het besef dat ik de maitresse ben en blijf. Plezier, fun, (ont)spanning... 

Het resultaat is ernaar. Ik maak me los. Op mijn manier... Escape rooms... 

Hij begrijpt er niets van. Alles ging zo goed vrijdag. Ik was zo vrolijk. Dat zijn woorden, voor de 3de of 4de keer moest ik ze horen, over hun geweldige seksleven, iets in mij stuk maakten, weet hij nog niet. Omdat ik het gisteren niet het juiste moment vond om daar iets over te zeggen. Letterlijk 10 minuutjes kwam hij langs, toen "rinkelde" zijn gsm al weer, en vloog hij naar huis. Er zijn prioriteiten.

En toch... ik wéét dat hij het allemaal goed bedoelt. Dat hij compleet verloren is in mijn complexe manier van denken, voelen, redeneren. Maar hij maakte me ook een compliment. Was ik ooit, in het begin, de kers op de taart... ik promoveerde al eens naar "de slagroom en de kers". Gisteren noemde hij me "meer dan een plus in zijn leven"... "jij bent een fundamenteel deel van mijn leven gaan uitmaken. Jij bent niet meer gewoon de slagroom en kers op mijn taart, maar je bent intussen een stuk taart". 

Hij heeft gelijk: ik wil iemand die veilig is. Die me nooit zal vragen mijn eigen leven overhoop te halen. In die zin is hij perfect. Maar ik wil ook iemand die het wél zou willen, maar beseft dat het niet kàn. In die zin is hij niet perfect. Want voor hem is en blijft zijn thuissituatie zijn ideaal. En in die zin zal ik àltijd de "plus" blijven... hoe groot mijn stuk taart ook wordt. 

Voorlopig doen we verder. We zien wel waar we eindigen. Toch bouw ik meer afstand in. Ik wil geen escape rooms meer... bouw ze gaandeweg af. Toch blijf ik in contact met Travis. Op een juiste manier. Niet de manier die hij wil, en ja, elke week hoor ik wel eens dat hij het niet meer aankan, me zien zonder me te krijgen, dat hij zichzelf moet beschermen en dus alle contact verbreekt. Die momenten duren maximum 24 uur... en dan neemt hij toch weer contact op. Maar als ik op mijn positie blijf staan, hebben we verder wel veel plezier samen. Praten, lachen, dollen, vertellen en luisteren. Ik merk steeds meer overeenkomsten tussen Neil en Travis op. Maar Neil heeft gelijk: moest hij nét zo "all over" zijn als Travis, dan zou hij mij wegjagen, angst aanjagen. 

Ik zal maar gewoon even genieten van mijn promotie, zeker? En de toekomst... ach... die werd al zo vaak aangepast.

Mocht ik vorige week bijna élke dag genieten van een moment met Neil, zelfs vrijdag nog een vieruurtje samen, een uurtje zitten praten op een terrasje, hoor ik hem dit weekend amper. Al moet ik toegeven dat ik daar zelf voor zorg.

Want vrijdag vond Neil het nog eens nodig om me met mijn neus op de feiten te drukken "ik heb een vrouw waar ik dol op ben, met wie ik me ongelofelijk goed versta, en met wie ik een zalig seksleven heb". Waarom hij dan élke keer dat hij me ziet als seksueel uitgehongerd op mij afkomt, heb ik hem niet durven vragen. Als het thuis toch zo goed is, waarom ga je dan al die risico's lopen? 

Hij vindt dat ik van geluk mag spreken met hem, dat hij zich het hoofd niet op hol laat brengen door mijn affectie, mijn aandacht, mijn adoratie voor hem. Hij blijft er nuchter onder, al vindt hij het -naar eigen zeggen- flatterend. Maar hij zal me binnen redelijke grenzen houden, nooit vragen mijn gezin op te geven. 

Ik luisterde naar hem, en kon enkel denken "je moest eens weten...". Want hoe dol ik ook op hem ben, ik wil niet met hem àltijd samen zijn. Ik wil gewoon meer normale tijd met hem, maar niet àlle tijd. Ik wil me niet gewoon "de maitresse" voelen, maar iemand met wie hij ook normale dingen wil doen. 

Dus dit weekend zet ik ons chatprogramma op mute. Kijk af en toe eens of hij iets stuurde. Ik ken zijn weekend-routine: hij stuurt me meestal vanop zijn werk-gsm, als hij "even checkt voor het werk". Als ik dan niet meteen kan antwoorden, zal hij mijn antwoord pas enkele uren later zien. Wat er dus het hele weekend gebeurt. Zelfs zijn opmerking "ik zit nù het komende half uur alleen in de auto, als je kan praten?" negeer ik, en beantwoord ik pas nà dat halve uur. Beu om te springen voor hem. Beu om klaar te staan. Beu om "het zijwiel" te zijn. 

En ik mis hem minder dan gewoonlijk. Zijn woorden van vrijdag, ze hakten er in. Hij had het niet door... ik bleef lachen, kwinkslagen maken, vrolijk zijn. Wat zijn mannen toch gemakkelijk voor de gek te houden, denk ik dan. Voor seks zijn ze blijkbaar bereid om àlles te geloven. 

Sinds enkele maanden heb ik steeds vaker het gevoel dat we onze houdbaarheidsdatum naderen, Neil en ik. En dan vraag ik me af: wil ik écht wachten tot de melk zuur is? Of giet ik de bus tijdig leeg?

En ik besef dat ik het al vaker schreef: Neil verraste me. Niet tijdens het weekend, daarin bleef hij erg stil. Maar okee, zondag was een familiedag, dus ik had niet al te veel tijd om me daarop te focussen. En dan.. zondagavond.. alleen op een hotelkamer. Alle tijd van de wereld om na te denken...

En dat doe ik dan ook. Heel de rit naar zee denk ik al na. Bedenk ik hoe het zou voelen om 's nachts de zee in te wandelen. Kleren op het strand laten liggen. Een hele reeks mails naar Jules, met de bestemmelingen. De zee in wandelen, tot ik niet meer verder kan. Zwemmen tot mijn armen niet meer willen. En me daarna laten wegdrijven... 

Natuurlijk doe ik het niet. Zo ben ik niet. Ik denk aan mijn vriend, die 2 zomers geleden, die beslissing nam. Hij sprong. Ik zou het niet kunnen, mijn kinderen achterlaten met al die vragen. Hij liet zijn dochter achter. Ik herinner me haar geboorte, zijn trots. Hoe kan pijn ooit zo intens worden dat je er je kinderen voor achterlaat? Al kan ik het me voorstellen, toch weet ik ook dat ik de pijn aankan. 

