Maar ik schiet niet. Meerdere keren wis ik vandaag mijn woorden... stuur je zelfs niets. Vandaag moet jij langs op je nieuwe werk... ik zat gisteren naast je toen je die mail kreeg, met het programma waar je wanneer moest zijn. Ik weet dus perfect wanneer je vertrekt, tijd hebt, thuis komt. En toch, na mijn "gdm xxx succes straks" hoor ik je de hele dag niet meer. Meerdere keren zie ik je online komen, op meerdere plekken. Maar op geen enkel moment krijg ik nieuws van je.

Meerdere keren wil ik iets sturen, maar ik zwijg. Om half vijf hoor ik toch even hoe het ging vanochtend, als ik zélf contact leg. Mijn "tot later" als ik verder moet werken, krijgt een "tot later" terug. Maar bij thuiskomst, hoor ik je nog steeds niet. Ik zie je niet online, en dus stuur ik je niets. Tot ik, om 23h, Haar online tref. Van Haar verneem ik dat je al in bed kroop. Zonder een woord.

Welke nieuwe start is dit? Maar... ik zwijg. Eerder zou ik je nu een bitsige opmerking gestuurd hebben, ook al wekt die jou. Maar ik zwijg... en dat zal ik morgen ook doen. De bal ligt in jouw kamp. Eén traan... meer huil ik er niet om vanavond. Mijn evolutie...

Een moeilijke start vanochtend. Voor het eerst in dagen hebben we 's morgens al kort contact. Hard tegen hard. Je meldt me dat je je vanaf nu "in zwijgen zal hullen" (hoe vaak hoorde ik dié al niet?), dat ik je "weet te vinden als ik je wil zien". Ik slaag erin om kalm te blijven, en herhaal wat ik je de afgelopen 3 weken iedere keer opnieuw zei: ik heb 10 maanden lang alles georchestreerd, onze beider agenda's naast elkaar gelegd om kansen te vinden/creëren om elkaar te zien, ja, zelfs jouw excuses verzonnen tegenover Haar. Nù is het aan jou...

Ik probeerde het afgelopen zomer al een keer, maar zonder succes. Mijn planmatige kant nam de bovenhand, en als vanzelf trachtte ik nog steeds kansen te vinden voor ontmoetingen. Deze keer meen ik het echter... ik zeg het je vanochtend nogmaals. Hoe gemakkelijk is het voor jou om mij te verwijten dat het "altijd mijn goesting" moet zijn? Hoe kan het ànders dan "mijn goesting" zijn, als je mij steeds alles laat regelen? 

Dus ik herhaal mijn woorden: vanaf nu is het aan jou om me te vragen langs te komen of je te bellen. Ik neem geen initiatief meer...

Ik wéét wat ik riskeer. Ik loop het risico je vandaag niet te zien. Vanavond is Zij niet thuis, dat weet ik wel. Voor de kerstvakantie hebben we halveling de afspraak gemaakt elkaar vanavond te zien. Maar ik hoorde daar niets meer over... en ik begin er niet zelf over. Ik heb een drukke werkdag, en ik slaag erin om me, voor het eerst in lange tijd lijkt het me wel, te verliezen in mijn werk. Meerdere uren gaan voorbij dat ik niét aan je denk. Zodra ik naar huis vertrek, komt het besef keihard binnen: ik zal je vandaag niét zien. Er is niets afgesproken. 

Mijn maag keert zich om. Jou niet zien vandaag houdt in dat ik jou niet zie deze hele week. Ik beslis er het beste van te maken, ga naar huis en stort me op koken met mijn kids. Zij genieten van de onverwachte mama-aandacht... en ik ook. Daarna beslissen 2 van hen om me te vergezellen naar de supermarkt, en we doen uitgebreid, rustig pratend en grappend, onze boodschappen. Het is driekoningen morgen, maar omdat ik er morgen niet ben, mogen ze vandaag de driekoningentaart aansnijden. Ze zijn door het dolle heen.

Thuisgekomen gaan we allemaal meteen in pyjama-modus. Voor de kids hét signaal dat mama écht wel thuis blijft vanavond.

En dàn verras je me... ik krijg bericht van jou. "Je komt af?" Ik ken je... voor jou is dit een flinke stap, om dit te vragen. Ja, ik zou kunnen reageren van "is dat een vraag om me te zien, of om te checken of ik er plots ga staan?" Maar ik besef dat deze vraag, zelfs zo gesteld, al genoeg zegt. En dus verzin ik een reden, steek mijn kids in bed, en vertrek. Naar jou...

Ik weet niet wat ik moet of mag verwachten. Tijdens de rit maak ik mijn hoofd leeg... maar allerlei mogelijke scenario's schieten door mijn hoofd. 

Echter... wat je doet bij mijn binnenkomst is het laatste wat ik verwacht: je zoent me. Innig en intens. En zo brengen we het volgende uur door: zoenend, af en toe even pratend. En weer verras je me. "ik heb je gemist" Meteen erna ontkracht je die woorden, door te vragen of ik jou ook gemist heb. Zo ben je nu eenmaal: altijd, steeds weer, nood aan bevestiging. En voor een buitenstaander lijkt het banaal, jouw woorden. Echter, voor mij betekenen ze de wereld. Dat jij, spontaan, zonder dat ik ernaar hengel of ze als eerste uitspreek, zoiets zegt... 

Je verklaart het: "het is een nieuw jaar". Zou dit écht nog mogelijk zijn? Of zal morgen alles weer een zeepbel blijken te zijn? Ik weet niet of ik nog durf te hopen, en ga het even loslaten... De bal ligt in jouw kamp. Laten we zien hoe je dan nu speelt...

Ik had je al een hele dag niet gehoord, en dan, plots, na middernacht, die "N". Ik had nét mijn pc afgesloten, mijn chat met Haar afgerond. Want Zij is jarig vandaag, en dus wenste ik Haar nog, net na middernacht, een fijne verjaardag. Jij lag naast Haar te slapen in de zetel, zei Ze, maar je werd nét op tijd wakker om Haar een gelukkige verjaardag te wensen om middernacht. "Sjoe wordt wakker". 

Ik rondde af, na mijn verjaardagswensen, en ging naar boven. En dàn... uit het niets... die dubbele "N". Het voelt aan als pure provocatie: "het is Haar verjaardag". Waarom die N? Dus ja, ik werd razend, en stuurde "no need to rub it in... enjoy". Jouw reactie: "er gebeurt hier niets, ik ga blokken". Je wist heel goed wat ik zou denken, met die N. 

