Gisterenavond laat deed je het weer. Kort nietszeggend gesprekje, en bij afsluiten ben ik flink. Wens je "slaapwelxxx". Krijg enkel een "slaapwel" terug. Even later laat ik je dat weten "figures... ik kan xxx sturen, jij niet. Maakt niet meer uit, en nu moet je ze echt niet meer sturen. Zal wel merken of je het wel kan, me morgen contacteren. De bal ligt nog steeds in jouw kamp."

Dus ik negeer mijn GSM vandaag... slaag er wonderwel in om jou niets te sturen. Nochtans zie ik je heel de dag door online komen, op messenger, op whatsapp. Maar mij negeer je... Om 21.30h haal je het niet meer... krijg ik "fijn je te horen". Ik mis je bericht, ben bezig. Je wéét nochtans dat ik vanavond repetitie heb. Om 22.18h komt het abandonistische "soit". Rond half elf lees ik beide berichten. Denk bij mezelf "blijven ademen", en stuur gewoon rustig terug "ook fijn om je te horen." En ik stel vragen over je dag... ga volledig aan jouw zwijgen voorbij.

En de realiteit is: het kan me een stuk minder schelen vandaag. Elke dag kan het me minder schelen. Ik mis je. Dat verandert niet. Maar mijn trots neemt de bovenhand. Ik smeek niét meer om aandacht. Ik provoceer je niet meer. Ik zoek je niet meer op.

Ik zoek je niet meer op? Eerlijk... ik blijf mezelf pijnigen met te checken of je online was ergens. Eigenlijk zijn messenger en whatsapp vergiftigde communicatiekanalen. Niet enkel kan je precies zien of je berichten worden gelezen door de ander, maar ook nog om hoe laat ze online waren voor het laatst. En als je, zoals ik, dat om het uur of toch minstens om de paar uur doet, dan voel je je natuurlijk genegeerd. Iemand niet online zien... dan kan je geloven dat die druk bezig is. Maar iemand steeds online zien komen, zonder dat ze de moeite doen je te contacteren... 

Ik kan het nog niet laten, om dàt te checken. Maar ik geef mezelf tijd... het moment komt nog wel. Het moment dat ik een hele dag niet meer kijk wanneer jij voor het laatst online was. Het moment dat ik niet meer wacht op jouw berichten. Het moment dat ik niet meer verlang naar contact met jou.

Maar ik besef: nooit zal ik stoppen met te verlangen naar jou. Jij bent en blijft mijn man... Mijn verlangen is zoveel meer dan lust. Als het enkel lust was, dan zou ik nu over je zijn. Ik houd van jou, zoals ik van niemand anders ooit gehouden heb. En dàt, mijn lief, die liefde heb jij weggegooid.

Ik kan dan nog zo hard roepen "jouw verlies". Maar ik verlies ook... ik verlies de toekomst die we droomden, samen. Ik verlies mijn man. Ik verlies jou. Maar het ergste: ik verlies een stuk van mezelf. Zonder jou zal ik nooit meer de vrouw zijn die ik nu weet dat ik ben bij jou.