Ik doe geen rare dingen. Drink niet te veel. Ik repeteer mijn theatertekst. Ik lees. Ik fantaseer. En val tenslotte in een droomloze slaap.

's Morgens word ik vroeg wakker. Ik beslis nog wat te lezen. Om 8.40h stipt belt Neil me. Het vaste ritueel: ik houd hem gezelschap terwijl hij zich doucht, scheert, ontbijt, en vaak nog een eind in de auto, op weg naar het werk, afhankelijk van mijn werk. Aangezien ik deze ochtend alle tijd van de wereld heb, praten we bijna een uur. Tot hij me zegt dat ik 15 minuten krijg om me te gaan douchen, en uit te zoeken waar hij zijn auto het best kan parkeren in de buurt van mijn hotel. Hij blijft anderhalf uur, en moet dan toch écht gaan werken. Terug anderhalf uur in de auto, waarvan we de meeste tijd samen doorbrengen op videochat. Een vage belofte voor de volgende dag... misschien komt hij nog eens langs voor zijn werk, misschien neem ik de trein naar A'pen om samen te lunchen, en na zijn werk mee naar huis te rijden. Veel "misschiens". 

De volgende dag beslist hij, vrij impulsief, om niet te gaan werken. Maar omdat hij de rit van anderhalf uur niet nog eens 2 keer ziet zitten, stelt hij voor dat ik de trein neem, om de rest van de dag samen door te brengen. En dat doen we dan ook. Gewone dingen doen, samen, gedurende enkele uren: inkopen doen voor zijn tuin in de Aveve, 20 km van thuis. Samen een broodje gaan eten in een stad. Rondwandelen, pratend. We ontdekken een begijnenhof. Datzelfde begijnenhof dat ik ooit bezocht met jou en Haar, toen jij stiekem, in aanwezigheid van Haar, mijn wederhelft en mijn dochter, mijn hand nam als niemand ons zag. De stad waar ik sindsdien niet meer kwam, omdat ze me enkel aan jou deed denken. 

Gisteren maakte ik er nieuwe herinneringen. Fijne herinneringen. Want het zijn precies dit soort momenten waar ik naar verlang met hem. Af en toe doodgewone dingen doen samen. Praten... wat praat ik graag met Neil. Luister ik graag naar zijn grootse theorieën, zijn dromen. De manier waarop hij mij analyseert (al ontkent hij het). Waarop hij steeds vaker toont dat hij me kent. Al zal hij nooit écht inschatten wat ik van hem verwacht, begrijpen waarom ik af en toe in crisis ga naar hem toe. Omdat voor hem ik de "kers op de taart" ben. 

En toch... een namiddag als gisteren... hij spreekt over "dingen openlijk samen doen als vrienden". Al heeft hij dat nog nooit gedaan, dingen als winkelen met iemand anders dan zijn gezin, al zegt hij dat zijn vrouw jaloers zou zijn. Maar we genieten beiden van de ongedwongen tijd samen. 

Vanochtend startte het... Neil die vraagt wat ik doe vandaag. Of er een kans is om elkaar te zien. Desnoods morgenochtend. Wat start als een "je veux te voir" evolueert al snel naar "j'ai envie de toi". Ik houd de boot af, want ik heb écht een afspraak vanochtend, en moet op het middaguur vertrekken naar een bbq. Maar hij rekent op mijn "springen", en tien minuten na de start van mjn afspraak (waarvan ik geen idee had hoe lang die zou duren, enkele minuten of een uur) krijg ik telefoon "je suis en route vers toi". 

En ja... ik spring. Omdat ik wéét dat het onvermijdelijk is. Al wéét ik dat ik, door ja te zeggen, elke kans op die "visite" aan zee verlies. Want zijn "nood" zal gelenigd zijn. We brengen 45 minuten samen door, en dan vertrekt hij. Met de verwachte woorden "tu sais, cela sera difficile, de passer à la mer". Ik hoor hem niet meer, de rest van de dag. 

Hij verwacht me vanavond op het dorpsfeest hier. Optreden, fuif. Hij en zijn echtgenote gaan graag uit... omdat ze anders "toch maar voor de tv zitten". Ik heb hen verteld over het feest vanavond, heb erop aangedrongen dat ze zouden komen. En ze komen, inclusief dochter en schoonzoon. Hij verwacht me ginder.

Ik kwam thuis van de bbq. Zieke wederhelft, dus ik moet alleen gaan. No problem, het is een dorpsfeest, ik kom er altijd wel bekenden tegen. Dus ik maak me klaar: make up bijwerken, een outfit aantrekken waarvan ik weet dat hij het sexy zal vinden. En ik vertrek. Amper 150 m ver bedenk ik me: "wat ga ik ginder zoeken?". Ik besef dat ik geen zin heb om te doen-alsof vanavond. Ik wil niet doen alsof ik vrolijk ben. Ik ben niet vrolijk. Ik ben nog steeds even triestig als de afgelopen twee weken. Ik twijfel nog steeds aan alles. Ik voel me nog steeds "de eeuwige maitresse". En vanochtend bevestigde dat gevoel alleen maar.

Ik ben zijn maitresse. Een maitresse die hij aanbidt. Een maitresse naar wiens lichaam hij hunkert. Een maitresse die hij gemist heeft, de afgelopen weken. Maar een maitresse. Niets meer. 

Dus ik stel een kleine daad van rebellie. Ik keer me om, naar huis. Ik verwijder mijn make up, trek mijn kleren uit. Stuur een korte boodschap, dat ik niet kom en hen een fijne avond wens. Drink een glas, schrijf alles even van me af, en ga zo dadelijk slapen. 

Over ongeveer 20 uur zal ik alleen zijn. Iemand stelde me voor om mijn GSM gewoon thuis te laten. Volledig deconnecteren, van alles en iedereen. Wat klinkt dat heerlijk... ik weet enkel niet of ik het kan. Ik weet jammer genoeg dat ik het niet kan. Maar ik wil afstand, letterlijk en figuurlijk. Durf ik hem nog eens te zeggen dat ik 72 uur afstand wil? Dat ik eigenlijk gewoon rust wil? Dat ik dit niet meer wil?