Ik heb ze altijd gehaat, die afspraak, op jouw aandringen. Als er sex is met de ander, geven we het toe aan elkaar. Tussen ons kon enkel volledige eerlijkheid bestaan, vond je toen. Nog steeds hecht je aan die afspraak, regelmatig komt ze boven. Iedere keer dat ik laat voelen dat ik het moeilijk heb te geloven dat jullie al 11 maanden geen sex meer hadden, herinner je me aan die afspraak, dat je daar eerlijk over zal zijn. 

Maar me uitlokken met die N, wel wetende wat ik zou denken... ik vind het wreed en gemeen. Achteraf horen dat jullie vreeën... tot daar aan toe. Maar een verwittiging???   Studeren is gewoon geen N waard, da's onzin. We gebruikten al maanden geen N meer, beiden een eigen laptop en een gsm met code (en ja, ik moest die N de afgelopen week enkele keren gebruiken op vakantie, omdat we maar één laptop mee hadden). Het is een kinderachtige manier om contact te leggen... en ik ben er met open ogen ingetuind vannacht.

Waarom blijf ik aarzelen? Ik denk er steeds meer over na om je overal te verwijderen... fb blokkeren (niet enkel mijn chat maar jou volledig), je gsm-nummer uit mijn gsm verwijderen, zo verdwijn je ineens uit mijn whatsapp (aan jouw gsm nummer wil ik nog wel eens twijfelen, dus dat kan ik vergeten). Enkel jouw vaste lijn zou ik nog steeds van buiten kennen, zo vaak draaide ik dat al de afgelopen maanden. En je mail-adres, dàt kan ik moeilijker verwijderen of vergeten. Maar het zou me beletten je aan te spreken op fb, whatsapp of sms... Waarom doe ik dit niet gewoonweg? 

Het antwoord is eenvoudig: ik kàn niet geloven dat het over is. Ik wil het niet geloven. 

We eindigden vannacht met een fikse ruzie... niets nieuws onder de zon. Toen je me een stuk na middernacht nog steeds negeerde, ondanks dat ik je online wist en zag (je zat allerlei aan Haar te vertellen over je werk, terwijl ik ook met Haar chatte), heb ik je dat kwalijk genomen. Van het éne woord kwam het andere... en doordat ik enkele glazen wijn op had, hield ik me niet in. Géén non-dites bij mij...

Woordspelletjes.... je eeuwige zinnetjes "denk wat je wil", "jij veronderstelt steeds maar". Nooit zal je kunnen toegeven dat ik eens ergens gelijk in heb, altijd probeer je er met dat soort zinnetjes onderuit te komen. Jij vindt jezelf zo "gevoelig", "attent", "zorgzaam", "hulpvaardig". Maar dat ben je als het jou uitkomt... en dàn blijf je dat oprakelen. Hoe vaak heb ik intussen al gehoord dat je er "toch maar was in het ziekenhuis?" Dat je me "naar huis bracht na mijn ingreep"... 

Wat ik jou nog niet onder je neus wreef, is de dag dat ik jou, zonder aarzelen, 2000 euro leende afgelopen zomer... ja, je betaalde die meteen terug (ik wist dat het om enkele dagen zou gaan, en vertrouw je). Maar heb ik jou dat al één keer teruggekaatst? Het is zelfs nog niet in me opgekomen... 

Maar dat je me negeert, is een feit. En ergens is dat gemakkelijker... Dan moet ik me niet gefrustreerd voelen dat je me eerst iets stuurt en daarna negeert. Het is gemakkelijker als ik je helemaal niet hoor... hoe zeer ik je ook mis.

Vandaag onze laatste boswandeling op vakantie. Ik liep daar, een eindje achter hem. Ik luisterde naar de verhalen van mijn vriendin, van de kids. Ik keek naar hem, en plots begon ik te huilen... Snel verbeet ik mijn tranen, zodat niemand iets merkte. Maar de vraag draait sindsdien in mijn hoofd rond: waarom kan ik niet van hem houden zoals ik van jou houd? Mijn leven zou zo eenvoudig zijn, zo mooi. Hij is een goede man. Niet perfect, maar dat ben ik ook niet. Maar hij heeft zich al jaren weggecijferd voor mijn carrière, zorgt voor onze kids als een uitstekende vader, kookt voor hen, begeleidt hen bij hun huiswerk, gaat met hen naar hun dansles. Waarom kan ik voor hem niet diezelfde diepe gevoelens hebben als voor jou?

Waarom moest net jij mijn man zijn? 

Jij bent aan het werk vannacht. Maar na je laatste cryptische woorden, in de vooravond "ik ben geen berichtenbureau", hoor ik je niet meer. Je leest mijn "wat bedoel je daarmee?", leest mijn latere "rustige nacht op het werk", maar nergens verdien ik blijkbaar een reactie. Ergens zal ik vandaag wel weer iets mis gezegd hebben... maar wàt, daar heb ik het raden naar.

Ik zit te chatten met Haar, zoals zo vaak. Ik heb al meer met Haar gepraat dan met jou de afgelopen maanden. Hoor van Haar wat er in jouw leven gebeurt. Om daarna te mogen horen "je controleert alles wat ik zeg".

Gisterenavond laat kwam het hoge woord er weer uit "heb je me nog iets te vertellen?" Dié vraag ken ik maar al te goed: had ik sex met hem? Doet het antwoord er nog toe? Wat wij hebben is op sterven na dood... "the hamster is dead but the wheel is still spinning" Weeral: jij doet geen enkele inspanning om me te hebben, maar hij of een ander mag me ook niet hebben. Maar je hebt geluk: ik hoef er zelfs niet over te liegen...er gebeurt hier niets. Mijn lijf reageert instinctief, lijkt het wel, en voor de zoveelste keer menstrueer ik tijdens mijn vakantie. 

Wil ik dat jij me loslaat, me terug vrij laat? Een deel van me verlangt ernaar, mijn rationale ik. Mijn redelijke, verstandige ik weet en beseft dat het tijd is om verder te gaan, voor mezelf te kiezen. Maar mijn emotionele ik verlangt gewoon naar jou. Ondanks alles, Af en toe denk ik dat ik het kan, dat ik verder kan. En ze zijn er: momenten dat ik besef dat er enkele uren voorbij gingen waarin ik niét aan jou dacht. 

