Een perfecte relatie bestaat niet. Omdat perfecte mensen niet bestaan. We hebben allemaal onze onhebbelijkheden, onze kleine kantjes, onze fouten. Maar eigenlijk? Wat gebeurt er als we iemand ontmoeten buiten onze partner, die onze interesse opwekt? Dan gaan we die foutjes van onze partner uitvergroten. Het klassieke "mijn vrouw begrijpt me niet".

Plots besefte ik, dat jij precies dàt hebt gedaan bij mij. Die eerste maanden hoorde ik het bij élke ontmoeting: "Zij loopt te ver achter met de strijk. Zij zorgt niet tijdig voor het avondeten. Zij ruimt niet op". En ik luisterde, leefde mee, en bedacht telkens weer "dit zou IK beter doen voor jou". En zo overtuigde jij mij gaandeweg ervan dat ik de perfecte partner voor jou zou zijn. Of liever: ik overtuigde mezelf daarvan, vakkundig gemanipuleerd door jou.

I don't manipulate people, I motivate them to see things my way. Dàt is precies wat er gebeurt bij zo'n ontmoeting. Ik mag je niet diaboliseren, je hebt me niet bewust gemanipuleerd. Ik besef dat ik zelf precies hetzélfde deed: de nadruk leggen op wat er thuis niet ging, en voorbij gaan aan alle kwaliteiten van mijn ventje. Dus het is menselijk, niets pathologisch. 

Je hebt me niet bewust gemanipuleerd... toen toch niet... nog niet. Het manipuleren kwam later. In al die chats waarin je me bedreigde met verlaten, waarin ik gestraft werd voor een "verkeerd woord" en uren moest zoeken en vragen stellen om erachter te komen welk dat verkeerde woord was. Het manipuleren kwam in al die woordspelletjes die je met me speelde. In al die keren dat je me 'pakte' op een woord of een uitspraak. In al die keren waarin je mijn uitspraken verdraaide. Maar daar gaat het vandaag niet over...

Geen manipulatie in het begin dus. Denk ik. Besef ik gaandeweg. We doen het allemaal... "mijn vrouw begrijpt me niet". En zo groeit de hoop. De overtuiging dat wij een beter koppel zouden zijn. De spijt dat we elkaar niet eerder ontmoetten (en we weten beiden hoe vaak wij elkaar in de jaren '80 moeten gekruist zijn, hoe vaak wij in dezelfde school, stad, hetzelfde gebouw verbleven). Al die verloren tijd. Het onrecht van hoe onze levens gelopen zijn. Het onrecht dat we elkaar 25 jaar te laat ontmoetten. Hoe vaak hebben we die verzuchting niet gemaakt, die eerste weken en maanden?

Tot één van beiden als eerste terug realistisch is. In ons geval was jij dat. Jij sprak die woorden uit "ik zal Haar nooit verlaten". Toén begon het manipuleren. Want dàt was het moment waarop ik nog had kunnen vertrekken, het hoofd hoog. Maar vanaf dat moment heb je gespeeld op "realiteit" versus "ik geloof in een ooit voor ons samen". Jij hield mijn hoop levend. Had je me toen duidelijkheid gegeven, ons verhaal zou anders verlopen zijn. Misschien hadden we toen nog vrienden kunnen blijven. Nu is het te laat. Onherroepelijk te laat. Omdat je me bent blijven manipuleren. Omdat ik weet dat je gewoon naar me verlangt, fysiek. Maar jij stond, lang voor mij, weer in de realiteit, maar hebt geweigerd mij er ook terug in te laten stappen. Je hield mijn hoop en geloof in een "ooit" levend.... 

Want de dag dat ik die hoop en dat geloof kwijt was, zou je mij kwijt zijn. Fysiek toch. Dàt wist je. Want intussen was je te close gekomen, te verweven in mijn leven. Het risico op ontdekking zou, zelfs voor mij, met de risico's die ik neem, te groot geworden zijn. 