Neil. Ik had het moeten weten. Hun overnachting van woensdagnacht leidde tot een tweede nacht ter plekke, waardoor hij toch slechts vrijdagavond aankwam. Hoe kon ik me voorstellen dat hij zou zorgen dat hij vroeger aankwam om mij te kunnen zien? Maar -zoals de vorige twee jaren- is hij op de terugrit communicatiever. Stuurt updates over zijn localisatie. Telkens met bisous en calins. Bereidt zich voor op ons terugzien, paait me. Zo voelt het toch aan voor mij... 

Jij. Ik had beter moeten weten. Jou een moeilijke vraag stellen staat gelijk aan eeuwig wachten op een antwoord. Tandpijn, te druk, ik ken de excuses intussen wel. Je doet zelfs niet meer de moeite om me te antwoorden. Altijd weglopen, altijd je kop in het zand steken. Ongetwijfeld vrees je dat ik jou erop zal aanspreken "waarom verliet jij Haar niet voor mij?". Maar die vraag kan me gestolen worden. Ik wil een antwoord op mijn algemene vraag: waarom ben ik altijd de maitresse en nooit DE vrouw? 

Alcohol en pillen. Ik weet beter dan dit. Het ging zo goed, de afgelopen maanden. Ik sliep, meestal zonder iets (of enkel melatonine). Maar sinds één week vlucht ik 's avonds weer. Laten we een koe een koe noemen. Ik kan zonder alcohol. Dat weet ik best. Maar àls ik één glas drink, drink ik een tweede. En een derde. Ik wil niet liggen denken in bed. Ik wil niet piekeren (djeezes, waar is de tijd van Betty, in het Big Brother huis, toen "piekeren" iets leuks insinueerde?). Ik wil weg zijn. Escapisme. Wat is er beter: escape rooms of dit?

Dus ik besliste vanochtend. Die vakantiedagen die ik -half en half- inplande komende maandag en  dinsdag... ze stonden in mijn agenda (leeg!), ze stonden in het organigram van mijn werk, maar... ik vroeg ze nog niet aan. Vanuit het idee "wat met Neil?". Vanochtend besliste ik, vanuit een gevoel van revolte. En ik reserveerde. Neen, niét in A'pen, vlakbij het werk van Neil. Nooit meer... me in een stad bevinden waar ik geen enkele affiniteit mee heb, om hem een uurtje te zien. Dan blijven er 23 uur over waar ik niets mee ben.  Jammer genoeg is het appartement van Jules geen optie (zonder rancune, er zijn goede redenen). Dus ga ik naar de Belgische kust. Wandelen, uitwaaien. Ik heb niets met de belgische kust, laten we wel wezen. Maar ik vond een leuke plek, apparthotel. Vrijheid, geen verplicht ontbijt, geen schoonmaakster die je komt storen. Een wandeling, vroeg in de ochtend, voor al die toeristen wakker worden. Ik huur een fiets en ga gewoon fietsen, verstand op nul. 

Neil vraagt me "acceptes-tu des visites?". Eerst zien, dan geloven... Het centrum van het land, rit naar A'pen... de Belgische kust is een grote omweg. Mijn kleine moment van rebellie... "ik sta niet altijd klaar voor jou". We zien dus wel...

Neen, dan Travis. Hij is duidelijk. "tu réserves ton mardi matin pour moi. Ou je viens te chercher, et on y passe l'après midi et je te ramène chez toi ensuite". Wat moet ik hiermee? Ik leid een dubbelleven maar kan geen triple leven aan. Maar Travis... he grows on me. Hij biedt me momenteel precies dàt wat ik zocht: aandacht, steun, een luisterend oor, iemand die er voor mij wil zijn. Iemand die minder limieten inbouwt dan Neil. Maar met Neil heb ik intussen een geschiedenis. We maakten veel mee, gingen door enkele crisissen samen. 

Ik wil weg, dàt is eigenlijk mijn conclusie. En dat zal me lukken, voor enkele uren. Daarna? We zien wel...

Het resultaat? Hij vertrok enkele dagen vroeger dan gepland naar huis. Zelfs zo veel vroeger dat hij niet enkel vrijdagavond al zal hier zijn, maar in mijn berekening donderdagavond. Want hij stuurt me wel onderweg af en toe een localisatie... en zat nu, woensdagavond, al op 815 km van Brussel. In de veronderstelling dat de foto en localisatie die hij me doorstuurde hun overnachtingsplaats is, zijn ze morgen donderdagavond thuis. Ik weet niet wat ik moet verwachten... of misschien wel? Een vraag om elkaar vrijdag te zien? Een vrijdag waarop ik keihard moet werken, omdat ik dat zo plande. Omdat ik ervan uit ging dat hij nog ver weg ging zitten... 

Ik weet het niet echt meer, moet ik toegeven. Honderdduizend vragen en twijfels draaien door mijn hoofd. Het besef dat ik voor zo veel mannen de perfecte maitresse ben, maar nooit "de" vrouw... Ik stelde zelfs de vraag aan jou. Omdat jij van alle mensen ongetwijfeld het dichtst bij de échte ik kwam... Maar zoals gewoonlijk laat je me in de kou staan. Je moet "erover nadenken"... en dan, 48 uur later, heb ik nog steeds geen antwoord. Als ik erachter vraag, lig je op de zetel met "tandpijn". Waarom klinkt dit zo bekend?

Wat je als hypothese kon aanbrengen, was precies hetgeen ik zelf al bedacht. Misschien ben ik té zelfstandig voor de meeste mannen. Of zo kom ik toch over... Heb ik niemand nodig. Dat geldt zeker voor het praktische aspect. Maar emotioneel wil ik zo hard dat er iemand me steunt, me begrijpt, me structureert. En tezelfdertijd verweer ik me ertegen. Ga ik, zodra iemand te close komt, in de verdediging, loop ik weg. 

Toch... waarom ziet elke man in mij de perfecte maitresse, degene die al zijn dromen zal verwezenlijken, maar nooit de vrouw met wie hij zijn leven zou willen delen? Wat is er mis met mij, met mij als persoon? Ik stelde jou de vraag, en wacht op het antwoord... Jou kennende ga ik nog lang mogen wachten. Je bent de eeuwige struisvogel, en moeilijke vragen negeer je liefst. Never mind... Jij zal nooit veranderen.

Neil en Travis... de toekomst zal het uitwijzen... 

