Ergens rond de middag beslis ik beleefd te zijn. Ik weet dat je een dagje weg bent met Haar, en je dochter. Dus ik wens je een fijne dag toe. Jouw reactie "ah dàt weet je dus ook al". Ik ontplof. Ja, Zij vertelde me dat zaterdagavond. Spontaan, ik was niet aan het uithoren. Wat moet ik dan? 

Ik ben kort, ben het beu. Dus ik reageer dat ik van Haar tenminste nog iets hoor over jouw leven. Dat jij me duidelijk buitensluit uit wat er in jouw leven omgaat. En dat ik dus, vanaf nu, jou zal behandelen zoals jij mij behandelt. Gedaan met korte verslagen over wat ik doe, over mijn dagen. Als je iets wil weten, heb je het maar te vragen. Nét zoals ik volgens jou bij jou moet doen... Jij vindt dat je zelf mag beslissen wat je doet (dat zinnetje kreeg ik de afgelopen 2 maanden enkele keren te horen)... wel, ik dan ook.

Jij noemt het "oog om oog". Ik noem het "gelijkwaardige behandeling". Wat maakt het ook uit... Het is en blijft "twee maten, twee gewichten". 

Het duurt niet lang voor ik de te verwachten reactie krijg "zolang doen wat je wil maar beperkt is". Ik wéét goed genoeg wat je bedoelt... maar ik weiger erop in te gaan. "ik kan enkel reageren op die vraag als je uitspreekt wat je bedoelt met die opmerking". Je bevestigt mijn verwachting "jij wil met andere mannen iets doen". Steeds weer... jij doet geen enkele moeite om me te houden, maar een ander mag me ook niet hebben. Wéér zeg je "ik moet je zo al delen". Mijn antwoord is even snel "ik jou ook".

Wat ik ook zeg of doe... jij kan me nog steeds niet vertrouwen. Zou je maar inzien dat je me met die opmerkingen net wegduwt, naar andere avonturen toe... Als je me toch niet kan vertrouwen, waarom zou ik dan moeite doen om je vertrouwen te krijgen? 

Je vreest het al zo lang. Maar nu het echt zo ver is, besef je het niet: je bent me kwijt, ik laat je los. Ik had zo veel voor je over gehad, maar je woorden zijn te ver gegaan. Je woorden vandaag.. ze doen nog even, heel even, de tranen in mijn ogen springen. Maar meer ook niet. Ik slaag erin om je te negeren vandaag, de rest van de dag. Jij wenst me geen slaapwel? Ik jou dan ook niet.

Toch vrees ik morgen... je dochter weer naar huis. Jij alleen thuis met Haar. Je gaat me, op de één of andere manier, opzoeken... daar ben ik vrij zeker van. Je zal een reden vinden, een vraag die gesteld moet, een probleem dat opgelost moet, iets waarin je mijn raad vraagt. En ik zal antwoorden, en mijn uiterste best doen om me verder niet te laten verleiden tot een conflict. 

Ik heb van je gehouden. Maar je maakt het onmogelijk. Dat zal jij nooit kunnen inzien, en ik probeer het niet meer. Je draait steeds alles om. Ik beslis je in je leefwereldje te laten zitten... jouw fantasiewereldje. Jouw fantasie waarin ik een plaats heb. Maar ik heb geen plekje in jouw échte leven. Dat leven deel je met Haar. So be it...