Maar het besef dat je me negeert, komt steeds weer keihard binnen. Ik zoek verklaringen, verontschuldigingen. Maar ik vind er geen meer... je negeert me gewoon. Dàt is de waarheid. Als ik je daarmee confronteer, hoor ik steeds weer jouw eeuwige zinnetje "denk wat je wil". 

Het is tijd voor mij om verder te gaan. Ik heb van je gehouden, Ik houd van je. Ik zal van je houden. Maar zelfs dàt ga ik je niet meer vertellen. Er is te veel gebeurd, denk ik. Tijd voor ander en nieuw....

2015... het jaar waarin ik van jou mocht houden. 

Dat laatste schreef ik je dan ook. Ik wilde 2015 eerlijk afsluiten, eerlijk over mijn gevoel naar jou toe. Wat 2016 ook moge brengen... ik moést het je mogen vertellen. Jouw reactie was ontnuchterend: "2015... fijn dat ik je dit jaar mocht leren kennen". Ik kijk naar je woorden, vol verbazing. "leren kennen"??? Haar leerde ik dit jaar kennen, ik leerde ook nieuwe vriendinnen kennen. Maar jou? "Leren kennen" minimaliseert wat we doormaakten de afgelopen 10 maanden.

Jij vindt dat ik je verkeerd begrijp. Ik haat jouw kilte, jouw totale onmogelijkheid om nog iets van gevoel te delen. Jij die in het begin zo schermde met "het is belangrijk je gevoel te uiten, te delen". Jij die me hele nachten wakker hield, discussiërend over mijn muren die ik zo moeizaam afbrak om jou binnen te laten. Over mijn gereserveerdheid om mijn diepste gevoelens te schrijven, mijn voorzichtigheid. 

Nu bots ik steeds weer op jouw muren. Zo hoog dat zelfs een glimp van wat erachter zit onmogelijk geworden is. Af en toe krijg ik een subtiele hint... maar altijd op een dusdanige manier dat ze voor interpretatie vatbaar is. De enige duidelijke woorden die ik de afgelopen 4 maanden kreeg, sprak je me toe op een hoogtepunt. In genot, dààrin vonden we elkaar nog enkele keren sinds de afgelopen zomer. Maar ook die momenten zijn op één hand te tellen. Een zielig afkooksel van onze eerste 4 maanden samen. De zomer was een kantelpunt... onherstelbaar lijkt het wel.

Je blijft bittere woorden sturen. Je wenst me om middernacht een fijn jaar "waarin al je wensen mogen uitkomen". Amper een minuut later krijg ik  het vervolg "met of zonder mij". 

Ik zwijg vandaag... je weet me te vinden, als je me wil spreken. De bal ligt in jouw kamp dit jaar. Er ligt niets vast voor de komende weken, en ik verwacht niets van jou. Ik kan het nog niet laten te hopen, maar ik tracht mijn verwachtingen laag te houden. 

2015... het jaar waarin jij mij vond. Het jaar waarin jij mij leerde kennen. Het jaar waarin ik van jou mocht houden.

De aanleiding doet er zelfs niet toe. Er is altijd een reden om elkaar op te zoeken, online. En het is altijd weer zinloos, eindigt altijd met ruzie, maar ook met stille wenken naar "ik mis je" (in beide richtingen). En toch... ik mis je minder en minder.

Ik kan hier op vakantie genieten van het "zonder jou" zijn. Uren gaan voorbij, dat ik niét aan jou denk. Maar er zijn nog steeds nét zoveel momenten waarop je door mijn hoofd schiet "dit zou ik hém willen vertellen" of "dit wil ik met hém delen". Maar ik doé het niet meer... Eén keer stuur ik je een foto, is het overweldigende gevoel sterker dan mezelf. Zo'n natuurkracht, ik kan niet anders dan het met jou te delen.

Jouw reactie is lauw, en kort. Teleurgesteld zwijg ik de rest van de dag. 

En in de loop van de avond vind jij het excuus om me te contacteren... iets dat je "voor mij deed". Je laat het niet na om me dat te melden 'toch iéts dat ik goed doe". Onderhuidse steek... ik zwijg, en bedank je voor de moeite. Verder hoor ik je niet meer... tot Zij me, zonder dat ik online ben, komt melden dat jullie gaan slapen. Waarom? 

Ik word boos, heb nét genoeg gedronken om me niet te kunnen inhouden. Bovendien gaan nét op dat moment mijn vakantiegenoten allemaal slapen... Dus je krijgt een bitsig bericht, ik geef het toe. Ik ben wie ik ben, en als er iets op mijn hart ligt, gooi ik het eruit. Geen non-dits... zo sta ik nu eenmaal niet in het leven. 

Ik sluit af voor ik weer te ver ga in mijn woorden. Het is zinloos...

Ergens rond de middag beslis ik beleefd te zijn. Ik weet dat je een dagje weg bent met Haar, en je dochter. Dus ik wens je een fijne dag toe. Jouw reactie "ah dàt weet je dus ook al". Ik ontplof. Ja, Zij vertelde me dat zaterdagavond. Spontaan, ik was niet aan het uithoren. Wat moet ik dan? 

Ik ben kort, ben het beu. Dus ik reageer dat ik van Haar tenminste nog iets hoor over jouw leven. Dat jij me duidelijk buitensluit uit wat er in jouw leven omgaat. En dat ik dus, vanaf nu, jou zal behandelen zoals jij mij behandelt. Gedaan met korte verslagen over wat ik doe, over mijn dagen. Als je iets wil weten, heb je het maar te vragen. Nét zoals ik volgens jou bij jou moet doen... Jij vindt dat je zelf mag beslissen wat je doet (dat zinnetje kreeg ik de afgelopen 2 maanden enkele keren te horen)... wel, ik dan ook.

Jij noemt het "oog om oog". Ik noem het "gelijkwaardige behandeling". Wat maakt het ook uit... Het is en blijft "twee maten, twee gewichten". 

Het duurt niet lang voor ik de te verwachten reactie krijg "zolang doen wat je wil maar beperkt is". Ik wéét goed genoeg wat je bedoelt... maar ik weiger erop in te gaan. "ik kan enkel reageren op die vraag als je uitspreekt wat je bedoelt met die opmerking". Je bevestigt mijn verwachting "jij wil met andere mannen iets doen". Steeds weer... jij doet geen enkele moeite om me te houden, maar een ander mag me ook niet hebben. Wéér zeg je "ik moet je zo al delen". Mijn antwoord is even snel "ik jou ook".