Hj contacteerde me op zaterdagmorgen, met de gewoonlijke bonjour. /Hij kent me goed genoeg om uit mijn antwoorden te kunnen uitmaken in welke staat ik me bevind. Al zag hij het als "kwaad"... ik was verdrietig. Simpelweg verdrietig. 

Het enige antwoord daarop is "wees ajb gelukkig". Hij blijft bij hoog en bij laag beweren dat ik voor hem perfect ben wat hij wil, maar anderzijds probeert hij me op kleine zaken te veranderen. Mijn ultrakorte kapsel zou iets langer moeten. Mijn hippe boxers in alle kleurtjes vind hij maar niets, liever een sexy slip.  Hij ziet liever halslijnen met een V dan een ronde. Het zou leuk zijn als ik eens een pedicure zou laten doen, met nagellak. Bij die laatste zei hij het zelfs letterlijk "comme ma femme".  Zo perfect zal ik dan wel niet zijn... en gelukkig reageer ik nogal tegendraads op druk (enkel voor die nagellak gaf ik 'm gelijk, om sandalen te kunnen dragen). 

Afgelopen week zei hij iets dat me deed nadenken. Hij noemde  me "toi tu réprésentes mon rêve, mes envies, mes fantasmes. Ton sourire me manque Ta jouissance me manque. Ton plaisir me manque. Ta langue me manque". Ik weet niet of het mijn interpretatie is, maar hierin zag ik enkel de maitresse. Nergens in die woorden zit "IK.

Geconfronteerd corrigeerde hij "t'es une être superbe, plein de coeur, plein de cerveau, plein d'amour, que je adore".

Dit was het moment dat mjn alarmnummer begon te spelen. Wannee ik dit soort gesprekken voer, gewoon too much en niet geloofwaardig, hoor ik het nummer van Alain Delon en Dalida "parole parole parole". 

Op mijn vraag wààrom ik hem zo weinig hoor, tov vorige jaren, kreeg ik het gepaste antwoord. Ongetwijfeld zou dit hopen vrouwen doen smelten, maar mij ergert het alleen maar. Hij beperkt de contactmomenten nl tot de momenten waarop hij aan mij denkt. Die momenten zijn 's morgens bij het ontwaken (leve de ochtend-erectie ongetwijfeld), en dan stuurt hij me wel ongeveer elke dag een hallo.. soms chatten we 5 of 10 minuten, soms moet ik het de hallo doen. Daarna is het de hele dag stil (al had hij me op voorhand gezegd dat hij me zou bellen waneer ze boodschappen gaat doen). En af en toe vind ik nog een "bonne nuit" na middernacht (die vind ik dan 's morgens, aangezien ik slaap). Waarom denkt hij enkel op dié momenten aan mij? Omdat hij, om te beletten te veel aan mij te denken, zich voortdurend bezig houdt met klusjes in en rond hun huis, zodat hij "niet triestig wordt dat hij niet bij mij is".

Romantisch? Op het eerste gezicht het perfecte antwoord. Maar dan komt "parole" keihard opzetten. Woorden zijn gemakkelijk. Daden zullen zo veel meer zeggen... en daar zullen we mee zien wat hij doet. Want ik wéét nu al hoe zijn terugkeer eruit zal zien. Maandag 20 augustus terug beginnen werken. Zijn "ik kan af en toe een dagje vrij nemen om iets samen te doen" realiseerde zich nog nooit. Ik geloof er ook niet meer in. Dit liggen in een lade, samen met alle "un jour"s. "Un jour, je t'amènerai dans ma maison en Espagne". "Un jour on ira faire une sortie toute la journée dans une grande ville". Un jour, on pourrais passer un weekend ensemble". 

Maar ik geloof er niet in. Nooit meer kan ik meegesleurd woren in dit soort dromen. Ik weet nl niet of ik daar een tweede keer overheen zou komen. Hopelijk kan ik voldoende afstand blijven bewaren...

En wat er dan gebeurt... tja.. het aloude verhaaltje. Dan ga ik op zoek naar escape rooms... 

Het valt nog af te wachten of deze laatste escape room wel de meest verstandige was. Er is deze man, laten we hem Travis noemen. Sinds enkele maanden jaagt Travis op me. En ik hield afstand, was duidelijk over het feit dat er niets te verwachten was. Maar Travis is wel een lieve, aangename, correcte man. En een volhouder (een eigenschap die ik, ondanks het feit dat dat volhouden zich op mij richt, wel kan bewonderen). Af en toe drinken we een koffie samen, praten. We wensen elkaar goedemorgen, een fijne werkdag, een prettig weekend. 

Enkele dagen geleden gingen we samen iets eten. Voor het eerst brachten we langer dan een half uurtje samen door. Leerde ik hem beter kennen. Het is bevreemdend. Want ik zie steeds meer gelijkenissen met Neil. Beiden uit een ver land. Beiden met dezelfde basisopleiding. Beiden commercant. Beiden franstalig. Beiden gehuwd, met zoon en dochter, gelijkaardig qua leeftijd (zowel zijzelf als hun kids, volwassen kids). Hun verjaardag ligt 3 dagen uit elkaar. Twee alfa-mannen. Twee beschermende mannen (en wat heb ik dat gisteren geweten, toen ik nog laat moest rondrijden... twee mannen die me laten weten dat ik voorzichtig moet zijn op de weg). Twee mannen die dol zijn op mijn lichaam...

Er zijn ook verschillen, op het eerste zicht. Travis noemt zichzelf "gescheiden", al wonen ze nog samen. Gebruikt grootse woorden, wil me alles geven. Neil heeft altijd een zekere reserve ingebouwd, al komt hij ook af en toe over de brug met een "un jour". Waar hoorde ik die woorden nog... "ooit"... Ik kan er niet in geloven, en zeg hem dat ook steeds. Géén beloftes die je niet kan waarmaken, geen "ooit". Fysiek zijn ze compleet anders, want waar Neil me ongelofelijk aantrekt, heb ik niet datzelfde gevoel naar Travis toe. Ik smelt niet weg als hij me aankijkt. 

Het grootste verschil: Travis is op de hoogte van Neil (en wil dat ik compleet voor hem kies, alle contact met Neil verbreek), Neil weet van niets. Maar Travis heeft er vertrouwen in: mettertijd zal ik voor hem kiezen... Ik ben nog niet zo zeker...

