De zaken zijn nog niet perfect. Er zijn nog steeds avonden dat ik vlucht in alcohol. Maar: ze resulteren niet meer in berichten naar jou. En ze worden minder... Gisteren familiefeest, en ik heb heel de dag niets gedronken. Ja, toen iedereen weg was, vond ik dat ik wel een glas wijn verdiend had. Al het lawaai, de stemmen... ze resoneerden na in mijn hoofd. Ik had het gevoel dat mijn hoofd ging exploderen. Dus toen heb ik 2 glazen wijn gedronken, nét genoeg om mijn gedachten stil te leggen en in slaap te kunnen vallen. Maar geen excessen... en vooral: géén bericht naar jou toe.

Het is dom, maar eigenlijk wil ik gewoon weten of alles goed gaat met jou. Ons laatste gesprek ging over de deurwaarder die -voor de zoveelste keer- alles was komen opschrijven. Hebben jullie weer een oplossing gevonden? Een goede ziel die geld leende? Of heb je weer al je mooie woorden bovengehaald? Al ken ik deurwaarders... die kunnen daar doorheen kijken. Waar ik wél zeker van ben, na onze laatste gesprekken: je hebt terug rust zonder mij. Geen stress meer, geen conflicten meer. Dat je daarvoor ook het contact met mij moet opgeven, moet je er maar bij nemen. Praten met jou ergert me steeds weer, in die mate dat ik de confrontatie niet uit de weg kàn gaan. Dus is de enige oplossing een clean cut. Daar ben ik van overtuigd. Dus is deze breuk voor ons beiden goed. Dààr klamp ik me aan vast.

En dan is er Neil. Neil die zijn heel eigen manier heeft van communiceren. Ik zou op hem héél drastisch kunnen reageren soms. Maar ik zeg het gewoon "nu sta ik op een dusdanig punt dat ik riskeer gewoon op te hangen, want zo praat je niet tegen mij". Hij is cru in zijn uitspraken, soms ronduit bot. Maar zo is hij, vanuit zijn cultuur, vanuit zijn persoonlijkheid. Soms zit ik bij hem als één van zijn kids belt. Ik zou nooit of te nimmer op die manier tegen mijn kinderen spreken, zo kort, zo sec. Op die momenten besef ik dat hij tegenover mij écht al een inspanning doet. En dàt kalmeert me, en maakt dat ik hem aanvaard zoals hij is.

Waar wij heen gaan... ik weet het niet. Er creëert zich een band. En toch... ik denk niet dat wij compatibel zouden zijn in het dagelijkse leven. Ik verwacht niet meer dan dat het verder loopt zoals nu. En ik merk dat, hoe minder ik bezig ben met het zoeken naar mogelijkheden, hoe meer hij zelf zoekt. Dàt is geruststellend. Ik bied hem iets, iets dat hij niét heeft in zijn leven. Dàt is wat een maitresse doet, niet? Mijn rol is duidelijk in deze relatie: ik ben de maitresse (al noemt hij me ook af en toe "chérie", iets waar ik nooit achter  vroeg maar wat me wel plezier doet). Geen valse beloftes zoals bij jou. Geen woorden als "jij bent mijn vrouw". Wat was ik met die woorden? Ze leiden nergens toe, pure onzin, leugens. Ik voel me goed in mijn huidige rol, en ze is duidelijk. 

Toch zal je nooit volledig uit mijn gedachten verdwijnen, besef ik. Jij was zo omvattend, zo "alles" op een gegeven moment. Dat je daarna de regels veranderde... ik kon het niet aan. Je had me zo in je macht. Ik was verloren, besef ik nu. Alsof de grond onder mijn voeten verdwenen was. Zo afhankelijk had je me gemaakt. 

Ik voel dat ik vanavond weer at risk ben. Maar ik màg er niet aan toegeven. Jouw contacteren, is schadelijk, nocief, destructief en overbodig. Dus ga ik naar bed, met een goed boek. Ik verlies me in iets anders, om jou uit mijn hoofd te zetten. Want jij bent het niet waard. Jij bent mij niet waard. 

Als je ook maar een greintje verstand had gehad, had je me vertrouwd. Je had me, je had me volledig kunnen hebben. Ik was bereid voor jou alles op te geven, wat het me ook gekost zou hebben. Maar jij had het lef niet. Dààr moet jij mee verder leven... I found better. Misschien had je gelijk, zou ik ook jou niet trouw gebleven zijn (jouw grootste angst). Ik zei het al eerder: bange blanke man. Het leven bestaat uit risico's. Jij wil een risicoloos leven. Dàt heb je bij Haar... hoe saai ook. Jouw keuze. 

Maar nogmaals :ik stel het goed. I survived you! 

Ik wil je zelfs niet meer. Maar zoals bij alles: nare herinneringen vervagen, en de mooie blijven over. Moest onze geest niet zo werken, dan zouden maar weinig vrouwen een tweede kind krijgen. De realiteit is: de herinnering aan de pijn vervaagt snel, en we zweven weg op onze roze wolk. Naar jou toe is het niet anders; ik herinner me ook al onze mooie momenten, gesprekken, namiddagen of avonden op bed (vrijend maar ook gewoon pratend). Een enkele keer samen slapend. Wandelend. 

Toch ben ik niet vergeten wat je me aandeed. En om me er voor altijd aan te herinneren, heb ik iets gekocht. Een beeldje dat in één van de kamers waar we wel eens afspraken, stond. De themakamer Tweety... en dus stond er oa een grote Sylvester die Tweety gevangen houdt in zijn hand. Zodra ik wist dat dàt beeldje verkocht werd, moest ik het hebben... Omdat er herinneringen aan kleven, maar ook omdat precies dàt beeldje symboliseert hoe ik me gevoeld heb: gevangen, klem gehouden door jou. 

Moeilijke momenten... onvermijdelijk. 

Tegelijk creëer ik nieuwe mooie momenten met Neil. En al is het soms niet eenvoudig, hebben we soms letterlijke babylonische spraakverwarringen... er is geen boosheid, geen rancune, geen dubbele bodem. Als één van ons twijfelt of de ander het echt zo bedoelde, checken we gewoon. Voor beiden is Frans niet onze moedertaal, en toch is dat onze gemeenschappelijke taal. Neil gaf laatst toe dat hij, enkele maanden na onze ontmoeting, twijfelde of hij verder zou gaan met mij. Jij zat toen nog zo in mijn leven, in mijn verhaal (al was er al lang niets seksueels meer tussen ons). En dus reageerde ik op Neil zoals ik geleerd had op jou te reageren. Ruim een jaar later noemt Neil de evolutie "positief", en stelde me -terecht- de vraag of ik nu moeite doe om niet meer te reageren zoals vroeger, of dat ik veranderd ben. Het enige juiste antwoord is: "ik ben terug mezelf". 

Ik ben terug mezelf. En met die persoon kan ik best leven ...