Maar ik herbeleef alle fases van "ons" in zijn ervaringen momenteel. Ik wéét als geen ander waar hij door gaat. En ik wéét jammer genoeg ook wat hem nog te wachten staat. Ik kan énkel hopen voor hem dat hij niét tegenover een borderliner staat zoals jou. Ik ken zijn "ander" onvoldoende om dat in te schatten, maar vermoed eigenlijk van niet.

Pratende met The Player besef ik ook weer dingen over jou. Mijn hoofd draait overuren... is het dan zo raar dat ik, op dit vroege uur, al in bed wil kruipen? Ik praat over angst, en plots besef ik "jij was niet gewoon bang om zonder Haar te moeten leven". Jij was ook gewoon bang om niet meer "nodig" te zijn. Want Zij heeft jou nodig. Niet enkel financieel, maar ook emotioneel. Zij heeft een "redder" nodig, een "held op het witte paard" die alles voor haar oplost (dat jij een flink deel van de problemen zelf creëerde, negeert Zij nog steeds). Leven met mij zou compleet anders zijn. Ten eerste zou ik jou nooit financieel nodig hebben. Ik ben op dat punt volledig zelfredzaam, heb het soort  salaris dat me zou toestaan autonoom te leven zonder problemen.

Maar ook emotioneel... Oh ja, ik speelde enkele keren het "zwakke vrouwtje", deed beroep op je. Maar telkens je niet thuis gaf, vond ik gewoon een oplossing. Dus neen, ik heb jou niet "nodig". Ik heb een netwerk van vrienden, en vind desnoods een professionnal om mijn probleem op te lossen. Jouw verongelijkt zijn als ik niet op jou beroep doe als ik opvang zoek voor de kids... waarom zou ik? Ons sociale netwerk is voldoende uitgebreid lokaal om er beroep op te kunnen doen (en ik durf de mensen aan te spreken).

Nu ik je heb bezig gezien in mijn toneelgroep, zie ik ook hoe jij je kan isoleren. Ik kén je, kén jouw gedachten: "er ligt daar een hoop snoep, en niemand heeft eraan gedacht dat ik diabetes heb". En dus voel jij je verongelijkt, "men hield geen rekening met jou". De tijd dat ik me in alle bochten zou gewrongen hebben om te zorgen dat er ook voor jou iets aangepast lekkers klaar lag, is voorbij. Ik heb geen enkele moeite gedaan. Mijn aandacht beperkte zich tot zorgen dat er cola zero in de koelkast stond (in mijn eigen voordeel trouwens, want ik lust geen cola). Maar verder deed je weinig moeite om je te integreren in de groep. Wat mij betreft, ben je geschiedenis.

Volgend jaar is er géén rol voor jou. Dat wist Zij al langer. Jij beseft het nu ook. 

Wat je me morgen wil komen vertellen? Eerst zien dat het doorgaat deze keer... en daarna? Wat voor nieuws kan jij me nog vertellen? Ik ken je verhaaltjes, en ik prik er intussen recht doorheen. Vroeger zou ik hebben zitten stressen voor een gesprek. Nu? Het doet me niets. Dàt is de waarheid.

Ben ik -eindelijk- na ruim 2 jaar vrij van jou???  Ik durf te hopen van wel...

Mijn buddy zei het al "als hij nu (na de mail die ik hem stuurde ten afscheid, en die mijn buddy natùùrlijk op voorhand te lezen kreeg) nog niet doorheeft hoezeer hij je gekwetst heeft, maken zelfs zijn twee neuronen geen contact". Je was zo poeslief aan de telefoon...alsof we een gewone date hadden. Excuseerde je 1000 keer. Oh, je zei zelfs een andere repetitie af voor mij (en dit bleef je herhalen... ik heb het vertikt om te vragen in welke repetities je nu weer zit, want: het kan me niet schelen!!!). Je wil vooral niét dat ik boos ben omdat je last minute afzegt, maar het zijn "omstandigheden buiten jezelf om". 

En ik blijf maar zeggen "het is niet erg, deze afspraak is op jouw vraag". Waarom zou ik dan boos zijn? Voor het eerst ben ik zeker: ik kan je aan. Omdat ik nu helder zie wie jij bent. Een leugenaar die zijn eigen leugens gelooft. Een mooiprater. Een windbuil. Een borderliner. 

Eén goede raad;: als je een relatie begint met een borderliner, loop dan hard weg! Ik las het nochtans voldoende op het internet. Waarom luisterde ik niet??? Waarom negeerde ik alle goede raad??? Hoe heb ik me zo kunnen laten meeslepen door jouw verhaal, door jouw mooie praatjes? Ja, de seks was geweldig. Was dat dan alles? Dààrin geloof ik niet. Want ik heb andere "friends with benefits" en daarin spelen gevoelens (andere dan respect en een vorm van vriendschap) geen rol. Dus ik ben perfect in staat tot dat soort relaties. Wat had jij méér dan zij?

