Toch was ik bereid om je die plaats te geven. Voor jouw liefde zou ik me aangepast hebben, mijn functioneren, mijn leven. Geen idee of we het gered zouden hebben. Maar ik heb erin geloofd. Ik heb het zo hard geloofd dat ik het afgelopen jaar alles zou achtergelaten hebben. 

Jouw abandonisme als je me niet of weinig hoort. Dan lees ik dingen als "ik heb geen plaats in je leven". Maar op dagen als deze, als je dochter er enkele dagen is, maakt dat niet uit. Dan hoor ik je niet... ik hoorde je niet meer sinds zij er zijn, op enkele hele korte berichten, koel, afstandelijk, na. Vandaag geen woord... 

Na middernacht stuur ik toch een kort berichtje, gewoon om je een fijne valentijnsdag te wensen. Je leest het, maar reageert niet. Morgen vertrekt ze weer... ben ik dan wel weer nodig? Ik heb erover gedacht om je overal te blokkeren, zodat je me niets kan sturen. Maar zelfs dàt verdien je niet... dan geef ik je weer een reden voor ruzie. Ik beslis het niet te doen, en zie wel. 

Houd ik eigenlijk nog van jou? Ik zeg tegen mezelf van wel... maar houd ik van jou, of van het gevoel dat jij mij gaf? Houd ik van de herinnering aan jou? 

Want dat ben je geworden, mijn lief. Een herinnering... en hoe langer deze situatie duurt, hoe meer die herinnering een slechte wordt. Al wéét ik nog wel hoe wij waren, ik herinner het me niet meer. Je vervaagt, verdwijnt stilaan...

Een gesprek vol stiltes. Over niets. Iedere keer opnieuw stel jij een vraag over het interieur: wie staat er op die foto? moeten we de hoorn van de parlofoon van de haak nemen om de voordeur te kunnen openen? wat is dat zwarte kastje op de decoder van de tv? Onbenulligheden...

Wat een contrast met een jaar geleden. Uren zaten we te chatten, nooit viel er een stilte. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, stopten we niet met praten en aanraken. En nu... kilte. Afstand. Vervreemding.

Ik kan er zelfs niet meer om huilen. Meer en meer primeert een gevoel van medelijden. Medelijden met die man die zichzelf zo geweldig vindt maar steeds zegt dat hij niets waard is. Medelijden met die man die zo vol is van zichzelf maar blijft beweren dat hij attent is. Een man die mij zo vaak verweten heeft dat ik het naliet om te vragen hoe het met zijn gezondheid was als hij weer eens een crisis had gehad, of hoofdpijn, of een hypoglycemie. Diezelfde man laat het na om te vragen hoe het vanochtend bij de dokter ging met mij (terwijl jij goed genoeg wist dat ik venijnige prikjes in die grote littekens moest ondergaan). 

Jouw eerste woorden vanochtend waren "ik wacht". Je wacht op de "verwijten die ongetwijfeld zullen komen". Het kwam nooit, dit verwijt. Kom er zelf maar achter, dat je zomaar "vergat" om te vragen hoe ik me voel, na mijn consultatie bij de arts. Of het pijn doet? (en ja, het doet verdomd meer pijn dan ik gedacht had) Ik hoef geen medelijden, maar een beetje empathie was fijn geweest.

Ik heb medelijden met jou. Ik kijk naar jou, en zie een vermoeide, oude man. Een man die zich dingen, zaken, mensen gaat zien ontglippen. Mij in de eerste plaats... En voor de zoveelste keer weet ik niet of ik je toewens dat je ooit beseft wat je weggooide, of niet.

Ik heb erover nagedacht... gewoon niets meer van me laten horen. Maar ik ben zo bang. Ik moét het minstens volhouden tot het laatste waarin jouw en mijn leven zich vermengen. Ik kreeg het zo geregeld dat jij deelneemt aan het optreden van mijn kids over 2 weken. Maar ik besef ook dat ik vol angst uitkijk naar de woorden "ik doe niet meer mee, zoek maar een ander". Dus ik moet erin slagen om beleefd te blijven naar jou toe, correct, ... 

Berichtjes ontaarden echter steeds weer tegenwoordig. Of zijn frustrerend omdat jij amper reageert. Dus ik gebruik chat of whatsapp enkel nog om kort te communiceren, ik zeg wel wat er te zeggen valt aan de telefoon. En als je niet kan bellen, en ik niets te vragen heb, contacteer ik je niet meer. Of dat neem ik me in elk geval voor om te doen... vanavond slaag ik er in elk geval in. Stel de vraag die ik je moet stellen, en bedank je voor het antwoord. En sluit daarna mijn fb af. Zonder "slaapwel"... zelfs niet zonder de xxx.

Ook telefoon blijkt vandaag echter moeilijk. Je draait je overal uit... altijd een verklaring klaar. En weer besef ik hoe voorzichtig jij bent in je uitspraken... laat je nergens op vastpinnen. Het lukt me niet om zo in het leven te staan, what you see is what you get. Ik kàn hier niet meer mee om. Maar ik slik mijn trots in, zonder mijn standpunten verloochenen. Ik zeg de dingen zoals ik ze denk, geef mijn ongelijk toe (sarcasme ontsnapt jou echt volledig). Oh ja, je wist dat Zij verlof nam. En ja, je wist dat ik diezelfde twee dagen kon afspreken. Maar je had beide niet samengevoegd. En neen, je wist niet wanneer jouw dochter zou langskomen, het is niet waar dat ze komt als Zij verlof neemt. Maar natuurlijk komt jouw dochter tijdens Haar verlofdagen. Nog durf je beweren dat je desondanks zou afgesproken hebben... Je wint altijd. Want ofwel zeg ik het op voorhand, en beweer jij dat je niet "de kans kreeg om te bewijzen dat je wél zou afgesproken hebben". Ofwel zeg ik niets op voorhand, en beweer jij dat je "nooit zei dat we gingen afspreken". I can't win...

Maar het kwetsende is: zelfs als ik je letterlijk vraag "weet je wat gisteren was?" is jouw eerste reactie "neen". En als ik weiger het te zeggen, gok je "oh ja, 1 jaar geleden ontmoetten we elkaar voor het eerst". Tja, 1 kans op 3... verkeerd gegokt. Jij die steeds maar zegt hoe belangrijk herinneringen voor jou zijn, verjaardagen (zowel geboortedagen als gebeurtenissen)... zo belangrijk ben ik dus voor jou. 

Reality check... hoe vaak moet ik het nog krijgen, voor ik definitief met jou kan breken?