Wat ik ook zeg of doe... jij kan me nog steeds niet vertrouwen. Zou je maar inzien dat je me met die opmerkingen net wegduwt, naar andere avonturen toe... Als je me toch niet kan vertrouwen, waarom zou ik dan moeite doen om je vertrouwen te krijgen? 

Je vreest het al zo lang. Maar nu het echt zo ver is, besef je het niet: je bent me kwijt, ik laat je los. Ik had zo veel voor je over gehad, maar je woorden zijn te ver gegaan. Je woorden vandaag.. ze doen nog even, heel even, de tranen in mijn ogen springen. Maar meer ook niet. Ik slaag erin om je te negeren vandaag, de rest van de dag. Jij wenst me geen slaapwel? Ik jou dan ook niet.

Toch vrees ik morgen... je dochter weer naar huis. Jij alleen thuis met Haar. Je gaat me, op de één of andere manier, opzoeken... daar ben ik vrij zeker van. Je zal een reden vinden, een vraag die gesteld moet, een probleem dat opgelost moet, iets waarin je mijn raad vraagt. En ik zal antwoorden, en mijn uiterste best doen om me verder niet te laten verleiden tot een conflict. 

Ik heb van je gehouden. Maar je maakt het onmogelijk. Dat zal jij nooit kunnen inzien, en ik probeer het niet meer. Je draait steeds alles om. Ik beslis je in je leefwereldje te laten zitten... jouw fantasiewereldje. Jouw fantasie waarin ik een plaats heb. Maar ik heb geen plekje in jouw échte leven. Dat leven deel je met Haar. So be it...

Ik ga eerlijk zijn. Ik zoek afleiding, om dit aan te kunnen. In activiteiten. In contacten met vrienden. Af en toe in een glas alcohol. Als het me erg hoog zit, in een slaappil en mijn bed. En het is juist omdat ik besef dat ik met die twee laatste niet gezond bezig ben, dat ik inzie dat ik jou moet loslaten. Want jij zal niet veranderen... dus moet ik veranderen.

Zo typisch. Na al mijn vragen om eens, één keertje maar, iets te liken op mijn facebook, mijn bestaan in jouw leven, ook online, te erkennen, like je afgelopen week een status. Niet eender welke... maar een quote "Als mensen zeggen 'je bent veranderd' is de kans groot dat je gestopt bent met je gedragen zoals zij dat graag zien". Ik vraag me af hoe lang nog voor ik dat voor mijn voeten geworpen krijg "ik likete iets, en nu merk je het niet eens op" en "jij zegt dat ik veranderd ben... lees je eigen quote er maar eens op na". Het komt nog wel, ik kén je.

Ik laat je los... maar vandaag kan dat je niet schelen. Je dochter is er, en dan is zij prioritair. Geen probleem... maar overmorgen, als zij naar huis is, wat dan? Ga je me dan weer opzoeken? Ga ik dan weer de verwijten horen dat ik je negeer? Ik verwacht me de komende week inderdaad aan enkele conflicten. 

Kan dat me iets schelen? Steeds minder... zojuist had het kunnen ontaarden, maar ik heb gewoon afstand genomen, low profile gespeeld, voor rust gegaan. Ik laat je los... het zijn hele kleine pasjes, maar ze gaan wél allemaal in dezelfde richting.

Ik doe geen toenadering... vanochtend negeerde ik mijn gsm, tot jij om 14h dan toch een "gdmxxx" verzond.

Gisteren ging het bijna mis. Rustige ochtendwens, af en toe een kort woordje, maar ik voel de bui hangen, ken je intussen te goed. Ik zit bij mijn familie, en jij thuis met enkel Haar. En ja hoor, niet lang of ik merk dat het je niet gaat. Ik vraag wat er is, en lees "mijn gevoel". Maar meer krijg ik niet... als ik doorvraag krijg ik "laat maar". Ik zoek niet verder, merk enkel af dat ik jouw gevoel niet kan erkennen als je het niet deelt. Geef wel aan dat ik hoop dat je dan niet later op de dag de bom zal laten barsten.

Maar 25 december is kerstdag bij mijn ouders, dus ik heb veel afleiding. Ik slaag erin om mijn gsm redelijk goed te negeren, af en toe een heel kort berichtje. En rond 22h wens ik je goedenacht. Ik slaag erin om de rest van de avond niets meer te sturen... ik mis je, maar minder dan vroeger.

Ik vraag me af... hoe gaat dit nu weer aflopen? Want maandag vertrek ik op vakantie, een volledige week. Niet echt ver, maar toch ver genoeg. Ga jij weer het slachtoffer uithangen, de in-de-steek-gelatene, zoals de vorige keren? 

Mijn gevoel is dat je het me niet gunt. Oh, je zegt het niet hoor, daar ben je te beleefd voor. Iedere keer als ik vertrek, klinkt het van "geniet ervan, het is je gegund". Dat heb ik altijd al een vreemde uitspraak gevonden. Dit is mijn vakantie, ik werk hard om mijn gezin die vakanties te kunnen bieden. Mijn stukje compensatie ongetwijfeld, voor al mijn afwezigheid. Maar in je woorden tijdens mijn vakantie schemert altijd iets bitters door, kleine opmerkingen, een onderliggende toon. 

Jij zegt altijd dat jou enkel slechte dingen overkomen, dat alles in jouw leven steeds verkeerd draait. Ik probeer daar al 10 maanden tegengewicht aan te bieden. Ik geloof in een positieve ingesteldheid. Dàt is simpelweg de reden dat ik steeds weer geloof in jou, dat ik bij elke vage belofte steeds weer geloof dat je zal doen wat je zegt. Steeds weer loop ik erin, hoe vaak ik jou en mezelf ook zeg dat ik je niet meer zal geloven. Toch blijf ik hopen, iedere keer weer.

Maar diep vanbinnen weet ik al beter. Geloof ik je beloftes niet meer. Geloof ik steeds minder in jou. En verlies gaandeweg mijn geloof in ons.

hoe durf jij beweren dat je met me opstaat... dat jouw eerste gedachte voor mij is? 

Vanochtend hoor ik je om 10 h pas. "nét wakker". Maar je blijkt al ruim een half uur wakker te zijn. Je komt terug op onze lunchdate, zegt dat je wil komen zodra je alle boodschappen gedaan hebt. Want ja hoor, Zij heeft je weer een to-do lijstje gegeven vandaag. Maar je beweert dat je je zal haasten, zodat we elkaar toch een uurtje kunnen zien.

