Stilaan geraak ik ervan overtuigd: Neil is my number one. Maar ik moet mezelf beschermen. Tegen te graag zien. Tegen te veel willen. Tegen te veel verwachten. Tegen liefhebben. Hij weet het niet, maar de enige manier die ik ken, zijn anderen. Zo zorg ik ervoor dat ik me niet enkel op hem richt. Zo houd ik hem op de juiste afstand. En nét door die juiste afstand komt hij steeds dichter, merk ik...

Het is vreemd. Hoe meer je je vasthecht aan iets, hoe meer het je ontglipt. Maar laat het los, en het blijft bij je. Zo ook met Neil... Nét doordat ik de afgelopen maanden afstand nam, met dank aan Calimero 2, hoe closer hij leek te komen. En nu Calimero 2 out of the picture is, geniet ik van de aandacht van Neil. En die aandacht is er... 

Hij overwon zijn angst en stress, om me een nacht bij hem thuis te laten overnachten toen zijn eega op vakantie was. Tot op het laatste nippertje verwachtte ik me aan een annulatie. Een berichtje dat hij een hotelkamer voor me reserveerde, ergens, dat het hem speet maar dat hij het niet durfde. Maar hij deed het... liet me bij hem slapen. In hun bed. Ik deed wat ik ruim 25 jaar niet meer kon: ik sliep in iemands armen, de hele nacht, zonder me los te maken. Ik sliep. Het voelde natuurlijk aan, vanzelfsprekend. Gevaarlijk.

Dus doe ik wat ik altijd doe tegenwoordig. Ik vlucht. Een escape room... ik vond de perfecte escape room. Een gescheiden man, absoluut niet op zoek naar een relatie maar wél vragende partij naar af en toe een nacht. Iemand die samen grenzen wil aftasten. Iemand die veilig is. Iemand bij wie er geen verwachtingen zijn, anders dan een fijn moment. Maar wel iemand die niét een gestolen uurtje wil, maar meteen een hele nacht. Samen eten, vrijen, slapen, ontbijten. Een fijne man, eerlijk, aangenaam. De regels zijn duidelijk: tot hier en niet verder. 

Het staat me toe om Neil niet op te eisen. Blij te zijn met de aandacht die hij me wil en kan schenken. En zoals zo vaak: contradictio... hoe minder eisend ik ben, hoe meer hij zijn best doet. Om thuis weg te geraken om me een half uurtje te zien. Bellen zodra hij 10 minuten alleen in de wagen zit tijdens het weekend. Stiekem iets sturen als hij in bad zit. 

Wat er ook van zij: het werkt. Ik ben dankbaar dat hij er is. Ik koester hem, zijn aanwezigheid. Een man die weet hoe hij me moet aanpakken. De man die me aankan, denk ik.