Vandaag werk ik laat... maar ik heb een pauze. Die pauze komt ongeveer overeen met het einde van jouw examen. Gisteren zei ik je dat, nodigde je letterlijk uit om even langs te komen. Iets eerder dan verwacht, zie ik je online komen... en Zij is ook meteen online.

Ik besef: je bent al buiten uit het examen, en Zij hoort als allereerste hoe het ging.

Ik reageer niet... beslis af te wachten wanneer je mij iets laat weten. Twintig minuten later krijg ik te horen hoe het examen ging. Dat je moe bent. Ik blijf rustig, zeg "ga dan maar meteen naar huis". Jij reageert dat je moe bent, dat je niet wil zitten wachten in mijn wachtzaal tot ik mijn pauze heb. Mij goed "jij beslist". Ik meen het... maar jij voelt het als een dreiging. Dus beslis je te komen... "anders krijg ik het straks toch te horen. Of morgen. Of overmorgen." Nochtans meen ik het... het kan me niet meer schelen. Denk ik.

Dus ja, je komt langs. Ik zeg niets.. niets over het feit dat je Haar voor mij contacteert. Het is stom, maar in al die kleine dingen laat je me merken dat ik niet meer zo belangrijk ben als in het begin. Toen was ik de eerste aan wie je iets liet weten... Ik zeg niets... niets over het feit dat het zelfs niet in je opkwam om Haar niet zo snel te laten weten dat je uit je examen was, zodat we meer tijd samen gehad zouden hebben. Ik zeg niets... en laat je na tien minuutjes weer vertrekken.

"Zul je voorzichtig zijn?" Desondanks hoor ik je pas 2 uur nadat je bij mij vertrok. Terwijl ik wéét dat je er precies 32 min over rijdt op dat uur. Het komt niet in je op dat ik ongerust ben, als je zo moe moet rijden. Na 2 uur krijg ik "thuis, gegeten, gebeld". Maar ik heb je verwittigd: ik behandel jou zoals ik behandeld word.  Wéér iets dat wegvalt...

Ik ben kort vanavond op chat. Wens je snel slaapwel. En sluit mijn facebook...