En dan kom ik steeds weer terug op het woord "veiligheid". Ik voelde me, zeker in het begin, zo veilig in jouw armen, in jouw aanwezigheid. Als het tenminste goed liep. Op alle andere momenten was ik aan het "herstellen". Mijn "fouten" moesten gecorrigeerd. En je maakte van mij dat onzeker persoontje... afhankelijk...behoevend. Nu ik dat niet meer ben, word jij onzeker. Maar ik vrees je niet meer...

Want ik maakte een belofte aan mijn vriend. Mijn allerliefste friend-with-benefits. Wat was hij speciaal voor mij... nooit eerder deed iemand wat hij deed voor mij: hemel en aarde bewegen om me te op te zoeken in A'dam, vanuit Tunesië. Nooit zou ik me nog laten vangen door die man. En nu... hij is er niet meer. Kon zelf niet om met zijn liefdesverdriet, en pleegde zelfmoord. Ik mis hem zo. Ik mis zijn "as-tu un petit mot gentil pour ton petit S?" Ik mis onze chats. Ik mis zijn liefde, al was die al jaren platonisch. Hij stond er voor mij, sprak 3 dagen en nachten op me in. We maakten ruzie, hij gaf me zijn visie op wat er gebeurde. Maakte schema's over wat er aan de hand was. Gaf me goede raad. Weigerde met met te gaan wandelen door A'dam zonder dat ik iets kalmerends nam, vond me ronduit manisch. Maar vooral: hij liet me beloven me nooit of te nimmer meer te laten vangen door deze man. 

En dàt is een belofte die ik wil houden. Nooit meer zal ik me laten vangen door jou. Jij bent geschiedenis. Eindelijk, na 26 maanden....

Neil kan je niet vervangen, zoveel is me intussen duidelijk. Maar dat is momenteel niet erg. Hij is er. Hij doet moeite, op zijn manier, maar hij doet ze tenminste. Op een volwassen manier. Ik maak het hem niet altijd gemakkelijk, maar hij praat de zaken uit, gaat ze niet uit de weg. Ben jij de grote borderliner, Neil heeft een zeker narcissisme. Maar ik kan ermee om. Ik laat hem praten, en geniet van de rest. Er zijn géén spelletjes, géén dubbele agenda. Ik ben officieel een minnares. Niét bepaald wat ik in gedachten had, ik wilde meer. Maar momenteel is het wel goed zo.... 

Maandag zie ik je dus.... 27 maart. Zo close bij je verjaardag... doe je het daarom? Het maakt me niet meer uit.... al die data: het overlijden van je moeder, je verjaardag... ik vergeet de data. En het kan me niet meer schelen. Je lijkt het niet te beseffen, maar je bent history. Het is over. Jij wil een laatste gesprek. Ik ben zo opgevoed dat ik dat niet weiger. Maar het zal niets veranderen... Jij krijgt jouw leven, jouw rust terug. En ik.... ik ga verder met mijn leven op mijn manier. Een dubbel leven. Het enige leven dat ik kàn leiden.... omdat ik nu eenmaal ben wie ik ben.

Wat doet het met mij? De waarheid is: niets. Ja, ik stress een beetje, over wat je me te zeggen hebt. Maar tegelijkertijd wéét ik: je kàn me niets meer maken. Je raakt me niet meer. Jouw laatste leugen in november, over dat geld, zo flagrant.... een "eye opener". 

Eén van de vragen van de therapeute was "wat bood hij jou, dat je zo als een blok viel?". Een belangrijke vraag, en ze blijft door mijn hoofd spoken. Want is "veiligheid" voldoende als antwoord? Dat gevoel van "ik moet het niet meer alleen doen"? Is het écht zo simpel? Want dan kan ik op mijn eigen wederhelft beroep doen. Dan zou ik met hem een gesprek kunnen aangaan, hem duidelijk maken dat ik me té alleen voel in alle grote beslissingen in ons gezin.

Ergens heb ik dat recent gedaan. Dom voorbeeld, maar misschien tekenend. Onze zomervakantie. Altijd plan ik alles.... ik kies, in overleg met hem. Maar ik hak knopen door, ik reserveer. Ik kan het niet verklaren, maar deze zomer slaagde ik er niet in om te beslissen. Hij wilde veranderen van camping, na 2 jaar op dezelfde camping. Ik ben een gewoontedier, en zou perfect nog een jaartje op dezelfde camping hebben kunnen verblijven. We zochten, vonden opties. Maar steeds weer kreeg ik de boodschap: "kies maar, beslis". Dit jaar kon ik niet beslissen.... en dat heb ik hem ook gezegd. Dus hij zei "reserveer maar dààr". Het blijft erg dubbel: ik heb de reservatie geregeld, maar hij besliste: we gaan dààrheen. En toch... het voelt als MIJN beslissing. Omdat ik reserveerde. Alles staat op mijn mail, mijn naam, ik betaalde. 