Ik begrijp nu waarom ik Neil op een afstand houd. Waarom ik absoluut, ruim 10 maanden na onze ontmoeting, geen werk maak van ook maar énige vorm van "officiële" ontmoeting. Waarom ik tracht een gezonde afstand van zijn dochter te houden (hoe leuk ik haar ook vind, hoe veel plezier ik het afgelopen jaar ook maakte met haar). Waarom ik de dag dat hij me een duur cadeau gaf diezelfde nacht nog reageerde met hem ontrouw zijn. Hij kwam te close, deed me geloven in meer dan een verhouding (zelfs ondanks zijn woorden "ik wil je een cadeau geven, maar zie het niet als een teken van liefde, maar van mijn vriendschap voor jou"). Het was het soort cadeau dat ik nog nooit kreeg, dat je niet aan een vriendin geeft volgens mij. En ik was nog nooit eerder een minnares... want in mijn hoofd was ik meer dan dat voor jou. Ik was "jouw vrouw".. Nu ben ik een minnares, en zo behandelt hij me dus ook. Inclusief een duur cadeau, het steeds weer oppikken van de rekening. En dus merkte ik dat ik hoop kreeg. En dàt wil ik nooit ofte nimmer meer meemaken.

Naar Neil toe word ik stilaan rustiger. Ik wen eraan een minnares te zijn, en geniet van zijn cadeau. Ik word minder en minder vaak onzeker als ik hem een dag niet hoor. Jij maakte me tot iemand die ik nooit was, nooit zou hebben willen zijn. Neil draagt er de gevolgen van... maar hij herstelt me. Ik kwam vandaag een quote tegen die het mooi samenvat : "Someone once told me to be careful when trying to fix a broken person because you may cut yourself on their sharp edges." 

Maar jammer genoeg verwacht ik me nog aan een mini crisis. Want jouw verjaardag, die ik compleet ga negeren... géén gelukwensen. Géén fb-berichtje op je wall. Géén telefoontje. Zelfs geen sms. Want ooit-mijn-lief, het kan me niet meer schelen. Ik ken je. Ik weet gewoon dat je dit niet kan geloven. Omdat jij niét kan geloven dat ik zonder jou kan. Omdat jij niet kan geloven dat ik zonder jouw lichaam kan.

Ben jij dan zo speciaal? Ik denk terug aan iets wat mijn buddy ooit schreef "okee, hij heeft één kunstje, maar verder?". Hij heeft gelijk. Jammer genoeg heb je net dàt voor mij verpest, met elke andere man. Maar okee, er zijn andere leuke dingen in bed. Ik merk dat ik met elke man in mijn leven àndere dingen leuk vindt. En tja, misschien vind ik ooit iemand die jouw kunstje kan evenaren. Zo niet, niet getreurd.... ik kan op zo veel manieren genieten.

Neil smacht naar mijn lichaam, zoveel is duidelijk. Ik wilde dat ik kon begrijpen waarom ik hem niet kan bieden wat ik aan jou wél kon beloven, een hele tijd: trouw. Terwijl Neil me nooit vroeg naar seks met mijn eigen ventje... dàt is het deel dat we van elkaar aanvaarden. Hij heeft seks met zijn vrouw, ik met mijn ventje. Dàt is logisch. Zonder meer. Maar hij vraagt mijn trouw. En net dààr wringt het.... want door jou weiger ik die exclusiviteit, heb ik schrik van die limiet. Ok, de Ander heeft momenteel weinig tijd, of liever: de dates die we planden werden steeds geannuleerd (door mij of door hem). 

Eigenlijk is de Ander de meest constante in mijn leven, sinds anderhalf jaar. Neil intussen sinds bijna een jaar. En er is mijn Friend with benefits, ook smachtend naar meer. Dat lijken me voldoende mannen, niet? No need for more....

Al komen mijn buddy en ik soms close. Reservewiel-plannen.... wie weet komen we er ooit toe. Maar voorlopig houden we stand. Tot nu toe is er telkens één van ons zwak, en houdt de andere stand. Maar wàt wanneer we beiden zwak staan? Is die reserve-wiel-optie zo slecht? Conscenting adults.... so what??? (en ja, ik wéét dat hij dit leest ;-) ) Never say never, nietwaar? 

