Ik kan het nu écht zeggen: het is voorbij. 

Je liep weer weg van de confrontatie. 's Morgens startte het met "ik zal vermoedelijk niet op tijd van school zijn vanavond wegens activiteit". Alsof je dàt om 8.30h 's morgens vernam, dat je tot na 20h mee moet op uitstap?

Maar ik had hier thuis al een 'vergadering' aangekondigd, en nog eens afblazen last minute ging écht niet. Dus besloot ik om dan maar bij de Ander een bestelling op te pikken (moest toch nog gebeuren), En bedacht ik dat ik Haar best wel even met een bezoekje kon vereren... ik had nog wat kleren liggen voor haar. En als jij er dan toch niet zou zijn... zien wat het me doet, Haar terug te zien.

Voor alle veiligheid stuurde ik, bij aankomst voor jullie huis, om 19.30h, toch een sms om te horen of je misschien al thuis was. En ja hoor, je was al thuis, maar "Zij gaat niet zingen vanavond dus ik kan niet weg". Het enige dat ik je nog zei was "zorg maar dat Zij de deur opent". En ik stapte uit mijn auto...

En ik kàn het. Ik kàn jullie onder ogen komen, zonder meer. Ik voelde... niets. Ik keek naar jou, en zag een oude man. Een man die kinderlijk blij leek met mijn bezoekje. Die me meteen alle nieuwtjes begon te vertellen, foto's toonde. Voor wie er geen vuiltje aan de lucht leek. Ik was immers dààr, in jullie huis, in jouw coconnetje met je twee vrouwen.

Ik bedank ervoor. 

Na een kwartiertje ben ik terug vertrokken. Niet écht praktisch, want ik moest dus wél enkele uren zoek maken. Maar da's een detail. Het belangrijkste was: je deed me niets meer. Het is over.

Bij het afscheid hadden we het nog even over mijn ingreep morgen en volgende week. Jij beloofde me, enkele weken geleden, dat je me, wat er ook gebeurde, op donderdag zou komen ophalen aan de polikliniek, en me de woensdagen (jouw vrije ochtend) naar de controles zou rijden. Maar nu klonk het plots "sorry dat ik niet kan helpen, maar het is ook zo druk deze komende weken". Wat als ik op jou gerekend had? Dan had ik daar nu mooi gestaan... Gelukkig heb ik al alles geregeld. 

Had je me écht willen spreken gisteren, dan had je dat kunnen doen. Je had aan Haar kunnen zeggen dat wij afspraak hadden om onze onenigheid uit te praten. Zij vraagt niets liever, dan maakten alle berichtjes die ze me stuurde wel duidelijk. Maar zoals altijd ga jij de confrontatie uit de weg. Oude bange man... 

Wat ik met mijn blog ga doen, weet ik nog niet. Ik wilde een spoor van ons, van wat ons zo speciaal maakte. Maar was wat we hadden eigenlijk wel speciaal? Of was het gewoon een spel van kat en muis, van jager en prooi. Ben ik er zo in gelopen?

Domme ik. Bange jij. 

Mijn woorden "ik zal je zelf niet contacteren deze week" maakten dat jij mij ook niet contacteerde. En ik weet nu al wat ik morgen zal horen, als ik opmerk dat je zelf geen contact zocht "je vraagt niet eens naar de reden daarvoor". Ik zal er niet om vragen, omdat er geen enkele reden behalve je eigen overlijden is om niet gewoon de groetjes te doen, te vragen hoe het gaat, Iets. Zelfs zeggen "er is dit of dat gaande, ik kan even moeilijk contact opnemen"... 

Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar met jou. Het is voorbij, definitief. 

Morgen beslis ik of ik er een vriendschap aan waag. Niet alles was slecht, enkel alles wat met onze liefde te maken had. Ergens houd ik nog van je, en dat gaat niet over. Je kan niet zo veel gevoelens voor iemand hebben, en die gewoon laten verdwijnen. Maar ik heb een keuze... de keuze om op dat gevoel in te gaan of niet. En die keuze is héél duidelijk geworden... al had ik ze gewoon afgelopen zomer al moeten maken.

Wanneer ik het hoofdstuk "ons" volledig en definitief afsluit, vraag ik me af of ik deze blog nog ga nodig hebben. Ik heb hier zo veel aan gehad, om de zaken even op een rijtje te kunnen zetten. Het dwong me om naar mezelf te kijken, mezelf te lezen. Mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn afhankelijkheid. Allemaal eigenschappen die ik normaal gezien niet bezit. 

Je bent me kwijt, daar ben ik deze keer zeker van. Er is geen winnaar in dit spel... of misschien toch. Misschien win ik , after all, omdat ik niet denk dat ik mét jou gelukkiger zou zijn geworden dan zonder jou.