De volgende stap is dat ik razend word. En het feit dat je daarna niet begrijpt waarom ik razend ben, doet me in tranen uitbarsten. Natuurlijk ben ik razend... dat ik zo iets moet lezen op Haar facebook. Dat ik geen sms-je waard ben om dit even te laten weten. Dat je je niet kan voorstellen hoe dit me kwetst. Maar tegelijk is het zo wel duidelijk... ik doe er niet toe voor jou. Niét op de manier dat ik wil. 

Ik wil deze "friends with benefits"-situatie niet. Ik wil jou als mijn man (al is het dan maar in geest). 

Hoe lang geleden dat je mij "vrouwke" noemde... dat je mij meteen liet weten als er iets met je gebeurde..; dat ik 's morgens vroeg als allereerste jouw "gdmxxx" mocht lezen... dat je van mij hield. 

Met elke kilometer die me dichter naar huis bracht, eergisteren, groeide weer mijn hoop. Zo raar... alsof fysieke afstand tussen ons mij dapperder maakt, beslister. Nu, op slechts 30 kilometer afstand, twijfel ik weer aan mijn beslissing. Met elke kilometer dichter besefte ik dat ik eigenlijk nog steeds wil dat jij er bent als ik op mijn kamer kom, volgende week. Met elke kilometer dichter ging mijn hart sneller kloppen, hopend je zaterdag even te kunnen zien (al bleek dat ijdele hoop achteraf gezien). Met elke kilometer dichter groeide weer mijn hoop... liet ik mezelf toe weer te dromen.

Nog steeds denk ik bij alles éérst aan jou. Bij alles wat ik meemaak, denk ik "dit had ik hem willen vertellen". Bij alles wat ik denk, wil ik mijn GSM nemen en mijn gedachte met je delen. Bij alles wat ik voel, ervaar, onderga.... jij bent nog altijd mijn eerste gedachte....gewoonweg mijn man. Nog steeds noem ik je zo in gedachte, maar niet meer luidop. 

En jij... hoe denk jij aan mij?

Ik heb er nooit tegen gekund, les non-dits. Steeds opnieuw ga ik op zoek naar betekenis, zingeving, dàt wat niet wordt uitgesproken. Onhoudbaar ga ik door tot de dingen uitgesproken worden. Onvermoeibaar.... koste wat het kost.

En net daarin verschillen wij. Jij leeft in een wereld vol non-dits. Jij spreekt via jouw stilzwijgen, en die is ook veelzeggend. Maar weeral laat die ook alle ruimte voor interpretatie... door de woorden niet uit te spreken kan er achteraf eender welke invulling aan gegeven worden. 

Ja, ik weet het wel... ik confronteer je, steeds opnieuw. Het is sterker dan mezelf. Maar het is de enige manier waarop ik met mensen kan omgaan... transparantie, éénduidigheid, eerlijkheid. Geen verstoppertje spelen. Natuurlijk, ik toon aan mensen wat ik hen wil tonen... ben selectief... maar wàt ik toon is écht. Wat een verrijking, onze gesprekken die eerste maanden... bij jou was ik volledig mezelf, zonder terughoudendheid. Zelfs mijn laatste muren moesten sneuvelen, mijn laatste reserves liet ik varen... op jouw aandringen. Het was beangstigend, want zo open en naakt stond ik nog tegenover niemand.

Maar gaandeweg sprak ik ook woorden uit die niét in jouw romantische beeld pasten. Met die totale eerlijkheid en openheid kwam namelijk ook de behoefte om conflicten, misverstanden, onduidelijkheden onder woorden te brengen. Het resultaat was dat jij muren optrok... me meer en meer buitensloot. En hoe meer muren jij optrok, hoe harder ik ze trachtte opnieuw neer te halen. Tot we hier aanbelandden... niets geef jij nog vrij. Geen toegang meer tot jouw gevoelswereld... 

Waarom spreek jij, zelfs nu, die woorden "het is voorbij" nog steeds niet uit? Je zegt dat je bang bent om mij kwijt te geraken. Hoe werkt dit dan in jouw ogen: jij hebt mij, maar ik kan jou niet meer hebben? 

Les non-dits... maar stilte is ook een taal...

Weeral lieg ik... we hadden één keer eerder 48 uur lang geen contact. Op mijn vraag, afgelopen zomer... ik was compleet op, na alle ruzies... vroeg 48 uur stilte, om even terug op krachten te komen... weet je nog wel? En opnieuw contact nemen die vrijdagochtend resulteerde in de ergste van alle ruzies... het begin van ons einde? Of eerder het midden van ons einde? Of was dat toen al het einde van ons einde? Ik weet het... ik verweet je vreselijke dingen. Maar je had me zo gekwetst... daar stond ik dan... alleen.

Net zoals nu... hoeveel mensen er ook rond mij zijn, een vreselijk gevoel van eenzaamheid overvalt me op elk moment, en doet me steeds weer in tranen uitbarsten. Hoe kan het dat niet iedereen de tranen in mijn ogen ziet? Ik voel ze prikken, veeg ze onopvallend weg. En anders zijn er excuses "de zon scheen in mijn ogen" "mijn mascara prikt" "ik stootte mijn teen". Zou jij erdoorheen kijken, of de excuses ook slikken? In het begin zou ik op deze vraag zonder aarzelen het antwoord gekend hebben. Nu weet ik het niet zo goed meer... ik ken deze "jij" niet. 