The player... die situatie is duidelijk intussen. Of toch niet? Who knows.... Als er één ding is dat ik de afgelopen twee jaren besefte is het wel: never say never. Ooit dacht ik dat wij een toekomst hadden. En zie waar ik nu sta... het is over. 

Maar over hoe de afgelopen twee jaar me beïnvloeden, des te meer. En dààr moeten andere mensen de gevolgen van dragen. In de eerste plaats Neil... Zijn voorstel voor een snelle rit op en af naar mijn huis gisterenochtend, ipv koffie, ketste ik af. Het leverde een gigantische discussie op (ik kan het zelfs geen ruzie noemen, omdat we beiden gewoon kalm bleven, élk op ons eigen standpunt, duidelijke taal maar géén dreigementen, géén zielig gedoe). Maar ik besef wél dat ik door jou overgevoelig ben geworden voor "me gebruikt voelen". 

En als een voorstel om een uurtje een koffie te gaan drinken en te praten wordt getransformeerd in een rit naar mijn huis voor een half uurtje seks, dàn voel ik me gebruikt. Alsof ik enkel dààr goed voor ben. Wil dat zeggen dat ik daar geen zin in had, gisteren? Absoluut niet. Maar uit principe geef ik niet toe.... omdat ik het niét meer kan verdragen wéér niet de bovenhand te hebben. 

Neil vroeg wat wat zijn minpuntjes zijn, in mijn ogen. Het enige wat ik kon bedenken, is zijn enigszins narcistisch kantje. Maar anderzijds: zo ken ik zo veel mannen! Elke man wil horen dat hij de beste minnaar is. Elke man wil achteraf horen hoe geweldig ik genoten heb. Maar hij heeft een ander minpunt: hij is een chef. Een chef die het niet verdraagt dat ik ook een chef ben. Dus het levert pittige discussies op. 

Maar... hij heeft één ongelofelijk grote kwaliteit. Hij is niet rancuneus. Hij laat me gewoon kalmeren, en herneemt enkele uren later het contact. Zonder het voorgaande uit de weg te gaan. We praten. En we praten. Soms geeft hij me gelijk, in mijn argumentatie waarom ik me gekwetst voelde. Soms niet. Maar er is in elk geval meer evenwicht.

En dàt ontbrak er bij jou aan: evenwicht. Er was steeds maar één mogelijke conclusie: ik was volledig fout. En als ik volhield, bleef argumenteren en je niet meer tegen mijn woorden en redeneringen opkon, werd het "ik ben een slecht mens. Ik verwijder me uit je leven. Je bent beter af zonder mij." Waarop ik steeds weer in paniek schoot, en trachtte te corrigeren, me in alle mogelijke bochten wrong. 

Maar authentiek zeggen "ik was fout", dàt heb je nooit gekund. En dus weet ik dat ik dat ook niet zal horen, op 10 april. Wat ben ik geneigd om die datum naar voren te schuiven. Ik kon het perfect eerlijk gezegd. Maar ik wilde het niet. Ik moet me niet in 1000 bochten wringen om jou te plezieren. Jij annuleerde reeds twee keer. Een derde keer zal de laatste keer zijn. En dan kan ik éindelijk alles loslaten...

En dan beginnen de incoherenties weer. Eerst klinkt het "ik heb nog steeds geen geld om te gaan tanken, normaal staat mijn loon de 27ste op de rekening, en vandaag nog niet". Ik los het nog op voor je "ik heb de auto, en heb sowieso de avond vrij gehouden voor dit gesprek. Ik kom wel opgereden". Maar dàn klinkt het "beter niet, ik heb nog vanalles te doen".

Na even doorvragen, kom ik er achter wat die "vanalles" zijn: eten koken voor Haar (ze komt om half acht thuis van het werk), en werken voor school. 

Toch blijf je bij hoog en bij laag beweren dat je, moest je loon gestort zijn, afgekomen zou zijn. Waar dan die "vanalles" zouden gebeurd zijn, blijft onduidelijk. 

Maar je kan het niet inzien: je eigen incoherentie. En plots bedenk ik "waar maak ik me eigenlijk moe aan?"  Ik word boos, omdat dit al de tweede avond is die ik voor jou vrijhoud. Niet dat ik op zich andere plannen had, maar ik had wél andere plannen kunnen maken (en intussen bevestigden die zich, een vriend uit de buurt was evt wel graag een hapje gaan eten). 