Om 12.11h laat je weten dat je net bij je schoonzus bent, om "iets af te geven". Je zal "zien hoe snel je klaar bent". Ik vraag je eerlijk of je nog kans ziet om af te komen. Je beweert nog eens "hangt er vanaf hoe snel ik hier weg kan". Je belooft dat je het me zal laten weten. En dan is het stil... tot 15.11h "net thuis". 

Hoe durf je beweren dat ik het belangrijkste ben in jouw leven? 

Je brengt 3 uur door bij je schoonzus, om "iets te gaan afgeven". 

Je verliest vandaag weer een hoop krediet. Ik zeg niets meer... wens je een  fijne kerstavond. Meer heb ik je niet meer te zeggen vandaag.

Beleefd. Neutraal. Oppervlakkig. We kletsen, over niets. Ik stel nog voor je te bellen, in de hoop dat dat een "échter" contact kan zijn. Maar het kan niet... werkmannen in huis. Jouw eeuwige achterdocht: niet bellen met getuigen in de buurt. Zelfs een werkman mag niét merken dat je met de telefoon naar boven gaat om me te bellen?

Het resultaat is dat ik je pas in de namiddag even kan bellen. Ik bied je een kans... stel je morgen een lunchdate voor. Neen, ik kan niet lang weg op het werk. Maar een uurtje kan ik wel weg, iets gaan eten, even elkaar zien. Mijn voorstel wordt redelijk enthousiast onthaald. En even later wordt duidelijk waarom.. jij hoopt op een uurtje kameren "eten of gegeten worden?". Ik kan er niet mee lachen...

Even later gooi je je ruiten compleet in. Ik meld terloops dat ik over enkele maanden twee nachten alleen thuis zal zijn... kids op weekend, en ik motiveer mijn partner om er dan ook het weekend op uit te trekken, city trip (ik heb toch twee dagen les dat weekend dus aan mij heeft hij niets). Ik weet dat dat weekend emotioneel is voor jou, familiale voorgeschiedenis. Maar het is ook mijn verjaardag dat weekend, en wat zou ik dan graag eindelijk nog eens een nacht met jou doorbrengen.  

Maar jouw voorstel slaat me met verstomming... "kom bij ons slapen die zaterdagavond, als je anders op hotel gaat in de buurt van je les". Wààr in hemelsnaam haal jij het idee dat ik de avond voor en de ochtend van mijn verjaardag bij Haar wil logeren? Hoe kan jij in hemelsnaam voorstellen dat ik kijk naar jullie gezelligheid, Haar jou "sjoe" hoor noemen (ja, Zij schrijft dat zo!). In de kamer naast jullie slaap, in de kamer naast die met het bed waarin ik één keertje met jou mocht slapen en waarin jij dan met Haar in bed ligt.

Mijn eerste reflex is de hoorn op de haak te gooien. Ik adem enkele keren diep in en uit, voel de tranen in mijn ogen springen, en zeg héél kalm "hoe kom je erbij dat ik precies dié avond wil geconfronteerd worden aan jullie samenzijn?" Je begrijpt mijn reactie niet... en ik kan niet begrijpen dat je dat niet begrijpt. 

Maar wat blijf ik ijzig kalm... Ik vind wel iets leuks om te doen die avond. Zonder jou.

Nochtans, vandaag had een dag kunnen zijn waarop we zouden vrijen. Dat was onderhuids afgesproken... overdag of vanavond. Dat je niet zou komen, was me al snel duidelijk. Je moest het zelfs niet zeggen, en dat deed je dan ook niet. Of toch wel.. op jouw manier. Ik moest het maar "inzien". Maar gisterenavond, na je formele vraag, kreeg ik nog ergens "ben zelfs te ziek om een vraag te stellen". Zo, dàt wist ik ook weer: je bent ziek. Ergo: vergeet langskomen bij mij maar. Weer doe je het... niet zeggen "ik geraak er morgen niet, sorry" maar ik moet zowel de verklaring als de spijt lezen in je vermelding van "ziek zijn". 

Ik laat het niet aan mijn hart komen vandaag, werk hard door. Rond de middag houd jij het niet meer, en begin je. Zoals zo vaak: een intrigerende vraag, insinuerend... "nog alleen?". Ik kijk naar mijn scherm, lees, herlees. "nog alleen?" Wààr slaat dit in hemelsnaam op? Even kom ik in de verleiding om te antwoorden "neen, omringd door 40 mensen op mijn werk". Maar ik houd het rustig, en reageer logisch "alleen? in welke zin?" Je insinueert weeral: "het kon toch zijn dat je weg ging". Weg? Waarheen? Eigenlijk is je vraag of ik op mijn werk zit, of bij een ander... jouw eeuwige vrees.

Ik blijf rustig... maar rond 15h herbegin je, op chat. Blijkbaar sta ik nog online op fb, en dus krijg ik een bitsige opmerking: "wil je niet storen bij het chatten. Zelfs een gesprek kan niet meer blijkbaar". Ik ontplof en stuur even bitsig terug dat ik in onderhoud zit met iemand, en dus niét online ben. Zodra ik klaar ben met mijn onderhoud, bel ik je. Ik heb geen zin om vandaag een ruzie aan te gaan, en aan de telefoon ben je een stuk minder dapper in je bitsige uitspraken. Jij gaat de directe confrontatie niet graag aan... dàt weet ik wel.

Ik blijf rustig aan de telefoon, vraag je gewoon waar al die opmerkingen op slaan. Zeg rustig maar beslist wat ik overal van denk. Ik blijf op mijn positie, herhaal wat ik al sinds het weekend zeg over alle opmerkingen en ruzies. Ik krijg voor mijn voeten geworpen dat ik je niet geloof, dat ik alles controleer. Ik begrijp niet waar je het over hebt... en eindelijk komt het hoge woord eruit, waarom je al twee dagen zo kort bent. Je dochter vertelde je dat ik vroeg tot wanneer ze bij jou was dit weekend... Jij voelt het aan als "jou niet geloven". Terwijl ik verdomme met haar een verrassing voor Haar voorbereid, Haar verjaardagscadeau. Die eeuwige achterdocht van jou... ik word er zo moe van.