Maar het is en blijft een feit. Neil voelt zich goed, en heeft alle vertrouwen in mij. Ik bezorg hem géén stress momenteel, vraag géén aandacht. Dus hij zit 2000 km van hier, en vindt het geweldig dat zijn maitresse éindelijk begrepen heeft dat ze geen problemen moet maken. Terwijl ik gewoon geniet van de aandacht van Travis, en me daardoor kan losmaken van Neil. Escapisme...

Maar gisteren voelde ik voor het eerst bij hem een aarzeling. Hij was iéts te gretig om te zeggen "blijf dan maar  thuis" toen ik zei dat ik nekpijn had. De uitleg is eenvoudig: hij ontmoette een vrouw, vorige week, en voor het eerst heeft hij ergens het idee om zich open te stellen voor een relatie. En dit dubbelspel is niets voor hem. Ik vind het een nobele reden, en ben de laatste om hem dan te trachten overtuigen van het tegendeel. 

Want eerlijk is eerlijk: ergens is het voor mij ook minder stress. Want stel dat Neil vanavond nog laat op is, terwijl iedereen slaapt? Hij weet dat ik alleen thuis ben, dat hij me heel de nacht kan en mag bellen. En ja, ik besef dat ik me té beschikbaar opstel, altijd de "wachtende partij" ben... Af en toe zet ik ons chatprogramma op "mute", enkele uurtjes. Mijn eigen kleine rebellie. 

Dus één escape room is "out of the game". Spijt? Ja en neen. Neen omwille van de stress. Ja omwille van het spel, het grenzen verkennen (die ik met niemand anders nog aftastte). Maar never say never hé... Als het niets wordt met die dame, wie weet... Het gesprek gisteren stond me ook wel toe om open kaart te spelen over Neil, dat hij een escape room is/was van Neil en niét van mijn thuissituatie. Was natuurlijk even slikken. 

Maar het is goed zo. Want meer en meer besef ik dat ik me schuldig voel naar Neil toe. We missen elkaar, zo veel is duidelijk. En niet enkel seksueel. Hij is al aan het bekijken of ze enkele dagen vroeger naar huis kunnen komen, terwijl hij vroeger écht pas de nacht voor zijn werkhervatting thuis kwam. Meer mag ik niet verwachten van hem. Want nooit zal hij een stap verder zetten... cultuur, familie, waarden, imago... allemaal zaken die bij hem voorrang krijgen. Ik zet hem niet onder druk op dat vlak. Ja, ik zou hem graag vaker of vooral langer zien. De situatie is echter wat ze is, en ik heb ze aanvaard. 

Dus heb ik rust vanavond. Het perfecte moment. Want vandaag konden Neil en ik, voor het eerst sinds zijn eega 5 dagen geleden aankwam, eens praten ipv te chatten. Het deed zo'n deugd om zijn gezicht te zien op de camera, hem te zien en horen lachen (zijn échte lach, niet die fake die hij op zijn werk gebruikt), grapjes te maken, elkaar te plagen. Natuurlijk blijven het bijzondere momenten. Of zoals ik aan iemand zei "altijd bij iemand zijn is niet gewoon méér van die speciale momenten die je hebt in een verhouding". Maar onze bijzondere momenten zijn puur genieten. Hopelijk zal ik daar nog lang van mogen genieten.

De tijd van het jaar waarin Neil en ik elkaar een volle maand niet zien. Of toch niet kunnen aanraken. Niet fysiek tenminste.

Zomer... iedereen kijkt ernaar uit. Maar voor mij is het nu, het derde jaar op rij, een periode waar ik van gruwel. 

Die eerste zomer, in 2016, was het een maand vol onzekerheid. Alles was toen nog zo nieuw, zo spannend, zo intens. En amper 6 weken na onze ontmoeting vertrok ik op reis, met het gezin. Toen ik halverwege enkele dagen naar huis moest komen, stond hij hier meteen. Het meest stomme excuus was goed geweest om thuis er tussen uit te glippen, en mij te komen zien. Maar verder waren het vreselijke weken. Want het contact was schaars, en hij kon me dan nog zo vaak zeggen dat hij naar mij verlangde, hij zat wel 2000 km verder met zijn eega, lag elke avond naast haar.

De zomer van 2017 ging al iets beter. Geen terugkeer echter tijdens mijn vakantie deze keer, dus een langer 'elkaar missen'. Maar wel al vaker stiekeme videochats, filmpjes, korte chats...  Maar ook het besef: dit is groter dan het lijkt. Ik moet afstand bewaren. Ik mag me niet hechten. En dus ga ik in het najaar van 2017 voor het eerst op zoek naar escape rooms...

En nu dan, zomer 2018. Zoals elk jaar volgen onze vakanties zich perfect op... zo perfect dat ze met enkele dagen overlappen. Hij vertrekt, enkele dagen voor ik thuis kom. Weer 5 weken zonder rechtstreeks lichamelijk contact. Ik voel het gevaar. Want op die afstand, met de beperkte mogelijkheden om eens langer dan enkele minuten te praten, moeten de momenten dat we elkaar rustig kunnen spreken (lees: zowel hij als ik alleen in huis) wel tot virtuele seks leiden. 

Het bleek al enkele keren een heikel punt: gaat onze relatie louter over seks, of is dit meer? Zoals zo vaak in het leven, blijken onze meningsverschillen te draaien rond verschillende verwachtingspatronen. Hij wil me gelukkig zien, en voor hem is mijn geluk tijdens seks het meest perfecte geluk, en dàt wil hij me steeds weer bieden. Ik wil, buiten seks, ook affectie, maar hij 'ziet' daarin niet mijn geluk, en dus wil hij mij 'meer' geven. Als ik echter letterlijk zeg dat ik een gewoon avondje op restaurant wil, dat dàt me gelukkig zal maken, doet hij zijn uiterste best om het te realiseren, moet ik toegeven. 

Toch... Neil noemt wat wij hebben nu echt "een relatie". Hij zegt steeds vaker spontaan dat hij me mist. Zijn 'honger' naar mij wordt steeds intenser, in die mate dat ik me afvraag hoe het daar thuis eigenlijk loopt. Zijn metafoor van "jij bent de kers op de taart" evolueerde naar "jij bent de slagroom en kers op de taart". Hij is jaloers als ik met andere mannen uit ga eten (ook al zijn die dan zo gay als iets) - al is het belangrijk om te beseffen dat hij het me nooit zal verbieden. Integendeel, het verraste hem zelf ook dat hij zich jaloers voelt naar homosexuele vrienden met wie ik uit eten ga toe. 

