1 mei 2015... afspraak om te gaan fietsen, allemaal samen. We keken er al een tijdje naar uit: met beide gezinnen erop uit trekken. 

Maar zoals zo vaak, toen al, maakten we de avond voordien een vreselijke ruzie op chat. Toén al... nog lang voor de zomer. Waarover, dat weet ik zelfs niet meer. Ik herinner me echter toen al de angst dat je gewoon zou annuleren, een excuus zou vinden om niet te moeten komen.

Toen jullie dan eindelijk aankwamen op de plaats van afspraak... ik zie je gezicht nog voor me. Verbeten trek rond je mond. Kilte en hardheid in je blauwe ogen. Je zei al de juiste dingen tegen mijn ventje, tegen de kids. Naar mij keek je met die blik, die ik nog zo goed heb leren kennen achteraf.

De blik die ik voor het eerst zag, een week eerder, op mijn verjaardag, aan het station. En sindsdien nog zo vaak... De blik die me angst inboezemde.

Die hele dag fietste ik hoofdzakelijk naast Haar. Zij vertelde honderduit. We reden voorbij het caravanpark waar jij nog een tijdje woonde, toen je Haar leerde kennen. Ik moest luisteren naar de verhalen over de romantiek en spanning van het begin van jullie relatie. Al die tijd speelde ik het spel, stelde de juiste vragen. Ik liet niets merken... maar vanbinnen stierf ik. Met elk woord van Haar stierf mijn hoop. Want die romantische man die Zij me beschreef... die heb ik amper gekend. 

Heel die dag probeerde ik het contact met jou te herstellen. Korte momenten dat ik naast jou kon fietsen, dat we even konden praten. Pas op het einde van de dag ontdooide je. Blijkbaar had ik genoeg moeite gedaan, had ik genoeg gekropen, me verontschuldigd.

Daarna kwamen de verwijten. "je raakt me al heel de dag niet aan" En dom als ik was, ik nam je hand... we fietsten achter alle anderen aan, en ik nam, al fietsend, je hand. Stel je voor dat er toen iemand had omgekeken?

Stel je voor dat dit ooit was uitgekomen? Stel je voor dat jij wél de moed had gehad om Haar te verlaten voor mij? Zou ik dan gelukkig geworden zijn? Vijftien maanden lang heb ik gedacht dat ik dat wilde, dat dàt het enige was dat mij volmaakt gelukkig zou maken. Vijftien maanden lang heb ik het lot vervloekt dat ons steeds weer elkaar nét liet mislopen. Vandaag bedacht ik dat ik het lot moet bedanken dat ik jou niet ontmoette toen alles nog open lag, toen alles nog mogelijk was.

Kismet. Al ruim 25 jaar het enige waarin ik geloof. Door jou begon ik te twijfelen, maar het klopt nog steeds. Jou ontmoeten was een vergissing van het lot, en niet mijn lotsbestemming. Of lag er een les in te leren? Dàt is het enige dat ik nu mis, moet ik toegeven. Want al met al heb je me wél doen nadenken over mezelf, over hoe ik in het leven sta, wat ik van het leven wil. 

Misschien was de vergissing niet om jou te ontmoeten. Misschien is de échte vergissing wel die eerste zoen geweest...

Het gevoel is volledig weg. Wie had dat ooit kunnen denken? Heeft deze nieuwe man dit écht kunnen bewerkstelligen? Of was hij enkel "the right guy on the right moment"? 

Maar sinds de 2 weken dat ik hem ken, besef ik meer en meer hoe jij mij behandelde. Hoe jij jouw onzekerheid op mijn projecteerde, me onzeker maakte zodat jij zelf er sterker uit kon komen. Hij moet het er mee doen... hij moet leren rekening houden met mijn angsten.

En dat doet hij... op een manier dat jij dat nooit deed. Door me gewoon gerust te stellen, zonder dubbelzinnigheid. Geen onderliggende dreiging van me te verlaten.

Zijn angst is dat ik me zal hechten. Want hechten houdt afscheid nemen in. Immers, hier zijn geen dromen over "ooit". We genieten zolang het kan. Zolang het ons uitkomt. Tot het uitkomt. Hij is duidelijk: als zijn echtgenote hier ooit achter komt, is het gedaan. Tja, als dàt me niet motiveert om niets te laten merken...

Maar wat moet ik dan? Me nooit meer hechten, om alle pijn te vermijden? Zo ben ik niet. Ik verkies de pijn, na het plezier. Het leven bestaat nu eenmaal uit hoogtes en laagtes. Zelfs bij jou... 

Had ik je liever niet gekend? De waarheid is dat ik nooit spijt zal hebben dat ik je kende. Je maakte iets in mij wakker. Jij deed me dingen beseffen over mijn leven, over mijn relatie, over mijn persoontje. Maar ik heb spijt van de afgelopen 8 maanden. Ik had in juli, toen je je belofte niet nakwam, de knoop moeten doorhakken. Daarom dat het, in mijn hoofd, eigenlijk gedaan is sinds afgelopen zomer. Trouwens, sinds afgelopen zomer hebben we nooit meer écht gevreeën. Vluggertjes, ja. Op de bank bij jou thuis. Zelfs op kamer... ik hield je tegen, wilde geen sex meer zoals voordien. Omdat ik het niet meer voelde.

Dus ja, het is een lang afscheid geweest... ik heb hier lang over gedaan. Maar ik ben er geraakt. Die nieuwe man heeft geholpen, dat kan ik niet ontkennen. Maar hij is géén rebound guy. Dit is het soort man dat ik zocht. Sexueel kan hij me op termijn hetzelfde bieden als jou, dat is nu al wel duidelijk. Echter: bij hem géén dubbelzinnigheid, géén woordspelletjes. Geen dreiging om me te verlaten wanneer ik eens iets verkeerds zeg of doe.

