Ik ga eerlijk zijn. Ik zoek afleiding, om dit aan te kunnen. In activiteiten. In contacten met vrienden. Af en toe in een glas alcohol. Als het me erg hoog zit, in een slaappil en mijn bed. En het is juist omdat ik besef dat ik met die twee laatste niet gezond bezig ben, dat ik inzie dat ik jou moet loslaten. Want jij zal niet veranderen... dus moet ik veranderen.

Zo typisch. Na al mijn vragen om eens, één keertje maar, iets te liken op mijn facebook, mijn bestaan in jouw leven, ook online, te erkennen, like je afgelopen week een status. Niet eender welke... maar een quote "Als mensen zeggen 'je bent veranderd' is de kans groot dat je gestopt bent met je gedragen zoals zij dat graag zien". Ik vraag me af hoe lang nog voor ik dat voor mijn voeten geworpen krijg "ik likete iets, en nu merk je het niet eens op" en "jij zegt dat ik veranderd ben... lees je eigen quote er maar eens op na". Het komt nog wel, ik kén je.

Ik laat je los... maar vandaag kan dat je niet schelen. Je dochter is er, en dan is zij prioritair. Geen probleem... maar overmorgen, als zij naar huis is, wat dan? Ga je me dan weer opzoeken? Ga ik dan weer de verwijten horen dat ik je negeer? Ik verwacht me de komende week inderdaad aan enkele conflicten. 

Kan dat me iets schelen? Steeds minder... zojuist had het kunnen ontaarden, maar ik heb gewoon afstand genomen, low profile gespeeld, voor rust gegaan. Ik laat je los... het zijn hele kleine pasjes, maar ze gaan wél allemaal in dezelfde richting.