Uiteindelijk sla je wél de nagel op de kop in dat gesprek. Jij zegt dat er niets is dat ik jou nog moet terugbrengen. Jouw reactie is juist "je komt alles terugbrengen omdat je geen sporen meer van mij wil. Je komt alles afsluiten, mij loslaten". Je hebt gelijk... ik laat je steeds meer los. Maar je zat zo onder mijn huid dat zelfs "steeds meer loslaten" nog steeds closer is dan eender wie ooit. Maar toch.. ik voel dat ik je steeds meer loslaat, ja. 

Uiteindelijk krijg ik ook weer gelijk: vanavond ben je dan toch niet alleen. Het gaat er bij mij niet in dat je niet wist dat Zij vanavond niet weg moest. Het is vakantie, dan zijn er geen repetities. Op die manier kan je inderdaad zeggen "ik had nochtans zin.... om je te zien." 

In die "...." ligt alles: je wil met me vrijen. Je insinueert. Maar ik ga er niet op in. Zoveel gemiste kansen de afgelopen maanden. Vanavond was eigenlijk nooit een kans. Wat maakt het ook uit... je zal me niet kunnen zien gedurende minstens 2 weken. Langer dan ooit eerder sinds we elkaar kennen. 

En of je me zal zien over 2 weken, heb jij volledig in de hand. Want ik heb je -nog maar eens- héél duidelijk gesteld: ik plan niets meer. Als je me wil zien, vraag je het maar. Ik wil niet meer in de smekende positie zijn. En ik wil ook nooit meer horen "altijd jouw goesting". Als ik alles plan, zelfs jouw uitvluchten tegen Haar verzin, voorstel wààr we elkaar zien, wanneer... ja, dan is het gemakkelijk om achteraf te zeggen "het is altijd jouw goesting". Ik plan niets meer, ik vraag niets meer. 

Waar ik nu wél achter ben: ik kan zonder jou verder. Ik wil het -diep vanbinnen- nog steeds niet. Maar ik KAN het! Ik kan het...

Ver zat ik er niet naast gisteren, met wat ik vanochtend zou lezen... Zo voorspelbaar ben je voor mij geworden... En na een korte terechtwijzing ivm voorzichtigheid (jij die steeds zo voorzichtig bent, maakte gisteren een uitschuiver daarin, gewoon vanuit jouw kinderachtig gedoe), reageerde ik vandaag niet meer. Ik zwijg... 

Ook vandaag blijf ik stil, daarna. Vanavond herstel jij het contact, met een formele vraag. Ik reageer kort, heb hier gewoon geen zin meer in. Dat het jouw contactname boycot, besef ik maar al te goed. Maar als je me wil spreken, doe je dat maar gewoon. Zonder die omweg. Als je me iets wil vragen, stel je de vraag maar gewoon. 

Wat je me wil vragen? Misschien wil je wel weten wat ik morgen doe? Of zou je compleet vergeten zijn intussen dat je me zei dat je zou langskomen mogelijk, morgen? Me op het werk zou oppikken, en dat we enkele uurtjes samen zouden doorbrengen?  Ik heb er het raden naar, en ik ga er niet achter vragen. Ben het beu om me bijna smekend te voelen. 

Smekend om aandacht, hunkerend naar contact met jou. Ik doe mijn best om dat gevoel te onderdrukken. Het lukt me niet. Maar ik ben er wel al 2 dagen in geslaagd om elke verwijzing naar de mogelijkheid van morgen niet uit te spreken. Als je me wil zien, moet jij deze keer maar erover beginnen. Laatste kans voor 2 weken.

Jij kent mij ook... ik vermoed dat jij wel beseft dat ik morgenavond zal langskomen. Zij is er niet morgenavond, en ik verzin wel iets. Maar ik kom niet langs om te blijven. Ik kom enkele laatste spullen die ik van je heb terugbrengen, een boek, een cd, de info waar je om vroeg vanavond. 

Je reactie doet me lachen vanavond. Je schrijft "ik geef meer dan ik krijg, zo ben ik nu eenmaal". Mijn mening daarover is compleet het tegenovergestelde. Jij neemt, jij zuigt de ander leeg. Meerdere vrouwen die je verlieten. Ofwel met slaande deur, ofwel met de boodschap "jij bent te lief voor mij". Heb je ooit stilgestaan waarom een vrouw iemand zou verlaten die "te lief" is voor haar? Waarom zou je zo'n man verlaten? Onzin... zij werden gewoon geconfronteerd aan diezelfde muur, volgens mij. Het slachtoffer-rolletje, de woordspelletjes waardoor de ander zich steeds weer schuldig voelt, over elk conflict. 

Ik wilde dat ik hun moed had. Ik wilde dat ik, net zoals hun, de deur achter me kon terugtrekken. Het ligt gewoon niet in mijn karakter om op te geven, jammer genoeg. 

Dus nam ik vannacht geen contact op. Al opende ik wel even mijn fb... chatte zelfs even met Haar (ondanks het uur). Zag jou enkele minuten na Haar online komen (ook logisch: Zij werd wakker, en contacteerde jou op je werk... alles zo voorspelbaar). Maar zoals je insinueerde: ik nam géén contact op met jou.

Toch zag ik het gisteren meteen. Vandaag ging dat eindigen met "ik zei dat het niet moest. Dat wil niet zeggen dat het niet mocht". Woordspelletjes... zelfs dààrin word je stilaan voorspelbaar voor mij. Net zoals ik kan voorspellen op wélk moment in een ruzie je verdwijnt van chat. Achteraf is er altijd een verklaring voor je plots weglopen: een telefoontje, de honden uitlaten, je moest naar wc of iets eten...

En ja hoor... je voldoet vandaag precies aan mijn verwachtingen. Het duurt niet lang of ik krijg het te lezen: "dat ik zei dat het niet moest, wil niet zeggen dat je me niet mocht contacteren". Vandaag heb ik recht op een flink deel van je register. Zie ik achtereenvolgens verschijnen, in de discussie: "denk wat je wil" "trek zelf je conclusie" en "daar ga je weer, oprakelen". 

Woordspelletjes... Je blijft me zeggen dat ik geen begrip had voor het feit dat je je slaap nodig had. Ik herhaal -voor de zoveelste keer sinds gisteren- dat ik boos en teleurgesteld was omdat je nergens iets uitdrukte dat je je zelfs maar bewust was van het feit dat onze mogelijke ontmoeting niet doorging. Je past je gewoonlijke techniek toe... verandert van onderwerp...je wijst me op een -in jouw ogen- incoherentie in mijn verhaal gisteren. Ik heb een logische en juiste verklaring, en zeg je, nét zoals ik zelf zo vaak te lezen krijg, dat je het had kunnen vragen. Jouw reactie "je had het kunnen vertellen". Mijn reactie is er even snel: "juist, even vergeten. De 'twee maten, twee gewichten'-regel". 