Raar, want de regels tussen ons zijn gelijkaardig als ze tussen jou en mij waren. Eerlijkheid, trouw, duurzaamheid. En al voel ik wel aan wààr het verschil zit, ik kan het nog niet onder woorden brengen. Dat komt nog wel... 

Ik vraag me af: besef je wel dat het écht voorbij is? Of leef jij in de veronderstelling dat ik wel weer zal terugkrabbelen, zoals alle vorige keren? Dat ik je niet zal kunnen weerstaan? Dan vergis je je toch. Deze man verdient mijn trouw, absoluut. Hij is goed voor mij. Zorgt voor me (en bij hem zijn dat geen loze woorden, merkte ik afgelopen week). 

Hij is een heerlijke combi tussen oosters macho en gevoelige man. Achteraf gezien: wat hield me bij jou? Vind ik mezelf dan écht niet meer waard dan dat?

Jou hoorde ik niet meer sinds vorige week. Correctie: donderdag stuurde je me een sms, om me succes te wensen met mijn ingreep. Ik heb zelfs niet gereageerd... Eergisteren heb ik je dan toch zelf gebeld. Gewoon, omdat ik nog nooit in mijn hele leven zo een contact verbrak, in dit soort omstandigheden. Niet met een vriend, niet met een geliefde. Voor mezelf wil ik hier woorden op kunnen plakken, horen wat er gebeurde. Maar jij was zoals altijd: ontwijkend, vermijdend, terugkaatsend ("ik weet niet wat ik nu wil. Wat wil jij?").

Ik heb de bal in jouw kamp gelegd. Intussen heb ik wel terug contact met Haar, occasioneel een chatgesprekje. En daar kan ik weer van genieten... De chats met Haar zijn altijd losjes geweest, beetje onnozel soms. Ik heb Haar enkel gezegd dat ik nog niet uitgepraat ben met jou, en heb Haar gevraagd om jou buiten onze chats te houden (niet dat ze die moet geheim houden, maar dat ik géén zin heb om jouw naam te lezen, of nieuws over jou wil). Hoe Zij dat opneemt, en hoe jij Haar dat uitlegt, is jouw zaak.

Naar mijn gevoel is dit eigenlijk al voorbij sinds augustus. En zo kan ik het nu ook zeggen. Heb ik het ook gezegd.

Want... er is een nieuwe man. Niet de Ander. Niet de Player. Een man, toevallig ontmoet op een buurtfeest, en heel de avond mee staan praten. De avond eindigde met de eenvoudige vraag "ik heb al lang geleden beslist dat ik, als ik de juiste vrouw vond, haar zou vragen mijn maitresse te zijn. Wil jij mijn maitresse zijn?" Geen valse beloftes. Een man die zijn wereld kent. Een man die geniet van het leven. Een man die niet klaagt. Een man die opstaat met een glimlach en die gaat slapen met een glimlach. Ja, een man met een gezin (met volwassen kinderen), die zijn vrouw aanbidt, geen slecht woord over haar zegt. Maar die ook kan zeggen "ik doe alles om de perfecte vader en echtgenoot te zijn, maar ik wil ook een stukje voor mezelf. En dat zou ik graag hebben dat jij bent".

Het verleden is het verleden. Maar natuurlijk werd al snel duidelijk dat hij niet de eerste minnaar was. Daarvoor was ik ongetwijfeld nét iets te vlot met meteen kansen zien... Dus ik heb toegegeven dat jij bestaan hebt. Maar ik heb het einde gesitueerd in augustus. Niemand is graag de rebound guy. En dat is hij ook niet, want ik had jou al opgegeven, enkele dagen voor ik hem ontmoette. Ik ben er vrij zeker van dat het toen al onomkeerbaar was, dat ik niet nog eens door de knieën gegaan zou zijn. De dagen die ik in de zomer nl evt voor jou vrijhield, was ik toen al beginnen op te vullen. Het moment dat ik mogelijke momenten met jou niet meer vrijhoud... dàt was een primeur. 

Maar het wordt nu ook steeds duidelijker wat je me aandeed. Hoe bang en onzeker je me maakte. Want als ik hem enkele uurtjes niet hoor, vraag ik me af waarom. Gedaan met "gdm" en "slaapwel". Gewoon contact als het kan... en dat is al met al wel dagelijks. Maar niet altijd op hetzelfde moment. Mijn neiging om -zoals hij het noemt een 'dagboek'- te sturen, elke stap te documenteren... ik heb het zolang gedaan met jou. Hij heeft dat niet nodig. Vertrouwt me gewoon. De diner-afspraak die ik maakte met een mannelijke collega... iets waar jij steeds een heel drama van maakte... geen probleem voor hem. Zolang het bij eten blijft, en ik hem dus niet ontrouw ben. 

Ik moet herstellen. Deze nieuwe man gaat geduld met mij moeten hebben. Met mijn angsten en onzekerheden leren omgaan. Nét zoals hij mij vraagt geduld met hem te hebben (hij deed dit nog nooit eerder, een verhouding uitbouwen). Dus hij is bang, voor ontdekking, weet nog niet goed hoe hij mij moet inplannen (een family man, dus geen excuses om weg te gaan buiten werk). We hebben geduld met elkaar.

Ik kom er wel. Hoe het jou verder verloopt... geen idee of ik daar nog getuige van zal zijn. Dat hangt van jou af, of jij de moeite doet om contact te onderhouden. Maar jou terugnemen? Nooit van mijn leven. Stilaan voel ik me de winnaar.