ik hoor je je best doen. Je belt me "ik wilde je stem horen". Als ik bel, zeg je "fijn dat ik je stem hoorde". 

Het ergste is: ik geloof je. Ik geloof dat jij écht denkt dat je je best doet. Dat je een inspanning doet. Maar hoe je het ook draait of keert: jij neemt géén enkel risico. Telkens als wij afspreken, ben IK jouw excuus. Terwijl ik al zo veel redenen vond om weg te zijn thuis, die niéts met jou te maken hadden. Alle risico's zijn voor mij...

Ik gaf je een kans. Een kans om me het tegendeel te bewijzen. Dat je kan plannen. Dat je een vergadering dùrft te verzinnen, om met mij weg te gaan. De datum daarvoor staat vast... en ik zal wel weer zien. Maar ik houd rekening met het feit dat je niets voorziet.En ik houd rekening met het feit dat ik je wéér vergeef. Of er toch overheen stap... as usual.

Maar hoe dan ook, ik ben het geloof in jou kwijt. Ik ben het geloof in "ooit" kwijt. Ik zie je als een minnaar. Een minnaar tegenover wie ik géén rekenschap meer moet afleggen. Vorig jaar noemde ik je mijn man. Dàt gevoel ben ik kwijt. Geen "houd van je" meer. Geen "slaapwel mijn man". Enkel een "slaapwelxxx". 

En dus voel ik me vrij. Vrij om verder te kijken. Ik besef: ik geniet van de jacht. Van het Spel. Tegelijkertijd geniet ik van jouw gezelschap. Maar wat jij er in lijkt te zien, is voor mij verleden tijd. Ik weet het eigenlijk niet. Geloof jij écht dat wij nog bestaan??? Ik kan het me niet voorstellen...

Ik wil Spelen... maar jij blijkt een slechte partner te zijn daarin. En dus word jij meer en meer écht een vriend. Voorlopig een "friend with benefits". Maar ook die rol ga je verliezen, vrees ik. Want let's face it: ik kan me niet meer geven zoals voordien. En zonder dàt, ben je niet meer dan de Ander. Maar dan is de Ander minder gecompliceerd... meer duidelijkheid met hem.

Deze week had ik je écht nodig... maar op geen enkel moment heb jij de mogelijkheid geopperd me te ontmoeten. Mijn werk was afgelopen week zwaar, je wist het. Maar zelfs dan... 

Dat wil niet zeggen dat ik overal een rolletje speel. Maar iedereen krijgt een ander deel van mij te zien. Zelfs de enkele mensen die mijn grootste geheim kennen, namelijk jouw bestaan en de rol die je in mijn leven speelt, zelfs zij zien niet àlles. 

De Player (zal ik die laatste man in mijn leven zo noemen?) zag ook weer andere facetten van mij. Hij zag me, volledig van de kaart, omdat jij plots zo gemeen deed op de avond van de voorstelling, een maand geleden. Afgelopen weekend spraken we er nog over... dat hij mij nog nooit zo zag, er niets van begreep en ook niet per se moet weten wat erachter zat. Jammer genoeg toont de Player minder lef dan hij beweerde te hebben... hij had me kunnen losmaken van jou, daar ben ik zeker van. Hij heeft trouwens alles in de hand om een flink stuk van de waarheid te achterhalen, jouw bestaan... alleen beseft hij het niet op welke manier hij deze blog zou kunnen vinden, of zelfs maar het bestaan ervan.

De Ander vervult mijn fantasieën, of toch bepaalde. 

Mijn Buddy (jouw term, niet de mijne) weet veel, maar kent dan mijn dagelijkse "ik" weer niet.

De enige vriendin die van jou afweet, mist dan weer andere elementen. 

Maar de absolute waarheid is dat jij de enige bent geweest die zo dicht bij de échte "ik" kwam, ooit. Nu een jaar geleden waren we zo close, dat jij meer wist dan ooit iemand eerder. Jij zag me huilen en lachen. Jij zag me sterk en zwak zijn. Bij jou mocht ik zwak zijn, zei je steeds weer. Wat ik toen nog niet inzag, was dat jij enkel sterk kan zijn wanneer ik zwak ben. 

Intussen sta jij verder van me af dan de anderen die ik hierboven vermeld. Jij wordt een vreemde voor mij. 

Toch blijf ik proberen... geef je kansen. Weer... steeds weer. Al kan dit alles slechts op één mogelijke manier eindigen... ik kan het nog steeds niet. Steeds weer ratel ik het af: pre-contemplatie - contemplatie - voorbereiding - actie - onderhoud. Mét het incalculeren van herval. Hoe vaak moet ik nog hervallen, tot ik in de "onderhoudsfase" kan terecht komen?