Maar... met dit alles komt er bij momenten ook een gevoel van gecontroleerd worden op bij mij. Al wéét ik gewoon dat hij het niet zo bedoelt, zeker niet bewust doet, plots beleef ik een flashback van momenten met jou. Op vakantie, als ik vertel dat ik een abdij bezoek (nota bene samen met mijn gezin en de grootouders), reageert hij met "foto". Hij verklaart het als "door foto's heb ik het gevoel dat ik bij je ben, meemaak wat jij meemaakt". Wat ik hem nog niet heb kunnen uitleggen, is hoe jij die foto's, die exacte woorden, gebruikte om me in je macht te houden, me te onderwerpen, afhankelijk te maken.

Hoe zou ik ook aan een ander ooit kunnen uitleggen hoe het er tussen jou en mij aan toe ging? Neil heeft het me laatst gevraagd. We zaten in mijn bureau, te praten, en hij stelde een vraag over mijn Looney Tunes, Tweety en Sylvester. Ik heb eerlijk geantwoord, dat ik ze kocht toen de kamers waar wij zo vaak namiddagen of avonden doorbrachten, sloten. Tweety (ik) in een houdgreep in de hand van Sylvester. Mijn moeizame loskomen van jou. Voor het eerst wilde hij alles weten over jou, over hoe alles gelopen was: hoe ik je leerde kennen, wanneer we elkaar voor het eerst ontmoetten, de ruzies, het pijnlijke afstand nemen... Voor het eerst erkende hij dat ik een leven had voor hem, op relationeel gebied. Iets waar hij liever niets over hoorde voordien. Ik heb hem een beetje kunnen schetsen hoe alles toen was, maar écht begrijpen zal hij het nooit. Daarvoor zou ik maanden nodig hebben, om dat te trachten op iemand over te brengen. Het principe van "slaan en zalven". Het abandonisme. Het dreigen met verdwijnen. Je crisissen, tot bezoeken aan spoed toe. De urenlange nachtelijke chats waarin je me belette om te gaan slapen, allemaal uit schrik dat er 'iets' zou gebeuren in mijn bed...

En toch... alles volgde perfect op elkaar. Ik ging in mei 2016 naar Amsterdam, om afscheid te nemen van jou. Mijn betreurde vriend was er voor me, hielp me, praatte uren en uren op me in, hele nachten. Ik nam een besluit. Schreef je toen een duidelijke laatste mail. Kwam thuis. En ontmoette Neil. 

En dààr draait het om, uiteindelijk. Plots besef ik het: morgen is het twee jaar geleden dat hij een einde maakte aan zijn leven. Mijn vriend. Mijn maatje. Mijn ex-minnaar van zo lang geleden. Zonder hem zou ik mezelf nooit hebben opengesteld voor Neil. Hij hielp me om afscheid te nemen van mijn dromen, mijn geïdealiseerd beeld van jou. Nu zie ik je zoals je bent. Daarom ben ik in staat om terug contact met jou te hebben. Omdat ik nu besef wie je bent. Jij denkt dat chatcontact het enige contact met jou is dat ik aankan, dat ik die bescherming nodig heb. Hoe kan ik jou het tegendeel laten inzien, zonder je te vertellen waar ik nu sta?

Waar ik nu sta... Ik sta op het punt dat ik een fijn gezinsleven heb, al is de passie ver weg. Toch is het het beste leven dat ik me kan voorstellen, omdat geen enkele andere man me zo veel vrijheid zou durven geven. Ik heb een charmante en goede minnaar, met wie er een relatie ontstond die steeds hechter wordt. En in dat laatste zit net het gevaar. Want nooit wil of mag ik nog dromen koesteren zoals met jou. Dus heb ik escape rooms. Plaatsen waar ik enkele uren of een nacht mag doorbrengen, alles mag vergeten. Waar er niet meer van mij wordt verwacht dan dat ik er ben, en me aan het moment overlever. 

Complex? Ongetwijfeld. Ben ik jaloers op personen die in één enkele persoon hun soulmate, hun alles terugvinden? Absoluut. Maar ik heb er me bij neergelegd: ik zal nooit leren vliegen. 

Héél stilletjes is er terug contact met jou. Voorzichtig, aftastend, maar met duidelijke grenzen: niemand weet hiervan, en er komt geen ontmoeting. Seks met jou wil ik sowieso nooit meer, dààr ben ik door. Wat jij me gaf, ik vond het elders... bij één van mijn escape rooms. Want ja, ik heb ze nodig...  Gesprekjes zijn schaars, om de 10 dagen chatten we even, zonder meer. Maar ruzie als einde.. het ligt moeilijk bij mij, besef ik.

Neil: hij is er. Vol contradicties. Soms lijkt hij me amper nodig te hebben, zit in zijn wereldje. Op andere momenten wil hij absoluut onze levens meer vermengen, of me vaker zien. Zelfs dat "vaker zien"... het is onduidelijk voor mij. Of wil ik gewoon de waarheid niet zien: dat dit om seks draait, en niets meer? Er zit een grote afstand tussen wat hij toont en wat hij zegt. Wàt moet ik geloven?

Zegt hij me dingen als "ik mis je steeds vaker, als ik je niet bij me heb". Maar toont hij me vooral dat hij naar me verlangt, door me, meteen als hij me ziet, tot seks te leiden. Is dit wat ik zocht: iemand die lichamelijk mij nodig heeft? 

Wat ik besef: seks kan je overal vinden, en makkelijk ook. Iemand noemde me ooit een MILF. Ik moest het opzoeken... maar blijkbaar beantwoord ik aan dat profiel, voor sommige mannen? En dus heb ik escape rooms. Escape rooms van Neil. Wat een situatie: ik zoek manieren om vol te houden met mijn minnaar... Ik stel me voor dat ik er een einde aan maak, aan die relatie. Bedenk wat mijn redenen zijn om te blijven, en welke redenen ik zou hebben om te gaan. 

Redenen om te blijven: goede seks, goede intenties, fijne gesprekken (als ze er zijn). 

Redenen om te gaan: seks staat op de voorgrond, weinig consideratie voor mijn gevoelens. 

Dus neem ik escape rooms. Van Neil... Kon ik maar een pauze inlassen, van alles en iedereen.

Stilaan geraak ik ervan overtuigd: Neil is my number one. Maar ik moet mezelf beschermen. Tegen te graag zien. Tegen te veel willen. Tegen te veel verwachten. Tegen liefhebben. Hij weet het niet, maar de enige manier die ik ken, zijn anderen. Zo zorg ik ervoor dat ik me niet enkel op hem richt. Zo houd ik hem op de juiste afstand. En nét door die juiste afstand komt hij steeds dichter, merk ik...

