wie is deze vreemde, deze man die niets toont, geen affectie? Wie is deze man die niets begrijpt van mij?

Heb ik me dan zo vergist? Wie ben jij echt? Deze kille, abandonische, afstandelijke man? Of die gevoelige, empathische, luisterende man? Was mijn behoefte aan een luisterend oor, iemand die er voor mij was, iemand voor wie ik op de eerste plaats kwam, zo groot, dat ik jou die eigenschappen toedichtte? Of heb jij je zo getoond, tot ik niet meer weg kon... vol liefde voor dié man, en steeds nog verlangend en hopend om hem terug  te vinden?

Ik probeer me los te maken, met of zonder kleerscheuren. Maar dan beloof je weer dat je zal "veranderen". Wat ik jou niét duidelijk lijk te kunnen maken, hoe vaak ik het ook zeg, is dat ik niet wil dat jij "verandert". Ik wil weten of dit écht is wie jij bent... want deze man is niét mijn man. Deze man is niet de man met wie ik de rest van mijn leven wil doorbrengen. Ik wil dat jij jezelf bent, ook al houdt dat het risico in dat ik van die man niet houdt. Je kan je niet een heel leven anders voordoen dan je bent. Dat houdt niemand vol. Ook jij niet.

Dé vraag is: houd ik van jou, of van het beeld dat ik van jou geschapen heb, of van het beeld dat jij van jezelf gecreëerd hebt die eerste weken?

Dit spelletje is zo vermoeiend... aantrekken en afstoten, slaan en zalven, ruzie en goedmaken. Ik ben bang voor de komende zomer. Omdat ik nu al weet dat ik enkel teleurstellingen te verwerken zal krijgen. Ik stel je zelfs niet meer voor wat ik vorig jaar allemaal plande. Gekwetst door jouw woorden vorig jaar, toen je het naliet om Haar te verwittigen dat je me had beloofd met me te gaan winkelen. Ook gisteren weer... zelfs je eigen regelingen respecteer je niet. Jij regelt zélf dat je ergens heen moet, in mijn buurt, zodat we daarna een uurtje samen kunnen zijn in mijn bureau. En dan hoor ik gisteren, amper 2 uur op voorhand, dat je afspraak nooit werd vastgelegd. Maar "je zal proberen te komen". Ik vraag je nog welk excuus je dan wel zal vinden... je wéét dat ik niet meer jouw excuus wil zijn. Maar bij aankomst blijk je niet enkel mij als excuus gebruikt te hebben maar bovendien een financieel excuus. En zo word ik de slechterik in het verhaal, die, ondanks het feit dat ik het zou kunnen, je geen geld wil lenen...

Ooit postte ik de quote: "I want a man who is not strong... not strong enough to let me go". Maar ik wilde dat je sterk genoeg was om me te laten gaan... ik probeer, steeds weer opnieuw. Jij laat me niet gaan... maar biedt me ook niets.

29-04-2016 om 11:27 geschreven door just a woman