Dat jullie zouden terugbetalen, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Ik voelde het uitstel wél aan als een manier om contact te houden, om me te beletten om de banden te verbreken. Maar dat jullie zouden terugbetalen... aan die eerlijkheid heb ik nooit getwijfeld. Maar zoals ik al tot in den treure zei en schreef: je loog tegen me over de manier waarop. 

En vandaag, plots, kwam het woord éindelijk boven: ik voel me misleid. Definitie van misleiding: "een opzettelijke en geslaagde poging iemand een onjuiste indruk te geven." Jij noemt het een "negatief" woord. Maar het is minder zwaar dan het woord "leugen". De misleiding zat 'm dus eerder in alles wat er aan die lening vooraf ging. Want je sprak wel degelijk die woorden uit "we betalen je terug met haar eindejaarspremie". Ik kan het draaien of keren hoe ik wil, dàt was een leugen. 

Maar mijn algemene gevoel over heel onze relatie, alle dromen, is dus "misleiding". Je hebt me misleid. Wat ik in mijn stuk omschreef als "ik sprak jouw leugens uit"... nu ken ik het juiste woord ervoor. Want daarin blijf ik het gevoel hebben dat het bewust was, dat je mij liet dromen, dat je mij altijd alles liet uitspreken, zodat jij inderdaad kon zeggen dat je niet "loog". 

Verandert het iets, dat ik er éindelijk een woord op kan plakken, op mijn gevoel? Je kent me (al lees jij dit niet... niet meer... ooit kreeg je de link, maar ik kén je, die ben je al lang kwijt.... "gewist" zoals jij alles altijd wist): ik heb er behoefte aan om overal woorden op te plakken. Het juiste woord. En ik blijf zoeken tot ik het vind. Dus ja, voor mij verandert het iets, dat ik er eindelijk het juiste woord op kan zetten, op mjn algemene gevoel.

Ik wacht nog steeds op enige feedback op mijn stuk. Vier personen kregen het doorgemaild. Eén heeft het druk, in aanloop naar vakantie. Eén is op vakantie. De derde heeft zware gebeurtenissen in de familie. En de vierde kent me gewoonweg niet (kreeg het via nr 2), maar is wél de meest professionele ongetwijfeld. Was heel mijn schrijven gewoon een vorm van therapie, of schreef ik iets dat speelbaar is? Ik ben benieuwd... 

Voorlopig laat ik het liggen. Ik heb je één ding gevraagd, en dat is eerlijk te antwoorden als ik vragen heb. Omdat ik daar nood aan heb. Jij kent terug rust. Ik nog niet. Maar je bevestigde: ik kende ook geen rust toen ik jou ontmoette. Dàt mis ik... die momenten van rust die ik bij jou mocht meemaken. Bij Neil vind ik dezelfde rust... alleen zijn onze momenten samen zo veel korter dat ik niet tot rust kom. Maar de enkele keren dat we 2 of meer uren konden samen konden zijn, werd ik rustig. Stopte mijn hoofd even met denken, met associëren, met werken. Dié mensen zijn me kostbaar... mensen die mijn hoofd rust geven. 

Vandaag kreeg ik een mail binnen, over ADHD. Néén, ik heb geen ADHD. Maar mijn hoofd heeft er ongetwijfeld kenmerken van. Nooit is het er rustig. ADHD? Autisme? Hoogsensitief? High potential? Ik heb alle hypotheses horen passeren... ik weet het niet, en ik hoef het ook niet te weten. Ik ben gewoon op zoek naar rust. Bij jou zal ik ze nooit meer vinden. Mijn vriend is er ook niet meer (een jaar geleden intussen...het gemis is deze week erg intens aanwezig). Neil is ver weg. Dus ik houd me bezig.... bloggen is er één manier van...

Dus wie dit ook leest... alvast bedankt

Waarom aanvaardde ik je vraag voor een ontmoeting dan toch? Tijdens ons gesprek besefte ik waarom: ik wil van die razernij af. Jij noemt jezelf "bang" als je mijn naam op messenger ziet verschijnen, "bang om weer verwijten te lezen". En toen besefte ik het: ik word razend als ik een bericht van jou krijg (of nét als je weer eens gewoon niét reageert op een bericht van mij). De fase van "houden van" ben ik al zo lang voorbij, maar haten kan ik je ook niet. Daarvoor was ik dus gewoonweg te razend op jou.

Wàt me razend maakt... dàt wist ik snel. Jouw/jullie weigering om je woorden 10 maanden geleden als een "leugen" te betitelen, dàt blijft me op mijn maag liggen. 