Ik tel de dagen... nog 12 dagen tot D-day. Nog 12 dagen... countdown.  Nu koester ik nog de illusie dat het goed kan komen... tegen beter weten in. Maar ik nam een beslissing, en zal die uitvoeren... want die dag is het voorbij. Ons verhaal zal ten einde zijn... 

Ons verhaal, ons stukje leven samen eindigt. Maar niet wat ik voor jou voel... 

Jij vindt: "het is een foto van voor ik jou kende". Mijn vraag: waarom kan je die niet veranderen? Welke betekenis heeft het voor jou, voor Haar, dat jij dié foto als profielfoto behoudt? Je weet intussen hoe zeer ik die foto niet meer verdraag. Ik heb het al zo vaak gezegd, gemeld, gevraagd, gesmeekt bijna. Eender welke andere foto... maar niét meer die foto... jouw arm bezitterig rond haar hals geslagen "jij bent van mij". Dàt zegt die foto mij. "Zij is van jou"

Instinctief wil ik reageren... op de mij eigen manier: provocerend. Mijn profielfoto aanpassen... ik heb dé foto om dat te doen. Maar zelfs voor mijn doen vind ik ze erg provocerend... een "lady and the vagabond"-pose. Maar ze dateert van "voor wij elkaar ontmoetten". Oog om oog, tand om tand. En dàt gaat dan weer tegen mijn principes in: behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Dus ik doe het niet. Gedraag me als de oudste van ons twee... weeral naar mijn gevoel.

Ik heb de keuze... ofwel blokkeer ik mijn chat voor jou (zo zie ik tenminste die foto niet de hele tijd in mijn overzicht) of ik gooi je helemaal van mijn facebook af. Voorlopig ga ik voor de eerste optie. De tweede mogelijkheid zou Haar opvallen... en ik wil geen onrust zaaien. Jou verwijderen zou ook Haar (en je dochter) verwijderen inhouden... en hoe dàt uitleggen? Nogmaals, ik wil geen onrust zaaien.

Maar ik wil rust... rust in mijn hoofd. Rust tussen ons. 

Een droom die àlles te maken heeft met hetgeen ik zie als mijn deadline. De dag waarop je de belangrijkste belofte die je me deed zal verbreken. Op mijn vraag, maar omdat ik voel dat je ze niet zal nakomen. Omwille van deze droom, en mijn grootste angst. Jouw belofte er te zijn als ik wakker word... 

Je sprak me niet tegen, toen ik je zei dat ik je die dag niét wil zien. De grootste leugen die ik je kon vertellen. Hoe kan je geloven dat ik je die dag niet wil zien? Na al je beloftes en garanties? Na al je afschuw dat ik dat moment, wakker worden, alleen in een ziekenhuiskamer na een operatie, al meerdere keren alleen moest doormaken?  Maar je sprak me niet tegen... bevestigt hiermee steeds meer mijn droom.

Ik word wakker in mijn ziekenhuiskamer, en jij bent er. Alle operaties zijn tegelijk uitgevoerd... ik heb wondes, hechtingen over buik, borsten, armen en benen. Circulaire insnedes, volledig rondom, over armen en benen. Slecht uitgevoerde hechtingen... de wondes staan open, zijn pijnlijk. Jij komt naar me toe... legt je handen rond de wonde vlak boven mijn knie. Je begint te drukken... en ik schreeuw het uit van de pijn. Ik schreeuw je naam, smeek je te stoppen. Maar jij voert de druk enkel op... me recht in mijn ogen kijkend. Dat is steeds weer het moment waarop ik huilend wakker word. 

Dàt is de pijn die ik mezelf wil besparen... die intense, afschuwelijke, misselijkmakende pijn, die ik voel door jou. Dààrom zei ik je dat ik je niet wil zien die dag. En dààrom is dat mijn deadline. Die afwezigheid ga ik je nooit kunnen vergeven. Omdat je me beloofde dat ik niet meer alleen moest zijn...

Hier liep ik, midden op de Kootwijkse heide, zo maar even tegenaan. En plots zag ik het... hoe je me altijd weer liet interpreteren. Wat was jij altijd voorzichtig in je woordkeuze... het conclusies trekken liet je aan mij. Zodat je achteraf elke belofte op mijn interpretatie kon steken, kon ontkennen dat je het zo bedoelde. 

Enkele keren ging ik de confrontatie aan. En verloor telkens weer. Neen, je had het zo niet bedoeld. Neen, zo had je het niet gezegd. En je had telkens weer gelijk.... mijn interpretatie. Ik voel me gemanipuleerd door jou... je bracht me precies daar waar je me wilde hebben. Je ontkende mijn interpretaties, mijn conclusies niet. En dus nam ik ze voor waar aan. 

Af en toe tracht ik je tegenwoordig tot een uitspraak te dwingen. Weiger ik de conclusie te trekken, je woorden te interpreteren. Het zijn moeizame gesprekken, je biedt weerstand. Het sterkt me in mijn overtuiging dat jij nooit positie zal innemen in onze relatie. Jij laat anderen beslissen, en zo kan jij altijd weer "ondergaan". Zo ben jij altijd het slachtoffer van hetgeen een ander jou aandoet.

Zo zal je ook denken over mijn afscheid. Wéér een vrouw die jou verlaat. Wéér een vrouw die haar woord niet houdt. Wéér een vrouw voor wie jij te min bent.

Maar ook daarin voel ik me gemanipuleerd. Jij bracht me hiertoe... al zal je dàt nooit kunnen erkennen.