Ja, ik voel me te alleen. Te verantwoordelijk. Want het is één ding om te zorgen voor het dagdagelijkse: de kids hebben vers eten, maken hun huiswerk, ligggen op tijd in bed. Allemaal zijn taken. Maar de grote beslissingen voer ik uit: een grote onkost voor de studio die we kochten als investering, de schilderwerken, vakanties. Ik heb hem verplicht om alles te regelen voor die verdomde studio. Maar buiten de aankoop valt alles weer op mij terug. Ik had hem nochtans verwittigd: ik ben het eens met jouw beslissingen maar wil er me niet moe in maken. Maar intussen zijn we weer in hetzelfde stramien beland. Zo functioneren wij blijkbaar... Moet ik het maar aanvaarden? Ben ik wie ik ben?

Neil zegt het me "t'es le chef, Tu veux faire la chef". Trek ik het als vanzelf naar me toe? Trok dàt me in jou aan? Het idee dat er -eindelijk- iemand me zou ontslaan van verantwoordelijkheden? Is het écht zo simpel???

Wat verwacht ik van straks? Niets. Echt niets. Wat wil je me zo nodig zeggen? De waarheid is: het kan me niet schelen. Ik heb beloofd naar je te luisteren, uit een soort van beleefdheid. Respect. Een laatste restje liefde?

Houd ik nog van jou? De waarheid is "neen". Je hebt me te vaak gekwetst, te vaak gelogen, te vaak getoond dat je niet betrouwbaar bent. Ik was zo zeker dat mijn liefde voor jou voor eeuwig en altijd was. Maar jij hebt ze vernietigd.... Zoals mijn buddy (waar je steeds naar verwees ook, alsof hij een bedreiging was voor onze relatie) zei: "als hij nu nog niet inziet hoe hij je gekwetst heeft, maken zelfs die 2 neuronen die hij heeft, geen connectie". Je bent me kwijt. Definitief. Er is geen weg terug....

Ik vond vandaag van Haar nog een bericht... dat ze de "eer dan maar aan zichzelf had gehouden" en zichzelf verwijderde als vriend op fb. Ze heeft gelijk, Ze was me een kwestie van een seconde voor. Ze blijft je verdedigen, vindt dat ik je enkel nog negatief kan bekijken. Des te beter voor Haar.... want ze moest eens weten... Ze zou de waarheid eens moeten kennen, over haar "geweldige allerliefste man ter wereld". Over hoe hij Haar bedroog met mij. Hoe hij in staat is om te liegen. Hoe hij in het begin over Haar praatte, die vrouw die onvoldoende aandacht had voor zijn noden, overal rommel liet rondslingeren terwijl hij trachtte het huishouden ordelijk te houden. Die vrouw die altijd weer te laat het eten op tafel zette, waardoor hij in hypoglycemie ging. Die vrouw die nooit zijn hemden tijdig streek, zodat hij nooit zijn lievelingshemd kon dragen als hij dat wilde. 

Dàt is de man die Zij zo bewondert en verdedigt. De man die nu vlakaf zegt dat hij Haar in niets meer aantrekkelijk vindt. Die bij hoog en bij laag blijft beweren dat hij, sinds de dag dat hij mij ontmoette, geen seks meer met Haar had. Al ruim twee jaar niets meer? En dat vindt Zij niet vreemd?

Afgelopen november kwam hij langs... en vroeg me een lening van 1000 euro. De deurwaarder was al komen opschrijven...  Hij beloofde me die terug te betalen met Haar eindejaarspremie, begin december. Keek me recht in mijn ogen, en gaf me die garantie. Zei dat ik erop kon rekenen. Maar in december repte hij er met geen woord meer over. Ik heb hen toen beiden samen een bericht gestuurd, met de herinnering aan zijn belofte. Haar reactie was duidelijk "ik weet hier niets van, en ik heb dat geld al voor andere dingen gepland". Noem ik hem hierop dus een leugenaar, schiet Zij in de verdediging "hij zei zo maar iets". Onmogelijk voor Haar om toe te geven dat hij mij een leugen vertelde... 

Dààr viel mijn beslissing. Ik speel het spel, tot ik mijn geld terug heb. Ik stelde zélf dan maar een afbetalingsplan op, over 4 maanden. De eerste maand (december) liep al mis... die betaling gebeurde op het loon van eind december pas. Maar daarna ben ik blijven aandringen, zodat ik begin maart mijn geld terug had. Maar nog steeds weigert Zij het een leugen van hem te noemen.

Ik krijg berichten van haar, dat ik hem enkel nog negatief kan bekijken. Dat Zij dan wel zal verder leven met die slechte man en ondankbare dochter. Mijn enige antwoord blijft "ik wens je toe dat jij je roze bril mag behouden, dat jij niet in hem teleurgesteld zal geraken". Ik meen het. Want wat zou ik eraan hebben als Zij hem effectief buitenzet? Dan heeft hij alle kaarten in handen om mij terug te willen winnen... en niets meer te verliezen. Hij moét bij Haar blijven, zodat hij meer te verliezen heeft dan mij. 

Ik besef nu pas écht waaraan ik ben ontsnapt. Leven met een borderliner... dat is geen leven. Dat is overleven...