Vandaag was niet anders als anders. Ik probeer het gesprek op onze problemen, onze ruzies, het verleden te brengen, en jij begint telkens weer over banaliteiten. En ja, jij vindt het geen banaliteiten, hoe het met de kids gaat, of ze van de vakantie genoten,... Maar voor mij zijn dat banaliteiten, in ons verhaal. Omdat ik eigenlijk geen zin heb om je daarover te vertellen. Omdat ik éérst onze conflicten wil uitpraten.

Het vroeg tijd, maar misschien ben ik éindelijk tot je doorgedrongen, over je leugen? Ja, je gaf toe dat je voor je beurt had gesproken, dat je voorstel om dat geld terug te betalen met haar eindejaarspremie nooit tussen jullie was afgesproken. Dat Zij dat twee maanden na die lening van mij te horen kreeg, dat jij er dus 2 maanden niet over had gesproken, noemde je "nalatigheid" van jouw kant. Dat Zij "andere plannen" had met haar eindejaarspremie, was voor jou ook een verrassing... je was "ervan uitgegaan dat het logisch leek om mij met die premie terug te betalen". Immers, jullie gewone lonen gaan al op aan  alle facturen en afbetalingsplannen.

Dus ik durf voorzichtig te hopen dat het éindelijk tot je doorgedrongen is hoe die situatie me geraakt heeft. In elk geval ben ik rustiger buitengestapt bij jou. Heb ik het gevoel dat ik mijn razernij heb kunnen achterlaten.

Of jouw wens, nl terug normaal met elkaar omgaan, werkelijkheid kan en zal worden, hangt nu van jullie af. Bij vertrek heb ik je gezegd dat je ons gesprek maar met Haar moet overlopen (over die lening dan toch).

Verder heb ik je dezelfde vraag gesteld die een therapeute met wie ik een lang gesprek had over de situatie aan mij stelde: "wat biedt hij jou, dat je naar hem toe trok?". Over die vraag moest ik toen niet lang nadenken: jij bood mij het gevoel niet meer alleen te zijn. Jij bood me immers steun, een luisterend oor, iemand die -éindelijk- mij eens zou "dragen". Ik was zo moe, moe van het gevoel alles te dragen, alle knopen te moeten doorhakken, alle verantwoordelijkheden. En jij kwam, en zei me letterlijk "je bent moe. Laat mij je helpen alles te dragen".

Dus ik stelde jou dezelfde vraag,  voor ik mijn eigen antwoord gaf. Moeilijke vraag voor jou... je moest hard nadenken, kon het moeilijk onder woorden brengen. Maar je gaf eigenlijk bijna letterlijk de antwoorden die ik je in het toneelstuk laat uitspreken. "lichamelijke aantrekkingskracht" "zelfstandigheid, iemand voor wie ik niet alles moet regelen". Ik gaf je dezelfde reflectie als ik in mijn stuk schreef: "mijn zelfstandigheid, mijn autonomie trok je aan, maar is ook precies dàtgene dat je als reden aangaf om Haar niet te verlaten voor mij: je zei me ooit letterlijk dat je van mij nooit zeker zou kunnen zijn. Dat je je bij mij nooit zeker zou kunnen voelen van je toekomst, omdat ik zonder jou kan en je dus zou kunnen buitenzetten."

Ondanks je pogingen om het gesprek weer naar banaliteiten te brengen, ben ik erin geslaagd om niet enkel mijn vragen te stellen, maar ook antwoorden te krijgen. Antwoorden die ik zo nodig had om jou écht achter me te laten. Of dat ook letterlijk zo zal zijn, hangt nu af van jullie reactie na jullie gesprek. 

Héél eventjes heb ik erover gedacht om je te vertellen over Neil. Maar ik besef dat het niet uitmaakt. Het is informatie die jou niet aangaat. Mijn leven is verder gegaan, zonder jou. De controle die je in het begin uitoefende op mijn leven, is voorbij. Ik mag nu zélf kiezen wat ik je vertel. 

Dus vanaf nu kan deze blog over mijn leven gaan. De orkaan lijkt uitgeraasd. Laat ik mezelf niets voorliegen... ik zal nog regelmatig in stormen, tornado's of orkanen terecht komen. Maar nooit meer zoals met jou, hoop ik. Met Neil heb ik hopelijk éindelijk gevonden wat ik nodig heb om mijn leven te vervolledigen.

