Dus ik ga verder... 

Ik plaatste hier mijn biecht, werd angstig en verwijderde... maar eerlijk is eerlijk toch? En wat is een blog zonder eerlijkheid?

Dus ja, ik geef toe. Ik ga verder... er is een ander intussen. Dit is geen liefde, dit is een duidelijke afspraak met een volwassene. Maar wél iemand die weet wat hij wil. Iemand die, raar genoeg, op een bepaalde manier op jou lijkt. Die een aantal heel gelijkaardige problemen heeft gekend in zijn leven als jou. Maar wat een verschil in houding! Waar jij steeds weer klaagt en vindt dat alles en iedereen tegen jou is, biedt hij zijn problemen het hoofd met een ongelofelijk optimisme.

Bij jou is het glas altijd halfleeg, bij hem is het altijd halfvol.

Natuurlijk ,van hem verwacht ik niets meer dan fijne momenten. Geen toekomstdromen over een leven samen. Geen valse beloftes. Maar ook: eerlijkheid. Openheid. Als er eens iets tussen komt, zelfs last minute (ja, het overkomt hem ook wel eens), krijg ik meteen een "sorry". Een sorry die gemeend klinkt, en die ik niet moet afsmeken. 

Hij weet over jou... hij weet dat hij een manier is voor mij om afstand te nemen van jou. En dat mag van hem. 

Face it... je bent me kwijt.