Daarop zie ik je volgende strategie: je verdwijnt, zonder boe of bah. Ik lees je niet meer, ondanks dat ik je zie verschijnen op fb. Uiteindelijk moet ik een keuze maken. Gaan slapen zonder dat te melden, wetende dat ik dàt dan morgen als verwijt krijg. Of je gewoon toch een "slaapwel" sturen, met het risico je te wekken (want ik weet goed genoeg dat je mogelijk intussen voor de tv in slaap gevallen bent, zoals ook zo vaak). 

Een beste keuze bestaat er niet in deze, dat besef ik maar al te goed. Dus kies ik voor de houding die het beste bij mij past: ik stuur een beleefd "goede nacht". Een half uur later krijg ik een boze "mag ik verdomme slapen?". Ik ontplof, en zeg je dat ik jouw berichten even blokkeer op fb (en ja, kan het niet laten toch even te melden dat ik het je wél nog eerst vertel, voor ik het effectief doe). Natuurlijk is het meer een gebaar dan iets anders, want er blijven whatapp en sms. En desnoods, in het uiterste geval, telefoon.

Maar ik open mijn GSM gewoon even niet... ook daar: je doet precies wat ik verwacht. Geen minuut en ik krijg enkele whatsapp-berichten. Ik lees ze niet, zal voor morgen zijn. Aangezien jij de enige bent die me op whatsapp regelmatig contacteert, toch zo laat 's avonds, hoef ik die zelfs niet te openen. Ik weet perfect wat erin staat "hoef dit niet meer. Jij altijd met je gelijk"... of iets van die strekking. Morgen zal ik zien of ik gelijk heb, of ik je intussen echt zo goed ken, of ik je echt zo goed kan voorspellen.

Ik kan het niet anders omschrijven dan een totaal gebrek aan consideratie voor de ander. Ik moet het doen met twee woorden "net wakker". Dààrin moet ik alles lezen: je spijt, je excuus, en je verklaring. De verklaring vond ik zelf al... de rest heb ik nérgens gelezen.

Drie uur.. zolang wachtte ik tot ik mijn teleurstelling en boosheid uitte. Drie uur waarin ik bleef hopen dat je iéts zou uitdrukken. Maar je ging er overheen, fait divers. Dat ik speciaal om 7 uur opstond en naar het werk vertrok, moest je toch komen... dààr ga je volledig aan voorbij. Drie uur waarin ik hoopte op iets. Ik lokte je nog uit, door het huisnummer van "ons" rdv-hotel te sms-en toen ik er voorbijreed. Oh ja, dat lokte iéts uit.. een . Meer niet.

Je wil het niet horen, mijn gevoel dat dit enkel om sex draait. Oh neen, je hebt "nog steeds hetzelfde gevoel" voor mij. Maar als het nu eens, sinds het begin, voor jou enkel daarom draaide? Dan loog je niet tegen me... Woordspelletjes...

Vandaag wil ik niet langer alsof doen. Ik schrijf je dat ik je vandaag niet meer wil horen of lezen. Morgen is mijn gevoel wel weer weggeëbd... vergeef ik je zoals gewoonlijk. Ik maak me geen illusies meer. Of ik het vergeten zal? Neen... alle teleurstellingen stapelen zich op, accumuleren. En als de emmer vol is, zal die wel weer overlopen. Tot... de kruik gaat net zolang te water tot ze barst?

Ik gaf je een duidelijke uitnodiging voor morgen. Let's meet... ik kan hier in de voormiddag weg, en Zij is werken. Maar: dan moet jij een inspanning doen. Jij rijdt naar hier, en jij boekt een kamer. Ik regel niets... ik stel me enkel beschikbaar op. Maar ik rijd niét naar jouw regio deze keer... 

Het kan lijken alsof ik deze date niet wil, alsof het me onverschillig laat. Want ik weiger het voortouw te nemen. Ik dring niet aan op een beslissing. 

Het resultaat? Jij komt "misschien" af, als het "je lukt". De vraag "waarheen?" hoef ik dus zelfs niet te stellen. Ik zie het wel. Als je een kamer wil, zal je die moeten zoeken. Ik noemde je de twee adresjes in deze buurt, waar we al eerder heen gingen. Maar van beide heb ik geen enkel idee of ze zo vroeg al open zijn. Jij rekent op "last minute". Tja, als er geen last minute is, dan zal het een koffietje drinken worden. 

Hoe ik me bij dat idee voel, is nog onvoorspelbaar. Op dit moment denk ik "his loss". Maar mezelf kennende ga ik morgen teleurgesteld zijn, als je niet komt, of als we nergens terecht kunnen om even rustig samen te zijn. Want hoe zeer ik mezelf ook inprent dat dit uiterst onzeker is, mijn hoop is gewekt hé. Onvermijdelijk... en dan is teleurstelling het logische gevolg.

Maar ik doe mijn best om het los te laten.... vroeg het je één keertje vanavond. Het antwoord bleef open... dus ik zal wel zien. 

Wat ik wel zeker weet, is hoe mijn lichaam reageert op het idee van "ons". Ik moét mezelf nu gewoon duidelijk maken dat de kans miniem is... want zelfs als jij tot hier komt, kunnen we volgens mij nergens terecht. So be it....

Tot nu toe zag ik Haar als het slachtoffer van deze hele situatie. Je beschreef haar ook zo, als "iemand die dit niet verdient". Niemand verdient dit, laat ik daar duidelijk in zijn.  Dus neen, ook Zij niet.

Maar gaandeweg voel ik steeds vaker hoe Zij een dubbel spel speelt. Voor de zoveelste keer doet Zij me geloven dat jullie ergens mee naar toe komen, of ergens aan deelnemen. En naarmate de datum nadert, krijg ik van haar een heel ander verhaal te horen: "kans is klein" "zal afhangen van de omstandigheden"... tot ik dan uiteindelijk de bevestiging krijg dat jullie niet komen/meedoen. En dan verneem ik van Haar dat ze eigenlijk al lang iets anders plande.