Het is vreemd. Hoe meer je je vasthecht aan iets, hoe meer het je ontglipt. Maar laat het los, en het blijft bij je. Zo ook met Neil... Nét doordat ik de afgelopen maanden afstand nam, met dank aan Calimero 2, hoe closer hij leek te komen. En nu Calimero 2 out of the picture is, geniet ik van de aandacht van Neil. En die aandacht is er... 

Hij overwon zijn angst en stress, om me een nacht bij hem thuis te laten overnachten toen zijn eega op vakantie was. Tot op het laatste nippertje verwachtte ik me aan een annulatie. Een berichtje dat hij een hotelkamer voor me reserveerde, ergens, dat het hem speet maar dat hij het niet durfde. Maar hij deed het... liet me bij hem slapen. In hun bed. Ik deed wat ik ruim 25 jaar niet meer kon: ik sliep in iemands armen, de hele nacht, zonder me los te maken. Ik sliep. Het voelde natuurlijk aan, vanzelfsprekend. Gevaarlijk.

Dus doe ik wat ik altijd doe tegenwoordig. Ik vlucht. Een escape room... ik vond de perfecte escape room. Een gescheiden man, absoluut niet op zoek naar een relatie maar wél vragende partij naar af en toe een nacht. Iemand die samen grenzen wil aftasten. Iemand die veilig is. Iemand bij wie er geen verwachtingen zijn, anders dan een fijn moment. Maar wel iemand die niét een gestolen uurtje wil, maar meteen een hele nacht. Samen eten, vrijen, slapen, ontbijten. Een fijne man, eerlijk, aangenaam. De regels zijn duidelijk: tot hier en niet verder. 

Het staat me toe om Neil niet op te eisen. Blij te zijn met de aandacht die hij me wil en kan schenken. En zoals zo vaak: contradictio... hoe minder eisend ik ben, hoe meer hij zijn best doet. Om thuis weg te geraken om me een half uurtje te zien. Bellen zodra hij 10 minuten alleen in de wagen zit tijdens het weekend. Stiekem iets sturen als hij in bad zit. 

Wat er ook van zij: het werkt. Ik ben dankbaar dat hij er is. Ik koester hem, zijn aanwezigheid. Een man die weet hoe hij me moet aanpakken. De man die me aankan, denk ik. 

Of ik toch, zo lijkt het wel.

Calimero 2 bleek effectief te veel overeenkomsten met Calimero 1 te hebben om de situatie houdbaar te maken. Dus zetten we er samen een punt achter (gelukkig samen, zullen we denken?). Maar er waren gewoon te veel situaties, uitspraken, momenten die me terug deden denken aan Hem. 

Hem... wat is het vreemd om dat zo te schrijven. Maar zo zie ik Hen nu inderdaad: als Hem en Haar. Weg zullen ze nooit gaan, daarvoor ging het te diep. Maar ze staan nu compleet buiten mijn leven. Hun naam valt niet zo vaak meer, hier thuis. 

Maar ook Calimero 2... waarom zag ik het niet sneller. Alhoewel, ik zag het wel, maar ik wilde erin geloven. Al liet ik me niet zo zeer meesleuren deze keer, denk ik. Parole parole parole... dàt nummer moet ik gewoon respecteren, als ik dat hoor is het foute boel. Mooie praatjes, grootse projecten. Maar als puntje bij paaltje komt, is het allemaal gebakken lucht. Put your money where your mouth is.

Ik kreeg van hem een boek cadeau. Madame Bovary, van Flaubert. Omdat ik hem deed denken aan madame Bovary, de eeuwige zoektocht naar beter, intenser, perfecter, nieuwer, meer. Wat hij niét wilde horen, was dat mijn schuldgevoelens in Maastricht niets te maken hadden met thuis, maar alles met Neil. Het boek is teruggestuurd, net zoals zijn shirt dat hij me gaf om aan hem te denken. Geen souvenirs, geen tastbare herinneringen. Alles wat er ooit was, zal verdwijnen met mij. 

Enkel van Neil zal ik altijd aan zijn enige cadeau blijven hechten. Wat hem die dag deed beslissen tot die aankoop... ik zal het nooit weten. Maar nu ruim een jaar geleden kwam hij af met een doosje... een diamanten hangertje. Sinds die dag draag ik dat elke dag, uit dankbaarheid dat hij er is. The real heroes are those who tolerate me on a daily basis. En daar hoort hij intussen ook bij. Want soms een enkel woord, soms een uur lang aan de lijn, maar er gaat uiterst zelden een dag voorbij zonder een vorm van contact. Intussen 23 maanden lang. En op de één of andere manier verdraagt hij mij. Doorstond mijn nukken, mijn uithalen, mijn twijfels. 

Was ik intieel zijn "kers op de taart"... intussen noemt hij me de "kers én de crème fraiche". Meer moet dat niet zijn voor mij. Een man die me aankan, die me al met al neemt zoals ik ben. Misschien ben ik veranderd door hem, misschien is hij ook een stukje naar mij toe gegroeid. Wat er ook van zij: het werkt. 

Heel erg samenvattend: Calimero is out, en er zijn enkele nieuwe kandidaten, in verschillende fases van een proces. 

Maar waar het om gaat: als het tegenzit, sta je alleen. Dan kan je nog zo veel "back ups's" hebben ingebouwd. Niemand kan écht begrijpen wat ik op een gegeven moment doormaak. Op dit punt moet ik het Neil aangeven: hij komt me momenteel het meest close. Want zonder meer vragen aanvaardde hij een ontbijt, beperkt in tijd, gewoon om me te laten praten en uitrazen. Vandaag tijdens een ontbijtje besefte hij plots hoe veel theater voor mij betekent, en kon hij relateren naar een verwijt dat ik hem vorig jaar maakte, toen hij onvoldoende interesse toonde in een toonmoment. 

Toch blijft het fragmentarisch... wie kan écht vatten wat ik momenteel meemaak? 

Het resultaat is ernaar: ik heb meerdere "eieren" in mijn mand. Ik zie nog wel.... Misschien wint  de minst waarschrijnlijke wel. 

