Want... ik ben gelukkig nu. Want alles wat jij pretendeerde te zijn, vind ik in deze nieuwe man. Meer hoef ik over hem hier niet te schrijven, want deze blog gaat niet over hem. Deze blog gaat over jou, wat jij met mij deed. Wat jij mij aandeed.

De schade wordt gaandeweg steeds duidelijker. Deze nieuwe man moet omgaan met mijn angsten, mijn onzekerheid. Hij wordt steeds opnieuw geconfronteerd met wie ik geworden ben. Maar: ik herstel! Elke dag die voorbij gaat, maakt me zekerder. 

Ik voel me zekerder, in die mate dat ik me er klaar voor voel om jou onder ogen te komen, en het rechtuit te zeggen: het is voorbij, defintief. Ik blijf met Haar chatten, we praten over allerlei, maar ik wil niéts horen over jou. En al valt jouw naam af en toe (waarbij ik er ofwel overheen praat ofwel zelfs vlakaf zeg: "houd hem erbuiten"), onze babbels zijn gezellig. 

Ze mag jou hebben. Of jullie het zullen redden, dat weet ik niet. Ik hoop het voor jou. Want wat is jouw alternatief? Je zei het ooit, heel in het begin: "ik kan niet zonder Haar, en Zij kan niet zonder mij". Financieel gaat dat inderdaad alvast op. Maar hoezeer heb je me een beeld voorgehouden, van jou als het Grote Slachtoffer. Maar die 15 maanden hebben me steeds duidelijker gemaakt dat jij jezelf steeds weer financieel in de nesten werkt. Niet enkel dossiers uit het verleden, maar ook nieuwe situaties... 

Het schooljaar loopt ten einde. Als ik je nu bel, weet ik al dat ik zal horen dat je me nog zal bellen, nà deze drukke schoolperiode. Dus ik laat het... Als ik je half juli niet gehoord heb, wanneer ik even terug ben uit vakantie, dan contacteer ik je. Want ik wil dat gesprek... zo ben ik. Ik moet er woorden op kunnen zetten, op mogen zetten. Ik wil jou recht in je ogen kijken, en het je zeggen. Zoals je me altijd hebt gezegd: "zeg het me recht in mijn ogen". Ik zal het doen.

Of ik je kan zeggen dat ik van je zal blijven houden? Eigenlijk niet. Want dit was geen liefde... dit was obsessie, possessief. Ik noemde je ooit "mijn 50 tinten grijs"... jij noemde jezelf toen "100 tinten grijs". Het was als grap bedoeld, maar je had gelijk. Maar voor ons geen happy end... ik stap uit jouw spel.