Maar ik kan er niet onderuit. Ik startte deze blog om een spoor te laten van jou, van ons. Dat is echter slechts één van de redenen om hem niet te laten uitdoven. Maar het is en blijft de belangrijkste. Want ook al is het voorbij, je hebt me veranderd. 

Meestal, als mensen zeggen "dat heeft me veranderd", hebben ze het over een positieve verandering. Maar jij hebt veel in mij verwoest. Mijn optimisme, mijn geloof in de toekomst, mijn vertrouwen. Jij hebt me geleerd om "achter" de woorden te zoeken naar de onderliggende betekenis, altijd vanuit achterdocht. 

Vooral mijn relaties lijden hieronder. Werksgewijs heb ik gelukkig standgehouden. Maar in relaties (en dan heb ik het ook over vriendschapsrelaties) merk ik regelmatig dat ik reageer op een manier waarop ik voor jou nooit gereageerd zou hebben. Het grootste slachtoffer daarvan is natuurlijk Neil. 

Neil... hij is een bijzondere man. Soms kan ik hem niet peilen, weet ik niet of hij me plaagt of het meent. Er zijn momenten dat hij te ver gaat, en me raakt. Hij ziet, als één van de uiterst weinigen, me af en toe huilen. Hij gruwelt ervan, als ik huil door iets wat hij zei of deed. Verontschuldigt zich duizendmaal. En al wéét ik dat hij me enkel gelukkig wil zien (op het obsessionele af), op die momenten neemt emotie het over van de ratio. Dàt is jouw erfenis. 

Wat verlang ik terug naar de zuiver rationele "ik". De vrouw die alles in vakjes kon steken, alles onder controle had, alles kon begrijpen en met ratio benaderen. 

Ik denk terug aan een etentje met een vriend... enkele jaren geleden. Hij is psychoanalist. We gingen, zoals zo vaak; uit eten... Marokkaans want dat is een keuken die we beiden appreciëren. We zaten in een authentiek restaurant, op kussens, een grote schotel voor ons. Knus, intiem. En we praatten... Ik moest bekennen dat ik amper herinneringen heb van mijn kindertijd. Enkele vage flarden, maar al de rest is gebaseerd op "verhalen". Mijn eigen herinneringen beginnen rond 13-14 jaar. Is dit normaal? Hij vond, vanuit zijn beroep, van niet. Volgens hem heb ik een doos van Pandora, die ik angstvallig gesloten houd. 

Mijn vraag is: wat heb ik eraan om die te openen? Wat zou ik ermee winnen? Erachter komen dat ik een trauma meedraag waar ik me zelfs niet bewust van ben? Ik ga ervan uit dat je niet élke doos van Pandora moet openen. Maar tot ik jou ontmoette, functioneerde ik perfect (of toch zeer goed, laat ik bescheiden blijven). Sinds jou stel ik me zo veel vragen, heb ik zo veel behoefte om te schrijven, te delen. 

Of dàt een positieve verandering is, zal nog moeten blijken. Ik schrijf, dat klopt. Niet enkel hier, maar theatertekst na theatertekst. Meerdere teksten tegelijk... ik heb het gevoel over te lopen soms. Maar het is dàt of in therapie gaan.

Dus ik kom terug op mijn eerste vraag: tot wie richt ik me eigenlijk? Want jij leest dit niet. Ik wil ook niet dat je dit leest. Deze blog is van mij. En jij maakt géén deel meer uit van mij. Zo simpel is het.

Op het eerste gezicht is de implicatie daarvan duidelijk. Ja, ik vervul dromen van mannen. Mannen die thuis niét met hun fantasie weg kunnen. Ik sta open voor veel, durf mee fantaseren, dromen, en in de mate van het mogelijke realiseren. Uitgedaagd worden, meer heb ik vaak niet nodig. Adam zegt het letterlijk "jij gaat mijn droom vervullen hé". Neil laat zijn fantasie de vrije loop (terwijl hij tegelijkertijd toegeeft dat hij ze niét zal realiseren, want zoals zoveel mannen zijn zijn dromen ook cliché, en zegt hij letterlijk "je ne veux pas te partager"). Maar de vrijheid om ze uit te spreken, blijkt al uitzonderlijk. Bij quasi alle mannen in een relatie die ik de afgelopen jaren mocht leren kennen.

Maar hierover nadenkend besef ik dat ik veel meer doe dan dat. Want ook voor mijn gezin realiseer ik zo veel mogelijk hun dromen. Mijn kinderen zijn verwend, in die zin dat ik mijn best doe om naar hen te luisteren en tracht op te pikken waar ze van dromen. En dan ga ik kijken of ik het kan realiseren. Dat gaat niet om erg bijzondere dingen. Zo pikte ik de wens op om het Anne Frank huis te bezoeken. Dus regelde ik dat we eens een midweek in de buurt van A'dam logeerden, namen we een dag de trein naar A'dam waar ik tickets voor het Anne Frank huis had gereserveerd. Het gaat om dromen, niet om materiële zaken. 

Mijn collega's hebben behoefte aan een verzetje, eens los gaan. Dan spendeer ik uren aan het samenstellen van een karaoke-lijst (onze favoriete teambuilding-activiteit), en zingen we samen urenlang. Ik zorg voor het materiaal, en ga vroeger om alles aan te sluiten. 

Ik liep door Parijs, en plots zag ik, in de Fnac, een grote hoek met cadeauboxen rond reizen. Met daarboven de titel "réalisateur de rêves". De foto zit in mijn GSM, om me te herinneren aan mijn gevoel van de afgelopen dagen. Mét het besef dat ik ook mijn eigen dromen niet mag vergeten... terwijl ik besef: ik heb amper nog een idee van wat mijn dromen zijn.