Voor het eerst in lange tijd voel ik dat ik tegen mijn breekpunt aan zit. En deze keer ben jij niet de oorzaak. Anderhalf jaar geleden... waar is de tijd... A'dam, met mijn vriend. Hij is er niet meer, sinds eind juli 2016. Hij stapte uit de rat race. Ik mis hem.

Het werk groeit me boven het hoofd. Ik heb nooit veel verteld over mijn werk, en dat kan ik ook niet. Ik geef enkel mee dat ik steeds hogerop klim. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Voordeel is ongetwijfeld dat er me dingen worden aangeboden waar ik voordien enkel van kon dromen. Nadeel is dat het verwachtingen schept, dat ik er moet staan. 

Met Neil ken ik steeds beter mijn plaats. Afgelopen week gaf hij forfait, hoezeer ik ook aangaf dat ik stikop was. Ondanks dat ik hem kansen bood om langs te komen, was er geen interesse "aangezien ik toch niet in goede doen was". Sinds vrijdag kwamen de signalen dat hij me wilde zien... steeds sterker. Vandaag was het ronduit dat ik "ontspanning nodig had". Meer dan een "ik zit in mijn bureau, administratie bijwerken en thuis te veel afleiding" had hij niet nodig... hij vertrok voor een "fietsritje", dat hem recht naar mij bracht. Ik weet nog niet goed hoe het zal evolueren. 

Neil is jou niet. Hij is wie hij is, en er zit geen enkele slechte bedoeling achter. Hij is gewoon dol op mijn lijf, op mij ook wel. Hij is ongerust over me. Ik denk dat hij voelt dat ik afstand neem, maar niet begrijpt waarom. Hij steekt het op werkdruk...net zoals iedereen. 

Niemand voelt waar ik zit. Al lieg ik... sommige vriendinnen voelen het blijkbaar instinctief aan. Gisteren kreeg ik uit verschillende hoeken de vraag of het wel gaat. Ik lieg er niet over. Maar hoe diep ik zit, hoe ik hier zit met tranen die rollen, hoe ik moet zorgen dat ik altijd een zakdoek bij de hand heb voor als de tranen opkomen, hoe ik op mijn werk in tranen stond 10 dagen geleden... Het is gewoon even te veel. 

Maar ik kom er wel weer. As always. Las vandaag een goede quote: "a woman is like a tea bag: you can't tell how strong she is untill you put her in hot water". 

Hoe dan ook, als verantwoordelijke voel ik het aan als mijn verantwoordelijkheid om alles wél te laten draaien. Dus doe ik, bovenop mjn werk, hun werk. Dat ik dan plots 10 uur per dag werk ipv de normale 8 uur, beseft niemand. 

Toch heeft mijn gevoel indirect met jou te maken. Want als er één ding is waar jij sterk in was, is het "steunen". Een moment als nu... ik zou gewoon hebben kunnen zeggen "ik wil een uur in je armen liggen, praat tegen me, laat me uithuilen van de stress", en dat kreeg ik bij jou. Daarmee kan ik bij Neil niet terecht. Deze week had hij twee kansen om langs te komen, maar hij nam beide niet. De eerste omdat ik  "niet in vorm was", de tweede omdat hij "beetje ziek werd". Les excuses sont fait pour s'en servir... 

Want wat ik op dit moment nodig heb? Eigenlijk gewoon een uurtje of 2 in iemands armen liggen (man of vrouw), gewoon liggen, en over alles en niets praten. Geen seksuele spanning, geen verwachtingen (ik heb er trouwens niet meer dan ontspannen). Ik zoek rust. En die vind ik niet. Niet hier thuis (ik luisterde vanavond een half uur naar de issues van mijn ventje op zijn werk, en mijn issues worden op 5 min van tafel geveegd). Niet meer bij jou, vanzelfsprekend. Maar ook Neil geeft daarin niet thuis. We blijven in contact, telefonisch. En ja, hij begint te vragen wat mijn weekend-programma is. Ik moét nu even hard zijn. Tuurlijk kan ik excuses zoeken voor zondag, ergens heen moeten .Maar ik weet gewoon dat ik me niet tevreden zal voelen... 

Ik neem afstand. En hij merkt het, denk ik. Een deel van me zegt: "kan me niet schelen". Voor hem een ander. Vraag is: wil ik een ander? Want hij heeft zo veel kwaliteiten... Misschien ligt het probleem bij mij, zoek ik perfectie? 

Eerst mijn werk overleven even... en in een tweede tijd nadenken over mijn "tweede leven". Maar het staat eventjes op de tweede plaats, zo veel is duidelijk. Misscien moet ik hem even laten zweten? Ik weet het niet meer.. enkel dat ik nood heb aan enkele dagen vrijaf! Leve mijn ventje, die me de vrijheid laat om eens een nachtje weg te laten gaan, er tussen uit.