Zo ook nu weer. Jij kan niet komen, door je werk, en daar heb ik geen enkel probleem mee, al kon je dat pas recent bevestigen. Maar intussen vernam ik dat Zij eigenlijk ergens anders heen gaat, daar al lang voor ingeschreven is "zoals elk jaar". Heel Haar enthousiasme van "oh leuk, we gaan zeker proberen mee te komen" klopt dus niet. En plots besefte ik dat dat scenario zich al enkele keren afspeelde.

Heel dit "doen alsof", "schone schijn"... ik ben dat niet gewend. Ik ben grootgebracht in een sfeer van "zeggen waar het op staat, ook als dat moeilijk is, of pijnlijk". Dat ik dat naar deze situatie toe niet kan doen, dat ik niet gewoon aan iedereen kan zeggen "dit is de man van mijn leven", is al moeilijk genoeg. Maar verder probeer ik al met al zo authentiek mogelijk te zijn en blijven. Al heb ik, zoals iedereen, mijn geheimen... ook voor jou.

Momenteel vermijd ik Haar. Ik houd even afstand... geen zin om te doen alsof. Ik gun mezelf even de tijd om hierover na te denken, of ik Haar écht zo zie, of dat het een momentopname was. Tot dan sluit ik me af... zowel van Haar als van jou. 

Ik kan jouw gedachten niet lezen. En je deelt ze al heel lang niet meer met mij. Dus enkel mijn gevoel kan me leiden bij die vraag...

Mijn gevoel zegt me dat je naar me verlangt. Sexueel wil je me, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar of dat een uniek gevoel is, of dat ik gewoon beschikbaar ben... dààr ben ik nog niet uit. 

Mijn instinct zegt me dat je een zekere fascinatie voor me hebt. Of is het een obsessie? Je nood om te weten wat ik doe, elke dag. Ja, het is geminderd. In het begin wilde je van uur tot uur weten wat ik elke dag deed. Elke stap die ik zette, wilde je kennen en op afstand volgen. Elke uitstap met mijn gezin documenteerde ik met berichtjes en foto's. Nu is het niet meer constant. Maar soms komt het er nog door... je vraagt me steeds vaker of ik de volgende dag werk of vrij ben.

Je wordt naar me toe getrokken, net zoals ik naar jou wordt gezogen. Zelfs na gisteren, na mijn telefoontje, blijf je contact opnemen. We praten er even over aan de telefoon, en dan... over naar de orde van de dag. Praten over alles en niets. Er lijkt niets te zijn dat jou definitief wegjaagt. 

Is dit liefde? Jij noemde het zo, maar spreekt die woorden al zo lang niet meer uit. Eén keer kreeg ik de afgelopen maanden die woorden te horen "ik houd van jou". Maar op een zo slecht gekozen moment, dat het onecht aanvoelt. 

Ik houd me steeds weer in. De woorden liggen op het puntje van mijn tong, maar ik zeg ze ook niet meer. Van niemand aanvaardde ik ooit een behandeling zoals door jou. Maar volgens Haar verhalen ben jij normaal ook niet vergevensgezind. Dààr kan ik van meespreken... je bent rancuneus, achterdochtig, categoriek. Jouw wereld bestaat uit goeden en slechten... vooral veel slechten. En toch... wat ik ook doe, je gooit me niet uit jouw wereld.

Zou ik dat willen? Dat je me afsluit, me helpt de stap te zetten die ik duidelijk maar niet kan nemen? 

Ik begreep je stilte gisteren.. Ik ben omringd door leerkrachten, en ik ken de verbeterstress. Dus liet ik je, na ons laatste telefoontje rond 20h. Om 22.43h stuurde ik je dat ook "succes met het verbeteren, hopelijk geraak je erdoor. Slaapwelxxx". Zelfs het feit dat ik geen antwoord kreeg, stoorde me niet... Tot ik om 23.38h de volle laag kreeg "fijn je nog te lezen. Zal wel een reden hebben zeker? Amai drukke avond gehad blijkbaar. Tof en top". 

Ik ontplofte... dit voelde zo oneerlijk aan. Er was geen enkele reden voor je uithaal... Ik zat alleen thuis heel de avond, en dat had ik je gisteren ook gezegd. En toch kreeg ik dit... Het leverde weer vlammende ruzie op... om middernacht was ik het beu, en was ik weer klaarwakker. Heb nog anderhalf uur zittten chatten met een vriendin, om me te kalmeren.

Mijn gevoel van vannacht werd extra wrang toen ik vandaag door mijn blog bladerde, en mijn post van 7 december terug las. Jij ging "even iets eten" om half negen, en liet je niet meer horen tot 23h. Tot ik meldde dat ik moe was en ging slapen... jouw reactie "nu al?"

Twee maten, twee gewichten... steeds weer. Maar ik zwijg. Want de enige reactie die ik zou krijgen hierop, zou zijn "daar ga je weer... met je verwijten... het verleden oprakelen". 

Dus bleef ik rustig... zei er niets over aan de telefoon vandaag.

En toen... ik wilde je iets sturen op fb, gewoon iets dat ik je wilde laten weten. Om te merken dat je mijn berichten geblokkeerd had. Ik kon je gewoon niets sturen. In plaats van je gewoon offline te zetten (waar ik in kan komen, wie doet dat nooit eens?), had je mij geblokkeerd. Sinds wanneer? Geen idee, want ik had je via die weg al dagen niet meer gecontacteerd.

Maar zo behandel je me niet. Me blokkeren zonder me daarvan te verwittigen. Ik zou het nog begrijpen "ik wil je even niet horen". Ik deed het ook al... blokkeerde ooit mijn whatsapp voor je. Maar: ik zei het je ook. En ja, toen werd ik razend. Nergens reageerde je op... niet op whatsapp. Niet op sms. En je gsm werd 2 keer afgeduwd (en neen, die valt nooit op voicemail, jij houdt je gsm altijd vlakbij, moest je dochter bellen). 

Ik belde je thuis... ik ben er niet fier op. Maar ik moést je gewoon laten weten hoe razend je me hiermee gemaakt had. Meer niet. Dus belde ik je... Zij nam op... wilde je niet doorgeven ("hij is druk bezig, kan ik het zeggen?"). Wat een onzin.. je sloot je volledig af voor mij. Ik drong aan, en moest niet meer weten. "Heb je me echt geblokkeerd op fb?"... Jouw "euh..." was voldoende. Ik hing op. 

Je mag boos zijn. Deze keer heb je gelijk. Maar zo behandel je me niet.