Mocht ik vorige week bijna élke dag genieten van een moment met Neil, zelfs vrijdag nog een vieruurtje samen, een uurtje zitten praten op een terrasje, hoor ik hem dit weekend amper. Al moet ik toegeven dat ik daar zelf voor zorg.

Want vrijdag vond Neil het nog eens nodig om me met mijn neus op de feiten te drukken "ik heb een vrouw waar ik dol op ben, met wie ik me ongelofelijk goed versta, en met wie ik een zalig seksleven heb". Waarom hij dan élke keer dat hij me ziet als seksueel uitgehongerd op mij afkomt, heb ik hem niet durven vragen. Als het thuis toch zo goed is, waarom ga je dan al die risico's lopen? 

Hij vindt dat ik van geluk mag spreken met hem, dat hij zich het hoofd niet op hol laat brengen door mijn affectie, mijn aandacht, mijn adoratie voor hem. Hij blijft er nuchter onder, al vindt hij het -naar eigen zeggen- flatterend. Maar hij zal me binnen redelijke grenzen houden, nooit vragen mijn gezin op te geven. 

Ik luisterde naar hem, en kon enkel denken "je moest eens weten...". Want hoe dol ik ook op hem ben, ik wil niet met hem àltijd samen zijn. Ik wil gewoon meer normale tijd met hem, maar niet àlle tijd. Ik wil me niet gewoon "de maitresse" voelen, maar iemand met wie hij ook normale dingen wil doen. 

Dus dit weekend zet ik ons chatprogramma op mute. Kijk af en toe eens of hij iets stuurde. Ik ken zijn weekend-routine: hij stuurt me meestal vanop zijn werk-gsm, als hij "even checkt voor het werk". Als ik dan niet meteen kan antwoorden, zal hij mijn antwoord pas enkele uren later zien. Wat er dus het hele weekend gebeurt. Zelfs zijn opmerking "ik zit nù het komende half uur alleen in de auto, als je kan praten?" negeer ik, en beantwoord ik pas nà dat halve uur. Beu om te springen voor hem. Beu om klaar te staan. Beu om "het zijwiel" te zijn. 

En ik mis hem minder dan gewoonlijk. Zijn woorden van vrijdag, ze hakten er in. Hij had het niet door... ik bleef lachen, kwinkslagen maken, vrolijk zijn. Wat zijn mannen toch gemakkelijk voor de gek te houden, denk ik dan. Voor seks zijn ze blijkbaar bereid om àlles te geloven. 

Sinds enkele maanden heb ik steeds vaker het gevoel dat we onze houdbaarheidsdatum naderen, Neil en ik. En dan vraag ik me af: wil ik écht wachten tot de melk zuur is? Of giet ik de bus tijdig leeg?

En ik besef dat ik het al vaker schreef: Neil verraste me. Niet tijdens het weekend, daarin bleef hij erg stil. Maar okee, zondag was een familiedag, dus ik had niet al te veel tijd om me daarop te focussen. En dan.. zondagavond.. alleen op een hotelkamer. Alle tijd van de wereld om na te denken...

En dat doe ik dan ook. Heel de rit naar zee denk ik al na. Bedenk ik hoe het zou voelen om 's nachts de zee in te wandelen. Kleren op het strand laten liggen. Een hele reeks mails naar Jules, met de bestemmelingen. De zee in wandelen, tot ik niet meer verder kan. Zwemmen tot mijn armen niet meer willen. En me daarna laten wegdrijven... 

Natuurlijk doe ik het niet. Zo ben ik niet. Ik denk aan mijn vriend, die 2 zomers geleden, die beslissing nam. Hij sprong. Ik zou het niet kunnen, mijn kinderen achterlaten met al die vragen. Hij liet zijn dochter achter. Ik herinner me haar geboorte, zijn trots. Hoe kan pijn ooit zo intens worden dat je er je kinderen voor achterlaat? Al kan ik het me voorstellen, toch weet ik ook dat ik de pijn aankan. 

Ik doe geen rare dingen. Drink niet te veel. Ik repeteer mijn theatertekst. Ik lees. Ik fantaseer. En val tenslotte in een droomloze slaap.

's Morgens word ik vroeg wakker. Ik beslis nog wat te lezen. Om 8.40h stipt belt Neil me. Het vaste ritueel: ik houd hem gezelschap terwijl hij zich doucht, scheert, ontbijt, en vaak nog een eind in de auto, op weg naar het werk, afhankelijk van mijn werk. Aangezien ik deze ochtend alle tijd van de wereld heb, praten we bijna een uur. Tot hij me zegt dat ik 15 minuten krijg om me te gaan douchen, en uit te zoeken waar hij zijn auto het best kan parkeren in de buurt van mijn hotel. Hij blijft anderhalf uur, en moet dan toch écht gaan werken. Terug anderhalf uur in de auto, waarvan we de meeste tijd samen doorbrengen op videochat. Een vage belofte voor de volgende dag... misschien komt hij nog eens langs voor zijn werk, misschien neem ik de trein naar A'pen om samen te lunchen, en na zijn werk mee naar huis te rijden. Veel "misschiens". 

De volgende dag beslist hij, vrij impulsief, om niet te gaan werken. Maar omdat hij de rit van anderhalf uur niet nog eens 2 keer ziet zitten, stelt hij voor dat ik de trein neem, om de rest van de dag samen door te brengen. En dat doen we dan ook. Gewone dingen doen, samen, gedurende enkele uren: inkopen doen voor zijn tuin in de Aveve, 20 km van thuis. Samen een broodje gaan eten in een stad. Rondwandelen, pratend. We ontdekken een begijnenhof. Datzelfde begijnenhof dat ik ooit bezocht met jou en Haar, toen jij stiekem, in aanwezigheid van Haar, mijn wederhelft en mijn dochter, mijn hand nam als niemand ons zag. De stad waar ik sindsdien niet meer kwam, omdat ze me enkel aan jou deed denken. 

Gisteren maakte ik er nieuwe herinneringen. Fijne herinneringen. Want het zijn precies dit soort momenten waar ik naar verlang met hem. Af en toe doodgewone dingen doen samen. Praten... wat praat ik graag met Neil. Luister ik graag naar zijn grootse theorieën, zijn dromen. De manier waarop hij mij analyseert (al ontkent hij het). Waarop hij steeds vaker toont dat hij me kent. Al zal hij nooit écht inschatten wat ik van hem verwacht, begrijpen waarom ik af en toe in crisis ga naar hem toe. Omdat voor hem ik de "kers op de taart" ben. 

En toch... een namiddag als gisteren... hij spreekt over "dingen openlijk samen doen als vrienden". Al heeft hij dat nog nooit gedaan, dingen als winkelen met iemand anders dan zijn gezin, al zegt hij dat zijn vrouw jaloers zou zijn. Maar we genieten beiden van de ongedwongen tijd samen.