Los daarvan lijk ik een nieuwe calimero te hebben gevonden, zonder de persooenlijkeid die erbij gaat. Maar ook iemand die me pusht tot het realiseren van projecten. Zo brengen we binnenkort 2 dagen samen door in Maastricht, en nodigde ik hem uit tijdens mijn A'dam vekantie. Sounds familair: steeds opnieuw volgende projecten vastleggen om de relatie te laten duren? Momenteel heb ik niet dat gevoel, maar ik blijf voorzichtig..... 

En er zijn er anderen: een man die een zuivere minnares zoekt, voor af en toe een moment. Een man die af ent toe een nacht voorstelt, vol plezier, maar verder geen strings attached. Ik weet het even niet meer, denk ik....

What you????

Jij zal altijd jij blijven. Achterdochtig, Geen vertrouwen. En dat merkte ik in het korte contact dat we recent hadden... niets positiefs. Ik liet het vallen voor wat het was, en sloot af. Jij bent weer een afgesloten hoofdstuk, hoop ik.

Neil is een volgend verhaal. Hij doet zijn best, en hij laat me merken dat hij me meer en meer in zijn leven ziet (binnen de grenzen van het haalbare). tegen alle verwachtingen in, is hij niét op vakantie vertrokken met zijn hele gezin. Mijn gevoel zegt me dat hij hun gewoontes ziet veranderen. Mij lijkt dat normaal: 2 volwassen kids die hun eigen leven hebben... Maar hij droomde dat het altijd zo zou blijven, samen op vakantie. Hoe dan ook: resultaat is dat hij alleen thuis zit (bedrijf sluit 2 weken), eega gaat werken want wil geen verlof dagen verspillen (leuk vooruitzicht, want zo gaat ze heel de zomer mee naar Spanje). 

En toch had ik het er niet moeilijk mee... hij daarentegen. Regelmatig contact (wat ik al vreemd vond, met het idee dat ze samen thuis zaten). Afspraak voor een lunch (die door mijn werk dan niet kon doorgaan). Uiteindelijk wél een afspraak om op vrijdag te gaan ontbijten, vlakbij werk. Zijn hoop, om naar mijn bureau te gaan, counterde ik vakkundig: heb urineweginfectie, en da's niet het momemt om risico's te lopen met mijn gezondheid. Dus ontbijt... met toch een kleine happy ending in de auto    En neen, ik voel me dan niet misbruikt. Want ik wil het ook. Ik wil hem plezieren, gek maken. Zo gek dat hij non-stop mijn naam noemt (mijn naam, die hij zelden noemt, omdat hij ze "niet in zijn mond wil laten wennen").En dàt deed hij.... herhaaldelijk. Mission accomplished.

Later in de nm belden we nog even... hij wilde me bedanken voor het fijne jaar, dat alles steeds beter ging, dat we naar elkaar toegroeiden, beiden compromissen hebben gesloten. Hij wilde me bedanken dat ik er ben.

Waarom is het niet genoeg??? Waarom heb ik, op een ongetwijfeld zwak moment, vorige week een rdv-profiel aangemaakt. Oh, ik zag al snel dat het niet meer was zoals vroeger. Zonder abonnement kon je sowieso geen berichten lezen. 

Toch was er één bericht... zelfs niet zo anders dan de anderen... dat me deed reageren. Een gevoel, een magnetisme. Iets onvermijdelijks, lijkt het wel.... want zijn woorden waren in weing anders dan die van de anderen...Dus ja, ik wil deze man leren kennen, en zien of hij is wat hij lijkt te zijn. Een 'tweede huis naast huis", het klinkt zo heerlijk. Ik besef dat ik dat mis bij Neil: tijd. Altijd die snelle dates, 45min-1uur. Geen enkele planning. 

Hier biedt iemand me tijd. Geplande tijd weliswaar, maar tijd. Geen restantjes, geen intermezzo's, maar "ik maak mijn nm en avond vrij voor je". Natuurlijk kan zoiets niet wekelijks... Maar het is wél wat ik al altijd zocht... een "tweede thuis". Dat ik daar  dan anderhalf uur voor ga moeten rijden, is het énige nadeel. Tuurlijk had ik 'm liever 100 km dichterbij gesitueerd... Maar de situatie is wat ze is. En ik wil ze een geweldige eerlijke kans geven. Het voelt goed, een beetje zoals met jou, maar zonder de achterliggende gedachte dat ik met een borderliner te maken heb. Een man, down to earth, die me graag zal zien? Illusie? We'll see....

Zo slecht kan ik toch niet zijn, nietwaar? Ooit zal ik precies dàt bieden wat iemand zoekt.... Wat zal er op die dag gebeuren, Ik hoop dat het nooit gebeurt, want ik wil hier niet weg. Engagement en meer van die dure woorden.... maar het zit in me. Ik wil de kids probleemloos grootbrengen.

Dat ik, om dàt te realiseren, een secret garden nodig heb, is dan maar zo.Ik leg er me bij neer, en plan mijn leven zo goed mogelijk. 

Je mag het bekritiseren, je mag het veroordelen; Maar ik ben ook maar een meisje dat de gevolgen van haar keuzes wil blijven dragen, en tegelijkertijd wil leven....

Hoe dan ook, Calirmero (ik kan je geen lieverd meer noemen,dié titel ben je sinds langs kwijt): jij bent het verleden. Ik heb van je geleerd, ik weet wat ik wil en niet wil. Maar vooral: ik weet weer wie ik ben!!!  Moet ik je daarvoor bedanken? daar ben ik nog niet klaar voor, denk ik

Jij bent nl niet meer van enig belang. Jij bent uit mijn leven. Ondanks het "we moeten dit uitpraten" en "ik bekijk het nog"... jij doet er niet meer toe. Er is een ander nu. En hij doet er wél toe.

Ja, ik was verstoord door zijn woorden eergisteren. Maar ik heb het voor mezelf gehouden, heb er geen drama over gemaakt. Ik weet gewoon dat het onbedachtzaamheid is. Ik mag geen perfectie van hem verwachten. Zelf ben ik immers ook verre van perfect. Jij maakte me bovendien ook tot die persoon die ik nu ben. Een persoon waarvan er af en toe nog een flard doorsijpelt, en die ik rechtuit haat. 

Ik ben blij dat ik terug meer en meer mezelf ben. 

Mijn geduld loont. Neil reageert, is attent, laat zich horen. Ik ben enorm dankbaar dat ik hem mocht ontmoeten. Het blijft alleen zo moeilijk om erin te blijven geloven...