Je probeert weer: wanneer komt het me deze week nog uit? Vrijheid genoeg in mijn agenda, maar ik weiger. Volgend weekend? Je wil me in het weekend, in mijn tijd met de kids zien. En amper 2 minuten later hoor ik dat je dochter misschien komt... momenten waarvan ik wéét dat ze voor alles gaan. Volgende week maandag? Neen, je bent jarig "doe je het express, me dat voorstellen op mijn verjaardag?" De rest van volgende week vertik ik. Dus je mag wachten tot 10 april.

Dan ben ik alleen thuis... heb aan niemand verantwoording af te leggen over het uur waarop ik thuiskom. Want jij wil "de tijd om jouw standpunt uit te leggen". Terwijl je een kwartier eerder nog wilde afkomen komende woensdag, want ik had een gat van anderhalf uur in mijn afspraken. 

Conclusie: maandag 10 april krijg jij je "famous last words". Ik zal er geen afspraak minder om maken... ik werk zolang ik aanvragen heb. Voorlopig houdt dat in dat ik om 19h klaar zal zijn, maar voor hetzelfde geld werk ik tot 21h. Ik heb géén uur waarop ik thuis moet komen, niemand die me controleert. Hoe jij het thuis uitlegt, kan me niets meer schelen. "je bent alleen thuis, en je wil afspreken in je bureau? Ik ben dus niet meer welkom in je huis?" 

Ik wéét wat jij wil. Ik wéét ook waarom jij niet wilde dat ik vanavond kwam opgereden om te praten, in de auto of in een café. Jij rekent erop dat ik door de knieën zal gaan voor seks. Ik ga niet liegen: vrijen met jou zal altijd iets bijzonders blijven, iets wat ik met geen ander meemaakte. Maar ik wéét nu ook dat het het niet waard is. Dus neen, er komt geen 'afscheidsseks" (iets waar ik in vroegere relaties eigenlijk nogal goed in was, "een laatste keer, ten afscheid"). 

Maar je slaagt erin om me desondanks ook weer te doen nadenken. Neil krijgt deze week weinig kansen.... ik bood hem morgenochtend een klein uurtje koffie drinken vlakbij mijn werk, en donderdagavond een date (net zo lang of zo kort als hij zich kan vrijmaken). Meer kan hij me niet bieden, en meer kan ik niet vrijmaken in voormiddagen. Hij maakte van die "koffie" een snelle rit naar jouw huis voor een vluggertje". Iets waar ik op andere momenten op zou ingegaan zijn. Maar door het besef dat ik voor jou "seks" vertegenwoordig, zal Neil morgen daar de gevolgen van dragen: koffie of niets. Ik ben meer dan "a good fuck". Hoe groot het compliment ook is... voor mij hoeft het niet als een 2de leven zich zuiver reduceert tot seks. Dààrin ligt het risico voor Neil. Voorlopig kon hij steeds nog nét op tijd corrigeren, door een ontbijtje ergens, of een restaurant 's avonds. Maar in de wetenschap dat hij over een kleine week 2 weken naar Spanje trekt, zal hij deze week ook tijd moeten uittrekken voor zo'n correctie-moment. Anders zou zijn thuiskomst wel eens anders kunnen uitdraaien als hij verwacht.

Misschien hoog tijd om de Ander eens te contacteren, voor de dagen dat ik alleen thuis zit... zien of er dan mogelijkheden zijn? Want me afhankelijk voelen, me op één man focussen, dàt doe ik niet meer. En bij de Ander weet ik perfect waar ik aan toe ben. Hoe dan ook, ik heb weer 2 weken rust. Jouw zielige "ik hoorde je een hele week niet meer, sinds woensdag". Kijk liefje, dàt is nu net waar een breuk om draait: dat je elkaar niét meer hoort!!! Blijkbaar maken die 2 neuronen van jou nog steeds geen connectie...of eigenlijk moet ik zeggen: je speelt het spel goed. Want zolang dat laatste gesprek er niet geweest is, is het niet "gedaan".