De komende 4 weken zullen niet gemakkelijk zijn voor mij, dat weet ik. Maar Neil en ik, we passen ons steeds meer aan elkaar aan (zijn woorden). Ik ben rustiger, moét hem niet per se dagelijks lezen tijdens zijn vakantie. Ik wacht tot hij contact opneemt, wil hem met een gerust hart zijn gsm's kunnen laten liggen in het huis als hij uit gaat. Maar andersom doet hij zijn best om me kleine berichtjes of filmpjes te sturen (voor de vrolijjke noot: vandaag kreeg ik een filmpje van 15 seconden waarin hij de fruitafdeling van de supermarkt toont ). En ik reageer daar niet meer obsessioneel op, niet élk berichtje moet een chat worden. Ik merk het aan zijn woorden, of hij een antwoord verwacht of niet. We leren elkaar steeds beter kennen. Zonder meer verwachtingen dan dat de huidige situatie mag blijven duren, dat we dit geheim kunnen blijven houden. 

Allerliefste Jules,

was het zo eenvoudig? Ben ik zo bespeelbaar? Was alles wat ik nodig had een cynische reactie op mijn eigen woorden "gonna try to be a good girl these 10 days"? Feit is en blijft dat ik vanochtend de plannen voor vanavond annuleerde. 

Jij weet hoe bang ik ben voor deze komende 4 weken. Neil ver weg op vakantie, met zijn echtgenote en een hoop familie en vrienden. Dus quasi onbereikbaar voor mij. Ik kan hopen, wachten op een kort berichtje van hem. Chatten of bellen is een waterkansje.

Dus ik had mijn eerste twee avonden al "ingevuld" vanuit mijn little black book. Géén eenzame nachten, géén piekeren. Géén kans op een dronken bericht naar Neil (of zelfs Calimero).Ik ging me bezig (laten) houden.

Maar jouw reactie was blijkbaar precies wat ik nodig had om mijn date voor vanavond te annuleren. Géén herhaling van afgelopen april dus. Ik houd me wel bezig, hier thuis. 

Ik zie je graag. Dàt weet je. Maar niet zoals jij vorig jaar vreesde. Ja, ik loog er nooit over... ik zou geen néén gezegd hebben. Maar wat wij nu hebben, is eigenlijk zo veel kostbaarder. En ik ben er je dankbaar voor. Ik ben je dankbaar voor je woorden, voor je eerlijkheid.

En of je het nu bewust deed of niet... ik ben je dankbaar voor de uitdaging om "a good girl" te zijn. 

Love you, in the best possible way XXX

En ik loop erin, met beide voeten. Jij wil een laatste gesprek, me overtuigen om hier thuis niets te vertellen over je financiële issues. Ik sta het je toe, en stel komend weekend voor. Jouw eerste reactie was "maar dan is het weekend". Ik geef je tot 2 augustus om me te zeggen wanneer, op 5 of 6 augustus... ik ben alleen thuis dus ik ben vrij.

En dan hoor ik vandaag "okee voor zaterdag". Ik vraag een uur. "eender welk uur, ik pas me aan". Ik herhaal: "your call, zeg maar om hoe laat". En dan krijg ik de waarheid "ben heel de dag alleen thuis maar zit zonder vervoer". 

Dus: niet énkel is jouw hele "maar dan is het weekend" grote onzin. Maar bovendien moet ik tot bij jou rijden?

Maar ja, ik ga het doen. Omdat ik dit wil afsluiten. Omdat ik éindelijk, voor ééns en voor altijd, een eensgezinde beslissing wil.

HET IS VOORBIJ.

Géén "in elkaars leven blijven". Dat werkt niet. Niet met jou. Daarvoor was er te veel hoop, te veel emotie, te veel overgave. Voor jou was ik ooit bereid om alles op te geven, mijn hele leven om te gooien. Wie zou me in hemelsnaam begrepen hebben? Een geweldige, jongere, talentvolle man opgeven voor een oudere, zieke, rokende, chagrijnige man? Ik zou er alleen voor gestaan hebben... 

Misschien zal ik je ooit dankbaar kunnen zijn. Dankbaar dat je te bang was om knopen door te hakken. Dankbaar dat je te angstig was om voor mij te kiezen. Dankbaar dat je bent wie je bent, en me daardoor ongewild beschermde. 

Maar daar ben ik nog lang niet. Momenteel ben ik razend. Omdat ik me wéér heb laten bespelen door jou.

Vandaag stierf mijn vriend, precies een jaar geleden. Ideeën over zijn manier om zijn problemen op te lossen schieten door mijn hoofd. Maar ik zal nooit zijn voorbeeld volgen. Ik kijk het leven recht in de ogen, en daag het uit. Kom maar op, ik kan àlles aan. Mij krijg je niet zo ver als hém. Mij krijg je niet klein. Zélfs jij niet!