Ik had je al een hele dag niet gehoord, en dan, plots, na middernacht, die "N". Ik had nét mijn pc afgesloten, mijn chat met Haar afgerond. Want Zij is jarig vandaag, en dus wenste ik Haar nog, net na middernacht, een fijne verjaardag. Jij lag naast Haar te slapen in de zetel, zei Ze, maar je werd nét op tijd wakker om Haar een gelukkige verjaardag te wensen om middernacht. "Sjoe wordt wakker". 

Ik rondde af, na mijn verjaardagswensen, en ging naar boven. En dàn... uit het niets... die dubbele "N". Het voelt aan als pure provocatie: "het is Haar verjaardag". Waarom die N? Dus ja, ik werd razend, en stuurde "no need to rub it in... enjoy". Jouw reactie: "er gebeurt hier niets, ik ga blokken". Je wist heel goed wat ik zou denken, met die N. 

Ik heb ze altijd gehaat, die afspraak, op jouw aandringen. Als er sex is met de ander, geven we het toe aan elkaar. Tussen ons kon enkel volledige eerlijkheid bestaan, vond je toen. Nog steeds hecht je aan die afspraak, regelmatig komt ze boven. Iedere keer dat ik laat voelen dat ik het moeilijk heb te geloven dat jullie al 11 maanden geen sex meer hadden, herinner je me aan die afspraak, dat je daar eerlijk over zal zijn. 

Maar me uitlokken met die N, wel wetende wat ik zou denken... ik vind het wreed en gemeen. Achteraf horen dat jullie vreeën... tot daar aan toe. Maar een verwittiging???   Studeren is gewoon geen N waard, da's onzin. We gebruikten al maanden geen N meer, beiden een eigen laptop en een gsm met code (en ja, ik moest die N de afgelopen week enkele keren gebruiken op vakantie, omdat we maar één laptop mee hadden). Het is een kinderachtige manier om contact te leggen... en ik ben er met open ogen ingetuind vannacht.

Waarom blijf ik aarzelen? Ik denk er steeds meer over na om je overal te verwijderen... fb blokkeren (niet enkel mijn chat maar jou volledig), je gsm-nummer uit mijn gsm verwijderen, zo verdwijn je ineens uit mijn whatsapp (aan jouw gsm nummer wil ik nog wel eens twijfelen, dus dat kan ik vergeten). Enkel jouw vaste lijn zou ik nog steeds van buiten kennen, zo vaak draaide ik dat al de afgelopen maanden. En je mail-adres, dàt kan ik moeilijker verwijderen of vergeten. Maar het zou me beletten je aan te spreken op fb, whatsapp of sms... Waarom doe ik dit niet gewoonweg? 

Het antwoord is eenvoudig: ik kàn niet geloven dat het over is. Ik wil het niet geloven.